Maldita amor - Cap 14- Fin

Maldita Amor


Margarita to 23-letnia kobieta, która dopiero skończyła studia pedagogiczne, zrobiła kurs przedszkolanki i zaczęła właśnie pracę w tym zawodzie, bo uwielbia przebywać z dziećmi bez względu na ich wiek, choć te najmłodsze to wprost kocha. A skoro mowa o kochaniu.. Kiedyś była zakochana, ale co jej z tego przyszło ? Tylko ból i łzy. Postanowiła zapomnieć o mężczyźnie dla którego biło jej serce. Nie chciała więcej cierpieć i znajomych prosiła by przy Niej nikt o nim nie mówił, ani nawet nie wymawiał jego imienia. Postanowiła oddać się całkowicie swojej pracy. Ale nie przypuszczała, że los spłata jej figla i na nowo postawi na jej drodze Pablo. Co z tego wyniknie ? Jak oboje będą się zachowywać ? Czy jej uczucia odżyją na nowo ? I co z nim ? Jak ją będzie traktował ? Czy dla niej to wciąż będzie „przeklęta”, „cholerna” miłość ? A może już nie ?

Obsada :


Margarita Delarosa (Ximena Duque) - 23-letnia, przedszkolanka. Oddała się całkowicie pracy z dziećmi. Jak zawsze miła, wesoła, uśmiechnięta i pomocna. W sercu wciąż ma wyryte jedno jedyne imię o którym próbuje zapomnieć, a przynajmniej tak sobie wmawia.


Pablo Ramirez (Carlos Ferro) – 25-letni mężczyzna, właściciel jednego z najlepiej prosperujących sklepów z odzieżą i bielizną dla pań. Mieszka wciąż z rodzicami oraz bratem i jego rodziną. Stracił kontakt z Margaritą jeszcze za czasów technikum, kiedy to oboje tam chodzili. On skończył szkołę dwa lata wcześniej od Niej. Kiedy się widywali to zaczynało się i kończyło na zwykłym „cześć”. Wtedy jeszcze nie przypuszczał, że utracony kontakt z Nią, będzie aż taki dołujący. Próbował zdobyć jej numer od wspólnych znajomych, jednak oni nie mogli mu Go podać przez wzgląd na Nią.


Daniel Ramirez (David Chocarro)– 24-letni, brat Pablo. Ma wspaniałą żonę i śliczną 5-letnią córeczkę Inés, którą zapisał do przedszkola, w tej samej szkole, w której otrzymała pracę Margarita. Przez dłuższy czas prosi brata by zawoził i odbierał małą, bo ani on ani Catalina nie są w stanie z powodu dużego ruchu w ich własnym hotelu. Nie przypuszczał co wyniknie z tej prośby.


Catalina Ramirez (Nora Salinas) – 26-letnia żona Daniela. Ma z nim wspaniałą córeczkę. Jest współwłaścicielką hotelu „ La Rosa”. Mieszka z mężem i jego rodziną. Kiedy poznaje Margaritę zaprzyjaźnia się z Nią i wspiera.


Inés Ramirez (Daniela Aedo) – 5-letnia dziewczynka. Jest jak aniołek. Zawsze uśmiechnięta i wesoła. Bardzo chciała iść do szkoły, więc została zapisana do przedszkola. Od razu polubi Margaritę a kiedy dowie się, że zna się z jej wujkiem, mimo swojego wieku będzie chciała ich do siebie zbliżyć.


Felicia Ramirez (Eva Tamagro) – matka Daniela i Pablo. Kobieta o złotym sercu. Zawsze służy radą i pomocą. Kocha swoją wnuczkę oraz synową. Widzi rozterki swojego starszego syna i zastanawia się jak ma mu pomóc, nie wiedząc co się dzieje. Jednak jej wnusia mówi jej o wszystkim, a przynajmniej o tym co wie, choć jest jeszcze dzieckiem.


Cristóbal Ramirez (Braulio Castillo) – ojciec Daniela i Pablo. Tak jak żona kocha całą swoją rodzinę i wszystkich ich wspiera. Łatwiej jest mu dowiedzieć się co gryzie starszego syna. Doradza mu i pomaga.

Wkrótce dodam prolog. Wraz z kolejnymi odcinkami na pewno bd pojawiać się nowe postacie, więc wtedy bd je dodawała pod odcinkiem ;D

Anna. dnia 10:38:59 05-07-12, w całości zmieniany 17 razy

---

Jak uda mi się zajrzeć to będę czasem zaglądać, jak nie to nadrobię w ferie.

Obsada fantastyczna, szczególnie Ferro i Chocarro.
Klaudiś - okey okey ;D Miło mi bd, kiedy bd czytała ;D Ciesze się, że obsada się podoba
Fajna obsada i dodatkowo zapowiada się ciekawie Czekam z niecierpliwością

---

Wow, szybko zrealizowałaś pomysł. Obsada w jakiś sposób mi bliska - w szczególności Chocarro i Ferro, których mogłabym oglądać, słuchać i podziwiać godzinami. Czekam zatem na prolog lub pierwszy odcinek
Dzięki za komentarze A no szybko zrealizowałam, bo jak tylko odnalazłam ten pomysł, to zaczęłam pisać sobie i obsadę, prolog i pierwsze dwa odcinki Tak, że zapewne jutro pojawi się prolog.
Bardzo mi się podoba obsada
czekam na prolog i odcinki
będę czytała
Kiedy jakiś pierwszy odcinek lub prolog??
Miałam dodać prolog jutro, ale doszłam do wniosku, że mogę nie mieć jutro na to czasu, więc dodaję jeszcze dziś.

Prolog

Wydawać się może, że tak prosto jest wymazać kogoś z pamięci i z serca. Może i z tego pierwszego da się bardzo szybko, ale gorzej jest z tym drugim. Serce nie zawsze posłucha rozumu i nie tak łatwo jest kogoś z Niego wymazać, jeśli się przez długi czas tą osobę kochało. I choćby nie wiadomo jak się każdy starał tego nie da się zrobić za pomocą jednego pstryknięcia palcami. Do tego chyba potrzeba by czarodziejskiej różdżki, ale takie rzeczy to tylko dzieją się w bajkach, a nie w prawdziwym życiu. Trzeba nauczyć się z tym żyć i jak najmniej myśleć o tym, a wtedy powinno być dobrze. Wydawać się może niektórym, że ukończenie technikum obsługi turystycznej powinno wystarczyć, ale nie Margaricie. Ona wolała iść jeszcze na studia pedagogiczne, a następnie zdobyć zawód przedszkolanki. Kobieta zawsze miała wysokie ambicje i wyznaczała sobie jasne cele. Na studiach dawała sobie rade i była jedną z najlepszych studentek. Pracę bardzo łatwo znalazła w jednej ze szkół położonej 20 km od jej miejsca zamieszkania. Miała prawo jazdy, więc bez problemu mogła kursować między domem a pracą. W ostatni dzień wakacji spotkała się ze znajomymi by jakoś ten dzień uczcić. Do późnej godziny siedzieli w barze i pili drinki. Gdy w pewnej chwili ktoś zapytał ją o Pablo, zacisnęła tylko wargi i pokręciła głową na znak, ze nic o nim nie wie i nie chce wiedzieć. Bo po co ? Przecież jeśli będzie się interesowała tym co On robi to nigdy nie zapomni o nim. A musi to zrobić, bo inaczej nie będzie mogła spokojnie ułożyć sobie życia. Pablo musi odejść w przeszłość. Musi w końcu zamknąć rozdział z jego imieniem. Ale czy tak się stanie ? Przecież nigdy nie wiadomo co los dla Niej szykuje.
bardzo ciekawy i intersujący prolog
czekam na pierwszy odcinek
Prolog bardzo ładny, jest zapowiedzią do dalszych wydarzeń

Póki co na razie wiemy, że główna bohaterka nie tylko jest ambitna i pracowita, ale i kochała i zapewne teraz trudno jest jej tego kogoś wymazać z serca, jak podkreśliłaś to w pierwszych słowach prologu, które zapewne nawiązują do uczuć Margarity.

Czekam więc na premierę
Dzięki za komentarze ;D

Klaudiś - tak, tymi pierwszymi słowami podkreśliłam uczucia Margarity. A pierwszy odcinek pojawi się gdzieś koło piątku zapewne.
Mhm prolog stanowi przyjemny wstęp do losów Margarity, a ostatnie zdanie jest zapowiedzią nieuniknionego. Tym bardziej, że przeszłość lubi dawać o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie
Chocarro i Ferro bosko
Nie lubię Ximeny, ale cóż...

Pomysł bardzo ciekawy i pewnie będę czytać
Cap 1

Margarita wstała o świcie bo nie mogła spać. Myślała o tym jak szybko płynie czas. Dopiero ukończyła studia, a dziś już miała zacząć pracę w przedszkolu. Kiedy tamte piękne dni minęły ? Cudne dzieciństwo, ukończenie szkoły, pierwsza prawdziwa miłość, lecz nigdy nie odwzajemniona …. Założyła na siebie czarną sukienkę do kolana, włosy związała w artystyczny nieład. Zrobiła sobie lekki makijaż, wzięła torebkę i wyszła z mieszkania. Wsiadła do samochody, by po kilkunastu minutach być już na miejscu. Zaparkowała w odpowiednim miejscu, po czym powoli skierowała swoje kroki w stronę wejścia do szkoły, a następnie auli, w której miał rozpocząć się oficjalnie rok szkolny dla dzieci i pierwszy rok pracy dla Niej. Obserwowała wszystko i wszystkich dookoła. Widać było, że każdy się już zna. Tylko ona była tu obca, ale liczyła, że szybko się zaaklimatyzuje i wszystko będzie dobrze.
- Teraz chciałabym przedstawić nową przedszkolankę, Panią Margaritę Delarosa – powiedziała dyrektorka szkoły, zwracając swój wzrok w stronę brunetki, która z uśmiechem podeszła i się przywitała. Po wszystkim została zaprowadzona do klasy, w której od tej pory miała mieć zajęcia. Usiadła za biurkiem i wypełniła jakieś papiery, które jej podano. Kilka minut później zjawili się rodzice ze swoimi dziećmi. Przedstawiła się ponownie i obiecała, że ich pociechom nic się nie stanie, że będzie o nie dbała jak o swoje własne. Zdziwiło ją to, że nie pojawiło się jeszcze jedno dziecko ze swoimi rodzicami, bo Pani dyrektor zdążyła jej powiedzieć, że będzie miała pod opieką 15 dzieci, a w tej chwili było ich tylko 14. No, ale może coś im wypadło ? Choć nie powinno w taki dzień. Jednak nie miała zamiaru w to wnikać. Poinformowała dorosłych jaki jest przewidywany plan zajęć na następny dzień i co dzieci powinny ze sobą przynieść. Zmęczona wróciła do domu i od razu zrobiła sobie relaksującą kąpiel.
- Jak to teraz będzie ? 15 młodych dzieci pod moją opieką. Mam nadzieję, że sprostam temu wszystkiemu. - westchnęła głęboko, po czym wyciszyła swój umysł i zaczęła się odprężać.

-------------------
- Tatusiu, przecież miałam iść dzisiaj do przedszkola. - mała brunetka, spojrzała na swojego ojca ze smutkiem w oczach.
- Wiem, kochanie. Pójdziesz jutro i zaprowadzi Cię tam wujek Pablo bo ja z mamusią musimy być w pracy z samego rano. Nie złość się słoneczko. Tatuś nie spisał się dzisiaj, ale jakoś Ci to wynagrodzę – Daniel uniósł swoją pierworodną na ręce i pocałował czule w czoło. Bardzo ją kochał i było mu przykro, że nie poszła na rozpoczęcie roku, ale nikt nie miał czasu aby ja zabrać do szkoły. Zaprowadził ją do jego matki a sam udał się do brata, by z nim porozmawiać.
- Pablo, musimy pogadać – powiedział, przekraczając próg pokoju bruneta.
- O co chodzi Danielu ? - mężczyzna spojrzał na Niego i wskazał głową by usiadł.
- Muszę być jutro z Cataliną z samego rana w pracy, a ktoś musi zawieźć Inés do przedszkola. Pomyślałem, że Ty mógłbyś to zrobić. Jesteś naszym jedynym ratunkiem – powiedział i popatrzył błagalnie na swojego brata.
- Oj, młody młody... Nie ma problemu, z chęcią zawiozę tego aniołka. I tak jutro mam jeszcze wolne. W biurze dadzą sobie beze mnie radę. - uśmiechnął się brunet.
- Wielkie dzięki. Masz u mnie całą zgrzewkę piwa – zaśmiał się Daniel, po czym opuścił pokój brata. Zawsze mógł na Niego liczyć i nigdy Go nie zawodził tak było i tym razem. Nie przypuszczał jednak, kogo jego brat spotka w tym przedszkolu.

---------------------

Delarosa siedziała już w klasie i przeglądała jakieś papiery związane z jej pracą w tej szkole, gdy zaczęły się pojawiać dzieci z rodzicami. Kiedy w pewnej chwili usłyszała „dzień dobry” wymówione niskim męskim głosem, tak bardzo charakterystycznym aż bała się spojrzeć w stronę drzwi. Modliła się by słuch ją mylił, jednak kiedy się odwróciła i ujrzała umięśnionego bruneta z tym charakterystycznym uśmiechem na twarzy nie miała już żadnych złudzeń. Jej serce zamarło na kilkanaście sekund. Musiała się szybko otrząsnąć.
- Dzień dobry – powiedziała, patrząc na Niego. Przeniosła szybko swój wzrok na blondyneczkę, która trzymała Go za rękę. To za pewne jego córka. Bo inaczej by z Nią tu nie przyszedł. Uśmiechnęła się blado, po czym poprosiła o podanie imienia i nazwiska dziewczynki.
- Inés Ramirez – usłyszała w odpowiedzi. Tak. To musi być jego dziecko.
- Witaj, aniołku. Jestem Margarita i od dziś będę się Tobą zajmowała i uczyła Ciebie jak i resztę twoich koleżanek i kolegów. - podeszła do Inés i wręczyła jej lizaka, tak jak każdemu z dzieci.
- Dzień dobry, Pani. - mała brunetka odwzajemniła uśmiech, po czym znalazła sobie miejsce w ławce, a następnie zaczęła bawić się z innymi.
- Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że będziesz pracowała jako przedszkolanka, pomimo chodzenia do technikum turystycznego – Pablo wyraził swoje zdziwienie.
- No cóż. Nigdy nie powiedziałam, że muszę pracować w takim zawodzie w jakim wybrałam szkołę. Kobieta zmienna jest, więc miałam prawo zmienić zdanie to tego kim chcę być. - odparła, patrząc na Niego uważnie. Próbowała znaleźć w jego twarzy choć jeden element, który się zmienił, ale nic z tego. On się nie zmienił. O dziwo nie zauważyła nawet obrączki na jego palcu pomimo iż przyprowadził dziewczynkę. - Ty zaś widzę musisz być ogromnie szczęśliwy. Szybko ułożyłeś sobie życie i masz piękna córkę.
- Córkę ? - mężczyzna spojrzał na nią z zaskoczeniem, po czym po chwili zrozumiał o co jej chodzi i się zaśmiał - Inés nie jest moją córką, lecz bratanicą. To dziecko Daniela.
- Daniela ? Przepraszam. - speszyła się, po czym jednak szybko wzięła w garść. - No, ale nie mam czasu na dłuższą rozmowę. Pora bym zaczęła lekcje, więc bądź tak łaskawy i opuść już klasę.
- Zmieniłaś się. - stwierdził, patrząc na Nią z dziwnym wyrazem twarzy, po czym pożegnał się i wyszedł. Margarita była kompletnie zdezorientowana, ale musiała wziąć się w garść bo przecież dzieci czekały na rozpoczęcie się zajęć. Odetchnęła parę razy głęboko, podeszła do biurka i odnalazła kartkę na której miała napisane co będzie robiła z dziećmi. Doskonale się z nimi dogadywała, co bardzo ja cieszyło.
Hmm, przeczuwam, że będzie to chyba najlepsze z Twoich opowiadań, a przynajmniej takie odnoszę wrażenie po zamieszczonym tutaj odcinku. Bardzo podoba mi się postać Pablo i jego relacje z bratem i bratanicą. Swoją drogą obsadzenie Chocarro w roli opiekuńczego i kochającego ojca było strzałem w dziesiątkę, bo mężczyzna niewątpliwie jest i w rzeczywistości cudownym rodzicielem Pierwsze spotkanie naszej pary protów po latach dość tajemnicze...Niby zostało wypowiedziane tak niewiele słów, a została się taka niepewność, co do ich dalszego losu...Czekam zatem na więcej

Hmm, przeczuwam, że będzie to chyba najlepsze z Twoich opowiadań, a przynajmniej takie odnoszę wrażenie po zamieszczonym tutaj odcinku.

Zgadzam się - widać pomysł Ci bardziej przypadł niż "Cual es la verdad?" Przynajmniej ja tak sądzę, bo Ty możesz inaczej to odczuwać

Hmm... Nie byłem pewny co od protki, jednak po tym odcinku jestem już upewniony, że dobry wybór
Co do reszty obsady się nie wypowiadam, bo mi przypadła do gustu
Odcinek wprowadzający, więc też i ciekawy
Życzę weny i zapału

Santiago dnia 14:21:49 25-01-12, w całości zmieniany 1 raz
Mimo iż odcinek był krótki to bardzo mnie się bardzo podobał.Był interesujący ,bardzo mie zaciekawił moment kiedy Margarita spotkała się z Pablo ciekawa jestem jak będzie dalej ,czy do siebie wrócą..?
Czekam na kolejny odcinek
Moniś - Czyli bardziej to Ci przypadło do gustu niż "Cual es la verdad?" ? . Miło przeczytać takie słowa Ciesze się, że postać Pablo od razu Ci przypadła do gustu Zastanawiałam się pomiędzy tymi dwoma aktorami, którego dać jako Pablo a którego jako Daniela ;D No i dałam dobrze Miło, że odniosłaś takie wrażenie

Miłoszu - Chyba tak, albo raczej na pewno bardziej mi przypadł niż tamten. Może mam jakieś powody ;D ;D Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć.

Kinga - Nie mogę odpowiedzieć Ci na pytanie bo nie było by już ciekawie. Jedynie mogę zdradzić, że będą bardzo często się widywać.
Szczerze mówiąc, dużo bardziej - bo tutaj każdy bohater przypadł mi do gustu i chcąc, nie chcąc zdobył jakąś część mojej sympatii. Wszystko ma ręce i nogi tak, jak to lubię - i po raz pierwszy od samego początku cenię sobie prota. A w Twoich opowiadaniach to sukces, bo wiesz, że i Paul i Santiago byli dla mnie na "nie"
Moniś - no to się bardzo ciesze bo i mi to o wiele bardziej opowiadanie przypadło. Fakt, tamte jakoś tak nie miały rąk i nóg ;D No wiem wiem.
No mam nadzieje ,że często
czekam bardzo na kolejny odcinek
Bardzo ciekawy odcinek, postaram się jednak streścić szybko gdyż nie mam jakoś weny do pisania komentarzy w tym tygodniu.

Margarita jest sumienną, pracowitą i do tego sympatyczną osobą. Widać, że jej kontakty z dziećmi będą naprawdę bardzo dobrze i będzie mogła poczuć się spełniona w zawodzie przedszkolanki. Nie mam też wątpliwości, że spotkanie z nieznajomym, który jest jej jakąś... pewną przeszłością było dla niej zaskakujące. Początkowo bowiem pomyślała, że dziewczynka, którą przyprowadził do przedszkola jest jego córką, ale szybko mężczyzna wyprowadził ją z błędu. Czuję, że to nie będzie ich ostatnie spotkanie.
Mimo, że Daniel widać, że jest opiekuńczym i kochającym rodzicem to jednak pierwsza jego scena mnie trochę zirytowała, ze względu, że według mnie rozpoczęcie nauki dziecka powinno być najważniejszą sprawą i nie powinien się wykręcać brakiem czasu. Jednak i tak widać, że kocha swoją córkę.

I pozwól, że mam taką małą uwagę. Jeśli chodzi o zaimki typu: niej, jego, ich, twoje itd. W takich opowiadaniach i głównie wszędzie piszemy je z małych liter, jedynie w jakiś listach np pisze się z dużej litery, ale rozumiem, że to zapewne przyzwyczajenie i trudno się by było odzwyczaić.
Klaudiś dziękuję za odwiedziny i komentarz Tak to jest już takie moje przyzwyczajenie, ale postaram się już tak nie robić w opowiadaniach
Cap 2

Pablo siedział w kawiarence i sączył kawę. Dlaczego widok Margarity w tym przedszkolu, takiej uśmiechniętej i całkowicie odmienionej tak go poruszył ? Dlaczego czuł się jakoś tak dziwnie ? Czemu wciąż miał ją przed oczami ? Przecież od tak dawna nie mieli ze sobą kontaktu i to dlatego, że ona zapewne nie chciała. Choć, miała prawo. W końcu w gimnazjum droczył się z nią, dzwonił do niej, rozmawiał z nią a w technikum już tego nie robił. Nawet mało kiedy mówił jej „cześć”. A przecież byli przyjaciółmi. Sam się na to zgodził, bo bardzo lubił jej towarzystwo. Wiedział, że go kochała a ona wiedziała, że nigdy z tego nic nie będzie. Ale dlaczego ? Może dlatego, że uważał iż jest momentami hmm.. za dziecinna ? A może po prostu bał się z nią związać by jej nie sprawić potem przykrości, gdyby się nie udało ? Zapewne właśnie z tego powodu. Ale co teraz ma zrobić ? W końcu będzie ją widywał przez długi czas, dopóki będzie odprowadzał i zabierał Ines. A co potem ? Na nowo straci z nią kontakt ? Nie ! Do tego nie może dopuścić. Musi zrobić wszystko by odzyskać jej przyjaźń. To jedyna kobieta, z którą mu się doskonale dogadywało. Czasem nawet nie potrzebowali słów wystarczyło, że się do niej uśmiechnął, a ona już się rumieniła a jednak odwzajemniała uśmiech.
- Ah.. Co się ze mną dzieje ? - westchnął, kończąc pić kawę. Przypomniał sobie różne sytuacje ze szkoły średniej, kiedy ją widywał. Zawsze szła w otoczeniu grupki dziewczyn, czasem sama albo z jedną koleżanką. Jednak cały czas była uśmiechnięta, wesoła i momentami cudownie się śmiała. A kiedy tylko przechodził obok posyłała mu ten piękny uśmiech i odpowiadała na „cześć” tylko wtedy gdy pierwszy to mówił. Były momenty, że w ciągu dnia potrafił powiedzieć do niej trzy razy „cześć”, a także momenty, że się tylko mijali i nie odzywali lub z daleka widywali. Zawsze była zwariowana. Czasami na schodach słyszał jej perlisty śmiech, który sprawiał, że robiło mu się jakoś tak miło. Ciekawe czy ma kogoś ? Zapewne tak. W końcu miała z tego co przypuszczał i wnioskował doskonały kontakt z kolegami z jej klasy a zwłaszcza z jednym. Czasami słyszał i widział jak się droczą ze sobą, kłócą a potem razem śmieją. Być może teraz są parą.

Pojechał do szkoły aby odebrać bratanicę, która już jako jedyna siedziała w klasie bo reszta dzieci już dawni została zabrana do domu. Mała rozmawiała z Margaritą i nawet nie zauważyły, że stanął w drzwiach i się im przygląda. Zauważył, że bardzo szybko złapały wspólny język.
- O wujek. - Ines jako pierwsza go ujrzała – W końcu przyjechałeś. - uśmiechnęła się, wstała i podała mu swój plecak.
- Wybacz aniołku, że się spóźniłem, ale straciłem rachubę czasu. - pogładził ją po głowie, a następnie spojrzał na Margaritę. - mam nadzieję, że nie jesteś zła iż musiałaś dłużej posiedzieć i popilnować jej.
- Nie, nie jestem zła. Każdemu czasem coś wypadnie i może się spóźnić. - odparła, nie patrząc na niego. Zaczęła zbierać swoje rzeczy.
- Jeśli się zgodzisz to mogę Cię odwieźć. - zaproponował i czekał na jej reakcję.
- Dziękuję, ale jestem własnym samochodem. - odparła opanowanym głosem. Pablo jednak z Ines poczekali na nią by przynajmniej odprowadzić do samochodu.
- Do zobaczenia, aniołku. - pocałowała małą brunetkę w czoło i uśmiechnęła się.
- Do widzenia, proszę Pani. Na pewno jutro będę w szkole. - dziewczynka wsiadła do samochodu wujka.
- Do zobaczenia, Margarito – odezwał się Pablo. Brunetka jedynie skinęła głową i odczekała aż odjadą, by dopiero wtedy móc samej także pojechać do domu.

-----------------------------------------------

Ines zjadła obiad i od razu zaczęła opowiadać dziadkom i rodzicom jak było w przedszkolu. Mówiła co zaczęła się uczyć, jakie ma koleżanki i jakich kolegów. Chwaliła także swoja Panią przedszkolankę i powiedziała, że bardzo ją polubiła, a także, że wujek Pablo ją zna. Po długiej opowieści poszła się pobawić.
- A więc znasz przedszkolankę, Ines ? - zapytała Felicia, patrząc z uwagą na swojego syna.
- Tak, mamo. Znam bo to moja dawna znajoma. Ale wolałbym o tym nie rozmawiać – odparł i poszedł do siebie. Za nim podążył Daniel i Cristóbal.
- Ojcu i bratu nie powiesz nic ? - Cristóbal spojrzał na syna, po czym usiadł na krześle a obok niego Daniel.
- To Margarita Delarosa. - powiedział, a Daniel był zaskoczony.
- Ta Margarita ? - otworzył oczy ze zdumienia. Pablo pokiwał głową.
- Tak, właśnie ta. Moja dawna przyjaciółka, z którą straciłem kontakt i jestem pewien, że z własnej winy. Kiedy ją dziś zobaczyłem poczułem się jakoś tak dziwnie. Zmieniła się i to bardzo. Mam wrażenie, że nie zbyt jej się spodobało to, że to właśnie ja przywiozłem Ines i ją odebrałem. Myślała nawet, że to moja córka. I powiedziała to z takim hmm.. jakby żalem w głosie. Jednak wyprowadziłem ją z błędu. Złapała z naszym aniołkiem świetny kontakt po tych kilku godzinach. - spojrzał na ojca i brata szukając w nich jakiegoś ratunku.
- Hmm... Przyjaciółka, mówisz ? - zamyślił się Cristóbal – a może była kimś więcej niż przyjaciółką tylko albo to od siebie odrzucałeś albo tego nie dostrzegałeś. Dam ci dobrą radę synu. Przemyśl sobie wszystko na spokojnie a potem powoli spróbuj odbudować waszą znajomość a resztę zostaw w rękach Boga i losu.
O proszę, czyli Margarita i Pablo byli dawniej przyjaciółmi, a dziewczyna darzyła go głębszym uczuciem. Po prologu spodziewałam się dużo grubszej sprawy, ale i ta stawia swego rodzaju "krechę" na relacjach tego duetu. Najważniejsze jednak, że mężczyzna żałuje tego, co się stało w przeszłości i bierze pod uwagę nawet naprawienie swoich błędów. Myślę, że jeżeli dobrze by nad tym popracował, to na pewno osiągnąłby cel. Margaricie nadal nie jest bowiem obojętny

A relacje trzech panów, przedstawione w ostatniej części naprawdę zacnie przedstawione. Dobrze wiedzieć, że Pablo ma na kogo liczyć

Czekam na szybki new
Moniś dziękuję za komentarz Tak oni dawniej byli przyjaciółmi a Margarita go kochała. Na pewno bd nad tym pracował

A dziękuję Właśnie o to mi chodziło by przedstawić relacje 3 panów jak najlepiej.

Ciesze się, że to opowiadanie Ci się podoba a zwłaszcza prot Postaram się szybko dodać new
A więc Margi i Pablo byli przyjaciółmi,a wydawało mi się,że kimś więcej.
Dobrze,że on żałuje swoich błędów i ,że ma wsparcie ze strony rodziny
Cieszę się ,że Ines i Margi mają wspólny język widać jak kocha dzieci i potrafi się z nimi dogadać,ma podejście

Czekam na kolejny odcinek
Ładny, przyjemny i co najważniejsze ciekawy odcinek.

Dzisiaj bardziej, lepiej poznaliśmy Pablo. Wiesz? Jego postać naprawdę jest bardzo fajna i z góry mogę przyznać, że mi się podoba. To fajny, miły i do tego przystojny mężczyzna. Po spotkaniu z Margaritą zdał sobie tak naprawdę sprawę z tego, że tęskni za swoją dawną przyjaciółką, z którą rozumieli się niegdyś bez słów. Widać po nim, że ta przyjaźń znaczyła dla niego bardzo wiele, ale po szkole jednak się skończyła. Pablo żałuje zapewne teraz tego, że nie zauważał tak pięknej i dobrej kobiety. Czyżby zamierzał postawić jakiś krok i odbudować straconą znajomość, jak poradził mu ojciec??

Margarita musi nosić rany głęboko w sercu, bo wciąż nie może zapomnieć o przeszłości i dlatego jest chłodna wobec swojej starej miłości. Widać, że stara miłość nie rdzewieje, bo kobieta wydaje się być wciąż pod władaniem uroku tego mężczyzny. Ciężko będzie jej teraz jakoś o nim zapomnieć, tym bardziej, że będzie skazana na częste widywanie Pablo.
Muszę też przyznać, że jako przedszkolanka jest wspaniała. Dzieci do niej lgną i szybko zyskują jej zaufanie. Szczególnie mała Ines, której Margarita od razu zaskarbiła sobie uczucie.
Klaudiś ciesze się, że postać Pablo ci się podoba. Staram się Go kreować na takiego, którego czytelnicy polubią a jednocześnie i ja go lubię. A być może zamierza zrobić to co poradził mu ojciec ;D

No niestety. to będą ciężkie chwile dla Margarity. Tak, idealna z niej przedszkolanka
Cap 3

Margarita siedziała z kubkiem gorącej czekolady przed ekranem swojego komputera i czytała wiadomości jakie jej poprzychodziły. Połowę z nich od razu usunęła a resztę po kolei odczytała. W pewnej chwili usłyszała dźwięk swojego telefonu i nie patrząc na wyświetlacz odebrała.
- Delarosa, słucham – powiedziała, nie odrywając wzroku od monitora.
- To ja Isabel Martínez. Pamietasz mnie jeszcze Margarito ? - zapytała kobieta po drugiej stronie telefonu.
- Isabel. Jasne, że pamiętam. Jak mogłabym Cię zapomnieć. Miło, że dzwonisz. - brunetka przestała wpatrywać się w monitor i skupiła na rozmowie z koleżanką, z którą chodziła do szkoły średniej.
- Dzwonię bo dawno się nie widziałyśmy. Może spotkałybyśmy się... hmm.. Dziś może już nie, ale jutro o 15 w kawiarni „caferosa”. Co ty na to ? - zapytała blondynka i czekała na odpowiedź przyjaciółki.
- No zgoda. Ale gdybym się spóźniła parę minut to nie miej mi tego za złe. Do jutra kochana – Margarita odłożyła telefon i wypiła do końca czekoladę. Spotkanie z przyjaciółką dobrze jej zrobi. Będzie miała przed kim się wygadać i poradzić.

Brunetka założyła na siebie czarną bluzkę z krótkim rękawem, czarne rurki i szpilki. Na wierzch ubrała szarą marynarkę. Włosy rozpuściła. Jako dodatek założyła naszyjnik. Gotowa wyszła z domu, wsiadła w samochód i pojechała do szkoły. Po 30 minutach parkowała już na swoim miejscu.
W klasie jeszcze nie było nikogo, więc mogła spokojnie poukładać rzeczy i jeszcze wypić gorącą herbatę. Ta sielanka jednak długo nie trwała, gdyż zaczęły pojawiać się dzieci z rodzicami lub z kimś z rodziny. Tak jak poprzedniego dnia na samym końcu pojawił się Pablo z Ines. Ubrany był w dżinsowe spodnie, czarną bluzkę i czarną bluzę w niebieskie gromy. Akuratnie musiał założyć taką a nie inną ? Przecież zawsze uwielbiała ją. Czy on wie w ogóle o tym ? A może nie ?
- Witaj aniołku – brunetka uśmiechnęła się do dziewczynki, która następnie zajęła swoje miejsce i rozmawiała z kolegami i koleżankami.
- Ładnie dziś wyglądasz, Margarito – usłyszała od Pablo. Spojrzała na niego i tylko lekko się uśmiechnęła w odpowiedzi. Czemu on jeszcze tu stoi ? Powinien już iść. Tysiące myśli i pytań przebiegało przez jej głowę. W pewnym momencie pojawiła się jej koleżanka i poinformowała, że dyrektorka che pilnie ją widzieć i odeszła.
- Idź. Przypilnuje dzieci – Pablo się uśmiechnął do niej. Nie miała wyjścia, więc się zgodziła i udała do gabinetu dyrektorki.
- Chciała mnie pani widzieć. - Margarita stanęła przed biurkiem i spojrzała na starszą już kobietę.
- Tak, pani Margarito. Mam do pani bardzo ważną prośbę. Otóż wczoraj jak na nieszczęście nauczycielka języka angielskiego miała wypadek i złamała nogę. Poszła od razu na zwolnienie lekarskie i postawiła nas w kropce. Wiem, że zna ten język pani doskonale bo sprawdziłam to w pani dokumentach. Czy mogłabyś się tego podjąć do czasu powrotu Gomez ? Ułożę plan lekcji do następnego tygodnia tak abyś mogła spokojnie jeszcze prowadzić zajęcia jako przedszkolanka – dyrektorka patrzyła na Delarosę z prośbą w oczach. Brunetka była bardzo zszokowana a jednocześnie zaskoczona.
- Jeśli trzeba to poprowadzę lekcje na czas jej nieobecności. - uśmiechnęła się, porozmawiała jeszcze chwilę z dyrektorka po czym udała się s powrotem do swoich podopiecznych. Stanęła w drzwiach i zamarła z wrażenia. Pablo bawił się doskonale z dziećmi a one wesoło się śmiały. Dłuższy czas przyglądała im się z uwagą aż zakończyli swoją zabawę.
- Dziękuję za przypilnowanie ich. Teraz możesz już wracać. Dalej sama się nimi zajmę. - powiedziała, siadając za biurkiem.
- Nie masz mi za co dziękować. To same aniołki. - uśmiechnął się, a kiedy już miał wyjść dzieci podbiegły do niego i złapały za rękę i nogę.
- Proszę pani, niech mój wujek zostanie. Wszyscy chcemy abyście razem nas dziś uczyli – Ines popatrzyła na Margaritę ze słodkim wyrazem twarzy.
- Nie wydaje mi się, żeby do był dobry pomysł. Twój wujek na pewno musi iść do pracy. - odparła podkreślając ostatnie słowo i licząc, że mężczyzna zrozumiał jej aluzje.
- Moja praca nie zając nie ucieknie. Chętnie z Wami zostanę – a jednak nie zrozumiał bo uśmiechnął się i dał zaprowadzić gromadce do kolejnej zabawy. Brunetka westchnęła głęboko. Boże. To jakaś próba czy kara ? Jak ma niby prowadzić lekcje, kiedy on jest w pobliżu ? Musi się wziąć jakoś w garść. Może uda jej się wytrzymać do 15, ale to będzie bardzo trudne. Jej podopieczni kompletnie wywrócili cały harmonogram zajęć tego dnia. Musiała pozwolić im wybierać co mają robić. I wszystko by było dobrze, gdyby w tych zabawach nie musiała być w grupie z Pablem. Jego jednak chyba to wszystko bawiło, bo śmiał się wesoło jak dziecko. Ah ten jego przecudny śmiech.
- Wasza pani coś chyba dziś jest nie w humorze, bo wcale a wcale się nie śmieje. Trzeba coś z tym zrobić. Macie jakiś pomysł ? - brunet spojrzał najpierw na gromadkę a potem na kobietę, która wyglądała jakby miała ochotę zabić go wzrokiem.
- Łaskotki ! – zawołały chórem wszystkie dzieci i od razu przystąpiły do realizacji. Zaczęły ją łaskotać ile tylko miały sił aż w końcu Margarita się roześmiała swoim perlistym śmiechem. To wywołało uśmiech na twarzy Ramireza.

-------------------------------
Margarita wbiegła do kawiarenki spóźniona aż 15 minut. Wzrokiem odszukała blondynki, która już na nią czekała i pomachała do niej.
- Witaj – ucałowała przyjaciółkę w policzek – przepraszam za to spóźnienie. Zaraz ci wszystko wyjaśnię – zamówiła sobie kawę, po czym zaczęła opowiadać Isabel o tym co się wydarzyło w jej pracy. - I rozumiesz, że jego to wszystko bawiło ? Specjalnie zapytał dzieci czy mają pomysł jak mnie rozśmieszyć. Miałam ochotę zabić go wzrokiem. To przebywanie z nim było dla mnie męką.
- No już dobrze, kochana. Rozumiem cię doskonale. Ale nie uważasz, że on może próbował się do ciebie jakoś zbliżyć ? Może on coś do ciebie czuje od dawna tylko dopiero teraz to sobie uświadomił i chce ci o tym dać do zrozumienia ? - blondynka spojrzała uważnie na brunetkę.
- Nie wygaduj głupstw, Isabel. Nagle po 6 latach zdał sobie z tego sprawę. To śmieszne i głupie. A najgorsze jest w tym wszystkim to, że ja nie przestałam go kochać. Choć byłam pewna, że to już za mną, ale kiedy go ujrzałam wczoraj to zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę tylko sobie wmawiałam, że już nic do niego nie czuję. - upiła łyk kawy a potem westchnęła. - I co ja mam teraz zrobić ?
- Po pierwsze uspokoić. To nie koniec świata. Uważam, że powinnaś zmienić swoje nastawienie i być dla niego miłą. Pozwól mu pokazać o co mu chodzi. Przecież nie zrobi ci krzywdy.
- A jeśli zrobi ? To co wtedy ? Isabel, ja nie chcę już cierpieć z jego powodu. Za dużo łez przez niego wylałam i nie przespałam nocy. Wiesz jak to jest, kiedy słyszysz, że dzwoni telefon lub przychodzi wiadomość i łudzisz się, że to od niego. Jak to jest kiedy widzisz go z daleka a on cie nie zauważa albo jest z inną ? Jak to jest kiedy mijasz go i patrzysz mu przez ułamek sekundy w te cudne oczy ? Wiesz jak boli świadomość tego, że jest nieosiągalny ? Że nie jest dla mnie i nigdy nie będzie ? Że jest jak ten zakazany owoc ? Powiedz mi. Wiesz jak to jest czy nie ? - Margarita poczuła jak coś ściska ja za gardło. Robiła wszystko by się nie rozpłakać. Musi być silna.
- Nie, kochana. Nie wiem, ale mogę sobie to wyobrazić. No już uspokój się – pogładziła ją po dłoni. Jeszcze długo siedziały i rozmawiały ze sobą.


Isabel Martinez (Ana Layevska)

Anna. dnia 14:12:52 29-01-12, w całości zmieniany 1 raz
Łiii, wszyscy zdecydowali się mnie uszczęśliwić, dodając do obsady moją ukochaną Anę - cieszę się, że pojawiła się i u Ciebie w roli przyjaciółki Margarity. Tym bardziej, że obie doskonale się rozumieją i są w stanie wesprzeć nawzajem w każdej sytuacji.

Akcja w przedszkolu, mimo wszystko niezwykle zabawna - Pablo zrobił furorę wśród tych małych istotek, zdobywając w mig ich sympatię. Tyle, że przebywanie z jego towarzystwie, jest dla Margarity prawdziwą meką. I cóż jej się dziwić - gdy dla niej nadal pozostaje miłością jej życia
Moniś długo zastanawiałam się kogo dać na jej przyjaciółkę aż doszłam do wniosku, ze Ana bd idealna No tak, one są takie jak Aurora i Maritza z "Cual es la verdad?"

O to mi chodziło by akcja była zabawna. Można powiedzieć, że to był w jakimś sensie pierwszy krok do zbliżenia się do Margarity. Bo przecież skoro dzieci go polubiły to bd miał preteksty by często zostawać na lekcjach Oj tak dla niej to jest prawdziwa męka, ale jest silna i da sobie radę
Łaskotki Wrr... Pamiętam to i nie chcę do tego wracać

Sam odcinek fajny Tym bardziej, że pojawiła się Ana Layevska! Mimo, że gra dobrą - każda jej rola napawa mnie radością(szczególnie te złe). Ogromny prezent i pewnie nie tylko dla mnie
Miłoszu tak mnie jakoś naszło by to były łaskotki Ana mi najlepiej pasowała tu na przyjaciółkę Margarity
Superowy odcinek
Bardzo rozbawiła mnie ta scenka z dziećmi,Pablem i Margi to była bardzo ciekawa scena moja ulubiona
Ale szkoda,że znów smutna ale dobrze też ,że miała się komu zwierzyć,może trochę jej ulżyło
Czekam na następny odcinek
Cap 4

Pablo spacerował po ścieżce prowadzącej do lasu i rozmyślał. Te chwile spędzone z Margaritą i dziećmi były dla niego czymś wspaniałym. Bolał go jednak fakt, że kobieta traktuje go z dystansem. Ciężkie zadanie ma przed sobą, aby się na nowo do niej zbliżyć i odzyskać jej przyjaźń. Musi jak najczęściej ją widywać, ale nie może zapominać, że w pracy musi także bywać. Przynajmniej od czasu do czasu by sprawdzić czy wszystko jest dobrze i nie ma żadnych problemów. Wrócił do domu i zaszył się w swoim pokoju, nadal rozmyślając. Próbował sobie przypomnieć, czy Margarita ma przynajmniej jedną koleżankę, z którą jest bardzo związana. Powrócił do wspomnień ze szkoły średniej. No tak. Była taka blondynka. Wiecznie z nią wszędzie chodziła i się dogadywały. Ale powstaje pytanie. Czy nadal się spotykają ? Czy wciąż jest między nimi tak jak dawniej ? No i jak ma ją niby znaleźć skoro nie zna ani jej imienia ani nazwiska. Cholera ! To wszystko jest strasznie trudne. Jak ma to zrobić ? Nikogo z jej dawnej klasy nie zna. A żeby pamiętać ich imiona i nazwiska. W życiu ! Jakoś musi to zrobić.
- Pablo. Chodź na obiad – do jego pokoju weszła ciemnowłosa kobieta z lekkim uśmiechem na twarz, żona Daniela a jego bratowa.
- Zaraz Catalino. Choć szczerze mówiąc to nie mam ochoty na nic a już zwłaszcza na jedzenie – odparł mężczyzna. Był strapiony okropnie.
- Pablo. Nie zamartwiaj się tak tym wszystkim. Będzie dobrze. Zobaczysz. Margarita jest na pewno ostrożna. Tak jak każda kobieta, która kiedyś kochała i nie przestała, teraz się po prostu obawia. - położyła dłoń na ramieniu szwagra. - Jutro zawiozę i odbiorę sama Ines i spróbuję jakoś się zaprzyjaźnić z Delarosą. No już. Chodź bo Felicia będzie się złościć. - pogładziła go po ramieniu i poszli do jadalni na obiad. Mimo chęci rodziny na rozbawienie Pabla, to się nie udawało. Mężczyzna cały czas myślał o Margaricie.

--------------------------

- Z moim bratem zaczyna się robić źle. Nigdy bym nie przypuszczał, że tak będzie się tym wszystkim zamartwiał. - Daniel westchnął głęboko, siedząc z Cataliną w altance. - Od zawsze doskonale się czuł w towarzystwie Margarity. Często wymyślał, żeby jej zrobić jakiś dowcip aby się pozłościła a potem śmiała. To dawało mu jakąś taką radość.
- Rozumiem to kochanie, ale musimy pozwolić by to się wszystko toczyło własnym biegiem. To zależy od losu i Boga. W jakimś też stopniu od nich. - Catalina oparła głowę na ramieniu męża. Oboje chcieli jakoś pomóc Pablo, ale nie wiedzieli jak mają to zrobić. A przynajmniej Daniel. O ona już postanowiła, że zdobędzie zaufanie Margarity i może uda jej się coś od niej dowiedzieć.

Z samego rana wstała i obudziła córkę, by szykowała się do szkoły. Wzięła sobie wolne w pracy, by zawieźć Ines do przedszkola i poznać Margaritę.
- Aniołku pospiesz się bo nie zdążymy – ponaglała małą brunetkę, by w końcu wyjechać i po kilkudziesięciu minutach już parkować przed jej szkołą. Akuratnie w tym samym czasie co one pojawiła się Delarosa ubrana w tunikę sweterkową z szerokim ściągaczem w kolorze grafitowym, długie czarne legginsy. Na ramionach miała założony sweter bezrękawnik w takim samym kolorze co tunika. Na nogach miała zaś czarne szpilki. Kiedy tylko Ines wysiadła i ją zobaczyła od razu do niej podbiegła.
- Dzień dobry pani – przywitała się ze swoją nauczycielka.
- Witaj aniołeczku. - uśmiechnęła się do dziewczynki. Już miała ją zapytać z kim przyszła, kiedy ujrzała zbliżająca się w ich stronę ciemnowłosą kobietę ubraną w czarną sukienkę z kopertowym dekoltem.
- Dzień dobry. Jestem Catalina Ramirez. Jestem mamą Ines – kobieta wyciągnęła dłoń w stronę Margarity, którą ta uścisnęła. - Córka dużo o pani opowiada w domu.
- Tak ? To bardzo miłe. Pani córeczka jest wspaniałym dzieckiem – Delarosa uśmiechnęła się przyjaźnie. Skierowały się do wejścia do szkoły, rozmawiając przy tym.
- Może przejdziemy na Ty ? Będzie o wiele prościej. - zaproponowała Ramirez, na co brunetka przystała. Jeszcze chwilę porozmawiały po czym kobieta odeszła obiecując córce, że przyjedzie po nią. W jakimś stopniu to lekko zabolało Margaritę, bo nie wiedzieć czemu, ale skrycie liczyła, że zobaczy Pablo. Ta cholerna miłość do niego. To kiedyś sprowadzi na nią nieszczęście. W trakcie prowadzenia zajęć usłyszała dźwięk swojego telefonu. Zapomniała go wyciszyć.
- Aniołki, wybaczcie mi. Całkowicie zapomniałam, że nie wyciszyłam telefonu. - uśmiechnęła się do dzieci po czym sięgnęła po aparat do rozmowy i spojrzała na wyświetlacz. „Camilo”. Ciekawe po co dzwoni ? - Tak ?
- Margarita. Tu Camilo. Nie przeszkadzam ? - usłyszała po drugiej stronie.
- Hmm.. Jakby to powiedzieć. W jakimś stopniu tak bo właśnie mam lekcje z dziećmi, ale jeśli to coś pilnego to mów. Może nic się nie stanie w tym czasie z moimi podopiecznymi. - odpowiedziała i usiadła na krześle, cały czas obserwując dzieci.
- Wybacz. Zapomniałem o tym. Dzwonię bo to jest bardzo ważna sprawa. - usłyszała jakieś głosy w tle, a następnie ponownie głos swojego kolegi – Razem z innymi doszedłem do wniosku, że trzeba zorganizować spotkanie klasowe i zaprosić nasza wychowawczynię ze szkoły średniej. A że ty miałaś z nią najlepszy kontakt, to pomyśleliśmy, że mogłabyś ją zaprosić. Tobie na pewno nie odmówi.
- To dobry pomysł. Mogę z nią porozmawiać. Ale kiedy chcecie to zrobić ? - zapytała i wyciągnęła notatnik.
- W następnym tygodniu w sobotę. Dasz radę do tego czasu ją namówić ?
- Oczywiście. Zapomniałeś już, że ja łatwo wszystkich do wszystkiego przekonuję ? - zaśmiała się i usłyszała jego śmiech.
- No to do usłyszenia i do zobaczenia – Camilo zakończył połączenie, a Margarita wróciła do prowadzenia zajęć. W wolnej chwili zastanawiała się tylko jak i gdzie spotka byłą wychowawczynię ? Będzie musiała się wybrać do dawnej szkoły, tam na pewno ją znajdzie. Ale zrobi to następnego dnia.
Hmm.. Poznaliśmy Catalinę. Wydaje się dobra, jednak czasami są to tylko pozory. Oczywiście żona Daniela musi być dobra, bo mieć tak dobrze wychowaną córeczkę

Szykuje się zjazd klasowy! Coś mi mówi, że na pewno nie umknie to Pablowi

Ktoś wcieli się w roli Camila, czy będzie anonimowy?
Dziękuję za komentarz i odwiedziny Miłoszu. No oczywiście, ze żona Daniela musi być dobra. A to się okaże. Bo może bd tak, że Pablo się nie dowie o tym zjeździe ? Ale to zostawię w tajemnicy A co do Camilo to oczywiście, że ktoś wcieli się w jego rolę, ale jeszcze nie wiem kto.
Mam nadzieję, że ktoś zwariowany
Cristian de la Fuente?
Moje sugestie możesz omijać szerokim łukiem...
Miłoszu no i ja mam taką nadzieję, ale to się okażę A może i właśnie on kto wie
Catalina wydaje się być przemiłą kobietką, która ceni sobie rodzinę i jej szczęście. Choć wizualnie Nora nie pasuje mi jakoś do Davida, to postaram przywyknąć do ich duetu Pablo zaś mnie zaskakuje - nie sądziłam, że okaże się, aż takim uczuciowym człowiekiem, który po jednym spotkaniu z Margaritą będzie chciał za wszelką cenę zdobyć jej sympatię i uznanie. Zważając na to, co wydarzyło się między nimi w przeszłości - a może co raczej się nie wydarzyło, a do teraz zaprząta głowę dziewczynie. Zdaje się jednak, że wspólne spotkanie klasowe może zbliżyć ich dwójkę do siebie, o ile...Nie przeszkodzi im Camilo
Moniś dzięki za komentarz i odwiedziny. No może Nora wizualnie nie pasuje do Davida, ale jakoś nie mogłam wpaść na pomysł jaka aktorka mogłaby zagrać Catalinę, więc ją dałam . Ciesze się, że Pablo Cię zaskakuje A to nie wiadomo bo wiesz.. Pablo i Margarita nie chodzili razem do klasy. W końcu jest między nimi 2 lata różnicy. A co do Camilo to mam z nim pewne plany
Aaa, faktycznie, faktycznie - dopiero teraz zauważyłam różnicę wieku Przeczuwam jednak, że Camilo może stać się rywalem Pabla, do serca Margarity
Cap 5

Po zajęciach z dziećmi Margarita wbrew postanowieniu wybrała się do swojej dawnej szkoły, żeby nie tracić czasu. Dojechanie na miejsce zajęło jej jakieś 15 minut. Przystanęła na ścieżce łączącej dwa budynki i powróciła do wspomnień. Przejście z jednego do drugiego zajmowało zawsze 5 minut. Jednak uwielbiała tędy chodzić, zwłaszcza, że nie było innej drogi. Nic się nie zmieniło przez te lata. Wszystko było takie jak w czasie, kiedy tu chodziła. No może poza paroma drzewami i nowymi ławkami, na których się przesiadywało w czasie wiosny, lata i w połowie jesieni. Te wspomnienia na zawsze zachowa w swojej pamięci i sercu. Ciekawe czy niektórzy nauczyciele nadal tu pracują ? Weszła do budynku oddalonego od pierwszego odrobinę i skierowała się do sekretariatu. Weszła do środka i rozpoznała od razu sekretarkę, którą przezywali Shakira w czasach nauki tutaj.
- Dzień dobry. - uśmiechnęła się do kobiety – Chciałabym się dowiedzieć czy pani profesor Patricia Nieves nadal tu pracuje ? A jeśli tak to gdzie mogłabym ją znaleźć ?
- Tak, nadal tu pracuje – odparła kobieta i po chwili poinformowała, gdzie Delarosa może odnaleźć dawną wychowawczynię. Brunetka podziękowała i wyszła z sekretariatu. Skierowała się na pierwsze piętro, a następnie do klasy w której zawsze miała zajęcia. Zapukała a po chwili weszła do środka. Starsza kobieta w okularach na nosie spojrzała na nią i była najwyraźniej zszokowana.
- Dzień dobry pani profesor. Nie poznaje mnie pani ? To ja Margarita Delarosa. - brunetka uśmiechnęła się do Nieves.
- Margarita ? Jak Ty się zmieniłaś. Nie poznałam Cię. Jednak miło Cię widzieć – uściskała swoją byłą uczennicę, po czym zapytała co ją tutaj sprowadza.
- Chciałam panią zaprosić na spotkanie klasowe w następną sobotę i nie przyjmuję odmowy. Musi pani się pojawić. Chyba nie zrobi pani przykrości swojej ulubionej klasie ? - zapytała brunetka po czym razem z kobietą się zaśmiały.
- Skoro tak prosisz to oczywiście, że przyjdę. Będę bardzo szczęśliwa mogąc was wszystkich ujrzeć. Zapewne większość się wcale nie zmieniła. - kobiety jeszcze chwilę porozmawiały, po czym Margarita się pożegnała i wyszła. Po drodze natknęła się na paru nauczycieli, którzy ja uczyli i z każdym z nich zamieniła parę słów. Usiadła na ławeczce, zamknęła oczy i wsłuchała się w odgłosy. Było jej bardzo przyjemnie. Poczuła się jakby znowu miała 17 lat i beztroski świat. Nie zorientowała się nawet kiedy ktoś przysiadł obok niej. Dopiero cichy śmiech tej osoby wyrwał ją z odpoczynku. Spojrzała w bok i ujrzała... Nie kogo innego jak Pablo.
- Pablo ? A co ty tutaj robisz ? I skąd wiedziałeś, że tutaj będę ? - zapytała, gwałtownie wstając i wpatrując się w niego uważnie.
- Nie gorączkuj się tak. Przyszedłem odwiedzić stare śmieci i powspominać. I wcale nie wiedziałem, że tu będziesz. - odparł i uśmiechnął się do niej.
- Nie wierzę. Znam Cię i wiem, że kłamiesz – skrzyżowała dłonie na piersi i nie odrywała wzroku z jego twarzy.
- Ehh.. Nawet podroczyć się już z Tobą nie wolno. - westchnął i rozłożył dłonie na oparciach ławeczki. - Wiedziałem, że tu będziesz od takiego małego aniołka o imieniu Ines. Mówiła, że pojawisz się tu jutro, ale ja także cię znam i wiem, że działasz czasami impulsywnie więc liczyłem, że jeszcze dziś tu będziesz i wcale się nie pomyliłem. - odparł nie przestając się do niej uśmiechać. Uwielbiał te jej ogniki w oczach, kiedy się na niego złościła. Wyglądała wtedy jeszcze piękniej niż zawsze.
- No tak. Mogłam się domyślić. - odgarnęła kosmyk włosów, który opadł jej na czoło.
- Ale się nie domyśliłaś – zaśmiał się, po czym wstał i wsadził dłonie do kieszeni spodni. - przejdziemy się ? - zaproponował, jednak uzyskał negatywną odpowiedź.
- Niestety, ale nie. Przyjechałam tu tylko zaprosić byłą wychowawczynię na spotkanie klasowe w następną sobotę. Wybacz, ale muszę już jechać. Żegnaj – rzuciła szybko, wsiadła do samochodu i odjechała zostawiając Pablo samego. Wiedziała, że gdyby została to mogłoby się to dla niej źle skończyć. Jej serce zbyt szybko biło przy nim. Musi go jakoś unikać.

----------------

Daniel razem z Cataliną pomagał odrabiać lekcje Ines. Nie było tego wiele, ale musieli pilnować by córka regularnie robiła to co ma zadane. Kiedy skończyli pozwolili iść jej się pobawić.
- I co ? - spojrzał na żonę i objął ją ramieniem.
- Margarita to bardzo miła kobieta. Nie za długo z nią rozmawiałam, ale wyczułam, że na pewno coś czuje do Twojego brata. Nie mówiła o nim, ale znasz mnie. Ja potrafię każdego szybko rozszyfrować. - pocałowała męża w policzek i się uśmiechnęła.
- Wiem wiem, Catalino. Jeśli uda ci się z nią zaprzyjaźnić to będzie dobrze. Razem pomożemy mojemu bratu. W pewnym stopniu to jest jakaś kara dla niego, że odrzucał wiadomość o tym, że ona go kocha i myśl, że sam mógłby się w niej zakochać jeszcze w gimnazjum. - przytulił Catalinę a potem wyszli z pokoju i udali się do ogrodu. Po jakimś czasie pojawił się Pablo. O dziwo nie miał przybitej miny.
- Ej brachu. Co jest ? Widziałeś się z Margaritą ? - Daniel spojrzał na brata z troską.
- Tak. Wciąż jest obojętna, ale wpadło mi coś do głowy, kiedy powiedziała, że w następną sobotę ma spotkanie klasowe. Będę musiał tylko odkryć gdzie i o której. - powiedział Pablo, po czym wszedł do domu a następnie do swojego pokoju. To spotkanie może być jego szansą. I nie ma zamiaru jej zmarnować. Nie tym razem. Nie może pozwolić by jego szczęście przemknęło mu przed nosem tylko przez głupotę. Jest pewien, że Margarita Delarosa to musi być ta jedyna. Gdzie miał w ogóle oczy i o czym myślał, kiedy była tak blisko niego a on ją nie chciał ?


Patricia Nieves (Sabine Moussier)
Wow Sabine w roli starszej kobiety - wychowawczyni Margarity?? Szczerze mówiąc spodziewałam się, jakiejś aktorki starszego pokolenia, a tu taki szok. Tym bardziej, że Moussier mimo wieku, nadal świetnie się trzyma Spotkanie Pabla z Margaritą, choć spontaniczne, to dość oschłe. Dobrze jednak, że kobieta odpiera ataki dawnej miłości, bowiem szkoda by było, gdyby musiała znów przez niego cierpieć. Ciekawi mnie, co wymyśli nasz drogi prot na sobotni wieczór
Moniś - dałam Sabine bo nie wiedziałam kogo innego mogę dać jako wychowawczynię Tylko pytanie jak długo będzie jeszcze odpierać te ataki dawnej miłości ? Postaram się by to było coś miłego i by Wam się spodobało
Hmm, osobiście do roli nauczycielki wybrałabym Jeannette Lehr - ale wiadomo, że to Twój wybór Co do Margarity, to obstawiam, że chcąc, nie chcąc zaczyna powoli wyłamywać się z tego oporu, więc zbliżamy się do powoli do ich zacnych scenek
A no tak. Ona by się nadawała na nauczycielkę, ale już nie bd zmieniać. No i najprawdopodobniej dobrze obstawiasz.
Nie rozumiem - Pablo ją zostawał, potem się w niej zakochał, chce ją odzyskać... Ok Ale skoro już wcześniej się z nią dobrze czuł, to po co odrzucił tą miłość? Nie wiem czy coś źle zrozumiałem, ale trochę dziwne.

Pablo i te jego podrywy Mam nadzieję, że Margarita nie da szybko za wygraną
Miłoszu może ja to źle ujęłam z tym zostawił. Po prostu nie chciał się przyznać, ze on coś do niej także czuje bo uważał, że jest jeszcze dzieckiem pomimo 2 lat różnicy między nimi. Odrzucił przez wyżej wymieniony powód a także przez to, że był po prostu głupcem.

A to się okaże choć za pewne tak łatwo mu się nie uda odzyskać przyjaźni.
Lecisz tak z tymi odcinkami, że nie nadążam dlatego dziś sobie lub jutro wszystko przeczytam i wtedy napiszę jakiś komentarz.
Klaudiś heh ... No wiesz... lece tak z nimi bo chcę przez ferie jak najwięcej odcinków napisać. Bo po feriach mogę mieć mniej czasu bo się zacznie multum nauki w szkole. A kolejny pewnie dodam dzis pod wieczór Bd czekała na komentarz od Ciebie ;*
Ojej, ferie masz, zapomniałam. Ja jeszcze tydzień i rozumiem cię bardzo dobrze, bo ja w ferie też pewnie zabiorę się mocno za pisanie, bo jak chodzę do szkoły to kompletnie nie mam czasu. Do tego ostatnio tyle nauki, że człowieka chce coś trafić. Akurat przed feriami nam tak dowalili jakbyśmy byli jakimiś maszynami pochłaniającymi wiedzę w 2 minuty.

Coraz bardziej widać uczucie między Pablo, a Margaritą. Dziewczyna naprawdę tak się zaparła, że szok. Broni się rękami i nogami przed mężczyzną, a przecież widać na pierwszy rzut oka, że mężczyzna tylko szuka pretekstów by się z nią spotkać. Czy ona tego nie widzi?? Rozumiem, że czuje się zraniona i mimo, że kocha wciąż Pablo to i tak nie chce by ponownie czuła się tak jak kiedyś przez niego. Ale gdy nie da szansy sobie na miłość to może tego żałować do końca swojego życia.
Nawiązując tak do jej rozmowy z przyjaciółką, gdy ta wymieniała jej - jak to jest... itd itd to poczułam tak jakby mówiła o mnie, naprawdę. Ale to całkiem inna historia i stara także szybko mi się odwidziało. Wspomnienia to atakują czasem człowieka w niespodziewanym momencie, ale to tak nawiasem.
Wracając do opowiadania... podoba mi się postawa Pablo. On naprawdę jest zwariowany i do tego nie rezygnuje z walki o kobietę. Podoba mi się to w tym. Mimo, że Margarita nie zauważa, że mężczyzna coś czuję do kobiety. Coś mi się wydaje, że ta dwójka się kocha, ale po prostu jest z nimi tak, że jak jeden chce to drugi nie chce i na odwrót.

Wielki plus mają u mnie rodzice rodzice Inesity. Mężczyzna jest kochającym mężem jak i kochającym ojcem, do tego pomaga swojemu bratu, dla którego chce jak najlepiej. Również Catalina to wspaniała kobieta, która myśli o całej swojej rodzinie, dlatego też chce pomóc swojemu szwagrowi, zaprzyjaźniając się z Margaritą. Miejmy nadzieję, że jej się to uda i dzięki temu Pablo jeszcze bardziej będzie mógł się zbliżyć do przedszkolanki.

I tak przy okazji to podoba mi się ta opcja ze spotkaniem klasowym, ciekawe jak im to wszystko wypadnie i co na tym spotkaniu się wydarzy. Z niecierpliwością czekam. Ślę pozdrowionka w ten zimny okres Aniu
Miałam do nadrobienia 2 odcinki,mam nadzieje ,że się nie złościsz ,ale już daje komentarz
Fajnie,że Margi spotka się ze swoją dawną klasą i wychowawczynią,to za pewne wspaniałe uczucie spotkać ich po tylu latach. Widać jaką miłą osobą jest Patricia Nieves
Ines wszystko powiedziała wujkowi,ale to dobrze,spotkali się,ale szkoda,że tak króciutko pogadali,no ale pare tam słówek zamienili. Pablo coś kombinuje,być może pojawi się na imprezie klasowej,albo co innego.

czekam na następny odcinek
Klaudiś dziękuje za tak długi komentarz. Margarita jest po prostu zagubiona i nie wie co ma robić i w ogóle. tak jak mówiłam jeszcze dziś dodam kolejny odcinek i liczę, że się nie zawiedziesz.

Kinga nie no jasne, że się nie złoszczę. Wielkie dzięki za komentarz. Kolejny odcinek pojawi się dziś koło 18.00
Miał być odcinek koło 18.00, ale postanowiłam już dodać.

Cap 6

Dni mijały a Pablo nie pojawiał się w przedszkolu by zawozić i odbierać Ines bo na zmianę robił to Daniel z Cataliną. W jakimś stopniu bolało to Delarosę, ale nie można chcieć czegoś czego się nigdy nie miało. Nadeszła umówiona sobota i musiała się wyszykować i pojawić szybciej by pomóc reszcie. Założyła na siebie niebiesko-czarną sukienkę, czarne szpilki i kolczyki. Włosy upięła w kok. Zrobiła sobie delikatny makijaż po czym gotowa wyszła z domu i pojechała. Po kilkunastu minutach była na miejscu. Przywitała się ze znajomymi a następnie zaoferowała się, że im pomoże. Do rozpoczęcia spotkania mieli pół godziny, więc bardzo szybko wszystko robili. W końcu pojawiła się reszta osób na czele z ich wychowawczynią. Przywitali ją bardzo serdecznie po czym wskazali jej honorowe miejsce. Margaritę zdziwiło to, że nie ma Camilo. Jednak i on się w końcu pojawił. Kiedy go zobaczyła aż zamarła z wrażenia. Wyglądał całkiem inaczej niż dawniej. Zmężniał i wyprzystojniał. Miał na sobie garnitur a włosy postawił na żelu. Przywitał się z każdym po kolei. Na samym końcu z nią.
- Cześć. Pięknie wyglądasz. - pocałował ją w dłoń i uśmiechnął się. Swoimi słowami wywołał rumieniec na jej twarzy.
- Cześć. Dziękuję za komplement. Ty zaś wyglądasz bardzo elegancko – odparła, po czym usiadła obok niego. Każdy po koli opowiadał Nieves co robił po zakończeniu szkoły i co aktualnie robi. Nauczycielka uważnie ich słuchała i bardzo się cieszyła, że tak dobrze im się wszystkim powodzi. Margarita przeprosiła ich i wyszła na moment z Isabel na powietrze. Jej przyjaciółka miała na sobie drapowaną czerwona sukienkę z dzianiny.
- Co jest Margarito ? Źle się czujesz ? - zapytała z troską blondynka.
- Nie. Nic mi nie jest. Po prostu chciałam na moment tylko wyjść i pooddychać świeżym powietrzem. - odparła wymijająco. Stały tak w milczeniu, kiedy pojawił się Pablo.
- A co ty tu robisz ? - ostro zapytała Delarosa. Dopiero po chwili się zreflektowała.
- Chciałem się z tobą zobaczyć a to jedyna okazja by móc porozmawiać – odparł wręczając jej malutki bukiecik stokrotek. Isabel wycofała się dyskretnie i wróciła do środka. Kiedy Camilo zapytał o Margaritę, wyjaśniła, że ta musi porozmawiać z kimś i coś sobie wyjaśnić. A kiedy ten chciał tam iść to powstrzymała go i poprosiła żeby się nie wtrącał.

Delarosa razem z Ramirezem stali i wpatrywali się w siebie.
- Możesz mi powiedzieć o co chodzi ? Bo nie mam zbyt wiele czasu dla ciebie. - jako pierwsza odezwała się brunetka. Po co on się w ogóle tu pojawił ? Zamierza zepsuć jej zabawę ? Całe spotkanie klasowe ?
- Chciałem tylko z tobą porozmawiać. Wiem, że niezbyt ci odpowiada moje towarzystwo i że źle się w nim czujesz. Wiem także jak bardzo cię skrzywdziłem kiedyś, odtrącając twoje uczucie do mnie i traktując cię jako smarkulę, pomimo że zachowywałaś się lepiej od innych dziewczyn. - zaczął patrząc uważnie w oczy kobiety.
- Do rzeczy, Pablo. Nie będę tu stała godzinami – rzuciła Margarita, próbując przybrać obronną postawę, choć rozum i serce co innego jej podpowiadał.
- Wysłuchaj mnie a potem zbesztaj, zwyzywaj, zrób co chcesz – westchnął głęboko – Tego dnia kiedy przyprowadziłem bratanicę do przedszkola i cię ujrzałem, zrozumiałem że nie jesteś mi obojętna i nigdy nie byłaś. Doszedłem do wniosku, że bez ciebie życie nie ma kolorów. Byłaś, jesteś i będziesz moją przyjaciółką, przy której czułem się wyjątkowo. Do dziś pamiętam te twoje docinki, żarty, uśmiechy i wszystko. Nie wiem jak mogłem być takim idiotą i odtrącić twoją miłość i to co mi oferowałaś. Najwidoczniej bałem się, że mogę cię skrzywdzić gdyby nie wyszło nam i dlatego wolałem od razu to wszystko od siebie odsunąć. A teraz tego żałuję i zrobię wszystko by odzyskać twoją przyjaźń i zdobyć twoje uczucie na nowo. Nie spocznę dopóki to się nie stanie lub nie zwiążesz się z innym, ale tylko wtedy gdy będę miał pewność, że przestałaś mnie kochać. Bo teraz nie mam takiej pewności. Widzę jak reagujesz na mój widok. Proszę. Powiedz, że mogę jeszcze na coś liczyć z twojej strony. - Pablo ujął dłoń Margarity i przyłożył do swojego policzka, oczekując co zrobi i powie kobieta.
- Pablo.. - brunetka nie wiedziała co ma powiedzieć. Czuła jak coś ściska ją za gardło i serce. Kiedyś wiele by dała, żeby to usłyszeć ale teraz było inaczej. - Teraz jesteś po prostu kimś kogo kiedyś znałam. - wyswobodziła swoją dłoń i popatrzyła na niego ze smutkiem w oczach – Nie potrafię ci nawet w to wszystko uwierzyć. Po tym jak próbowałam wyrzucić cię z serca, myśli i swojego życia. Po tym jak tyle cierpiałam i łez przez ciebie wylałam, po prostu nie umiem. Powiedz mi czy ty uważasz mnie za taką głupią i naiwną ? No tak, zapewne odpowiesz, że nie. Ale ja nie mam na to dowodów, że jest inaczej niż myślę. Nie jestem już tamtą dziewczyną, którą poznałeś w gimnazjum i z której miałeś ubaw. Jestem dojrzałą kobietą, która ma pracę, coś o co tyle się starała, która pragnie już jedynie szczęścia i mężczyzny, który pokocha ją szczerze i w przyszłości założy z nią rodzinę. Boję się ci na nowo ufać.
- Margarito, proszę. Nie mów tak i nie patrz na mnie takim wzrokiem. Nie chcę cię znowu skrzywdzić. Gdybym tylko mógł ci to wszystko wynagrodzić. Uwierz mi. Zależy mi na odzyskaniu twojej przyjaźni i miłości. - mężczyzna zbliżył się do niej i złożył delikatny pocałunek na jej ustach. Margarita z całej siły próbowała powstrzymać się przed oddaniem go, jednak nie udało jej się to.
- Pablo, błagam. Odejdź. Ja potrzebuję czasu. Potrzebuję dowodów, że mogę ci zaufać. A słowami i pocałunkiem niczego nie załatwisz – odwróciła się na pięcie i weszła do środka sali. Usiadła obok Camilo i Isabel. Oboje zauważyli, że coś się wydarzyło przed budynkiem, postanowili jednak o nic ją nie pytać. Linares porwał ją do tańca i próbował wywołać uśmiech na jej twarzy aż mu się to w końcu udało. Na chwilę kobieta zapomniała o wszystkim. Postanowiła zostawić rozmyślania i bawić się dobrze. Po powrocie do domu od razu przygotowała sobie gorącą kąpiel z bąbelkami i mnóstwem piany by się zrelaksować. W uszach wciąż dźwięczały jej słowa Pabla a na ustach czuła jego pocałunek. Dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane ? Czemu nie podda się temu wszystkiemu i nie będzie z nim ? No tak. Przecież nie może pozwolić by na nowo ją skrzywdził. Musi poczekać na to co będzie robił i jak będzie się starał. Do tego czasu ma zamiar zachowywać się normalnie i spotykać ze znajomymi.
- Boże, pomóż mi przez to wszystko przejść i daj jakiś znak, naprowadź na odpowiedni kierunek. - westchnęła zanurzając się po szyję w pianie.

--------------------
Pablo siedział sam na schodach mieszkania i wspominał pocałunek z Margaritą. Był taki delikatny a zarazem czuły. Czuły ? No tak. Skoro był czuły to na pewno ona dala coś do niego czuje. Inaczej by nawet nie oddała pocałunku. To dało mu motywację by się postarać.
- Synku, dobrze się czujesz ? - usłyszał stroskany głos swojej matki, która usiadła obok niego.
- Tak, mamo. Po prostu wspominam i rozmyślam – westchnął po czym opowiedział o wszystkim rodzicielce. Musiał się przed kimś wyżalić i poradzić. A ona przecież jest kobietą, więc jest najlepszym doradcą. - Co mam zrobić ? Nie mogę jej stracić.
- Jeśli na czymś ci zależy wal o to do ostatniej chwili. Lepiej ponieść porażkę wiedząc, że zrobiłeś co mogłeś niż żyć w poczuciu, że zbyt wcześnie się poddałeś – poradziła synowi po czym przytuliła go i jeszcze długo tak siedzieli. Zawsze warto mieć przy sobie kogoś kto bez względu na wszystko usiądzie, złapie za rękę i powie aby się nie bać po jest przy nim.
- Mamo czy to zawsze musi być tak, że poznajemy tysiące ludzi i nikt nas nie wzrusza. Aż w końcu pojawi się ta jedna osoba. I odmienia nasze życie. Bezpowrotnie. ? - spojrzał na matkę.
- Najwidoczniej tak synku. Ale już się nie zamartwiaj. Lepiej chodźmy do domu bo się rozchorujesz. Zobaczysz, że uda ci się odzyskać jej przyjaźń i miłość. Pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na nas. Na swoją rodzinę. Zrobimy wszystko co trzeba byś był szczęśliwy, a zwłaszcza taki mały aniołek, który bardzo cie kocha jako wujka. Ines w jakimś stopniu też może pomóc. Pomyśl o tym. - wstała i weszła do domu a zaraz po niej Pablo. Od razu udał się do swojej sypialni i położył jednak długo nie mógł zasnąć wspominając najpierw słowa Margarity a później matki.


Camilo Linares (Jorge de Silva)
Cieszę się iż dodoałaś nowy odcinek
Spotkanie klasowe bardzo przyjaznę,wydaję mi się,że Camilo chyba coś czuje do Margi,no chyba,że się mylę.
Pablo oczywiście pojawił się na imprezie ,cieszę się bardzo ,dlatego ,że wszystko jej powiedział,był z nią szczery i za to ma u mnie wielkiego plusa,ciekawe co Margi zrobi,być może z czasem,wybaczu mu i będę razem,albo inna opcja.

PS.Bardzo podobał mi się pocałunek Pabla i Margi
Na miejscu Margarity dałbym Pablowi kopa (już nie piszę w co) i poszedł się dalej bawić Wytłumaczenie rzeczywiście denne, cieszę się, że Margi to zauważyła Pocałunek oczywiście też nic nie znaczy, tak czy siak Dobrze myśli kobieta A raczej źle, bo w tym przypadku uczucia Pabla są szczere Hmm... Kiedy dodasz kogoś złego? Bo na razie nikt nie przeszkadza Margaricie i Pablowi w drodze do szczęścia. Zapewne będzie robić to Camilo, ale brakuje mi tego. Więc mam motywację od dalszego czytania
Dzięki za komentarze i odwiedziny.

Kinga - nie mylisz się. Camilo coś do niej czuje.

Miłoszu jeszcze nie wiem kiedy zacznie sie coś dziać z camilo. Muszę to na razie wykreować w mojej głowie, ale za pewne do 10 odcinka Camilo zacznie działać.
Aaaa!! Jorge de Silva! Już go uwielbiam! Pamiętam go ze starszych telenowel, jako jednego z najprzystojniejszych aktorów, więc myślę, że i w roli Camila przypadnie mi do gustu Spotkanie klasowe przebiegło dość szybko - dla mnie niestety za szybko. Spodziewałam się jakiejś "bomby", która wzburzyłaby tłumem, no ale nic, cieszę się z tego, co jest. Pablo wykorzystał moment i wyznał Margaricie swoje uczucia. Choć zabrzmiały szczerze, to kobieta potrzebuje czasu, by móc na nowo zaufać nie tylko jemu, ale i samej sobie. A to niewątpliwie potrwa
A jednak się nie myliłam,coś do niej czuje. Alejandro dobrze to wyczuł, Camilo będzie się wokół nich kręcił,co mnie to też cieszy,bo również mi tego brakowało

Nie ma za co,ale raczej to ja tobie powinnam dziękować za to,że tak cudnie piszesz i ,że wql piszesz, bo dobrze, że masz to opowiadanie,szkoda,że w tamtym drugim Cię opuściła wena,no ale miejmy nadzieję,że ci wróci
Ciesze się, że osoba wcielająca się w Camilo przypadła Ci do gustu Moniś. Długo się zastanawiałam kogo dać aż w końcu postanowiłam jego bo mi się spodobał w AMF. No może i za szybko, ale co ja na to poradzę, ze tak dziwnie moja wena działa ? Oj na pewno Mogę jedynie zdradzić, że kobieta raz będzie taka ostrożna , oschła a raz bd wesoła i o wszystkim bd zapomniała ;D

Kinga no może i powróci mi wena, ale wątpię, ze to nastąpi w najbliższym czasie...

Anna. dnia 19:28:07 04-02-12, w całości zmieniany 1 raz
No może nie teraz,ale może kiedyś,kto wie
Nie myślałam, że Pablo zdecyduje się na taki krok, żeby pojechać na imprezę klasową Margarity tylko dlatego, żeby się z nią spotkać. Muszę przyznać, że jego słowa mnie oczarowały!! Mężczyzna naprawdę był wobec niej szczery i przepraszał ją za wszystko, prosząc o szansę dla ich dwojga. Jednak Margarita jest na tyle zraniona, że nie ufa mu ani trochę i dlatego nie dała sobie uwierzyć jego słowom. Szkoda, że go tak odtrąciła, ale coś mi się zdaje, że teraz Pablo tym bardziej będzie nalegał i nalegał, jak i walczył o serce ukochanej. To mi się podoba!!
Czyżby Camilo spodobała się Margarita? Odniosłam takie wrażenie. Wychodzi na to, że całkiem możliwe, że Pablo będzie miał rywala co do serca Margarity. Zaś sam aktor grający Camilo zdecydowanie mi się podoba!! Pamiętam go jeszcze za czasów mojego CCEA i byłam nim zachwycona!
Klaudiś dzięki za komentarz. Tak Camilo spodobała się Margarita i Pablo będzie miał rywala. Mi jakos ten aktor w CCEA nie bardzo się podobał, ale jak teraz oglądam AMF to mi sie tam ogromnie podoba ;D
Dziś trochę krótszy, ale po prostu jakoś tak wolałam się skupić tylko na spotkaniu Margarity z Pablo ;D

Cap 7

Nastał pochmurny i deszczowy poranek. Ale czego można było się spodziewać w listopadzie. Pogoda za oknem doskonale oddawała nastrój Margarity. Kobieta byłą przybita i nie miała ochoty jechać do pracy jednak musiała. Zwłaszcza, że miała jeszcze zajęcia z angielskiego z innymi dziećmi. Założyła na siebie czarną wiązaną bluzkę z okrągłym żabotem, jasne dżinsy z prostą nogawką, długi ciemnoszary sweter z dekoltem. Na to założyła kurtkę flauszową z kapturem. Na nogi założyła czarne botki na szpilce.
W końcu była na miejscu. Kiedy wysiadła z samochodu ujrzała Isabel.
- Isabel, a co ty tu robisz ? - spytała zaskoczona obecnością przyjaciółki.
- Przyszłam sprawdzić jak się czujesz po wczorajszym. Domyślam się, że rozmowa z nim nie była dla ciebie przyjemna. - objęła kobietę i przytuliła mocno, by ta poczuła, że jest przy niej na dobre i na złe. Margarita poprosiła by weszły do szkoły a następnie do klasy. Całe szczęście, że dzieciaki miały dopiero na drugą lekcję, mogły spokojnie porozmawiać. Brunetka wszystko po kolei opowiedziała blondynce.
- Niestety, ale jestem tą sentymentalną idiotką, dla której wszystko ma jakieś znaczenie. Jego słowa sprawiły że poczułam się jeszcze bardziej zagubiona. – westchnęła upijając łyk kawy.
- Margarito, nie zamartwiaj się tym. Skoro ci tak wczoraj powiedział to znaczy, że cię kocha.
- No i co z tego ?
- I ty go pokochaj na nowo. Wierze, że nadal żywisz do niego głębokie uczucia.
- Nie. Ja już kiedyś kochałam. Drugi raz nie popełnię tego błędu. - pokręciła głową przecząco.
- Teraz tak tylko mówisz bo jesteś zagubiona, ale jestem pewna, że wkrótce zmienisz zdanie. Wszystko jest prostsze niż myślisz, kochana.
- Ale przecież jednocześnie bardziej skomplikowane niż to sobie obie wyobrażamy – stwierdziła Margarita. - Jednak może masz rację. Poczekam i pozwolę by to on się starał. Ja się starałam i na nic mi to nie przyszło. Niech zobaczy jak się czułam. A teraz cię przepraszam, ale muszę pójść na zajęcia z pierwszoklasistami. Dziękuję, że mnie wysłuchałaś. - ucałowała przyjaciółkę i wyszła, po czym skierowała się do odpowiedniej sali. Isabel wyszła zaraz po niej, a przed szkołą natknęła się na Pablo. Próbowała go wyminąć jednak ją zatrzymał.
- Zaczekaj. Wiesz kim ja jestem a ja wiem kim ty. Powiedz mi co z Margaritą ? - spojrzał błagalnie na blondynkę.
- Jest zagubiona. Nie wie co ma o tym wszystkim myśleć a tym bardziej co robić. Trudne zadanie cię czeka. Jednak wiem, że ona cię wciąż kocha. I nie zrażaj się jej zachowaniem. Ona się tak próbuje po prostu obronić. - odparła, po czym odeszła zostawiając mężczyznę samego.
- Wujku ale czemu my już przyjechaliśmy skoro ja mam lekcje za godzinę ? - Ines spojrzała na niego, wyrywając go tym samym z rozmyślań.
- Wybacz słońce. Chciałem po prostu porozmawiać z twoją nauczycielką. - złapał małą brunetkę za rękę i weszli do środka. W klasie jednak nie zastali kobiety. Pablo poszedł się zapytać, gdzie może ją znaleźć i dowiedział się, że w tym momencie prowadzi lekcje z pierwszoklasistami, więc postanowił zaczekać na nią.

Po zakończonej lekcji brunetka wyszła z sali i skierowała się od razu do klasy, gdzie powinny się za niedługo pojawić jej podopieczni. Jakież było jej zdumienie kiedy ujrzała Pabla, siedzącego na jej miejscu za biurkiem.
- Zamiana ról czy ki czort ? - zapytała zadziornie, patrząc na niego uważnie. Czy on na poważnie mówił poprzedniego dnia ?
- Zamiana ról też może być – uśmiechnął się mężczyzna, po czym wstał i zrobił jej miejsce. Musiał przyznać, że wyglądała bardzo pięknie.
- Do rzeczy. Czego chcesz ? - schowała książki do angielskiego i wyciągnęła dziennik przedszkolaków. Dopiero po chwili zauważyła bawiącą się w kącie Ines.
- Przyprowadziłem bratanicę, a że ciebie nie było bo miałaś zajęcia to postanowiłem poczekać z nią. Przecież nie mogłem zostawić jej samej. - uśmiechnął się, w tej samej chwili podeszła do nich dziewczynka.
- Nie prawda. Wujek ściągnął mnie szybciej z łóżka mimo iż wiedział, że mam na później. I zrobił to tylko dlatego żeby się z panią zobaczyć i porozmawiać. - wyjaśniła z poważną miną mała Ramirez i wróciła do zabawy.
- No to cię bratanica wydała. Brawo. - zaśmiała się mimowolnie Delarosa. Ramirez wyciągnął dłonie do góry w geście poddana się.
- Dobra. Przyznaje się. Moja wina. Tylko mnie nie bij – powiedział z udawaną miną zbitego psa.
- Pablo, daruj sobie. To już nie są nasze czasy szkolne kiedy to na mnie działało. Wyślij się Einsteinie – wypełniła coś w dzienniku a następnie wyciszyła telefon.
- Skoro tak. To hmm... Daj mi się zaprosić dziś po zajęciach na gorącą czekoladę. W końcu pogoda za oknem jest beznadziejna. No chyba nie odmówisz ? - uśmiechnął się do niej tak czarująco, że choćby chciała nie mogła odmówić. Skinęła więc głową.

Siedzieli całą trójką w kawiarni i czekali na ich zamówienie. Margarita patrzyła na Pablo i próbowała coś wyczytać z jego twarzy, ale niestety nie udało jej się to. Dziwnie się czuła. Eh. Zapewne ta cholerna miłość odezwała się na nowo. Po chwili przyniesiono im gorącą czekoladę i ptysie.
- Moje ulubione – powiedziała Ines i uśmiechnęła się szeroko.
- Tak samo jak i moje aniołku – Margarita upiła łyk czekolady. Powoli zaczynali jeść aż w pewnej chwili mała brunetka nabrała odrobinę kremu na palca i posmarowała nim nos Pabla. Ten odwdzięczył jej się tym samym.
- Jeszcze pani – zaśmiała się dziewczynka i ją także posmarowała. Pablo zrobił to bardzo szybko, czym wywołał u niej zdziwienie, ale postanowiła nie być mu dłużna i także go posmarowała.
- No to wszyscy jesteśmy kwita – podsumowała ze śmiechem. Co się z nią działo ? Momentami czuła się tak swobodnie przy nim a momentami grała twardą i urażoną. Powinna obrać jedną postawę, ale to nie takie proste. Może właśnie tak ma być ? Może ma się tak zachowywać aby mężczyzna wiedział, że jest i taka i taka, ale tylko w pewnych momentach ?
- No i znowu nam odleciałaś. Margarito Delarosa powróć na ziemię – pomachał jej dłonią przed oczami wyrywając ją z rozmyślań i wyszukaniu odpowiedzi na pytania, które sobie zadawała w myślach.
- Przepraszam. - uśmiechnęła się delikatnie i zjadła do końca ciastko a także wypiła czekoladę. Podniosła się aby już odejść, jednak Pablo złapał ją delikatnie za dłoń i przytrzymał.
- Zostań jeszcze chwile. Jest tak miło – spojrzał na nią prosząco.
- Wybacz, ale nie mogę. Muszę już wracać. Dziękuję za gorącą czekoladę, ciastko i mile spędzony czas. Do zobaczenia – nachyliła się i musnęła jego policzek swoimi wargami, po czym szybko wyszła, wsiadła do samochodu i odjechała.
Fajny odcinek,bardzo mi się podobał
Czekam na next
Odcinek spokojny, przyjemny, bez większych zwrotów akcji. Chociaż nie powiem, bo nie rozumiem, jak Isabel może ot tak przekonywać przyjaciółkę do wejścia po raz drugi do tej samej rzeki. Zważając na to, jak bardzo Margarita cierpiała w przeszłości, właśnie przez Pabla. Mężczyzna niech się zatem stara i próbuje odzyskać na nowo miłość kobiety.
Zajęło mi to troszkę czasu, ale udało mi się nadrobić i przeczytać wszystkie odcinki.
Margarita mnie momentami irytuje, sama nie wiem czemu. Podoba mi się jej postawa, ujęłaś ją w taki naturalny sposób. To znaczy, cieszę się, że nie rzuciła mu się od razu na szyję, bo to byłoby nienaturalne. Wszystko powolutku.. Za to masz u mnie ogromnego plusa.
Co do Pablo, to wywołał u mnie miłe wrażenie. Fajnie, że się opamiętał i chce naprawić błędy z przeszłości. Mam nadzieję, że będzie miał nietuzinkowe pomysły na to, jak odzyskać Mar.
Największą sympatią darzę jednak jego maleńką bratanicę. Jest świetna. Wujek chciał zwalić na nią niby przypadkowe spotkanie z przedszkolanką, a mała tak ładnie go wsypała. Prawdziwy 'aniołek'.
Mam nadzieję, że szybko dodasz nowy odcinek. Nie mogę się doczekać, kiedy ktoś zacznie knuć intrygi, by nastawić przeciw sobie Pablo i Margaritę. Pozostaje mi tylko życzyć ci weny!
Cassandra miło, że skomentowałaś. i jestem pełna podziwu, ze wszystkie przeczytałaś odcinki. A dziękuję. No czasami może irytować, ale nie powinna. I ja mam taką nadzieję, że moja wena co do tych pomysłów nie zniknie (uchowaj Boże !). Oj tak. Prawdziwy "aniołek". Ale to właśnie Ines bd odgrywać tez znaczną rolę co do losów obojga.
Odcinek zapewne wstawię jutro jak tylko mi coś wpadnie do głowy. Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć.
Aniu kiedy nowy odcinek ?
Kinga jeszcze dziś. Być może za jakieś pół godziny.
Cap 8

W końcu nadszedł weekend i Margarita mogła spokojnie odpocząć w zaciszu swojego pokoju. Pijąc gorącą czekoladę i czytając książkę „Dziewczyna z zaświatów” przeniosła się całkowicie w miejsce i czas akcji, która się w niej rozgrywała. W najlepszym momencie czytania, usłyszała dźwięk swojego telefonu. Zaklęła cicho pod nosem, po czym sięgnęła po komórkę i nie patrząc na wyświetlacz odebrała.
- Halo ? - zapytała lekko złym głosem.
- Halo halo, Margarito. Tu Camilo. - usłyszała po drugiej stronie wesoły głos swojego kolegi.- Chciałem Cię zaprosić na kawę i ciastko, potem do kina a na końcu na dyskotekę. Co ty na to ? Pamiętaj, że nie przyjmuję odmowy.
- Camilo... - wciągnęła głęboko powietrze. Hmm. Opcja wyjścia była nawet dobra, ale czy chciała aby osobą z którą wyjdzie był Camilo ? Po co się w ogóle zastanawiać? - Podaj tylko godzinę i miejsce i przyjadę.
- Super. Za dwie godziny w kawiarni „La bonita”. Będę czekał. Pa – rozłączył się. Margarita odłożyła telefon i zamknęła książkę. Dobrze zrobiła umawiając się z nim ? Na pewno. W końcu nie będzie siedziała w domu i czekała aż Pablo się odezwie. Założyła na siebie fioletowo-czarną sukienkę na ramiączkach, czarny żakiet i wysokie czarne szpilki. Wsiadła do samochodu i w końcu była na miejscu. Od razu zauważyła Camilo. Podeszła do niego z uśmiechem i przywitała się, całując go w policzek.
- Pięknie wyglądasz. Bardzo seksownie – odsunął jej krzesło i dłonią musnął jej szyję.
- Dziękuję – odparła lekko się rumieniąc. Pili kawę, rozmawiając przy tym i śmiejąc się. Wspominali szkolne czasy i nie zauważyli kiedy czas im upłynął. Mężczyzna zapłacił i udali się do kina na jakiś wyciskacz łez, który Delarosa sama wybrała. Po skończonym filmie, udali się wprost do dyskoteki i tam zaczęli się świetnie bawić. Tańczyli i śpiewali jakby to było coś oczywistego co zawsze robili. Podczas wolniejszych tańców Linares tulił ją blisko swojej piersi i wdychał zapach jej perfum. Wiedział, że dla niej zrobi wszystko. Wiedział, że musi być z nim. Nie pozwoli by tamten się z nią spotykał. Ba ! Już nawet miał pomysł. Może niezbyt przyjemny dla niej ale dla niego jak najbardziej wspaniały. Do późnej godziny bawili się. Na pożegnanie pocałował koleżankę i szybko odszedł, zostawiając ją w osłupieniu. Po chwili wsiadła do samochodu i wróciła. Wspominała to co się stało i po chwili do niej dotarło, że Camilo mógł coś do niej czuć. Ale ona do niego nic. Są tylko znajomymi. Jej serce jest od dawna zajęte i nie ma miejsca w nim dla żadnego innego mężczyzny. Położyła się jednak jeszcze długo nie mogła zasnąć.

--------------------

Następnego dnia Camilo siedział w swoim mieszkaniu i dokładnie opracowywał swój plan. Nie mógł za szybko wprowadzić go w życie bo najpierw musiał więcej czasu przebywać z Margaritą by na samym początku niczego nie podejrzewała. Tak łatwo nie odpuści dopóki jej nie zdobędzie.
- To będzie raczej proste zadanie bo przez tamtego cierpiała – powiedział sam do siebie i się zaśmiał. Zawsze osiągał to co chciał i tym razem będzie tak samo. Nie uznaje, żadnej porażki bo takiej nie będzie.

---------------------
W niedzielny poranek Ines zerwała wszystkich prędko na nogi bo chciała aby pojechali na polankę o której zawsze mówiła babcia. A ta polana znajdowała się niedaleko miejsca zamieszkania Margarity. Tak długo ich prosiła aż się spakowali i wyruszyli. Po kilkudziesięciu minutach byli na miejscu. Nie przypuszczali, że spotkają tam Delarosę.
- Wujku popatrz. Pani Margarita – mała brunetka wskazała palcem na powoli biegnącą kobietę w czarnym welurowym dresie, pod spodem zaś miała bluzkę z podwijanymi rękawami w kolorze ceglanym, na nogach zaś wygodne adidasy. Zatrzymała się na moment by zaczerpnąć świeżego powietrza i wtedy ujrzała całą rodzinę Ramirez, którzy do niej machali. Uśmiechnęła się i podbiegła do nich z zamiarem tylko i wyłącznie przywitania się.
- Dzień dobry. Jestem Margarita Delarosa. Nauczycielka Ines – uśmiechnęła się i po chwili już poznała resztę rodziny. Poprosili by została z nimi i coś zjadła. Nie wypadało jej odmówić więc się zgodziła.
- Jesienny poranek a ty w takim dresie tylko ? Nie jest ci zimno ? - zapytał z wyraźną troską w głosie Pablo. Margarita pokręciła przecząco głową – Jestem zahartowana. Nie od dziś o takiej porze roku biegam tylko w dresie. - zaśmiała się. Catalina poprosiła by się przeszły i lepiej poznały. Długo spacerowały i rozmawiały, dowiadując się o sobie coraz więcej. Gdy wróciły, Ines wymyśliła by się w coś wszyscy razem pobawili. I tak na wspólnej zabawie zleciał im poranek a potem popołudnie. Kobieta zaprosiła ich do siebie by mogli napić się czegoś gorącego a potem pożegnała się z nimi gdy już musieli wracać. To był naprawdę udany dzień. Z ta rodziną czuła się wspaniale.
Hej! Na razie zaznaczam tylko swoją obecność, bo nie wiem kiedy uda mi się nadrobić wszystkie odcinki, jednak postaram się szybko przeczytać i wtedy dopiero pojawi się jakiś konkretny komentarz.

P.S. Dzięki za zaproszenie.

Pozdrawiam, Ewa
Odcinek fajny
O widzę,że Camilo zaczyna coś knuć,oby jak najszybciej,nie mogę się doczekać jego planu A ten pocałunek który Camilo złożył Margi,mnie się bardzo podobał
No i jak zawsze mile spędzony dzień z rodziną Ramirez
Czekam na kolejny odcinek i mam nadzieje,że będzie jakaś wielka bomba,bo tego mi brakuje
Kurczę, Jorge pasuje mi do roli takich szarmanckich mężczyzn, więc chwilę potrwa zanim przyzwyczaję się do niego, jako do villana Camilo. Tak, czy siak jego osoba mnie zaintrygowała i już nie mogę się doczekać sposobu, w jaki zamierza rozdzielić Margaritę i Pabla. O ile można w ogóle mówić o rozdzieleniu, gdy oni nie są jeszcze razem. Sama zaś Delarosa spędza miłe chwile w gronie rodziny Pabla, co chcąc, nie chcąc, może wyjść jej na niezbyt dobre. Im bardziej się zaangażuje, tym bardziej będzie cierpieć przy ewentualnym zawodzie miłosnym
Kinga dzięki za komentarz. Prawdopodobnie za dwa lub 3 odcinki już Camilo wprowadzi swój plan w życie.

Moniś nad planem Camilo cały czas myślę i mam kilka pomysłów, więc muszę wybrać jeden. No fakt. No cóż. Margarita jest po prostu miłą osobą i nie chciała im jakoś odmawiać.
To bardzo fajnie Nie mogę doczekać się tego planu i jak on będzie wyglądał
Udało mi się jakoś nadrobić wszystko i przeczytać.

Pierwszym co mnie najbardziej zainteresowało i zaintrygowało jest plan Camilo. Ten bohater naprawdę mi się spodobał. Widać, że facet nie próżnuje i będzie teraz i on starał się o serce Margarity. Jednak jego gra nie do końca może być na tak czystych warunkach jak Pabla. Coś mi się zdaje, że Camilo wpadł na coś, co może zniszczyć reputację Pabla w oczach Margarity, a to byłoby naprawdę nie ładne. Czyżbym się nie myliła?? Jednak mimo wszystko mi podobają mi się takie postaci - mężczyzn, którzy nie dają za wygraną i walczą o serce bohaterek, nawet popełniając przy tym małe, większe grzeszki.

Rozmowa między Pablo, a Margaritą myślę, że wiele zdziałała. Mimo, że Margarita starała się zachowywać powagę podczas spotkanie w restauracji z Pablo i Ines to nie zawsze jej to do końca wychodziło. Trudno jest się powstrzymać, gdy się kogoś kocha, a co do tego nie mamy żadnej wątpliwości. Tylko co dalej zrobi Margarita? Na jej miejscu dałabym sobie szansę nim będzie za późno...
Catalina nieźle wymyśliła, przyjaźń z Margaritą może pomóc jakoś połączyć tą dwójkę. A iż jej się uda jakoś przekonać dziewczynę do swojego szwagra.
Odcinek krótki i sielankowy, fajnie się go czytało. Brakowało mi tylko trochę rozwinięcia wszystkich faktów (popołudnia z Ramirezami, chociażby o rozmowę z Cataliną), ale i tak bardzo mi się podobało.
Jestem ciekawa planu Camilo. Charakterna z niego osóbka, zapewne sporo namiesza.
Co do Ines, jak zwykle miała nosa i wiedziała gdzie spędzić rodzinny poranek. Mała ma jakiś szósty zmysł ;P
Życzę weny i z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział ; *
Pozdrawiam cieplutko!
Klaudiś no no, szybka jesteś ;D Hmm. Sama jeszcze do końca nie wiem co to za plan. Wciąż czekam aż mi się wykreuje konkretny w głowie. Margarita się jeszcze bd trochę zastanawiać. ;D

Kasiu Oj tak mała ma szósty zmysł
Rozumiem, że wciąż w głowie ci się coś kotłuje, ale jeszcze nie wiesz dokładnie co? Mam często bardzo podobnie, z pomysłami to różnie czasem bywa.
Hej! Nie wiem kiedy nadrobię odcinki, ale skomentuję kiedy już to zrobię, ok? Ostatnio brak mi na wszystko czasu
Cap 9

I kolejne lekcje z dziećmi Margaricie zbyt szybko mijały. Gdyby mogła 24 h na dobę siedziałaby z nimi w szkole, ale tak niestety nie mogło być. Jak na złość zepsuł jej się samochód i został zabrany do naprawy. Musiała więc dziś wrócić autobusem. Miała nadzieję, że przynajmniej pogoda do końca dnia jej dopisze. Kobieta miała na sobie jasne dżinsowe rurki, rudą sweterkową tunikę kimono oraz różową kurtkę z ekoskóry. Na nogach miała wyjątkowo ciemne adidasy bo ostatnio miała dość noszenia szpilek. Dziś nie pojawiła się Ines co ją bardzo zmartwiło, jednak nie chciała dzwonić i pytać dlaczego dziewczynka się nie pojawiła. Kiedy ostatni z jej podopiecznych opuścił już klasę w raz z rodzicem, zebrała wszystkie swoje rzeczy i także wyszła. Kiedy tylko opuściła budynek jak na złość zaczął padać deszcz a ona nie miała nawet parasolki.
- No pięknie. Nie ma to jak iść na przystanek w deszczu - westchnęła pod nosem i po woli skierowała się w odpowiednim kierunku. W pewnym momencie zatrzymało się czarne volvo a z niego wysiadł Camilo i zawołał ją. Zatrzymała się, spojrzała w jego stronę i podeszła.
- Podrzucić Cię gdzieś ? Chyba nie masz zamiaru moknąć i się pochorować ? - uśmiechnął się do niej nonszalancko.
- Będę Ci bardzo wdzięczna. - wsiadła do samochodu i zapięła pas. W tej samej chwili też mężczyzna przytknął jej do twarzy chusteczkę nasączoną chloroformem. W krótkiej chwili brunetka straciła przytomność. Kiedy się ocknęła była w nieznanym sobie pomieszczeniu, bardzo elegancko urządzonym.
- Co się stało i gdzie ja jestem ? - rozejrzała się dokładnie a potem próbowała sobie coś przypomnieć. - deszcz, samochód, Camilo... Boże...
- Jak się czujesz ? - usłyszała głos kolegi, wchodzącego do pokoju.
- Camilo. Co Ty mi zrobiłeś i co ja tu robię ? Rozwiąż mnie natychmiast. - spojrzała na niego z wściekłością w oczach.
- Spokojnie moja droga. Nic Ci nie zrobię. Zostaniesz tu tak długo jak będę chciał. - uśmiechnął się tajemniczo i pogłaskał ją po policzku - Sprawię, że mnie pokochasz a o tamtym idiocie zapomnisz. On nie jest dla Ciebie. Udowodnię Ci to.
- Co ? O czym Ty mówisz ? Camilo ... Błagam... Ty nie jesteś taki... Nie... - nie wiedziała co ma robić. Jak mogła się nie domyślić, że Linares ją kocha ? Ale żeby od razu posuwał się do takich metod ? To nie mieściło się w jej głowie. Boże. Pomóż mi.
- Cii... Na razie Cię nie rozwiążę. Zrobię to dopiero gdy będę miał pewność, że mi nie uciekniesz. - złożył pocałunek na jej ustach po czym wyszedł z pokoju zostawiając ją samą ze swoimi myślami i obawami.

-------------------------

Pablo kilkakrotnie próbował się dodzwonić do Margarity jednak nadaremnie. Po woli zaczynał się martwić. Coś mu tu nie grało. Delarosa nie jest taka by nie odbierać telefonów.
- Bracie, uspokój się. Może jest zajęta i ma wyłączony telefon - Daniel próbował jakoś podnieść na duchu brata.
- Nie. Coś mi tu nie pasuje. A jeśli coś jej się stało ?
- Na pewno nic jej nie jest. Lepiej jedźmy już do naszej pracy... Znaczy ty do swojej i ja do swojej. - obaj bracia wyszli z domu i pojechali.
Pablo mimo iż próbował to nie mógł skupić się na sprawdzaniu czy jego pracownicy robią wszystko jak należy. W pewnej chwili ujrzał wchodzącą do sklepu blondynkę. Od razu rozpoznał, że to Isabel przyjaciółka Margarity.
- Pablo, cześć - pocałowała go w policzek - mogłabym chwilę z tobą porozmawiać ?
- Jasne. Chodź. - zaprowadził ją do swojego małego gabinetu na tyłach sklepu. Wskazał jej ręką fotel. - Stało się coś ?
- Tak... Nie... Sama nie wiem... Chodzi o Margaritę. Nie odbiera telefonu ani nie wróciła do swojego mieszkania bo tam także dzwoniłam. Pojechałam tam, lecz sąsiedzi jej nie widzieli. Obawiam się, że coś mogło się jej stać. - powiedziała blondynka z zatroskaną miną.
- Ja także nie mogłem się do niej dodzwonić. Jej zaginięcia nawet nie możemy zgłosić bo musi minąć odpowiednia ilość godzin. - chodził po gabinecie zdenerwowany.
- Myślałam, że z Tobą się kontaktowała. No nic. Będę oczekiwała na jaki kolwiek telefon od niej. Gdyby się z tobą skontaktowała daj mi znać. - poprosiła po czym pożegnała się i wyszła ze sklepu.

---------------------

Jak się stąd wydostać ? I jak mam powiadomić Isabel gdzie jestem ? Te i inne myśli chodziły ciągle po głowie brunetki. Nie może się poddać.
- Zaraz. Jak to powiedział Camilo. Jeśli będzie miał pewność, że mu nie ucieknę to mnie rozwiąże. Hmm... - coś jej nagle wpadło do głowy. Musi czekać aż pojawi się Linares by wcielić ten pomysł w życie. Nie trudno będzie udawać, że mu nie ucieknie.
Drzwi do pokoju otworzyły się i wszedł mężczyzna z tacą z jedzeniem.
- Nie mam zamiaru cię głodzić - zaczął ją karmić a ta nie stawiała oporu. Zależało jej by ją rozwiązał. Kiedy wszystko zjadła spojrzała na niego.
- Camilo. Obiecuję, że ci nie ucieknę jeśli mnie rozwiążesz. Te sznurki strasznie ściskają moje dłonie i to sprawa mi ból, a tego chyba nie chcesz ? Nie chcesz bym cierpiała prawda ? Jeśli chcesz bym cię pokochała to mnie rozwiąż. Zostanę tu z tobą byś mógł mi pokazać jak bardzo ci na mnie zależy - mówiła spokojnie i z lekkim uśmiechem. Mężczyzna wahał się dłuższą chwilę, ale kobieta tak przekonująco go prosiła i patrzyła, że ją rozwiązał. Delikatnie poruszała swoimi dłońmi i pomasowała bolące miejsca.
- Dziękuję. Od razu lepiej. Jeśli tu zostanę to przydałoby się żebym mogła zawiadomić dyrektorkę, że nie będzie mnie przez jakiś czas.
- Już to zrobiłem. Jednak jeśli mnie oszukasz to ... - zamilkł i wyszedł. Delarosa rozglądała się po pomieszczeniu by znaleźć coś co pomoże jej uciec, jednak nic takiego nie znalazła. Próbowała znaleźć swoją torebkę z nadzieję, że powiadomi Isabel gdzie jest jednak jej nie znalazła. Zaraz ! Przecież miała zapasowy telefon w kieszeni spodni. Całe szczęście że był mniejszy i Camilo się o nim nie dowiedział. Szybko napisała wiadomość do Isabel : Isabel. Nie odpisuj na tą wiadomość dla mojego dobra. Camilo chyba zwariował. Zamknął mnie w jakimś pokoju. Zapewne jego domu albo kogoś innego. Pomóż mi. Margarita.. Zaraz po wysłaniu skasowała wiadomość, wyjęła kartę i schowała ją w malutkiej kieszonce kurtki, której prawie nie widać. Telefon wsadziła do jakiejś szuflady by Camilo go nie znalazł tak łatwo. Liczyła, że zostanie szybko odnaleziona.

Anna. dnia 20:13:03 22-02-12, w całości zmieniany 1 raz
Wow, cóż za diametralna zmiana frontu ze strony Camila - tego akurat się nie spodziewałam. I szczerze mówiąc, zawiadołam się na jego osobie. Spodziewałam się po nim bowiem jakiś rozsądnych, przemyślanych działań, bo wydawał mi się być inteligentnym mężczyzną, a tu takie zaskoczenie...No cóż. Opcja uwięzienia Margarity ciekawa, choć już kwestia tak szybkiego jej rozwiązania już nie. Ale, jak to mówią miłość potrafi zaślepić. I chyba to właśnie uczyniła z Camilo.

Pablo zaś zaniepokoił się zniknięciem Margarity, jakoby była co najmniej jego żoną. Ale to może znak, że naprawdę mu na niej zależy i dopiero teraz to dostrzeże

W ogóle póki pamiętam, zauważyłam, że w większości miejsc, zamiast Isabel (bo tak ma przecież na imię przyjaciółka Margarity), pisałaś Ines. A Ines to zdaje się jest bratanica Pabla
Odcinek jest genialny
Moja ulubiona scena,oh Camilio porwał Margi,nie sądziłam,że taki szybki obrót zrobił,genilany pomysł Ale swoją drogą to jestem ciekawa czy ktoś ją uratuje i czy Camilio coś jej zrobi ???

Cieszy mnie,że Pablo się o nią martwi to bardzo dobrze o nim świadczy

Czekam z niecierpliwością na kolejny odcinek
WOW! WOW! WOW!
Co za odcinek Akcja się kręci szybciej i to mi się podoba Oczywiście czekam na kolejny odcinek, ale muszę skomentować dłużej.
Jeśli mam być szczery to Isabel powinna pójść do Pabla, ale jeśli ma więcej oleju w głowie - na policję. Bo od razu lepiej iść do tych zawodowych. Jednakże Pablo dałby mu po pysku i byłoby genialne. Ale z drugiej strony, nie wiedzą jeszcze gdzie ona jest. W domu Camila, czy też nie? A więc - policja czy Pablo... A może jest jeszcze trzecia opcja?
Moniś dzięki za komentarz i odwiedziny. Na początku planowałam co innego, ale nagle wpadło mi by już ją porwać więc sama rozumiesz. A opcja tak szybkiego rozwiązania to właśnie zaślepienie przez miłość.
tak to na pewno musi być znak bo Pablo na prawdę ją kocha.
Fakt. Zamiast Isabel pisałam Ines, ale to wszystko z przemęczenia szkołą.

Kinga cieszę się, że ta scena Ci sie podobała. Co do twojego pytania to sama jeszcze nie wiem. Kiedy pojawi się kolejny odcinek też nie wiem bo zaczynam mieć urwanie głowy w szkole.

Miłoszu nie mogę odpowiedzieć na żadne twoje pytanie bo sama nie znam na nie odpowiedzi. Nie wiem co mi przyjdzie do głowy.

Dzięki kochani za komentarze i odwiedziny ;D
To była jedna z moich ulubionych. Widać jak Camilio pragnie ,aby Marfi była jego,tylko czy on naprawdę ją kocha - to teg pytania mam wątpliwości,może on ją tylko pragnie ?Ale Pablo ją naprawdę kocha,troszczy się o nią,martwi,jest wspiały

Szkoła wykańcza,rozumiem,napisz odcinek kiedy bedziesz miala czas

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl