Istoty mroku ~2~ - 16.01.2011

Życie spowił mrok naszych tworów, przysłonił nieznany nam świat.

Dla ludzi wszystko jest czarne albo białe. Dobre albo złe. Anioł jest Aniołem, a Diabeł Diabłem. Jednak czy nie ma nic po środku? Czy z przekonaniem odpowiemy, że pomiędzy tymi dwoma stronami nic nie istnieje? Bezdenna przepaść, nie mająca koloru ani zapachu. Przerażająca cisza rozbrzmiewająca w uszach jak miliony dzwoneczków, niebezpiecznie kojąca nasze zmysły. Kłębiąca się tajemnica, spowijająca pustka, jak mgła otulająca swymi mlecznymi skrzydłami dziesiątki miast. Czy to nazwiemy niczym? Czy biel i czerń nic nie dzieli?
Askinge - spokojne miasto położone nieopodal Nowego Jorku. To właśnie tutaj wśród harmonii i szczęście, co siedemdziesiąt lat rodzi się otchłań, z której wyłaniają się istoty mroku. Legenda głosi, że siedemnaście lat przed każdym narodzeniem się zła, na świat ma przyjść dziewczynka, która uchroni mieszkańców miasta przed zagładą. Tym razem wybrano Susannah Gray, która pozbawiona matki - jedynej spadkobierczyni dziedzictwa - żyje w bezpiecznym świecie, zupełnie nieświadoma mocy, jaka w niej drzemie. Wkrótce Suze doświadcza na własnej skórze dziwnych, a zarazem bardzo niepokojących rzeczy. W Askinge giną dwie nastolatki, a inne kobiety popadają w tajemniczą, nieokreśloną chorobę. Suze nie wie, że to wszystko jest początkiem niebezpiecznej gry, w którą nieświadomie wciągnie najbliższych przyjaciół.

Powracam z tym czymś, co naskrobałam podczas mojej nieobecności. Mam wielkie plany wobec tego opowiadania, więc wierzę, że wszystko pójdzie po mojej myśli. Taak, Sandra idzie na łatwiznę, więc nie wstawia obsady. ; D Wiem, że macie wyobraźnię, poradzicie sobie.

LunaLovegood dnia 15:48:46 16-01-11, w całości zmieniany 2 razy

---

Mroczne i tajemnicze - podoba mi się, na bank będę czytać
Będzie tym razem jakaś obsada, czy znów wszystko pozostawisz naszej wyobraźni?
Bardzo ciekawy pomysł, na pewno oryginalny. Normalnie nie jestem zwolenniczką opowiadań bez obsady, ale akurat tutaj jest ok, bo każdy będzie sobie mógł inaczej wyobrażać Suze i jej przyjaciół.
Na pewo przeczytam pilota!
Pozdrawiam!
Niestety, nie będzie obsady. Jak zawsze mam zbyt osobiste wyobrażenia o moich bohaterach, a dopasowanie jakichkolwiek aktorów jest dla mnie wielkim problemem. Rzadko kiedy znajduję kogoś, kto pasowałby do postaci, a jeżeli już faktycznie ktoś taki się nadaje, to zawsze czegoś mu brakuje, bez czego ja nie jestem w stanie się obejść. Wybaczcie mi, jeżeli stanowi to problem. Poza tym, przywykłam do nadawania moim bohaterom rzadko spotykanych cech wyglądu. Jeszcze raz przepraszam, mam nadzieję, że uruchomicie swoją wyobraźnię. ^^
Dziękuję za komentarze. ; )

---

Mnie to w ogóle nie przeszkadza - będę miała świetny pretekst, by uruchomić swoje szare komórki
A co z "Nowiem księżyca" - będzie jakiś ciąg dalszy?
Istoty nie z tego świata, brzmi niezwykle zachęcająco. Brak obsady, mi osobiście to nie przeszkadza ani trochę wprost przeciwnie dzięki temu nie masz ograniczeń a i ja mogę troszeczkę wysilić swoje szare komórki
Historia o wybrance, która musi pokonać zło. Opowiadania o dziewczynie w roli głównej są dla mnie wyjątkowe, w końcu przeważnie faceci "ratują świat przed złem".
Widzę same plusy. Kiedy odcinek?
Odcinek jestem gotowa wstawić już dzisiaj, ale jeszcze chwilę potrzymam was w niepewności. Prawdopodobnie pojawi się jutro wieczorem^^.
Oczywiście, będzie dalszy ciąg Nowiu księżyca, przecież mam tyle na niego pomysłów, jednak praca nad odcinkami ostatnio idzie mi nieco mozolnie, ale już wkrótce coś tam naskrobię. ; D
Fabuła diabelnie mi się podoba Czekam więc na odcinek...
Cieszę się, że jutro będzie odcinek i mam nadzieje że zdarzę go przeczytać przed pójściem lulu
Mogę cię zapytać o twoje drugie opowiadanie? Czy nów księżyca wiążę się ze zmiennokształtnymi/wilkołakami?
Kolejne mroczne i tajemnicze opowiadanie zapowiada się super. Będę czytać na pewno i w miarę możliwości spróbuję komentować. Wiec jednak, że nawet jeśli komentarz sie nie pojawi to jestem
To moja tematyka więc czytam na bank! Ciekawi mnie czy oprócz 17 letniej Suzy pojawi się jakiś demoniczny chłopak ?
Co do obsady lub bardziej jej braku - mnie również to nie przeszkadza. W końcu czytam dużo książek i z wyobrażeniem sobie bohaterów nie będę miała problemu
Cóż czekam na premierę Pozdrawiam :*
Tak, nów księżyca wiąże się z wilkołakami, ba, jest to główna fabuła.
Dziękuję bardzo za tak miłe komentarze, mam nadzieję, że was nie zawiodę. ; )
Rozdział I

Nim mrok zabierze w wieczny sens, poczekam na ciebie.

W sali rozległ się natarczywy, dla niektórych tęsknie wyczekiwany dźwięk dzwonka, zwiastującego koniec zajęć. Susannah Gray drgnęła niespokojnie, brutalnie wyrwana z pracy. Rozpaczliwie pochyliła się nad swoim dziełem, próbując ratować rysunek, który jej zdaniem nie należał do najlepszych. Koniuszkiem małego palca roztarła węgiel na pniu rosłego sęku. To samo drzewo, nad którym około trzydziestu uczniów męczyło się od czterdziestu pięciu minut, wydawało się żywe na papierze. Przez chwilę jeszcze cieniowała konary, po czym zrezygnowana odchyliła się na oparciu krzesła, krytycznie spoglądając na papier . Rysunek wyglądał całkiem nieźle, ale Suze i tak nie była z niego zadowolona. Każdy, kto miał do czynienia z jej twórczością wiedział, że stać ją na wiele więcej. Ale nie tym razem.
Zdegustowana poczęła troskliwie układać w pudełku swoje ukochane pastele.
- Suze! Musisz zobaczyć tego nowego chłopaka.
Jenny wpadła na nią w drzwiach klasy. Jej najlepsza przyjaciółka czasami przypominała spaniela, którego miała kiedyś sąsiadka Suze: ten sam entuzjazm z byle powodu.
- Absolutne ciacho, prawda? - uśmiechnęła się, zarzucając plecak na ramię. - Jen, ten "nowy chłopak" chodzi do naszej szkoły już od jakiegoś miesiąca, sądzę iż wreszcie powinnaś przestać się nim tak ekscytować.
- Skądże! Nie mówię o Dagu. Mówię o Luke'u!
Suze spojrzała na przyjaciółkę z ciekawością. Czyżby kolejny nowy chłopak w liceum Avalon? Co, u diabła, dzieje się w tym spokojnym mieście?
Jenny złapała ją pod ramię, co miało oznaczać wyczerpującą wypowiedź.
- Wszystko zaczęło się od Anny. Co prawda nie czuje się najlepiej i dziś została w domu, ale dzwoniła do mnie podczas lunch'u. Powiedziała, że wczorajszego wieczoru odwiedziła Dicknessa i spotkała tam kogoś absolutnie boskiego, kogo mogła poświadczyć, że nie wiedziała tutaj na oczy. Znasz Annę, podobno przysiadła się do jego stolika, choć mnie nie chce się za specjalnie w to wierzyć. W każdym razie dowiedziała się, że chłopak ma na imię Luke i przeprowadził się tutaj z Karoliny Północnej. Twierdzi, że niewiele się o nim dowiedziała, ponieważ musiała już wracać do domu... Ale dziś cała szkoła huczy o nowym uczniu.
Suze zaintrygowana zmarszczy brwi.
- Nie uważasz, że to odrobinę dziwne? Jest już koniec września, dlaczego dopiero teraz rozpoczyna rok szkolny?
-Faktycznie, mnie też to zastanawia... Ale, Suze! Popatrz tylko jak wiele ostatnio dzieje się w naszej mieścinie! To już druga rodzina, która tutaj się wprowadziła, a co za tym idzie, pojawiło się dwóch nowych facetów w naszej szkole.
Suze musiała przyznać rację przyjaciółce. Askinge było raczej spokojnym miastem, rzadko kiedy działo się tutaj coś ciekawego.
Mówiąc o pierwszym nowym uczniu liceum Avalon, Jenny miała na myśli chłopaka, który pojawił się w Askinge jeszcze na początku sierpnia. Przeprowadził się z Nowego Jorku i zamieszkał w domu tutejszego pastora, który był jego wujem. Chłopak podobno był osierocony, nie miał tutaj nikogo prócz brata swojego ojca.
Oczywiście był wielkim wydarzeniem całego miasta. Już pierwszego dnia zakochało się w nim jakiś tuzin dziewczyn, a od rozpoczęcia roku szkolnego przybyło ich jeszcze więcej. Wśród jego niepoprawnych fanek znalazła się oczywiście Jenny Bennet, która niebyła w stanie przejść obojętnie obok atrakcyjnego faceta.
- Taak, jakże on miał na imię? - pochwyciła Suze z lekką nutą kpiny i rozbawienia.
Jenny zrobiła pełną oburzenia minę, która mówiła ' Jesteś kompletnym dziwadłem, Suze. '
- Nie udawaj, Suze, wiem, że spodobał się nawet tobie! A na imię ma Dag.
- To dziwne imię, w dodatku norweskie. Wiesz, że oznacza dzień?
- Jego rodzice musieli być niepoprawnymi romantykami. - odparła rozmarzonym tonem.
Dag Harrison jakoś nie robił na Suze większego wrażenia. Owszem był miły i tak dalej, ale niezmiernie irytował ją ten dumny, a zarazem kpiący błysk w jego oczach. Według Suze dysponował wielkim przerośniętym ego, choć jej koleżanki zacięcie się temu sprzeciwiały.Przecież on jest taki słodki i ma takie miłe, łobuzerskie oczka!
Ale prezentował się dobrze, to z całą pewnością trzeba było mu przyznać. Miał oczywiście nieco ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, ciemne, niemal czarne i z pewnością długo niestrzyżone włosy, a do tego błyszczące koloru ciemnego błękitu oczy, otoczone wachlarzem długich rzęs. I to właśnie oczy najbardziej niepokoiły Suze w jego wyglądzie. Była artystką, widziała barwy, jakich ludzie zazwyczaj nie dostrzegali, dlatego mogła przysiąc, że jego oczy zmieniały kolor. No i nie były prostą tandetą błękitu, o nie. Czasami sprawiały wrażenie niemal granatowych, zupełnie jak niezmącone wody oceanu.
Zdecydowanie nie był w jej typie. Facetów takich jak on nazywała ciemnymi typkami, sama zaś wolała blondynów, którzy na ogół mieli bardzo spokojne usposobienie. Poza tym ona też miała blond włosy i zielone oczy, z których zawsze była dumna.
Tymczasem dziewczyny dotarły na dziedziniec szkolny, gdzie przysiadły na jednej z wolnych ławek.
- Jeżeli jesteśmy przy Dagu, to chciałam cię powiadomić, że absolutnie z nim skończyłam. - wtrąciła Jenny.
- O? Co cię do tego skłoniło?
-Postanowiłam posłuchać ciebie. Pamiętasz, jak mówiłaś, że Dag z całą pewnością zawróci w głowie wielu dziewczynom? Miałaś rację. Nie dość, że tak cholernie się im podoba, to jeszcze z całą premedytacją mąci im w głowach. Byłam świadkiem jak nasza miss piękności Kate o mało niezemdlała na jego widok, kiedy w ostatnią środę pojawił się w szkole przemoczony od stóp do głów deszczem. Potem Kate przez całą historię lamentowała nad tym, jak to on wspaniale wyglądał z przyklejonymi do policzków włosami, a przemoczona koszulka jak wspaniale opinała jego tors. O mało nie zwariowałam, uwierz mi. Poza tym, nawet jeżeli doszłoby do czegokolwiek, to ta jego sława z pewnością nie byłaby korzystna dla naszego związku, prawda?
Suze uśmiechnęła się i rytmicznie pokiwała głową. W głębi duszy odetchnęła z ulgą.
- A więc sezon Dagowy mamy już za sobą?
- Naturalnie. Chociaż... Może ten nowy?
- Jen...
- Okej, już się zamykam. Co tam miętolisz w palcach? - zainteresowała się rysunkiem, który Suze miała wyrzucić prosto do kosza.
- Rysunek, wiesz, ten sęk, który kazał nam narysować Ackerman.
Jenny wywróciła oczami, otwierając puszkę niskokalorycznej coli.
- Ten facet kiedyś mnie wykończy. Przecież wiesz, że nie mam za grosz talentu plastycznego, a on tyle wymaga! Dobrze, że mam przynajmniej ciebie i coś od czasu do czasu naszkicujesz mi podczas historii. A właśnie... no i jak tam twój rysunek?
Suze pokręciła głową, podając kartkę przyjaciółce.
- Nie podoba mi się.
- Daj spokój, chętnie zaprzedałabym duszę szatanowi, byleby mieć taki talent jak ty. A ten rysunek jest bardzo ładny, nie wiem, co ci się w nim nie podoba.
- Nie uważasz, że coś się zmieniło? Popatrz, teraz najprostszy z rysunków jest pełen tej ponurej ciemności, której wprost nie znoszę.
Niestety to nie był jedyny problem, z jakim trudziła się Suze. Było coś jeszcze, do czego nie była w stanie przyznać się własnej przyjaciółce.
Już od dłuższego czasu narastał w niej pewnego rodzaju lęk. To właśnie przez ten strach zaczęła śnić koszmary, które pojawiły się znikąd, niczym nie spowodowane tak okropne, że nie jeden raz w środku nocy musiał uspakajać ją jej starszy brat, Alex. Do tego wszystkiego dochodziła tęsknota tak przejmująca i pełna bólu, że często zapierało jej dech w piersiach. Tęsknota za czymś, czego nie była w stanie nazwać i zrozumieć. Miała wrażenie, że ktoś jej potrzebuje, zupełnie jakby oczekiwał na pomoc, której udzielić może tylko ona sama.
Jenny uśmiechnęła się do niej promiennie.
- Nie martw się, Suze, czerń jest teraz w modzie.
I choć Suze nie czuła się najlepiej, nie mogła powstrzymać uśmiechu, jaki cisnął się na jej usta. Jenny była mistrzynią szybkiego zażegnywania smutków.

Początki.

LunaLovegood dnia 21:36:59 11-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek świetny...
Suze jest naprawdę bardzo krytyczna wobec siebie, chociaż ma talent...
Podoba mi się, że nie lata tak za każdym nowym chłopakiem, tak jak inne... Ma w sobie sporo indywidualizmu...
Ciekawa jestem, jak to się wszystko dalej potoczy... Coś czuję, że Luke nieźle namiesza w życiu głównej bohaterki....

Pozdrawiam

namida1991 dnia 22:15:02 11-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek super! Masz talent kochana! Bardzo ładnie piszesz. Prosto i przyjemnie się czyta Duży PLUS.
Poza tym jeśli chodzi o bohaterów to zgadzam sie z namidą1991 że Suze jest indywidualistką i do tego bardzo skromną. Ma talent a jednak krytycznie podchodzi do swoich dzieł. Cóż...może to być związane z jej wewnętrznymi odczuciami.
Dag I Luke - narazie nic o niech nie wiemy. Coś tak jednak czuję, że obaj, bo nie tylko Luke ale również Dag z niebezpiecznymi oczami powywracają życie Suzy do góry nogami
Nic....czekam na new i mam nadzieję, że poznamy tego tajemniczego jak narazie Luke'a
Dziękuję za komentarze ; *.
Powiem tak: póki co wasze przewidywania są po części trafne, jednak... Sądzę, że ciąg dalszy nieco was zaskoczy. Mówię od razu, że nie wszystko będzie takie kolorowe, jak wydaje się na pierwszy rzut oka. ; )
To świetnie... Aż nie mogę się doczekać
Domyślam się, że nas zaskoczysz i że nie będzie tak kolorowo, bo na tym polega ta tajemniczość i mroczny charakter twojego opowiadania
Cóż ja również czekan na new i zapraszam do siebie.
Przeczytałam już dawno, ale jakoś nie umiałam się zabrać do komentarza za co przepraszam;) Opowiadanie oczywiście bardzo mi się podoba i na pewno będę czytać, ale jeśli chodzi o komentarze, to mogą pojawiać się z pewnym poślizgiem czasowym:(
Co do odcinka:
Suze ma swój własny świat i chyba nieszczególnie interesuje ją to, co mówią czy robią inni, a już na pewno nie zamierza robić czegoś "bo też inni tak robią". Jest indywidualistką (jak ja ) i dobrze Co do panów Daga i Luke'a to na razie za wiele nie da się o nich powiedzieć. Właściwie chyba tylko tyle, że obaj są "nowi" a ich przybycie do Askinge na pewno nie jest przypadkowe.
Pozdrawiam i czekam na new
O ile się nie mylę, jest to pierwsze Twoje opowiadanie, które czytam, więc na początek wyrażę swoją opinię o Twoim stylu...
Podoba mi się to, że nie zawracasz sobie głowy zbędnymi opisami. Wszystko jest opisane krótko, ale za to tak, że wszystko mogę zobaczyć oczami wyobraźni. Czyta się szybko i naprawdę dobrze, bo piszesz przystępnym językiem i nie bawisz się w specjalne ozdobniki. No a do tego fabuła jest wciągająca...
Suze to młoda, utalentowana dziewczyna, którą coraz częściej męczą koszmary. Jej obawy rosną z dnia na dzień i czuje się dziwnie. Wcale jej się nie dziwię. Takie sny mnie z pewnością doprowadziłyby do szaleństwa. Dobrze, że ma takiego troskliwego brata, który pomaga jej dojść do siebie. Alex, choć zaledwie o nim wspomniałaś, wydaje się być całkiem w porządku.
Coś zaczyna się dziać z Suze i odzwierciedleniem tego jest jej twórczość. Jakby przelewała swoje obawy na papier. Te ciemne barwy... Wedlug Jen czerń jest teraz w modzie, ale ja się wcale nie dziwię, że Suze jest trochę zaniepokojona...
I do tego ten Dag... Coś w nim jest nie tak i chyba tylko panna Gray to zauważyła. Oczy zmieniające kolor? Jakiś złowrogi błysk? Zaczyna się robić nieprzyjemnie... Czyżby to on był jedną z tych tytułowych istot mroku?
No i jest jeszcze Luke. O nim na razie nie było zbyt wiele, ale coś czuje, że zawróci w głowie Suze.
A swoją drogą, dziewczyny ze szkoły chyba nie mają nic lepszego do roboty jak mdleć na widok dwóch nowych chlopaków... Widocznie coś musi w nich być. Tylko co to takiego jest?
Opowiadanie mnie wciągnęło. Na pewno przeczytam kolejny odcinek!
Pozdrawiam!

Maggie dnia 10:37:49 16-01-11, w całości zmieniany 1 raz
~2~

Już trzecia jesień park nasz wyzłaca,
Kasztany lecą z drzew trzeci raz,
a twoja miłość do mnie nie wraca.
I tylko złoty kasztan mi został,
mały talizman szczęśliwych dni.

Alex siedział na swoim łóżku, mnąc w palcach torebeczkę wypełnioną jakimiś zwojami zielonych liści, kiedy do jego pokoju z hukiem wpadła młodsza siostra. Wystarczał jeden, uważny rzut oka, by wiedział, że Suze jest zdenerwowana, nie ma humoru i z pewnością przyszła coś od niego pożyczyć. Uśmiechnął się pod nosem. Tak, to zdecydowaniem był jego ulubiony zestaw charakterystycznych zachowań Suze.
Jej blond loki sterczał na wszystkie strony, zupełnie, jakby dopiero co wygramoliła się z łóżka.
- Musisz koniecznie pożyczyć mi swojego laptopa. – powiedziała, rozbieganym wzrokiem ogarniając cały jego pokój.
- Nic nie muszę, ale po twojej minie wnioskuję, że nie masz najmniejszej ochoty na żarty. Więc możesz go wziąć, dziś nie będę się z tobą drażnić.
- Och, jakiś ty łaskawy! – powiedziała złośliwie, dwoma susami przemierzając jego czysty i skromnie urządzony pokój.
- Co stało się z twoim komputerem?
- Z moim komputerem? Szlag go trafił. Możesz mi wierzyć czy też nie, ale dzisiaj wszystkie urządzenia elektryczne zmówiły się przeciwko mnie.
Alex roześmiał się. W jego dobrych oczach nie dojrzała choćby cienia ironii. Jej starszy brat należał do typu tych wrażliwców, którzy z każdej sytuacji potrafią wybrnąć ze stoickim spokoje. Rzadko kiedy się denerwował, a kiedy coś faktycznie wytrąciło go z równowagi, zawsze potrafił zachować zdrowy rozsądek. Suze nigdy nie doświadczyła jego gniewu, ponieważ swoją złość trawił w zupełnej samotności. Często bywało tak, że w jego obecności czuła się, jak niewrażliwy cyborg. Ale był dobrym bratem i Suze dziękowała Bogu, że stworzył go takim, jakim jest. Kiedy myślała, że jej starszy brat mógłby być jakimś popularnym, rozpuszczonym bachorem, podrywającym każdą jej koleżankę, robiło jej się nie dobrze.
- Ach, a więc żelazko to twoja sprawa? Biedny tata, myślał, że nie potrafi już nawet wyprasować koszuli.
Suze zrobiła nieszczęśliwą minę.
- Przecież chciałam was wyręczyć w prasowaniu… Kłopot w tym, że gdy tylko dotknęłam tego nieszczęsnego urządzenia, omal nie spaliłam twojej koszulki, ponieważ temperatura gwałtownie się podniosła. A potem wysiadła żarówka w mojej lampce! No, a teraz, kiedy zabrałam się do referatu z historii, komputer po prostu się wyłączył.
Alex zrobił przestraszoną minę.
- Jesteś pewna, że mój laptop jest całkowicie bezpieczny?
- Alex…
- Może powinienem przyjrzeć się twojemu?
Suze westchnęła i pokiwała głową.
- Tak, chyba powinieneś. Ale póki co zabieram twój. W końcu moja ocena z historii jest ważniejsza, niż jakiś komputer prawda?
Zanim Alex zdążył zaprzeczyć, Suze znikła już w drzwiach jego pokoju.

Posępnie pozbierała książki, które dopiero co rozsypały się na pachnącej chemikaliami podłodze. Czuła się okropnie, wciąż miała piasek pod powiekami, po ciężko spędzonej nocy. Nie dość, że położyła się późno z powodu wszystkich tych problemów z elektrycznością, to jeszcze nie mogła zasnąć, a kiedy faktycznie przychodził sen, raz po razy budziła się gwałtownie. W końcu przeraziła się czegoś do tego stopnia, że lękiem wyskoczyła z łóżka, by włączyć lampkę. Pokój był pusty. Czego właściwie się spodziewała? .
Pan Akerman stanął za nią, drapiąc się po czarnej koziej bródce. Broda ta była jego nowym nabytkiem i, jak zauważyła Suze, nauczyciel najwyraźniej był z niej bardzo dumny. Jego wodniste błękitne oczy uważnie śledziły papier mache, na którym Suze miała wykonać swoją pracę. Wzdrygnęła się mimo woli, wpatrując w niego. Nie lubiła koloru, jaki miały jego oczy. Były takie zimne i do złudzenia przypominały deszczowe dni, choć ich właściciel na ogół był pogodnym człowiekiem.
-Susannah… - wymruczał sam do siebie, jakby jej imię pomagało mu w koncentracji.– Chcę, żebyś namalowała coś, co będzie przypominać scenografię statku. Sam nie wiem, jak możesz to ująć, ale jestem pewien, że wymyślisz coś bardzo interesującego. Hmm, możemy wykonać maszt i postawić go, o, właśnie tam. –wskazał palcem w ciemne miejsce na scenie. Suze pokiwała głową, rozkoszując się miękkością fotela, w jakim ją posadził. – Tym też się zajmiesz, jeżeli mógłbym cię o to prosić. Na razie pomyśl, jak wypełnić tą ścianę. – wskazał na papier mache. – Mogą to być deski statku, kadłub, co tylko ci się spodoba.
Akerman wystawiał sztukę, w której główną rolę miała zagrać Jen. Oczywiście, nie było to dla Suze niespodzianką, ponieważ Jen dostawała 80% głównych ról z całorocznych sztuk. Zdziwieniem było dla niej to, że Akerman powierzył jej wykonanie wszystkich dekoracji. Jej, nie nikomu innemu!
- Myślę, że kadłub, to dobry pomysł. – wtrąciła, spoglądając na scenę. Akerman rozpromienił się.
- Tak…Cóż, tam postawiłem wszystko, co może ci się przydać i co wygrzebałam w mojej pracowni. Jeżeli będziesz jeszcze czegoś potrzebować, mów.
- Jasne. Panie Akerman?
Zwrócił swe oczy w jej stronę.
- Zachód słońca widoczny z kadłuba, co pan o tym sądzi?
Uśmiechnął się.
- Brzmi świetnie. – klasnął w dłonie jak uradowane dziecko. – Dobrze, więc ty, Susannah, zabieraj się do pracy, a ja pójdę po mojego pomocnika. Mamy kilka rzeczy do zawieszenia przy samym suficie, a potrzebny jest mi ktoś wysoki.
-Oczywiście. – zgodziła się, z żalem opuszczając wygodny fotel.
Pan Akerman zniknął w drzwiach auli, pozostawiając ją samą w wielkim, ciemnym pomieszczeniu.
Na ogół nie należała do bojaźliwych osób, ale nie mogła zaprzeczyć, że ostatnimi czasy wyobraźnia płata jej figle. Czasami wydawało się jej, że widzi rzeczy, których za wszelką cenę wolałaby nie oglądać. Na przykład, tam, w zacienionym kącie Sali, czy ta ciemność, nie przypomina wijących się po podłodze węży?
Najbardziej przerażały ją cienie, ciemne kąty takie, jak ten, na który właśnie spoglądała. Bała się, że owa, otaczająca scenę ciemność kryje w sobie coś niebezpiecznego. Coś, co wije się po podłodze, by za wszelką cenę dosięgnąć jej swoimi ciemnymi mackami, opleść jej nadgarstek i zwabić do świata mroku. Gwałtownie cofnęła się o jeden krok, jakby chciała się ustrzec od owych macek. Przecząco potrząsnęła głową, biorąc kilka głębokich wdechów. Jeżeli dalej będzie dawać upust swojej wyobraźni, wkrótce będzie się bała własnego cienia.
I wtedy właśnie poczuła coś za plecami. Usłyszała kroki, które, mogła przysiąc, skradały się, by ją dopaść. Z rozmachem odwróciła się na pięcie.
Na końcu Sali ujrzała ludzką sylwetkę i parę rozjarzonych, ciepłych, granatowych świetlików, które rozświetlały otaczający ją półmrok. Patrzenie w te dwa punkty sprawiało jej niewyobrażalną przyjemność. Przez chwilę ogarnął ją gwałtowny spokój, poczuła nawet słabo wyczuwalne bezpieczeństwo.
Jednak to uczucie gwałtownie się rozwiało, kiedy gdzieś obok siebie usłyszała dzwoniący w uszach trzask. Czy dopiero co nie zawadziła o coś stopą? Jak w zwolnionym tempie, patrzyła na chybotliwie słaniającą się drabinę, która stała oparta o najbliższą jej ścianę. Już po mnie.
W następnej chwili leżała już na deskach Sali gimnastycznej, przygnieciona czymś dużym i ciepłym.
- Co, do diabła… - odchyliła głowę, by sprawdzić swoje położenie. Zdziwiona stwierdziła, że przez te kilka sekund miała mocno zaciśnięte powieki.
Przed sobą ujrzała oczy, które wcześniej wzięła za dwa ogniki, rozświetlające mrok, a ich właściciel dyszał jej do ucha, jakby dopiero co przebiegł długi dystans.
- Następnym razem – wydyszał z rozbawieniem, unosząc się na łokciu - kiedy będziesz chciała zwrócić na siebie moją uwagę, skorzystaj z mniej niebezpiecznych rozwiązań, dobrze? – Jego czarne włosy otaczała chmara kurzu, a usta wygięły się w lekki uśmiech.
Suze zmarszczyła brwi.
- Uf, złaź ze mnie. Nie mogę oddychać. – wyswobodziła się z pod jego ciężaru. W uszach wciąż jej dzwoniło, a wspomnienie ostatniej chwili pozostawiło po sobie nieprzyjemny posmak kurzu.
Dag Harrison podniósł się z podłogi, uprzednio wytrzepując spodnie na kolanach. Potem wyciągnął rękę i pomógł jej wstać.
- To twoja wina. – powiedziała gniewnie, otrzepując rękaw bluzy. – Przestraszyłeś mnie. Musiałeś się tak skradać?
- Nie skradałem się. Po prostu chciałem się przywitać, skoro przez najbliższe tygodnie będziemy ze sobą pracować. – wyglądał tak, jakby cała ta sytuacja wprawiła go w rozbawienie.
Suze rzuciła mu piorunujące spojrzenie.
- Dobrze się bawisz? – zironizowała.
- Doskonale. – odpowiedział, uśmiechając się rozbrajająco.
- Co ty tutaj robisz? – zapytała bardziej nieprzyjemnie, niż istotnie miała w zamiarach.
- Pomagam Akerman’owi. Ty, jeżeli moje domysły są trafne, za pewne wykonujesz dekoracje. Mam rację?
- Tak. – rzuciła wojowniczo, znowu posyłając gniewne spojrzenie.
- Patrzysz na mnie tak, jakbym zawinił. – powiedział z udawanym wyrzutem. Czy ten człowiek ze wszystkiego sobie żartuje?
- Nie udawaj niewiniątka. Na mnie to nie-dzia-ła.
- Coś ci poradzę, Suze. Kiedy następnym razem uratuje cię przystojny młody człowiek, przyjmij jego pomoc z wdzięcznością. – powiedział, tym razem uśmiechając się zupełnie niewinnie.
Gdzie też podziały się jej maniery? Miał całkowitą rację, powinna podziękować.
- No dobrze. Przepraszam, a zarazem dziękuję. – powiedziała, wzdychając tak, jakby to wyznanie kosztowało ją wiele sił.
- Tak lepiej. Zawsze do usług – odparł. – No więc, skoro ckliwe pogodzenie mamy już za sobą, może powinniśmy odrobinę tu posprzątać. Wiesz, mnie to nie przeszkadza, ale co może pomyśleć sobie pan Akerman, widząc takie pobojowisko… Nie martwię się o swoją reputację, ale ty z pewnością wolałabyś zachować miano grzecznej dziewczynki...
- Och, zamknij się. - ucięła, chwytając drabinę z drugiej strony.

Dziękuję, bardzo dziękuję za tak pochlebne komentarze. Cieszę się, że to opowiadanie spotkało się z liczny poparciem. Pozdrawiam!

LunaLovegood dnia 15:55:17 16-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Moja opinia o bracie Suze nie uległa zmianie - nadal uważam, że Alex to świetny gość. Też bym chciała mieć takiego brata. Susannah to szczęściara.
trochę jej współczuję, że musi wykonać te wszystkie dekoracje do szkolnej sztuki sama. No ale w końcu ma teraz do pomocy Daga Uwielbiam takie złośliwości. Coś czuję, że Dag może niekoniecznie jest taki zły jak myślałam wcześniej?
No i o co chodzi z tą elektrycznością?! Czyżby Suze miała jakieś nadprzyrodzone zdolności? Ja bym chyba zwariowała.
Nie mogę się już doczekać kolejnego odcinka! Mam nadzieję, że pojawi się niedługo!
Pozdrawiam!
Maggie, niezmiernie korci mnie chęć zaspokojenia twojej ciekawości, ale przecież tak nie mogę!
Tak, Alex to dobry brat, a w przyszłości okaże się ogromnym wsparciem dla samej Suze. Pocieszę cię, że jego postać nigdzie mi nie umknie, będzie się trzymać Suze ( i nie tylko Suze ) do samego końca.
Lepiej nie spoileruj, bo potem nie będę miałą przyjemności z czytania

Fajnie, że Alex będzie się regularnie pojawiał. Na pewno będzie takim 'dobrym wujkiem' dla wszystkich. Podporą i wsparciem w trudnych czasach, które niedługo 'zagoszczą' w ich rodzinnym mieście
Nie mogę się doczekać kolejnego odcinka!

Maggie dnia 22:03:45 16-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Suze wydaje się miła, dobra, wrażliwa i jeszcze elektryczność jej nie lubi (tak samo jak mnie). W dodatku jest w niej coś melancholijnego z czym ani trochę nie mogę się utożsamić. Za to Jenny, która ekscytuje się byle czym jak spaniel rozłożyła mnie na łopatki. Wiem, wiem nie jest główną bohaterką, ale nic na to nie poradzę, że oszalałam na jej punkcie. Później opis tego Daga. Ciemne włosy, niebieskie oczy i postawa buntownika (przynajmniej ja go sobie tak wyobraziłam). A jak on pojawił się w szkole z mokrymi włosami to prawie mi ślinka poleciała! Pomimo wszystko jakoś go nie potrafię dopasować do Suze. Czy oni będą parą? Czy on jest człowiekiem? Nie wiem dlaczego, ale jak dla mnie on by idealnie pasował do ekscytującej się byle czym Jenny. Może to dlatego, że sama bym chciała dla siebie jakiegoś buntownika a ja chodzę jak podniecony spaniel. Rozwodzę się nad bohaterką drugoplanową a powinnam bardziej skupić się na głównej postaci. Zastanawiam się jaki będzie ten Luke. Może on będzie stworzony dla panny Gray. I malutka prośba, daj dla mnie troszkę Jenny i nie zabijaj jej. Jeżeli ci się uda spełnić moje prośby będę niezmiernie szczęśliwa
PS: Masz cudowny styl!
Och, nie, nie! Jenny tak samo, jak i Alex będą się trzymać Suze. Planuję też kreować jej postać, nie będzie ona w pewnym sensie tylko bohaterem drugoplanowym. Poznacie jej życie i obyczaje - niczego nie zabraknie, obiecuję. Co do wątków miłosnych, na razie nie mam zamiaru niczego zdradzać. Mogę powiedzieć tylko tyle, że spróbuję bardziej skupić się na różnicach między głównymi parami, niż na ich podobieństwach. Chodzi o to, aby połączyć dwa zupełnie przeciwległe sobie światy. ; )
Co do Suze - pamiętajcie, że jest to dopiero drugi odcinek. Do samego końca nie pozostanie świętoszką, wręcz przeciwnie pokaże także różki. Póki co różnica pomiędzy przyjaciółkami jest bardzo widoczna, ale w dalszym ciągu opowiadania doczytacie się również pewnych podobieństw.
Dziękuję za komentarze. ; **
Cóż, Suze nie miała łatwego dnia... Zaczynają ją prześladować jakieś koszmary, jak mniemam? Ciekawe, czy ma to związek z nowymi przybyszami??
Alex jest naprawdę dobrym bratem W tym przypadku Suze ma farta...

Hmmm... Czyżby halucynacje? Suze widzi coś, ale myśli, że to wyobraźnia płata jej figle...
No i poznajemy Daga... Sytuacja nieco śmieszna, te ich wzajemne dogryzanie...
Ciekawe jak im się będzie współpracowało...

Czekam na dalszy ciąg
Alex jest świetny, gdyby mój brat był taki świat od razu byłby piękniejszy;P Fajnie, że będzie pojawiał się regularnie:)
Co do tej elektryczności, to nie sądzę, żeby to był przypadek i węszę w tym udział jakichś mocy nieczystych, sił nadprzyrodzonych, czy jakkolwiek inaczej by tego nie nazwać I wydaje mi się, że wkrótce na linii Dag-Suze może zacząć iskrzyć. W sumie już iskrzy - chłopak jest pewny siebie i chyba trochę arogancki, a ona też nie wygląda mi na przestraszoną szarą myszkę
Zgadzam się z agam, że Dag jest arogancki pewny siebie ale Suze też potrafi się odgryźć. Cięta riposta jedna za drugą
Będzie ciekawie. Ciekawi mnie czy pomiędzy Dagiem a Suze faktycznie zaiskrzy a jeśli tak to coś czuję, że bedzie trójkącik bo przecież mamy jeszcze Luke'a Dość tych domysłów. Poczekam po prostu na odcinek
A co do Alexa to .... facet do tańca i do różańca. Fajnie, że będzie się pojawiał często bo jest bardzo pozytywną postacią i jak mniemam będzie wielkim oparciem dla wszystkich. Ciekawi mnie kogo jeszcze będzie się trzymał Alex. Czyżby jakaś miłość? Pewnie i tak nie otrzymam odpowiedzi, więc czekam na odcinek

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl