Hacienda del Sol (13)

Kiedy po długiej chorobie umiera Jose Luis Carrero Blanco, wydaje się, że cały majątek odziedziczą jego młoda żona Angelica, syn Michel i córka Lianette.
Na odczytaniu testamentu okazuje się jednak, że hacjenda jest okropnie zadłużona, a Jose Luis ma jeszcze dwóch nieślubnych synów, którzy wedle zapisu w dokumencie muszą odnaleźć się w ciągu trzydziestu dni, w przeciwnym wypadku cały majątek przejmie jedyny dziedzic ich odwiecznego wroga Ignacia Llorente, Andres.
Michel i Lianette podejmują wzywanie i postanawiają odnaleźć przyrodnich braci.
Jakie tajemnice skrywa Hacienda del Sol i czy zupełnie obcy sobie ludzie będą w stanie zjednoczyć siły, by pokonać wspólnego wroga dowiecie się już niebawem

OBSADA:

Pozostała część obsady pojawi się w miarę rozwoju akcji, oczywiście, jeśli będzie w ogóle mieli ochotę to czytać ;D

Żeby nie przedłużać - od razu wstawiam prolog, który część z Was już widziała, za tydzień odcinek pierwszy, który też już ujrzał światło dzienne, a premierowa odsłona, czyli odcinek nr 2 - 7 czerwca

P R O L O G

Młody mężczyzna nerwowo przechadzał się po wielkim salonie co i raz przeczesując dłonią gęste, ciemne włosy. W głowie mu się nie mieściło to wszystko, czego dowiedział się przed chwilą w przeciągu zaledwie kilku minut.
– To niemożliwe – powtórzył po raz kolejny, zatrzymując się na środku pomieszczenia i jeszcze raz mierząc wzrokiem wszystkich zebranych. Jego młodsza siostra i niewiele starsza od niego macocha, siedziały obok siebie na kanapie ze spuszczonym głowami, trzymając się za ręce, a młody prawnik, który przed chwilą odczytał im treść testamentu jego ojca, spoglądał na niego wyczekująco.
– Podpisze pan? – spytał w końcu, delikatnie przesuwając w jego stronę po blacie stolika akt notarialny i wieczne pióro ze złotą stalówką.
– Niech pan nie będzie śmieszny! Poświęciłem ojcu i tej hacjendzie całe życie, zrezygnowałem ze studiów i harowałem tu jak wół, by zadowolić ojca, a teraz co? Mam to tak po prostu podpisać i pozwolić, żeby ten drań, przejął cały nasz dobytek?
– Chyba się nie zrozumieliśmy, panie Blanco – powiedział spokojnie prawnik, Estaban Herrido. – Pański ojciec, oprócz testamentu, zlecił przygotowanie dwóch innych dokumentów. Pierwszy z nich mam tutaj. Jest to nic innego jak pańskie zobowiązanie, że zrobi pan wszystko, aby w ciągu miesiąca odnaleźć swoich braci.
– Przecież to niewykonalne! – warknął wściekle młody Blanco. – Jak pan to sobie wyobraża? Nie jestem jasnowidzem, nie znam ich daty urodzenia ani nawet imion… Mogą być wszędzie i nigdzie! To jak szukanie igły w stogu siana!
– Wobec tego – kontynuował dalej prawnik, ciągle tym samym opanowanym i nieco monotonnym tonem – tu mam drugi dokument. Z chwilą, gdy pan, pańska siostra i pani Angelica złożycie na nim swoje podpisy, hacjenda stanie się własnością pana Llorente, który w zamian za to, spłaci wszystkie długi jakie zaciągnął pański ojciec.
– A my zostaniemy z niczym – skwitował chłopak, nie kryjąc żalu i rozczarowania.
– Zachowają państwo prawo do dwudziestu procent udziału w przyszłych zyskach hacjendy, jeśli takowe będą.
– To jakiś koszmar – jęknął młody spadkobierca, bezradnie zerkając w stronę dwóch najbliższych mu w tej chwili osób. Jego siostra podniosła się z kanapy, a kiedy Angelica skinęła jej porozumiewawczo, podeszła do niego.
– Michel – powiedziała cicho, chwytając go za rękę. – Nic nie tracimy, godząc się na poszukiwania naszych braci. Możemy tylko na tym zyska…
– Zyskać? Przecież z pewnością będą domagać się majątku po ojcu.
– Jeśli odnajdziecie ich państwo – wtrącił prawnik – każdemu z was przypadnie jedna piąta całego majątku z taki sam udział w przyszłych zyskach.
– Zaryzykujmy – powiedziała dziewczyna i wpatrując się w czekoladowe oczy brata, mocniej zacisnęła swoje drobne dłonie na jego dłoni. Może pomogą nam ocalić hacjendę i nawet jeśli będziemy musieli im oddać czterdzieści procent wartości majątku, to i tak zostanie nam większość, bo nas jest troje – dodała, zerkając w stronę macochy.
– Lianette ma rację – powiedziała kobieta, podchodząc do nich i kładąc swoją szczupłą dłoń na ramieniu Michela. – Jeśli tylko tak możemy uratować dziedzictwo Luisa, to zróbmy to…

*

Pożegnał się czule z seksowną blondynką, która od około tygodnia spędzała u niego każdy wieczór. Była zepsuta i zimna, prawie tak samo jak on i może właśnie dlatego pozwalał jej czasem zostawać do rana. Nie była przy tym zbyt wymagająca. Kilka czczych obietnic wystarczyło, by nie musiał płacić za jej wyrafinowane usługi. Był biedny jak mysz kościelna więc i tak nie miał jej wiele do zaoferowania. W sumie nic poza nieziemską rozkoszą i czułymi słówkami szeptanymi codziennie dla poprawy jej samopoczucia i umocnienia wiary w lepsze jutro. Wiedział, że prędzej czy później zmieniłby ją na inną, a teraz, gdy nabrał przekonania, że nie zagrzeje tu długo miejsca, tym bardziej nie obchodziło go, co się z nią stanie, gdy zniknie z jej życia.
Zatrzasnął za nią drzwi i upił łyk wody mineralnej z butelki, po czym z papierosem w ustach wrócił do wciąż ciepłego łóżka. Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie zostanie sam i będzie mógł uważnie i w skupieniu jeszcze raz prześledzić dziwny list, który znalazł rankiem w swojej skrzynce. Jakby od niechcenia strącił dym z papierosa i sięgnął do nocnej szafki po białą podłużną kopertę, z której wyciągnął ozdobną papeterię.

„Drogi Synu,
Nie było mnie przy Tobie przez całe życie. Przez długi czas nawet nie wiedziałem o Twoim istnieniu. Nie będę się jednak teraz usprawiedliwiał, bo i tak pewnie nie zmienisz o mnie zdania. Zważywszy jednak na fakt, że zostało mi niewiele czasu, chciałem żebyś wiedział, że uczyniłem cię jednym ze spadkobierców mojego majątku. Mam nadzieję, że dzięki temu Twój los w końcu się odmieni i kiedyś wybaczysz mi, że nie nigdy nie byliśmy jak ojciec i syn. Tata.”

Jeszcze raz przebiegł wzrokiem po starannym charakterze pisma, analizując dogłębnie każde słowo. Początkowo miał ten list za jakiś niewybredny żart, ale czytając go po raz kolejny i kolejny, utwierdzał się tylko w przekonaniu, że w końcu los się do niego uśmiechnął. Tylko jak u diabła miał poznać dane tego człowieka, który w liście podawał się za jego ojca, skoro był podrzutkiem bez tożsamości wychowanym w domu dziecka przez siostry zakonne?

*

Miał wyrzuty sumienia, że zawraca głowę osiemdziesięciokilkuletniej staruszce o takiej godzinie, ale Maria Josefina, była jedyną osobą, która mogła mu wyjaśnić sens zagadkowego listu, jaki otrzymał kilka dni temu. Nie mógł się z nią skontaktować wcześniej, a rano miał kolejny lot do Miami, który wziął w zastępstwie za przyjaciela. Wiedział więc, że jeśli nie porozmawia z nią teraz, to nie zrobi tego już nigdy, bo zanim wróci z Miami, zapomni pewnie o całej sprawie.
– Babciu? – zawołał, wchodząc do jej wielkiego domu, ale zamiast radosnego głosu staruszki odpowiedziała mu tylko cisza, a jego ciało owionął złowrogi chłód. Zapalił światło w hallu i obawiając się najgorszego, ruszył w stronę salonu. – Chryste! – mruknął, dostrzegając ciało staruszki, leżące za kanapą w jakiejś nienaturalnej pozie. Sprawdził tętno na tętnicy szyjnej i natychmiast wziął ją w ramiona. – Babciu…
– Moje dziecko – wyszeptała, podnosząc powoli powieki. Jej twarz była biała jak kreda, a ciało prawie zupełnie wiotkie. – Cieszę się, że nie umrę sama – powiedziała, wyciągając drżącą dłoń w stronę jego twarzy.
– Spokojnie, babciu – powiedział łagodnie i ująwszy jej dłoń w swoją, przytulił ją do twarzy. – Będzie dobrze – zapewnił, uśmiechając się blado i sięgnął do kieszeni kurtki, po telefon komórkowy, by zadzwonić po pogotowie.
– Jesteś taki podobny do ojca – wyszeptała staruszka, gdy już się rozłączył.
– Wcale nie – zaprzeczył, siląc się na uśmiech. Ojca znał tylko ze zdjęć i nigdy nie dopatrzył się na żadnym z nich choćby odrobiny ich fizycznego podobieństwa do siebie.
– Nie mówię o Baptiście… – wycharczała Maria, nie mogąc złapać tchu. – Sol…
– Nic już nie mów – poprosił, przygarniając ją mocniej do siebie. A przecież miał tyle pytań. Zwłaszcza teraz, gdy dostał ten zupełnie niezrozumiały dla niego list z informacją, jakoby miał być czyimś spadkobiercą. Jednak jego babka, kobieta która wychowała go jak rodzonego syna, właśnie żegnała się ze światem. Być może więc już nigdy nie pozna odpowiedzi na dręczące go pytania.
– Znajdź pamiętnik Sol – mówiła tak cicho, że ledwo ją słyszał. – Tam znajdziesz wszystkie odpowiedzi… – dodała, po raz ostatni uśmiechając się do niego.

Eillen dnia 15:05:46 17-02-13, w całości zmieniany 14 razy

---

A jednak wstawiłaś No i super Obsada fajna, pasująca do hacjendówki

Prolog przeczytam pewnie jeszcze dzisiaj i wtedy wystawię komentarz
Wstawiłam, wstawiłam, chociaż nie wiem, czy to był dobry pomysł, bo i bez tego mam co pisać Ale trudno, stało się - teraz uratować mógłby mnie tylko brak zainteresowania z Waszej strony, ale to chyba nie wchodzi w grę ;-)

Eillen dnia 18:00:17 27-05-12, w całości zmieniany 1 raz
Chyba masz za dużo pomysłów, Aguś!!!

PS Dull, Gannicus rządzi ;D

---

Ooo, spełniło się jedno z mych marzeń - HDS doczekała się realizacji Jestem zaszczycona faktem, że będę mogła na bieżąco śledzić losy tutejszych bohaterów. Tym bardziej, że obsada już dawno mnie urzekła - a te sygnaturki z poszczególnymi postaciami?? Po prostu miód dla moich oczu Sam zaś prolog, jak i pierwszy odcinek, w moim mniemaniu były naprawdę fantastyczne, więc na chwilę obecną pozostaje mi czekać do 7 czerwca
Sygnaturki rzeczywiście są bardzo ładne, mnie osobiście urzekły, jak sama fabuła, prolog i odcinek. I pozostaje mi czekać do siódmego czerwca jak innym.
Dzięki dziewczyny :*

Marta, Ty tutaj? To mnie zaskoczyłaś A co do moich pomysłów - owszem, mam, szkoda tylko, że nie te, które bym chciała.

Moniś, Aniu - zleci szybko, a w międzyczasie mam nadzieję, że uda mi się stworzyć sobie jakiś mały zapas Na razie mam prawie gotowe trzy odcinki i gdzieś tam kołacze mi się pomysł na czwarty, także póki co wszystko jest na dobrej drodze
Mam nadzieję, że się nie zawiedziecie ^^
Taaak! Nareszcie się doczekałem Prolog i odcinek 1 już przeczytałem, więc dodam tylko, że sygnaturki są boskie Zatem czekam do 7 czerwca Oby szybko zleciało Pozdrawiam
Zapraszam na 1 odcinek Una mujer, dos caras

PS Dull, Gannicus rządzi ;D

Jasna sprawa!
Postanowiłam nie przeciągać i wstawiam odcinek nr 1, żebyście za tydzień o tej porze mogli przed długim weekendem do poduszki poczytać odcinek premierowy



Kiedy zaraz po wyjściu z autokaru, uderzyła go w twarz fala gorącego powietrza, zaczął żałować, że w ogóle zdecydował się na tę eskapadę. Nie miał przecież żadnej pewności, że uda mu się odnaleźć nadawcę tajemniczego listu. Jednak podróż do miejsca, w którym ów list został nadany, wydała mu się jedynym logicznym posunięciem w całej tej absurdalnej sytuacji. Zresztą, jakkolwiek miałaby się nie skończyć ta historia, niczego nie tracił, a wedle informacji zawartych w liście, zyskać mógł całkiem sporo.
– Kochany tatuś – mruknął do siebie, wyciągając z tylnej kieszeni spodni kopertę i jeszcze raz zerkając na stempel pocztowy, jakby chciał się upewnić, czy trafił do właściwego miejsca. Nabrał powietrza w płuca i rozejrzał się po zatłoczonym placu. Nigdzie w zasięgu wzroku nie widział żadnych apartamentowców ani bogatych rezydencji. Jeśli miałoby się okazać, że przejechał taki szmat drogi tylko po to, by dowiedzieć się, że odziedziczył jeden ze straganów z warzywami, których wzdłuż ulicy było całe mnóstwo, przekląłby nadawcę listu i posłał go do diabła a zaraz potem sam skoczyłby do rwącej rzeki z najbliższego mostu.
Ostatni raz spojrzał na autokar, z którego przed chwilą wyszedł po kilkunastogodzinnej podróży i zastanawiając się, jakim cudem w ogóle ten rzęch jeszcze jeździł, chwycił swoją torbę, w której mieścił się cały dobytek jego życia i przewiesiwszy ją sobie przez ramię, nasunął na nos ciemne okulary. Czuł, że ubranie lepi mu się do ciała i nie marzył w tej chwili o niczym innym, jak o zimnym prysznicu. Nie mógł jednak zbytnio szastać gotówką. Musiał znaleźć jakieś niedrogie lokum, a potem rozejrzeć się za jakimś źródłem utrzymania. Najlepiej gorącym i seksownym. Nic jednak nie wskazywało na to, by na tym zatłoczonym placu miał spotkać jakąś bogatą, zagubioną księżniczkę, nad którą mógłby roztoczyć swój czar i w mgnieniu oka okręcić ją sobie wokół palca.
Westchnął i spojrzał w dół, gdy poczuł, że coś szarpie go za nogawkę.
– Szuka pan pokoju, senior? – spytał mały, umorusany chłopiec, szczerząc się od ucha do ucha, jakby był dumny z tego, że właśnie zgubił dwa mleczaki, w dodatku jedynki. – Za jedyne 50 pesos zaprowadzę pana do najlepszego hotelu w mieście, senior.
– Słuchaj mały – warknął ostro, chwytając go za koszulkę, ale czując na sobie wścibskie spojrzenia właścicielek znajdujących się w pobliżu straganów i ich świętoszkowatych klientek, postanowił zmienić ton. – Nie potrzebuje najlepszego hotelu…
– Ma być tanio? – zapytał malec prosto z mostu.
– Joaquin! – Usłyszeli za sobą ciepły, melodyjny głos i obaj jak na zawołanie odwrócili się w stronę, z której dochodził.
– Mam przerąbane – bąknął chłopiec, spoglądając na mężczyznę z ukosa, jakby liczył na jego pomoc, ale ten tylko uśmiechnął się półgębkiem, po czym przeniósł wzrok na idącą w ich stronę młodą kobietę. Była drobna, ubrana w zwiewną, ciemnś sukienkę, a jej długie włosy, niedbale splecione w warkocz, z którego wysuwały się niesforne kosmyki, łagodnie opadały na jej lewe ramię.
– Znów nagabujesz przyjezdnych? – zagadnęła, opierając dłonie na ramionach chłopca. Ten nic nie odpowiedział, tylko utkwił wzrok w czubkach swoich dziurawych tenisówek. – Zmykaj, ojciec Laurenty cię szuka – powiedziała, mierzwiąc jego przydługie, jasne od słońca włosy. – I żeby mi to było ostatni raz – dodała, grożąc mu palcem. Joaquin roześmiał się łobuzersko i ile sił w nogach pobiegł w stronę majestatycznego kościoła, królującego w samym centrum placu na którym się znajdowali, a przy którym znajdował się sierociniec. – Przepraszam za niego – zwróciła się do mężczyzny, uśmiechając się ciepło, gdy chłopiec prawie zniknął jej z oczu.
– Nic się nie stało – odparł i ściągnąwszy ciemne okulary, spojrzał prosto w oczy dziewczyny. – Właściwie to jego propozycja była mi na rękę. Właśnie przyjechałem i nie bardzo wiem, gdzie mógłbym się podziać – dodał, nie spuszczając z niej wzroku. Udawanie nieporadnego czasem działało na kobiety i nie miałby nic przeciw, gdyby zadziałało także i na tę. Dziewczyna uśmiechnęła się i odgarnęła z twarzy jakiś zabłąkany kosmyk włosów.
– Turysta? – spytała.
– Powiedzmy – odparł. – Gabriel Busquets – przedstawił się, wyciągając dłoń w jej stronę.
– Lianette – powiedziała, odwzajemniając uścisk dłoni. – Tu niedaleko jest gospoda… – dodała, zerkając przez prawe ramię. Podążył wzrokiem za jej spojrzeniem, ale zaraz złapał się na tym, że wcale nie patrzy na wskazywaną przez nią gospodę, ale na piękną linię jej szyi, jej gładką skórę i apetyczny dekolt. – Chyba, że szukasz luksusowych apartamentów? – dobiegło do niego jakby zza światów.
– Nie, wystarczy mi jakiś tani, mały pokój. W zasadzie to jestem tylko przejazdem, więc chyba nie zabawię tu długo....

***

Od kilku minut siedział na łóżku z twarzą ukrytą w dłoniach. Bolała go głowa, a w ustach czuł nieprzyjemny posmak. Pierwszy raz w życiu miał kaca, ale zdecydowanie bardziej dokuczliwy był dla niego moralny aspekt całej tej sytuacji. Nigdy wcześniej przecież się tak nie zachowywał. Nie sypiał z nowopoznanymi kobietami, nie chodził do baru i nie upijał się do nieprzytomności. Jednak odkąd jego ojciec pożegnał się z tym światem, wszystko szło zupełnie nie tak, jak powinno, a on czuł, że zaczyna staczać się w dół po równi pochyłej. Wszystko to było ponad jego siły. A najbardziej dołującym w tym wszystkim był fakt, że gdzieś na świecie żyli jego bracia, których staruszek, w ostatnim przebłysku świadomości przed wyzionięciem ducha, postanowił uszczęśliwić spadkiem.
Schylił się i sięgnął po leżące przy łóżku spodnie, a potem pozbierał pozostałe części swojej garderoby, które były porozrzucane po całym pokoju. Gdy się ubrał, kątem oka zerknął na śpiącą w łóżku dziewczynę, której piękne ciało, teraz niedbale przykryte cienkim prześcieradłem, jakieś kilka godzin temu wiło się pod nim w spazmach rozkoszy.
– Nigdy więcej – szepnął do siebie, przeczesując swoje gęste włosy palcami i cicho wymknął się z pokoju, ostrożnie zamykając za sobą drzwi. Zbiegł na dół, mając nadzieję, że nikt znajomy nie zauważy, jak opuszcza gospodę. Jednak grubo się pomylił.
– Michel? – Liantte, która przed wejściem rozmawiała z jakimś brunetem, wyglądała na zszokowaną, a zarazem wściekłą. Chłopak uśmiechnął się przepraszająco i wyminął siostrę i jej znajomego. Nie miał ochoty z niczego jej się tłumaczyć, ani nawiązywać nowych kontaktów towarzyskich. – Michel! – zawołała za nim.
– Czego? – warknął, odwracając się w jej stronę. – Nie mogę miło spędzić wieczoru? – spytał, widząc jej pełne wyrzutu spojrzenie.
– Ojciec… – zaczęła ze łzami w oczach, ale przerwał jej natychmiast.
– Ojciec nie żyje, a ja nie składałem ślubów czystości – powiedział, wsiadając do swojego auta. – Jedziesz? – spytał i uruchomiwszy silnik, uniósł brwi, spoglądając na nią wyczekująco.
Liantte patrzyła na niego z politowaniem, starając się znaleźć coś na usprawiedliwienie jego zachowania. Jej brat zmienił się nie do poznania i niestety nie były to zmiany na dobre.
– Jedź, ja mam jeszcze coś do załatwienia – powiedziała w końcu, a on odjechał z piskiem opon. Lianette odwróciła się na pięcie i napotkawszy zatroskane spojrzenie Gabriela, który przyglądał się całej tej scenie, wysiliła się na uśmiech.
– Może dasz się zaprosić na jakąś kawę? – spytał.
– Może innym razem – odparła. – Mam coś do załatwienia, a tobie przyda się odpoczynek. Do zobaczenia – pożegnała się i nie czekając na jego odpowiedź, ruszyła w swoją stronę. Gabriel odprowadził ją wzrokiem, zastanawiając się do czego zaprowadzi go ta znajomość, po czym wszedł do gospody. Trafił jednak na zły moment, bo jakaś wyfiołkowana paniusia robiła właśnie awanturę facetowi za barem.
– Zalega pan z czynszem za trzy miesiące! Nie mogę dłużej czekać.
– Ale… – zająknął się niski, krępy mężczyzna, ocierając z czoła kropelki potu.
– Żadnego „ale”. Albo do końca miesiąca ureguluje pan dług, albo może pan już dziś się stąd zabierać – powiedziała stanowczo.
– Panienko Aravena – jęknął błagalnie. – Obiecuję, że spłacę wszystkie zaległości, ale jeśli zamknie pani lokal, ja i moja rodzina będziemy pozbawieni środków do życia. Wie panienka jak ciężką mamy sytuację…
– Nie obchodzi mnie to – fuknęła, nawet nie patrząc na swojego rozmówcę. Gabriel przyglądał się jej uważnie, aż w końcu stwierdził, że oto stoi przed nim jego nowe źródło dochodu.
– Nie powinna się pani tak denerwować – powiedział, zajmując miejsce przy barze po jej prawej stronie. Kobieta odwróciła leniwie głowę w jego stronę i zmierzyła go pożądliwym, a jednocześnie pełnym pogardy wzrokiem.
– Nie twój interes.
– Może i nie mój – zgodził się Gabriel – ale pomyśl co ci to da, jeśli wyrzucisz stąd tego człowieka i zamkniesz gospodę? To do niczego nie prowadzi – zakończył, spoglądając na mężczyznę za barem. – Tequilę blanco – rzucił krótko i ponownie przeniósł rozmarzony wzrok na kobietę, wspierając brodę na dłoni. – Chciałem wynająć pokój, ale do końca miesiąca zostało kilka dni, więc chyba mi się nie opłaca taki interes – zaczął po chwili, dosłownie rozbierając ją wzrokiem. Wiedział jak radzić sobie z kobietami i zawsze, prędzej czy później, zdobywał nawet te, które długo się opierały. Ta jednak nie wyglądała na taką, która będzie zgrywała świętą i niedostępną. W jej oczach widział ogień i dzikość jej serca.
Kiedy barman postawił przed nim kieliszek wypełniony tequilą, przesunął go ostrożnie w jej stronę razem z solą i małym podstawkiem, na którym leżał plaster cytryny. Kobieta uśmiechnęła się prowokująco i patrząc mu prosto w oczy, wysypała nieco soli na wierzch dłoni. Gdy zaczęła ją zmysłowo zlizywać, poczuł, że robi mu się jeszcze bardziej gorąco. Była diabelsko seksowna i najwyraźniej lubiła sobie pogrywać z facetami. Uśmiechnął się lekko, gdy w końcu chwyciła kieliszek i wychyliwszy jego zawartość, zagryzła cytryną.
– Wrócimy do tej rozmowy – zwróciła się do mężczyzny za barem, chwytając swoją torebkę. – I daj mu jakiś porządny pokój – dodała, stojąc już przy wejściu. – Odroczył wykonanie wyroku, który nad tobą wisi…
Gabriel uśmiechnął się, spoglądając na mężczyznę za barem. Jego pobyt w tej mieścinie zaczynał nabierać sensu.
Odcinek nawet ciekawy ;DD Gabriel to niezły podrywacz ;D
Czekam na kolejny odcinek i zapraszam do siebie "Una mujer, dos caras"


Mężczyzna, siedzący za biurkiem wyglądał na zmęczonego. Włosy miał uroczo rozczochrane, oczy podkrążone a całości dopełniał kilkudniowy zarost na twarzy. Mimo to, przyjął ją i uważnie wysłuchał co ma do powiedzenia, a teraz wpatrywał się w jej twarz, miarowo postukując długopisem w blat biurka.
– Dobrze, więc mam rozumieć, że chce pani, bym odnalazł pani braci?
Lianette skinęła twierdząco głową. Zdawała sobie sprawę z tego, jak cała ta historia musiała brzmieć dla zupełnie obcych ludzi, ale jakie miała inne wyjście? Musiała wziąć sprawy w swoje ręce, bo na Michela najwyraźniej nie mogła już liczyć.
– Nie muszę pani mówić, że szanse na ich odnalezienie są bliskie zeru? Nie mamy żadnego punktu zaczepienia.
– Wiem, ale niech mnie pan zrozumie. To jedyny sposób, by ocalić naszą hacjendę. Jeśli niczego nie zrobię, nie spróbuję ich odnaleźć, nie wybaczę sobie do końca życia.
Mężczyzna odchylił się wygodnie na oparcie swojego fotela, przymknął powieki i zaczął masować skronie, starając się skupić. Nic sensownego jednak nie przychodziło mu do głowy. Nie był w stanie nawet stwierdzić, czy podejmie się tego zdania. Nieprzespane noce zaczęły mu się ostro dawać we znaki.
– Muszę wiedzieć wszystko o pani ojcu, gdzie bywał, z kim się spotykał, kto był jego przyjacielem a kto wrogiem – powiedział w końcu, wspierając się przedramionami o blat biurka i pochylając lekko w jej stronę. – Może uda nam się na coś wpaść – dodał, a kąciki jego ust uniosły się nieznacznie. Dziewczyna siedząca przed nim wyglądała na sympatyczną i strasznie przejętą ostatnią wolą swojego ojca. Nie miał serca jej odmówić, choć szanse na to, że znajdzie choćby jednego z braci były praktycznie żadne. – Proszę przyjść jutro przed południem – dokończył, przesuwając po blacie biurka w jej stronę swoją wizytówkę. – A gdyby coś się działo, proszę dzwonić.
Lianette chwyciła mały kartonik i przyjrzała mu się. Z jednej strony znajdowało się logo firmy, z drugiej namiary na jej właściciela i jego wspólnika. Antonio Sanchez i Marcos Castillo. Kto mógłby być lepszym kandydatem do rozwiązania tej zagadki niż licencjonowani detektywi? Najlepsi w mieście… a raczej jedyni.
– Ile to będzie kosztowało? – spytała, podnosząc wzrok na mężczyznę, który wpatrywał się w nią swoimi błękitnymi oczami.
– Porozmawiam ze wspólnikiem, jutro opowie nam pani wszystko o swoim ojcu i wtedy zdecydujemy czy to w ogóle ma sens.
Lianette uśmiechnęła się z wdzięcznością i wstała, chowając wizytówkę do małej torebki.
– Dziękuję – powiedziała, wyciągając nad biurkiem dłoń w jego stronę.
– Jeszcze niczego nie zrobiliśmy – odparł. – Podziękuje nam pani, kiedy będzie za co – dodał, uśmiechając się lekko. – Do zobaczenia jutro.
Liannette skinęła głową i ruszyła do wyjścia. W drzwiach natknęła się na wysokiego bruneta, który otaksował ją wzrokiem od stóp po czubek głowy i uśmiechnął się uwodzicielsko. Minęła go jednak bez słowa i wyszła zamykając za sobą drzwi.
– Kto to? – spytał mężczyzna, wygodnie rozsiadając się na miejscu, które przed chwilą zajmowała dziewczyna. Przyjaciel spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem, opadając wygodnie w fotel za biurkiem.
– Lianette Carrero Blanco.
– TA Carrero Blanco?
– Córka Luisa Carrero Blanco, jeśli o to pytasz. Być może nasza nowa klientka.
– Być może? – spytał brunet z nieco skwaszoną miną, jakby słowa kumpla były co najmniej niedorzeczne.
– Nie wiem, czy powinniśmy się podejmować tej roboty. Szanse na realizację zlecenia są prawie zerowe, nie ma żadnego punktu zaczepienia, nawet nie wiadomo gdzie szukać – zaczął, a następnie streścił przyjacielowi historię, jaką przedstawiła mu dziewczyna. Brunet zamyślił się i odchylił na oparcie krzesła, analizując wszystko dogłębnie.
– Potrzebne nam pieniądze, Marcos – powiedział w końcu. – Wiesz o tym lepiej ode mnie. Dzięki temu zleceniu być może w końcu odbijemy się od dna.
– Chcesz naciągać tę dziewczynę?
Brunet wzruszył ramionami. Kilka miesięcy temu w ogóle nie przyszłoby mu to głowy, ale teraz stali pod ścianą.
– Wybacz stary, ale jeśli taki masz zamiar, to bez mnie – powiedział Marcos, podnosząc się z fotela. – Przyjdzie tu jutro przed południem – dodał, zabierając swoją kurtkę z oparcia fotela. Antonio Sanchez był jego przyjacielem od niepamiętnych czasów, a od kilku lat, a dokładniej rzecz ujmując od czasu, gdy wyrzucono go z policji, także wspólnikiem. Agencja detektywistyczna, którą razem założyli, była dla nich obu równie ważna, ale Marcos miał swoje zasady, których twardo się trzymał.
– Ja nie chcę stracić tej firmy – powiedział cicho Antonio, gdy jego przyjaciel nacisnął już klamkę. – To wszystko, co mam – dodał, gdy Marcos zatrzymał się i spojrzał na niego przez ramię.
– Ja też nie mam nic poza tym, ale kiedyś obiecałem sobie, że nigdy w życiu nie będę oszukiwał ludzi. Nawet, jeśli to oznacza, że wyląduję pod mostem – zakończył i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

***
Gdy wrócił do domu, poszedł prosto pod prysznic. Gryzło go sumienie i był zły na siebie za to, jak potraktował Lianette. Jeśli chciał ocalić dobytek ojca, musiał wziąć się w garść i przestać użalać nad sobą. Andres Llorente przecież tylko czyhał na jakiekolwiek ich potknięcie i szansę zagarnięcia majątku rodu Blanco dla siebie, a na to Michel nie mógł pozwolić za żadne skarby świata. Nie rozumiał dlaczego ojciec, spośród swoich wszystkich bogatych znajomych, którzy z radością zainwestowaliby w jego hacjendę, musiał wybrać akurat swojego odwiecznego wroga. Czasem myślał nawet, że gdyby ich potencjalnym wybawicielem okazał się ktokolwiek inny niż jaśnie wielmożny Ignacio Llorente i jego syn, łatwiej byłoby mu pogodzić się z koniecznością oddania hacjendy w zamian za spłatę długów. Teraz jednak w ogóle nie wchodziło to w grę. Musiał zacząć działać, spróbować odnaleźć przyrodnich braci i ocalić hacjendę przed chytrymi łapskami rodziny Llorente.
Naciągnąwszy na siebie wytarte jeansy, bawełniany podkoszulek i flanelową koszulę w biało–granatową kratę, zszedł na dół. W biegu wypił jakąś resztkę soku, która tkwiła samotnie na stole w kuchni i zagryzł na wpół czerstwym rogalikiem leżącym obok na podstawku, po czym wyszedł z domu tylnym wyjściem i wykładanym ozdobną kostką chodnikiem pod arkadami ruszył w kierunku stajni. Przebywanie wśród koni i praca z nimi nie tylko uspokajały go, ale także pozwalały zebrać myśli. Zresztą, po tym jak zwolnili wieloletniego pracownika, na którego po prostu przestało być ich stać, ktoś musiał zająć się zwierzętami.
– Lianette! – zawołał, dostrzegłszy siostrę na podjeździe. Podbiegł do niej i spojrzał w oczy ze skruchą, kiedy wlepiła w niego swoje ciemne oczy, krzyżując dłonie na piersiach z bojową miną. – Przepraszam, zachowałem się jak ostatni głupek.
– Miło, że sam doszedłeś do takich wniosków – powiedziała, starając się zachować powagę, ale na jej usta cisnął się już niepohamowany uśmiech. – Wszystko dobrze? – spytała delikatnie gładząc jego policzek. – Martwię się o ciebie,
– Niepotrzebnie – odparł Michel i ująwszy jej drobne dłonie w swoje, wycisnął na nich lekki pocałunek. – Obiecuję, że zrobię wszystko, żeby ocalić ten dom i majątek ojca – zapewnił, spoglądając jej prosto w oczy. Lianette uśmiechnęła się lekko i natychmiast uwiesiła mu się na szyi, starając się powstrzymać łzy napływające do oczu. Cieszyła się, że jej brat wreszcie oprzytomniał i zaczął mówić z sensem.
– Mówisz poważnie? – spytała, odsuwając się od niego na chwilę, by zajrzeć mu w oczy. Zawsze przecież wiedziała, kiedy albo mijał się z prawdą, albo nie mówił jej wszystkiego.
– Oczywiście – odparł, trącając ją zaczepnie w czubek nosa. – Co to za typek, z którym widziałem cię pod gospodą? – spytał, unosząc podejrzliwie brwi. Lianette wzruszyła ramionami.
– Turysta. Szukał taniego pokoju, więc poleciłam mu gospodę.
– Turysta? – Michel roześmiał się w głos. – Patrzył na ciebie takim cielęcym wzrokiem, jakby miał zamiar zabrać cię z sobą do tego pokoju.
– Przestań! – warknęła Lianette, uderzając go pięścią w ramię. – Powiedz lepiej co ty tam robiłeś – zagadnęła, uśmiechając się cwano.
– Nie chcesz wiedzieć – odparł i odwrócił się na pięcie z zamiarem udania się do stajni. Nie był zadowolony z tego co zrobił, ale nie mógł też powiedzieć, żeby żałował tych gorących chwil. Nie miał jednak zamiaru chwalić się tym, jak dał się uwieść zupełnie nieznajomej kobiecie ani zdawać siostrze pikantnych relacji z tego, co robili w łóżku.
– Michel… – zaczęła po chwili Liannette, a kiedy odwrócił się w jej stronę dodała: – Byłam u detektywa. Powiedział, żebym przyszła jutro i opowiedziała mu wszystko o ojcu, wtedy zdecyduje, czy to w ogóle ma sens i ile ewentualnie by nas to kosztowało – wyjaśniła, widząc zdziwioną minę brata. Michel przymknął powieki i odetchnął głęboko. – Nie gniewaj się…
– Idę oporządzić konie – zakomunikował. – Ty weź Angelicę i przeszukajcie rzeczy ojca. Musi tam być coś, co naprowadzi nas na jakiś ślad. Jak skończę, przyjdę wam pomóc – dodał i mrugnąwszy do niej, uśmiechnął się szeroko. – Przed nami długa noc, więc naszykuj duży zapas kawy.



Eillen dnia 23:19:39 08-06-12, w całości zmieniany 1 raz
Sasasa, tego odcinka nie miałam jeszcze okazji czytać, także momentalnie się za niego zabrałam. Lia podejmuje różnego rodzaju kroki, mające na celu odnalezienie jej braci, co bardzo mnie cieszy. Podoba mi się jej determinacja i siła walki, aczkolwiek postawa Antonia jest wielce daleka od tej godnej pochwały. Mężczyzna planuje bowiem wykorzystać jej przypadek, do odbicia się od dna. I obawiam się, że mimo nagany ze strony przyjaciela/wspólnika, nie zrezygnuje z owego postanowienia. Swoją drogą życiowa postawa Marcosa naprawdę zasługuje na uznanie. Chociaż niepowiedziane, że jego decyzja nie była w jakimś stopniu motywowana uroczą osobą klientki, z którą miał do czynienia

Co do drugiej części, to muszę przyznać, że bardzo, ale to baaardzo podobają mi się relacje, jakie łączą Michela i Lianette. Ich rodzeństwo będzie się zdaje takim wzorem godnym naśladowania, które nawet w tych złych chwilach będzie mogło na siebie liczyć
Oooo..... widzę, że jednak wstawiłaś swój nowy pomysł
I muszę Ci powiedzieć, chodź pewnie będę się powtarzać , że bardzo mi się spodobał i pochłonęłam wszystkie odcinki niemal jednym tchem zapowiada się bardzo ciekawie, no i jak mniemam, znowu nie będę mogła się zorientować, co, gdzie, z kim i po co? no ale w końcu to telenowele, więc coś dziać się musi co nie ?
Czekam na kolejny odcinek i z góry przepraszam za taki mało konstruktywny komentarz, ale jakoś nie mam dzisiaj dobrego dnia
Cieszę się, że Was tu widzę :*

Moniś, co do Antonia i Marcosa, to planowałam że będzie to jedynie wątek poboczny, ale po przeczytaniu Twojego komentarza coś mi zaświtało w głowie, więc kto wie jak to się potoczy

Madziu, tym razem postaram się zbytnio nie komplikować życia bohaterom, ale jak sama zauważyłaś, to telenowela, więc jakieś tam zamieszanie musi być ^^
Pojawił się odcinek drugi, więc premierowy Nie mogło mnie zabraknąć

Także i mi podobają się więzi rodzeństwa. Lianette jednak bardziej mi się podoba, być może dlatego, że jest kobietą, a jak wiadomo - te są rozsądniejsze i mają "to coś" - szczególnie ta bohaterka. Zaś główny bohater, jeśli dalej będzie starał się poprawić, być może w pełni zyska mą sympatię

Zaś detektywi... Oboje są sympatyczni, tyle, że Antonio chce naciągnąć moją Lianette Mam nadzieję, że nie będą tylko epizodycznymi postaciami

Nie pamiętam czy chwaliłem Twój styl pisania, ale bardzo mi się podoba Gdy czytam odcinek, myślę, że czytam jakąś książkę
Dziękuję za miło słowo

Starałam się by Lianette była ciepłą, miłą i zdecydowanie rozsądniejszą osóbką niż jej brat, a ich więź była naprawdę silna i taka "na dobre i na złe". Jeśli udało mi się to choć trochę, to się cieszę ^^
No i teraz tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że muszę coś dla detektywów wymyślić Ale póki co w następnym odcinku poznacie ostatniego z braci - Rafaela. Ciekawa jestem, jakie o nim będzie mieli zdanie ;D
Właśnie chciałam napisać, że z chęcią poznałabym już kolejnego z braci, czyli Rafaela, tak swoją drogą to on jest tym bohaterem, gdzie w prologu opisałaś scenę z jego babcią? Czy on także wybierze się do tego miasteczka? Czy w inny sposób pokierujesz jego poszukiwania?

Tak, Lianette to przemiła i mądra dziewczyna, i rzeczywiście bardziej rozsądna od swojego brata, chociaż Michel zamierza to własnie zmienić i wziąc się za poszukiwania swoich braci, tak samo jak dziewczyna, nie wiedząc, że jednego mają tuż pod nosem. Któremu to Lianette wpadła w oko, jak stwierdził Michael. Poza tym... najbardziej jeszcze intryguje mnie postać ich macochy - Angelica. Już wcześniej zamierzałam o niej wspomnieć, ale jakoś tak... Jak na macochę przystało - wredna, niekochająca, której zależy tylko na pieniądzach, więc ciekawa jestem jak będzie z tą kobietą. Jak na razie ukazuje się jako przyjaciółka dla rodzeństwa, pytanie, czy to tylko pozory, czy rzeczywiście tak jest. Pozdrawiam!
Aniu, tak to Rafael miał scenę z babcią, że się tak wyrażę On również pojawi się w miasteczku, ale jak do tego dojdzie, to na razie przemilczę ^^
A co do macochy to się właśnie waham, w którą stronę pchnąć jej postać. Muszę to rozważyć. W każdym razie w dwóch kolejnych odcinkach raczej się nie pojawi, choć to się może jeszcze zmienić w międzyczasie ;D
Ludzie. Skomentowałam twój odcinek, ale komentarz się nie dodał... No co za...

Odcinek bardzo ciekawy ;DD Jestem strasznie ciekawa czy dziewczyna jak pozna cene za pomoc w odszukaniu braci bd chciała korzystac z usług detektywów.

Czekam na kolejny odcinek i zapraszam na UMDC :d
Początki bywają przynudnawe, więc postanowiłam, że już dziś wstawię odcinek trzeci, bo to już ostatni z odcinków wprowadzających - od następnego zacznie się właściwa akcja Miłej lektury!



Przesunął dłonią po gładkiej powierzchni tak delikatnie, jakby bał się, że gdy dotknie jej zbyt mocno, rozsypie się jak domek z kart, po czym ucałował dębową deskę i położył na niej małą wiązankę z herbacianych róż. Jej ulubionych.
– Lady Hillingdon*… – szepnął, uśmiechając się lekko do swoich wspomnień, kiedy jako kilkuletni chłopiec biegał między krzewami, a ona z niezwykłą czułością i starannością pielęgnowała ich krzewy w swoim ogrodzie. Często słyszał jak rozmawiała z nimi a z czasem zaczął myśleć, że po śmierci Soledad, przelała na kwiaty całą swoją miłość do córki. Mimo to nigdy niczego mu nie brakowało i zawsze był jej oczkiem w głowie. Rozumieli się bez słów i od zawsze miał nieodparte wrażenie, że łączy ich jakaś szczególna więź. O wiele głębsza niż zwyczajne relacje między babką a wnukiem, którą śmierć Sol jedynie umocniła.
Maria Josefina była uroczą, ciepłą, pogodną, a przede wszystkim niezwykle silną kobietą. Kobietą, która naprawdę wiele w życiu przeszła, a która mimo to potrafiła zachować optymizm i pogodę ducha. Kobietą, która nigdy się nie poddawała i potrafiła znaleźć wyjście z każdej sytuacji, nawet wówczas, gdy wszystkim wokół wydawało się, że to niemożliwe. Świadomość, że była obok, że cokolwiek by się nie działo, ona zawsze będzie po jego stronie, że zawsze będzie miał w niej oparcie, koiła jego duszę i była cudownym plastrem na jego poharatane serce. Zupełnie nie wyobrażał sobie, świata bez niej i wciąż nie mógł wierzyć, że już jej nie ma. Jeszcze tydzień temu rozmawiała z nim przecież, żartowała, że powinien wreszcie przestać boczyć się na cały świat i pozwolić swojemu sercu znów otworzyć się na miłość, a dziś…? Dziś Maria Josefina była już częścią przeszłości i z każdym kolejnym dniem, wspomnienie o niej miało być jak bajka z dzieciństwa – coraz bardziej mgliste. Dziś już jej po prostu nie było, a on został na świecie sam jak palec.
Przymknął powieki i zacisnął nerwowo szczęki, wspierając dłonie na dębowej desce. Wszyscy już dawno rozeszli się, a on nadal tkwił tu. Nie potrafił odejść, rozstać się z nią i zacząć nowego życia. Życia, w którym nic już nie miało być takie jak kiedyś.
Kiedy poczuł na ramieniu czyjąś dłoń, spiął się odruchowo. Chciał być z nią sam. Jeszcze przez kilka chwil. Miał przecież tyle pytań, na które być może już nigdy nie pozna odpowiedzi dlatego teraz, jeszcze bardziej niż wcześniej, żałował, że nigdy nie pytał jej o matkę, ojca i o ich przeszłość. Teraz musiał sam spróbować poznać ich historię.
– Rafael – usłyszał ciepły głos przyjaciela. Leniwie spojrzał na niego przez ramię i uśmiechnął się blado. – Trzymasz się jakoś? – spytał, kładąc na wieku trumny trzy herbaciane róże. Brunet wzruszył ramionami, po czym nabrał powietrza w płuca i odwrócił się w stronę swojego rozmówcy, Lino Juareza. Znali się od dziecka, chodzili razem do szkoły, a teraz razem pracowali, w prywatnej firmie lotniczej, którą wspólnie założyli ich ojcowie. Choć wedle tego, co Maria Josefina powiedziała mu na krótko przed śmiercią, Baptista Herrido wcale nie był jego ojcem, co znajdywało również potwierdzenie także w tajemniczym liście, jaki otrzymał od nieznajomego nadawcy.
– Ojciec wziął twój lot do Nowego Jorku, a Nelly lada chwila może zacząć rodzić – zaczął po chwili Lino, usprawiedliwiając nieobecność swoich bliskich. – Żałują i …
– Rozumiem – przerwał mu Rafael. – Ty też nie musiałeś przyjeżdżać.
– Daj spokój, Maria była dla mnie jak rodzona babka. Żałuję, że nie zdążyłem na nabożeństwo.
– Wiesz, że byłem zazdrosny, kiedy brała cię na kolana i faszerowała ciasteczkami własnej roboty? – zaśmiał się Rafael. – Ale zawsze dochodziłem do wniosku, że każdy powinien mieć taką babcię i że byłbym okropnie samolubny, gdybym się nią z tobą nie podzielił – zakończył i spojrzawszy przyjacielowi w oczy, ponownie przesunął dłonią wzdłuż wieka trumny. Lino uśmiechnął się lekko i opuścił głowę, przywołując w pamięci wszystkie wspomnienia z czasów, gdy on i Rafael byli niesfornymi rozrabiakami, a Maria Josefina strofowała ich przy każdej nadarzającej się okazji, co chwilę powtarzając, że młodzi dżentelmeni nie powinni się w ten sposób zachowywać.
Rafael jeszcze raz ucałował dębowe wieko, pod którym spoczywało ciało Marii Josefiny i nabrawszy powietrza w płuca, odwrócił się i powoli ruszył aleją do bramy cmentarza, za którą zostawił samochód.
– Co zamierzasz? – spytał Lino, dorównując mu kroku.
– Rozmawiałem z twoim ojcem, biorę bezpłatny urlop. Wiem, że to dla was mało komfortowa sytuacja, ale muszę uporządkować swoją przeszłość – oświadczył Rafael, tonem pozbawionym jakichkolwiek emocji. – Sądziłem, że Maria mi w tym pomoże, ale ktoś tam na górze zdecydował, że muszę uporać się z tym sam.
– A może raczej chciał ci w ten sposób dać do zrozumienia, że lepiej zostawić to tak, jak jest? Przecież to już niczego nie zmieni. To Maria Josefina była twoim ojcem i matką, a ten anonim o czekającym na ciebie spadku…
Rafael zgromił go spojrzeniem.
– Lino, jeśli tego nie wyjaśnię, będzie mnie to męczyć. Muszę wiedzieć, nie dla pieniędzy czy majątku, jaki rzekomo mi się należy, ale sam dla siebie i własnego spokoju.
Lino westchnął i skinął głową ze zrozumieniem.
– Od czego chcesz zacząć? – spytał.
– Maria powiedziała, że wszystkie odpowiedzi znajdę w pamiętniku matki, ale nawet nie wiem gdzie go szukać… – mruknął zrezygnowany, jakby nagle uświadomił sobie, jak małe szanse na powodzenie ma jego plan poznania swojej przeszłości.
– Coś wymyślimy – zapewnił Lino, klepiąc go w ramię w pocieszającym geście. – Ale najpierw zapraszam na obiad. Będzie paella, a wiesz, że Nelly jest mistrzynią w jej przygotowaniu…
Rafael uśmiechnął się z wdzięcznością. Lino był dla niego jak brat, a jego bliscy zawsze traktowali jego i Marię Josefinę jak członków swojej rodziny. Teraz byli jedyną rodziną, jaka mu pozostała. Przynajmniej do czasu, gdy nie dowie się, kto był jego biologicznym ojcem i dlaczego dopiero po tylu latach staruszek przypomniał sobie o jego istnieniu.

***

Ornella chwyciła się pod boki i wpatrywała w nakryty stół, zastanawiając się, czy o czymś nie zapomniała, kiedy zadzwonił telefon. Po chwili u jej boku, pojawiła się młoda dziewczyna, która od kilku miesięcy była jej prawą ręką i pomagała jej dbać o dom. Nigdy nie była zwolenniczką posiadania służby i wysługiwania się innymi, ale kiedy Lino dowiedział się, że będzie ojcem, uparł się, by zatrudniła kogoś do pomocy. I tak pod ich dach trafiła Marina.
– Panienka Aravena – wyszeptała dziewczyna, zasłaniając dłonią słuchawkę. Ornella westchnęła ciężko i przewróciwszy oczami, wyciągnęła dłoń po telefon, choć w gruncie rzeczy nie miała najmniejszej ochoty na tę rozmowę.
– Dziękuję ci, Marino – powiedziała uśmiechając się do dziewczyny, a gdy ta dygnęła i zniknęła w hallu, usiadła na krześle i przystawiła słuchawkę do ucha. – Witaj Sofio – rzuciła, siląc się na jak najmilszy ton. – Oficjalne zaręczyny? To gratuluję… Nie, raczej nie przyjedziemy. Lada dzień na świat przyjdzie Juarez Junior – wyjaśniła i uśmiechnąwszy się do siebie, czule pogładziła swój pokaźnych rozmiarów brzuch. – Nie, nie, nie, nie czekajcie na nas – zaprotestowała gwałtownie, ale jej kuzynka była nieugięta. Wszystko wskazywało na to, że nie unikną wizyty w luksusowej rezydencji jej narzeczonego i udziału w ich pompatycznych zaręczynach. – Przepraszam cię, ale Lino właśnie wrócił i zaraz siadamy do obiadu – weszła jej w słowo, słysząc w hallu zamieszanie. – Tak, zadzwonię. Do zobaczenia – zakończyła, akurat w momencie, gdy w jadalni pojawił się jej mąż.
– Kto to był? – spytał i dając jej znać, by nie wstawała, podszedł do niej i pochyliwszy się nad nią, pocałował ją w czubek głowy. – Sofia – odpowiedział sam sobie, widząc minę żony, a kiedy ta przewróciła oczami i uśmiechnęła się niewyraźnie, sam uśmiechnął się gorzko, rozwiązując węzeł krawata. Sofia Aravena nie była osobą, którą darzyli szczególną sympatią, ale nie wiedzieć czemu zawsze zachowywała się w stosunku do nich tak, jakby ich relacje były bez zarzutu. Jakby oczekiwała, że dzięki temu może coś zyskać.
– Mówiła coś o oficjalnych zaręczynach i o tym, że koniecznie musimy na nich być – oświadczyła Ornella, krzywiąc się na samą myśl o spotkaniu z kuzynką. – Jak on się czuje? – zmieniła szybko temat.
– Jest przybity – odparł Lino, zachodząc ją od tyłu i pochyliwszy się nad nią, wtulił twarz w jej włosy, kładąc dłonie na jej brzuchu. – Sama zobaczysz – dodał, cmokając ją w policzek. Niemal w tej samej chwili Rafael pojawił się w drzwiach.
– Widzę, że szczęście kwitnie – powiedział, siląc się na uśmiech.
– Rafael… – westchnęła i podniósłszy się z krzesła, uścisnęła go mocno. Brunet poczuł jak wielka gula zaczyna dławić go w gardle, a oczy zaczynają piec. Przymknął na chwilę powieki i wtulił twarz w jej miękkie, jasne włosy, gładząc ją delikatnie po plecach. Przez krótką chwilę poczuł się tak, jakby znów trzymał w ramionach swoją żonę, Olivię. Wszystkie wspomnienia wróciły do niego nagle wielką falą. Zawsze wracały, gdy patrzył na żonę swojego przyjaciela. Olivia i Ornella były przecież jak dwie krople wody, a on zbyt dobrze pamiętał wszystkie ich wspólne wypady we czwórkę i tamten feralny dzień, gdy stracił ją na zawsze. A teraz znów za nią zatęsknił i znów poczuł w sercu to dziwne ukłucie zazdrości, które czuł za każdym razem, gdy patrzył na szczęście przyjaciela.
– Tak mi przykro – wyszeptała mu Nelly prosto do ucha i delikatnie musnęła wargami jego chłodny policzek, wyrywając go tym z rozmyślań.. – Maria była fantastyczną kobietą – dodała, chwytając jego dłonie w swoje i spoglądając mu w oczy. – Żałuję, że nie mogłam się z nią pożegnać.
– Najważniejsze teraz jest twoje dziecko – odparł Rafael, wpatrując się w jej brzuch z jakąś tęsknotą i bólem. – Maria na pewno powiedziałaby ci to samo. Mogę? – spytał, a kiedy skinęła głową, pogładził delikatnie jej brzuch i roześmiał się, gdy maluch dał o sobie znać solidnym kopniakiem.
– Chyba wdał się w Lina – mówiła rozbawiona Nelly. – Nie potrafi usiedzieć spokojnie pięciu minut. – Chodź – dodała po chwili, ponownie chwytając Rafaela za rękę. – Zapraszam do stołu. Lino… – zwróciła się do męża, ale ten właśnie rozmawiał przez telefon, więc tylko wskazała Rafaelowi miejsce przy stole przeznaczone dla niego. Ten jednak podszedł do niej i jak na dżentelmena przystało, odsunął jej krzesełko i dopiero, gdy usiadła, on sam również spoczął.
– Przepraszam, kochanie – powiedział Lino, podchodząc do Ornelli. – Muszę jechać do firmy.
– Ale chyba nie masz zamiaru znów lecieć? Dopiero co wróciłeś.
– Spokojnie – odparł, wyciskając na jej policzku całusa. – Wrócę tak szybko, że nie zdążysz się stęsknić. Nawet nie zauważysz, że mnie nie było. Przepraszam, stary – zwrócił się do przyjaciela, wyciągając dłoń w jego stronę. – Zaczekaj na mnie, to pogadamy wieczorem przy winie.
Rafael skinął mu z aprobatą, a kiedy wyszedł, zajął miejsce przy stole i z niezwykłą starannością rozciągnął na kolanach serwetkę. Zaczęli jeść, a w jadalni zapanowała cisza, którą zakłócało jedynie pobrzękiwanie sztućców o talerze.
– Rafael – zaczęła nagle Ornella i wypuściwszy z dłoni widelec, gwałtownie chwyciła jego rękę, a drugą dłonią złapała się za brzuch. – Odeszły mi wody… – wyszeptała, podnosząc na niego przestraszony wzrok. Brunet spojrzał na nią osłupiały i zamarł na chwilę w bezruchu, gdy ogarnęło go nieznośne uczucie déjà vu.
– Jedziemy do szpitala – zakomunikował, starając się zachować zimną krew.

Może zacznę od tego, że jak czytałam drugą część, a zwłaszcza moment, kiedy tuż za Lino pojawił się Rafael i przywitał się z jego żoną, to ta scenka stanęła mi w oczach. I mimo że czytałam dalej to przed oczami miała Rafaela i Nelly, która szepcze mu te słowa do ucha.

I jakby nie patrzeć idealnie mi tu pasuje Mario Cimarro, i mimo że znam go z kilku telenowel to i tak najbardziej skojarzyłam go tutaj jako jednego z braci z Gorzkiej Zemsty. Tam jego bohater nadzwyczajnie był tym mądrzejszym z braci, a tutaj też wydaje się być mądrym, sympatycznym i wiernym przyjacielem, co dobrze wróży. Jego przeszłość nie należała do łatwych. Jakby nie patrzeć został wychowany głównie przez babkę, którą już stracił, tak samo jak ukochaną żonę. Dobrze jednak mieć przy sobie takich przyjaciół jak Lino i Nelly, którzy są przy Rafaelu i wspierają go w tym trudnym momencie.

Teraz tak sobie myśląc o naszych głównych bohaterach, o trzech braciach przyszło mi do głowy w jaki sposób ich połączyłaś. To znaczy, oczywiście że cała trójka wydaje się być inna, ale tak.. Gabriel to typ takiego podrywacza, już w prologu uraczyłaś nas, że potrafi zabawiać się kobietami. Rafael, to mądry, kochający, dobrze wychowany mężczyzna, który jest wierny i oddany swoim przyjaciołom, i Olivi, która na pewno była dla niego najważniejsza. A Michel? Michel to taka mieszanka. Ma co nieco z jedno jak i z drugiego. I jakby nie patrzeć cała trójka przypadła mi do gustu, ale to tylko początki, więc może w miarę rozwoju akcji poznając dogłębniej bohaterów, któryś wysunie się bardziej.
Dzięki Aniu :*
Cieszę się, że Cimarro Ci tu pasuje, bo sama miałam przez chwilę małe wątpliwości. Masz rację co do braci, ale jak sama zauważyłaś, to dopiero początek i w miarę rozwoju akcji mogą się ujawnić jakieś ich inne oblicza
Biedny Rafael, stracił babcię i musi rozwiązać zagadkę kto był jego ojcem. No i w dodatku Nelly zaczeła rodzić zaraz po tym jak jej mąż wyszedł. Nieźle... Jestem ciekawa co będzie dalej.
Bardzo przyjemny odcinek, choć w dużej mierze bardzo, ale to bardzo smutny. Muszę przyznać, że mając przed oczami wizerunek Rafaela z sygnaturki, inaczej wyobrażałam sobie jego osobowość. Jednak po nadrobieniu powyższego odcinka, stwierdzam z całą stanowczością, że podoba mi się idea człowieka po przejściach. Najpierw strata ukochanej żony, a teraz babci - kobiet, które były tak naprawdę całym jego światem. Dlatego też serce się człowiekowi kraje, będąc świakiem jego przybicia i cierpienia. Chcąc, nie chcąc cieszy mnie jednak fakt posiadania przez niego tak oddanych przyjaciół. Nelly i Lino są naprawdę przesympatycznymi ludźmi, którzy w pełni rozumieją ból Rafy. Niespodzianką dla mnie okazało się być jednak pokrewieństwo żony Lina z Sofią...Czyżby miało to oznaczać, że prędzej, czy później wszyscy trafią na Haciendę del Sol??
Długo się zastanawiałam jaki powinien być Rafael no i wyszło jak wyszło ^^
I owszem, wszyscy trafią do rzeczonej hacjendy i to raczej prędzej niż później
Dzięki za odwiedziny Moniczko :*
Niezmiernie się ucieszyłem kiedy zobaczyłem, że pojawił się kolejny odcinek

Musze przyznać, że to właśnie Rafael z trzech braci najbardziej mi przypadł do gustu(nie wiem czy za prędko to stwierdziłem). Tak jak ktoś wspomniał - jego postać ma coś z "Gorzkiej Zemsty" i łatwo jest mi go wyobrazić. Dopiero teraz zobaczyłem, że Rafa będzie flirtował lub starał się o względy Angelicii(tak przypuszczam po sygnaturce) Na dobrą sprawę - ona była z jego ojcem, więc już chcę dalsze odcinki
Dzięki za odwiedziny
Na dobrą sprawę, mogłabym już wstawić nowy odcinek, ale to ostatni jaki został, więc lepiej, jak przetrzymam go jeszcze parę dni, a w międzyczasie może naskrobię kolejny ^^
A co do Rafy i Angie... aaa, lepiej nie będę spoilerować ;P
...

Eillen dnia 18:27:53 14-06-12, w całości zmieniany 2 razy


Gabriel zszedł na dół, zastanawiając się czy będzie mu dane spotkać ponętną właścicielkę gospody albo przynajmniej tę uroczą dziewczynę, która go tu przyprowadziła. Żadnej z nich nie wyrzuciłby z łóżka, ale chwilowo, zdecydowanie korzystniejszą opcją było bliższe poznanie tej pierwszej.
– Dzień dobry – przywitał się z mężczyzną, który polerował szklanki za barem. –
Wiem, że jeszcze zamknięte, ale nalejesz mi whisky? – spytał z miną niewiniątka, siadając na wysokim barowym krześle.
– Człowieku, dla ciebie wszystko, o każdej porze dnia i nocy – odparł barman. – Gdyby nie ty, dziś już by mnie tu nie było. Nie wiem, jak ci się odwdzięczę – zakończył, przesuwając po ladzie w stronę Gabriela szklankę z bursztynowym trunkiem.
– W hallu na górze wysiadło światło – zakomunikował, rozlewając alkohol po ściankach grubego szkła, by w końcu wychylić wszystko za jednym razem. – Jeśli dasz mi narzędzia, mogę się tym zająć.
Mężczyzna zmarszczył czoło i popatrzył na Gabriela zaskoczony jego propozycją. Ten westchnął i odstawiwszy pustą szklankę na ladę, spojrzał mu prosto w oczy.
– Będę z tobą szczery… – zawiesił na chwilę głos, wpatrując się znacząco w jego twarz i czekając aż włoży mu w usta swoje imię.
– Giuseppe Garcia, ale mów mi Pepe.
– Gabriel Busquets – odparł, podając mu dłoń. – A więc Pepe, będę z tobą szczery. Nie mam zbyt wiele kasy i dopóki nie znajdę jakiejś pracy, muszę oszczędzać każdy grosz. Mógłbym ci tu pomagać, a w zamian, spuściłbyś cenę za nocleg o połowę, co?
– Nie wiem – zająknął się mężczyzna, odwracając wzrok. – To panienka Aravena…
– Dobrze więc – przerwał mu Gabriel. Nie znosił niezdecydowanych ludzi, bojących się ryzyka. – Sam z nią o tym porozmawiam, jak tylko się pojawi, a na razie daj mi te narzędzia.
Pepe spojrzał na niego z wdzięcznością i poczłapał na zaplecze, a Gabriel uśmiechnął się krzywo do swojego odbicia w wielkim lustrze za barem i przeczesawszy gęste włosy palcami, sięgnął do kieszeni spodni po papierosy. Garcia był wielkim – i to w dosłownym tego słowa znaczeniu – nieporadnym mięczakiem. Być może mógłby to wykorzystać na swoją korzyć, ale nie zamierzał przecież harować za barem. W każdym razie był pewien, że jeśli zdobędzie zaufanie grubasa, to może się on okazać bezcenną skarbnicą wiedzy. W końcu był barmanem, a przecież to właśnie barmanom ludzie powierzali swoje największe sekrety, częściej niż duchownym na spowiedzi.
– Interes się kręci? – spytał, gdy Garcia wrócił ze skrzynką z narzędziami i wypuściwszy z ust smużkę dymu, zmrużył oczy.
– Nie tak, jakby sobie tego życzyła panienka Arevena. Najczęściej przychodzą tu jakieś drobne pijaczki. Miejscowych raczej nie stać na te wszystkie markowe alkohole, a ci których stać, wolą bardziej renomowane i luksusowe lokale. To zwykła gospoda, która lata świetności ma za sobą.
– A gdyby zainwestować? Nie wiem, może w jakąś śpiewającą piękność? – zagadnął Gabriel, oczami wyobraźni widząc już ponętną brunetkę, o anielskim głosie, której za scenę z powodzeniem mogłaby służyć barowa lada.
– Zainwestować? – Pepe roześmiał się w głos. – Panienka Aravena chce stu procent zysków i zero wydatków, a to niemożliwe. Mnie nie stać na angażowanie dodatkowego personelu.
Gabriel westchnął i zgasiwszy papierosa w stojącej przed nim popielniczce, chwycił skrzynkę z narzędziami.
– Zobaczę co z tym światłem – zakomunikował i nie czekając na odpowiedź, ruszył na górę.

***

Sofia pociągnęła usta pomadką, a kiedy samochód zatrzymał się, odwróciła głowę w bok i spojrzała na siedzącego za kierownicą mężczyznę. Ciemny, kilkudniowy zarost na twarzy, połączony ze świeżą, kalifornijską opalenizną, sprawiał, że wyglądał jeszcze bardziej pociągająco niż zwykle.
– Andres, kochanie? – spytała, wyciągając dłoń, by dotknąć jego policzka. – Co się dzieje?
– Nic czym powinnaś się przejmować – odparł, wymijająco i wtuliwszy policzek w jej dłoń, musnął ustami jej wewnętrzną stronę.
– Nie lubię, gdy masz przede mną tajemnice – fuknęła obrażona, odpinając pas.
– Mówisz, jakbyś ty przede mną nie miała żadnych – zakpił, wpatrując się jej w oczy znacząco. Sofia westchnęła i otworzyła drzwi samochodu. Nie zamierzała teraz się z nim kłócić, choć ostatnio coraz częściej dochodziła do wniosku, że chyba denerwowanie jej zaczyna wchodzić mu w krew.
– Nie czekaj na mnie wieczorem – zakomunikowała, zatrzaskując za sobą drzwi. Andres uśmiechnął się cwano i wzruszył ramionami, jakby wyznanie przyszłej narzeczonej w ogóle go nie obeszło. Sofia zacisnęła dłonie w pięści i ostentacyjnie odwróciła się na pięcie, kierując w stronę gospody, a kiedy odjechał z piskiem opon, zaklęła pod nosem. – Jeszcze zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni – mruknęła, energicznym krokiem podchodząc do baru. – Garcia! – wrzasnęła wściekła na cały świat i wszystko dokoła.
– Dzień dobry, panienko – przywitał się i wychylając się zaplecza z przyklejonym na twarz sztucznym uśmiechem, spojrzał na nią wyczekująco.
– Już nic – jęknęła Sofia, wplatając palce w swoje gęste włosy.
– Nasz nowy gość chciał z panienką zamienić dwa słowa – powiedział Pepe i nim kobieta zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, ponownie zniknął gdzieś na zapleczu. Sofia chwyciła swoją torebkę i leniwym krokiem ruszyła na górę. Nie wiedziała, który pokój zaoferował mu Garcia, ale zważywszy na fakt, że nie mieli wielu gości, nie sądziła, by musiała go długo szukać. I nie myliła się. Już kiedy weszła na ostatni stopień schodów, dostrzegła go, wspinającego się po drabinie. Ubrany w obcisłe, wytarte jeansy i ciemny bawełniany podkoszulek prezentował się niezwykle kusząco. Najwyraźniej też nie zauważył jej obecności, więc póki co mogła upajać oczy tym apetycznym obrazkiem. Przygryzła dolną wargę, wpatrując się w jego idealnie wyrzeźbione ciało, którego mięśnie napinały się, gdy wymieniał żarówki i majstrował coś przy kablach. Zamarła, gdy westchnął ciężko i przetarłszy dłonią czoło, spojrzał prosto w jej oczy.
– Dzień dobry – przywitał się, uśmiechając czarująco i powoli zszedł z drabiny. – Pozwoliłem sobie pomóc trochę twojemu barmanowi – dodał, stając tuż przed nią.
– Nie przypominam sobie, żebyśmy przeszli na „ty” – powiedziała, wytrzymując jego spojrzenie, którym zdawał się ją pożerać. – Garcia powiedział, że chciałeś ze mną rozmawiać.
– Zastanawiałem się, czy nie mogłabyś mnie zatrudnić – odparł półgłosem, podchodząc do niej jeszcze bliżej. – Mógłbym ci się przydać – dodał, wspierając się dłonią o ścianę tuż przy jej uchu.
– Do czego?
– Jak widzisz, znam się trochę na elektryce – szepnął, nieznacznie pochylając się w jej stronę. Była twardsza niż początkowo zakładał, ale wiedział, że prędzej czy później ulegnie mu.
– Na czym jeszcze się znasz? – spytała, uśmiechając się kokieteryjnie. Gabriel opuścił na chwilę głowę i zaśmiał się pod nosem, chwytając między palce krawędź materiału jej zwiewnej bluzki. Kątem oka zerknął jej w dekolt, a widząc, że jej piersi zaczynają rytmicznie falować, niby przypadkiem musnął wewnętrzną stroną dłoni gładką skórę jej brzucha.
– Zatrudnij mnie, to się przekonasz – odparł, spoglądając jej prosto w oczy. Odczekał kilka wlokących się w nieskończoność sekund, po czym wycofał się w stronę pokoju, który zajmował.
– To była bardzo żenująca próba uwiedzenia mnie – żachnęła się Sofia, podążając za nim. Nie weszła jednak do pokoju, tylko przystanęła w progu, opierając się ramieniem o framugę. Gabriel spojrzał na nią i uśmiechnął się arogancko, bez skrępowania ściągając z siebie ciemny podkoszulek.
– Czyżby? – zagadnął z łobuzerskim błyskiem w oku, znów stając tuż przed nią i nim zdążyła odpowiedzieć, zachłannie wpił się w jej usta. Początkowo chciała go odepchnąć, ale gdy wciągnął ją do pokoju i zatrzasnąwszy drzwi, przyparł ją do nich całym sobą, przestała się bronić. Oddała pocałunek, wplatając palce w jego gęste ciemne włosy, a gdy poczuła jego szorstkie dłonie, sunące pod bluzką w górę jej pleców, wiedziała, że nie ma już odwrotu.
Kąciki ust Gabriela uniosły się w cwanym uśmiechu, gdy nie napotkał pod palcami koronkowego materiału biustonosza, a ona przesunęła dłonie na jego pośladki i mocno docisnęła je do swoich kształtnych bioder. Nie zastanawiając się dłużej, zsunął ramiączka jej bluzki i uwolniwszy spod cienkiego materiału kształtne piersi, zajął się nimi z należytą starannością.
– Boże… – jęknęła, gdy delikatnie przygryzł jej sterczący sutek i jeszcze mocniej docisnęła jego głowę do swojej piersi. W odpowiedzi uniósł ją lekko, a gdy oplotła jego biodra udami, sam otoczył ją szczelnie ramionami i skierował się w stronę łóżka. – Niech cię diabli – warknęła, gdy rzucił ją na materac i spojrzał na nią z góry z tryumfalnym uśmiechem na twarzy, kciukiem wycierając jej pomadkę ze swoich ust.
– I co teraz? – spytał rozbawiony. – Dalej uważasz, że to bardzo żenująca…
– Zamknij się! – przerwała mu i rzuciwszy w niego poduszką, pośpiesznie naciągnęła bluzkę na odkryte piersi. – Pożałujesz! – fuknęła i obciągnąwszy spódnicę, czym prędzej ruszyła do wyjścia.
Gdy zatrzasnęła za sobą drzwi, Gabriel uśmiechnął się do siebie z satysfakcją i podszedłszy do okna, z którego widział jak jego niedoszła kochanka wściekle maszeruje ulicą, potarł delikatnie rozdrażnioną męskość.
Zastygł w bezruchu, gdy po drugiej stronie ulicy dostrzegł uroczą Lianette.
– Szczęście ci sprzyja, Gabriel – mruknął do siebie i wygrzebawszy z torby podróżnej swój ulubiony t–shirt, pędem zbiegł na dół.


Odcinek bardzo ciekawy. Gabriel nie ma za wiele pieniędzy i chce pracować w tej gospodzie. Spróbował uwieść Sofię jednak nie będzie tak łatwo jak myślał. Ciekawi mnie czemu Andres traktuje narzeczoną tak obojętnie. No i liczę, że w kolejnym odcinku będzie więcej Andresa no i poród Nelly ;D
Dzięki Aniu za odwiedziny i komentarz :* Postaram się w najbliższym czasie zmobilizować i wpaść do Ciebie.
A co do następnego odcinka, to nawet ja jeszcze nie wiem co w nim będzie ;P
Uf, udało mi się nadrobić Przepraszam, że nie robię tego na bieżąco, ale ciężko z czasem ostatnio

Przede wszystkim muszę napisać, że podoba mi się klimat tego opowiadania i powiązania między bohaterami.

Jestem fanką Gabriela, ale chyba nikogo to nie zdziwi Fabianowi pasuje taki styl podrywacza, więc łatwo mi jest wyobrazić sobie jego rolę. Jest strasznie pewny siebie, ale przy okazji bardzo uroczy Sofia nie była w stanie się mu oprzeć A teraz zapewne zagada Lianette?

Zaciekawił mnie też Marcos.

A Rafael dużo przeszedł w życiu. Przyznam szczerze, że inaczej sobie wyobrażałam rolę Cimarro
Spokojnie, wszystko rozumiem i naprawdę cieszę się, że w ogóle chciało Ci się poświęcić czas, by to nadrabiać. Dziękuję :*
Mam nadzieję, że uda mi się braci pokazać także z innej strony i że się nimi nie rozczarujecie ;D
Chyba się zakochałam...Moje serce szaleje bowiem przy każdej, kolejnej scenie z udziałem Gabriela. Ahh, cóż to jest za człowiek. Chodzący uwodziciel, piekielnie seksowny playboy, turysta z tajemniczo-niecnymi zamiarami. Przedstawiasz go w tak fantastyczny sposób, że mnie dosłownie zapiera dech w piersi. Szczególnie, gdy ma się świadomość, że ów rola jest wręcz pisana dla samego Fabiana Podoba mi się przy tym osobowość jego bohatera. Ta wrodzona pewność siebie, perfidność z jaką wykorzystuje swoje cielesne walory, uhh. Pochłonęłam ten odcinek w zastraszającym tempie, rozkoszując się przy tym cudownością tego bohatera. W końcu nie bez powodu kobiety lgną właśnie do tych najbardziej niegrzecznych chłopców. Idealnym przykładem tegoż twierdzenia może być chociażby sama Sofia. Będąc już przy jej osobie, muszę przyznać, że zaintrygowały mnie jej relacje z narzeczonym - Andresem. Liczę zatem, że i ów wątek doczeka się stosownej kontynuacji. Podobnie, jak kolejne spotkanie Liannet i Gabriela
Moniczko, wątek Sofii i Andresa siłą rzeczy będzie się tu przewijał, w końcu to właśnie w łapy Andresa ma wpaść tytułowa hacjenda ^^ Jeśli zaś chodzi o spotkanie Gabriela z Lianette to myślę, że nastąpi ono w następnym "odcinku" ;D
A w ogóle to cieszy mnie bardzo, że właśnie tak odbierasz Gabriela, bo dokładnie takie były moje założenia co do jego postaci jeszcze zanim zaczęłam pisać
Wczoraj nie miałem wystarczającej ilości czasu na przeczytanie, więc postanowiłem dziś go pochłonąć, tak na spokojnie
Gabriel jest świetnie przez Ciebie przedstawiany, podobnie jak każdy bohater, jednakże dobrze, że skupiasz się na braciach Hmm... Nadal myślę, że Rafael będzie z braci moim ulubieńcem, a Lianette moją ulubioną postacią, ale zaczekam na Angelicę
Wracając do Gabriela - playboy. To określenie wystarcza, jednak mam nadzieję, że Lianette wytrzyma jego spojrzenie i posłucha na razie rozsądku
Pozdrawiam
Lianette z całą pewnością wytrzyma, pytanie tylko jak to zadziała na Gabriela
Właśnie, Angelica! Dzięki za przypomnienie - muszę zaraz zanotować to, co chodzi mi głowie odnośnie jej postaci, żeby znów mi nie umknęło

Dzięki ogromne wszystkim za komentarze :*

Lianette z całą pewnością wytrzyma, pytanie tylko jak to zadziała na Gabriela

Przypuszczam, że kolejny zimny prysznic go jeszcze bardziej napędzi do działania

chociaż może jednak lepiej nie, w końcu są rodziną

Lianette z całą pewnością wytrzyma, pytanie tylko jak to zadziała na Gabriela
Przypuszczam, że kolejny zimny prysznic go jeszcze bardziej napędzi do działania

chociaż może jednak lepiej nie, w końcu są rodziną
Haha. W takich telenowelach to wszystko jest możliwe Aguś. Wiesz, ten ojcem jest tego, ale nie musi być to jego córka i inne podobne tajemnice skrywane z rodzinach.
Właśnie wiem, że wszystko jest możliwe, dzięki temu mam więcej wariantów do wykorzystania ^^ Ale szczerze przyznam, że jeszcze sama do końca nie wiem, w którą to pójdzie stronę ;D


Uwielbiała przejażdżki konne. Wiatr we włosach, gdy galopowała po bezkresnych równinach, promienie słońca smagające jej twarz i towarzyszące temu poczucie wolności. Tego dnia jednak, jej ulubieniec, Arab czystej krwi o wdzięcznym imieniu Foudre*, którego dostała w prezencie ślubnym od Luisa, od samego rana był nerwowy i niespokojny. Mimo to, osiodłała go jak zwykle i pognała wzdłuż rzeki.
– Zgubiłaś się? – usłyszała za sobą kpiący głos właściciela sąsiednich ziem, gdy zatrzymała się nieopodal starego młyna, by nacieszyć oczy pięknymi widokami roztaczającymi się wokoło i dać odpocząć swojemu towarzyszowi. – Mam ci przypomnieć którędy biegnie granica?
Angelica uśmiechnęła się lekko i powoli odwróciła w jego stronę. Siedzący na dorodnym, czarnym ogierze mężczyzna ubrany w jasną lnianą koszulę i wytarte jeansy, z kilkudniowym zarostem na twarzy, prezentował się na tyle atrakcyjnie, że nie jednej kobiecie na ten widok zmiękłyby kolana. Gdyby nie jego bezczelność i arogancja i fakt, że nazywał się Llorente i był ich wrogiem numer jeden, może nawet sama zawiesiłaby na nim oko.
– Niszczysz moją ziemię – powiedział, gdy nie odezwała się słowem, tylko wpatrywała się w jego ciemne oczy z dziwnym uśmiechem.
– Nie bądź dziecinny.
Andres roześmiał się i pochylił nieco do przodu, głaszcząc swojego ogiera po karku.
– Masz rację, jestem strasznie małostkowy. Przecież niedługo to wszystko będzie moje, więc chyba w ogóle nie powinno cię tu być.
– Jeszcze zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni – odparła hardo Angelica, zawracając, gdy jakiś huk w oddali spłoszył jej konia. Foudre gnał przed siebie, a Angelica twardo trzymała się w siodle, starając się zapanować nad wystraszonym ogierem. W końcu jednak wylądowała na twardym podłożu.
Po chwili Andres był już przy niej. Zeskoczył z konia i przyklęknął obok niej.
– Nic ci nie jest? Gdzie cię boli? – spytał, patrząc jak z trudem łapie oddech.
Angelica przez chwilę zastanawiała się, która twarz mężczyzny jest prawdziwa. Jeszcze przed chwilą wyganiał ją z jej własnej ziemi, a teraz? Otworzyła oczy i spojrzała na niego. Troska i strach jakie zobaczyła na jego twarzy wydawały się szczere, ale uznała, że bratanie się z wrogiem to nie jest dobry pomysł.
– Nic mi nie jest – wyszeptała, ostrożnie wspierając się na łokciach i uśmiechnęła się niewyraźnie. Andres przyjrzał się jej badawczo, ale gdy przesunęła opuszkami palców po swoich żebrach i skrzywiała się lekko, chwycił jej dłoń.
– Boli? – spytał, ostrożnie dotykając miejsca, które wskazała. Spazmatycznie wciągnęła powietrze w płuca i przymknęła oczy. – Pewnie masz stłuczone żebra...
– Nic mi nie jest – fuknęła, patrząc na niego z furią w oczach.
– Pozwól, że ja to ocenię – powiedział tonem niezłoszczącym sprzeciwu. – Pamiętaj, że jestem przede wszystkim lekarzem.
– Primum non nocere** – zaśmiała się pod nosem. – Szkoda, że w twoim przypadku nijak się to ma do rzeczywistości.
Mężczyzna opuścił na chwilę wzrok i odwrócił głowę w bok, jakby uciekał przed jej przenikliwym spojrzeniem.
– Dlaczego to robisz? Dlaczego tak bardzo chcesz nas zniszczyć? – spytała, chwytając go za koszulę i przyciągając do siebie. – Dlaczego nie odpuścisz?
– To zwykły biznes – mruknął, po czym spojrzał jej w oczy i wtedy stało się coś, czego nie przewidział. Poczuł niepohamowaną potrzebę, by zasmakować jej ust. Pochylił się więc i delikatnie musnął je swoimi chłodnymi wargami. Angelica przez chwilę patrzyła na niego osłupiała, kiedy znów sięgnął do jej ust odwzajemniła pocałunek i nie opierała się, gdy w przypływie podniecenia, językiem rozchylił jej wargi i zachłannie wdarł się do środka. Zarzuciła mu ręce na szyję, poddając się zupełnie jego woli.
Andres prawie całkowicie stracił panowanie nad sobą. Sam nie wiedział kiedy znalazł się między jej nogami, ale czuł, że pocałunki przestają mu wystarczać. Jego palce same zaczęły rozpinać małe guziczki jej koszuli. Gdy owionął go cudowny zapach jaśminu, buchający od jej rozgrzanej skóry, spojrzał na nią z zachwytem i odgarnął jej włosy z twarzy, by po chwili znów zatopić się w jej ustach.
Angelica była zbyt oszołomiona, by protestować, gdy jego dłonie zaczęły delikatnie pieścić jej nagie piersi. Powinna przerwać to jak najszybciej i posłać go do diabła, ale nie potrafiła. Dotyk jego niecierpliwych palców i ciepło jego ciała otumaniały. Chciała więcej i była gotowa oddać mu się tu i teraz, choć rozsądek cały czas podpowiadał coś wprost przeciwnego. Westchnęła cicho, gdy wreszcie oderwał się od jej ust, by złapać oddech po namiętnym pocałunku. Spojrzała mu w oczy z niemym pytaniem, ale nic nie powiedział. Przez chwilę wdychał cudowny jaśminowy zapach, a potem pochylił głowę i ustami objął jej pierś. Czuł jak twardnieje pod dotykiem języka. Jęknął cicho, gdy wplotła swoje drobne dłonie w jego włosy.
– Co ty ze mną robisz? – spytała, gdy spojrzał jej w oczy.
Nie odpowiedział. Pogładził jej policzek, po czym znów sięgnął do jej ust, miażdżąc je w zachłannym pocałunku. W tym samym momencie dotarło do niego, co się stanie, jeśli natychmiast się nie opanuje. Zdziwiło go, na jak wiele mu pozwoliła i zezłościł się na siebie za brak opanowania. Nie zwykł przecież obnażać swoich słabości, a leżąca pod nim kobieta sprawiła, że zapomniał o bożym świecie i jeszcze chwila a zrezygnowałby ze swoich roszczeń względem jej rodziny.
– Wystarczy – rzucił szorstko, zrywając jej ramiona z szyi. – Zapnij koszulę, zawiozę cię do domu.
Angelica patrzyła na niego zdumiona, gdy podniósł się i zrobił krok w tył.
– Chciałeś mnie. – Spojrzała wymownie na jego spodnie. – Nadal mnie chcesz.
– Ciebie? – Wzruszył ramionami, starając się przybrać jak najbardziej obojętny ton. – Chciałem ci udowodnić, że jesteś taka sama jak wszystkie. Gotowa zeszmacić się dla paru groszy i jakiejś nędznej hacjendy…

***

Rafael nerwowo przechadzał się po szpitalnym korytarzu. Nie martwił się o Nelly, ale o swojego przyjaciela, który nie odbierał telefonu.
– Odbierz, Lino – mruknął do słuchawki zniecierpliwiony. Z każdym kolejnym sygnałem, nachodziły go coraz bardziej czarne myśli, a gdy w przeciwległym krańcu korytarza zaczęła się nerwowa krzątanina lekarzy i pielęgniarek, serce podeszło mu do gardła.
– Wiozą około trzydziestoletniego mężczyznę z wypadku – powiedział ktoś.
– Jego czarne Audi jest podobno całkiem zmiażdżone. Cud, że w ogóle przeżył… – dodał ktoś inny, a Rafael poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Nie słuchał dalej. Oparł się plecami o ścianę i powoli osunął się na ziemię. Ktoś zapytał czy się dobrze czuje, a on nie był w stanie odpowiedzieć. Nie czuł się dobrze. Wplótł palce w swoje gęste włosy i ukrył twarz między ramionami, bezskutecznie broniąc się ze wszystkich sił przed zalewającą go falą wspomnień. Kiedy trzy lata temu wiózł do szpitala Olivię, to on spowodował wypadek. Stracił wtedy ją i ich nienarodzone dziecko. A dziś? Dziś razem z Ornellą szczęśliwie dotarli do szpitala, a Lino… Nie. To nie mogło tak się skończyć. Jak miał powiedzieć to Nelly?
Wielka gula ścisnęła mu gardło, a oczy zaczęły go piec, więc potarł powieki wewnętrzną stroną dłoni.
– Może pan już przestać się martwić – powiedziała jedna z pielęgniarek, zatrzymując się przed nim. – Ma pan dużego i zdrowego syna, a żona świetnie zniosła poród.
Rafael uśmiechnął się blado i pozwolił pomóc sobie wstać, po czym spojrzał na kobietę pytająco, a gdy ta skinęła lekko głową, bez słowa ruszył w stronę sali, którą mu wskazała. Przystanął w progu i przez chwilę obserwował, jak Nelly tuli do piersi swojego syna. Choć na jej twarzy malowało się zmęczenie, cała promieniała. Gdy poczuła na sobie jego spojrzenie, uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła dłoń w jego stronę. Rafael powoli wszedł do środka i ująwszy jej dłoń w swoją, musnął ją delikatnie ustami.
– Jestem taka szczęśliwa – zaczęła, przenosząc wzrok z malucha na bruneta. – Żałuję tylko, że Lino nie zdążył przyjechać.
– Powinnaś odpocząć – powiedział Rafael, wierzchem gładząc jej policzek.
– Chyba masz rację – zgodziła się, a uśmiech nie schodził z jej twarzy. – Położysz go do łóżeczka? – spytała. – Nie bój się – dodała widząc w oczach bruneta wahanie. – To nic strasznego… Weź go, o tak… dłonią podtrzymuj główkę… Świetnie – pochwaliła, gdy maluch był już na rękach swojego wuja. Rafael uśmiechnął się niewyraźnie, ale gdy zerknął na spokojną twarz chłopczyka, cały stres od razu gdzieś odpłynął. Wstał powoli i ostrożnie ułożył go w łóżeczku, znajdującym się tuż obok łóżka Nelly.
– Jest podobny do ciebie – stwierdził, przenosząc wzrok z chłopca na blondynkę. – Zdecydowanie nie ma nic z Lina.
– Myślę, że jednak całkiem sporo – odparła Nelly ze śmiechem, po czym klepnęła dłonią miejsce na brzegu łóżka, dając tym znać Rafaelowi by usiadł obok niej. – Zostaniesz ojcem chrzestnym? – spytała.
– Będę zaszczycony – powiedział, siląc się na uśmiech, choć wcale nie było mu do śmiechu. Przecież, jeśli Lino miał wypadek, to te najpiękniejsze chwile w życiu Nelly, lada moment przerodzą się w prawdziwy koszmar. – Spróbuj się przespać – szepnął, okrywając ją kocem. – Póki jeszcze masz okazję…

Woow! Fantastyczny odcinek - pełen emocjonujących zwrotów akcji. Angelica wydała się być bardzo sympatyczną kobietą, choć chcąc, nie chcąc, nie widzę w tej roli Faveli. Mniejsza jednak z tym - bo cały fenomen kryje się w scenie z udziałem jej i Andresa. Kurczę, najpierw upadek z konia, a chwilę później wybuch namiętności. Było naprawdę gorąco dopóty, dopóki Andres nie wylał na czytelnika kubła zimnej wody, wystosowywując względem kobiety ostatni komentarz. Szczerze mówiąc pojechał po przysłowiowej bandzie, pozostawiając po sobie nie lada niesmak. A pomyśleć, że miałam już nie lada zapędy, by począć dostrzegać w nim i dobre strony. Ale, jak przystało na rasowego villana musiał wyróżnić się swoistym chamstwem, bezczelnością i bezpośredniością

Teraz zaś błagam Cię tylko o jedno - nie uśmiercaj mi Lina...Szkoda bowiem by było, by ten jakże piękny czas narodzin jego synka, zakończył się tak brutalnie dla jego rodziny i przyjaciela. Cieszę się jednak, że istnieje jeszcze ktoś taki, jak Rafael, który czuwa przy Nelly i otacza ją swoistą opieką Tym bardziej teraz, gdy ów kwestia wypadku pozostaje pod jednym, wielkim znakiem zapytania.
Cieszę się, Moniczko, że rozdział się spodobał Powiem tylko, że Andres i Angelica święci nie są, a co z tego wyniknie, to się jeszcze okaże. Jeśli zaś chodzi o dobór aktórów... cóż, nie będę ukrywać, że nie jest na bieżąco z telenowelami a Malene paswowała mi tu wizualnie i tylko dlatego się tu znalazła. Zawsze jednak możesz wyobrazić sobie kogo chcesz, albo podrzucić mi jakieś inne typy, to zmienię sygnaturkę i problem z głowy ;D
Haha, nie wysuwajmy aż tak dalece idących wniosków - tym bardziej, że moja wyobraźnia jest w stanie strawić Marlene, właśnie pod kątem wizualnym. Po prostu opcja Twoich wyśmienitych i wybitnie przekonywujących opisów nie kumulowała mi się z drętwością aktorki. I w sumie właściwie byłoby tyle - dlatego też nie postuluję o jakiekolwiek zmiany
Oj, bo mi się w głowie poprzewraca od tych komplementów
I jakbyś jednak zmieniła zdanie, to daj znać - dla mnie żaden problem zmienić banerek na pierwszej stronie ^^
Dla mnie Favela jest na miejscu, albowiem dla mnie jest piękna Zależy od gustu, jednak jej usta i oczy... Dlatego pierwsza scena wywarła na mnie spore wrażenie, ale raczej bardziej... zdziwienie. Pokierowałaś tą sceną tak gładko, że na koniec reakcja Andresa jeszcze bardziej mnie zdezorientowała Ale iskrzy między tymi dwojga... Jednak według mnie to Angelica powinna szybciej się opamiętać

Dla mnie Lino może umrzeć - takie dramaty są jak najbardziej wskazane Ale Ty o tym decydujesz
Haha.. no i bądź tu mądry człowieku i dogódź wszstkim Następnym razem wstawię bez obsady i każdy sobie wyobrazi kogo, zechce ;P
Może nie powinnam tego mówić, ale... nikt nie umrze, przynajmniej na razie
Witam Zajrzałam do Twojej telenoweli, bo zainteresował mnie tytuł, jednak kiedy przeczytałam opis i zobaczyłam obsadę to już byłam pewna, że będę czytała!
Bardzo fajnie wymyśliłaś z tym poszukiwaniem rodzeństwa oraz jestem niezmiernie zadowolona, że Rios, Cimarro, Canela (jeśli się nie mylę), Brown, a przede wszystkim Angelica Celaya zostali wybrani Nie kojarzę z twarzy wszystkich postaci, więc czy mogłabyś mi napisać kto gra Michela, Liannet i Andresa? Ten ostatni ma śliczną buźkę

Nadrobiłam dzisiaj wszystkie odcinki + prolog i jestem zachwycona Piszesz bardzo fajnie, ciekawie, lekko się czyta Twoje opowiadanie
Prolog:
W prologu już się dowiadujemy, że ojciec zapisał Michelowi, Liannet i reszcie rodzeństwa spadek, ale otrzymają go tylko wtedy, gdy odnajdą rodzeństwo. To nie będzie łatwe, o czym Michel dobrze wie. Widać też, że zależy mu na pieniądzach-oczywiście ważniejsza jest dla niego rodzina, ale pięniądze też są ważne. Taki normalny człowiek Rios będzie odgrywał role lekkoducha, pragnącego się jedyne zabawić Równiez drugi nieślubny syn jest mi póki co nieznany z imienia Babcia mu umarła, kobieta, która go wychowała. To smutne, ale dobrze, ze umarła w obięciach ukochanego wnuka

Odc 1
Proszę, proszę, Gabriel postanowił odszukać rodzeństwo-w sumie to potrzebuje kasy, więc nie ma nic do stracenia Już teraz widać, że Gabriel to będzie raczej tym złym, szczególnie po tym jak potraktował małego. Zastanawiałam się kim może być ta piękna kobieta, a to jest Liannet! Widac, ze wpadła Gabrielowi w oko, ale oni jeszcze nie wiedzą, ze są rodzeństwem
Michel spędził noc z nieznajomą i rano tego żałował. Mężczyzna ten jest dla mnię ciągłą zagadką, czym wzbudza moje zainteresowanie Natomiast Gabriel od początku sprawia wrażenie lekkoducha, dla którego najważniejsze jest, by zdobyć kobietę, a najlepiej, żeby jeszcze była bogata Jego rozmowa z Araveno była bardzo ciekawa i jednocześnie przesycona namiętnościa

Odc 2
Bardzo miło się odcinek zaczął, od rozmowy Liannet z Marcosem Zresztą, obaj detektywi są bardzo fajni, od razu ich polubiłam, a aktorzy, którzy ich graja od razu przypadli mi do gustu ^^ Widac również, że obaj panowie detektywi kochają swoją pracę, ale Antonio chce za wszelką cenę (nawet oszustwa) uchronić ich biuro przed ruiną.
Michel bardzo kocha siostrę, co bardzo fajnie opisałaś w tym odcinku Myślę, ze oni będą świetnym rodzeństwem, zawsze wspierającym się Michel w końcu zrozumiał, że nie może się użalać, tylko musi zacząc w końcu działać

Odc 3
Teraz już wiem, ze mężczyzną, którego babcia umarła jest Rafael. Szkoda mi go, był bardzo przywiązany do Marii Josefiny, to ona go wychowała i zawsze wiedział, ze może do niej przyjść ze swoimi kłopotami. Na szczęście ma dobrego przyjaciela Lino, którego żona (tak mniemam) Nelly spodziewa się dziecka Rafael chce za wszelką cenę odnaleźć biologicznego ojca.
Lino zaprosił Rafaela na obiad do siebie do domu. Zachowanie rafaela trochę wskazuje mi na to, że ten jest zazdrosny o przyjaciela i podoba mu się Nelly. Zaintrygowałaś mnie tą śmiercią Olivii, żony Rafaela. Mam nadzieje, ze ta kwestia się szybko wyjaśni Dowiedziałam się również, że Araveno to Sofia, którą gra moja ukochana Angelica Fajną rolę odgrywa, a jej wątek na pewno będzie dłuższy I na dodatek Nelly zaczęła rodzić i Rafael musi teraz zachować spokój, by zdążyć zawieźć żonę przyjaciela do szpitala

Odc 4
Gabriel zdobył sobie sympatię barmana, któremu uratował interes. Oczywiście nie mógł się powstrzymać, by nie wspomnieć o jakiejś ponętnej kobiecie Fajny z niego facet, chociaż bardzo prosty i myśli tylko o seksie
Sofia i Andres wcale nie wyglądają jak kochające i szczęśliwe narzeczeństwo. Wręcz przeciwnie, zupełnie jakby specjalnie chcieli sie pokłócić Sofia nie jest święta, A Andres dobrze o tym wie. Oczywiście Gabriel nie mógł przepuścic okazji i nie spróbować uwieść tej kobiety Udało mu się to, ale zostawił ją, gdy ta była już rozpalona I jak to powiedział Gabriel, szczęscie mu sprzyja, bo na horyzoncie pojawiła sie Liannet

Odc 5
Angelica również uwielbia jazdę konną. Nie spodziewałam się, ze spotka Andresa i, ze wyniknie z tego taka akcja! Nie doszło między nimi do pocałunku, ale sama scena wzbudzała wiele emocji Bardzo dobrze opisałaś co czuli bohaterowie.
O rany, to niemożliwe, by Lino miał wypadek przywiązałam się do niego, zresztą do wszystkich postaci bardzo sie przywiązałam i nie chciałabym, by spotkało ich cos złego. Mam nadzieję, ze to pomyłka, a jeśli nawet to miałby być Lino to niech z tego wyjdzie. Teraz wiemy, że Rafael stracił żonę i nienarodzone dziecko w wypadku. przykra sprawa, bo na dodatek sam ten wypadek spowodował. Nelly traktuje go bardzo serdecznie, zaproponowała mu nawet, by został ojcem chrzestnym!

Bardzo podoba mi się Twój styl pisania, a fabuła jest dobrana fantastycznie Wszystkich bohaterów sobie bez problemu wyobrażam i już ich pokochałam Oczywiście obsada męska to właśnie największy plus, bo wszyscy są słodcy i czarujący Czekam na kolejny odcinek
Bardzo ciekawa scena pomiędzy Angelicą i Andresem, mimo iż nie lubię ani Faveli, ani Llano. Niby nienawiść, ale ciągnie ich do siebie. Andres to podły typek, ale mimo wszystko dał się ponieść żądzom. Jego ostatnie słowa bardzo mi się nie podobały. Przegiął...

A Nelly została mamą i widać, że jest z tego powodu bardzo szczęśliwa. Mam nadzieję, że Lino wyjdzie z opresji cało.
A mnie się wydaje, że Andres to nie jest taki podły człowiek... Ale może to tylko takie wrażenie spowodowane tym, że aktor, który wciela się w jego postać po prostu mnie zachwyca

Witam Zajrzałam do Twojej telenoweli, bo zainteresował mnie tytuł, jednak kiedy przeczytałam opis i zobaczyłam obsadę to już byłam pewna, że będę czytała!


O mamo... jaki długi komentarz! Dziękuję, że chciało Ci się poświęcić czas, by nadrobić te pięć rozdziałów i jeszcze napisać komentarz. Jest mi niezmiernie miło, czytać tak pochlebne opinie i nie ukrywam, że dają niezlego kopa do dalszej pracy, tak więc jeszcze raz dziękuję.
Jeśli chodzi o obsadę to tak:
Gonzalo Garcia Vivanco – Michel Carrero Blanco
Yuli Ferreira – Lianette Carrero Blanco
Marlene Favela – Angelica Santos del Carrero Blanco
Fabian Rios – Gabriel Busquets
Mario Cimarro – Rafael Herrido
Jean Carlos Canela – Estaban Herrido
Michel Brown – Marcos Castillo
Carlos Ferro – Antonio Sanchez
Juan Pablo Llanos – Andres Llorente
Angelica Celaya – Sofia Aravena
Ivan Sanchez – Pascualino „Lino” Juarez
Luisana Lopilato – Ornella „Nelly” Juarez

Nie ukrywam jednak, że dobierając obsadę, kierowałam się prawie wyłącznie tym, by aktorzy i aktorki pasowali mi wizualnie do postaci, które wymyśliłam

Dzięki wszystkim za komentarze :*
Obsada mistrzowska A każdy z bohaterów ma ogromną siłę przyciągania i już sie nie mogę doczekać nowego odcinka
Odcinek bardzo ciekawy. Angelica źle zrobiła ulegając mu... I jak on ją podsumował na końcu... Nie przepadam za Andresem...

I Nelly w końcu urodziła synka... Boże ... Mam nadzieję, że mężczyzną z wypadku nie jest jej mąż...

Czekam na kolejny odcinek ;D
Wiesz, że kocham Twoje opowiadania, ale do tego nie byłam przekonana ( ponieważ nie przepadam za Favelą i Cimarro ) i długo zbierałam siły żeby usiąć przed komputerem i je przeczytać - i zaczęło mnie wciągać, a jeszcze bardziej dziwne jest to, iż zakochałam się w Andresie
Margo Ja też uwielbiam Andresa ^^ I jestem przekonana, że to nie jest zły człowiek
Bo wszystkie kochamy złych chłopców, ot i co
Jak Wam nie pasuje obsada to mówić - będę zmieniać w razie czego, bo dobierałam ich wyłącznie pod względem wyglądu
Mam nadzieję, że w tym opowiadaniu będzie dużo Andresa
taki jest plan, a co mi z tego wyjdzie, to się okaże
Nie, nie, nie, obsada bardzo dobra
A masz zamiar jeszcze pisać tę telenowelę?
Tak. Chyba tak. Ale najpierw chcę skończyć CP ^^
Przez dłuższą chwilę szukałam swojego komentarza przez ostatnie dwie strony, po piątym odcinku, bo byłam pewna, że go czytałam, ale jak widać nie skomentowałam.
Czekałam na Angelicę i cieszę się, że w końcu mogliśmy ją poznac bliżej. Chociaż nie do końca. Ciekawi mnie jej bohaterka, ale na samym poczatku nie będę niczego wysuwać, bo jeszcze może i ona nas zaskoczy, swoim drugim obliczem. Chyba, że jest całkiem inna macochą od tych z różnych telenowel.
I czekam, aż trzeci brat pojawi się w miasteczku.
Trzeci brat w miasteczku już całkiem niedługo. Mam już wstępny plan, tylko gorzej z pisaniem Ale postaram się w miarę szybko coś sklecić ^^
Nie wiem czy ktoś o tym jeszcze pamięta i ma ochotę czytać, ale w końcu napisałam kolejny odcinek

- 6 -

Stał, opierając się plecami o chłodny mur. Kończył już kolejnego papierosa, a jego cierpliwość powoli zaczynała się kończyć. Zirytowany rzucił niedopałek na ziemię i nie zawracając sobie głowy tym, by go przydeptać, ruszył powoli główną ulicą.
– Hej, mały – zawołał, gdy dostrzegł po drugiej stronie chłopca, który zaczepiał go zaraz po przyjeździe. Chłopak wyszczerzył się i przybiegł czym prędzej, co i raz potykając się o własne nogi.
– Tak, senior? – wysapał. – Nadal szuka pan pokoju, senior?
Gabriel pokręcił przecząco głową.
– Szukam tej uroczej pani, która ocaliła mnie ostatnio przed tobą – powiedział, najłagodniej jak potrafił.
– Lianette?
– Powiesz mi gdzie mogę ją znaleźć? – spytał brunet przykucając przy chłopcu. – Zdawało mi się, że widziałem ją z okna, ale kiedy wyszedłem, już jej nie było. Pomożesz mi?
– Podoba się panu – zauważył maluch i dumny ze swojego odkrycia chwycił się pod boki, wypinając klatkę piersiową do przodu.
Gabriel mimowolnie uśmiechnął się pod nosem i spojrzał chłopcu prosto w oczy.
– To jak? Pomożesz mi?
– Ale jak ją pan skrzywdzi, to będzie pan miał ze mną do czynienia, senior – powiedział ze śmiertelnie poważną miną, uważnie mierząc Gabriela wzrokiem. Brunet skinął na zgodę, starając się powstrzymać cisnący się na usta uśmiech, by nie zepsuć powagi sytuacji.
– A ile mnie to będzie kosztowało? – spytał. – Bo wiesz…
– Pamiętam – przerwał mu chłopiec, uśmiechając się cwano. – Ma być tanio. Ale może mi pan płacić w ratach, senior.
Gabriel westchnął i sięgnął do kieszeni po monetę.
– Wystarczy na początek? – spytał, podając ją chłopcu. – Ale to musi zostać między nami – dodał po chwili.
Joaquin skinął twierdząco, a jego umorusana buzia wyraźnie się rozpromieniła.
– Lianette teraz załatwia coś z panem Michelem w tamtym budynku – powiedział, wskazując palcem na jasny budynek, znajdujący się kilkadziesiąt metrów przed nimi.
– A ten Michel to kto? – spytał Gabriel, wlepiając wzrok w budynek, ale kiedy chłopiec milczał, przeniósł na niego wzrok, a Joaquin nadstawił dłoń, czekając na kolejną monetę. – Jesteś strasznie drogi, kolego, a miało być tanio – mruknął Busquets, wręczając chłopcu kolejną monetę.
– To starszy brat Lianette. Mieszkają razem z macochą w hacjendzie, jakieś dwadzieścia kilometrów na południowy zachód stąd – oznajmił tonem doświadczonego podróżnika.
– Dwadzieścia kilometrów na południowy zachód stąd? – powtórzył Gabriel, jakby wątpił w słowa chłopca.
– Hacjenda del Sol. Wszyscy w mieście wiedzą, gdzie to jest. To najpiękniejsza i największa hacjenda w okolicy. Państwo Llorente mają też dużą posiadłość, ale nie tak piękną.
Gabriel uniósł brwi zaciekawiony. Czuł, że ten niepozorny chłopaczek jest prawdziwą kopalnią wiedzy na temat miasteczka i jego mieszkańców.
– A właścicielka gospody? – spytał jakby od niechcenia.
– To narzeczona pana Llorente. Okropnie zła kobieta – dodał Joaquin, krzywiąc się z niesmakiem. – Poniża ludzi. I nie lubi dzieci.
– Wróćmy do sedna – zarządził Gabriel. – Gdzie mogę spotkać Lianette?
Chłopiec na sam dźwięk imienia panienki Carrero Blanco wyszczerzył się od ucha do ucha, po czym wyciągnął dłoń po kolejną monetę.
– Nie przeginaj – upomniał go brunet. Mały przygryzł policzek od środka i wlepił swoje wielkie zielone oczy w jego twarz, jakby zastanawiał się czy nadal opłaca mu się ta umowa. W końcu westchnął i chwycił go za rękę.
– Proszę pójść ze mną, senior…

***

Zdyszany zatrzymał się na szpitalnym korytarzu, wzrokiem szukając właściwej sali. Niemal od razu rzucił mu się w oczy brunet, czule całujący w czubek głowy, leżącą na łóżku kobietę. Przystanął więc w progu i w ciszy obserwował, jak mężczyzna delikatnie odgarnia jakiś zabłąkany kosmyk włosów z jej spokojnej twarzy, a potem delikatnie wierzchem dłoni gładzi jej policzek.
Kiedy w stojącym obok łóżeczku, cichutko zakwiliło dziecko, brunet odwrócił się w jego stronę i uśmiechnął się lekko, przykrywając malucha kocykiem. W końcu, wyczuwając na sobie czyjś wzrok, spojrzał w stronę drzwi!
– Lino, dzięki bogu! – wykrzyczał szeptem, podchodząc do mężczyzny. – Dlaczego u licha nie odbierałeś telefonu?
– Zostawiłem go w firmie. Kiedy przeczytałem twojego sms–a wsiadłem od razu w auto. Chciałem tu być jak najszybciej, ale był wypadek. Facet jadący przede mną, takim samym Audi jak moje, wpadł w poślizg i czołowo zderzył się z jadącą z naprzeciwka ciężarówką. Nie było co zbierać.
– Jak w izbie przyjęć usłyszałem, rozbiło się jakieś czarne Audi i wiozą trzydziestoletniego mężczyznę z wypadku, to pomyślałem, że… Nieważne. Gratuluję. Masz cudownego, zdrowego syna – dodał, obejmując go w braterskim uścisku.
Lino uśmiechnął się z wdzięcznością i cicho wszedł do środka, zatrzymując się przy łóżeczku. Kiedy zobaczył z jaką troską i czułością przyjaciel traktuje jego żonę i jego syna, coś zakłuło go w sercu, ale nie była to zazdrość, a raczej jakiegoś rodzaju współczucie, które teraz, gdy patrzył na to słodko śpiące maleństwo, przybrało nieco na sile.
– Dziękuję, że byłeś przy nich – powiedział cicho. – Wiem, jakie to musiało być dla ciebie trudne.
Rafael westchnął i wsunąwszy dłonie w kieszenie spodni, oparł się plecami o ścianę.
– Wiem, że to niedorzeczne, ale przez chwilę wyobraziłem sobie, że to Olivia, a gdy trzymałem małego w ramionach… – urwał i uśmiechnął się kwaśno. – Zabiłem swoją żonę i dziecko, a dziś poczułem się tak, jakby Bóg oddał mi ich na krótką chwilę.
– To nie była twoja wina – powiedział stanowczo Lino, spoglądając mu w oczy. – To wypadek.
Brunet uciekł przed jego spojrzeniem, odwracając głowę w bok. Wciąż się z tym nie uporał, a fakt, że Nelly, będąc bliźniaczą siostrą Olivii, wyglądała dokładnie tak samo jak ona, wcale mu tego nie ułatwiał. Starał się być jej przyjacielem, ale za każdym razem, gdy patrzył na nią, przed oczami i w myślach miał Olivię.
– Muszę wyjechać – powiedział w końcu, wracając wzrokiem do przyjaciela.
– Mam pomysł. Pojedź z Nelly do jej kuzynki. Ja uporządkuję sprawy w firmie i dojadę do was w ciągu dwóch tygodni. Wszystkim nam przyda się urlop.
– Jesteś pewny, że to dobry pomysł? Wydawało mi się, że nie przepadacie za nią.
Lino westchnął i uśmiechnął się krzywo.
– Na szczęście nie musimy mieszkać z nią pod jednym dachem. Mamy tam mały dom. Świeże powietrze dobrze zrobi Nelly i Juniorowi. I tobie. Może wywietrzeją ci z głowy te absurdalne pomysły o sprzedaży domu po babce i udziałów w firmie.
– Też tak myślę – dobiegł ich zachrypnięty głos Nelly.
– Podsłuchiwałaś? – spytał rozbawiony Lino, pochylając się nad nią i przelotnie muskając jej usta.
– Za głośno mówicie – stwierdziła, udając obrażoną. – Spać się nie da, nawet, gdyby się chciało.
– Juniorowi jakoś nasza rozmowa nie przeszkadza – zauważył Lino, siadając na brzegu łóżka i chwytając dłoń Nelly w swoją.
– Nie nazywaj go tak. Musi mieć normalne imię, np. Miguel Angel.
– Daj spokój! – zaprotestował Lino. – To takie… pospolite.
– To wymyśl coś, mądralo.
– Może Jorge Christian, po dziadkach – zaczął się zastanawiać, ale widać było, że nie jest przekonany do tego pomysłu.
– Francisco Javier – wtrącił Rafael, myślami błądząc pośród wspomnień, w których razem z Olivią sprzeczali się o imię dla swojego dziecka.
– Ładnie – przyznała Nelly, zerkając w stronę łóżeczka.
– A więc postanowione – zgodził się Lino. – Francisco Javier Juarez.
Jestem i tu, przepraszam, że nie zauważyłam odcinka.
Jak widać mały Joaquin od dziecka potrafi sobie radzić i bez problemu wyciągnął od Gabriela pieniądze, za drobne informacje. A Gabriel nie zamierzał rezygnować ze swojej ciekawości, wykorzystując chłopca, aby wyciągnąć z niego to i owo.
Czytając drugą scenkę aż głupie myśli mi się nasunęły po głowie, że z tego wszystkie może wyjść coś złego. Zwłaszcza, że jak sam Rafael powiedział, że przez chwilę myślał, że Nelly to jego Olivia. A szkoda byłoby też psuć szczęścia Lina i Nelly, więc mam nadzieję, że nic takiego się nie stanie.
Oj tam, nic się przecież nie stało Nie liczyłam na to, że ktokolwiek jeszcze tu zajrzy, więc jestem mile zaskoczona ^^ Dziękuję :*
Jak wspomniałam, napisałam kilka odcinków na zapas, więc jeśli tylko będziecie mieli ochotę nadal to czytać, to myślę, że będą się pojawiać w miare regularnie - przynajmniej dopóki mi się zapas nie skończy ^^

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl