Endorfina ODCINEK 8 (06.09)

Odcinek pilotażowy

Niedziela

Wybiła 22:00, a duży i typowo amerykański dom wypełniał się rytmem głośnej muzyki. W środku tańczyły dziesiątki studentów. Z kuchni wydobywał się biały dym papierosów lub zioła, a łazienki, przepełnione były już od w gorącej wodzie kąpanych idiotów, zaglądających do muszli klozetowej w poszukiwaniu smacznej Tequili.
Trzech chłopaków ruszyło w kierunku wielkiego oświetlonego baru, za którym stał wynajęty barman. Blondyn, Chester, oparł się o ladę i rozejrzał dookoła. Poprawił swoje prostokątne okulary i przeczesał sterczące kosmyki, po czym przygryzł wargę i mimowolnie westchnął.
- Stary, pójdziemy z tobą. Z takimi nie ma żartów - powiedział brunet, Mike, szarpiąc kumpla za ramię. Przyglądał mu się uważnie, czekając na jakąś reakcję z jego strony.
- Najgorsze jest to, że ja nie mam pojęcia kim on jest.
- Jak ty się w to wpakowałeś? Ja tego nie potrafię ogarnąć.
- Daj spokój. Nie ma w tym nic nienormalnego znowu. Tak wyszło..
- Wiedzieliście, jakie miała cycki?
Z krótkiej wymiany zdań wyrwał ich Brad, który opierając się bokiem o ladę, sączył Krwawą Mery i lustrował uważnie towarzystwo. Zdjął z głowy baseballówkę i podrapał się po resztkach swoim mocno wystrzyżonych włosów.
Mike odwrócił się do niego lekko zbity z pantałyku. Zmarszczył brwi i wykrzywił twarz w grymasie.
- Stary, o czym ty gadasz?
- Widzę Alyson - syknął z niesmakiem Chester. Spojrzał znacząco na dwóch swoich kolegów, którzy nagle zesztywnieli. - Do tego idzie w naszym kierunku.
Z końca pokoju szła zdecydowanym krokiem blondynka w krótkich dżinsowych spodenkach. Brad zagwizdał z zachwytu, gdy była już blisko. Usłyszała to, więc podeszła do niego i zdzieliła go po głowie.
- Hej, no co?! - ryknął.
- Brad, przylazłeś tu na polowanie?! - wrzasnęła dziewczyna, ale jej donośny głos wydał się tylko szeptem na tle dudniącej muzyki.
- No tak. Przyszliśmy coś wyhaczyć.
- Tu jest pełno moich koleżanek! Nie chcę, by ten pajac wszystkie przeleciał! – Spojrzała na blondyna z miną zbitego dziecka, mając nadzieję, że zareaguje jakoś, ale ten próbował ją ignorować.
- Al, daj spokój – mruknął Mike.
Na te słowa blondynka posłała mu karcące spojrzenie, ale po chwili przytuliła się do niego i stając na palcach pocałowała w policzek.
- Dobrze, że przynajmniej ty jesteś normalny. Mam nadzieję, że jak Brad trafi do jakiegoś zakładu dla obłąkanych, to nie zabierze was ze sobą.
- Braci się nie traci - zaśmiał się pod nosem Chester, spuszczając wzrok na podłogę. Po chwili ugryzł się w język, zdając sobie sprawę, że jeszcze chwilę temu chciał zostać przez nią niezauważony.
- A tak przy okazji, braciszku… czy ty coś knujesz? W jakim celu tu przyszliście? Przecież nie byliście zaproszeni.
- A tak, rozejrzeć się. - Chester zmarszczył brwi i podrapał się po głowie. Jego wąskie usta wykrzywiły się w sztucznym uśmiechu. - Właściwie to idziemy już - dodał, widząc, że dziewczyna nie wierzy w jego zapewnienia. Poklepał siostrę po plecach, jak dobrego kumpla i skierował się do wyjścia.
- Myślicie, że nie zorientuje się?- spytał w końcu, przechodząc przez skrzypiącą furtkę na chodnik.
- Błagam. - Mike wywrócił piwnymi oczami i uśmiechnął się. - Przecież nie ma pięciu lat i dobrze wie, o co chodzi. A jak nie wie, to się domyśli.
- Stary, jak się domyśli to urwie ci jaja. - Brad przekręcił czapkę na bok i odpalił papierosa.
Chester włożył ręce do kieszeni. Mozolnym krokiem ruszyli w kierunku przystanku autobusowego na Wschodnim Bulwarze Olimpijskim, zostawiając swoich przyjaciół w tyle. Dochodziła godzina 22:15, czyli dokładnie ta, w której Chester był umówiony na przystanku. Usiadł na ławce pod metalową wiatą i spojrzał na zegarek. Niecierpliwił się. Zerknął w prawą stronę i w oddali zobaczył dwóch swoich kolegów gotowych do jego ewentualnej obrony. Przecież tak naprawdę nie znał człowieka, z którym miał się spotkać. To był szczyt głupoty z jego strony umówić się w takim miejscu z podejrzanym typem. Ale było już za późno, żeby się wycofać.
Po chwili usłyszał, że ktoś idzie. Spiął się i ścisnął małą paczuszkę, którą trzymał w kieszeni. Powoli i ostrożnie podniósł głowę do góry i otworzył usta ze zdziwienia. Machinalnie wstał, a pakunek wyleciał i uderzył o chodnik z głuchym szelestem. Nawet nie zorientował się, że przedmiot, dla którego się tu spotkał wypadł mu z dłoni.
- Co ty tu robisz, kur*a?! - ryknął, ale nie otrzymał odpowiedzi bo coś uderzyło go w tył głowy i stracił przytomność.

Endorfiny – hormony; wywołują doskonałe samopoczucie i zadowolenie z siebie oraz wszelkie inne stany euforyczne (tzw. hormony szczęścia). Tłumią odczuwanie drętwienia i bólu.





Drogi czytelniku!
W opowiadaniu mogą występować wulgaryzmy, brutalne lub erotyczne sceny. Zastrzegam sobie prawo do umieszczania ich bez wcześniejszego ostrzeżenia.
Pamiętaj, że: zgodnie z art. 2 ust. 5 PrAut „na egzemplarzach opracowania należy wymienić twórcę i tytuł utworu pierwotnego” oraz „zarzut plagiatu jest prawdziwy nie tylko w przypadku plagiatu jawnego, ale także ukrytego (przeróbka cudzego utworu podana za utwór własny) lub częściowego (wykorzystanie tylko niektórych części, partii utworu cudzego). Plagiat jest przestępstwem i grozi za to odpowiedzialność karna.

awangarda dnia 21:45:26 06-09-12, w całości zmieniany 15 razy

---

Melduję, że jestem
Nie trudno się domyślić, że oglądając entradę, skupiłam się na Ianie i znów bez sensu szczerzę zęby do monitora A promo tylko przypomniało mi jak fantastyczna jest ta historia i ile emocji ze sobą niesie, także wiesz... nie pozbędziesz się mnie tak łatwo
Nigdy nie chciałabym się Ciebie pozbywać! ;-D Moje serce się raduje, widząc Cię tutaj ;p
Poczekaj, poczekaj... jak Cię zacznę molestować o drugą część, co jest wielce prawdopodobne, to jeszcze zmienisz zdanie

---

Ta druga część to nie wiem, bo mam ogólną fabułę, ale brakuje mi pojedynczych wątków i wydaje mi się to mało ciekawe... Ale na pewno nie zmienię zdania, jestem takim zboczuszkiem, że uwielbiam być przez Ciebie molestowana ;*
Zbyt wiele z tego nie rozumiem i w tym chyba cały urok, więc z chęcią zajrzę na kolejny odcinek dowiadując się w co wpakował się Chester. Do tego naprawdę lekko i dobrze się czyta. Swoją drogą muszę przyznać, że zaskoczyłaś mnie obsadą, pozytywnie. Jest... różnorodna, ale kojarzę wszystkich. Pozdrawiam.
Marta, wszystko przyjdzie z czasem ^^ A jak nie przyjdzie, to ja po to pójdę i przyprowadzę siłą ;P

Aniu, czytaj, czytaj, bo to naprawdę świetna historia
Menny, bardzo dziękuję, za komentarz. Cieszę się, że wpadłaś i na razie nie zniechęciło Cię to ;-)

Mam nadzieję, że przyjdzie, bo mam wrażenie, że wszystko, już było ;/
Z tego samego powodu, ciągle bardzo poważnie zastanawiam się nad sensem pisania BWTP... i coraz częściej dochodzę do wniosku, że jednak lepiej było w ogóle tego nie ruszać.
Nie, nie mów tak. Musisz odmóżdżyć się przy jakiś typowych telenowelach i może znajdziesz właściwy pomysł ;-D
Co mnie miało zniechęcić? Raczej powinno to przyciągnąć i przyciągnęło.
Typowe telenowele? Bleee... od początku do końca obejrzałam w życiu tylko dwie, może trzy i nie zamierzam tej statystyki zmieniać
Ok to już wiem, ze nie oglądałaś Mody na Sukces ;-D To jest dopiero kopalnia pomysłów!
Pisząc typowe telenowele miałam na myśli latino. MnS to tzw. soap opera i chcąc nie chcąc czasem oglądam, jedząc obiad po pracy, bo moja mama śledzi na bieżąco co się tam dzieje A poza tym w żadnym razie nie chciałabym być twórcą takiej MnS, ani korzystać z ich wypaczonych pomysłów, a już zwłaszcza w przypadku BWTP.
No tak, oczywiście. Ale dla mnie to już dawno przestało być typowym "soap opera" - mnie też się czasem zdarzy i wtedy zdaję sobie sprawę, że jestem strasznie ograniczona, ponieważ myślałam, ze tam już każdy był z każdym - a jednak nie ;-D

Ale na pewno wierzę, że ogarniesz temat i zadziwisz nas nowymi pomysłami ;-))
Od kiedy dowiedziałam się, że Brook będzie miała nie tylko romans z Tomasem ale też z chłopakiem swojej córki Hope, to już nic mnie w tym serialu nie zdziwi Tam naprawdę każdy z każdym, a Ridge i Logan ciągle młodzi ^^
Czy Tomas to nie syn Ridge'a? a Hope ledwo co się urodziła w jakimś domku w górach przecież? To jaki chłopak?! ;O
U nas odcinki są lekko do tyłu... Tak, tak Tom, to syn Ridge'a - i tu powiela się wątek, bo przecież dopiero co syn Brook był z Taylor A Hope.. nie wiem, czas w tym serialu jakoś dziwnie biegnie - może za trzy odcinki będzie już nastolatką bliźniaczki Ridge'a też dosyć szybko dorosły .
Bardzo ciekawie sie zapowiada. Nie ujawniasz prawie nic w pierwszym odcinku i może też przez to wszystko staje się tajemnicze i interesujące. Sam tytuł też raczej niewiele mówi, aczkolwiek jest bardzo specyficzny i inny.. Zastanawia mnie czy to nie będzie coś w stylu filmu 'Jestem bogiem' a Endorfiny nie będą wywoływać nadzwyczajnej mądrości tylko radość, a młodzi ludzie będą to kupować, żeby dobrze się bawić na imprezach.. No, ale to tylko moje wywody ciekawi mnie co będzie dalej, więc będę czytać
Kate04, nie oglądałam "Jestem Bogiem", więc trudno mi ocenić, ale sam tytuł ma raczej metaforyczny wydźwięk. Nawet nie wiem, czy bezpośrednio w ogóle się pojawia, trzeba go raczej szukać w innych przypadkach, sytuacjach ;-) bardzo Ci dziękuję, że wpadłaś ;-))

O a to: http://mainhg.demotywatory.pl/uploads/201005/1273661147_by_Comanchee_500.jpg tak swoją drogą ;-) Według najpopularniejszego źródła jakim jest Wikipedia wygląda to tak, że endorfiny uwalniają się w momencie:
-poczucia zagrożenia
-śmiechu a nawet myślenia o śmiechu
-wysiłku fizycznego
-niedotlenienia
-efektu placebo
-orgazmu
-zakochania

Więc wnioski z tego można wyciągnąć samemu ;-)

awangarda dnia 11:08:04 28-01-12, w całości zmieniany 4 razy
Ty tu tyle nie mędrkuj, tylko wrzucaj lepiej kolejny rozdział
Odcinek 1:
Czterej muszkieterowie

Niedziela

Michael podniósł z ziemi otumanionego wciąż Chestera i spytał, trzymając go pod pachą:
- Wszystko w porządku?
- Gdzie jest ten, ten…
Chester ledwo wstał i zaczął wymachiwać rękami w różnych kierunkach, jakby bijąc na oślep. Uderzył Brada z całej siły, nie zdając sobie z tego zupełnie sprawy. Ten zgiął się w pół i przeklął siarczyście, a Mike zaniósł się głośnym gorączkowym śmiechem. Blondyn zdał sobie sprawę, że już nikt go nie atakuje i uspokoił się, chociaż wciąż niewiele widział.
- Stary, ale ty masz sierpowy…- syknął Brad, głaskając się po obolałym brzuchu, który nie przypominał rządku mięśni, a raczej lekko sflaczałą oponkę, która bolała z każdą chwilą coraz bardziej.
Mike puścił na chwilę Chestera i schylił się po potłuczone okulary. Przejrzał się w pękniętych szkłach i przygryzł wargę. W tym momencie, blondyn zwiotczał zupełnie i upadł na ziemię z głuchym odgłosem.
Przyjaciele spojrzeli po sobie, a dopiero później na zbierającego się z chodnika chłopaka.
- Nic mi nie jest! Wszystko ok! – powiedział entuzjastycznie.
- Wszystko w porządku? - Powtórzył pytanie Mike, a Chester założył szkła i wykrzywił twarz w grymasie. - Powiem ci, że w pewnej chwili wyglądało to dość groźnie.
- Kto mnie uderzył? - spytał rozjuszony blondyn, miotając się, jakby miał zamiar tej osobie oddać. Po chwili jednak uspokoił się, gdy na jego rękach pojawiła się gęsia skórka na myśl o silnym uderzeniu w tył głowy. Pogłaskał się po potylicy i poczuł palącego guza.
- Kto to był?
- Stary, nie miałeś szans…- zatwierdzał go Mike, ale ten wydał się być jeszcze bardziej rozgniewany. Zachowywali się, jakby co najmniej Rambo pofatygował się, żeby skopać mu tyłek.
- Kto?
- Cool-T.
Zapadła krótka, niepokojąca cisza. W końcu poszkodowany się odezwał, splatając ręce na piersi:
- Co on tu robił? Widzieliście kto przyszedł odebrać paczkę? – Spojrzał na kumpli lekko zmieszany, a oni kiwnęli głowami. - Jake. Jake chciał prochy. Z niego zawsze był dobry dzieciak.. Wpakował się coś, skoro przyszedł z nim ten drągal.
- Drągal nie drągal, ale nosi niebieską chustkę – odpowiedział Mike. Cała trójka ruszyła w kierunku 9-tej ulicy, na której mieszkał Ches. – Jacob jak tylko zobaczył, że oberwałeś chwycił za paczkę i zwiał.
- Nie widzieliście dokąd?
- k***a! Byliśmy zajęci ratowaniem twojego włochatego zada, pajacu - wtrącił kąśliwie Brad, wciąż masując się po brzuchu.
Noc zapowiadała się spokojnie. Lekki, przyjemny wietrzyk przypominał o sobie, przeczesując delikatnie korony drzew i szumiąc urokliwie. Na wąskich, osiedlowych ulicach robiło się coraz ciszej i ustronniej, ludzie znikali w swoich domach, zwierzęta powoli szukały schronienia, by zapaść w sen.

* * *

Poniedziałek

-Brian, co jest?- spytał Brad machając kumplowi jabłkiem przed nosem.
Wszyscy siedzieli na ławce pod college’u, do którego uczęszczał Mike. Błonia pod Uniwersytetem Kalifornijskim były ulubionym miejscem ich spotkań. Michael, jako jedyny student w grupie przyjaciół, miał najbardziej zagospodarowany czas, dlatego reszta przychodziła do niego, a czasem nawet samotnie siadywali przy tym samym stoliku, jakby był siedzibą klubu.
Przygnębiająca atmosfera unosiła się w powietrzu jak pył, dławiąc wszystkim gardła. Od czasu do czasu spoglądali na siebie z niepokojem, albo chrupali w milczeniu ciastka.
On zamyślonym wzrokiem spoglądał na boisko, na którym grupka ich znajomych grała w koszykówkę. Nie było w tym nic dziwnego - grają codziennie, dlatego zniecierpliwiony Brad wrzasnął:
-B R I A N!!!
Mike spadł z ławki na trawę, a Chester poderwał się do góry gwałtownie. Po chwili obaj wrócili do poprzednich pozycji i z wyrzutem spojrzeli na Stewarda, nie pojmując jego starań. Tylko Brian, błękitnooki brunet z dłuższymi włosami, siedział obok nich niewzruszony i patrzył na nich jak na idiotów.
- Ja, cholera, nie wiem co się z wami dzieje. Od rana zamulacie, jakby MacDonald miał splajtować - żachnął się Brad, naciągając czapkę mocniej na głowę.
- Gang Crips nie wróży nic dobrego. Nie ma z czego się cieszyć - mruknął Michael- Chester, lepiej się zastanów, co przeskrobałeś, że postanowili cię odwiedzić.
Blondyn spojrzał na przyjaciela spode łba i siorbnął colą. Po chwili włożył blanta do ust i powoli się zaciągnął, a cienka bibułka zaskwierczała.
Mężczyzna, który uderzył go jakimś przedmiotem w głowę należał do najpopularniejszego gangu w Los Angeles. Znani byli ze swojej agresywności i impulsywności. Nie mieli litości, a już na pewno nie dla białych ludzi. Charakterystyczne dla nich były niebieskie barwy. W każdym możliwym miejscu ostentacyjnie wyrażali nienawiść do świata i wrogiego gangu Bloods. Zajmowali się rozbojami i handlem narkotykami w brudnych podziemiach miasta, tam gdzie boją się zejść nawet najodważniejsze umundurowane psy.
Fakt, że zainteresowali się Chesterem był bardzo złą wróżbą. Nikt jednak nie wiedział o co chodzi. Nikt poza Chesterem Saviour.
- Spotkamy się z nimi i wszystko wyjaśnimy, a jak nie to dostaną kulkę w łeb. Przecież to takie-k***a-proste! - Brad wstał rozentuzjazmowany, unosząc palec wskazujący do góry, tak jakby nad jego głową zapaliła się lampka.
Jego koledzy milczeli, przyglądając mu się z uwagą. Hałasy dobiegające z boiska przestały być dla nich słyszalne. Byli zamknięci w szczelnej kopule, w której temperatura i poziom zdenerwowania cały czas rósł. W końcu odezwał się Mike, drapiąc się po skroni sugestywnie:
- Czy z twoją głową wszystko w porządku?- Popatrzał z niedowierzaniem na resztę, ostatecznie zatrzymując wzrok z powrotem na Bradzie, który nachylił ucho, udając, że nie dosłyszał. -To nie jest byle gang uliczny… To są Cripsi. Oni nie bawią się kradzieże i przepychanki.
- Stworzymy własny gang - zachęcił Chester. Widać było, że pomysł Brada mu się podoba i chętnie pomógłby mu w realizacji.
-W czwórkę? - odezwał się w końcu Brian. Wyciągnął z kieszeni paczkę złotych Marlboro. - Jesteś naprawdę tępy, jeśli myślisz, że możemy w ogóle z nimi rozmawiać. Tam jest ponad 20 tysięcy członków. A jak wiadomo każdy z nich, żeby trafić do gangu musiał wykonać rozbój z bronią albo kogoś zabić. Załóżmy, że każdy z członków zabił dwie osoby. Pomnóżmy to razy dwa i wyjdzie około 40 tysięcy zabitych ludzi. - Uniósł krzaczaste brwi i zamrugał oczami. - Nie no, gratuluję błyskotliwości, królu spalonego tronu. - Włożył papierosa do ust i odpalił.
- Cienkie pały jesteście. Tyle wam powiem - skwitował Brad i wstał, poprawiając baseballówkę na głowie. Widząc, że do stolika dochodzi Alyson z nową, nieznaną mu koleżanką, ukłonił się bardzo nisko i teatralnie zamachnął się dłonią.
- Witam panie, stópki całuję.
Blondynka poczerwieniała i szturchnęła Chestera mrucząc, by coś zrobił. Ten jednak wciąż myślał nad propozycją kumpla. Stworzenie własnego gangu wydawało mu się sensownym rozwiązaniem, szczególnie wtedy, gdy zaciągał się kolejną dawką trawki.
- Al., jeśli będziemy mieć swój gang, zostaniecie naszymi maskotkami? - zażartował Brad, a Brian uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową.
- Że co? - Dziewczyna zastygła w bezruchu, trzymając jogurt. Zamrugała kilkukrotnie i uniosła brwi.
- Jak zwykle. Konstruktywna odpowiedź - mruknął Brian. - Nigdy nie miała za wiele mądrego do powiedzenia. A ty, zamknij dziób, psie. Chyba, że chcesz wydać swojego przyjaciela przed – zawahał się, by spojrzeć na dziewczynę, po czym powoli i wyraźnie dodał – siostrą.
Przeniosła swój wzrok na niego, bo dopiero w tej chwili go zauważyła. Złość w niej zawrzała, miała eksplodować jak wulkan, paląc ciało O’ Neila w ułamku sekundy. Zadrżała i zacisnęła pięści.
-Ty…
- Al., powinnaś już iść - mruknął Chester, widząc jak jego siostra puchnie ze złości.
- Ty padalcu! - warknęła na odchodne.
Brian przyglądał jej się z lekkim rozbawieniem, ale w milczeniu. Ta obojętność najbardziej ze wszystkiego ją irytowała - brak jakiegokolwiek odwetu.
- Nie wiem jak wy, ale ja spadam.
Mike wstał i odwrócił się, a Brian błyskawicznie ugasił papierosa i pobiegł za kumplem. Po chwili klepnął go po ramieniu i zmienili kierunek, zmierzając na parking. Brian O’ Neil wyciągnął kluczyki, a stojący nieopodal sportowy Mercedes AMG, jak szczeniak, rozpoznający swojego właściciela z daleka, zapalił silnik z przyjemnym dla ucha basem. Wsiedli do samochodu i ruszyli.
Po piętnastu minutach obaj siedzieli na kanapie w penthousie przy Bulwarze Wilshire, popijając zimny browar. Gdy w milczeniu opróżnili butelki odezwał się Mike:
- Dzięki.
- Za co?
- Za propozycję wprowadzenia się.
Brian spojrzał na niego, unosząc brwi i uśmiechając się delikatnie.
- Gdybyś nie był taki oporny to od dawna byś tu mieszkał i balował. Thomas musiał cię wykurzyć z przytulnego domku. A swoją drogą, mówiłeś jeszcze niedawno, że nowy boy od twojej matki jest dla ciebie całkiem miły.
- Chester się chyba nieźle wpakował. - Mike zmienił temat, ignorując uwagę kumpla.
- Powinien zmienić zawód. - Znów wyciągnął papierosa. - Dealowanie w tym rejonie to bardzo słaby pomysł. - Zaciągnął się i spojrzał na Mike’a. Widząc, że chce coś powiedzieć wyprostował się i uprzedził go, kiwając stanowczo dłonią z papierosem. - To nie prawda, że nie ma wyboru, nawet go nie usprawiedliwiaj! Leń śmierdzący. Uhm - mruknął i opadł z powrotem na oparcie. - Czytałeś gazety? Znowu znaleziono ciało jakiejś kobiety. Psychopata jakiś.

* * *

Wieczorem

Przełknął głośno ślinę, wyciągnął z kieszeni telefon i przejrzał się w nim jak w lusterku. Zastanawiał się, czy gdyby wyglądał lepiej nie zdziałałby więcej. Właściwie to było mu wszystko jedno. Miał zamiar ją zerżnąć, a potem okraść ze wszystkiego. Czemu on im to robił? Co te kobiety zrobiły mu, że spotkała je taka kara?
Czasem wyobrażał sobie siebie z kilkoma pięknymi dziewczynami w luksusowej limuzynie. Elegancki krawat, mocno związany pod szyją, garnitur, który porażał swoją czernią i skąpo ubrane panienki, które spoglądają na niego z wyraźnym podnieceniem. Och tak. Był napalony, dlatego gdy przechadzał się nocami po Mieście Aniołów chciał się trochę… odprężyć.
Rozmyślanie przerwało mu dziwne łaskotanie pod brzuchem. Nie mógł się doczekać kiedy zanurzy się w pięknej długonogiej blondynce, która co noc wraca tą drogą z pracy. Kto by pomyślał, żeby właśnie tędy i właśnie o tej godzinie. Ironio losu! Kobieta, która pracowała jako recepcjonistka w hotelu, nie posiadała swojego samochodu., nawet starego gruchota. To wydawało się niemożliwe. Mimo tego, nieźle zalazła mu za skórę. Musiał odpłacić się dziwce.
Po chwili zauważył ją. Szła alejką w kierunku centrum. Ubrana w sztruksowy żakiet i krótką spódnicę. Oj tak, ta kobieta miała wyjątkowo piękne nogi; długie, zgrabne, wyeksponowane wysokimi obcasami. Poczuł ciarki na plecach, a w żołądku rosnące napięcie. Miał wrażenie, że spodnie mu się unoszą do góry, a sam za chwile podfrunie do niej i uderzy ją z całej siły łomem w głowę, tylko po to, by zaspokoić swoje żądze. Ale przecież jemu nie tylko o to chodzi… Musi podtrzymywać statystyki na dobrym poziomie.
Ruszył powoli, prawie bezszelestnie, jakby frunął kilka cali nad ziemią. Szedł tuż za nią, czując nawet zapach jej perfum. Tak, bez wątpienia było to coś drogiego i słodkiego. Przetarł oczy i podbiegł jeszcze bliżej, wyciągając z kieszeni poplamioną jakimś śmierdzącym środkiem szmatkę.
Brian Uwielbiam gościa ^^ Lubiłam też ten ogień między nim a Al, do czasu... ale przecież wiesz już to wszystko, więc nie będę się powtarzać, a już zwłaszcza, że mogłabym niechcący coś chlapnąć i zepsuć innym radochę z czytania ;P
Będziesz miała coś przeciwko, jeśli korzystając z tego, że mam okazję czytać to od nowa, skopiuję sobie wszystko do Worda?
Ja jak na razie jestem zachwycona każdym bohaterem, więc nie będę nikogo wyróżniać do czasu, kiedy poznam głębiej całą czwórkę. Są naprawdę niesamowici, jak ich te pogawędki. Do tego zainteresowałaś mnie także ostatnią scenę.

Ayleen dnia 14:47:57 29-01-12, w całości zmieniany 1 raz
Aguś, nie mam nic przeciwko, ale w miarę wrzucania tego poprawiam to do druku - w Wordzie będzie 10 rozdziałów dłuższych zamiast 32 odcinków, więc jak chcesz ;-) No Brian, Brian to Brian. Trochę mi się rozlazł w 2 części, ale IM GONNA FIX IT!

Menny, to dobrze. Oby ciekawiło coraz bardziej! Dzięki, ze wpadłaś ;-)

awangarda dnia 15:01:24 29-01-12, w całości zmieniany 2 razy
Podział na rozdziały jest mi zupełnie obojętny. Chodzi tylko o to żebym mogła to sobie druknąć i czytać kiedy mi się zachce, bez skakania po forum
I nie muszę chyba mówić, że cieszy mnie, że Brian się rozlazł i z niecierpliwością czekam na tą drugą część
Jak możesz się z tego cieszyć?! Przecież on już nie jest taki jak powinien ;-( Okropna jesteś, źle mi życzysz... haha ;D
Myślałam, że rozlazł, w sensie że go tam strasznie dużo Jaki by nie był, moja miłość do niego jest bezwarunkowa
Jest go dużo, ale rozlazł się w tym sensie, że jest zbyt miły ;-( Mówiłam CI już, że Twoja sygnatura mnie rozprasza?
No to zrób coś z tym - wiem, że potrafisz
No cóż... mnie też rozprasza, ale ostatnio, chyba w duże mierze przez pracę nad BWTP, znów mam na niego fazę, więc musisz to jakoś ścierpieć
Odcinek 2:
Ira calefacta sapientia dormit*

Wtorek

Stojący przy 9tej Ulicy dom rodziny Saviour był niewielki. Wokół niego rosło wiele drzew i dzikich krzewów, a ogród wydawał się nie być pielęgnowany od wielu lat przez nikogo. Teren nie był ogrodzony żadnym murkiem ani drewnianym płotkiem, a jedyną wiadomością dla obcych, że ten teren jest zamieszkały, miała być zardzewiała skrzynka na listy ze stosunkowo nowym numerkiem 246. Niegdyś białe listwy, pokrywające zewnętrzne ściany, teraz pożółkły od promieni słonecznych i poodklejały się od północnej strony od wilgoci. Skrzypiące schody prowadziły na wielką werandę, na której znajdował się piękny bujany fotel z poduszką w kwiaty. Wewnątrz na parterze mieściła się duża kuchnia z dębowymi meblami i łącząca się z nią jadalnia. Salon był ciasny i ciemny. Ściany w kolorze ceglanej czerwieni zbyt przytłaczały, jak na taki mały i słabo oświetlony pokój, ale domownikom to nie przeszkadzało. Łazienka znajdowała się tuż przy schodach, prowadzących na piętro - a tam były tylko trzy niewielkie pokoiki.
Najpiękniejsze pomieszczenie zajmowali dorośli - Anne i Wade Saviour. Ona bezrobotna. Na usta nasuwało się zdanie, że zajmowała się domem, ale przecież to nieprawda. Niepewna siebie, zmarnowana, wpadła w depresję, gdy mąż zażądał rozwodu. Wade był dumnym i konsekwentnym księgowym, który nie widział już szans dla tego związku. Choć twierdził, że rodzina zawsze jest najważniejsza, to nie potrafił żyć z Ann. To było ponad jego siły. Właściwie, chyba nie potrafił żyć z żadnym z domowników. Dlatego ta jego gówniana zasada w rzeczywistości się nie sprawdziła. Głupie gadanie.
Najmniejszy pokoik na piętrze, który bardziej przypominał komórkę niż sypialnię, należał do ich niepokornego syna, Chestera. Obok niego mieszkała jego siostra, Alyson.
Leżała nieruchomo na łóżku i beznamiętnie wpatrywała się w sufit. Chociaż wokół siebie miała pełno rozłożonych książek, to żadna z nich nie spoczywała w jej delikatnych dłoniach. Nie miała ani ochoty, ani czasu by zajmować się nauką. Z dołu dało się słyszeć hałasy i krzyki, które z każdą minutą przeszkadzały jej coraz bardziej. Przetarła oczy dłonią i zgramoliła się z łóżka. Podeszła do drzwi i przystawiła ucho, a po chwili wyszła na korytarz i nachyliła się przy balustradzie, by zobaczyć co się dzieje.
- Znudziło ci się już spanie na ulicy? - spytał poirytowany Wade. Patrzył na swojego prawie dwudziestojednoletniego syna z wyższością i obrzydzeniem, jakby nie potrafił sobie wybaczyć, że spłodził kogoś takiego. - Jak możesz być takim nieudacznikiem? Nic nie robisz tylko się szlajasz po ulicach. - krzyknął. Jego oczy płonęły ze złości, a na czole wyskoczyła niebieska, pulsująca żyła. Tymczasem Chester przełączał kanały pilotem i wpatrywał się w brudną szybę telewizora. Zupełnie nic sobie nie robił z tego, co mówił do niego ojciec.
- Wade, to jest nasza wina - mruknęła niska blondynka, wchodząc do pokoju z kuchni. - Źle go wychowaliśmy. - Była zagubiona i wycofana. Ciemnymi oczami niepewnie lustrowała sytuację, jakby w razie silniejszego starcia miała odwrócić wzrok, by uniknąć bólu.
- To nie jest moja wina, że ten i d i o t a jest takim ignorantem! Plecami przez życie, takie jest twoje motto?! - ryknął, a Alyson na górze aż podskoczyła. Zbiegła szybko po schodach i stanęła obok ojca.
- Tato, przestańcie - poprosiła. Spojrzała swoimi maślanymi oczami na mężczyznę, ale on jeszcze bardziej się wzburzył.
- Macie rację, ja tu nie pasuje. - Chester wstał wreszcie z kanapy i ruszył w kierunku wyjścia. Minął Wade’a, szturchając go lekceważąco w ramię, ale ten złapał go za łokieć i odwrócił do siebie gwałtownie.
- Nigdy nie traktuj mnie tak, gówniarzu! - krzyknął i zamachnął się. Siła, z jaką uderzył Chestera była na tyle duża, że chłopak poleciał na komodę ze szklaną zastawą, tłukąc wszystko, co na niej stało. Anne pisnęła i schowała twarz w dłoniach. Ukryła się za futryną, dysząc ciężko, nawet nie próbując męża zatrzymać.
- Przestań, tato! Tato! - Alyson stanęła między swoim bratem, a ojcem, który chciał wziąć go za koszulkę i dać jeszcze raz w twarz.
Chester wstał, wytarł cieknącą z nosa krew i uśmiechnął się złośliwie, jakby otrzymał palący dowód nienawiści, na który czekał by raz na zawsze opuścić tą ruderę. Wyszedł z domu, trzaskając za sobą drzwiami, a ci którzy zostali wpatrywali się przez chwilę w tamtą stronę, próbując ogarnąć to, co się wydarzyło.
- Chester, wracaj! - wrzasnęła Alyson. Ona również nie wytrzymała, srebrzyste łzy pociekły jej po rozpalonych policzkach. Posłała ojcu karcące spojrzenie i wybiegła za bratem.
Było już ciemno. Dwie najbliższe latarnie w ogóle nie świeciły, a w blasku dalszych nie pojawiła się sylwetka Chestera. Była sama, zupełnie sama. Nie bała się, choć ta część miasta nie należała do najbezpieczniejszych. Myślała tylko o tym, żeby odnaleźć brata i zawrócić go do domu, więc poszła w kierunku centrum handlowego Grove. To było jedno z ulubionych miejsc ich spotkań, więc szła tam z nadzieją, że go tam zastanie. Gdy dotarła, poczuła palące w klatce piersiowej rozczarowanie. Usiadła na metalowej ławce i spojrzała do góry, jakby z gwiazd chciała wyczytać ukrytą dla niej wiadomość. Przygryzła wargę i usłyszawszy męskie głosy odwróciła twarz w stronę wyjścia z galerii handlowej. Na horyzoncie pojawiły się dwie wysokie i strzeliste męskie sylwetki.
- Kogo ja widzę? – Młody mężczyzna z dłuższymi włosami szturchnął drugiego łokciem i uśmiechnął się kpiąco. – Najwyraźniej mamy szczęście.
Alyson spojrzała na niego z grymasem. Nie znosiła Briana od kilku dobrych lat, gdy ubliżanie jej i psychiczne znęcanie stało się jego ulubioną formą rozrywki. Był cyniczny i arogancki, a do tego wiecznie uśmiechnięty, jakby wszystko potrafił obrócić na swoją korzyść. Nigdy nie mogła odgadnąć na ile jego słowa są prawdą, na ile kpiną i zawsze miał swoje ostatnie słowo, choć czasem przykre i krzywdzące. Jednej rzeczy jednak wyjątkowo mu zazdrościła; potrafił wzbudzać szacunek u innych ludzi siłą i potęgą charakteru. Przyciągał ludzi, chociaż sprawiał wrażenie, jakby na nikim mu nie zależało. Ten paradoks był nie do przełknięcia. Im bardziej angażowało się w jakiekolwiek relacje z nim, tym większe prawdopodobieństwo, że w razie potrzeby szybko ukłuje dokładnie tam, gdzie zaboli najbardziej. Był cwany i sprytny, a do tego niebagatelnie przystojny. Jego zimne błękitne oczy przyprawiały o dreszcze, a pełne usta układające się w łobuzerski uśmiech rozpalały od środka w ułamku sekundy.
Odwróciła wzrok, biorąc głęboki wdech. Gorączkowo myślała, w którą stronę uciec od niego. Niepewnie wstała i westchnęła, unosząc błagalnie brwi. Czuła na sobie przenikliwe i nieufne spojrzenie Briana O’ Neil, więc gdy do niej doszli spojrzała mu prosto w oczy z nadzieją, że się speszy, ale nic takiego nie nastąpiło. Sama lekko zdenerwowana przeniosła wzrok na swojego największego przyjaciela, Michaela i mruknęła cichutko:
- Zgubiłam Chestera.
Ten wyciągnął do niej ręce i pozwolił by wtuliła się w niego. Oparł policzek o jej głowę i zupełnie niezaskoczony tym, co powiedziała spytał:
- Co tym razem się stało?
- Pożarli się z ojcem. Uderzył go, a Ches wybiegł z domu i wyparował.
- Bardzo mi przykro z twojej straty - powiedział Brian, wkładając ręce do kieszeni i opierając się biodrem o oparcie ławki. - To Chester. Wciągnie parę kresek i mu przejdzie – kontynuował, a blondynka zacisnęła usta, by nie wybuchnąć. – Twoja naiwność niezwykle mnie bawi.
Alyson nie wytrzymała. Wyrwała się Michaelowi i szybkim krokiem ruszyła w stronę parku, zostawiając ich za sobą. Była wściekła, ale nawet nie na Briana, którego starała się ignorować, ale na siebie, że jest w tej chwili zupełnie bezradna. Nie wiedziała, gdzie szukać brata, ani czy w ogóle jest sens, skoro często uciekał z domu. Nie rozumiała jego prowokacyjnego zachowania. Choć był od niej starszy o trzy lata, zachowywał się czasem tak bezmyślnie i nierozważnie, jakby było odwrotnie. Czy jeśli ich rodzina się rozpadnie, to będzie jego wina, czy tak po prostu musiało być?
Zatrzymała się przed parkową bramą. Wzięła kilka głębokich wdechów i zamknęła oczy. Powoli się uspokajała, powtarzając sobie głośno „weź się w garść”. Po kilku minutach poczuła czyjąś dłoń na ramieniu i odwróciła się powoli, bo dobrze znała ten uścisk. Za sobą zobaczyła zatroskaną twarz Michaela. Westchnęła i spuściła wzrok, a on ujął ją pod brodę, zmuszając tym samym, by na niego spojrzała.
- Nie martw się o niego. Jest dużym chłopcem, poradzi sobie - mruknął cicho, oplatając ją ramieniem. Ruszyli powoli. – Odprowadzę cię do domu.
- Ale ma talent do pakowania się w kłopoty. Po prostu czuję, że dzieje się coś niedobrego.
Mike już nie odpowiedział. Alyson ściskała w tali jego ciepłą dłoń i oddychała miarowo, starając się nie myśleć o tym, co się wydarzyło. W głębi ducha cieszyła się, że poszedł za nią i towarzyszył jej, chociaż do samego domu już nie odezwali się ani jednym słowem. Sama jego obecność podnosiła ją na duchu. Szli powoli, jak najlepsi przyjaciele. Znali się od dziecka. Nie mogło być inaczej.
Alyson pożegnała się czułym buziakiem w policzek i zniknęła za drzwiami swojego domu. Nie zastawiała się, czy ojciec śpi na kanapie, czy w ogóle jest w domu. Zdjęła buty i schodami ruszyła na piętro. Zajrzała do pokoju brata, ale nic się w nim nie zmieniło. Ten sam bałagan, co zwykle, a po Chesterze ani śladu. Weszła do swojego i upadła na łóżko, wciąż zawalone książkami. Zrzuciła je na ziemie i schowała się pod kołdrą, mając nadzieję, że szybko zaśnie, a gdy się obudzi zacznie się nowy, lepszy dzień.

Więc poznaliśmy bliżej Chester'a, zwłaszcza od stron rodzinnych. Jak widać nie jest dobrze, bo jedynie Alyson chce mu pomóc i stoi murem za bratem. A matka, no cóż ona chyba nie potrafi do końca przeciwstawić się swojemu mężowi.
Menny, dzięki, że wpadłaś ;-)

awangarda dnia 17:45:04 08-02-12, w całości zmieniany 5 razy
Odcinek 3
Cripz

Środa

Brian otworzył oczy i przeciągnął się na olbrzymim łóżku. Atłasowa pościel powoli zsuwała się z jego nagiego, dobrze zbudowanego ciała. Ziewnął i przewrócił się na bok. Jego towarzyszka niechętnie uniosła głowę i spojrzała na niego spod burzy rudych loków.
- Zbieraj się - powiedział, patrząc na nią poważnie błękitnymi oczami.
Ona uśmiechnęła się rozkosznie i pogłaskała się po ręce, na której jasne włoski stanęły dęba.
- Nie patrz na mnie w t e n sposób, bo mam gęsią skórkę.
- Nie zapomnij niczego- mruknął, odwracając głowę.
Dziewczyna westchnęła i wywróciła oczami, ale już bez słowa wstała, założyła bieliznę i zabrała resztę swoich rzeczy. Gdy znalazła się w jego polu widzenia mimowolnie spojrzał jak jej jędrne ciało kołysze się i znika za drzwiami. Ponownie się przeciągnął i w końcu wstał. Podszedł do wielkiego okna i spojrzał w dół. Miał stąd naprawdę nieziemski widok. Musiała być już późna godzina, bo ruch na ulicach był dość spory, a mimo widoku na wschód nigdzie nie dostrzegł słońca. Zresztą, on nigdy nie był rannym ptaszkiem.
Założył jakieś ciuchy i wyszedł z sypialni od razu kierując się do barku. Wyciągnął kryształową karafkę, a w tym samym momencie drzwi windy rozchyliły się.
- Szklaneczkę? - spytał, nalewając sobie whiskey. Podniósł ją na wysokość oczu i poruszał, a bursztynowy płyn porozlewał się na ściankach. Brian uśmiechnął się sam do siebie i wypił łyk.
- Tak z rana? - spytał Michael, choć nie był zdziwiony tym widokiem. Odkąd mieszkał z Brianem przyzwyczaił się do tego, że gdy wstawał odkażał swoje gardło drogim trunkiem. – Zamiast tego, mógłbyś iść pobiegać. - Klapnął na kanapę. - Kiedyś to robiłeś.
- Poszedłbym, ale nie chcę marnować sił, które mógłbym spożytkować w inny sposób trochę później. - Uśmiechnął się, zaczesał włosy do tyłu i wypił kolejny łyk. Mike posłał mu szczery uśmiech i poszedł do kuchni.
O’ Neil powodził za nim wzrokiem i wraz ze swoją bursztynową kochanką usiadł przy stole i odpalił laptopa. W tej chwili zadzwonił telefon.
- Tak, widzę, że spadły, ale ja jeszcze nie kupuję - odpowiedział do słuchawki od razu. Przyglądał się uważnie kolorowym słupkom i wykresom, przedstawiającym akcje, które co chwilę pojawiały się na ekranie. - Nie, mam przeczucie. - Rozłączył się, ale telefon znów zadzwonił. Spojrzał tylko na wyświetlacz i zwrócił wzrok z powrotem na ekran.
- Proszę cię, odbierz, bo ten debilny dzwonek doprowadza mnie do szału - zaśmiał się Mike, wyciągając karton z mlekiem, ale Brian zerknął na niego kątem oka i zaczął pisać coś w komputerze.
- To moja matka. Dzwoni od kilku dni jak nienormalna. Swoją drogą nie pij z kartonu.
- Ale to twoja matka - zauważył trafnie Mike, ignorując uwagę kumpla. Przyłożył karton do ust i zaczął pić duszkiem. Brian wymierzył mu wrogie spojrzenie, ale telefon nie milknął.
- A ty awansowałeś na moje sumienie. Gratuluję. – Westchnął i ponownie wziął telefon do ręki. Przez kilkanaście sekund walczył z wyświetlaczem, próbując go wyłączyć siłą woli, ale gdy ten nie cichł, odebrał - Halo?
- Brian?! Co się z tobą dzieje?!
- Nic, wciąż żyję i mam się dobrze.
- Nie odbierasz telefonu! Wszystko w porządku?! Nic się nie stało?!
- Jestem dorosły.
- Ale jesteś moim dzieckiem! Jak tam ci się żyje? Nie chodzisz głodny? Spotykasz się z jakąś miłą dziewczyną? Kiedy nas odwiedzisz?!
- Nie prędko.
- Jak to? Tęsknimy za tobą z ojcem i chcemy cię zobaczyć! To zaledwie pół godziny drogi!
- Nie rób tego więcej.
- Brian?!
- Po prostu nie dzwoń do mnie i nie męcz mnie. Wszystko jest ok!
- Daj znać, co u ciebie!
Odłożył słuchawkę. Czuł na sobie ciężkie spojrzenie Michaela, więc wziął głęboki oddech i popatrzył na niego pytająco. Miał nadzieję, że zmusi go tym do powiedzenia tego, co chce i się wreszcie odczepi. Zamknął laptopa i odwrócił się przodem do przyjaciela, mówiąc obojętnie:
- Wieczorem idziemy na balety, więc wystrój się, żebyś nie przyniósł mi wstydu. Może sobie coś wyhaczysz.
- Niestety, nie mam twojego wyglądu - zakpił, stawiając pusty pojemnik po mleku mu przed nosem. Zawsze pił mleko prostu z kartonu i wiedział, jak to strasznie drażni Briana. Ten spojrzał opróżnione pudełko i zmarszczył brwi.
- Straszna szkoda – odpowiedział i wywrócił teatralnie oczami, jednocześnie wzruszając ramionami.

Wieczorem

Szli Aleją Le Brea, wzdłuż parku. Słońce już dawno schowało się za horyzont, ale wciąż było dość duszno. Michael powłóczył nogami, trzymając ręce w kieszeniach dżinsów. Po chwili zadzwonił do niego telefon. Spojrzał na wyświetlacz i mruknął:
-To Alyson.
Brian zignorował to i spojrzał w drugą stronę. W głębi parku i dojrzał dwie sylwetki, które przykuły na dłużej jego uwagę.
- Tak? – Odebrał i zwolnił kroku. - Nie wrócił jeszcze? Nie martw się, na pewno się znajdzie. A gdzie teraz jesteś? Ok. Wracaj do domu najlepiej. - Spojrzał na telefon. - Rozłączyła się.
- Ciekawe dlaczego - powiedział nagle Brian, cichym i melancholijnym głosem, zatrzymując kumpla ręką. Palcem wskazał odległe miejsce pod latarnią.
- Szukasz swojego braciszka? - zakpiła wysoka mulatka z niebieską chustą na szyi, uśmiechając się ironicznie. Zza paska spodni wyciągnęła pistolet i machała nim, jakby to była zabawka.
- Alyson - mruknął Mike, robiąc się coraz bledszy. Brian chwycił go za ramię, by nie mógł się ruszyć. Przez chwilę popatrzył na niego, żeby się upewnić, że nagle nie wyskoczy, płosząc bandziorów, jak kaczki nad stawem. Mogło ich być więcej.
- Złapaliście go… - Alyson przygryzła wargę. Była zdenerwowana, bo zdawała sobie sprawę, że dziewczyna należy do gangu. Nie tylko broń na to wskazywała, ale przede wszystkim niebieski fragment ubrania, który był charakterystyczny dla Cripsów. Młoda Saviour przełknęła głośno ślinę i zesztywniała, próbując zachowywać się rozważnie. Jednak myśl, że mają jej brata całkowicie paraliżowała ją od środka.
- Jakby nie sprzedawał prochów na naszym terenie, to nic by mu nie groziło - odpowiedziała mulatka, wciąż celując bronią Al prosto w twarz. Była pewna siebie i stanowcza. Mogła strzelić w każdej chwili. – Jest nam coś winien.
Mike poruszył się nerwowo, a Brian uniósł palec do góry w geście „ani się waż”.
- Chester nie handluje dragami - mruknęła zdezorientowana blondynka.
- Cool-T posłał mu już ostrzeżenie, ale blondas najwyraźniej nic sobie z tego nie robi. Nie będziemy się pieprzyć z takimi ścierwami. Za wszystko zapłaci.
- Słuchaj, dziecinko…
Do Alyson doszedł potężny ciemnoskóry mężczyzna w luźnej niebieskiej koszulce i bardzo szerokich spodniach. Na głowie miał zawiązaną taką samą chustkę, jak dziewczyna. - Widzisz moją twarz? Żaden białas nie będzie nas lekceważył. Mamy monopol - wrzasnął nastolatce prosto w twarz. – Niech daje forsę, albo ginie. - Podniósł do góry rękę, w której trzymał broń. - To jest Glock 23. Jeden strzał i pocisk przejdzie przez twoją białą gębę i mózg na wylot. Rozumiesz? – Alyson spojrzała na niego sparaliżowana. - Nie słyszę!!
- Tak…
Nagle Mike wyszarpał się Brianowi i wystrzelił jak z procy w ich kierunku. Ten westchnął, spojrzał w niebo, mrucząc cicho „dzięki” i w końcu pobiegł za nim.
- Cool-T!
- Jeśli go szukasz to przestań, bo i tak jest już po nim.
- Cool-T! – ryknęła ponownie dziewczyna z bronią. – Jahmal! - Czarnoskóry mężczyzna spojrzał na nią z wyrzutem. - Mamy towarzystwo. - Kiwnęła głową w kierunku biegnących kolesi.
- Mike, uciekaj stąd! - wrzasnęła Alyson, ale w tej chwili mulatka podbiegła do niej, złapała ją id tyłu i przyciągnęła do siebie tak, że lufa czarnego pistoletu przywierała do jej skroni. Jahmal o przezwisku Cool-T wycelował swojego Glocka w biegnących mężczyzn, odbezpieczył i strzelił. Wszyscy nagle znieruchomieli. Mike i Brian stanęli jak wryci pięć metrów od członków gangu Crips i przetrzymywanej blondynki.
- Puść ją! - zażądał stanowczo Mike. Wpatrywał się gniewnie w bandziora i jego koleżankę.
- Więcej ostrzeżeń nie będzie, biały kutasie - warknął Cool-T. Wciąż trzymał wycelowaną broń w chłopaków.
Brian stał lekko z tyłu z delikatnie podniesionymi dłońmi do góry, okazując Jahmalowi, że nie chcą kłopotów. Mike jednak był znacznie bardziej agresywny i zaborczy niż jego kolega. Pokręcił głową na boki, aż strzeliły mu chrząstki w karku.
Nagle gdzieś w tle zapiszczała policyjna syrena. Wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku. Cripsi w obawie, a Brian i Alyson z nadzieją. Michael wykorzystał moment nieuwagi i podbiegł do gangstera. Gdy Cool-T obracał się z powrotem w stronę chłopaków dostał mocnego sierpowego. Zachwiał się na chwilę, ale był na tyle duży i silny, że szybko doszedł do siebie, zupełnie tak, jakby cios Mike’a był ledwie klepnięciem. Za drzewami dało się słyszeć krzyki policjantów. Musieli zostać zaalarmowani przez kogoś lub wcześniej namierzyli Niebieskich. Zdezorientowana mulatka popchnęła blondynkę na krzaki i uciekła w kierunku ulicy, a Cool-T przejechał palcem wskazującym po szyi, grożąc Michaelowi bez zbędnych słów. Oboje wsiedli do czarnego Dodge, który błyskawicznie wjechał na chodnik i zniknął za zakrętem.
- Al, nic ci nie jest? - spytał wystraszony Michael, podnosząc dziewczynę. Była w totalnym szoku.
- Mike, oni mają Chestera…
- Bohater się znalazł! Co za debil! - ryknął Brian w kierunku ciemnowłosego. Klepnął go w bark, wymierzając pełne złości spojrzenie, ale Mike jakby w ogóle tego nie zauważył. Odwrócił się w kierunku, skąd dobiegały obce głosy i popchnął dwójkę do przodu. - Spieprzać stąd i to już!
Chyba się nie dziwię, że Aga tak uwielbia Brian'a, chociaż w końcówce to Mike okazał sie 'bohaterem', jakby nie patrzeć. Czasami tak mi się wydaje, że jemu podoba się Alyson. Podobała mi się także pierwsza scenka, kiedy to Brian szybko pozbył się nowej zdobyczy, a potem pogawędka z Mike'm i matką. Jego matka się troszczy o niego, a on odpowiadał jej jakby mówił do jakieś natrętnej kochanki, która męczy go telefonami.
Jak tylko nadrobię to co mam nadrobić przez ferie, które mi się trafiły teraz to zabieram się za to opowiadanie, a że mało odcinków jak na razie to przeczytam zapewne jednym tchem. Więc na dniach na pewno wpadnę tutaj.
Menny., no Brian to Brian, co tu dużo mówić. Jego matka jest nadopiekuńcza, a on faktycznie nie za bardzo się tym przejmuje. Ale z pewnością jeszcze zobaczymy go w akcji z mamą. A Mickey... Tak to dokładnie typ "dobrego gościa" ;-)

Klaudio, cieszę się, ze wpadłaś - witam Cię w moich skromnych progach ;-)

Odcinek 4:
Paranoja to jedyne co zostało

Środa

Strach, ogromny strach. Panika i wrzask. Smak krwi, obolały policzek, opuchnięte dłonie.
Dziewczyna leżała na podłodze związana ostrą żyłką, która boleśnie wbijała się w jej delikatne ciało. Otworzyła oczy. Nie wiedziała, gdzie się znajduje i dlaczego. W ustach poczuła nieprzyjemny smak spleśniałego sera i zgniłych jaj. Chciała krzyknąć, ale kawałek szmaty wepchnięty prawie do gardła to uniemożliwił. Starała się poruszyć, ale coś trzymało ją przy ścianie. Otworzyła szerzej oczy i zrozumiała. Leżała w jakimś wilgotnym pomieszczeniu całkiem naga. W okolicach podbrzusza czuła ostry, rwący ból, który nasilał się z każdą minutą, z każdą sekundą. Zacisnęła zęby i zaczęła płakać. Łzy zmieszane z tuszem do rzęs zalewały jej sine od bicia policzki. Zupełnie nie wiedziała co się z nią stało. Niczego nie pamiętała. Siąknęła nosem i wydała z siebie głuchy odgłos.
Ktoś włożył klucz do zamka. Przekręcił dwa razy i wszedł do środka, a po chwili zaświecił światło. Młody chłopak uśmiechnął się do niej przyjaźnie.
- Co ci się stało? - spytał wyraźnie rozbawiony, a ona zaczęła się rzucać i krzyczeć. Stał dalej przed nią i patrzył na nią przenikliwie. - Nie pamiętasz mnie?
Dziewczyna zamarła.
Wyciągnął z kieszeni nóż. Pomachał jej nim przed oczami, po czym uśmiechnął się złośliwie. Rozciął więzy i popchnął ją do przodu. Upadła na kolana. Płakała. Głośno płakała, wbijając w zagrzybioną posadzkę swoje długie paznokcie. Zbliżył się do niej. Złapał ją pod rękę, podniósł i skierował się do drzwi. Wyszedł razem z nią, gasząc za sobą światło.
Przestała istnieć.

* * *

Czwartek

Mike rzucił plecak koło ławki i zajął swoje stałe miejsce w sali. Uczęszczał na Uniwersytet Kalifornijski i studiował inżynierię finansową w Szkole Andersa , chociaż średnio był tym kierunkiem zainteresowany. Wykład ze studiów przypadku był wyjątkowo nudny, a wykładowca mówił monotonnie i mało ciekawie. Mayers, zamiast skrupulatnie sporządzać notatki, bazgrał coś na kartkach, a myślami znajdował się gdzie indziej.
W pewnej chwili usłyszał dziwne, pojedyncze trzaski. Jedne głośniejsze od innych, w różnych odstępach czasu, które dochodziły ewidentnie z jego lewej strony. Rozejrzał się dookoła, ale zdał sobie sprawę, że tylko on je słyszy. Zerknął na miejsce, z którego dobiegał ten dźwięk, ale nic szczególnego nie dostrzegł. Nachylił się bliżej okna i zauważył, że na trawniku stoi Brad i rzuca kamykami w szybę niewielkiej auli. Mike kiwnął pytająco głową, a Brad ruchem ręki pokazał telefon. Sięgnął do kieszeni.
Wiadomość - przeczytał. Kliknął na zielony przycisk: Mam broń. To na te czarne, nieogolone afrykańskie fiuty. Czekam na błoniach. BBB.
Zaraz po zajęciach Mike wyszedł z budynku i ruszył w kierunku pięknego uniwersyteckiego parku, bardziej przypominającego pole golfowe. Doszedł do Brada, którego bez problemu rozpoznał po czerwonej czapce z daszkiem. Dojrzał również z boku Briana, który został zatrzymany przez jakieś atrakcyjne studentki.
- BBB? – spytał zdziwiony Mike.
- Ta, Big Bad Brad – żachnął się Brian z sarkastycznym uśmieszkiem podchodząc do kumpli. Jemu jednemu udawało się zachować dobry humor, podczas całej idiotycznej sytuacji. Brad wyciągnął z plecaka zawiniątko.
- Co to plan z tą bronią? Odbiło ci? - spytał zaskoczony Mike. – Skąd ją masz?
- Musimy mieć się czym bronić! - Choć próbował być niezwykle przekonywujący, jak zwykle sprawiał wrażenie osoby na haju.
- Gdzie byłeś wczoraj wieczorem? I przedwczoraj? Nigdzie nie mogliśmy cię zastać…- spytał Brian. Spojrzał podejrzliwie na kolegę, który spuścił wzrok na ziemię. – Niebiescy dobrali się do Chestera i jego siostry, a ty przydałbyś się. Posłużyłbyś za mięso armatnie…
- Na pewno obracał jakieś laski.
- Byłem zajęty - burknął w końcu Brad. Włożył ręce do kieszeni i spuścił głowę jeszcze niżej. - Co z tą bronią? Kto ją weźmie?
- Alyson, rzecz jasna. Mogą na nią polować, poza tym grasuje jakiś zboczeniec po okolicy, gwałci i morduje kobiety. - Brian uśmiechał się sarkastycznie do kolegów, mrużąc lekko oczy, bo intensywne promienie słońca waliły mu w twarz. - W sam raz jej się zmieści do torebki, w której poza błyszczykiem i podpaskami nic nie nosi.
- Słyszałam to.
Brad poinformował wszystkich o spotkaniu. Siostra Chestera podeszła do nich, idąc od strony centrum, ściskając kurczowo swoją listonoszkę. Spojrzała na zawiniątko i westchnęła zrezygnowana.
- Mogłabyś być choć trochę wdzięczna, że marnuję swój drogocenny czas na ciebie - odgryzł się Brian, teatralnie odwracając się w jej kierunku.
- Obejdzie się. Nie musisz iść rozdawać autografów napalonym studentkom?
- Wiesz, że to świetny pomysł? – Spojrzał na nią z triumfalnym uśmiechem i zaczął rozglądać się dookoła. Mike stanął między nimi, próbując przerwać tą bezsensowną rozmowę.
- Dobra, dajcie spokój! - W pewnej chwili zesztywniał i spojrzał na ich dwoje. – A gdzie się podział Brad?
Cała trójka rozglądała się za swoim przyjacielem, ale nigdzie nie było po nim śladu. Nawet nie zauważyli, że odszedł i do tego bez pożegnania. To było do niego zupełnie niepodobne. We trójkę ruszyli prosto, coraz bardziej oddalając się od uniwersytetu. Alyson trzymała się blisko Mike’a, co chwilę patrząc na niego, a Brian uśmiechał się łobuzersko do mijających go dziewcząt.
- Masz już wolne? - spytała w końcu blondynka.
- Nie idę na resztę zajęć - odparł jej Mike.
- Dlaczego? Masz już tyle nieobecności. - Spojrzała na swojego przyjaciela i złapała go za rękę.
Mike’owi ciarki przeleciały po plecach, a Brian, któremu nic nie mogło umknąć, zaśmiał się i już miał to skomentować, gdy podeszła do niego ciemnowłosa dziewczyna.
- Cześć. Pamiętasz mnie? - Uśmiechnęła się wyczekująco.
Brian zmarszczył brwi ciągle szeroko uśmiechnięty.
- Tak, pamiętam - skłamał i został z dziewczyną.
Mike i Alyson byli sami. Ruszyli w kierunku parkingu miejskiego, na którym ciemnowłosy zostawił motor. Milczeli całą drogę. Gdy dotarli, chłopak podał towarzyszce swój kask, wsiadł na niebieską Yamahę i pozwolił jej wygodnie usadowić się za sobą. Mocno przytuliła się do niego, splatając dłonie na jego brzuchu, a ten zapalił silnik i z głuchym dźwiękiem błyskawicznie wystartował. Zatrzymali się dopiero na parkingu wieżowca, w którym teraz mieszkał.
- Myślałam, że jest rozsądniejszy - mruknęła, przerywając ciszę, gdy dojechali windą do mieszkania.
- Kto? Brad?
-Brad? – zdziwiła się, wchodząc do środka. - Miałam na myśli swojego brata.
- Dalej o nim myślisz – westchnął i ruszył po coś do picia.
- Nie miałam pojęcia, że on handluje…
Mike znieruchomiał i przygryzł wargę. Gdyby tylko handlował, pomyślał. Poszedł za nią i odłożył szklanki na stoliku. Stała do niego odwrócona tyłem, wyglądając przez okno na duży taras. Byli na czterdziestym drugim piętrze.
Podszedł do niej i odwrócił ją delikatnie do siebie. Nie płakała, czego się spodziewał, ale była bardzo przygnębiona. Ujął jej twarz w dłonie, a jego czarne jak noc oczy spoglądały na nią z troską, nie demonstrując obawy, jaką w sobie skrywał. Wydawało mu się w tej chwili, że zaginięcie Chestera nie jest tak ważne, jak to by Al była cała i zdrowa. Widząc ją obok siebie odetchnął z ulgą, bo teraz mógł ochronić ją przed całym złem tego świata.
- Szkicujesz jeszcze?- mruknęła cicho, odwracając wzrok nieco speszona.
- Jak mam czas…
Minęła go i ruszyła w głąb dużego salonu, oglądając wszystko ze szczególną uwagą, przypominając tym samym agentkę specjalną z CSI: zagadki Los Angeles.
- Tego kretyna stać na te wszystkie luksusy? Chociaż na bank dostaje kasę od rodziców - prychnęła. Zabrzmiało to tak, jakby nie Brian sam w sobie ją drażnił, ale to, że żyje na zupełnie innym poziomie, mając bogatych rodziców.
- Gra na giełdzie i całkiem dobrze mu idzie. Niczego od starszych nie bierze, nie utrzymuje z nimi większego kontaktu - wyjaśnił, nie odwracając od niej wzroku. Nie potrafił sobie przypomnieć, od kiedy się nie lubią. Przecież jako dzieci wszyscy się przyjaźnili. - Ich kontakt słabł coraz bardziej od…- przełknął ślinę – tej tragedii.
Zignorowała to, co powiedział. Podeszła do wieży stereo i ze stojaka z płytami wyciągnęła jedną nieopisaną. Włożyła ją i po chwili uśmiechnęła się sama do siebie, bo też lubiła tę melodię. Usiadła na kanapie i wyciągnęła rękę do Mike’a. Zamknęła oczy i oparła głowę na ramieniu przyjaciela, gdy usiadł obok niej. Dała się ponieść rytmowi piosenki, poddała jej się bez walki. W głośnikach rozbrzmiał męski głos:

Pozwól, że zacznę od przeprosin,
pozwól, że przeproszę za to, co zaraz powiem,
lecz bycie szczerym jest trudniejsze,
niż to się z początku wydawało
i jakimś sposobem utknąłem gdzieś pośrodku.

Pozwól, że zacznę od przeprosin,
pozwól, że przeproszę za to, co zaraz powiem,
lecz bycie kimś innym jest trudniejsze,
niż mi się z początku wydawało
i jakimś sposobem utknąłem gdzieś pośrodku…

Pomiędzy moją dumą, a moimi obietnicami.
Pomiędzy mymi kłamstwami i tym, jak rozjaśnia je prawda.
Rzeczy, które chciałem ci powiedzieć utknęły mi w gardle
i jedyną rzeczą gorszą od kłamstw,
czy prawdy jest niewypowiedzenie niczego.

Alyson poczuła się przyjemnie błogo, jakby świat przestał istnieć, jakby nic poza tą chwilą nie miało dla niej znaczenia, jakby nic poza nimi dwojga nie było ważne. Poczuła, jak serce przestaje kołatać w jej klatce piersiowej, a wśród dźwięków dobiegających z wieży usłyszała swój spokojny oddech.

Nie jestem ci tego w stanie wytłumaczyć.
Przez to, co mówię, robię lub planuję strach wcale cię nie ominie,
bo bycie winną za to, co się stało to jedyna rzecz, jaką jesteś w stanie teraz pojąć.
Nie umiem ci tego wytłumaczyć, ale mam nadzieję, że moje czyny mówią same za siebie.

- Dziękuję - mruknęła, nie otwierając oczu. - Dziękuję, że jesteś przy mnie zawsze, gdy potrzebuję pomocy.
Swoimi drobnymi paluszkami przeczesała jego czekoladowe kosmyki, następnie palcem wskazującym przejechała po linii żuchwy, zatrzymując się na wydatnych ustach. Mike milczał, pozwalając dziewczynie mówić to, na co ma ochotę, ale sam był bardzo uważnym słuchaczem.
- Jesteś najlepszy na świecie - powiedziała cicho, powstrzymując się od ziewnięcia. On uśmiechnął się tylko i pogładził ją po policzku.
Zdawało mu się, że wszystko, czego na tą chwilę pragnie, to nie zamykać oczu, nie układać się do snu, lecz słuchać jak oddycha, patrzeć jak zasypia. Pomyślał, że w takiej chwili mógłby się zatracić na wieczność, ciesząc się, że gdy ona ma zamknięte oczy jest gdzieś daleko i nie myśli o niczym złym.
Dziwnie się czyta, wiedząc co będzie dalej, ale wciąż tak samo przyjemnie
Wiesz doskonale jak mi się podoba i co myślę o wszystkich bohaterach po kolei, więc nie będę się powtarzać. Chciałam tylko zameldować, że czytam i skrzętnie kopiuję "odcinki" do worda
Zamiast czytać zabierz się do pisania ;-D

Ale PS dzięki, że jesteś ;*

awangarda dnia 18:52:03 18-02-12, w całości zmieniany 1 raz
A myślisz, że co robię? Zabieram się właśnie
tylko pytanie do czego ;p
No w tej chwili nie jestem w stanie pisać niczego innego - widzisz, że wszytko wisi i nie ma nowych odcinków w żadnym moim opowiadaniu... Sprawdzałaś maila?
Nie wiem jak to zabrzmi, no ale... hm nie dodałaś wiele bohaterów, bo jest ich zaledwie kilka. I tak czytając sobie pierwszą scenę, naszła mnie strasznie głupia myśl, że owym zboczeńcem, czy mordercą, jest ktoś kogo znamy. Chociaż wiem, że to absurd to jakoś sobie tak pomyślałam.
Scena między Mikem i Alyson, sympatyczna. Widać, że mężczyźnie zależy na niej, ale jak kiedyś Aga wspomniała o Brianie i Alyson, to sobie myslę, że jednak do czegoś więcej nie dojdzie. No, ale zobaczymy.
No i właśnie dlatego nie powinnam tu zostawiać komentarzy, bo mogę przez nieuwagę coś chlapnąć i zepsuć komuś frajdę z czytania, tak więc Aniu nie zwracaj w ogóle uwagi na to, co tu wypisuję ;P A co do Briana, Al i Mike... cóż to wszytko wcale nie jest takie proste, ale już wkrótce sama się przekonasz
Nie powinnaś spoilerować! ;*
Dobra, już nic nie mówię, nic nie piszę, nie ma mnie tu
Masz tu być i mnie wspierać (w przerwach w pisaniu) ;p
To Ty masz jakieś przerwy w pisaniu :hmm:? Pierwsze słyszę
wczoraj nic nie napisałam. ani jednego zdania (ale tłumacze sobie, że to przez tego kaca...)
To się pociesz, że ja też nic nie napisałam Widać nasi panowie postanowili sobie od nas zrobić przerwę
Jeszcze tylko 4 odcinek został mi do przeczytania, ale jak go przeczytam to dopiero wstawię jakiś sensowny komentarz, żeby się nie rozdrabniać. W takim razie jutro już coś napiszę ;-)
Już jestem na bieżąco, bo udało mi się wszystko nadrobić

Późna godzina, więc jestem zmęczona, ale jakoś postaram się coś wyskrobać.
Po pierwsze chcę podkreślić, że pierwszy raz czytam coś w tym stylu. Pierwszy odcinek zdecydowanie trudno było mi załapać, ale z kolejnymi poszło już nieco łatwiej choć jeśli chodzi o właśnie takie tematy jak narkotyki, jakieś gangi i tak dalej to ten temat jest mi zupełnie obcy.
Zdecydowanie największą sympatię zdobył sobie u mnie Brian. Uwielbiam takich mężczyzn, którzy nie boją się coś powiedzieć i do tego przy tym swoim sarkazmie i ironii są totalnie uroczy. Jego słowne zaczepki z Alyson mi się najbardziej podobały.
Kolejną kwestią co co Alyson jest Mike, bo między tymi dwojga nie mam wątpliwości do tego, że coś iskrzy. I pewnie nie łączy ich jedynie przyjaźń, ale być może jakieś... hm uczucie?? W każdym bądź razie Mike pasuje mi bardziej jako taki jej starszy brat, który się nią opiekuje itd. Alyson zaś dobrze by wg mnie wyglądała z Brianem. Ale to taka moja sugestia osobista.
Wracając jednak do tematu głównego - nie mam naprawdę żadnego pomysłu na to, co teraz dzieje się z Chesterem, którego uprowadzili ci dziwni ludzie. Mam nadzieję, że prędko rozwiejesz moje wątpliwości i dowiemy się czegoś więcej o nim.
Klaudio, pierwszy raz? Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Tutaj narkotyki to wątek dość poboczny, bardziej będę skupiać się na samych gangach i to rzeczywiście istniejących: Bloods(Czerwoni) i Cripz(Niebiescy). Podstawowe informacje można znaleźć na Wikipedii ;-)
Ciesze się, że główni bohaterowie przypadli Ci do gustu. Dzięki, że wpadłaś, niedługo powinnam wrzucić 6 ;-)
Serio? Nawet nie wiedziałam, że takie gangi naprawdę istnieją. Opowiadanie jakby z życia wzięte. Właściwie zaciekawiłaś mnie i muszę chyba poczytać trochę co nieco o tym.
Tak, niektórzy wiedzą, że lubię wrzucać fikcyjną akcję w realne czasy, miejsca i zdarzenia. mam nadzieję, że udało mi się to zrobić na tyle, żeby przedstawiony przeze mnie świat był jakimś odzwierciedleniem rzeczywistości. A co do gangów, no cóż. To naprawdę ciekawy temat i świetnie przedstawiają to filmy. Z tych, które widziałam - Barwy(Colors), Dzień Próby (Training Day) i Odkupienie (Redemption: The Stan Tookie Williams Story), polecam wszystkie. Szczególnie ten ostatni, który jest naprawdę przejmujący.

Odcinek 5:
Obiad podano

Piątek

Była pora lunchu. Mike siedział pod wielkim drzewem, przyglądając się grającym na boisku. Nerwowo bawił się palcami i gryzł dolną wargę, zastanawiając się nad samym sobą. Czuł się beznadziejnie, choć nie miał do tego żadnego konkretnego powodu. Nie miał też pojęcia, że ktoś go obserwuje. Brian ukradkiem mu się przyglądał i uśmiechał sarkastycznie. Dobrze wiedział, co go trapi, a może raczej kto. Nie miał zamiaru mu matkować, dlatego nie odzywał się. Zresztą Mike był jego najlepszym przyjacielem, nie chciał mu wciskać rad, jeśli ich nie potrzebuje. Rozumieli się bez słów, wiec jakiekolwiek zbędne ich wypowiadanie całkowicie mijało się z celem.
- Idzie panna od Brada z koleżankami - mruknął w końcu Mike. Brian odwrócił od niego wzrok, by zlustrować dziewczyny. Uniósł brwi i zaskoczony spytał:
- Brad ma pannę? Chyba od niedawna. Swoją własną?
- Nie, wypożyczoną.- Mike wstał. - Spotkali się chyba ze trzy razy.
- No tak, to już jest uziemiony - zakpił Brian.
- Studiuje tutaj. Stąd się znamy.
Brian również wstał i zagwizdał przeciągle, wpychając dłonie w kieszenie ciemnych spodni. Zawsze uważał, ze studia to strata czasu, więc zajął się giełdą. Osiągnął to, co planował, choć jeszcze mnóstwo było przed nim. Jednak cenił sobie wykształcone dziewczyny, szczególnie, jeśli nie były brzydkie.
- Całkiem przyzwoita. - Przekręcił głowę lekko w bok, mierząc idące dziewczyny z góry do dołu i uśmiechnął się szelmowsko. - Ładne pantofelki - rzucił, gdy do nich doszły.
- Brian, tak? - spytała, a ten uśmiechnął się od ucha do ucha, zadowolony, że informacje o nim rozchodzą się w zabójczym tempie. Dziewczyna powoli odwróciła od niego głowę i spojrzała niepewnie na Michaela. - Widzieliście Brada?
- Nie, ostatnio wcale go nie widujemy - odpowiedział jej, patrząc na czubki swoich butów. - Znika gdzieś ciągle i co więcej, nie pojawia się później. Wybaczcie, ale musze iść.
- Mickey, dokąd to? - spytał Brian, oglądając się za chłopakiem. Zdążył zauważyć, że jego przyjaciel nie czuł się tego dnia najlepiej, ale Brian nie mógł zrozumieć, dlaczego tak mocno go wzięło.
- Moja siostra robi imprezę w poniedziałek, może wpadniecie? - Niby dziewczyna Brada posłała Brianowi czarujący uśmiech.
- Do zobaczenia w takim razie. - Zasalutował na odchodne i ruszył za Michaelem. Ten zatrzymał się przed przejściem dla pieszych, a Brian o mało co na niego nie wpadł. Zdezorientowany spojrzał na niego, oczekując wyjaśnień. Mieli przecież zielone światło.
- Popatrz, czy to nie Jake?
Szczupły, ciemnoskóry chłopak siedział na murku koło drogi. Mike mimowolnie uśmiechnął się sam do siebie. Przecież Jacob Williams był jednym z nich, zanim się przeprowadził do Compton. Pierwszy podszedł do niego, klepiąc go w ramię. Chłopak podskoczył jak oparzony i w jednej chwili wyciągnął przed siebie broń, celując nią w ciemnowłosego, jakby zapomniał, że jest w centrum ogromnego miasta i do tego jest środek dnia. Ten podniósł ręce do góry w pokojowym geście, a Brian stanął jak wryty, patrząc na niego jak na skończonego debila. Po chwili Jake opuścił broń i przetarł rękawem czoło.
- Przepraszam – mruknął, chowając pistolet do kieszeni luźnych spodni.
- Co z tobą? - warknął opryskliwie Brian, siadając obok niego. Zobaczył, że zza paska wystaje niebieska chustka. Nie spuszczając z niej wzroku uśmiechnął się ironicznie i rzucił - Opaliłeś się trochę.
- U nas takie powitanie nie wróży nic dobrego - wyjaśnił, ignorując rasistowską uwagę Briana. Spojrzał swoimi orzechowymi oczami na Michaela, który wciąż nic nie mówił i zagaił - Strasznie sobie skomplikowałeś życie, Mickey.
Michael zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, co ma na myśli.
- Podobno uderzyłeś Jahmala. - Uniósł brwi z politowaniem. Miał nieciekawą minę.
Mike dopiero po chwili zrozumiał i złapał powietrze z głuchym świstem. Wzruszył ramionami, jakby zupełnie się tym nie przejmował.
- Mówiłem ci, że zachowałeś się jak skończony kretyn - skwitował Brian. Koledzy spojrzeli na niego. - Ona nie jest warta tego, żebyś nadstawiał za nią karku.
- Alyson?- spytał z lekką nadzieją w głosie Williams.
Brian, który był zawsze bardzo spostrzegawczy, od razu to wyłapał i przygryzł wargę, gapiąc się na Jacoba. Po chwili, kręcąc głową odwrócił twarz w bok, by popołudniowe promienie kalifornijskiego słońca ogrzały mu twarz.
- To się roznosi jak ospa.
-Co mówiłeś? - spytał Mike, zupełnie wybity z rytmu, a O’ Neil nawet na niego nie spojrzał, tylko wykrzywił usta w jeszcze większym uśmiechu. Mike znów zwrócił się do ciemnoskórego przyjaciela - Teraz trzymasz z nimi? - Wskazał ruchem dłoni na chustę. Dziwnie się czuł ze świadomością, że jeden z ich fantastycznej piątki stacza się na dno, tkwiąc w jednym z najgorszych gangów. Stamtąd nie było przecież powrotu.
- W Compton wojna gangów odbija się najsilniej. Nie przeżyłbym inaczej - usprawiedliwiał się. Mimo swoich dwudziestu dwóch lat wciąż miał twarz dziecka. Wyglądał tak niewinnie, że Mike nie mógł uwierzyć, że wplątał się w takie gów*o i wszystko tylko dlatego, że matka miała kłopoty finansowe i trójkę gówniarzy na utrzymaniu. - Chciałem z nimi pogadać w twojej sprawie, stary… ale sam rozumiesz jak to wygląda…
- Stało się i już. - Mike wzburzył się. Splótł ręce na piersiach i zaszurał butem. Koledzy popatrzyli na niego z politowaniem, więc dodał - A gdyby mieli mnie zabić, to zrobiliby to już wcześniej.
- Mike, ty chyba nic nie rozumiesz. - Jake wstał i potrząsnął nim. - Oni mają teraz na głowie inne sprawy, a tobą i tak się zajmą prędzej czy później.
- To po co tu przyszedłeś? Żeby mnie ostrzec?
Mike nie potrafił się opanować. Wymierzył kumplowi nienawistne spojrzenie, chociaż w głębi duszy zdawał sobie sprawę, że oni się tylko martwią. Nie miał co zgrywać bohatera.
- Żeby cię poprosić o coś - mruknął w końcu. - Wyjedź stąd jak najszybciej.
- Nie będę tchórzem - powiedział szybko, wymierzając mu groźne spojrzenie. - Poza tym trzeba pomóc Chesterowi, bo twoi „kumple” go przetrzymują.
Na te słowa Jacob zdziwił się.
- O czym ty mówisz?
- Niebiescy zatrzymali Chestera, bo handluje na ich terenie.
- Mickey, oni nie mają Chestera.
- Jak to nie mają? - spytał Brian, wytrzeszczając na niego oczy. Jake spojrzał na niego i uniósł brew.
- Cripz nie zawracaliby sobie d**y, żeby uganiać się za pierwszym lepszym dealerem, których jest tu na pęczki. Oni od takich tylko ciągną haracz. Tam na przystanku… Byłem przynętą - dodał po chwili pauzy na wdech. Widać, że czuł się idiotycznie z tym, co się wydarzyło.
- To gdzie jest Chester? - spytał Brian, a Mike podszedł do Jacoba i uderzył go w bark. I bynajmniej, nie było to przyjacielskie klepnięcie.
- Przynętą? To znaczy, że zdradziłeś go! Wystawiłeś im na tacy starego kumpla? - spytał rozwścieczony.
- Nie wiecie, jak to jest, bo jedynymi waszymi problemami jest to, czy na śniadanie zjecie tosty, czy jajka na bekonie - tłumaczył się ciągle, ale ciemnowłosy pokręcił tylko z niedowierzaniem głową. Spochmurniał jeszcze bardziej, a Mike mruknął ciche „dzięki” i ruszył w drugim kierunku.

Parę godzin później.

Otworzył drzwi do swojego domu i powoli wszedł. Oparł kask o futrynę i zdjął buty, po czym cichaczem ruszył schodami na górę.
- Michaelu Mayers, prosimy do jadalni - zagrzmiał melodyjny, kobiecy głos. Ciemnowłosy zacisnął pięści i ruszył w tamtym kierunku. Myślał tylko o tym, żeby nie palnąć nic głupiego, wyjść z tej rozmowy cało i pójść po resztę swoich rzeczy.
- Możesz nam powiedzieć, co się z tobą dzieje? - spytał blady mężczyzna, siedzący na krześle i przeglądający rachunki. Nawet na niego nie patrzał.
- Nic, w zupełności nic - mruknął obojętnie Mike.
- Dlaczego opuszczasz tyle zajęć? Dzwonił do nas profesor Collins, twierdząc, że masz zbyt dużą liczbę nieobecności na większości obowiązkowych zajęć - powiedziała w końcu matka. Była wysoką, szczupłą kobietą o długich czarnych włosach i pogodnym wyrazie twarzy. Miała na sobie elegancką garsonkę, więc pewnie dopiero wróciła z kancelarii prawniczej, gdzie pracowała.
- Moje studia, moja sprawa.
- Ale my za nie płacimy, więc słuchamy uważnie - powiedział spokojnie mężczyzna, wciąż nie patrząc na pełnoletniego chłopaka. Mike znowu zirytował się jego ignorancją. Spuścił głowę, by się uspokoić, bo widok tego człowieka wzmagał w jego krwi adrenalinę.
- Mike, nigdy wcześniej nie miałeś kłopotów ani w liceum, ani na uniwersytecie… Co się stało?- spytała z niepokojem w głosie matka, Kim.
- Pomagam Chesterowi odnaleźć się w tym świecie - mruknął w końcu, patrząc z nadzieją na rodzicielkę. Marzył, by takie wyjaśnienie ją zadowoliło, ale od razu spochmurniał, znając bardzo dobrze jej faceta, Thomasa.
- Chester to ten twój kolega z tatuażem? - spytał znów przeglądając jakieś papierki.
Mike nie znosił, gdy wymagał szacunku, którego nie przejawiał wobec żadnego z domowników. „Co moja matka widziała w tym beznadziejnym typie”- pomyślał, patrząc pytająco na matkę.
- Strata czasu - mruknął znów pod nosem, wyciągając ze swojej teczki kolejną stertę papierów.
- Ten blondyn z tatuażem jest moim kumplem, Tom! - warknął w końcu Michael, a mężczyzna siedzący przy stole podniósł w końcu na niego swoje siwe, zimne oczy.
- Nie pyskuj, dobrze?
- Zasrany ignorant.
Odwrócił się na pięcie, rzucając jeszcze matce oskarżycielskie spojrzenie i ruszył na schody. Ten ignorant jednak pobiegł za nim i złapał go za rękę.
- Nie za dużo sobie pozwalasz, młody człowieku?!
- A co, dasz mi szlaban?! - warknął Mike, małpując ton głosu swojego potencjalnego ojczyma.
- Jesteś takim samym sukinsynem, jak twój ojciec! - Tompowiedział to na tyle cicho, że wychodząca z kuchni Kim tego nie usłyszała, ale na tyle dosadnie i obraźliwie, że Mike’owi w ułamku sekundy załączył się agresor. Wyrwał się mężczyźnie i z całej siły popchnął go do tyłu, a Thomas spadł z kilku stopni i uderzył z hukiem o podłogę. Matka ciemnowłosego krzyknęła i podbiegła do jęczącego faceta, a Mike zmrużył oczy i warknął, opanowując się od dalszych fizycznych działań:
-Ten facet, którego obraziłeś był moim ojcem i przyjacielem, a do ciebie żadne z tych określeń nie pasuje.
- Michaelu Mayersie, masz szlaban! - ryknęła odruchowo matka, pomagając wstać Thomasowi.
- Szlaban na co? - spytał kpiąco.
- Na… na wszystko!
Mike prychnął i poszedł na górę. Miał dwadzieścia jeden lat i postanowił, że tym razem nie będzie grzecznym chłopcem i całkowicie zignoruje histeryczne rozkazy matki, chociaż bardzo ją kochał i cenił. Wiedział, że po prostu źle trafiła, bo Thomas to fałszywa świnia. Kim po odejściu męża długo nie mogła się pozbierać, a teraz jest po prostu zbyt wrażliwa i nieodporna na nachalnych typów udających aniołki.
Chłopak uśmiechnął się ponuro i szybko poszedł na górę. Spakował do plecaka najpotrzebniejsze rzeczy i wyrzucił go przez okno z ogromną siłą, jakby to miało go rozładować. Chcąc uniknąć jakiejkolwiek konfrontacji z Thomasem zjechał po rynnie na podwórko. Wyciągnął telefon z kieszeni i zadzwonił.
- Alyson, jutro spotkamy się i poszukamy Chestera. Daj znać Bradowi.
Założył plecak na ramiona i zapominając o kasku, który został w przedpokoju wsiadł na motor i odjechał do centrum, do swojego nowego i spokojnego lokum.

awangarda dnia 0:34:24 24-02-12, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek 6
Splamione Słońce

Sobota

„Nie powinieneś już wstać, króliczku?”
Brian zamruczał i zakrył twarz poduszką. Był na tyle rozespany, że nie mógł sobie przypomnieć, czy wrócił do domu sam, ani jaki jest dzień tygodnia. Ale i tak nie pozwoliłby do siebie mówić w ten sposób żadnej kobiecie. Wynurzył głowę spod poduszki i zasłonił twarz dłonią, bo słońce perfidnie świeciło mu w oczy. Zobaczył wysoką i zgrabną kobietę, której blond włosy błyszczały w świetle, tworząc złocistą aureolę.
- Nie gustuję w blondynkach - mruknął i znów zakrył się poduszką.
- Zrobiłam ci śniadanie, zaraz ostygnie.
Otworzył oczy, wciąż skrywając głowę. Popatrzył w bok zupełnie zdezorientowany. Prawie przestał oddychać, nasłuchując.
- To sen, tak? - spytał na głos.
- Nie, króliczku. Pora wstać.
- To nie sen, to koszmar! - jęknął i przycisnął poduszkę do głowy mocniej.
Podniósł się gwałtownie i spojrzał w stronę okna, po czym zakrztusił się własną śliną. Kobieta spojrzała na niego zatroskana.
- Co tu robisz, mamo? - wydukał, dochodząc do siebie.
- Nie chciałeś przyjechać do domu, to dom przyjechał do ciebie, króliczku.
- Nie nazywaj mnie tak - opadł na łóżko i schował twarz w dłoniach, zupełnie zrezygnowany.
Kobieta chwyciła za atłasowy materiał i pociągnęła, a Brian paradoksalnie w sposób bardzo opanowany zakrył się poduszką i posłał rodzicielce kpiący uśmiech.
- Śpisz nago? - spytała, przyglądając mu się uważnie. Brianowi cisnęło się na usta stwierdzenie: „obdukcja lekarska”, ale się powstrzymał, przygryzając wargę. - Nie masz się czego wstydzić, do czwartego roku życia podcierałam ci pupę.
- Dzięki za przypomnienie, ale teraz mam dwadzieścia cztery - mruknął, siadając. - Nie chciałbym być niegościnny, ale musisz teraz wyjść.
I wyszła. Brian przez dobre dziesięć minut wpatrywał się w zamknięte drzwi, zastanawiając się, czy to mu się oby na pewno nie przyśniło. W końcu wstał. Ubrał się, ale nie wyszedł od razu. Podszedł do wejścia i przyłożył ucho, zastanawiając się, czy kobieta dalej tam jest. Przecież musiał obmyślić ewentualny plan działania, albo zdać się na inteligencję i improwizować. W końcu złapał za klamkę i wciąż bijąc się z myślami nacisnął. Wyszedł z sypialni i od razu szybkim krokiem pognał w stronę windy.
- Króliczku, śniadanie.
Nacisnął na przycisk. Jeszcze tylko kilka sekund. Już słyszał jak winda gna czterdzieści pięter niżej, żeby ocalić go przed zagładą. Poczuł cudowny zapach naleśników i odwrócił się. Jego matka, która zresztą była bardzo atrakcyjną kobietą, siedziała przy stoiku i jadła płatki kukurydziane.
- A gdzie ojciec?- zagaił, by sprawdzić grunt.
- Pojechał po gazety. Zjedz coś.
Winda przyjechała. Brian usłyszał ten przyjemny dźwięk i drzwi otworzyły się, a w nich stanął mężczyzna, wyglądający jak Tony Soprano. Brian, zamiast od razu do niej wparować, poszedł w zupełnie odwrotnym kierunku. Złapał ciepłą bułkę ze stolika, którą włożył sobie do ust i z powrotem, mijając ojca pobiegł do windy. Drzwi powoli się zamykały,
- Dokąd idziesz? - spytał ojciec bardzo spokojnie, jakby ktoś z góry wcisnął slow motion .
- Na uczelnię! - burknął „przez bułkę”.
W końcu wpadł do środka i oparł głowę o ścianę, biorąc głęboki wdech. Ostatnie co usłyszał to zdziwiony głos ojca: „Nasz syn studiuje?”

Dwadzieścia minut później

Pił czarną kawę i zajadał się sadzonymi jajkami. Mike patrzył na niego, nie dowierzając, że nawet nie spojrzał na uroczą kelnerkę.
- Co się stało? - spytał, będąc pewnym, że coś w życiu O’ Neila się zmieniło. Odkąd spotkali się w kawiarni nie odezwał się ani słowem.
W końcu Brian zjadł i spojrzał na niego dziwnie. Mike wytrzeszczył oczy.
- No co?!
- Moja matka przyjechała.
Mike przez chwilę zastanawiał się, czy jego kumpel mówi prawdę, czy żartuje, a następnie wybuchnął chaotycznym śmiechem. Brian rozejrzał się dookoła i posłał przepraszające uśmiechy, wszystkim, którzy podejrzliwie im się przyglądali.
- Bawi cię to? - spytał, nachylając się do niego.
- Trochę. - Uspokoił się w końcu i nonszalancko oparł rękę na krześle obok. - Fajna babka.
- To potwór! - Brian skrzywił się i oparł czoło o blat stolika, wykończony samym myśleniem o rodzicach. W końcu lekko podniósł głowę i spojrzał na przyjaciela tak rozbrajająco, że Mike znowu wybuchnął śmiechem. - I zabrała ze sobą ojca.
Coraz bardziej irytowało go zachowanie Michaela. Tu taka poważna sprawa, a ten zachowuje się jakby nawciagał się czegoś, co całkowicie wyżarło mu mózg. To był istny Armagedon. Po mieszkaniu szalała Kim Besinger w wersji „moja matka jest kosmitką” i Tony Soprano ze świeżą porcją porannych gazet. Gorzej być nie mogło.
- Przenocujesz mnie?
Mike już nie mógł wytrzymać ze śmiechu. Położył się na stole, próbując zdusić w sobie kolejną, nadchodzącą salwę śmiechu, ale nie dał rady. Brian doprowadzony do białej gorączki zmarszczył brwi i opuścił lokal.
Ruszył w kierunku srebrnego Mercedesa. Wsiadł do środka i wcisnął przycisk, odpowiadający za chowanie się dachu. Mijały go urocze dziewczyny, uśmiechając się zalotnie, ale nie zwracał na nie uwagi. Po prostu siedział w swoim kabriolecie i czekał. Po chwili, Mike, już zupełnie spokojny i opanowany, zajął miejsce pasażera. Brian założył okulary przeciwsłoneczne i ruszył, a Mayers odwrócił głowę w drugą stronę, żeby przypadkiem nie parsknąć. Całkowicie się otrząsnął dopiero, gdy zdał sobie sprawę, że Brian jest w stanie wywieźć go do Nevady i porzucić na pustkowiu.
- Dokąd jedziemy? - spytał, spoglądając na Briana.
- Po tą tłustą, wołową dupę.
- Po Brada?
Brian ugryzł się w język, chcąc powiedzieć, coś innego, ale stwierdził, że dzisiaj będzie miły. Może to oblężenie w mieszkaniu, to kara, na jaką sobie zasłużył. W milczeniu dojechali pod starą kamienicę, w której samotnie pomieszkiwał Brad.
Brian wyciągnął telefon i zadzwonił, ale ten nie odbierał.
- Pójdę po niego - zaproponował Mike i wszedł do budynku. Wrócił jednak po kilku minutach i ze zrezygnowaną miną spojrzał na Briana. Nie za bardzo wiedział, co powiedzieć i co myśleć. Zachowanie Brada było niepokojące i co najmniej dziwne.
O’ Neil włożył ręce do kieszeni i oparł się biodrem o bagażnik Mercedesa. W pewnym momencie dołączył do nich Alyson. Przywitała się z Michaelem buziakiem w policzek i spojrzała na niego z pytającą miną.
- Gdzie jest Brad?
- Ciebie też miło widzieć - mruknął Brian, odwracając głowę w jej kierunku.
- Zejdź ze mnie, ok?- warknęła, stając do niego tyłem.
- Próbowałem być miły. – Wzruszył machinalnie ramionami, a na jego twarzy pojawił się jeden z tych rozbrajających uśmiechów. Zebrał się i podszedł do pozostałej dwójki.
- Cripsi nie mają Chestera - powiedział Mike do Alyson, która zrobiła oczy, jak spodki. - Widzieliśmy się z Jake’iem. Wszystko nam powiedział. Teraz z nimi trzyma.
Blondynka spuściła wzrok, zupełnie nie wiedząc, co o tym myśleć. Z jednej strony ulżyło jej, że uliczni gangsterzy nie dorwali go, mimo tych gróźb. Z drugiej jednak, nie wiedziała, co mogło się z nim stać. Minęło kilka dni od jego zniknięcia, a on nie dawał żadnego znaku życia. Oprócz tego, ich dawny przyjaciel popadł w jeszcze gorsze tarapaty. Przynależność do gangu, to jak podpisanie paktu z diabłem. Wszystko jest w porządku, dopóki nie przyjdzie ci zapłacić za to bardzo wysoką cenę. Nawet jeśli tą ceną jest życie.
Złapała włosy i spięła je w koński ogon, po czym przetarła oczy dłonią.
- Chester często przesiadywał w Snack Barze przy Bulwarze Wilshire. Jest otwarty całą noc, a pracuje tam Fred, więc może jest u niego - powiedziała Alyson, usilnie myśląc o miejscu, w którym mógłby podziewać się jej brat.- Spacerek?
- Nie ma mowy - zaprotestował Brian, idąc do samochodu.
Usiadł za kierownicą i spojrzał na resztę wyczekująco. Alyson klapnęła na tylnym siedzeniu, a Mike z przodu.
- Jedź na główną stację metra w centrum - powiedział w końcu Mike, opierając łokieć na drzwiach samochodu.
- Co on miałby tam robić?- spytała Alyson, zbliżając się do policzka Michaela, ale ten nic nie odpowiedział.
Brian przekręcił kluczyk i uśmiechnął się do siebie, gdy potężny silnik ryknął basem. Błyskawicznie zawrócił i popędził na drogę stanową nr 110. Jadąc ponad 130 mil na godzinę , zwinnie omijał samochody, lawirując po trzech pasach. Był pewny siebie, ale dzięki temu, wykonując manewry, niektóre dość ryzykowne, nie stanowił zagrożenia dla innych. Lekko zahamował, widząc wielki zielony znak ze strzałkami. Zjechał z trójpasmówki i zwolnił.
Mike mimowolnie drgnął, czując znajomy, nieprzyjemny dreszcz na plecach. Nienawidził tego zjazdu.
Brian obejrzał się w prawo i lewo, po czym wdepnął gaz i samochód gwałtownie wyrwał do przodu, wyjeżdżając przed srebrnym Fordem. Jednak dwieście koni i spory silnik robią swoje. Spojrzał w lusterko i zmienił pas. Zatrzymał się na skrzyżowaniu i gdy ostatni samochód przejechał wjechał na Ulicę Alameda. Zwolnił, zaparkował na poboczu, widząc dwieście metrów przed sobą barierki i deptak tylko dla pieszych.
Alyson szybko wysiadła z samochodu, łapiąc się za pierś. Po chwili ruszyła przodem w milczeniu. Była bardzo dzielna, choć ta przejażdżka strasznie ją zestresowała.
O’ Neil wyciągnął ze schowka pakunek, odwinął go i w świetle błysnął czarny metal. Ukrył go sobie za spodnie pod koszulką i dołączył do Mike’a. Szli kilka metrów za dziewczyną. W końcu O’ Neil klepnął Michaela po ramieniu i mruknął:
- Stary, jest tyle panien dookoła, a ty akurat uparcie stoisz przy niej. - Wskazał głową, idącą przed nimi blondynkę.
- Nie stoję, po prostu nie odczuwam potrzeby szukania - odburknął, nie patrząc na niego.
- Brad może jest ślepy, ale to i tak widać gołym okiem!
Mike spojrzał na niego, próbując ponaglić go do powiedzenia tego, co ma powiedzieć.
- Nie wiem, co ci daje udawanie przyjaciela tej małpy.
- Nie udaje, jesteśmy przyjaciółmi.
Brian przekręcił głowę w bok, patrząc na niego z politowaniem, ale nie powiedział już nic więcej.
Słońce powoli zbliżało się do linii horyzontu, oświetlając jeszcze złotymi promieniami długi, nowoczesny peron kolejowy. Cała trójka przeszła przez metalowe bramki. Mike prowadził. Szli po jasnym chodniku, w kierunku oszklonego budynku, otoczonego wysokimi palmami.
- Dalej go szukacie - zakpił głos z boku, a wszyscy, jak na zawołanie, odwrócili się w kierunku ławek.
Przepraszam, że to opowiadanie gdzieś mi się zagubiło i dawno mnie tu nie było. Już wcześniej o nim myślałam, że mam coś tu do nadrobienia, ale jakoś też nie miałam czasu, ale już jestem.
Przeczytałam te dwa odcinki, które miałam do nadrobienia, chociaż jak się okazało, to jeden, bo jeden miałam już przeczytany. Lubię tą Twoją gromadkę i nie wiem, którego bardziej. Podoba mi się przyjaźń Mike'a i Alyson i najwidoczniej mężczyzna lubi ją bardziej niż koleżankę. Tak samo jak lubię potyczki słowne Briana i Alyson, chociaż w ostatnim odcinku chyba naprawdę chciał być miły.
Sama zbyt bardzo nie orientuje się na temat tych gangów, ale skoro Chestera nie mają Niebiescy, to mają go Czerwoni, czy ten psychopata, o którym wspominałaś we wcześniejszych odcinkach? Nie wiem, ale z chęcią bym się dowiedziała czytając kolejne części.
Poza tym, scena z króliczkiem - świetna!
Aniu, poszukaj na zb.pl - tam gdzieś powinno być w zakończonych ^^
Wiem też, że Marta miała plan na drugą część, ale nie wiem co z jego realizacją.
Martuś?
Na zb. go nie ma już, bo zażyczyłam sobie usunięcia. Tutaj też wstrzymałam się, bo nie było chętnych, a druga cześć zaczęła być realizowana i tym razem zamiast na Mike'u opiera się głównie na losach Briana i jego przygodach z giełdą, ale zabrałyśmy się z Agą za agentów i od tamtej pory nie napisałam ani jednego zdania
No właśnie zauważyłam, że usnunięta, wredoto ;P
I wychodzi teraz, że to przeze mnie nie przeczytam dalszych losów mojego ulubionego Briana... nie wiem czy mogę żyć z takim ciężarem...
Jak chcesz to pierwsze rozdziały mogę Ci podrzucić. Własciwie na planowanych 26 mam tak z 9 tylko w różnych miejscach. Mam początek srodek i koniec, ale miedzy nimi wyrwy haha
Jeszcze pytasz?? Oczywiście, że chcę!
A w ogólę, to "Endorfinę" też mi obiecałaś mailem, pamiętasz?
Tak, a nie wysłałam Ci jej? Jest w fazie sklejania rozdziałów do druku ;-) No ale to wyślę Ci na pewno.
No właśnie nie... ale chyba muszę Ci to wybaczyć, co? Dla dobra naszych panów
Zaraz podeślę Ci te pierwsze rozdziały II cz. ocenisz sama
Oki, oki ^^ Czekam
Sobota

___Chwycił deskorolkę i wszedł na chodnik, bo ktoś zatrąbił na niego ostro z tyłu. Brad obrócił się i wystawił kierowcy środkowy palec. Szedł powoli w stronę starej kamienicy, szurając szerokimi, skejtowskimi butami DC. Zapadł już zmrok. Przechylił daszek czerwonego fullcapu do tyłu i wskoczył energicznie na kamienne schody, prowadzące do jego mieszkania. Włożył klucz do drzwi i przekręcił, po czym wszedł do środka. Oparł deskorolkę o futrynę i rzucił się na kanapę, która jakby jęknęła pod wpływem jego ciężaru. To było oczywiste, że pierwszą rzeczą, której się chwyci to pilot od telewizora, jednak telefon zawibrował mu w kieszeni szerokich spodenek.
___– Ta?
___– Jesteś w domu?
___– Ta – mruknął, odchylając głowę do tyłu i zakładając nogi na oparcie kanapy. Lubił trzymać nogi wysoko i miał gdzieś, czy tak wypada, czy nie.
___– To będę za dwadzieścia minut.
___– Oki doki. – Rozłączył się i rzucił telefon gdzieś w bok. Wstał i skierował się do lodówki. Wyciągnął z niej puszkę piwa i otworzył. Zimny browar to było coś, czego mu było potrzeba po tak męczącym i długim dniu.
___Mieszkanie było dość zagracone, ale nie nadmiarem rzeczy, raczej brakiem porządku. Gdzieś na krzesłach walały się ubrania, na stoliku brudne naczynia, czasem nawet z kilku dni. Wszędzie były jakieś pudełka, jakby ktoś miał się wprowadzać, albo wyprowadzać i nie zmieniało się to od lat. To nie kwestia braku kobiety u boku, bo chyba żadna nie podjęłaby się takiego wyzwania. Problem tkwił w tym, że Brad lubił taki „artystyczny nieład” i doskonale się w nim odnajdywał. Pewnie nawet by nie zauważył, że ktoś posprzątał w mieszkaniu. Po kilku godzinach wszystko wróciłoby do starego „porządku”. Na ścianach nie było żadnych obrazów, a nawet zdjęć, a na oknach nie wisiały żadne zasłony, czy firanki. Kawalerka nie była przytulna. Właściwie to przypominała magazyn, w którym panuje wieczny rozgardiasz.
___Nikt jednak nie skarżył się na to nigdy i nieraz odbywały się tu imprezy. Gdy jeszcze Mike mieszkał z rodzicami, spędzali u Brada całe dnie. On nie znał swoich rodziców. Gdy miał szesnaście lat uciekł od ciotki, która go wychowywała. Nawet nie miał z tego powodu żadnych kłopotów, nikt go nie szukał, bo wszystkim to było na rękę. Uczył się i pracował w skateshopie, dopóki nie wyleciał za swoją bezczelność. Właściwie, tak było z każdą jego pracą, prędzej, czy później.
___Nie zastanawiał się nigdy, czy to z nim jest coś nie tak. Uważał, że trzeba być na fali szczęścia, dopóki życie nie kopnie cię w dupę. I jakoś sobie radził. Nie narzekał. Nie przypominał Chestera, który wiecznie widział swoją przyszłość w pięknych, świetlanych barwach, ale nie chciało mu się za nic zabrać. Było, jak było i tyle w temacie.
___ Gdy po dwudziestu minutach zadzwonił dzwonek, kończył drugie piwo.
___– Otwarte! – ryknął, bo nie chciało mu się ruszyć zadka z kuchennego krzesła. Usłyszał lekkie kroki i upił ostatni łyk, po czym spojrzał do przedpokoju.
___ – Jak leci?
___ – Zaje-k***a-biście – odpowiedział z szerokim uśmiechem, kładąc nogi na stole. Rzucił puszkę do kosza, ale oczywiście nie trafił. Splótł ręce na piersiach i zamknął oczy, wyobrażając siebie, leżącego na plaży w Rio de Janerio, wśród półnagich, seksownych dziewczyn. Kochał kobiety i uważał, że musiały być stworzone d l a facetów. Korzystał z życia, jak mógł, ale tych boskich Brazylijek kręcących jędrnymi pośladkami nie mógł przeboleć. Znalazł nowy cel w życiu i zaśmiał się głośno.
___Czekał, aż jego gość zacznie mówić, ale nie zaczął. Poczuł tylko, że sterczy i się gapi, jak lama. Westchnął i wstał zmuszony, wcielając się w rolę gospodarza i zaprosił swojego gościa do pokoju.

* * *

___Na metalowej ławce siedziała mulatka w czarnej ramonesce. Nie patrzyła na nich, lecz wyciągała coś z kieszeni leżącego na ziemi chłopaka. Po chwili rozwinęła czerwoną chustkę i wepchnęła mu do ust, a on ani drgnął. Był nieprzytomny… lub martwy.
___Mike zastawił Alyson i stanął równo z Brianem, który był opanowany i skupiony na każdym ruchu dziewczyny z gangu. Blondynka jednak odważnie wyszła przed wszystkich i uniosła głowę, stawiając czoła dziewczynie, która jeszcze kilka dni temu mierzyła w nią spluwą.
___Ta nagle wyciągnęła broń, a Brian zrobił to samo, łapiąc za pistolet wciśnięty wcześniej za spodnie. Nie dał się zaskoczyć. Celował między oczy, zupełnie tak jak ona. Przez chwilę stali w milczeniu, siłując się na spojrzenia..
___– Zgubiliście go na dobre.
___– Aż tak się cieszysz, że się spotkaliśmy? – warknął Michael, a ona uniosła kpiąco jedną brew.
___Zrobił się nerwowy, nie tylko dlatego, że ta dziewczyna groziła wcześniej Alyson. Tętno mu przyspieszyło, na samą myśl, że jest członkiem gangu Crips.
___Opuściła broń, ale Brian ani drgnął. Widząc, że zamierza zrobić krok w kierunku Mike;’a powiedział:
___– Radzę ci się nie ruszać.
___Zerknęła na niego z lekceważącym uśmiechem, i ani na moment się nie wahając, podeszła do Michaela i sięgnęła ręką do kieszeni, z której wyjęła srebrny łańcuszek i wystawiła go przed siebie. On zmarszczył brwi i powoli ujął zawieszkę w palce. Nie miał wątpliwości, że należała do jego przyjaciela. Na krążku widniał napis: C.S. ARh+. Pytanie brzmiało: skąd go miała.
Brian odwrócił się za nią ze spuszczoną już bronią i obserwował, czekając na każdy gwałtowny ruch. Był spięty, nie wiedząc, czego się po niej spodziewać.
___– Możecie mu to oddać – powiedziała, mijając ich wszystkich. Powodzili za nią wzrokiem. – Jeśli go znajdziecie. A ty, dzieciaku – powiedziała do Michaela, puszczając do niego oczko. – Dbaj o siebie.
___– Idziemy – warknął wściekle, idąc w przeciwnym kierunku.
___Brian przez moment przyglądał mu się w milczeniu. Martwił się o niego. Bardzo.
___Gdy wszyscy ruszyli przodem, rozejrzał się po pustym dworcu i spytał, leniwie przebierając nogami:
___ – Czemu miałby tu być?
___Mike jednak nic nie odpowiedział tylko zeskoczył z półtorametrowego peronu. Zachowywał się dziwnie. Nawet się nie odwrócił za siebie, by sprawdzić, czy to nie jest jakiś podstęp Cripsów, po prostu ruszy w obranym przed siebie kierunku, nie zważając na nic. Wydawało się, jakby nagle wszystko miał w poważaniu, co było do niego nieodobne.
___– Mickey?! – Alyson krzyknęła za nim, ale on ją zignorował. – Wracaj tu, do cholery!
___Mike przeszedł przez cztery pasy torów i dotknął zimnego muru. Ze względu na ciemność, jaka przykrywała to miejsce, wędrował dłońmi po wilgotnych cegłach w prawą stronę. W końcu opuszkami palców poczuł coś innego. Metal. Dwoma rękami chwycił za wystający kawałek i pociągnął z całej siły do siebie. Okrągły właz otwarł się ze zgrzytem.
___– No chodźcie! – ryknął ze zniecierpliwieniem na pozostałych, stojących w osłupieniu na peronie. Ciemnowłosy wszedł do środka i próbował coś dostrzec w ciemnościach. Wyciągnął z kieszeni telefon i wyświetlaczem oświetlił wnętrze. Przynajmniej się starał.
___Gdy pozostała dwójka dotarła, weszli do niewielkiego, obskurnego pomieszczenia i stanęli zaskoczeni. Chester leżał na podłodze z głową opartą o fragmenty starej, rozwalonej kanapy, z której wystawały sprężyny. Miał obojętny wyraz twarzy, jakby był zupełnie nieświadomy, że ktoś wszedł do tej komórki. Nawet skrzypiący właz go nie obudził. Żył jednak, bo oddychał, choć bardzo powoli i cicho, jakby zapadł w śpiączkę.
___Dwóch innych kolesi spało w kącie. Wokół nich leżało mnóstwo pustych butelek, paczek po prezerwatywach i papierosach, oraz foliowe woreczki. Puste. Dziewczyna doskoczyła do brata i zaczęła go szturchać.
___– Ches, obudź się, wstawaj! – krzyczała, ale chłopak nie reagował. – Co on wyprawiał przez te dni?!
___Był nieprzytomny. Brian podszedł do niej i delikatnie ją odsunął. Wymierzył dwa mocne policzki przyjacielowi, ale ten zamruczał tylko i pokręcił głową, nie otwierając oczu. Mike kucnął przy dwóch pozostałych kolesiach i sprawdził puls.
___– Wszyscy są naćpani – powiedział w końcu.
___– Znasz tych dwóch?– spytał Brian.
___– Nie, ale pewnie zajmują się handlem na dworcach – mruknął i rozejrzał się po obskurnym pomieszczeniu. – Wynika z tego, że dragi i fajki zapili piwem, a to nie wróży nic dobrego.
___– Trzeba ich zawieźć na pogotowie – powiedziała z przerażeniem w głosie Alyson. Spojrzała błagalnie na Mike’a i pisnęła: – Zabierzemy ich tam, prawda?
___Brian i Mike spojrzeli po sobie. Nic nie odpowiedzieli, bo jeśli Chester wylądowałby na ostrym dyżurze, to za chwile zjawiłaby się policja. Z drugiej jednak strony, jeśli przedawkował, to w żaden inny sposób nie mogli mu pomóc. Nawet jeśli miałby mieć kłopoty to będzie żył.
___– Na razie musimy go stąd wynieść – zdecydował w końcu Brian.
___Mike i Alyson podnieśli go i zarzucili sobie jego ręce na ramiona, tak by mogli go prowadzić, lub raczej nieść. Brian kucnął i chwycił w dłonie jeden z woreczków, w którym zostało trochę białego proszku. Zanurzył palec w środku, a potem włożył do ust. Nie miał jednak zielonego pojęcia, co to może być. Schował go do kieszeni i wyszedł na zewnątrz. Chwycił za metalową zasuwę i popchnął właz, który był dość oporny.
___– Brian chodź już! – krzyknął Mike, wciągając Chestera na peron za ręce.
___ O’ Neil odwrócił się i ruszył w ich kierunku. Nagle zahaczył o coś i upadł z hukiem na ziemię, uderzając głową o metalowe tory.
___– B…
___Poczuł, jak zalewa go fala ciepła i jak ostatnie centymetry sześcienne tlenu opuszczają jego płuca.
___– I…
___Ogromny ból przeszył jego nogę, jakby coś szarpało go, wyrywając wszystkie ścięgna i mięśnie. Odruchowo złapał się za nią i poczuł ciepłą, lepką ciecz.
___– N…
___Powoli otworzył oczy i przetarł je dłonią, ponieważ widział jak za mgłą. Jednak wydawało mu się, że coraz lepiej słyszy różne dźwięki. Nie mógł w pierwszej chwili zrozumieć, co konkretnie słyszy. Nastawił uszu i wśród głuchego dźwięku usłyszał swojego imię.
___– Brian!
___ Po kilku sekundach był nawet w stanie stwierdzić, że ten krzyk nie jest efektem zdzierania gardła przez jedną osobę, lecz dwie na zmianę. Po kolejnych kilku sekundach zaczął się zastanawiać, czy jest to możliwe, by było trzęsienie ziemi, ponieważ czuje przyjemne wibracje pod brzuchem. Na chwilę oparł czoło o wystający, drgający metal i westchnął przeciągle.
___– B R I A N !!!
___ Otworzył szerzej oczy i podniósł się na łokciach. W uszach coś huczało mu przeraźliwie, ciągle głośniej i głośniej, a ziemia wciąż drgała mocniej i mocniej.
___ Coś z lewej strony go oślepiło. Światło zdawało się być tak intensywne, że musiał odwrócić głowę w przeciwnym kierunku, by znowu widzieć. Pośród głuchego dźwięku trącego metalu usłyszał również pisk, klakson i krzyki przyjaciół. W ułamku sekundy zrozumiał, że najprawdopodobniej z olbrzymią szybkością zbliża się do niego pociąg, a ponieważ nie mógł ruszyć nogą, był skazany na śmierć. Zacisnął zęby i przeciągnął się do tyłu, ale czuł, że jest już za późno. Poczuł zapach spalin i podmuch zimnego wiatru.
___ Nagle coś złapało go za barki i szybko pociągnęło do tyłu. Otworzył oczy i zobaczył przed sobą hamujący pociąg. Odetchnął z ulgą i opuścił głowę bezwładnie. Oparła się o coś miękkiego i ciepłego. Wysilił się, by obejrzeć się do tyłu. Zobaczył za sobą sapiącego Michaela. Dyszał ciężko, jakby się dusił, a serce kołatało im obydwu, jak oszalałe.
___– Sierota – skarcił sam siebie. Z trudem łapał oddech. Uniósł brwi i pokiwał z niedowierzaniem głową. – Dzięki, Mickey.
___Mike poklepał go po barku i zaśmiał się, nie wierząc, że coś takiego miało miejsce. Wspomnienie widoku przyjaciela, leżącego na torach jak samobójca, wywołało u niego dreszcze.
___Gdy pociąg odjechał ze stacji, ruszyli na peron. Brian, mimo głębokiej rany w nodze, spowodowanej najprawdopodobniej przez wystający kawał blachy, bez trudu wspiął się na mur pierwszy i podał rękę przyjacielowi. Gdy obaj stali, objął go i poklepał po plecach, uśmiechając się. Spojrzał na Alyson, która zakrywała usta dłońmi, wciąż nie mogąc nic powiedzieć.
___– Nic mi nie jest, mała – powiedział i posłał jej lekki uśmiech.
___– Bardzo boli? – spytała, patrząc w dół, na zakrwawioną nogawkę.
___– Nie – skłamał i razem z Michaelem podnieśli Chestera. Szli powoli, zmierzając w kierunku wyjścia do miasta. Zupełnie nie przejmowali się, dziwnie przyglądającym się im ludziom, którzy chwilę temu wyszli z pociągu.
___– Skąd wiedziałeś, że tu będzie? – zagadnęła Alyson.
___– Powiedzmy, że Chester przyprowadził mnie tu kiedyś, gdy uciekliśmy ze szkoły – mruknął ochryple Mike.
___– Powiedzmy? Taka jest twoja wersja?
___– Ale on ciężki – mruknął, spoglądając na nieprzytomnego blondyna i ignorując pytanie dziewczyny.
___– Może ty jesteś za słaby – zaśmiał się Brian, choć sam musiał przyznać, że Chester wydawał mu się coraz cięższy, gdy poziom adrenaliny w jego krwi zaczął powoli opadać, a ból w nodze nasilać. Przygryzł wargę, starając się myśleć o czymś przyjemnym.
___Uśmiechał się jednak sam do siebie, na myśl tego, co się wydarzyło. Mike uratował go, nie dlatego, że był mu coś winien, tylko dlatego, że byli jak bracia. Nadstawił własnego karku dla niego, tak jak wcześniej dla Alyson. Zmienił się po tej tragedii. Oni obaj się zmienili. Czy mogło być inaczej? W przypadku tak potwornego szoku i cierpienia, które nadeszło, gdy zdali sobie sprawę z sytuacji, nie mogło. Po tym wszystkim, ich przyjaźń miała już stabilne fundamenty, na które z czasem przyszła silna nadbudowa. Chyba nic nie mogło tego zniszczyć. Żadna burza, żaden huragan. Był tego pewien.
___Pomyślał, że dobry z niego dzieciak, nie mogąc wysilić się na głębsze i ckliwsze refleksje. To nie był ten typ faceta. Już nie.
___– Myślałam, że gorzej być nie może – powiedziała nagle Alyson, zatrzymując się. Ci stanęli i obrócili twarze w jej stronę. – A jednak.
___ W ich kierunku biegło trzech grubych ochroniarzy, wyciągając przed siebie paralizatory.

awangarda dnia 13:15:44 01-09-12, w całości zmieniany 1 raz
Nie wiem co powiedzieć, i nie wiem czy wszystko dobrze rozumiem. Zaczynam się chyba powolutku gubić, ale może z czasem z nowymi odcinkami zrozumiem co jest pięć. Bo naprawdę jest tu wiele znaków zapytania dla czytelnika.
Kim jest znajomy Brad'a, który go odwiedził? W końcu jego przyjaciele są razem. Czyżby to Jake? Albo ktoś inny. Swoją drogą, świetnie opisałaś mieszkanie [o ile można to nazwać mieszkaniem] Brada, chciałabym to zobaczyć.

Dlaczego dopiero teraz Mike wiedział, domyślił się, gdzie może być Chester? Może wcześniej o tym wiedział? Albo naprawdę czysty przypadek. Ciekawi mnie też, dlaczego wszyscy ostrzegają chłopaka.
Scena, kiedy Mike uratował życie przyjacielowi - hm, spodziewałam się większego strachu ze strony Mike, czy też Alyson. Było, minęło, krótka refleksja Briana i tyle na temat. Sam Brian nie odebrał tego chyba zbyt "poważnie", o ile można to tak nazwać.

Nie wiem, ale chyba muszę wczytać się jeszcze raz w cały tekst, bez żadnych przerw.
Ale wiedz, że to WCIĄGA! I mam nadzieję, że jednak poczytam jeszcze ich dalsze losy. Pozdrawiam. ;*
Spokojnie, na razie wszystko dobrze odebrałaś i nie wygląda na to, że się gubisz ;D Dzięki ;-)
Ja się już nie mogę doczekać II części Mam nadzieję, że zamieścisz ją tu na forum, prędzej czy później, choć wolałabym prędzej niż później ^^
Jak się za nią zabiorę to na pewno ją opublikuję ;p
Bo wiesz... teraz, jak już liznęłam trochę, to chcę więcej i będę Cię męczyć i dręczyć, aż w końcu dostanę to, czego chcę ;P
Ja teraz spojrzałam jeszcze raz na obsadę i muszę powiedzieć, bo chyba tego jeszcze nie mówiłam, ale Ed świetnie nadaje się do roli Mike'a!
Ano dzięki! Cieszę się, że pasuje - przynajmniej na razie, bo tak naprawdę najpierw pisałam, a później zrobiłam obsadę i trochę się pogryzie, ale trudno!
Zobaczymy, ale jak na razie naprawdę dobrze mi tu pasuje. Co prawda, widziałam go tylko w Plotkarze, ale jak czytałam ostatnie odcinki [bo w pierwszych odcinkach nie zwróciłam na to większej uwagi], to dobrze mi się go tu widzi w roli Mike'a.
Później będzie gorzej, ale nie chcę Cię zniechęcać ;D
Tym jednym zdaniem chyba jeszcze bardziej zaciekawiłaś. Czyżby Mike, byłby po tej drugiej stronie? Już mam jakieś dziwne wyobrażenia. I jeszcze wezmę go za tego "psychopatę", którego wkradasz pomiędzy bohaterami.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl