Rehab |# 10|

Ja na pewno będę czytać. Bardzo się zainteresowałam po przeczytaniu w przedpremierach. Mam nadzieję, że dokończysz historię.

---

Szanse, że będzie w ogóle jakiś koniec są dość spore, więc mam nadzieję, że się nie zawiedziesz i zostaniesz do końca
OMG, wstawiłaś! Kocham Cię :*
Ja Ciebie też :* A tylko spróbuj mnie teraz z tą dwójką zostawić...

---

# 1.

______Siedział w wiklinowym fotelu na ogromnym tarasie, należącym do jego apartamentu i tępym wzrokiem wpatrywał się w migoczące na bezchmurnym niebie gwiazdy.
______– Jest pan młodym, zdrowym przystojnym mężczyzną. To normalne, że mężczyzna w pana wieku i z pana… aparycją ma swoje potrzeby i podoba się kobietom. Skąd pomysł, że jest pan seksoholikiem?
______Westchnął i zaciągnął się nikotynowym dymem.
______Przystojnym mężczyzną… mężczyzna z pana aparycją… podoba się kobietom…
______Jej słowa wciąż dźwięczały mu w uszach. Czy naprawdę uważała go za przystojnego? Czy był w jej typie? Czy choćby przez chwilę pomyślała, że mogłaby pójść z nim do łóżka?
______Wypuścił z ust smużkę dymu i patrzył jak rozpływa się w powietrzu, by po chwili utkwić wzrok w tlącej się bibułce.
______– Nikotyna. To twój kolejny, cholerny nałóg, Cam – mruknął do siebie, gasząc niedopałek w popielniczce, stojącej na małym, okrągłym stoliku po jego prawej stronie.
______Skąd pomysł, że jest pan seksoholikiem?
______Upił łyk czerwonego wina i znów poczuł dokładnie ten sam uścisk w żołądku, jaki poczuł, gdy zadała to pytanie. Nie potrafił odpowiedzieć, słowa więzły mu w gardle i wciąż jemu samemu trudno było w to uwierzyć. Poza tym, choć za wszelką cenę starała się ukryć swoją kobiecość za niejednoznacznym nazwiskiem na tabliczce przytwierdzonej do drzwi jej gabinetu, rozciągniętym, starym swetrem i dużymi okularami, to jednak nadal była kobietą. Nie mógł powiedzieć tego kobiecie…

______Kiedy wszedł do klubu „80’s”, koledzy już na niego czekali. Uparli się, by w jakiś niecodzienny sposób świętować jego trzydzieste trzecie urodziny. „Przecież to taki piękny i symboliczny wiek”, powtarzali rozbawieni między kolejkami, wodząc maślanym wzrokiem za półnagimi kelnerkami, które zalotnie kołysząc biodrami krzątały się między stolikami.
______– Podać coś jeszcze? – spytała urocza blondynka, o wielkich, kocich oczach, pochylając się nad jego ramieniem, by zabrać pusty kieliszek. Uśmiechnęła się lekko, a jej piersi subtelnie otarły się o jego ramię.
______– Jeszcze raz to samo i kolejkę dla wszystkich – powiedział, roziskrzonym wzrokiem wpatrując się w jej nad wyraz apetyczny dekolt. Zapach jej perfum momentalnie uderzył mu do głowy. Mocniej niż najmocniejszy alkohol. W sekundzie zapragnął poczuć jej młode, jędrne, aksamitne ciało pod sobą. To było silniejsze od niego. ______Kiedy przyniosła zamówiony alkohol i rozstawiła go między jego kolegów na stoliku, ruszył za nią, jak wygłodniały lew za młodą łanią. Nie dbał o to, co sobie o nim pomyśli. Chciał ją mieć. Najlepiej tu i teraz.
______– O której kończysz pracę? – spytał, chwytając ją za nadgarstek i odwracając w swoją stronę.
______– Już skończyłam – odparła, uśmiechając się promiennie. Najwyraźniej schlebiało jej jego zainteresowanie.
______– Odprowadzę cię – zaproponował tonem, oznajmującym, że podjął już decyzję i nic go nie powstrzyma. Mimo, że dość szybko odwróciła od niego wzrok, zauważył jak na niego patrzyła. Jak większość kobiet, chciała być z nim tej nocy, nie zważając na konsekwencje. Nawet, jeśli miałaby to być tylko jedna, zupełnie niezobowiązująca noc. Zdawał sobie sprawę, że nie był pierwszym namolnym klientem jaki jej się trafił, widział jej wahanie, ale wierzył też w siłę swojego uroku osobistego, w sprawczą moc swoich ust i rąk.
______– Nie umawiam się z obcymi – powiedziała rozbawiona.
______– Jeśli nie pozwolisz mi się odprowadzić, to jak inaczej mam przestać być obcym? – spytał, zbliżając się do niej. Dziewczyna tylko pokręciła głową i ruszyła w stronę szatni. On został w korytarzu, ale prze uchylone drzwi, widział ją doskonale. Całą. Gładką, mleczną skórę jej pleców, koronkową, czarną bieliznę, która skrywała jej krągłe piersi, zgrabne, długie nogi i jędrne pośladki. Przełknął głośno ślinę, gdy pośpiesznie naciągnęła na siebie, ciemną koszulkę i krótką, jeansową spódniczkę. Sam nie wiedział kiedy znalazł się tuż za nią, a jego ręce spoczęły na jej biodrach.
______– Co robisz? – spytała oszołomiona, starając się odwrócić przodem do niego, ale nie pozwolił jej na to. Przycisnął ją mocno do siebie, a jego dłonie powędrowały na jej pełne piersi. Czuł jak jej serce, zaczyna walić w piersi jak oszalałe i to nakręcało go jeszcze bardziej. – Puść mnie! – krzyknęła, próbując się wyrwać, ale trzymał ją zbyt mocno. Jak w amoku pchnął ją na ścianę i przywarł do niej całym sobą, wsuwając dłonie pod jej spódniczkę. – Proszę… – załkała. – Mam małą córeczkę…
______Zamarł w bezruchu. Wtulił twarz w jej włosy, starając się uspokoić oddech.
______– Przepraszam – wyszeptał i wściekły czym prędzej opuścił szatnię i lokal.

______Nie mógł tego wszystkiego powiedzieć kobiecie. I nie dlatego, że nie był gotów sam przed sobą przyznać się do tego. Żadna kobieta nie zrozumie przecież mężczyzny, który wyrządził czy też prawie wyrządził krzywdę innej kobiecie. Z góry skaże go na wieczne potępienie i nie będzie nawet próbowała zrozumieć.
______Mimo to zaryzykował. Powiedział jej wszystko i co usłyszał w odpowiedzi?
______– Nie mogę panu pomóc, panie Paxton. Nie jestem seksuologiem.
______Dlaczego, do ciężkiej cholery, czekała więc, aż zrobi z siebie totalnego durnia i upokorzy się, opowiadając jej o wszystkim? Miała z tego jakąś satysfakcję? Przecież gdyby chodziło tylko o to, że nie jest seksuologiem powiedziałaby mu to od razu. A może wystraszyła się, że straci kontrolę nad sobą, gdy będzie z nim sam na sam w gabinecie i tym razem się nie opanuje?
______– Do diabła z tobą, T.J. Winslow – warknął i wypił resztę wina ze swojego kieliszka, po czym od razu skierował się do łazienki. Zatrzymał się przed lustrem i przez chwilę uważnie przyglądał się swojemu odbiciu. Zawsze lubił dominować w łóżku, mieć władzę nad swoimi kochankami. Lubił perwersje, o ile nie przekraczały granic dobrego smaku, ale z dnia na dzień łapał się na tym, że poszukuje coraz to nowych, znacznie mocniejszych doznań. Nigdy jednak nie traktował tego w kategoriach nałogu czy choroby i nie przypuszczał, że będzie gotów skrzywdzić drugą osobę, by osiągnąć jakikolwiek rodzaj satysfakcji czy zaspokojenia. Nie wiedział kiedy ważniejsze od dawania drugiej osobie siebie, stało się branie. Wszystkiego na co tylko miał ochotę bez względu na cenę.
______Kiedy przed oczami po raz kolejny tego wieczora mignął mu obraz uroczej, roześmianej jasnowłosej kelnerki z lokalu, zaklął siarczyście i niewiele myśląc uderzył pięścią w lustro.
______– Nieomal zgwałciłeś kobietę, draniu – fuknął wściekły, po czym z jeszcze większą furią zrzucił z łazienkowego blatu, stojące na nim kosmetyki. Huk tłuczonego szkła rozniósł się echem po pomieszczeniu, przyprawiając go niemal o arytmię. – Gdyby cię tak nie kusiła, nie flirtowała… – Ponownie spojrzał w popękane już lustro, ale wcale nie poczuł się lepiej. Nie kusiła go przecież i nie flirtowała z nim, była po prostu miła. Jak dla każdego innego klienta lokalu, a to było za mało, by mógł rościć sobie do niej jakiekolwiek prawa.
______Usiadł na podłodze i ukrył twarz między ramionami, wspierając łokcie na podciągniętych pod brodę kolanach.
______I nagle poczuł jakąś dziwną potrzebę odwiedzenia doktor Winslow po raz kolejny.
Weszłam z ciekawości i już po przeczytaniu kilku wersów nie zawiodłam się. Po pierwsze umiesz przyciągnąć uwagę czytelnika tytułem i wstępem. Po drugie masz świetny styl pisania. Moje oczy rozkoszowały się każdym jednym słowem. Po trzecie wymyśliłaś świetną historię i mam nadzieję, że ją dokończysz. I poruszyłaś dość nietypowy temat, bo czytałam już wiele opowiadań na blogach, forach i wszystkie miały tą samą koncepcję a tu taka niespodzianka dla mnie. Wielki plus. No i chyba tyle na teraz. Przepraszam, że zanudzam cię tymi słowami ale uznałam, że takie opowiadanie zasługuje na jak najwięcej komplementów ( przepraszam, że zaszczyciłam cię takimi banalnymi, ale nic konkretnego nie przyszło mi do głowy )
Tytuł mi się skojarzył z muzułmanami, a takich opowiadań nie lubię. Jednak widząc, że to ty napisałaś postanowiłam przeczytać przynajmniej prolog. A tutaj zaskoczenie- żadnych muzułmanów nie ma! Prolog bardzo dobry, już polubiłam głównych bohaterów W szczególności przypadła mi do gustu T.J. Fajnie, ze historia będzie krążyła wokół głównych bohaterów, im ich więcej tym lepiej

Fantastyczny pomysł z uzależnieniem Camerona od seksu Spodziewałam się, że on będzie alkoholikiem czy też narkomanem, a tutaj miła niespodzianka W ostatnim zdaniu Prologu napisałaś, że T.J. to najmniej atrakcyjna kobieta jaką Cameron spotkał. Mimo to pierwsze o czym pomyślał to to, czy ta pójdzie z nim do łóżka...
To, że jest seksoholikiem jest pewne. Omal nie zgwałcił kelnerkę z baru, tylko dlatego, ze była piękna i wyzywająco ubrana. DObrze, że się opanował. Myślę, ze ta sytuacja dała mu dużo do myślenia. Cam nie jest złym człowiekiem i zimnym draniem. Gdyby był tak nieczuły to zgwałciłby tą kelnerkę i nie miał wyrzutów sumienia. Mam nadzieje, że T.J. jednak mu pomoże z tego wyjść, on potrzebuje pomocy.

Opowiadanie fantastyczne i już się nie mogę doczekać kolejnych odcinków

Fajnie, ze historia będzie krążyła wokół głównych bohaterów, im ich więcej tym lepiej
No właśnie nie będzie "więcej" - będą tylko Cam i T.J., do znudzenia

Dzięki, że jesteście :*
Kochanie, nie będzie Ci przeszkadzać, jeśli będę komentować pojawiające sie odcinki krótko zwięźle i na temat, a na gg tak jak do tej pory? Bo nie będę się bawić w kopiuj wklej
Nie będzie Przynajmniej dopóki inne komentarze się tu będą pojawiać ;P
Ian uzależniony od seksu? Czy ja dobrze pojęłam. Kupiłaś mnie w całości. W takiej roli chyba w żadnym filmie go nie widziałam a z Ianem trochę filmów oglądałam. I powiem że plusa masz za wyłącznie jeden wątek. Historie wielowątkowe są fajne, potrzebne itd. jednak cały smaczek tej historii polega na tym że cała uwaga w tym wypadku moja skupia się na Ianie i uroczej pani doktor która ani trochę nie jest w jego typie
Co do komentarzy postaram się dawać je na bieżąco a jeżeli mnie nie ma to i tak jestem zbyt leniwa żeby coś napisać.
Czekam na rozdział i to bardzo niecierpliwie
Dzięki :*
Ianowi w pewnym momencie pisania tej historii pojawił się rywal w osobie Adama Levine'a z Maroon 5 i do ostatniej chwili wahałam się, którego wybrać, ale w końcu stwierdziłam, że pierwsza myśl zawsze najlepsza i został Ian. Ale tak sobie pomyślałam, że to ostatnie opowiadanie, w którym "wykorzystuję" Iana do głównej roli, poza kontynuacją "Fairytale", która być może kiedyś wróci na forum. W każdym razie muszę znaleźć inny "obiekt" - i w tym miejscu muszę powiedzieć, że osobnik, którego Sunshine ma w podpisie prezentuje się całkiem obiecująco
No przystojniaczek przyznam że też zwróciłam na niego uwagę. A co do kontynuacji Fairytale to przeczytałam część numer 1 chętnie zagłębie się w numer 2 a co do obsadzania Iana. To jest on wszędzie! mi to nie przeszkadza ale jak to mówią; Co za dużo to niezdrowo
Nie kraść mi aktorów! A zresztą, Adama sprowadziłam, Mirandę, to i może Colin się zaszczepi
Adama sprowadziłaś? Sprowadziłyśmy raczej - w "Idolu" A Colin na pewno się zaszczepi, już ja mu coś wymyślę, tylko niech sobie ten zarost zostawi

A co do drugiej części Fairytale, to ciągle o niej myślę i od czasu do czasu otwieram plik i coś tam poprawiam, więc może kiedyś się pojawi
A kto Ci go podrzucił? Do Idola właśnie? Wymyśl, wymyśl, do mojego wprowadzenia Game on jeszcze sporo czasu.
Dobra, dobra, niech będzie... ale tego, że go porzuciłaś, to powinien Ci nigdy nie wybaczyć A co do wymyślania, to może jednak lepiej nie teraz. Co za dużo to niezdrowo, póki co mam co pisać, ale z pewnością będę go miała na uwadze
Idzie Ci lepiej beze mnie Poza tym jako dobra ciocia, czasem ich doglądam, albo kopię Cię w tyłek, żebyś coś napisała
Nie jestem pewna czy rzeczwiście lepiej... a kop w tyłek jak najbardziej wskazany
Lepiej, lepiej


Natuś, z Arabami? Nie mam bladego pojęcia skąd wzięło Ci się to skojarzenie, ale zapewniam, że żaden Arab się tu nie pojawi.
Fajnie, ze historia będzie krążyła wokół głównych bohaterów, im ich więcej tym lepiej
No właśnie nie będzie "więcej" - będą tylko Cam i T.J., do znudzenia

Chodziło mi o to, że im więcej głównych bohaterów tym lepiej
Ale to nie zmienia faktu, że tu będzie ich tylko dwoje

Ale to nie zmienia faktu, że tu będzie ich tylko dwoje
W takim razie będzie ciekawie, taka odmienność
# 2.

______Przez moment miała coś, co mogłaby chyba nazwać wyrzutami sumienia. Przecież oprócz dyplomu z psychologii klinicznej miała specjalizację właśnie z seksuologii, a więc była w pełni kompetentną osobą, by zostać jego terapeutą i pomóc mu z tego wyjść. Ale kiedy opowiedział jej, jak nieomal zgwałcił kobietę, coś w niej pękło. Obok wstydu na jego twarzy widziała smutek i ogromne poczucie winy, a mimo to nie potrafiła patrzeć mu w oczy. Zapragnęła zapaść się pod ziemię może nawet bardziej niż on. Przeszłość, którą zdawało jej się, że pogrzebała dawno temu w najgłębszych zakamarkach swojej pamięci, nagle powróciła do niej z wielką siłą i zburzyła jej spokój.
______Po raz ostatni omiotła wzrokiem swój gabinet i upewniwszy się, że nie zostawiała tu nic, po co musiałaby wrócić, chwyciła pod rękę niewielki karton wypełniony po brzegi osobistymi rzeczami i skierowała się do wyjścia. Westchnęła lekko i przekręciła klamkę, powoli uchylając drzwi i wycofując się z gabinetu. Wyciągnęła z kieszeni żakietu pęk kluczy, kiedy poczuła za sobą ciepło drugiego ciała, a w jej nozdrza wdarł się silny, orzeźwiający zapach męskich perfum. Czuła jak jej ciało sztywnieje, mięśnie odmawiają posłuszeństwa, a serce trzepocze w piersi jak zamknięty w dłoni motyl.
______Cameron przez chwilę przyglądał się jej uważnie, upajając się zapachem jej jasnych, lśniących włosów, które tego dnia, były gładko zaczesane w wysoki kucyk. Cierpliwie czekał aż odwróci się w jego stronę, ale kiedy to nie nastąpiło, wyciągnął dłoń nad jej ramieniem i pchnął prawie zamknięte już drzwi.
______– Wejdziemy? – spytał dźwięcznym półgłosem, ale było w tym więcej rozkazu niż zwykłego, grzecznego pytania.
______T.J. westchnęła, przekraczając próg swojego gabinetu. Odstawiła karton na biurko i odwróciła się przodem do niego, akurat w momencie, gdy zamykał za sobą drzwi. W sposobie w jaki to zrobił, jak i w całej jego postawie, było coś władczego, co nakazywało jej mieć się na baczności.
______Oparła się biodrami o biurko i skrzyżowała dłonie na piersiach, czekając aż zacznie mówić, ale on gapił się na nią bez słowa, jakby szukał pod jej zbyt szerokim ubraniem jakichkolwiek oznak kobiecości.
______– Boisz się mnie? – spytał nagle i ściągnąwszy skórzaną kurtkę, rzucił ją niedbale na oparcie fotela przeznaczonego dla pacjenta, po czym rozsiadł się w nim wygodnie, zakładając nogę na nogę.
______Kobieta zmierzyła go wzrokiem i uśmiechnęła się pod nosem.
______– Mówiłam już, że nie mogę panu pomóc, panie Paxton – powiedziała stanowczo.
______– Wiesz, taka postawa – zaczął, puszczając jej uwagę mimo uszu i skupiając wzrok na jej ramionach – skrzyżowane na piersiach ręce… i nogi – dodał, leniwie przesuwając spojrzeniem po jej szczupłych, ale niezwykle zgrabnych nogach, ukrytych pod plisowaną spódniczką do kolan – nie sugerują wcale, że jest ci zimo, ale że masz potrzebę odgrodzenia się od świata jakimś wielkim murem i ochrony samej siebie. Przyciskasz łokcie bardzo mocno do ciała, a to oznacza lęk, natomiast zaciśnięte pięści sugerują wrogość. Przyznasz, że jak na psychologa, to trochę nietypowa postawa.
______– Brawo, panie Paxton – powiedziała z nieskrywanym podziwem. Był arogancki, pewny siebie. I spostrzegawczy. – Studiował pan…
______– Cam – wszedł jej w zdanie, wciąż obserwując jej szczupłą sylwetkę. Tego dnia jednak prezentowała się znacznie lepiej niż podczas ich poprzedniego spotkania choć ubrania, jakie miała na sobie, w dalszym ciągu sprawiały wrażenie za dużych co najmniej o jeden numer. Przez moment zastanawiał się czy robiła to nieświadomie czy z pełnym rozmysłem, by trzymać na dystans wszystkich swoich potencjalnych adoratorów.
______– Dobrze, więc Cam, studiowałeś psychologię?
______– Przez trzy semestry – odpowiedział krótko.
______– Zrezygnowałeś?
______– Wyrzucili mnie, kiedy po raz enty zostałem przyłapany w damskim akademiku na nieprzyzwoitych praktykach – odparł, a na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Przez krótką chwilę wyglądał, jakby błądził duchem właśnie w owym akademiku. – Dlaczego nie możesz mi pomóc? – spytał, wracając do rzeczywistości. – Wiem, że zrobiłaś specjalizację z seksuologii. Sprawdziłem to – dodał, pochwyciwszy jej spojrzenie.
______T.J. zacisnęła nerwowo szczęki i jeszcze szczelniej objęła się ramionami. Cameron właśnie zabrał jej jeden jedyny argument, który miała przygotowany, by się go pozbyć. Ale on był uparty i najwyraźniej nigdy nie dawał za wygraną.
______Najpierw zachęcasz mnie do zwierzeń – naskoczył na nią, podnosząc się z fotela i stając z nią twarzą w twarz – a kiedy, wyznaję prawdę, czując się tym wyznaniem nie tylko przybity, ale też w jakiś sposób upokorzony, ty dolewasz oliwy do ognia, odprawiając mnie z kwitkiem.
______Jeśli chciał tym wystąpieniem wzbudzić w niej poczucie winy, to prawie mu się udało.
______– Nie powinieneś przyznania się przed obcą osobą do własnych słabości traktować w kategoriach upokorzenia.
______– A jednak – mruknął, odwrócił się na pięcie i podszedł do regału z książkami, który oglądał poprzednim razem. Brakowało na nim kilku pozycji, ale „Zbrodnia i kara” wciąż stała na swoim miejscu. – Wiesz – zaczął po chwili, wpatrując się w grzbiet książki pokryty złotymi zdobieniami – na początku, jak Rodion, nie miałem w ogóle poczucia winy, korzystałem z nadarzających się okazji bez żadnych wyrzutów sumienia, ale kiedy nieomal zgwałciłem tę nieszczęsną dziewczynę… – urwał i przymknąwszy powieki, zacisnął szczęki tak mocno, że w jego policzkach pojawiły się pulsujące dołeczki. – To diabeł mnie wlókł – dokończył, cytując Raskolnikowa. – Zabiłem dla siebie, dla siebie tylko… Ta blondynka z klubu, to moja zbrodnia, jeśli czegoś z tym nie zrobię, to wkrótce spotka mnie też kara.
______– Seksoholizm to nie jest wyrok śmierci. Można to leczyć i wygrać z tym – dobiegł go jej cichy głos. Leniwie odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął się blado.
______– Więc pomóż mi.
______Kobieta pokręciła przecząco głową i założyła za ucho kosmyk włosów, który wysunął się z jej kucyka.
______– Nie mogę. Muszę wyjechać.
______– To jakaś twoja kolejna wymówka? – spytał, uśmiechając się kwaśno i wsunąwszy dłonie w kieszenie spodni podszedł do niej.
______– Mój ojciec umiera, muszę… – zawiesiła głos i spojrzała prosto w jego błękitne oczy. Nie widziała w nich nic oprócz rozpaczliwego wołania o pomoc. Tylko dlaczego wybrał właśnie ją? – Muszę do niego pojechać – dokończyła, odwracając wzrok i dziwiąc się swoim słowom. Wcześniej nie zamierzała odwiedzać ojca. Nie po tym wszystkim przez co musiała przez niego przejść.
______– Pojadę z tobą – zaoferował. Spojrzała na niego zaskoczona propozycją. Musiał być cholernie zdeterminowany. Jak miała mu to odebrać?
______– Nie musisz. Możesz w tym czasie zapisać się do anonimowej grupy wsparcia dla seksoholików.
______– Nie mogę. Nie jestem anonimowy. Wiesz, co by się stało, gdyby świat usłyszał o problemie jedynego dziedzica fortuny Paxtonów?
______T.J. zamrugała szybko powiekami, ponownie zakładając za ucho niesforny kosmyk. Może nie była na czasie, ale nie miała najmniejszego pojęcia o żadnych Paxtonach.
______– Koncern farmaceutyczny, Paxton Pharmaceutics – wyjaśnił rozbawiony jej zdezorientowaniem.
______– Aaa… rzeczywiście – mruknęła, wysilając się na słaby uśmiech, choć nadal niewiele jej to mówiło.
______– To jak? Zabierzesz mnie ze sobą? Cena nie gra żadnej roli. I… będę dżentelmenem – zapewnił, samemu z całej siły chcąc w to wierzyć.
______Kobieta wlepiła wzrok w jego spokojną twarz i nagle udzielił jej się jego spokój i opanowanie.
______– Nie składaj obietnic, których nie jesteś w stanie dotrzymać – powiedziała cicho, siłując się z nim na spojrzenia. Wiedziała, że nie powinna się na to zgadzać, ale z drugiej strony było w nim coś, co sprawiało, że nie potrafiła mu odmówić.
______– Będę się starał być dżentelmenem, ze wszystkich sił.
______T.J. uśmiechnęła się blado. Cameron podjął już decyzję. Za nich oboje.

Eillen dnia 17:34:47 18-01-13, w całości zmieniany 1 raz
Dopiero drugi odcinek, a ja już jestem zachwycona Cameronem i T.J. Ich rozmowy są wyśmienite.
W przeszłosci T.J. przeżyła coś potwornego, dlatego nie chciała zgodzic się pomóc Cameronowi. Dodatkowo w przeszłości z ojcem nie układało jej się najlepiej... Cieszę się, że Cameron zdobył się na odwagę i pojechał do T.J., a następnie uparł się, że będzie jej towarzyszył Widać, ze bardzo chce zakończyć z tym nałogiem i wierzę, ze to mu się uda
Cieszę się, że tak ich odbierasz A przed Cameronem jeszcze długa drogą, zresztą przed T.J. też, ale oboje są sobie potrzebni i więcej nic nie zdradzę ;D
Zauważyłam, ze T.J. potrzebuje Camerona, a on jej On jest uzależniony, a ona przeżyła coś wstrząsającego w przeszłości. No cóż, pozostaje tylko czekać na kolejne odcinki
Na razie mam mały zapas, ale lepiej nie będe szaleć z dodawaniem odcinków Chociaż jestem teraz na chorobowym, to może uda mi się powiększyć ten zapas ;D
Mam nadzieję, ze nowy odcinek pojawi się niebawem
Rozważę to
Rozważ to pozytywnie Zarówno w kontekście tego opowiadania, jak i Haciendy del Sol
Pojawia się nowe opowiadaniem z Ianem, pojawiam się i ja Wiem, że jestem już mało wiarygodną osobą i nie komentuję rozdziałów na bieżąco, ale musisz mi to wybaczyć Mam od jakiegoś czasu cholernie dużo na głowie Zaglądam tutaj dość często, czytam nowe rozdziały i spadam, ale dzisiaj postanowiłam pozostawić po sobie jakiś ślad Bardzo spodobała mi się fabuła. Już nie chodzi nawet o Iana, choć wiadomo - opowiadanie od razu zyskało w moich oczach. No, ale fabuła. Chyba nigdy wcześniej nie czytałam opowiadania przedstawiającego podobną historię. Powiedz mi skąd Ty bierzesz te pomysły? :O
Seksoholik szukający pomocy i wsparcia, postanawia udać się do psychologa. Traf chce, że trafia na kobietę i to dość inną od jego wcześniejszych zdobyczy. Szara myszka, na pierwszy rzut oka niezbyt atrakcyjna, ale w tym wypadku nie liczy się wygląd, a wnętrze, bo towarzystwo Pani psycholog działa na Camerona kojąco. Jak napisałaś gdzieś we wcześniejszym komentarzu, będą oboje sobie potrzebni - mnie się podobuje taka historia, i powiem więcej, mam wrażenie, że będzie to coś na miarę Fairytale Taka mała ciekawosta, tak jak główna bohaterka, również uwielbiam Zbrodnie i kare Jedna z najmilej wspominanych przeze mnie lektur.
Nie będę już więcęj majaczyć, czekam na kolejny rozdział i jestem ogromnie ciekawa, co wydarzy się na ich wspólnym wyjeździe i przede wszystkim jako kogo przedstawi T.J. Camerona
Jak tylko skończy mi się sesja, to będę częściej komentować, zarówno w Idolu jak i w Agentach.
Pozdrawiam
Aniu, jak miło Cię widzieć w moich skromnych progach Mówiłam już, że uwielbiam Twoje komentarze? No, to mówię ;D
Cieszę się, że pomysł Ci przypadł do gustu, ale nie pytaj skąd się wziął. One po prostu same przychodzą, często w najmniej odpowiednim momencie i albo są na tyle silne, że coś z nich powstaje, albo nie i zostają tylko pomysłami
No i wiesz... mimo Twojej kiepskiej wiarygodności liczę na Ciebie i w Idolu i w Agentach No i bardzo, ale to bardzo, bardzo, bardzo chciałabym, żebyś kontynuowała "Hell". Rozważ to przynajmniej, co? <adnie>
Kiedyś tam mówiłaś, ale miło mi to znowu słyszeć
Dobrze, że akurat ten pomysł się przebił i zaowocował nowym opowiadaniem z Ianem
Po sesji obiecuję wszystko nadrobić Mogłabyś wrzucić jakiś rozdziałek do Idola, pojawienie się w domku siostry Ali zapewne dużo namiesza A bylo tak blisko pocałunku!!! Tylko Cię na pal wbić za coś takiego
Co do Hell, to obecnie sytuacja wygląda tak, że jak mam chwilę czasu, to coś tam sobie skrobię, a przynajmniej próbuję. Hell jest dla mnie w jakiś sposób szczególnym opowiadaniem, więc na pewno do niego powrócę, a co więcej...może nawet kiedyś dobrnę do epilogu Po sesji, wszystko po sesji:haha:
A tak poza tematem. Obejrzałaś już 10 odcinek VD?
Melduje się i ja
TJ została w jakiś sposób skrzywdzona przez faceta jednak swoje domysły zachowam dla siebie. I jako kobieta jestem też wstanie zrozumieć uczucia które nią zawładnęły gdy wyznał jej swoje czyny. Prawdopodobnie czułabym coś podobnego. Jednak cieszę się jadą razem do schorowanego ojca TJ czuje że ta podróż odmieni ich życie
No to mogę co jakiś czas powtarzać ;D
Ja tam ciągle czekam na Hell, chociaż powiem Ci, że wystawiasz moją cierpliwość na naprawdę ciężka próbę ;P
Uwzięłyście się na ten pocałunek jak bezzębny na suchary! Ja nie wiem, co ja mam z Wami zrobić
A oglądanie TVD zakończyłam na początku trzeciego sezonu, na odcinku, w którym niby-zły Stefek dzwonił do Elki, ale się nie odezwał. Zirytowałam sie wtedy i olałam sprawę
Nie!Nie!Nie! Powiedz, że żartujesz? Stefek mnie też irytuje, ale najbardziej Elena i gdy tak giną poszczególne osoby, to modlę się, że w końcu przyjdzie i na nią pora choć wiem, że to niemożliwe To Ci powiem, że ostatnio jest czas Deleny I tak jak ich razem nie znoszę, tak dzisiaj kiedy Elena wyznała Damonowi miłośc, wzruszyłam się Ale cholera! Jestem w szoku, że już nie oglądasz No kurdę, musisz w końcu nas zaspokoić
Wiem, wiem Obiecywać może nie będę, ale postaram się po sesji poważnie wziąć za Hell
Wiem, wiem, że jest czas Deleny, że był wampirzy seks między nimi, potem jakaś opcja z więzią (co znów mnie utwierdziło w tym, żeby jednak tego nie oglądać).
Wiesz co? Będzie pocałunek jak się coś ruszy w Hell
No przesadzają i to bardzo. Najlepsze były dwa pierwsze sezony, ale cóż, teraz oglądam ze zwykłego przyzwyczajenia, no i Damon...niestety nie mogę podziwiać Iana w innych produkcjach, więc pozostaje mi VD
Hahahaha O nie, tak się bawić nie będziemy! To jest szantaż
A tak szczerze... Ja się boję Tutaj jest tyle znakomitych pisarek, którym nawet do pięt nie dorastam swoimi bazgrołami. Świetnie piszesz, jak czytam Twoje opowiadania, to tak jakbym czytała normalną książkę...moje wypociny to dno a nie chce się ośmieszać Dobra, bo to juz podchodzi pod użalanie się nad sobą
Iana to ja sobie na youtube oglądam, bez wgłębiania się w coraz bardziej beznadziejną fabułę TVD
No i ja Cię proszę! Samokrytyka jest w cenie ale Ty już przesadziłaś z tym zdecydownie. Dno? Bazgroły? Bredzisz, kobieto!
Forum ostatnio raczej świeci pustkami, wszyscy się gdzieś ulotnili, potrzeba nam dobrych pisarzy, a Ty się do nich zdecydowanie zaliczasz i nie kłóć się ze mną, bo naprawdę będę odwlekać ten pocałunek aż do skutku
Kiedyś jeszcze jako tako mi to szło, tzn przynajmniej ja byłam w miarę zadowolona z pisanych rozdziałów, a teraz? Wszystko idzie mi jak krew z nosa. W głowie mam dużo pomysłów, wiem, jak mniej więcej scena ma wyglądać, jak ma przebiegać dialog, ale jak zaczynam to przelewać na klawiaturę to o mamusiu Brakuje mi słownictwa, przez co mam dużo powtórzeń i w ogóle wszystko jest takie niepłynne, sztywne itp No, ale po sesji spróbuję porządnie przysiąść do Hell Ale wtedy to już pocałunek musi być Bo jak nie ... Pff, zresztą, co ja piszę...Jestem pewna, że większość fanek Idola po pocałunku będzie domagała się czegoś więcej i mam nadzieję, że masz to w planach
Haha... no właśnie nieszczególnie mam to w planach Ale jak będzie to się jeszcze okaże - może oni po porstu muszą dojrzeć, jak Delena ;P
I nie marudź już, bo piszesz naprawdę dobrze - wierzę w Ciebie!
# 3.

______Kiedy zatrzymał samochód pod starą kamienicą, spojrzał na nią zdezorientowany.
______– To na pewno tutaj? – spytał, wpatrując się w jej twarz z powątpiewaniem. – Czy to może jakiś twój sposób na pozbycie się mnie i jak tylko odjadę, zadzwonisz po taksówkę? Jeśli choćby przez chwilę przeszło ci to przez myśl, to muszę cię uprzedzić, że i tak cię znajdę.
______Uśmiechnęła się w odpowiedzi, a on poczuł, że jej skorupa powoli zaczyna pękać.
______– To tutaj – odparła. – Nie rozumiem dlaczego to dla ciebie takie dziwne, że mieszkam w starej kamienicy?
______– Jesteś wziętym i uznanym psychologiem, sądziłem…
______– Że pławię się w luksusie i pomieszkuję w apartamentach pięciogwiazdkowych hoteli? – Skinął twierdząco głową. – To nie w moim stylu. Nigdy nie lubiłam przepychu, blichtru i całego tego zakłamania towarzyszącego elitom.
______Cameron roześmiał się, opierając głowę o zagłówek i patrząc gdzieś przed siebie. Wyprostował ramiona, zaciskając dłonie mocniej na kierownicy. On od małego musiał żyć w tym przepychu, blichtrze i zakłamaniu. Nie znał innego świata.
______– Co ci się stało w rękę? – zagadnęła, dostrzegając na jego prawej dłoni cienką warstwę bandaża, na której zaczynały być już widoczne brunatne plamy. Nie pamiętała, by miał go podczas swojej pierwszej wizyty w jej gabinecie.
______Cam zacisnął nerwowo szczęki i przymknął powieki. Był pewien, że wspomnienie uroczej kelnerki z klubu, którą gotów był skrzywdzić dla wyłącznie własnej przyjemności, będzie prześladowało go do końca życia.
______– Po wyjściu z twojego gabinetu byłem wściekły – zaczął po chwili, powoli podnosząc powieki i znów wpatrując się w jakiś sobie tylko wiadomy punkt za przednią szybą. – Wściekły na siebie. I na ciebie – dodał, zerkając na nią przelotnie. – Poszedłem do dziewczyny, z którą jeszcze niedawno dość regularnie sypiałem. Czułem, że muszę się… rozładować. Na szczęście nie było jej w domu, bo nie wiem, jak to by się skończyło – urwał i leniwie odwrócił głowę w jej stronę. Patrzyła na niego ze zrozumieniem, ale oczami psychologa, a nie kobiety. Widział to i w jakiś sposób nawet go to cieszyło, choć w innych okolicznościach byłby pewnie zawiedziony. – Potem wróciłem do mieszkania, piłem wino, paliłem papierosy, a na koniec… – odetchnął głęboko i spojrzał na swoją zabandażowaną dłoń, próbując zacisnąć ją w pięść. – Stłukłem lustro w łazience – dokończył, przybierając najbardziej bagatelizujący ton, na jaki tylko było go stać w tej chwili i wysilając się na uśmiech, z którego wyszedł mu tylko jakiś dziwny grymas.
______T.J. stłumiła westchnienie, nieświadomie przygryzając policzek od środka. To, co mówił, było kolejnym objawem jego uzależnienia. Zbyt dobrze wiedziała, że nieprzyjemne stany emocjonalne – bo za taki przecież trzeba było uznać rozbicie lustra gołą ręką – są ewidentnie skutkiem niemożności zrealizowania kompulsywnego zachowania, w tym przypadku o podłożu seksualnym. Ale Cameron był świadomy tego, że ma problem, przyznał się i poprosił o pomoc, co było jednoznaczne z ogłoszeniem bezsilności i kapitulacji, a co ona sama uważała za pierwszy, niezwykle ważny krok w walce z jakimkolwiek uzależnieniem. Poza tym, doskonale zdawała sobie sprawę, że seksoholicy, jako osoby mające problem ze stworzeniem więzi z innymi ludźmi, mogą mieć też problem z tym, by stworzyć taką więź z osobą terapeuty, a ów więź była przecież niezwykle istotna w trakcie leczenia. Tym bardziej więc doceniała fakt, że Cam otworzył się przed nią i zaufał jej, dając tym początek rodzącej się między nimi więzi. Więzi, która była jeszcze dość wątła, niemal niewidoczna i w każdej chwili mogła zostać zerwana jednym nieprzemyślanym słowem czy gestem, ale którą wyraźnie czuła i której nie mogła go teraz pozbawić.
______– T.J. to właściwie skrót od czego? – Wyrwał ją z rozmyślań. – Thomas Jefferson? – zaśmiał się.
______– Taylor Jane – odparła. – Ojciec bardzo chciał mieć syna. Taylor James Winslow miał być jego spadkobiercą i oczkiem w głowie, ale pojawiłam się ja i z marzenia ojca o synu pozostało tylko jedno słowo.
______– Taylor – mruknął Cameron, jakby się nad czymś zastanawiał. – Mogę mówić do ciebie Jane? Jest bardziej… – zawahał się. Przez chwilę patrzył bez słowa w jej oczy, otoczone wachlarzem gęstych, ciemnych rzęs, po czym powoli przeniósł wzrok na zaciśnięte, różowe usta i dalej w dół, gdzie dzięki dwóm rozpiętym guziczkom jej beżowej koszuli, jego wprawne oko dostrzegło brzeg koronkowego biustonosza. – Kobiece – dokończył wreszcie, wracając wzrokiem do jej twarzy. Wydawało mu się, że jej policzki przybrały zdrowszego, różowego odcieniu, ale nie był pewien czy powinien ufać swoim zmysłom.
______– Jak chcesz – odparła, wzruszając ramionami, jakby w ogóle nie dostrzegła jego pożądliwego spojrzenia. – Późno już. Dzięki za podwiezienie – dodała, otwierając drzwi samochodu. Miała nadzieję, że za chwilę skryje się bezpiecznie za drzwiami swojego małego, przytulnego mieszkania i w spokoju przeanalizuje przypadek Paxtona zanim podejmie jakąkolwiek ostateczną decyzję.
______– Poczekaj, pomogę ci – powiedział, stając za nią w momencie, gdy otworzyła tylne drzwi jego samochodu, by z siedzenia zabrać swój karton z rzeczami.
______Zawahała się przez moment, odruchowo ukrywając znaczną część swojej sylwetki za sporych rozmiarów drzwiami jego Suva. W końcu ustąpiła i wyminąwszy go bez słowa, skierowała się w stronę kamienicy. Cam zaś chwycił jej karton pod pachę, zamknął samochód i szybkim krokiem ruszył za nią. W milczeniu wdrapali się na poddasze. Taylor wyjęła z kieszeni żakietu pęk kluczy i szybko znalazłszy właściwy, otworzyła drzwi mieszkania i weszła do środka. Zapalając wszędzie po drodze światło, odruchowo ściągnęła swoje pantofle, odrzucając je w kąt i zaczęła nucić coś pod nosem. Cameron przyglądał się jej bez słowa. Zachowywała się, jakby zapomniała, że ma towarzystwo. Widział, że czuła się tu bezpiecznie i swobodnie. To był jej własny, mały azyl. Sam nie wiedział dlaczego, ale nie chciał do niego wkraczać nieproszony. Bez słowa stał więc w progu, nonszalancko opierając się ramieniem o framugę i czekając, aż przypomni sobie o jego istnieniu. Nastąpiło to w tej samej chwili, w której on doszedł do wniosku, że postawi karton na ziemi, zamknie drzwi i zniknie, a ona nawet nie zauważy jego nieobecności.
______– Wejdziesz? – spytała zakłopotana własnym zachowaniem, odwracając się przodem do drzwi. Nie była przyzwyczajona do przyjmowania gości. Nie miewała ich często, a jeśli nawet już jej się to zdarzyło, to nigdy nie byli to mężczyźni. Tym bardziej więc dziwne wydało jej się jej własne zachowanie. Nie poznawała siebie. Cam był jej prawie–pacjentem, ale przede wszystkim zupełnie obcym facetem. W dodatku seksoholikiem. Zapraszanie go do środka nie było zbyt rozważnym posunięciem z jej strony. – Postaw to, gdziekolwiek – powiedziała, znikając za kuchenną wyspą. – Napijesz się czegoś?
______– Powinienem już pójść – powiedział, przysiadając na wysokim krześle z drugiej strony kuchennego blatu.
______T.J. powoli wyłoniła się zza wyspy, trzymając w dłoniach dwa różowe kubki z Hello Kitty i spojrzała mu prosto w oczy, uśmiechając się zachęcająco.
______– Kawa? Czekolada? Kakao?
______Cameron pokręcił głową i roześmiał się szczerze.
______– Więc?
______– Może być czekolada. Masz coś przeciwbólowego? – spytał, rozmasowując dłoń owiniętą bandażem, która zaczynała dawać o sobie znać.
______– Poczekaj – powiedziała i zniknęła gdzieś, by po chwili wrócić z apteczką. – Pokaż mi to.
______Nim zdążył zaprotestować, siedziała już na krześle obok i odkręcała bandaż z jego dłoni. Skrzywiła się, widząc poharataną skórę i sięgnęła po środek dezynfekujący.
______– Dlaczego nie pojechałeś z tym do lekarza? – spytała, strofującym tonem.
______– Bo to nic poważnego. Nie umrę od tego.
______– Do szpitala nie jeździ się tylko ze śmiertelnymi chorobami. Zresztą, jak się jest śmiertelnie chorym, to już nawet nie ma po co jeździć do szpitala… – powiedziała szybciej niż pomyślała, nie kryjąc goryczy. – Przepraszam – mruknęła, nasączając gazik płynem dezynfekującym. Nie powinna tak mówić ani myśleć. Zganiła się za to w duchu, a jeszcze bardziej za to, że myślała tak o ojcu. I przez ojca.
______Cameron westchnął, przyglądając się z jakim zaangażowaniem zajmuje się jego ręką, ale już po chwili jego wzrok powędrował w stronę jej dekoltu, a potem na zgrabne kolana, dotykające jego własnych. Bezwiednie wyciągnął dłoń i opuszkami palców powoli przesunął po zewnętrznej stronie jej łydki w górę uda. Poczuł jak zadrżała, ale nie cofnął ręki. Oderwał jedynie palce od jej ciepłej skóry i spojrzał jej w oczy. Miał wrażenie, że jakaś jej część pragnęła, by jego dłoń kontynuowała tę wędrówkę, krzyczała, by nie przestawał, ale nie wierzył już swoim zmysłom. Nie chciał jej skrzywdzić. Nikogo już nie chciał skrzywdzić.
______Zacisnął dłoń w pięść i opuścił głowę, walcząc z samym sobą.
______– Gotowe – szepnęła, choć skończyła opatrunek kilkanaście sekund temu, dokładnie w momencie, w którym jego dłoń znalazła się na jej kolanie.
______– Dziękuję – odparł równie cicho, starając się na nią nie patrzeć. I nie dziękował tylko za opatrunek. Wiedziała to. Uśmiechnęła się lekko i wstała z krzesła, zbierając przybory i zużyty opatrunek. – Lepiej już pójdę. O której jutro po ciebie przyjechać?
______– To nie jest dobry pomysł – powiedziała, odwracając się w jego stronę.
______– Jedyny jaki mam.
______– Znajdź innego terapeutę. Nie chcę wywracać twojego życia do góry nogami, burzyć planów zawodowych, a nie mogę przełożyć wyjazdu.
______– Będą musieli poradzić sobie beze mnie. Mam zaległy urlop.
______– Nie wiem, ile to potrwa. Nie wrócę dopóki ojciec…
______– Czas nie ma tu żadnego znaczenia. Nie wiemy przecież też jak długo potrwa moja… terapia.
______T.J. westchnęła. Cameron zdawał się mieć gotową odpowiedź na każde pytanie, a do tego całą masę kontrargumentów w zanadrzu.
______– Jeśli wyjedziemy wczesnym rankiem, powinniśmy być na miejscu koło południa.
______– Więc będę przed ósmą – zakomunikował, a kiedy nie bardzo mając inne wyjście, skinęła głową z aprobatą, skierował się do wyjścia. – Jane – zaczął, stojąc już w progu. – Przepraszam – powiedział i nie czekając na jej reakcję, zamknął za sobą drzwi.
Jak już wspominałam (wiesz, gg ), to ten odcinek jeste bardzo, bardzo emocjonalny, choć nie tak jak poprzedni. TJ została nakłoniona przez urok osobisty Cama (wiem, wiem, nie psuj mi moich fantazji), by zostać jego terapeutką i chyba widzi dla iego światełko w tunelu. Już fakt, że zaczyna dostrzegać nieprawidłowości w w swoim zachowaniu to spory kron naprzód. Widzi, co jest nie tak i przeprasza to już dwa kroki naprzód. Nie cofajmy się za bardzo, a może coś z tego będzie.
No uroku, to mu odmówić nie można ;D Ja bym mu się tam za długo nie opierała, ale co do T.J... zobaczymy W każdym razie światełko jest ;D

A jak tam sesja? Mogę już przestać kciuki trzmać i zacząć sępić? Bo wiesz... jakiś odcinek by się gdzieś przydał - np. w OMN albo K&G
Sesja - 5:1, więc jeszcze poprawka, ale damy radę.

Przecież obie wiemy co dalej, więc możemy śmiało powiedzieć, że ciężko się oprzeć jego urokowi, a mimo to TJ jest twarda
No to jeszcze się trochę wstrzymam z sępieniem odcinków ;D

Bez spoilerowania proszę Zresztą wiesz, to że napisałam tak a nie inaczej nie oznacza jeszcze, że mi się koncepcja nie zmieni przed samą publikacją
Przecież wstawiłam jeden

Oki, oki, już nie spojleruje
No właśnie - jeden, do tego króciutki. Ja wstawiłam dwa plus filmik, a jutro może dołożę Idola, jak się zmobilizuję do pisania ;P
To jest króciutki? Jak na moje możliwości to, to jest megaaaa!
Stać Cię na więcej
Jakoś wątpię
Już nie ściemniaj. Obie o tym doskonale wiemy
Raz w życiu mi się udało napisać coś dłuższego, co nie oznacza, że dam radę częściej.
Oczywiście, że dasz Zdolna jesteś, więc kto jak nie Ty?
Ktoś inny
Dobra, dobra, Ty mi się tu nie wymiguj, tylko otwieraj plik i bierz się do pisania
Ty to masz pomysły...
I do tego wiem jak Cię zmotywować ;D
To wredne, ale masz rację...
Wiem I cieszy mnie to, wiesz? Myślę, że innych też bo w końcu nie tylko ja tu czytam Twoje dzieła
Coraz częściej mam wrażenie, że jesteśmy tu same
zadziwiające... czytam i przy każdym opisie mimiki i gestów Cama widzę Iana i myślę: "On na prawdę się tak zachowuje, serio robi taka minę, taki gest".
Cameron, pomimo swojego uzależnienia, jest wspaniałym facetem Wie, że to co zrobił (wobec kelnerki) było złe i wciąż nie może przestać o tym myśleć. T.J. mu się spodobała, ale nie zamierza jej skrzywdzić. Cameron również zainteresował dziewczynę, ale ona się go troszkę obawia i dlatego cały czas go odsuwa od siebie. Już się nie mogą doczekać ich gorących scen, ale do tego jeszcze daleka droga
Cam przeprosił T.J. za to, że ją dotknął?

Coraz częściej mam wrażenie, że jesteśmy tu same
zadziwiające... czytam i przy każdym opisie mimiki i gestów Cama widzę Iana i myślę: "On na prawdę się tak zachowuje, serio robi taka minę, taki gest".
Cameron, pomimo swojego uzależnienia, jest wspaniałym facetem Wie, że to co zrobił (wobec kelnerki) było złe i wciąż nie może przestać o tym myśleć. T.J. mu się spodobała, ale nie zamierza jej skrzywdzić. Cameron również zainteresował dziewczynę, ale ona się go troszkę obawia i dlatego cały czas go odsuwa od siebie. Już się nie mogą doczekać ich gorących scen, ale do tego jeszcze daleka droga
Cam przeprosił T.J. za to, że ją dotknął?

Do gorących scen bardzo, ale to baaaaaardzo daleka droga, a Cam przeprosił T.J. raczej za to, co chodziło mu po głowie względem niej niż za sam dotyk. To jego terapeutka i nie powinien się tak zachowywać, pomiajac fakt, że prawie w ogóle się nie znają, a on 24 godziny na dobę myśli o seksie ;P
Dzięki za sprostowanie To dobrze z jego strony, że przeprosił Nie potrafię źle o nim myśleć, Cam jest zbyt uroczy
Spoko, po to tu jestem, nie?
Uroczy? hmmm... do tej pory nie myślałam o nim w takich kategoriach, ale rzeczywiście coś w tym jest - może uda mi się tego nie zepsuć ;D
Uroczy? Heh, jasneeeee...
Mi się podoba w nim to, ze walczy ze swoimi słabościami
Martynko, podważasz jego urok osobisty?

Co do tej walki ze słabościami, to możnaby podyskutować, ale o tym za parę odcinków
A co do zaprzstania pisania, to spróbuj, a nigdy nie dowiesz się nic więcej o Molly i Connorze, i Cass i Drake'u. Zaraz zaczniesz mi grozić, ja Cię znam, ale tym razem się nie dam.
Grozić? Gdzież bym mogła Po prostu poczekam z ogłoszeniem zawieszenia mojej działalności twórczej, aż się dowiem wszystkiego o Molly i Connorze i Cass i Drake'u, szantażystko wredna
Nie jestem szantażystką, choć co do wredności się zgodzę (nie ma sensu kłócić się z oczywistością). Zobaczymy jak Ci to wyjdzie, mam duuuużo czasu by dodawać odcinki, więc ja też poczekam.
A ja mam trochę czasu by skończyć to, co jest zaczęte i nie zaczynać w międzyczasie nic nowego
No żeby nie czasem Naprawdę...
Wszędzie pustki. Pozostali tylko wytrwali
Gdzie byłam? trochę tu, trochę tam. Buszowałam w anglojęzycznych fanfikach.
Ale do twoich opowiadań wracam nagminnie, to jak nałóg

Aktualnie nic nie pisze. Tyle w około dobrych autorów, że nabawiłam się kompleksów i straciłam zapał.
No i właśnie przez to forum świeci pustkami A poza tym co ja mam czytać? Weź nie marudź i nie opowiadaj bzdur o kompleksach, tylko zakasaj rękawki i napisz coś To Ty mnie tu ściągnęłaś więc się teraz nie wymiguj
Bo w końcu zastrajkuję. Naprawdę.

Wszędzie pustki. Pozostali tylko wytrwali
Gdzie byłam? trochę tu, trochę tam. Buszowałam w anglojęzycznych fanfikach.
Ale do twoich opowiadań wracam nagminnie, to jak nałóg

Aktualnie nic nie pisze. Tyle w około dobrych autorów, że nabawiłam się kompleksów i straciłam zapał. '

Jakich fanfikch? Ja jestem uzależniona od Avengersów, PLL i Sherlocka a i Merlina i Gry o tron.
Oo.. o Sherlocku i Merlinie chętnie bym poczytała. Jeżeli możesz podaj linka

Ja trafiłam na całe zbiorowisko k-popowych fanfików, a ponieważ od ponad roku mam obseje na temat Big Bang, 2ne1 itd. to tam przesiaduje. Można tam znaleźć naprawdę niezłe opowiadania.

Aga, nie strajkuj tylko pisz. Tylko ciebie teraz czytam z polskich opowiadań. Widzisz jaki zaszczyt cie kopnął
Od czasu do czasu coś wrzucam na zb ale nie mam werwy. Zresztą widać po odcinkach że są pisane na siłę.
Aktualnie zamiast pisać wolę czytać. Najlepiej ciebie

mila851 dnia 22:48:46 08-02-13, w całości zmieniany 1 raz
O Merlinie to ja też bardzo chętnie więc pamiętajcie o mnie jakby co

Mila, czuję się zaszczcona aczkolwiek to nie zmienia faktu, że kiedyś naprawdę zastrajkuję, zwłaszcza jak tu dalej takie pustki będą - każemu się może odechcieć pisania przy takiej frekwencji
# 4.

______Całą noc myślała o Paxtonie. Niewątpliwie miał problem, ale był też na naprawdę dobrej pozycji wyjściowej, by zakończyć tę walkę z podniesioną przyłbicą. Ona, jako jego terapeutka – bo w końcu podjęła ostateczną decyzję, że jednak nią zostanie – by mu pomóc, w pierwszej kolejności musiała znaleźć przyczynę jego uzależnienia. Wielu fachowców, za genezę seksoholizmu uważało nie w pełni dojrzałą, a często nawet zaburzoną osobowość, a jego przyczyny upatrywało w dzieciństwie – w przypadku seksoholika mężczyzny, najczęściej, w dysfunkcyjnych relacjach z własną matką. Wiedziała to wszystko doskonale. Póki co, zbyt mało jednak wiedziała jeszcze o jego życiu, by wysnuwać takie czy inne wnioski.
______Spojrzała w lustro i przeczesała włosy palcami. Westchnęła wspierając się dłońmi o umywalkę i wpatrując w swoje odbicie. I po raz pierwszy odkąd w jej życiu pojawił się Cameron Paxton pomyślała o sobie. Paradoksalnie, to właśnie przez niego, przez mężczyznę przed którym chciała uciec z powodu swojej przeszłości, musiała wrócić do miejsca, z którego uciekła wiele lat temu i zmierzyć się właśnie ze swoją przeszłością. Ale może właśnie tak miało być? Może przyszedł czas, by w końcu wziąć byka za rogi, rozliczyć się z przeszłością i wreszcie zacząć oddychać pełną piersią? Może Cam nie pojawił się w jej życiu przypadkiem?
______Nie wierzyła przecież w przypadki.
______Wyszła z toalety i przy ladzie odebrała zamówionego wcześniej hamburgera i colę. Zapłaciła, uśmiechając się promiennie do miłej, młodej dziewczyny za ladą, a kiedy ta chciała wydać jej resztę, pokręciła przecząco głową i ruszyła do wyjścia nim ta zdążyła zaprotestować. Pamiętała przecież doskonale jak sama, w podobny sposób, usiłowała zarobić na wymarzone studia, bo ojciec nie miał zamiaru dać jej nawet złamanego centa. Ale dopięła swego. Została kimś. Bez jego pieniędzy i pomocy. I była z siebie dumna.
______Cameron stał oparty plecami o przednie drzwi swojego przestronnego samochodu i palił papierosa, oglądając się za mijającymi go kobietami. Przez chwilę zastanawiała się czy nie skorzystał z okazji i nie ulżył sobie gdzieś na uboczu, w końcu nie było jej dłuższą chwilę. Jednak czy miało to teraz jakiekolwiek znaczenie?
______– Mam nadzieję, że jesteś głodny – powiedziała, wskazując trzymane przez siebie papierową torebkę i zimną puszkę z colą. – I że lubisz hamburgery.
______Spojrzał na nią przez ramię i uśmiechnął się z wdzięcznością.
______– A ty? Nie będziesz jadła? – spytał, wypuszczając z ust smużkę dymu, kiedy dostrzegł tylko jedną torebkę.
______– Wypiłam kawę z automatu. Nie lubię jeść, gdy jadę samochodem.
______Cameron ściągnął swoje ciemne okulary i zawiesił je na koszulce. Zaciągnął się ostatni raz nikotynowym dymem i rzucił niedopałek papierosa na ziemię, by odebrać pakunek.
______– To nie było zbyt mądre – upomniała go. Cam spojrzał na nią, unosząc brwi. – Jesteśmy na stacji benzynowej, jakbyś zapomniał.
______Mężczyzna przewrócił oczami i bez słowa zabrał od niej najpierw puszkę, którą od razu otworzył i upiwszy łyk, odstawił na maskę samochodu, a potem hamburgera.
______– Na pewno nie masz ochoty? – spytał, odwijając papier. Pokręciła przecząco głową i założywszy ręce na piersiach, oparła się biodrami o maskę i wystawiła bladą twarz w stronę słońca.
______Cameron pałaszując hamburgera przyjrzał się uważnie jej profilowi. Gdy zobaczył ją po raz pierwszy od razu zauważył, że jest cholernie drobna choć za wszelką cenę starała się to ukryć pod zbyt szerokimi ubraniami. Teraz, gdy nie miała na sobie obszernego swetra czy żakietu, a jedynie zwiewną koszulkę z krótkim rękawem i cienki, jasny – w porównaniu z poprzednim – dość dopasowany sweterek, jego wzrok przykuły zbyt chude ramiona i zbyt wystające, jak na jego gust, kości obojczyka.
______– A może to nie choroba lokomocyjna tylko jakaś dieta? – spytał, między kęsami. – Jesteś strasznie chuda – wyjaśnił, gdy spojrzała na niego zdziwiona pytaniem.
______– Po prostu dużo pracuję i nie przejadam się. Zresztą, zawsze byłam chuda – ucięła, wzruszając ramionami i ponownie oddała swoją twarz kąpieli słonecznej.
______Cam przyjął jej wyjaśnienie do wiadomości i zamyślił się przez chwilę. Kiedy przyjechał po nią tego ranka już na niego czekała. Ubrana w nieco bardziej dopasowane jeansy niż te, które miała sobie podczas ich pierwszego spotkania i letnią koszulkę, z rozpuszczonymi włosami nie wyglądała jak wzięta pani psycholog, a raczej jak nastolatka, a najwyżej studentka pierwszego roku. Ale w jej dziewczęcej twarzy było coś, czego nie potrafił zdefiniować. Otworzyła mu drzwi, uśmiechając się przyjaźnie i zakładając włosy za uszy. Wpuściła go do środka, ale tym razem nie zaproponowała kawy, czekolady, ani niczego innego.
______– Jak twoja ręka? – spytała, zamiast zwykłego „dzień dobry”.
______Uśmiechnął się wtedy niewyraźnie i bez słowa chwycił jej walizkę i małą torbę podróżną, które stały już przygotowane przy drzwiach. W jakimś sensie poczuł się zawiedziony tego rodzaju przywitaniem, ale czego tak naprawdę oczekiwał? Przecież miała być jego terapeutką, a to, co zdarzyło się minionego wieczora nie powinno się nigdy więcej powtórzyć. Może właśnie przez ten „wybryk” postanowiła trzymać go na dystans? Tak na wszelki wypadek. A może po prostu postanowiła wytyczyć granice, których oboje nie będą przekraczać?
______Zaniósł jej bagaże do swojego samochodu, a potem wrócił, na wypadek, gdyby zdecydowała się zabrać coś jeszcze. Uchylił ostrożnie drzwi i zatrzymał się w progu, tak jak zrobił to poprzedniego wieczora. Patrzył, jak zirytowana krząta się po swoim małym mieszkanku, w poszukiwaniu czegoś. Musiał przyznać, że mieszkanie było bardzo przytulne choć zdecydowanie dominował w nim minimalizm. Lustrując wnętrze, starał się dostrzec jakieś rodzinne pamiątki, ale nie napotkał wzrokiem nawet jednej ramki z jakimkolwiek zdjęciem rodzinnym.
______– Nie ma… nie mam pojęcia gdzie go włożyłam – jęknęła, rozkładając bezradnie ręce i spoglądając na niego z miną dziecka, które właśnie zgubiło swoją ukochaną zabawkę.
______– Ale co? – spytał.
______– Mój ulubiony, granatowy sweter…
______Roześmiał się na te słowa. Był przekonany, że szuka jakiegoś ważnego dokumentu, a ona szukała swojego swetra. Grantowego swetra. Zapewne dokładnie tego, w którym zobaczył ją po raz pierwszy – z grubej włóczki i rozciągniętego tak, że nawet w worku po kartoflach wyglądałaby lepiej niż w nim.
______– Nie obraź się, ale to dobrze, że nie możesz go znaleźć, bo jest beznadziejny. Nie znam się na modzie, ale jesteś w nim zupełnie… – zawahał się przez moment, zastanawiając się czy powinien powiedzieć to, co miał na myśli. Spojrzała na niego zaciekawiona, unosząc brwi wysoko i krzyżując dłonie na piersiach. „Więc może to jednak był nawyk a nie pozycja obronna?” przebiegło mu przez myśl. – Aseksualna – powiedział w końcu.
______– I dobrze – skwitowała, jakby w ogóle nie dotknęła jej ta uwaga, choć wyczuł w jej głosie nutkę żalu i złości. – Mam być twoją terapeutką. Tylko i wyłącznie terapeutką – podkreśliła dosadnie. – Nie muszę ci się podobać, a nawet nie powinnam.
______– A może weźmiesz ten? – zasugerował, wzrokiem wskazując jasny sweterek, leżący na oparciu sofy, który zapewne odrzuciła podczas pakowania..
______Uniosła wtedy ponownie brwi zaskoczona. Nie wiedział czy bardziej tym, że tak nagle zmienił temat, czy samą jego sugestią, ale nie zamierzał dociekać. Po chwili spojrzała na sweterek z wahaniem. W końcu narzuciła go na siebie i opuścili jej przytulne, ciepłe mieszkanko. A teraz siedziała na masce jego samochodu, pozwalając by delikatne promienie porannego słońca pieściły jej twarz. Patrzył na nią jak zahipnotyzowany, zastanawiając się jak wyglądałaby w bardziej dopasowanych, najlepiej idealnie przylegających do ciała ubraniach, z makijażem i jakąś wymyślną, fachowo ułożoną fryzurą.
______– Piękna – szepnął, mnąc w palcach papier po hamburgerze.
______– Co? – spojrzała na niego przez ramię, zakładając włosy za uszy.
______– Piękna pogoda – powiedział, dopijając resztę coli.
______– Skoro już skończyłeś – mówiła rozbawiona, zeskakując z maski i otwierając drzwi po stronie pasażera – to jedźmy.
______Cameron uśmiechnął się i wyrzuciwszy śmieci do pobliskiego kosza, wpakował się za kierownicę.
______– Nie jesteś chyba mocno związana z ojcem – zagaił, uruchamiając silnik – z rodziną – poprawił się szybko.
– Mówiłam ci. Ojciec zawsze chciał mieć syna.
______– Nie o tym mówię. W twoim mieszkaniu nie zauważyłem żadnych rodzinnych zdjęć.
______– Chcesz zostać moim terapeutą? – spytała rozbawiona.
______– Jeśli ty tego chcesz – odparł zupełnie poważnie. – Po prostu uważam, że to dziwne. Założę się, że nie utrzymywałaś z nim kontaktu odkąd tylko udało ci się opuścić rodzinny dom, a teraz jedziesz tam, by czuwać przy jego łóżku, jakby nie było tych wszystkich lat, które spędziliście osobno, nie interesując się sobą nawzajem.
______– To ciągle mój ojciec.
______– To niczego nie wyjaśnia. Jesteś psychologiem, powinnaś to wiedzieć.
______– Jedź już – poprosiła, wpatrując się w jakiś sobie tylko wiadomy punkt za boczną szybą. Cameron był spostrzegawczy. I mógłby być naprawdę dobrym psychologiem, gdyby nie jego wybryki w żeńskim akademiku. Tylko dlaczego musiała go spotkać? I dlaczego, do cholery, to właśnie jej pogmatwane życie postanowił rozłożyć na czynniki pierwsze?
Powiem Ci szczerze, że przeraża mnie zachowanie Camerona Tak jak pisałam we wcześniejszym komentarzu, nigdy nie czytałam opowiadania/książki o podobnej fabule. Nie zetknęłam się nigdy z seksoholizmem, czy to w literaturze, filmie, czy w prawdziwym życiu. Dlatego też zachowanie, myśli głównego bohatera są dla mnie czymś zupełnie nowym i przerażającym Momentami współczuje Cameronowi, a momentami widzę w nim potwora, którego natychmiast trzeba unicestwić, by nie skrzywidził żadnej bezbronnej kobiety Czytając scene w mieszkaniu T.J., kiedy to nie wytrzymał i dotknął jej łydki, miałam dziwne przeczucie, że zaraz się na nią rzuci i brew jej woli zacznie się do niej dobierać. Dobrze, że tak się nie stało, ale co by było gdyby w danym momencie się nie opanował? Już raz doświadczył podobnej sytuacji i pomimo dręczących go wyrzutów sumienia, uzależnienie może kiedyś zwyciężyć z moralnością. Czego oczywiście mu nie życzę. Jakoś dziwinie porusza mnie jego choroba, problematyka jaką zamieściłaś w opowiadaniu. T.J. to odważna babka, skazała się na towarzystwo seksoholika, który jest chodzącą bomba zegarową. Nigdy nie wiadomo, co siedzi w jego głowie, ja przez cały czas miałabym się na baczności. Pomimo wszystko, połączyła ich niewidzialna więź porozumienia. Ciekawa jestem, czy T.J. udźwignie jego chorobę i będzie w stanie mu pomóc. Jej postać również mnie zaintrygowała Jest bardzo skryta, owiana jakąś tajemnicą. Mam wrażenie, że w dzieciństwie bądź w czesnej młodości spotkało ją coś bardzo przykrego, co teraz odbija się na jej sposobie ubierania się, zachowaniu, odizolowaniu od facetów. I do tego jej ojciec, o którym mówi dość chłodno, widać, że jest z nim w jakimś konflikcie. Pewnie ma to związek z tym, że zawsze chciał mieć syna, a pojawienie się T.J. zaburzyło wszystkie jego plany, czego z pewnością nie przyjął zbyt dobrze. Coś czuję, że nie tylko Cameron potrzebuje terapii, ale również sama pani psycholog. Cam zaczął interesować się jej życiem, zastanawiać się nad jej zachowaniem, nawet zabawił się w stylistę tak jak pisałam w innym komentarzu, wydaje mi się, że wzajemnie sobie pomogą. Dobra, nie będę już dłużej spekulować, bo i tak czort wie, co siedzi w Twojej głowie Pozdrawiam i czekam na następny rozdział.
Mówiłam już, że uwielbiam Twoje komentarze? No, to mówię
Żeby jasność była - nigdy nie miałam styczności z żadnym seksoholikiem więc wszystko co tu piszę to wyłącznie wytwór mojej wyobraźni wsparty informacjami znalezionymi w necie Chciałarm raz napisać coś innego niż jakieś pierdoły o zakochaniu, motylach w brzuchu albo jakiejś nieszczęśliwej miłości - mam nadzieję, że uda mi się to doprowadzić do końca.
Masz rację co to T.J. i co do tego, że oboje potrzebują terapii, różnica między nimi jest taka, że Cam już to sobie uświadomił, a jego aseksualna terapeutka jeszcze nie ;D
Skoro się przenosimy, to nie wiem, czy zostawiać komentarz jeszcze tutaj czy już tam?
Nie wiem, jak Ci wygodniej Ja i tak tu będę zaglądać, bo mam sentyment do tego forum, a tamto jest jakieś takie... no ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma Zresztą jest tu trochę opowiadań, w których liczę, że kiedyś pojawi się jakiś ciąg dalszy, więc na pewno nie wyniosę się stąd całkiem i na amen. A odcinki do tego opowiadania będę dodawać i tam i tu równocześnie więc komentuj, gdzie Ci wygodniej
# 5.

______Na miejsce dotarli w samo południe. Cameron zatrzymał samochód na ogromnym podjeździe pod rodzinną posiadłością T.J.. Dom, a właściwie rezydencja rodem z seriali o najbogatszych ludziach świata albo przynajmniej Stanów Zjednoczonych, już na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie niedostępnego i wiejącego chłodem. Jane w ogóle nie pasowała do tego miejsca. Nawet jeśli chciała uchodzić za zimną i niedostępną, wcale taka nie była.
______– W porządku? – spytał, widząc, że siedzi nieruchomo, jakby bała się wysiąść.
______– Nie, Cam – powiedziała, spoglądając na niego. – Nic nie jest w porządku, ale to nie jest twój problem – dokończyła, dając mu wyraźnie do zrozumienia, że nie chce o tym rozmawiać i wysiadła z samochodu. Z sekundy na sekundę, z każdym krokiem przybliżającym ją do drzwi rodzinnego domu, była coraz bardziej zła i sama się sobie dziwiła. Nie wiedziała tylko co jest bardziej zadziwiające – czy to, że po tylu latach postanowiła spojrzeć ojcu w oczy, czy też raczej, że pozwoliła by zupełnie obcy człowiek, a w dodatku jej pacjent, towarzyszył jej w tej podróży. Podróży w przeszłość i w głąb siebie. Jakkolwiek by jednak nie było, nie widziała żadnego powodu, dla którego miałaby się mu z czegokolwiek tłumaczyć.
______Cameron westchnął i wyciągnął kluczyki ze stacyjki.
______– Zaniosę twoje bagaże i poszukam sobie jakiegoś hotelu – zakomunikował, otwierając bagażnik, gdy ona nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w mury posiadłości. Wystawił walizkę, przewiesił sobie jej torbę podróżną przez ramię i zatrzasnął drzwi, ale ona nawet nie drgnęła. Stała nieruchomo, ciasno obejmując się ramionami. Wyglądała, jakby było jej zimno, choć temperatura z pewnością już dawno przekroczyła 25 stopni. – Idziemy? – spytał cicho, przystając obok niej, a kiedy skinęła niepewnie ruszyli w stronę wiejącej chłodem rezydencji.
______– Nie musisz szukać hotelu – powiedziała, naciskając dzwonek. – Dom jest tak duży, że przy odrobinie szczęścia być może nawet się nie spotkamy w ciągu dnia.
______– Masz już dość mojego towarzystwa? – spytał rozbawiony, ale nie dane było mu usłyszeć odpowiedzi, bo drzwi otworzyły się z trzaskiem.
______– Panienka Taylor! – ucieszyła się starsza kobieta, porywając wątłą T.J. w swoje pulchne ramiona. – Jak to dobrze, że panienka przyjechała.
______Dziewczyna uśmiechnęła się słabo, starając się wysunąć z objęć kobiety, która zastępowała jej matkę, gdy była małym dzieckiem.
______– Emmo, poznaj proszę mojego… – zaczęła, wskazując wzrokiem, na stojącego tuż za nią Cama, jednak zawahała się, szukając odpowiednich słów. Nie mogła przecież powiedzieć, że był jej pacjentem, zresztą, przecież i tak nikt w tym domu nie miał pojęcia, że zrobiła dyplom z psychologii.
______– Cameron Paxton – przedstawił się, wyciągając dłoń na przywitanie.
______Kobieta odwzajemniła uścisk dłoni, uśmiechając się przyjaźnie, po czym przeniosła wzrok na Taylor i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
______– Strasznie zmizerniałaś, moje dziecko – powiedziała Emma, otwierając drzwi szerzej, by wpuścić ich do środka. – Proszę to postawić – zwróciła się do Cama, wzrokiem wskazując taszczone przez niego bagaże. – Bart za chwilę zaniesie to do sypialni panienki Taylor – oznajmiła, będąc najwyraźniej święcie przekonaną, że jej mała T.J. wreszcie postanowiła przedstawić rodzinie wybranka swojego serca. Jane kątem oka zerknęła na Cama, ale nie wyglądał na zbyt przejętego tym faktem, więc póki co postanowiła nie wyprowadzać Emmy z błędu tym bardziej, że kobieta wydawała się być uradowana faktem, że wreszcie w tej wielkiej rezydencji coś się dzieje. Trajkotała jak nakręcona, o obiedzie, o tym co wydarzyło się ostatnimi czasy w okolicy, nie stroniąc od powtarzania zasłyszanych tu i ówdzie ploteczek, jednak ani T.J. ani Cam nie słuchali. Taylor wydawała się znudzona jej opowieściami, a Cameron chłonął z zachwytem każdy najmniejszy detal z bogatego wystroju wnętrz. Sam wychowywał się w przepychu i nie powinien się tak zachowywać, ale będąc tu czuł się jak w pałacu. W lodowym pałacu.
______Po kilku chwilach zasiedli w końcu w jadalni, przy długim owalnym stole pokrytym białym obrusem, a Emma podała obiad w porcelanowej zastawie. Cam wchłonął wszystko niczym odkurzacz, podczas gdy T.J. w ogóle nie tknęła zupy, a z drugiego dania ledwie skubnęła sałatkę i od kilku dobrych minut tylko grzebała widelcem w talerzu, podpierając brodę na dłoni i wpatrując się nad jego ramieniem w jakiś punkt za wielkim tarasowym oknem.
______– Prawie niczego nie zjadłaś – powiedział, wycierając usta serwetką i przyglądając się jej (za)szczupłym palcom i (zbyt)kościstym nadgarstkom.
______– Opowiedz mi o swojej rodzinie – odparła, leniwie przenosząc na niego wzrok. – Na przykład o matce. Jaka była?
______Cam popatrzył na nią zaskoczony, że tym razem to nie on zmienia temat.
______– Matka? – powtórzył, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Nigdy jej nie było. Zawsze była wszędzie i ze wszystkimi tylko nie w domu i nie ze mną – powiedział w końcu, odchylając się na oparcie krzesła. – Dlaczego pytasz?
______– Jestem twoją terapeutką, pamiętasz? Żeby ci pomóc, muszę cię poznać.
______– Jesteś pewna, że możesz mi pomóc, skoro nie potrafisz pomóc sobie? – zagadnął, opierając przedramiona o blat stołu i pochylając się lekko w jej stronę.
______– Co masz na myśli?
______– To, że ewidentnie masz problem. Nie wiem jeszcze jaki i z czego wynika, ale widzę jak się męczysz, przebywając tutaj i jestem pewien, że to skutek jakiegoś wydarzenia z przeszłości.
______T.J. prychnęła zirytowana, odkładając widelec na stół i odsuwając od siebie talerz.
______– Skoro jesteś taki mądry i tak świetnie znasz się na psychologii, to po co w ogóle do mnie przyszedłeś?
______Cameron zacisnął nerwowo szczęki, wytrzymując jej wściekłe spojrzenie. Miała rację. Powinien zaprzestać zabaw w psychologa i zająć się sobą. Przecież właśnie po to tu z nią przyjechał.
______– Chcę ci pomóc – zaczęła już łagodniej po krótkiej chwili, która zdawała mu się jednak wlec w nieskończoność – i wierzę, że jestem w stanie, ale musisz mi zaufać i przestać zmieniać temat, kiedy przestaje być dla ciebie wygodny. Moje problemy z pewnością nie przeszkodzą mi w pracy. Potrafię oddzielić życie prywatne od zawodowego, choć nie ukrywam, że w tym przypadku, kiedy jesteś ze mną, w moim rodzinnym domu zamiast w gabinecie, może to być nieco utrudnione, ale zapewniam cię, że dam sobie radę. Jak zawsze.
______– I jesteś absolutnie pewna, że nie powinienem zamieszkać w hotelu? – spytał zmysłowym półgłosem, sprawiając, że przez jej ciało przebiegł przyjemny dreszcz. – Emma już wzięła nas za parę, a kiedy rozejdzie się po okolicy, że panienka Winslow sprowadziła do rodzinnego gniazda przystojnego kawalera, chyba będziesz musiała za mnie wyjść, żeby ocalić honor tego domu – zaśmiał się.
______Kąciki wąskich ust T.J. również drgnęły w lekkim uśmiechu. W zasadzie nie miałaby nic przeciwko temu, żeby jej (ewentualny) mąż wyglądał jak Cameron.
______– Jestem pewna – odparła, patrząc wprost w jego błękitne oczy. Zadziwiające, że dopiero teraz je dostrzegła. – W hotelu, mógłbyś szukać okazji. Tu masz tylko Emmę, Barta i swoją… aseksualną terapeutkę – dokończyła, nie mogąc powstrzymać złośliwego uśmiechu.

______Cam leżał w łóżku z dłońmi splecionymi za głową i tępym wzrokiem wpatrywał się w dziewczynę, która zbierając swoje rzeczy z podłogi, ubierała się pośpiechu, złorzecząc pod nosem.
______Westchnął ciężko, kiedy pochyliła się obok łóżka, by podnieść swój biały fartuszek, wypinając pośladki w jego stronę. Odwrócił wzrok i usiadł na łóżku tyłem do niej, sięgając po swoje spodnie.
______– Nie powinnaś więcej mnie… odwiedzać – rzucił oschle. – W ogóle, trzymaj się jak najdalej od tego pokoju i ode mnie. Najlepiej, żebyśmy się w ogóle nie widywali – dokończył, zerkając na nią przez ramię. Jej policzki w momencie przybrały barwę dojrzałego buraka, a szczęki zazgrzytały złowrogo. Biedaczka, poczuła się wykorzystana i upokorzona, chociaż przecież nie obiecywał jej niczego poza nieziemską rozkoszą. Kiedy po chwili z furią trzasnęła za sobą drzwiami, uśmiechnął się pod nosem i naciągnął na siebie jasny podkoszulek. Wstał i przeciągnął się leniwie. Seks był dla niego najwspanialszym sportem i najprzyjemniejszym sposobem dbania o formę. Seks…
______– Cholera – mruknął pod nosem, przewracając oczami. Dopiero teraz dotarło do niego to, co mówiła T.J. o szukaniu okazji. Po rozmowie przy obiedzie, naprawdę nie sądził, że okazja znajdzie go sama i to tak szybko.
______Przewrócił oczami i klapnął na łóżko, na chwilę ukrywając twarz w dłoniach.
______Każdy nałogowiec zawsze szuka okazji i prędzej czy później znajduje ją, albo ona jego – dźwięczało mu w uszach.
______Musiał porozmawiać ze swoją terapeutką. Natychmiast.
______Wstał i skierował się do jej pokoju po drugiej stronie korytarza. Zapukał delikatnie, ale nie usłyszał zaproszenia. Mimo to, ostrożnie uchylił drzwi.
______– Jane, jesteś? – spytał, nie mając pewności, czy wróciła już ze szpitala. Kiedy jego uszu dobiegł szum prysznica, wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Rozejrzał się po pokoju. Był przestronny i na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie przytulnego, ale brakowało mu… duszy, jak powiedziałaby jego matka. Uśmiechnął się do siebie na wspomnienie o kobiecie, której nie było przy nim nigdy, gdy tego naprawdę potrzebował, która wszystko i wszystkich ceniła sobie bardziej niż własnego syna, dla której zawsze najważniejsza była praca. On nigdy się nie liczył, nie miało dla niej żadnego znaczenia, że był dobrym uczniem i odnosił sukcesy w sporcie, nie interesowali ją jego przyjaciele ani pierwsze miłostki. Traktowała go jak powietrze. Któregoś dnia uświadomił sobie, że gdyby nagle zniknął, nawet by tego nie zauważyła. Był dla niej niczym więcej jak złem koniecznym.
______Podszedł do drzwi prowadzących do łazienki i przystawił do nich ucho, zastanawiając się czy powinien ponaglić Jane, by natychmiast wyszła i porozmawiała z nim.
______– Jane… – zaczął, ale nie usłyszał nic więcej oprócz szumu wody. Oczami wyobraźni dokładnie widział każdą kropelkę wody spływającą po jej mlecznej, gładkiej skórze. Odruchowo położył dłoń na klamce, ale zamiast ją nacisnąć, zamarł w bezruchu. – Co robisz? – mruknął do siebie, opierając się czołem o chłodną ścianę. Nabrał powietrza w płuca i odwrócił się, przywierając plecami do drzwi. Przez chwilę lustrował pomieszczenie, szukając czegoś, na czym mógłby skupić swoją uwagę, by nie myśleć o nagiej kobiecie pod prysznicem, która była na wyciągnięcie ręki, a której nie mógł tknąć nawet palcem, jeśli chciał z tego wyjść.
______Przymknął powieki i policzył do dziesięciu, starając się skupić na własnym oddechu, po czym ponownie rozejrzał się po pokoju. Jego rzeczy wciąż stały w jej sypialni, tam gdzie zostawił je Bart, będąc przekonanym, że jest narzeczonym panienki Taylor.
______Narzeczony. Czy byłby kiedykolwiek w stanie zbudować związek oparty na czymś więcej niż seksie? Przecież jego życie do tej pory kręciło się niemal wyłącznie wokół seksu. Pracownice rodzinnego koncernu, znajome, dziewczyny kumpli, córki przyjaciół ojca… wszystkie prędzej czy później lądowały w jego łóżku, ale nigdy żadna nie dotarła do jego serca i zawsze wszystko kończyło się na co najwyżej kilku upojnych nocach.
______Westchnął, uświadamiając sobie jak puste jest jego życie. Nie miał nikogo z kim mógłby otwarcie porozmawiać. Nikogo z wyjątkiem doktor Winslow, ale jej płacił za to, w końcu była jego terapeutką.
______Gdy jego wzrok spoczął na wielkim łóżku z baldachimem i leżących na nim rzeczach T.J., podszedł bliżej i przycupnął na brzegu. Przez myśl przebiegło mu, że Jane ze swoją drobniutką posturą, gdyby się postarała, mogłaby zgubić się w tak ogromnym łożu, między niezliczoną ilością poduszek ozdobnych, ułożonych równo u wezgłowia łóżka.
______– Cam? – dobiegł go jej zdziwiony głos. Podniósł spojrzenie znad koronkowego biustonosza, który sam nie wiedział kiedy znalazł się w jego dłoniach i uśmiechnął się blado. – Co tu robisz? – spytała, ignorując zupełnie to, czym się bawił.
______Wzruszył ramionami, mierząc ją od góry do dołu. Wpatrywała się w niego swoimi wielkimi, ciemnymi oczami, pieczołowicie wycierając mokre włosy ręcznikiem. Jej policzki były zaróżowione, a oczy szkliły się dziwnie, zaś gruby, frotowy szlafrok, który miała na sobie, skrzętnie ukrywał wszystkie jej kobiece walory.
______– Wyjaśniłam Emmie, że nie jesteśmy parą i poprosiłam, by przygotowała ci osobny pokój – zaczęła po chwili, widząc, że Cameron nie zamierza odezwać się pierwszy. – Możesz zabrać tam swoje rzeczy.
______– Wiem, byłem już tam – mruknął beznamiętnym głosem. – A nawet przetestowałem już łóżko… – dodał po chwili, nie patrząc na nią. Czuł się jak na spowiedzi, a nawet jeszcze gorzej, bo jego spowiednik był jednocześnie zakazanym owocem, który z każdą chwilą kusił go coraz bardziej.
______T.J. zmarszczyła brwi i na chwilę zaprzestała wycierania włosów, chwytając się pod boki. Nie była aż tak naiwna, by pytać co miał na myśli, mówiąc o testowaniu łóżka. Zwłaszcza, kiedy patrzyła teraz na niego, siedzącego ze zwieszoną głową i sprawiającego wrażenie dzieciaka, które korzy się przed surowym ojcem.
______– Chcesz mi o czymś powiedzieć? – spytała.
______Cameron uśmiechnął się krzywo i spojrzał jej w oczy.
______– O tym, że oprócz Emmy, Barta i mojej… – zawiesił na chwilę głos i ponownie zlustrował wzrokiem ją całą, od palców bosych stóp, po czubek mokrej głowy, a jego wąskie usta w sekundę ułożyły się w cyniczny uśmieszek – aseksualnej terapeutki jest w tym domu pewna cholernie gorąca pokojówka. Gdyby nie ten jej tandetny mundurek, to jak się poruszała, uśmiechała, kusiła, prowokowała…
______– Cam – przerwała mu. – Słyszysz się? Kusiła, prowokowała, wabiła… – zrobiła pauzę, by dosadnie zrozumiał i spojrzała mu prosto w oczy. – Tłumaczysz swoje działania zachowaniem innych. Wiesz, że robisz źle, ale szukasz dla siebie usprawiedliwienia.
______Patrzył na nią jak zahipnotyzowany, analizując jej słowa. Miała rację. Zawsze usprawiedliwiał się i wybielał, nawet sam przed sobą.
______– Jak było w szpitalu? – spytał.
______– Nie jesteś tu po to, by rozmawiać ze mną o moich problemach – przypomniała mu. – I nie powinieneś zmieniać tematu…
______– Kiedy przestaje być dla mnie wygodny – dokończył za nią.
______– Właśnie. Szybko się uczysz, może jeszcze wyjdziesz na ludzi. Jeśli tylko się postarasz.
Niesamowicie inny temat, niż wszystkie inne opowiadania. Calkowicie odmienny styl, że fabuła krąży wokoł nich, zwłaszcza że u Ciebie obsada się powiększa co jakiś czas. Zresztą naprawdę przyjemnie jest czytać tylko o ich dwójce.
Ja już ich uwielbiam! Może czasami Cameron mnie denerwuje, gdy jest sam, tzn. na początku jak ukazujesz jego myśli, zachowanie, ale za to razem z T.J. wydają się niesamowici! Już na samym początku wzbudzili swoją ciekawość sobą nawzajem. I mimo iż, chyba Jane nie była w jego typie, myślę że go do niej ciągnie. Zresztą, jak ją do niego. Nie tylko Jane pomaga jemu, ale on sam jest pomocny dla niej.
Chciałam raz napisać coś innego i ograniczyć ilość bohaterów to niezbędnego minimum i chyba mi się udało Cieszę się, że przypadło Ci do gustu, a co do Camerona... cóż, jak większość moich męskich postaci ma swoje za skórą i w tym chyba jego urok ;D I masz rację - oboje są sobie potrzebni ^^
Jak Cam postara się wyjść na ludzi, to chyba świat zatrzęsie się w posadach Prowokującą pokojówkę wyobraziłam sobie właśnie tak i już. Jestem ciekawa jakich bajerów Jane mu nawciska do łepetyny, żeby wiedział, że tak nie wolno:D (jak do dziecka).
Wciąż ciekawi mnie dlaczego Jane jest tak niechętnie nastawiona do pobytu w rodzinnym domu, co ją tam spotkało? Ehh, jak zwykle odkryjesz to dopiero gdzieś za pięć milionów odcinków.
Nie doceniasz go, a przecież to taki porządny człowiek
Pokojówka mi się podoba, aczkolwiek nie przewiduję, by miała się tu jeszcze kiedyś pojawić, jeśli jednak zmienię zdanie (albo Cam znów postanowić zboczyć z właściwej drogi) to się o nią upomnę
I jakie pięć milionów odcinków? To nie 'Moda na sukces' ;P
No dobra to przynajmniej z dziesięć
Wiedziałam, że Ci się spodoba, dlatego Ci ją wkleiłam. Może się jeszcze przydać, bo wątpię w silną wole Cama, oj wątpię
A ja Ci powtarzam, że go nie doceniasz A może raczej nie doceniasz wpływu jaki na jego osobę wywiera jego aseksualna terapeutka ;D
Dziesięć? Myślę, że co nieco wyjaśni się nawet odrobinę wcześniej
Wpływ to raczej idzie na razie w drugim kierunku
To się jeszcze okaże ;P

# 6

______Obudziła się, czując dziwne odrętwienie i ucisk w okolicy krzyża. Powoli otworzyła oczy i unosząc lekko głowę znad miękkiej poduszki, odgarnęła z twarzy splątane włosy, usiłując przypomnieć sobie przebieg wieczoru i zlokalizować przyczynę tego dziwnego uczucia w dole pleców.
______Gdy za sobą usłyszała senne mruknięcie, zamarła z przerażania, czując, że serce podchodzi jej do gardła. To przecież niemożliwe. Nie dopuściłaby do tego.
______Ostrożnie odwróciła się na plecy i spojrzała w swoją lewą stronę. Cameron spał obok niej, leżąc na brzuchu z twarzą wtuloną w jej ulubioną poduszkę, pod którą trzymał jedno ramię. Drugim, obejmował ją na wysokości talii – ot, i cała przyczyna ucisku na wysokości krzyża.
______T.J. przewróciła oczami, starając się stłumić westchnięcie. Przymknęła powieki, a obrazy z minionego wieczora natychmiast ułożyły się jedną sensowną całość.
______– Mogę tu z tobą posiedzieć? – spytał, wpatrując się w nią błagalnie tymi swoimi krystalicznie błękitnymi oczyma. – Nie chcę znowu… znaleźć o k a z j i – dodał, krzywiąc się na samo wspomnienie jego ostatniej okazji.
______Skinęła głową i wróciła do przerwanej czynności czyli wycierania włosów. Czy nie była dla niego… o k a z j ą? Coś zakuło ją w sercu na myśl o tym, ale przecież był jej pacjentem i właśnie w takich kategoriach powinna o nim myśleć.
______Sięgnęła do swojej torby podróżnej i wyciągnąwszy z bocznej kieszeni małą książeczkę, podała mu ją.
______– Co to? – spytał, ale nie patrzył wcale na książeczkę tylko w jej wielkie, ciemne oczy. Jakby chciał w nieskończoność przeciągać moment, w którym jej palce dotknęły jego własnych.
______– Metoda 12 kroków.
______Cameron zmarszczył czoło i powoli przeniósł wzrok na okładkę książeczki, a kiedy jej palce oderwały się od jego, spojrzał na nią ponownie.
______– Nie chcę teraz czytać żadnych broszurek – stwierdził, odrzucając książeczkę na łóżko.
______– A czego chcesz?
______Kąciki jego ust uniosły się w półuśmiechu. Z całą pewnością nie było to dobrze postawione pytanie, zważywszy na okoliczności, w których je zdała.
______– Porozmawiać… – odparł bez zastanowienia, a mimo to wyczuła w jego głosie wahanie.
______– O czym?
______Wzruszył ramionami, a jego oczy błysnęły niebezpiecznie.
______– Może… o tobie?
______– Dlaczego o mnie?
______– Bo każdy od czasu do czasu potrzebuje się przed kimś wygadać – odparł. – Jestem twoim pacjentem, a ty moją terapeutką, ale to nie znaczy, że nie możemy normalnie rozmawiać, prawda? – zawiesił na chwilę głos, nie przestając wpatrywać się w jej drobną, dziewczęcą twarz. – Porozmawiaj ze mną, Jane, ale nie jak z facetem, który ma nałóg, tylko jak z facetem, który… martwi się o ciebie.
______Uśmiechnęła się lekko i usiadła na łóżku obok niego, podciągając kolana pod brodę i oplatając je ciasno ramionami.
______– Martwisz się o mnie?
______– Co w tym dziwnego? – odpowiedział pytaniem, zerkając na nią nad swoim ramieniem.
______– Przecież ledwo się znamy.
______– I…? Czy to definitywnie zabrania mi martwić się o ciebie?
______– Ja myślę, że wcale nie martwisz się o mnie. Chcesz zagłuszyć swoje myśli, a moje życie jest dla ciebie jak puzzle, których nie potrafisz ułożyć. Wkurza cię to, ale jednocześnie zajmuje twoją uwagę na tyle, by twoje myśli nie krążyły nieustannie wokół seksu.
______– Seksowna pokojówka, którą miałem okazję poznać naprawdę blisko, trochę nie pasuje do twojej teorii – zauważył ze złośliwym uśmieszkiem.
______– Owszem, pasuje. Nie pozwoliłam ci ze sobą jechać do szpitala. Zdenerwowałeś się i podświadomie postanowiłeś mi udowodnić, że jeśli będziesz chciał, to wszędzie znajdziesz i o k a z j ę i pretekst...
______Pretekst i okazję…
______Czy to, że spał teraz obok niej w jej własnym łóżku też było pretekstem i okazją? A to, że dość brutalnie wkroczył do jej życia i nie zamierzał go opuszczać?
______Westchnęła cicho i przygryzła dolną wargę, wpatrując się w jego spokojną twarz. Powoli uniosła rękę i wierzchem dłoni delikatnie przesunęła po jego policzku. Wiedziała lepiej niż ktokolwiek inny, że seksoholicy zazwyczaj unikają emocjonalnych relacji z innymi osobami. Ale Cameron był zupełnie odmiennym przypadkiem. I może to właśnie ciągnęło ją do niego?
Odetchnęła głęboko i przymknęła ciężkie powieki.
______Później się nad tym zastanowi.

______Gdy się przebudził, Jane leżała przodem do niego, skulona w pozycji embrionalnej, z dłońmi ułożonymi pod policzkiem. Wyglądała na spokojną i odprężoną. Uśmiechała się przez sen więc i on się uśmiechnął. Po raz pierwszy w życiu spał obok kobiety i nie myślał o seksie. I było mu z tym nadzwyczajnie dobrze.
______Kiedy poprzedniego wieczora zasugerowała, że przespał się z pokojówką, żeby zrobić jej na złość, a potem zaczęła wypytywać o jego praktyki seksualne, poczuł się nieco zażenowany. Nie był gotowy mówić o tym wszystkim. Nawet jego kumple nie wiedzieli o jego ulubionych perwersyjnych zabawach. Ona jednak wcale nie wyglądała na zgorszoną. I pytała go o to wszystko, siedząc obok niego na łóżku, ubrana tylko w gruby, frotowy szlafrok, a on odpowiadał jej i nawet przez chwilę nie pomyślał o tym, by go z niej ściągnąć i kochać się z nią w jej własnym łóżku, demonstrując dokładnie to, o czym jej opowiadał.
______Kochać się…
______– Seksoholicy zazwyczaj nie utrzymują relacji emocjonalnych z innymi osobami, a do wszystkich związków, obojętne czy sformalizowanych, czy nie, podchodzą z dużą obawą i rezerwą, często traktując je jak zagrożenie. Sama myśl o bliższych relacjach wywołuje w nich niepokój – mówiła powoli, uważnie mu się przyglądając. – Unikają bliskości emocjonalnej, koncentrując się na bliskości fizycznej. Powiedziałabym nawet, że częstymi stosunkami zagłuszają strach przez nawiązaniem bliskiej relacji z drugim człowiekiem.
______– Chcesz mi powiedzieć, że ze strachu przed tym, co czuję będąc z tobą, poszedłem do łóżka z pokojówką?
______– Mniej więcej.
______– Ale czy to normalne, że… nie pragnę ciebie posiąść?
______– A naprawdę nie pragniesz? – spytała przekornie, przekrzywiając lekko głowę.
______Zmarszczył czoło i spojrzał w jej błyszczące oczy, niczego nie rozumiejąc.
______– Może to przez mój rozciągnięty sweter, którego tak nie lubisz, wmówiłeś sobie, że jestem aseksualna – zaczęła, uśmiechając się lekko na samo wspomnienie chwili, gdy jej to obwieścił – ale jestem pewna, że nieraz myślałeś o mnie nie jak o terapeutce, ale właśnie kobiecie, którą mógłbyś posiąść. Kiedy opatrywałam ci rękę, potem na stacji benzynowej, gdy mówiłeś o pięknej pogodzie i teraz, kiedy zastałam cię z moim biustonoszem w dłoniach.
______Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. Przechytrzyła go. Udawała, że nie dostrzega pewnych jego zachowań, a tak naprawdę widziała wszystko. Miał wrażenie, że wie o nim więcej niż on sam o sobie. Ale on też dostrzegał pewne rzeczy, nawet jeśli ona była przekonana, że doskonale je ukrywa.
______– Poza tym chwilami patrzysz na mnie jak… – zawiesiła głos i spojrzała w sufit, szukając odpowiednich słów. – Jak tygrys na łanię, na chwilę przed atakiem.
______Nie mógł powstrzymać uśmiechu na myśl o sobie jako tygrysie, wpijającym się ostrymi kłami w szyję łani w osobie Jane. Jego zwierzęce instynkty być może były zdecydowanie bardziej rozwinięte niż u innych i być może zbyt często brały górę nad zdrowym rozsądkiem, ale był pewien, że jej na pewno by nie skrzywdził. Choć jeszcze niedawno – dopóki nie spotkał uroczej blondynki z klubu – był przekonany, że nie skrzywdziłby absolutnie nikogo.
______– Więc dlaczego jeszcze nie… zaatakowałem? – spytał.
______Wzruszyła ramionami i położyła się na boku, wspierając głowę na dłoni.
______– Nie wiem. Może nie jestem dla ciebie wystarczająco pociągająca, a może po prostu poczułeś, że bliskość, przyjaźń czy zwykłe, codzienne relacje między kobietą a mężczyzną mogą nie mieć żadnych podtekstów seksualnych. Może być też tak, że podświadomie pragniesz właśnie takiej czystej, nieskażonej niczym bliskości i czując, że między nami tworzy się jakaś szczególna więź, uznałeś, że warto zaryzykować i pozwolić mi się do siebie zbliżyć zupełnie inaczej niż wszystkim innym kobietom do tej pory.
______Opuścił głowę i uśmiechnął się pod nosem. Może faktycznie tak było? Westchnął ciężko i położył się na plecach. Założywszy ręce za głowę zerknął w jej stronę.
______– Cam, musisz wiedzieć, że taka więź, między terapeutą a jego pacjentem, ma naprawdę ogromne znaczenie w trakcie leczenia…
______Między terapeutą a pacjentem. Problem w tym, że gdy zasnęła w trakcie jego opowieści o trudnym dzieciństwie bogatego chłopca, a on układał ją na łóżku i okrywał kołdrą, nie patrzył na nią jak na terapeutkę. Ani jak na łanię. Teraz, kiedy obserwował jej spokojną twarz tylko utwierdził się w przekonaniu, że chciałby być dla niej kimś więcej niż tylko pacjentem, odmiennym przypadkiem.
______Ostrożnie podniósł się z łóżka i naciągnąwszy kołdrę na jej ramiona, cicho wyszedł z pokoju. W korytarzu natknął się na Emmę.
______– Dzień dobry – przywitał się, uśmiechając ciepło, ale kobieta nie odpowiedziała nic, obrzucając go jedynie pogardliwym spojrzeniem. – Moglibyśmy porozmawiać? – spytał, kiedy go wyminęła. Emma odwróciła się powoli w jego stronę i założyła dłonie na piersiach, przybierając bojową postawę. Zupełnie jak T.J. – Widzę, że Jane ma jakiś problem, chciałbym jej pomóc, ale nie wiem jak.
______– Jej ojciec jest w szpitalu, umiera. Czy to nie jest wystarczająco duży problem? – fuknęła, jakby chciała mu dać do zrozumienia, że on sam jest kolejnym, o wiele poważniejszym problemem.
______– Wiem, że jej relacje z ojcem… – zawahał się, gdy pochwycił wrogie spojrzenie Emmy. Wiedział już, że kobieta raczej mu nie pomoże. Nie była już dla niego tak uprzejma jak wtedy, gdy sądziła, że jest narzeczonym T.J.
______– Niech pan się trzyma od niej z daleka – rozkazała. – Wystarczająco dużo już w życiu wycierpiała – dokończyła i odwróciwszy się na pięcie, ruszyła do swoich zajęć.
______Cam westchnął i oparłszy się plecami o ścianę przez chwilę obserwował, jak Emma maszeruje korytarzem z dumnie uniesioną głową i piersią wypiętą do przodu.
______Wyglądało na to, że sam będzie musiał rozwikłać tajemnicę Jane.
Oo i Emma go zgasiła, nie ma tak łatwo, trzeba się postarać jeśli się czegoś chcę.
Wyobraziłam sobie tą scenkę, gdy najpierw przebudziło się jedno a potem drugie, oni jeszcze nie wiedzą, co my już tak

Te wszystkie problemy Cama muszą mieć jakąś przyczynę w relacjach z ludźmi w dzieciństwie, nic nie dzieje się bez przyczyny. To samo jest z TJ Ehh, biedni...
No w Emmie to on raczej sprzymierzeńca mieć nie będzie, ale o tym później
A nasza dwójka - chyba wcale nie są tacy biedni, w końcu trafili na siebie i zaczynają to i owo dostrzegać I nie wiem czy chcę się zagłębiać w problemy Cama, może powinnam, ale chyba wolę się skupić na jego relacji z Jane ^^
No ja mam nadzieję, że wolisz się skupić, tak tylko rzuciłam, że mogłoby tak być...
Czyżby pokojówka zdążyła się już poskarżyć?
No bo tak też jest, tylko nie wiem jeszcze czy się będę nad tym rozwodzić.
A pokojówka raczej niewiele ma z tym wspólnego Ty chyba koniecznie chcesz, żeby ona się tu jeszcze pojawiła, co??
Niekoniecznie, raczej zastanawiam się co takiego Jane musiała powiedzieć Emmie, że już go nie lubi. Bo jak nie TJ to kto?
Wielbicielko telenoweli, nie wiesz jakie pokojówki bywają wcisbskie? Przecież one zawsze wszystko wiedzą prędzej niż główni bohaterowie
A może Emma jest staroświecka i conajmniej dziwnym jest dla niej, że Jane przywozi ze sobą do rodzinnego domu zupełnie obcego mężczyznę, który spędza noc u niej w sypialni... ;D

Eillen dnia 19:49:01 28-05-13, w całości zmieniany 2 razy
Oj tam, czepiasz się

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl