Mroczna Magia

Mroczna Magia

Obsada:


Monica Bellucci as Lilith Grasse


Adriana Lima as Sara Grasse


Alex Marez as Alex Ross


Kellan Lutz as Tegan


Mark Vogel as Aaidan


Ryan Phillippe as Dante


Jude Law as Lucien


[i]Nelsan Ellis as Rex


Meagan Good as Neli


Cam Gigandet as Ian


Kevin Alejandro as Vincent


Kristanna Loken as Roxy


Maggie Q as Sherin


Harry Shum Jr. as Robby


Evan Rachel Wood as Katia Serano

Ogromne podziękowania dla agam - kochana wiesz za co dzięki Tobie to wygląda tak jak powinno [/i
Pozostała część obsady pojawi się w trakcie akcji

PROLOG
[i]
Wampiry.
Były wszędzie. Było ich pełno w każdym miejscu w którym przebywali ludzie. W klubie naliczył ich więcej niż dziesięciu. W zamroczonym i roztańczonym tłumie szukały swoich ofiar. Kobiet które umiejętnie uwiedzione spełniły by każdą ich zachciankę i ugasiły by pragnienie. Taki pokojowy układ funkcjonował od stuleci. Wampiry żyły wśród ludzi, karmiły się ich krwią nie wyrządzając im krzywdy. A ludzie pozbawieni całkowicie świadomości, wrócą rano do domu nie pamiętając z tego spotkania ani minuty.
Jednak z zaułku koło klubu sprawy wyglądały zupełnie inaczej. Dla pięciu drapieżników to polowanie będzie ostatnim. Opętani przez żądzę krwi, nieostrożni nie zdawali sobie sprawy że są obserwowani.
Nałóg krwi, chorobliwe uzależnienie rozprzestrzeniało się wśród członków rasy zmieniając wampiry w dzikie bestie. Otwarcie i bez skrupułów żerowały na ludzi wśród których przyszło im żyć. To nie było zwykłe ugaszenie pragnienia i głodu tylko morderstwa z zimną krwią. Nie używały nawet swoich uwodzicielskich sztuczek tylko łapali ofiarę i osuszali ciało do ostatniej kropli rozrywając im szyję i nadgarstki.
Alex Ross podczas nocnych patroli na ulicach Bostonu wielokrotnie natykał się na pojedyncze osobniki ale grupa była dość rzadkim zjawiskiem. I dość niebezpiecznym nie tylko dla ludzi ale również dla ich rasy którą starali się trzymać w tajemnicy.
Dla Alexa i jego kompanów każda noc była wyprawą na łowy. Tropił takich jak ci w zaułku i eliminował ich. Nie mógł pozwolić by pokój jaki z trudem tworzył został zburzony przez bandę wampirów która nie miała dość siły by trzymać swoje żądze na wodzy. Był ich wodzem, księciem. Stanowił prawo i sam wymierzał sprawiedliwość. Ci członkowie rasy złamali podstawowe prawa jakie ustanowił. Jednym z nich był zakaz zabijania ludzi.
W tej chwili szarpali bezwładne ciało młodego mężczyzny warcząc i wymuszając na sobie nawzajem kolejkę w pożywianiu się. Ich umysły zamroczone żądzą krwi i głodem nie wyczuły nadchodzącego zagrożenia. Alex zeskoczył z parapetu na chodnik bezszelestnie i z gracją niczym puma. Zaskoczeni i całkowicie zdezorientowani nie potrafili szybko zareagować. Alex spod ciemnego płaszcza wyjął dwa miecze z pokrytej tytanem stali i bez wysiłku odciął głowę najbliższemu przeciwnikowi. Chwilę później na ziemię padły kolejne dwa ciała. Ich rozkład następował błyskawicznie. W mgnieniu oka przeistaczały się w kupę prochu czemu towarzyszył pisk i trzask palonego ciała. Zaułek wypełniły zwierzęce krzyki. Alex ściął głowę następnemu wampirowi po czym obrócił się z gracją i wbił miecz w klatkę piersiową piątego przeciwnika. Mężczyzna warknął przenikliwe a jego czerwone oczy patrzyły na Alexa z pogardą. Wielkie tęczówki rozdarte głodem i źrenice zwężone w pionowe kreski. Jego ciało zaczęło spazmatycznie drgać by za chwilę całkiem się rozpaść pozostawiając po sobie odór palonego ciała.
Alex odwrócił się w stronę młodego chłopaka który leżał nieprzytomny pod ścianą budynku. Klęknął przed nim. Owionął go zapach gorącej i słodkiej krwi. Kły boleśnie wystrzeliły z dziąseł kalecząc mu język. Obnażył zęby i warknął dziko. Pochylił się nad chłopakiem, jego oczy błysnęły czerwienią a źrenice zwęziły się w pionowe kreski. W uszach słyszał tylko szum płynącej w żyłach krwi. Czuł jej ciepło i kuszący zapach. Był głodny. Ostatnio zaniedbał trochę swoje potrzeby. Nie pamiętał kiedy ostatnio porządnie się pożywił a to nie wróżyło nic dobrego. Był nie mniej niebezpieczny dla ludzi niż członkowie rasy których przed chwilą zabił. Poza tym opadał z sił kiedy był głodny. Na jego korzyść przemawiało jednak to, że był najpotężniejszy i najsilniejszy ze swoich pobratymców. Miał silną wolę i wiedział że potrafi się powstrzymać. Przymknął oczy a kiedy je otworzył błysnęły płynnym złotem. Wyciągnął dłonie w kierunku obszernych ran chłopaka i przymknął powieki skupiając swoją moc na leczeniu. Chwilę później mężczyzna otworzył oczy i ze zdumieniem i strachem patrzył w złote ślepia bestii jak mu się wydawało. Książę spojrzał mu głęboko w oczy i położył dłoń na czole. Mężczyzna odruchowo cofnął głowę ale kiedy poczuł ciepło rozchodzące się od rąk Alexa rozluźnił się.
- a teraz pójdziesz do domu. Zaśniesz a rano nic nie będziesz już pamiętał. Będziesz myślał że za dużo wypiłeś i będziesz żyć jak dawniej  chłopak zamknął oczy a kiedy je otworzył Alexa już nie było. Stał na dachu najbliższego budynku i wsłuchiwał się w odgłosy nocy. Chciał aby zawsze było tak spokojnie jak dzisiaj. Słyszał jedynie cichy wiatr i piski nietoperzy które co jakiś czas przelatywały mu nad głowa. Kilka budynków dalej grupka młodych ludzi bawiła się na jakieś imprezie. Para małżonków kłóciła się o coś mało znaczącego. Młodzi kochankowie kochali się namiętnie, tak jak poprzedniej nocy. Alex uśmiechnął się do siebie. Żadne z nich nie zdawało sobie sprawy, że żyją wśród nich istoty żądne krwi i gotowe zabić bez mrugnięcia okiem. Jego zadaniem było ich powstrzymać. Nie miał wyjścia.
Nagle po ciele przeszedł go nieprzyjemny dreszcz. Otworzył szeroko oczy i zaczął wypatrywać zagrożenia. Zmarszczył brwi bo nic nie wyczuł. Niespodziewanie poczuł przeszywający ból w klatce piersiowej. Zgiął się w pół i warknął groźnie.

Alex...

Usłyszał swoje imię wypowiedziane w ten charakterystyczny sposób. Tym razem miejsce ciepła i matczynej czułości zajął strach i błaganie.
- Lilith  wyszeptał i użył wszystkich swoich mocy żeby pognać w stronę z której dobiegał jej głos. Kilka sekund później wszedł przez drzwi balkonowe do sypialni swojej najdroższej przyjaciółki. Leżała na białym dywanie w kałuży krwi. Spojrzała na niego z błaganiem w oczach. Alex ukląkł przed nią i obrzucił ja szybkim spojrzeniem sprawdzając jej rany. Najgłębsza była ta na gardle. Rozszarpana skóra. Był pewien że to sprawka czyichś pazurów. Uniósł jej głowę i przytrzymał nad ziemią. Chciała coś powiedzieć ale dławiła się krwią.
- trzymaj się  wyszeptał z prośbą. Słyszał jednak jak jej serce zwalnia rytm. Jak łapie ostatnie hausty powietrza. Wiedział że ktoś osuszył jej ciało prawie całkowicie z krwi. Pozostawił ją, aby się wykrwawiła. Był uzdrowicielem ale w takiej sytuacji już nic nie mógł zrobić. Pierwszy raz od stuleci poczuł się bezradny. Właśnie tracił swoją przyjaciółkę. Najpotężniejszą czarownicę i najlepszego człowieka jakiego znał  nie zostawaj mnie  poprosił a po jego policzku popłynęła krwawa łza. Lilith uniosła z trudem drżącą dłoń i otarła kroplę. Spojrzała na niego z tą znaną mu czułością.
- Sara....- wyszeptała  znajdź....moją....  wychrypiała a w jej gardle zabulgotała krew - ....wnuczkę.....ona jest ....  zakaszla

Kenaya dnia 1:16:15 05-01-12, w całości zmieniany 52 razy

---

Aaaa... wstawiłaś! Super:D
Wprawdzie robisz mi tym opowiadaniem konkurencję, ale co tam;)
znasz moje zdanie na temat tego opka - czytam na bank
A, i jeszcze jedno - świetna obsada^^
No i jesteś
Jaka tam konkurencja. Dla twojego Huntera nie ma konkurencji - i mówię to całkiem szczerze. Opko jest wspaniałe i dobrze to wiesz ma wszystko to co powinno mieć opowiadanie o wampirach. Poza tym jakby nie było byłaś pierwsza
Co do obsady to stwierdziłam, że moje pomysły mnie nie przekonały i pogrzebałam trochę. Cieszę się że udało mi się trafić w odpowiednie postacie
No a jak Jakże mogłoby mnie tu nie być?
Tak, tak... i tak wiem swoje a w Hunterze jest wszystko oprócz krwi - czyli podstawowego składnika muszę nad tym popracować...
Co do obsady - jest oryginalna i to naprawdę jej ogromny plus:D Ale tamte mięśniaki chyba też by się sprawdziły, tak myślę...
Jak chcesz, to mogę jutro zmniejszyć Ci te fotki, żeby wszystkie były w jednym rozmiarze i nie "rozciągały" posta

---

Hunter ma inne cechy i jest na swój sposób niepowtarzalny i nie do podrobienia
Zdjęcia...hm....naprawdę byś mogła to zrobić? Jeśli tak to będę Twoim dłużnikiem ;D
W sumie nie mam za bardzo czasu żeby nad tym popracować, bo fakt nie wygląda to ładnie. Jeśli naprawdę nie sprawi Ci to kłopotu to jestem za

Kenaya dnia 23:18:29 05-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Hunter... przypomniał mi się teraz Toffik: "Tato, czy ja jestem inny?", "Inny? Ależ skąd, ty jesteś oryginalny, a wszytko co oryginale jest lepsze - kompakty, dolary..." ;D

Żaden kłopot - zajmie mi to góra 10 minut, no chyba, że chcesz jakieś sygnaturki z napisami, wtedy 15-20
Super ! Kolejne opowiadanko o wampirach... Oczywiście będę czytać
Aguś naprawdę nie wiem. Zdaję się na Ciebie w pełni Wszystko mnie zadowoli a co chcesz w zamian?

namida1991 - witam w moich skromnych progach Cieszę się, że zajrzałaś.

Kenaya dnia 23:17:09 05-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Cóż, tytuł mnie naprawdę zainteresował, a po przeczytaniu prologu i przejrzeniu obsady jeszcze bardziej nabrałam ochoty, by czytać dalej
Miło mi to słyszeć Mam tylko nadzieję że sprostam oczekiwaniom
I od razu chciałam najmocniej przeprosić :p
Zmieniłam imię głównego bohatera ( jakoś mi nie pasowało) ale nie zmieniłam go w prologu. Szybko sie reflektuję i poprawiam

Kenaya dnia 23:36:36 05-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Wierzę w Ciebie
Madziu, ja to robię zupełnie bezinteresownie, naprawdę Postaram się wymyślić coś...oryginalnego
Powiedz tylko, czy chcesz koniecznie te zdjęcia, które tu masz, czy w razie czego mogę wybrać jakiekolwiek inne?
Jak coś stworzę, to podeślę Ci mailem do oceny i zdecydujesz Tylko czy ja mam już Twojego maila?
Już poprawione. Gapa ze mnie
Bardzo dziękuję za wiarę ale teraz nie mam wyjścia jak wziąć się w garść i napisać dobre ( w miarę możliwości ) opowiadanie

Aguś kochana nie masz mojego maila więc już podaje madz896@wp.pl
Co do zdjęć to fajnie by było jakby się udało z tych co są wstawione. Jak nie to podeślę Tobie na maila linki do innych zdjęć. Przecież nie będziesz szukać.
W takim razie poproszę maila :*

Kenaya dnia 23:51:34 05-01-11, w całości zmieniany 1 raz
No to już mam
Z wujkiem google wyszukiwanie zdjęć zajmuje chwilkę - naprawdę żaden problem ^^
Postaram się wykombinować coś z tych zdjęć, ale w razie czego, jak masz na oku jakieś alternatywne fotki, to oczywiście podsyłaj: inesita21@o2.pl

Dziś już zmykam. Dobranoc :*
Podeśle, ale to już jutro
Dzięki wielkie
I dobranoc :*
Oooooooooo ;] uwielbiam wampirze książki, opowiadania, seriale i w ogóle wszystko po prologu jestem pewna, że coś często będę tu zaglądała masz we mnie swoją fankę
Madziu, sprawdź pocztę, a ja w tym czasie przyszykuję swój tyłek na kopniaka, jeśli uznasz, że zasłużyłam
agam - sprawdziłam i muszę powiedzieć, że jest SUPER!!! Nie wiem jak się odwdzięczę odpisałam, więc też sprawdź pocztę.

lusesita175 - cieszę się, że zajrzałaś. Miło jest wiedzieć, że zyskałam nowego czytelnika i postaram się sprostać oczekiwaniom

Pozdrawiam :*
Cieszę się, że tak uważasz Też już odpisałam ^^
kiedy premiera?
Kiedy premiera?
Postaram się wrzucić coś na weekend nie obiecuję, bo jeszcze muszę dopracować odcinek, ale może jeszcze dzisiaj się uda

EDIT:

No i jest premierowy odcinek - miłego czytania

ODCINEK 1

Trzy miesiące później….

Minęły już trzy miesiące odkąd Sara Grasse widziała po raz ostatni swoją babkę. Oprócz niej na świecie nie miała już nikogo. Jej rodzice zginęli kiedy miała szesnaście lat. Pamięta ten dzień jakby to było wczoraj.

Siedziała po turecku na kanapie i jak co dzień szkicowała. Z każdym ruchem ręki, z każdą postawioną kreską jednorożec, który śnił się jej ten nocy nabierał kształtów. Biały z niezwykle miodowymi oczami. Musiała go narysować. Był piękny. Jego róg mienił się wszystkim kolorami. Od niebieskiego, przez zielony, żółty i biały. Delikatnie połyskiwał w słońcu. Wokół zwierzęcia roztaczała się ciepła aura. Przypominała promienie słońca, a jego oczy…..te oczy nie dawały jej spokoju. Niczym płynne złoto. Patrzyły na nią niezwykle intensywnie i delikatnie. Można by powiedzieć, że w pewnym sensie niepewnie. Nie wiedziała dlaczego ten sen tak ją poruszył. Wiedziała, że te oczy zapamięta do końca życia….. Przymknęła powieki i powróciła do rzeczywistości. Spojrzała na swój rysunek. Przekrzywiła głowę lekko w prawo. Zawsze to robiła kiedy nad czymś się koncentrowała. Przygryzła dolną wargę i postukała ołówkiem w szkicownik. Czegoś jej tu brakowało, nie mogła tylko dojść czego. Wsadziła ołówek w niedbale zakręcony kok i kciukiem roztarła linie szyi jednorożca. Uśmiechnęła się do siebie. O to chodziło! Przesunęła powoli kciukiem obrysowując całe ciało zwierzęcia. Delikatnie przyciskała palec do arkusza, starannie i powoli rozcierała ołówek. Jeden nieprzemyślany ruch czy chwila nieuwagi a cały rysunek mógł stracić swój urok. Kiedy skończyła wytarła kciuk w krótki fartuch którego nie dążyła zdjąć po zmywaniu naczyń po obiedzie. Obejrzała dokładnie rysunek badając każdą kreskę. Uniosła wzrok i wyjrzała przez okno. Słońce zmierzało już ku zachodowi. Niebo przybrało żółtopomarańczową barwę. Przez cienkie firanki promienie wpadały do przytulnego i skromnie urządzonego salonu. Sara rozejrzała się po pomieszczeniu. Lubiła tu przebywać. Było tak spokojnie, przytulnie i w pewnym stopniu magicznie. Wszystkie te przedmioty zdawały się mieć duszę. Może to dlatego, że ten dom od lat zamieszkiwały czarownice. Mieszka tu jej babka, w wcześniej prababka i praprababka. Tylko matka nie chciała tu mieszkać. Nie chciała mieć nic wspólnego z magią i czarami. Bała się tego i nie rozumiała. Chciała prowadzić zwykłe życie. Bez tych wszystkich przedmiotów i rytuałów. Nie pozwalała nawet na to, aby babka zapoznała Sarę z podstawami ich życia. To był jedyny warunek jaki postawiła Scarlet kiedy pozwalała córce przyjeżdżać do babci. Lilith nie miała wyjścia jak to zaakceptować.
Sara zerknęła na babcię. Jak co wieczór siedziała przy stole i stawiała tarota. Promienie słońca, które przedostały się do salonu oplatały jej sylwetkę niczym czułe ramiona. Jej kruczoczarne włosy w świetle słonecznym przybierały granatowy odcień a oczy błyszczały. Idealna alabastrowa skóra i wargi które świadczyły o skupieniu. Sara zawsze się zastanawiała się jak to możliwe że jej babcia mając pięćdziesiąt sześć lat wyglądała jak jej trzydziestosześcioletnia matka. Cóż….. wiedziała, że są rzeczy których nigdy nie pozna. A szkoda….. westchnęła. Kiedy przeniosła swój wzrok z powrotem na rysunek usłyszała jak babka wypuszcza z sykiem powietrze z ust. Patrzyła tępo w karty a szklanka z wodą która stała naprzeciw pękła z łoskotem i płyn rozlał się po stole kapiąc na podłogę. Sara odłożyła szkicownik i nie spuszczała wzroku z przerażonej babki. Lilith uniosła głowę i wbiła wzrok w drzwi wejściowe. Po chwili rozległo się pukanie.
Babka wiedziała. Czuła. To był policjant. Znalazł rodziców Sary. Przynajmniej tak mu się wydawało. Ciała bowiem były całkowicie spalone. Cały dom w którym Sara się wychowywała został zniszczony przez pożar. Nigdy nie znaleziono sprawcy ani przyczyny pożaru. Sara jednak czuła, że jej babka nigdy nie uwierzyła, że jej córkę i zięcia zabił pożar. Co więcej dziewczyna była przekonana, że Lilith wie co się stało mimo że jej tam nie było. Nigdy jednak jej tego nie powiedziała. Kiedy Sara pytała odpowiadała jej to samo co policjant. A teraz jej nie ma i Sara na pewno nie dowie się kto lub co zabiło jej rodziców. I najważniejsze dlaczego. Musiał być jakiś powód skoro zaraz po pogrzebie babka zabrała Sarę do Bostonu. Przekazała jej najważniejsze tajniki magii, ale tylko po to aby wiedziała jak i przed czym ma się bronić. Nigdy nie zrobiła nic poza to. Pamiętała, że matka się na to nie zgodziła więc nie mogą złamać danego jej słowa. Sara miała żyć zwykłym życiem, bez magii. I tak było. W pewnym sensie.
- mam to we krwi – wyszeptała i pogładziła białą marmurową płytę nagrobną. Opuszkami palców przesunęła po wyrytym napisie „ Lilith Grasse zginęła śmiercią tragiczną.” W oczach zebrały jej się łzy, aż piekły ją pod powiekami. Obiecała jednak, że nie będzie płakać. Ostatnie łzy wylała na pogrzebie rodziców. Postanowiła że więcej tego nie zrobi. Z dnia na dzień musiała stać się dorosła i zatroszczyć się o siebie. Babka się nie opiekowała owszem. Była zawsze bardzo troskliwa i opiekuńcza ale Sara wiedziała, że musi sama się uporać ze swoją stratą. Musiała się nauczyć sama dawać sobie radę w życiu. Jednak czasem bardzo brakowało jej matki. Teraz nie mogła nawet porozmawiać z babcią. Starą czarownicą i dobrą kobietą. Ktoś jej ją odebrał. Zamrugała powiekami aby powstrzymać łzy. Wyciągnęła dłoń i położyła na płycie trzy białe lilie związane jedynie białą tasiemką. Lilith zawsze lubiła białe lilie. Uśmiechnęła się smutno do siebie. W tym samym momencie poczuła na karku przyjemne ciepło. Zmarszczyła brwi i odwróciła się gwałtownie. Nikogo oprócz niej nie było na cmentarzu. Skarciła się w duchu. Od śmierci babki miała omamy. Czuła coś dziwnego w swoim umyśle, miała wrażenie że jest obserwowana. Nieustannie czuła czyjąś obecność. To było nie do wytrzymania. Jakby nie była sama. Jakby miała anioła stróża a to przecież nie miało sensu. Zaśmiała się do siebie i wtedy znów poczuła to ciepło. Teraz już wyraźniej. Zupełnie jak czyjś dotyk. Jakby ktoś uspokajająco muskał jej kark. Ciepło rozchodziło się po całym ciele. Napięte mięśnie w jednej chwili się rozluźniały, serce jednak wręcz przeciwnie. Tłukło się w piersi niespokojnie. Opuściła bariery ochronne w swoich myślach i zeskanowała okolice w poszukiwaniu jakiegoś człowieka. Jednak nikogo nie słyszała. Nawet jeśli ktoś tu był to doskonale potrafił zamknąć przed nią swój umysł. Niewielu to potrafiło. Ona sama uczyła się tego od osiemnastu lat, odkąd matka zorientowała się że jej pięcioletnia córka odziedziczyła zdolności parapsychiczne po swojej prababci. Umiała czytać ludziom w myślach. Wiedziała co myślą, potrafiła wyczuć gdzie są, umiała wysłać telepatyczną wiadomość. Jednak przez całe swoje życie zrobiła to tylko raz i mocno tego żałowała.
Na początku to było uciążliwe. Nie umiała odróżnić rzeczywistości od tego co usłyszała jedynie w swojej głowie. Zmiana szkoły nie wchodziła w grę więc szybko musiała się nauczyć panować nad swoimi umiejętnościami. Teraz po prostu wznosiła barierę w swoim umyśle nie dopuszczając do siebie ani innych ludzi ani tym bardziej ich myśli.
Jeszcze raz rozejrzała się po okolicy. Gdyby coś jej zagrażało wyczuła by to. Tak sądziła. Zawsze to potrafiła, dlaczego teraz miałoby być inaczej. Czyjś mentalny dotyk nie znikał. Wciąż czuła delikatne palce, czułe muśnięcia i to ciepło. Poczuła, że ktoś delikatnie próbuje dotknąć jej umysłu. To jeszcze bardziej ją zirytowało. Zmarszczyła brwi i wysłała mentalną wiadomość dla intruza.
Kim jesteś? Odpowiedziała jej jednak głucha cisza.
Żadnej myśli, słowa. Nawet dotyk zniknął. Czyżby się przestraszył? Nie spodziewał się że będzie potrafiła go wyczuć? Umiała to tylko wtedy jeśli naprawdę się skoncentrowała. Wzniosła jeszcze mocniejsze bariery, aż rozbolała ją głowa. Nagle zerwał się wiatr. Liście leżące na trawie zaczęły tańczyć w powietrzu tworząc spirale. unosiły się coraz wyżej i wyżej. Kręcąc się odbijały promienie słonecznie. Sara patrzyła na to zjawisko jak zahipnotyzowana. Wstała powoli z kolan. Do jej nozdrzy dotarł przyjemny korzenny zapach. Wciągnęła powietrze. Zmarszczyła brwi i rozejrzała się dookoła. Nie myliła się, był tu. Kimkolwiek jest, obserwuje ją. Więc nie miała wcale omamów. Korzenny zapach był coraz intensywniejszy, zupełnie jakby właściciel się zbliżał. Miała nadzieję go zobaczyć. Chciała się przekonać kim jest istota która od trzech miesięcy nie daje jej spokoju. Jednak w jednej chwili zapach goździków wymieszał się z zapachem świerzego powietrza i słońca. Liście zaczęły powoli opadać z powrotem na trawę. Zawirowały ostatni raz w powietrzu a pod nogami Sary pojawiła się biała lilia. Najpiękniejsza jaką kiedykolwiek widziała. Kucnęła i wzięła kwiat w dłoń. Wiatr ustał. Sara uniosła lilię i poczuła jej wyjątkowy i intensywny zapach. Więc uciekł pomyślała.
Tchórz! krzyknęła i zaśmiała się w myślach. Opuściła dłoń i położyła lilię na płycie obok trzech które sama dziś przyniosła. Ucałowała swoje palce i odcisnęła dłonią pocałunek na płycie po czym wstała i ruszyła do swojego samochodu. Obejrzała się jeszcze raz za siebie. Kim jesteś? Zapytała w myślach i pokręciła głową z niedowierzaniem.

Kenaya dnia 0:32:26 08-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Cudowny odcinek! Pełen magii i tajemnic...
Poznaliśmy Sarę i okazało się, że dziewczyna wiele w życiu przeszła - najpierw straciła rodziców, a teraz babkę, a do tego wszystkiego pochodzi z klanu czarownic. Wydaje mi się, że ten jednorożec, który pojawił się w jej śnie, to nie żaden zwykły sen, ale nie podejmuję się zgadywania kto to i jaki miał w tym cel - za wcześnie na to
A co do tego "anioła stróża" - czyżby to był Alex, który postanowił spełnić ostatnie życzenie Lilith, odnalazł Sarę i teraz będzie nad nią czuwał? Jest jeszcze druga możliwość - że to ktoś, kogo obawiała się Lilith i przed kim chciała chronić Sarę, ale to wydaje mi się mało prawdopodobne
Czekam niecierpliwie na kolejne odcinki i kolejne tajemnice
Opowiadanie jest naprawdę genialne!
Ten odcinek był po prostu cudowny
Dużo się dzieje, a Ty potrafisz wszystko dokładnie opisać, tak żeby nikt się nie zagubił w tym, co czyta
Sara Grasse jest czarownicą, a jej "opiekun" wampirem
zapowiada się ciekawa telka, pełna niebezpiecznych przygód :]
Pozdrawiam i czekam na newsa
Odcinek jest absolutnie świetny!! Poznajemy tu główną bohaterkę.... Czarownicę
Biedaczka straciła rodziców, a potem babcię... Ciekawe, kto ich zabił? Zapewne jej rodzice nie zginęli przez pożar...
I któż jest tym "aniołem stróżem"... Ciekawa jestem, jak to się dalej potoczy...

Z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg...

namida1991 dnia 17:56:37 08-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Dziękuję dziewczynki za komentarze :*

agam - dziękuję moja droga cieszę się, że pierwszy odcinek się podobał. W następnym odcinku dowiesz się kto obserwuje Sarę i na pewno dowiesz się co nie co o Alexie

lusesita175 - miło mi słyszeć, że mam taką umiejętność staram się, żeby wszystko było klarowne i zrozumiałe. Zwłaszcza opisy A co do niebezpiecznych przygód to zrobię wszystko co w mojej mocy żeby tak było

namida1991 - Twoje pytania na pewno nie pozostaną bez odpowiedzi. Nie zdradzę czy śmierć rodziców była przypadkowa czy nie, ani kto za tym stał ewentualnie, ale wszystko się wyjaśni Anioła Stróża poznasz w następnym odcinku

Pozdrawiam Madzia :*
Już się nie mogę doczekać, żeby go poznać
Więc nie będziesz musiała długo czekać

ODCINEK 2

Alex kucał na gałęzi drzewa niczym przyczajona puma i przyglądał się jak Sara siedzi przy grobie swojej babki. Przychodziła tu prawie codziennie. Zawsze kładła trzy białe lilie na płycie. Lilith kochała lilie. Uśmiechnął się do siebie smutno. Była wyjątkową kobietą. Najlepszą czarownicą jaką kiedykolwiek spotkał a mając tysiące lat spotkał w swoim życiu nie jedną wiedźmę. Lilith była inna. Nie potępiała go za to kim jest. Co więcej zaakceptowała go takim jakim był. Wampira. Potwora. Istotę skazaną na piekło. Kogoś o kim Bóg zapomniał. Lilith jednak widziała w nim kogoś zupełnie innego. Potrafiła odnaleźć w nim człowieka. Dobrego władcę, który troszczy się o swoich pobratymców. Istotę która robi wszystko żeby ochronić śmiertelników. Starał się i był wdzięczny Lilith za to że dała mu powód by wierzył, że mu się uda. Obudziła w nim wiarę w siebie i we własne siły. Troszczyła się o niego. Tęsknił za nią. Była jego przyjaciółką. Po wiekach samotności w świecie ciemności, krwi i przemocy ofiarowała mu coś najcenniejszego. Swoje zaufanie, czułość matki i serdeczność przyjaciółki. Zawsze stała po jego stronie, dodawała otuchy kiedy jej potrzebował a on ją zawiódł. Nie ochronił jej. Zawsze przygotowany, przewidywał najgorsze scenariusze. Tego nie przewidział. Nie umiał sobie tego wybaczyć. Mimo wszystko Lilith znów mu zaufała. Złożyła w jego ręce los jej wnuczki.
Przez cały ten czas miał przed oczami twarz Lilith kiedy umierała w jego ramionach. Jej słowa na zawsze wyryły się w jego pamięci. „Sara....- wyszeptała – znajdź....moją.... – wychrypiała a w jej gardle zabulgotała krew - ....wnuczkę.....ona jest .... – zakaszlała - ....chroń ją .....”
No właśnie kim była Sara? Tego nie zdążyła mu powiedzieć. Miał ją chronić i sprawą honoru było dla niego dotrzymać słowa. Nie mógł zawieść po raz drugi. Nie on.
Spojrzał na nią. Wydawała się taka krucha i delikatna. W rzeczywistości emanowała siłą, niezależnością i … no właśnie czym? Magią? Obserwował ją od trzech miesięcy i doskonale wiedział, że nie używa czarów. Mimo to czuł w niej magię. Słodką i zmysłową tajemnicę. Tą samą którą czuli w niej inni mężczyźni. Gdzie by się nie pokazała wywoływała zamieszanie. Mężczyźni podążali za nią tęsknym i pożądliwym wzrokiem a ona zupełnie tego nie widziała. Nie była świadoma jakie wrażenie wywołuje u ludzi. Nie tylko u płci przeciwnej. Kobiety patrzyły na nią z zazdrością i zawiścią. Niektóre z zachwytem. Nic dziwnego. Była piękna. Gęste brązowe włosy które kaskadą opadały jej na ramiona. Zgrabny, mały nosek. Śliczne niebieskie oczy otoczone wachlarzem ciemnych rzęs, w które nie jeden mężczyzna mógłby się wpatrywać całą noc. I te usta. Pełne i zmysłowe zwłaszcza kiedy uśmiechała się kokieteryjnie. Usta stworzone do pocałunków, usta które facet chciałby poczuć na swojej skórze…… Opanuj się Alex! Warknął do siebie. Od wieków nie czuł tego co się w nim budziło kiedy obserwował Sarę. Sprawiała, że uczucia wracały do niego po tylu latach. Starał się być przede wszystkim stanowczym władcą. Stanowił prawo. Musiał walczyć z wrogami. Chronić swoich pobratymców i rasę. Nie mógł pozwolić na to aby cokolwiek go rozproszyło. Teraz przyłapywał się na tym że właśnie tak się działo. Jego poukładane życie zaczynało się przewartościowywać. Pojawiał się w nim bałagan i jeszcze trochę a nie będzie w stanie go poukładać. Przecież jej nie znał i to nie na miejscu że tak na niego działała. Ale była kobietą. I to śliczną. Taką z którą mężczyzna chciałby spędzić życie. Mieć z nią dzieci i założyć rodzinę. Uczucia znów zalały go niespodziewaną falą. Od wieków nie odczuwał tak intensywnie. Bał się tego. On. Alex Ross. Książę ich Rasy. Uzdrowiciel. Bezkompromisowy, stanowczy, sprawiedliwy i najpotężniejszy. Jego pobratymcy drżeli przed nim. Nikt nie chciał wpaść w jego ręce. Dla zdrajcy Alex był bezlitosny. Dla Wampirów których pochłonął nałóg krwi również. Musiał zrobić wszystko aby utrzymać w tajemnicy ich istnienie. Musiał ocalić niczego nieświadomych śmiertelników. Tylko w taki sposób mógł odpokutować i zasłużyć na przebaczenie Boga.
Dlatego właśnie nie mógł pozwolić, aby namiętność i pożądanie przysłoniły mu oczy. Miał zadanie do wykonania i tak powinien o tym myśleć. Jednak kiedy ją widział to nie było takie łatwe. Nie przypuszczał że może odczuwać tak intensywnie. Po wiekach samotności zapragnął mieć przy sobie kobietę. Taką jak Sara. Nie wiedział czym, ale chwyciła go za serce. Była pełna sprzeczności. Miała temperament. Nie dawała sobie wejść na głowę. Z drugiej jednak strony zmysłowa, delikatna i wrażliwa. Pociągała go. Pragnął się nią zaopiekować. Chciał ją mieć. Wiedział że w niebezpieczeństwie znalazłby się każdy mężczyzna który pojawiłby się w jej pobliżu. Na samą myśl zawarczał przeciągle szczerząc kły. Wampiry od zawsze należały do istot niezwykle namiętnych, ale nie spodziewał się że do tego stopnia. Pragnął gorąco, zaborczo. Było to egoistyczne ale silniejsze od niego. Był w stanie zrobić dla niej wszystko.
Siedziała tam. Zupełnie sama, bez świadomości o jego istnieniu. Czuł jej tęsknotę i smutek kiedy tak siedziała. Pragnął ją pocieszyć. Odpędzić smutki. Nie mógł jednak się ujawnić. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Była bezpieczna i to było najważniejsze. Nie może jej niepotrzebnie martwić. Lepiej żeby nie wiedziała jakie niebezpieczeństwo na nią czyha. Najgorsze, że on sam nie wiedział.
Pogładziła palcami wyryty na płycie napis. Oczy Alexa złagodniały kiedy patrzył na nią. Zapragnął ją dotknąć. Uspokoić. Chociażby mentalnie. Nie powinna się zorientować. Dotknął delikatnie jej karku myślami. Tak jakby dotykał go opuszkami palców. Jakie było jego zdziwienie kiedy poczuła jego dotyk. Odwróciła się gwałtownie. Czuła jego obecność. Bardzo delikatnie dotknął jej umysłu. Normalny człowiek ze zdolnościami parapsychicznymi nie był w stanie go wyczuć. Jej się udało. Zirytowało ją to.

Kim jesteś? Usłyszał jej aksamitny głos.

Otworzył szeroko oczy. Musiał się wycofać. To było niebezpieczne zarówno dla niej jak i dla niego. Tym bardziej że coraz wyraźniej czuł głód. Znów się dzisiaj nie pożywił. Zaklął pod nosem kiedy Sara wyrzuciła go ze swojego umysłu. Wzniosła bardzo potężną barierę przez którą nie był w stanie przedrzeć się nie spostrzeżenie. Jedyne co mógł zrobić to dać jej dowód na to że nie jest sama. Pewnego dnia dojdzie do tego że będzie musiała go poznać. Lepiej żeby wiedziała o jego obecności już teraz. Później będzie im łatwiej. Chyba….. uniósł dłoń i delikatnie zamachał nią w powietrzu. Liście z trawy uniosły się do góry tworząc spirale. Unosił je coraz wyżej i wyżej. Dziewczyna wstała a Alex przyłapał się na tym że wstrzymuje oddech. Wysłał jej swój zapach. Chciał żeby go poznała. Chciał żeby inny wampir czuł jego zapach na niej. Będzie bezpieczniejsza. Nikt nie odważy się jej dotknąć jeśli wyczuje Alexa. Jednak czy naprawdę chodziło jedynie o jej bezpieczeństwo? Nie był tego do końca pewny.
Wydał z siebie cichy pomruk kiedy poczuł, że Sara chce go zobaczyć. Wysyłała mu mentalne zaproszenie i nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Był gotów spełnić jej pragnienie. Zacisnął zęby i odetchnął głęboko. Nie mógł tego zrobić. Nie teraz kiedy nie umie nad sobą zapanować i kiedy jest głodny. On miał jej dawać ochronę. Nie mógł stać się kolejnym przyczyną niebezpieczeństwa jakie nad nią wisi. Opuścił dłoń a liście które wirowały w powietrzu zaczęły pomału opadać. Zamknął dłoń a kiedy ją otworzył pojawiła się na niej biała lilia. Dmuchnął w dłoń i posłał kwiat tuż pod nogi Sary. Chwyciła lilię w swoje drobne dłonie i powąchała. Czuł jej zachwyt. Uśmiechnął się do siebie zadowolony. Dziewczyna położyła kwiat na płycie nagrobnej po czym wstała i ruszyła do swojego samochodu. Podążył za nią. Kiedy zatrzymała samochód przed klubem w którym pracowała zeskanował okolicę w poszukiwaniu zagrożenia. Nic nie wyczuł. Wiedział, że wróci tu późnym wieczorem, żeby wszystko sprawdzić. Tym bardziej, że noc zwiększała aktywność wampirów. Zerknął w niebo. Słońce kryło się za chmurami, ale nadal było widno. Gdyby nie naszyjnik na jego szyi, który otrzymał od Lilith i długoletnie praktyki przebywania na słońcu nie przeżyłby dzisiejszej wędrówki. Poprawił okulary przeciwsłoneczne, bo oczy znów zaczęły go piec od promieni. Odwrócił się i zerknął ostatni raz na Sarę dopóki nie zniknęła za drzwiami klubu i pognał do swojej kwatery.

***

Alex otworzył z rozmachem drzwi do wielkiego salonu w jego kwaterze po czym zdjął skórzaną kurtkę i rzucił ją na oparcie kanapy. Usiadł i pochylił się do przodu opierając łokcie o kolona. Zamrugał parę razy przyzwyczajając oczy do przyćmionego światła. Piekły niesamowicie. Zupełnie jakby ktoś wbijał mu w nie tysiące igieł. Wiedział że światło słonecznie mu nie służy. Zwłaszcza te najmocniejsze w samo południe. Przez wieki uczył się na nie odporności. Mimo to jego skóra nadal była wrażliwa podobnie jak oczy. Skrywał je za ciemnymi okularami ale czasem nawet to nie pomagało. Rozmasował skronie uśmierzając swój ból po czym powoli zdjął okulary. Zamrugał i poczuł jak oczy wilgotnieją od łez.
- Znów jej pilnowałeś – usłyszał głos Tegana. Stał w progu salonu oparty niedbale o framugę i patrzył na przyjaciela uważnie.
- Nie zabrzmiało to jak pytanie – odparł Alex i potarł czoło.
- Słońce o tej porze dnia jest dla nas najbardziej niebezpieczne – stwierdził rzeczowym tonem i ruszył w jego stronę – powinieneś bardziej uważać – zbeształ go i zmarszczył brwi. Alex zerknął na niego i szybko tego pożałował. Tegan patrzył na niego upominająco. Jeszcze nigdy nie widział ich księcia w takim stanie. Miał przekrwione białka w których niemal zanikały jego piękne oczy o barwie płynnego złota. Cienie pod oczami świadczyły i zmęczeniu i głodzie.
- Nic mi nie będzie – powiedział Alex i wstał przemierzając powoli salon.
- Nie możemy pozwolić, żebyś tak się narażał – powiedział Tegan stanowczym tonem – naszym obowiązkiem od wieków jest chronić naszego księcia – dodał z szacunkiem ale determinacją w głosie. Alex spojrzał na niego z powagą.
- A moim obowiązkiem jest czuwać nad tą dziewczyną – zniżył głos powodując że jego ton stał się hipnotyzujący i aksamitny. Podszedł do biurka i oparł się o nie krzyżując ręce na piersi.
- Więc dlaczego jej tu nie sprowadzisz? – zapytał Tegan i przechylił głowę lekko w bok czekając na reakcję księcia. Alex zamyślił się na chwilę spoglądając przez przyciemnione okno na ogród.
- Jeszcze nie teraz – powiedział.
- Przykro mi ale ja nie pozwolę na to żebyś wychodził na zewnątrz w pełnym słońcu. To zbyt niebezpieczne – Tegan patrzył na niego opanowanym wzrokiem. Również skrzyżował ręce na piersi przybierając bojową pozę w rozkroku. Przyglądał mu się i czekał.
- Podjąłem decyzję – Alex odpowiedział łagodnie ale w jego głosie dało się wyczuć dezaprobatę. Nikt nie śmiał sprzeciwić się jego woli. Nawet Tegan. Jego oddany przyjaciel i najstarszy z Rasy zaraz po Alexie. Znali się od niepamiętnych czasów i zawsze mogli na sobie polegać. Walczyli u swego boku przez lata. Tegan należał do zaufanych ludzi księcia. Był najlepszym z jego wojowników. Władał sztyletami tak jak nikt. W walce z wrogami był bezwzględny i szybki. Budził grozę i podziw u członków ich Rasy. Nawet u Alexa. Książę szanował go i kochał jak brata. Dlatego tylko Teganowi pozwalał na prawienie mu kazań.
- Dlaczego nie przedyskutowałeś tej decyzji z nami? – dobiegł go głos Aaidana. Wszedł do salonu i patrzył na niego wyczekująco. Alex posłał mu wściekłe spojrzenie.
- Ta kwestia nie podlega dyskusji – warknął Alex i naprężył wszystkie mięśnie.
- Jesteś naszym księciem. Przez tą całą sprawę z tą dziewczyną zapominasz o sprawach naszej Rasy – powiedział Aaidan i szybko tego pożałował. Alex z wampirzą szybkością znalazł się przy nim. Popchnął go na ścianę z taką siłą że popękała w kilku miejscach od mocnego uderzenia. Jego oczy błysnęły czerwienią ze złości.
- Nikt nie będzie podważał moich decyzji – wysyczał przez zęby. Aaidanowi oczy błysnęły z gniewu kiedy poczuł palce Alexa zaciskające się na jego gardle – dałem słowo i dotrzymam go czy wam się to podoba czy nie – warknął i wciąż wpatrywał się w Aaidana – Sara będzie pod moją opieką dopóki nie znajdziemy zabójcy Lilith. I to ja będę podejmował decyzję gdzie i jak będą nad nią czuwał – dodał zniżonym ale wściekłym głosem – i nigdy nie zaniedbałem żadnej sprawy dotyczącej Rasy i tak pozostanie, jasne? – Aaidan nie odpowiedział tylko patrzył na księcia pełnym żalu i złości wzrokiem. Alex zawarczał ostrzegawczo obnażając ostre kły.
- Co tu się dzieje? – do pomieszczenia wszedł Dante. Przesunął wzrokiem po Alexie, Aaidanie a później spojrzał pytająco na Tegana. Wampir uniósł dłoń dając kompanowi do zrozumienia żeby dla własnego dobra nic nie mówił.
- Zrozumiałeś? – zapytał Alex z furią. Przez chwilę mierzył się z Aaidanem na spojrzenia.
- Tak – wychrypiał chłopak. Alex zwolnił ucisk i odsunął się od niego. Aaidan zachwiał się na nogach i złapał za gardło kaszląc. Posłał księciu spojrzenie pełne wyrzutów po czym wyszedł z salonu. Dante zerknął na ścianę i zobaczy dość spore wgłębienie i pęknięcia. Uniósł znacząco brew i spojrzał na Tegana. Przyjaciel tylko pokręcił głową i odwrócił się do Alexa.
- Przygotujemy się na patrol – powiedział i ruszył do wyjścia dając Dantemu znak żeby wyszedł za nim. Alex patrzył jak jego kompani znikają za drzwiami. Nie powinien tak zareagować, ale to było silniejsze od niego. Spojrzał na dziurę w ścianie i skrzywił się. Przeczesał palcami włosy i podszedł do biurka. Oparł na nim ręce i pochylił się do przodu oddychając głęboko. Dawno nie stracił nad sobą panowania do tego stopnia. Aaidan był jego kompanem, przyjacielem a potraktował go jak wroga. Wszyscy martwili się o niego i o swoją rasę. Powinien był ich zrozumieć. Od Alexa zależy ich przyszłość. Wszystkie jego decyzje na nich najbardziej będą się odbijać. Nie mógł o tym zapomnieć, ale ton głosu i reprymendy do jakich posunął się Aaidan podziałały na Alexa jak płachta na byka. Warknął cicho a kły wydłużyły się niebezpiecznie. Jego wzrok pokryła czerwona mgła. Przymknął oczy. Musiał się pożywić zanim znów spotka się z Sarą. Może jego przyjaciele mieli rację i powinien ją tu sprowadzić? Byłaby przynajmniej bezpieczna. O ile można tak nazwać kwaterę pełną dzikich bestii. Kryjówkę pełną wampirów.

Kenaya dnia 22:48:28 09-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Piszesz po prostu wspaniale!! Cóż za opis uczuć wewnętrznych Alexa, wewnętrznej walki...

Bardzo dobrze poznajemy Alexa... To wampir, i w dodatku nie jakiś zwykły, ale książę wampirów...
Ciąży na nim ogromna odpowiedzialność i na dodatek obiecał Lilith opiekować się Sarą... Ale powinien jednak bardziej na siebie uważać, bo zamiast ją ochronić, może jej zrobić krzywdę...
Ciekawa jestem dalszego ciągu...

Pozdrawiam
Z każdym kolejnym odcinkiem wydaje mi się, że jesteś profesjonalistką ! Opisy i dialogi masz dopracowane do perfekcji
Co do odcinka to muszę przyznać, że warto było na niego czekać.
Obietnica Alexa jest naprawdę dla niego ważna. Widać, że nie chce zrezygnować z "opieki" nad Sarą.
Kłótnia z przyjaciółmi pokazała, że choć jest ich kompanem to także ich księciem, a oni powinni bardziej
go szanować i wierzyć w słuszność podejmowanych przez niego decyzji

Pozdrawiam i czekam na newsa
Jak na moje, to sama rewelacja! Pięknie piszesz, tak lekko się czyta. Ach, wampiry i czarownice to jedno z moich ulubionych połączeń, nie jestem w stanie przejść obojętnie obok książki czy opowiadania, które dotyczy tej tematyki. Lubię Sarę, a Alex jest taki władczy i niebezpieczny, równocześnie dobry. Słowem, wszystko zaczęło się jak najlepiej i zmierza ku dobremu kierunkowi. Na pewno będę czytać, choć z komentowaniem różnie u mnie bywa, ale możesz wiedzieć, że masz we mnie czytelniczkę. Pozdrawiam!

LunaLovegood dnia 20:29:03 10-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Genialne, po prostu genialne
Tak czułam, że to właśnie Alex kręci się koło Sary, ale nie przypuszczałam, że dziewczyna tak na niego działa Wywołuje w nim całą masę różnych emocji od troski, przez pożądanie do... apetytu;D Poza tym mam wrażenie, że ona wywróci cały ten wampirzy półświatek do góry nogami.
Nie podoba mi się Aaidan - coś mi mówi, że to będzie jakiś "czarny charakter", za to Tegan - cud, miód, malina^^
namida1991 - dziękuję za tak miły komentarz cieszę się że udało mi się tak opisać uczucia Alexa

lusesita175 - z tym profesjonalizmem to bym nie przesadzała zdarzają mi się przecież błędy

LunaLovegood - witam w swoich skromnych progach i dziękuję za pochlebny komentarz. Mam tak samo jak Ty jeśli chodzi o książki o podobnej tematyce mam ich tyle, że nie mieszczą mi się na regale
Miło mi, że zyskam w Tobie kolejnego czytelnika i postaram się sprostać zadaniu

agam - dziękuję, dziękuję kochana. Cała masa uczuć? hm...jak najbardziej i to dopiero początek. Czy Sara wywróci wampirzy półświatek do góry nogami? Cóż zobaczymy. Nie będzie na pewno potulna A Aaidan? Ma na pewno charakterek, ale czy czarny? Dajmy mu szanse Natomiast Tegan taki właśnie miał być Jak cud, miód i malina

Pozdrawiam :*

Kenaya dnia 22:29:15 10-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Kiedy dodasz newsa nasza pisarko ?
Kiedy? Nie wiem - może dzisiaj albo ewentualnie jutro. Muszę jeszcze wszystko doprecyzować tak, żeby miało ręce i nogi
Mam nadzieję, że będzie jeszcze dzisiaj
Mam nadzieję, że nie za późno
W sumie nie wiem co z tego wyszło, ale jakoś nie jestem przekonana do tego odcinka Cóż, miłego czytania mimo wszystko

ODCINEK 3

Alex wmieszał się w bostoński tłum. Będąc w kwaterze wziął prysznic i założył świeże ubrania. Wciąż jednak czuł się fatalnie. Ociężałe ciało i skutki wędrówki w pełnym słońcu nie dawały mu spokoju. Czuł ból w każdym mięśniu, a oczy przez cały czas musiał skrywać pod ciemnymi okularami. Głód coraz mocniej mu doskwierał. Kły niebezpiecznie wystrzeliły z dziąseł kalecząc język. Zawarczał przeciągle. W uszach szumiała mu krew która krążyła w żyłach przechodzących obok śmiertelników. Ciepła i zapraszająca. Wciągnął w nozdrza ich słodki zapach i obnażył zęby. Oczy zaszły mu czerwoną mgł i błysnęły niebezpiecznie. Przesunął językiem bo ostrych kłach i zaczął nasłuchiwać w poszukiwaniu pożywienia. Skręcił gwałtownie w stronę parku kiedy usłyszał śmiech trzech pijanych mężczyzn. Słyszał ich prymitywne i obrzydliwe myśli. O kolejnym piwie z kumplami, o jeszcze jednym skręcie. Jeden z nich wspominał wystraszoną twarz swojej żony którą uderzył dziś rano. Alex napiął wszystkie mięśnie wściekły na mężczyznę który odważył się tak potraktować swoją kobietę. Wyłonił się zza krzaków i stanął przed grupką zdezorientowanych i całkiem zamroczonych śmiertelników.
- K..kim jesteś? – wyjąkał jeden z nich i patrzył na Alexa z szeroko otwartymi oczami. Wampir jednak nawet się nie poruszył. Patrzył w oczy temu który demonstrował swoją siłę żonie.
- Chodź do mnie – powiedział zniżonym głosem. Aksamitnym i hipnotyzującym. Nikt nie mógł mu się oprzeć kiedy mówił w ten sposób. Mężczyzna zamrugał i jak w amoku podszedł powoli do Alexa. Kiedy znalazł się na wyciągnięcie ręki książę chwycił go i wbił kły w jego szyję. Pił łapczywie uważając jednocześnie żeby nie osuszyć człowieka całkowicie z krwi. Gorąca krew rozlała się w jego gardle i złagodziła pierwsze uczucie głodu i bólu jaki za sobą niósł. Alex skrzywił się kiedy poczuł gorzki smak jego krwi przepełniony alkoholem i narkotykami. Na szczęście na organizm wampirów ludzkie używki całkiem nie działały. Pozostawiały jedynie nieprzyjemny posmak. Alex jednak czuł się lepiej kiedy mógł pożywiać się krwią takich podłych ludzi. Odsunął się od mężczyzny i przesunął językiem po ranie żeby ją zamknąć. Położył dłoń na jego czole wymazując mu wspomnienia. „ Nigdy więcej nie uderzysz swojej kobiety. Znajdziesz porządną pracę. Nie tkniesz już więcej alkoholu i narkotyków” – powiedział w myślach rozkazującym i hipnotyzującym tonem po czym puścił go pozwalając aby upadł bezwładnie na ziemie. Podszedł do pozostałej dwójki i napił się tylko tyle ile musiał. Jego ciało momentalnie nabrało sił. Mięśnie przestały boleć podobnie jak oczy. Mruknął przeciągle zadowolony. Wymazał wspomnienia pozostałym mężczyznom i wyszedł z parku kierując się do klubu w którym pracowała Sara.
***
- Hej! Dwa razy Blue Logoon! – zawołał mężczyzna który właśnie podszedł do baru. Sara kiwnęła głową i podała drinki wcześniej zamówione przez dwie młode dziewczyny. Posłała im serdeczny uśmiech po czym sprawnym ruchem wyjęła dwie kolejne szklanki. Wrzuciła do nich lód i zalała alkoholem. Chwyciła butelkę z Blue Curacao, czyli odmianą likieru pomarańczowego w niebieskim kolorze i wlała odpowiednią miarkę po czym zalała całość cytrynową lemoniada. Wymieszała i schyliła się po cytrynę. Sprawnym ruchem ukroiła dwa plastry i udekorowała kieliszki. Gwizdnęła głośno przedostając się przez basy muzyki i pchnęła szklanki w stronę mężczyzny. Obie zatrzymały się tuż przed nim. Kiedy spojrzał na nią zaskoczony posłała mu uśmiech i puściła oczko.
- Co dla Ciebie? – zapytała młodego chłopaka, który opierał się nonszalancko o blat.
- Jutrzejszy wieczór – powiedział i uśmiechnął się uwodzicielsko. Sara ukryła śmiech i postawiła na barze wysoką szklankę. Przesunęła ją do automatu i odkręciła kranik.
- Myślę, że tego nie ma w naszym menu – powiedziała i posłała mu rozbawione spojrzenie.
- A może zrobiłabyś dla mnie wyjątek – odpowiedział i spojrzał na nią nie przestając się uśmiechać. Sara pokręciła głową i wrzuciła do szklanki kostki lodu po czym postawiła ją przed chłopakiem.
- Proszę – odparła i uśmiechnęła się.
- Co to? – zapytał zaskoczony i spojrzał na szklankę a później na dziewczynę.
- Woda z lodem na otrzeźwienie – powiedziała i odeszła. Wtedy poczuła na karku przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele. Odruchowo zaczęła się rozglądać po sali w poszukiwaniu, sama nie wiedziała czego. Owionął ją korzenny zapach i zesztywniała. Więc tu był. Drugi raz dzisiejszego dnia. Obserwował ją. Rozejrzała się uważnie dookoła, ale nie wiele widziała. Nieświadomie spojrzała w górę i poczuła jak jej serce przyspiesza. Na piętrze przy barierkach stał mężczyzna z ciemnymi włosami i patrzył na nią błyszczącymi oczami.
- Mia zaraz wracam – rzuciła do koleżanki i ruszyła w stronę schodów.
- Hej! – zawołała za nią dziewczyna i rozłożyła bezradnie ręce – dokąd to? – zapytała ale Sara nie odpowiedziała. Mia pokręciła rozbawiona głową i wróciła do swoich obowiązków.
Sara wbiegła po schodach i zaczęła szukać mężczyzny który jej się przyglądał. Miała nadzieję że w końcu jej wyjaśni kim jest i czego od niej chce. Rozejrzała się po klientach ale nigdzie go nie było.
- Jasna cholera ! – zaklęła i podeszła do barierek żeby spojrzeć na bawiący się tłum, ale tam również nie mogła go dojrzeć – znów stchórzyłeś – powiedziała z kpiną. Nagle całkiem zesztywniała. Poczuła za plecami przeszywające gorąco. Kiedy chciała się odwrócić ktoś oparł dłonie na barierce uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch.
- Mnie szukasz? – zapytał szeptem. Sara zadrżała. Hipnotyzował i kusił samym głosem. Odetchnęła głęboko i zmusiła się do obojętnego tonu.
- Kim jesteś? – zapytała. Poczuła jak nieznajomy napina mięśnie i pochyla się tuż nad jej szyją. Nieświadomie zaczęła szybciej oddychać – odpowiedz – wysyczała przez zęby coraz bardziej zirytowana całą tą sytuacją.
- Nie musisz się mnie bać – powiedział zniżonym głosem tuż przy jej uchu. Wciągnął w nozdrza jej słodki zapach.
- Byłoby mi łatwiej gdybym wiedziała kim jesteś – odpowiedziała i zrobiła ruch jakby chciała się odwrócić.
- Nie dzisiaj – wyszeptał i zniknął zanim zdążyła go zobaczyć. Odwróciła się i rozejrzała. Zniknął. Całkiem zapadł się pod ziemię. Przeczesała włosy palcami i zaśmiała się gorzko. Tchórz ! wysłała mu telepatyczną wiadomość. Usłyszała jego śmiech w swoich myślach przesiąknięty męską kpiną i wyższością. Nie igraj z ogniem cherie. Odruchowo odwróciła się za siebie. Nie było go tam jednak. Bawił się z nią w kotka i myszkę i coraz bardziej ją to denerwowało. Za kogo on się uważa? Pokręciła z niedowierzaniem głową i wróciła do pracy.

***
Związała włosy w wysoki kucyk i oparła się dłońmi o umywalkę. Odetchnęła głęboko. Ta noc znów nie należała do udanych. Późno wróciła z pracy a potem nie mogła wcale zasnąć. Obracała się z boku na bok a kiedy zamykała oczy widziała tego samego jednorożca, który śnił jej się w noc zabójstwa jej rodziców. Piękny, biały z niesamowicie wyjątkowym rogiem i z tymi niespotykanymi oczami barwy płynnego złota. Nie chciała go widzieć. Nie chciała o nim pamiętać. Przywodził tylko przykre wspomnienia dnia kiedy została osierocona. Bała się. Bała się tego, że ten sen znów zwiastuje coś złego. Nie wiedziała co takiego, ale czuła że coś się stanie w najbliższym czasie.
Jednej rzeczy całkiem nie rozumiała. Jednorożec w dzisiejszym śnie trzymał białą lilię. Tak samo piękną i delikatną jak ta którą nieznajomy podesłał jej wczoraj na cmentarzu. Miała mętlik w głowie. Od trzech miesięcy nic nie układało jej się tak jak powinno. Śmierć babki, mężczyzna, który ją obserwował i który wywoływał w niej tak intensywne emocje i ten jednorożec z białą lilią. Czyżby to było ostrzeżenie żeby trzymała się z dala od tego człowieka? Może wręcz odwrotnie. Niestety nie miał jej kto odpowiedzieć na to pytanie. Gdyby Lilith tu była widziałaby co powinna zrobić. Teraz Sara została sama i musiała liczyć tylko na siebie.
Spojrzała w lustro na swoją twarz. Musisz być silna – powiedziała w myślach i wyszła z łazienki gasząc światło. Weszła do małego salonu w swoim mieszkaniu. Zasłonięte rolety powodowały że panował w nim przyjemny półmrok. Słońce i tak jednak próbowało się przedostać do środka. Sara podeszła do stołu który stał przy ścianie i spojrzała na swoje rysunki. Od pewnego czasu nic jej nie wychodziło. Skrzywiła się i włożyła dłonie do tylnych kieszeni dżinsów. Zerknęła na szkice które wisiały nad biurkiem. Przesuwała wzrokiem po każdym po kolei. Jej oczy zatrzymały się na rysunku jednorożca. Namalowała go kilka lat temu ale do tej pory wydawał się taki żywy w jej głowie. Nigdy więcej już jej się nie przyśnił aż do dzisiaj. Przechyliła głowę lekko w bok i nie przestawała mu się przyglądać. Nagle zamarła. Podeszła bliżej i zmarszczyła brwi. Wyciągnęła dłoń i przesunęła placem po delikatnych liniach. Pod tylnim kopytem jednorożca leżała lilia. Taka sama jak ta która śniła jej się dzisiejszej nocy. Dziwne, bo Sara nie przypominała sobie żeby kiedykolwiek ją widziała. Tym bardziej nie rozumiała jak mogła ją narysować. Z jednej strony to było tak dawno że ten szczegół mógł całkowicie wypaść jej z głowy tym bardziej kiedy wydawał jej się mało znaczący. Jednak takie tłumaczenie wcale jej nie przekonało. Ze zmarszczonymi brwiami oparła się o stolik i spojrzała przed siebie. Na regale który oddzielał salon od kuchni zauważyła zdjęcie swojej babki. Piękne, gęste czarne włosy i biała sukienka. Uwielbiała tak się ubierać a Sara uwielbiała na nią patrzeć. Była piękna, mądra i czuła.
- Tak mi Ciebie brakuję – powiedziała smutno. Wtedy jej wzrok spoczął na świeczce która stała obok zdjęcia. Spojrzała na swoją dłoń i podeszła do regału. Rozruszała palce a później powoli uniosła rękę wnętrzem do góry i dmuchnęła delikatnie w sam jej środek. Poczuła jak wzdłuż dłoni rozchodzi się przyjemne ciepło. Niczym muśnięcie. Po chwili pojawiła się na niej mała kula ognia. Sara nie spuszczała z niej wzroku i dmuchnęła jeszcze raz. Kula zaczęła się powiększać aż zajęła prawie całą dłoń. Sara wyprostowała się i powoli zaczęła obracać kulą wokół dłoni oswajając się z nią. Zawiesiła ją w powietrzu na wysokości swojego serca. Uniosła dłoń i przesunęła w bok w miejsce gdzie stała świeczka, kula powędrowała za jej ręką po czym powoli opadła na jej wnętrze. Sara dmuchnęła w nią delikatnie. Płomień wygiął się nieznacznie pod wpływem powietrza i liznął knot świeczki, która natychmiast się zapaliła. Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie i zamknęła dłoń a ognista kula zniknęła pozostawiając po sobie jedynie dymek. Westchnęła i spojrzała na zdjęcie babki. Matka nie chciała żeby Sara kiedykolwiek korzystała z magii. Niestety miała to we krwi i nawet jeśli chciałaby z niej zrezygnować nigdy jej się to nie uda.

Kenaya dnia 11:11:48 13-01-11, w całości zmieniany 3 razy
Świetnie wyszło Przeczytałam od razu jak się pojawił, ale jakoś nie miałam głowy do pisania komentarzy, ale zaraz to naprawię
Alex niby jest dobrym wampirem, ale jednak jakoś mnie przeraża jego postać. Ma się opiekować Sarą, ale wie, że gdyby poszedł do niej "na głodzie", to mogłoby się różnie skończyć. Żywi się pijakami (w sumie dobrze, że nie kazałaś mu żywić się wiewiórkami, bo straciłby cały swój mroczny urok;)) i nawet nawraca ich na właściwą drogę...
Zastanawia mnie kim był chłopak przy barze, który zmówił "jutrzejszy wieczór", bo na 90% nie był to Alex. No i jeszcze sprawa z tym jednorożcem i rysunkiem i ta magiczna końcówka odcinka...
Świetnie, świetnie i jeszcze raz świetnie - mam niedosyt po tym odcinku, dlatego mam nadzieję, że nowy pojawi się w miarę szybko, bo już nie mogę się doczekać
Pozdrawiam!
No, przepiękny odcinek!
Alex jest dobry wampirem, choć nie jestem pewna, czy takie pojęcie w ogóle istnieje. W każdym razie, prawdopodobnie odmienił życie kobiety, która miała za męża kompletnego gamonia, bezrobotnego i w dodatku alkoholika. Piękny gest, ale jakim kosztem został uczyniony.
Sara jest taka silna, choć chyba brakuje jej pewności siebie. Kompletnie nie jest świadoma tego, jak oddziałuje na mężczyzn. A Alex staje się przy niej taki delikatny, hm, taki bezpieczny... Kiedy czytałam o tym wydarzeniu w barze, coś chwyciło mnie za serce do tego stopnia, że potem okropnie żałowałam tego, iż Alex się nie ujawnił. Tak, wiem, domyślam się, że ujawni się w jakichś ekstremalnych warunkach, ale mimo wszystko poczułam ten gorzki zawód.
Ciekawa jestem koszmarów Sary, które z pewnością dotyczą samego Alexa. A lilia to taki piękny kwiat...
No cóż, wybacz, że komentuję dopiero teraz, ale kompletnie umknął mi moment, w którym pojawił się odcinek. Niecierpliwie czekam na następny. Pozdrawiam! ; **
Odcinek jest świetny!
Alex pije krew jedynie złych ludzi... Nawet ich nie zabija... Jego zdolności przerażają... Potrafi tak mocno hipnotyzować... Aż strach go spotkać, mimo że sprawia wrażenie dobrego wampira...
Sara świetnie sobie poradziła z natrętem... Strasznie mi się podobała ta scenka...
No i to spotkanie z Alexem... Nie zdołała przyjrzeć mu się dokładnie, ani nie dowiedziała się kim jest, ale dało się wyczuć jakieś napięcie między nimi...
No i ostatnia scena, kiedy Sara znowu myśli o tajemniczym jednorożcu... Ciekawe, cóż on oznacza, bo z pewnością ma jakieś znaczenie? Czy to ostrzeżenie, czy jakaś informacja?

Czekam na dalszy ciąg...
Dziękuję dziewczynki za komentarze

agam - Alex miał trochę przerażać. Takie było moje zamierzenie kiedy tworzyłam to opowiadanie. Alex jest wampirem z "krwi i kości" takim prawdziwym a jak każdy wampir jest niebezpieczny kiedy jest jak to ujęłaś " na głodzie". Z tego samego względu nie kazałam mu się żywić wiewiórkami bo straciłby swój cały wampirzy urok
Chłopak z baru? Myślę, że to raczej przypadkowa postać, ale wiadomo co mi strzeli do łepetynki? może z przypadkowego chłopaka zrobię "KOGOŚ"?
Co do nowego odcinka, to nie wiem kiedy go wstawię. Postaram się jak najszybciej. Na razie nowy cinek dodałam do Belli Mafii a tutaj sie zobaczy

Luna - czy ja wiem.... czy Sara nie jest pewna siebie i świadoma tego jak działa na mężczyzn. Myślę, że jest bardzo świadoma, ale stara się nie zwracać na to i na siebie zbytniej uwagi Co do Alexa - dobry wampir? Może.....w każdym razie starałam się stworzyć jego postać na takiegi drapieżnego i mrocznego wampira. A co z jego charakterkiem i zachowaniem zrobi Sara to sie okaże w późniejszych odcinkach. Dlatego twierdzę, że ona jest jak najbardziej świadoma jak działa na mężczyzna. Nie wie tyko jeszcze jak działa na wampiry, ale to już wkrótce
A Alex ujawni sie już niedługo, ale to przecież jest jasne jak słońce

namida1991 - nie mogę niestety odpowiedzieć na pytanie jakie znaczenie ma jednorożec, ale obiecuję, że wszystko sie wyjaśni w kolejnych odcinkach. Może nie od razu, ale na pewno
Co do Sary i Alexa to cóż.....milczę jak grób. Mam jednak koncepcję na następne odcinki i mam nadzieję, że uda mi sie stworzyć napięcie i wzbudzić ciekawość.

Na pewno Ci się uda zbudować napięcie
Dziękuję namida, że we mnie wierzysz Postaram się
Ja też w Ciebie wierzę Po tych pierwszych odcinkach widać, że będzie mroczno i tajemniczo i bardzo dobrze, że Alex to, jak to napisałaś, wampir z krwi i kości;) Strasznie jestem ciekawa jego pierwszego spotkania twarzą w twarz z Sarą
A chłopak z baru - myślę, że jeszcze kiedyś mógłby się pojawić Moja wyobraźnia już podsuwa mi pewne scenariusze odnośnie jego postaci, ale... to Twoje dzieło, więc trzymam buzię na kłódkę i czekam na odcinek:)
Kochana wiem, że we mnie wierzysz i dziękuję
Co do spotkania Alexa i Sary to odbędzie się już niedługo. Muszę przyznać, że też mam już pewne pomysły odnośnie chłopaka z baru, ale zobaczymy czy znajdą zastosowanie w opowiadaniu. Wszystko zależy od tego jak mi się to wszystko rozwinie

A teraz zapraszam na kolejny

ODCINEK 4

Alex stanął przy oknie w swoim gabinecie i oparł dłoń o ścianę. Słońce skryło się już za horyzontem. Znów nadchodziła noc i czas niebezpieczeństwa. Nie tylko dla śmiertelników, ale również dla Sary. Była celem jego wrogów i nie miał pojęcia dlaczego. Kim była i co takiego miała w sobie, że wampiry za wszelką cenę chcą ją dopaść. Musiał się tego dowiedzieć. Od tego zależało jej życie. Lilith nie udało mu się uratować. Przysiągł sobie, że drugi raz nie popełni tego samego błędu. Obiecał, że będzie chronił Sarę i zamierzał dotrzymać słowa. Nie zawiedzie nawet jeśli miałby zginąć.
Nie wiedział co powinien teraz zrobić. Sara chodziła po mieście zupełnie nieświadoma niebezpieczeństwa jakie jej zagraża. Nie umiała się obronić. Była wnuczką najpotężniejszej czarownicy, a mimo to nie używała czarów. A tylko one być może byłby w stanie uratować jej życie. Westchnął. Okazywało się, że Tegan miał rację mówiąc, że powinien sprowadzić Sarę do kwatery. Tu byłaby bezpieczna. O ile można tak nazwać dom pełen dzikich bestii. Wiedział jednak, że żaden z jego kompanów nie dotknął by jej. Pourywałby im łby jeżeli coś by się jej stało z ich ręki. Mogli się sprzeciwiać jego decyzjom, ale zawsze chroniliby każdego kto jest pod ich opieką. Zastanawiał się tylko czy Sara zgodziłaby się na przebywanie w jednym domu z wampirami. Z drapieżnikami którzy żywią się ludźmi takimi jak ona. Nie umiał jej rozgryźć. Była wyjątkowa, inna niż kobiety w jej wieku. Mogło to być zależne do tego, że wiele już przeszła. Jednak Alex wyczuwał w niej coś innego. Była silna jak mało kto. Miała w sobie magię. Tajemnicę. Coś co kusiło, a jednocześnie sprawiało że człowiek trzeźwiał natychmiast.
- Kim jesteś – powiedział do siebie i spojrzał na niebo. Mieniło się milionami kolorów. W budynkach naprzeciwko zapaliły się światła. Boston znów budził się do życia. Kluby, dyskoteki, parki, ciemne zaułki. Alex czuł w kościach, że dzisiejsza noc będzie ciężka. Coś było nie tak. Nie miał pojęcia tylko co. Musiał dzisiaj zabrać Sarę do kwatery. Nie miał wyjścia. Nie wiedział tylko jak to zrobić. Dobrowolnie z nim nie pójdzie. Uśmiechnął się do siebie. Była waleczna. Niepokorna i uparta. A jednocześnie tak zmysłowa i seksowna. Sprawiała, że budziły się w nim pierwotne instynkty. Jej zapach drażnił jego zmysły, piękne niebieskie oczy potrafiły przedrzeć się do jego wnętrza. Aksamitna skóra, która zapraszała do zasmakowania, podobnie jak zmysłowe usta. Pragnął jej. Jego ciało reagowało natychmiast. Kły boleśnie się wydłużyły. Zawarczał przeciągle. Nie rozumiał co się z nim działo. Budziła się w nim bestia. Śmiertelnie niebezpieczna. Głód dawał o sobie znać. Nigdy jeszcze nie czuł tak przemożnego bólu. Oczy zaszły mu czerwoną mgłą. Odetchnął głęboko żeby się uspokoić. Co się u licha z nim działo. Był najsilniejszy i zawsze potrafił nad sobą zapanować. Dlaczego Sara tak na niego działała. Wywoływała w nim głód. Fizyczny i duchowy. Od stuleci był sam. Pożądanie rosło w nim z każdą sekundą. Pragnął jej. Chciał by należała tylko do niego. Kusiła go zapachem, spojrzeniem, niewinnym gestem. Jej melodyjny głos rozlewał się po jego ciele niczym przyjemna pieszczota. Był gotów zrobić dla niej wszystko. Kiedy ją widział czuł się inaczej. Zalewała go fala czułości i troski. Nie mógł pozwolić, aby cokolwiek go rozproszyło. To mogłoby się źle skończyć. Najważniejsze było dla Alexa jej bezpieczeństwo. Musiał ją chronić. Westchnął. Nie wiedział jak sobie z nią poradzi. Nie bała się go. Była odważna. Jeśli ją tu sprowadzi ta dziewczyna zburzy jego poukładany świat. Uśmiechnął się. Przyłapał się na tym, że nie miał nic przeciwko temu. Jego życie od dawna było szare i beznamiętne. Sara to zmieniła.
- Tu jesteś – powiedział Tegan wchodząc do gabinetu.
- Coś nowego? – zapytał Alex i spojrzał na przyjaciela. Tegan uśmiechnął się do niego szczerząc zęby.
- Nie myśl o niej tyle – zaśmiał się i napotkał upominający wzrok Alexa. Uniósł ręce w geście poddania i zamilkł.
- Dowiedzieliście się czegoś nowego? – zapytał i usiadł za biurkiem patrząc na Tegana wyczekująco.
- Zdaje się, że ktoś szykuje niezłą rozróbę – powiedział Tegan i chwycił krzesło stojące przy stole. Odwrócił je i usiadł na nim okrakiem kładąc łokcie na oparciu – nie dajemy rady patrolować ulic. Wydaje nam się, że jest nas za mało. W ostatnim czasie liczba wampirów z nałogiem krwi jest coraz więcej. Nie mam pojęcia skąd się biorą te świry – powiedział i skrzywił się na samo wspomnienie.
- Jasna cholera – Alex zaklął – dzwonił Vincent – poinformował – w nowym Yorku też ostatnio robi się nie ciekawie. Twierdzi jednak, że wszystkie wampiry od niego z terenu przenoszą się do nas – powiedział i wstał – jeśli dalej tak będzie to będziemy mieli epidemię tego cholerstwa w całym Bostonie – podszedł do okno i schował ręce w kieszenie.
- Masz jakiś pomysł? – zapytał Tegan – jeśli ich nie powstrzymamy może być kiepsko – zauważył. Alex spojrzał na niego mrużąc oczy i nad czymś się zastanawiając.
- Ciekawi mnie kto znów tworzy armię i przede wszystkim w jakim celu – powiedział a Tegan postukał palcami w krzesło.
- Myślisz, że to może mieć związek z Sarą? – zapytała w końcu i spojrzał na Alexa wyczekująco. Książę odwrócił się do niego i podszedł do biurka. Oparł się o nie.
- Obawiam się, że ta mała czarownica może mieć z tym coś wspólnego. Może nie tylko o nią chodzi, ale podejrzewam, że po części jest powodem dla którego ten gość zbiera wampiry w swoje szeregi – przyznał opanowanym głosem i skrzyżował ręce na piersi.
- Chętnie bym się dowiedział kim jest ta mała – odparł Tegan z kpiącym uśmieszkiem – musi być kimś wyjątkowym skoro zbierając na nią wojsko – zauważył i spojrzał na przyjaciela z rozbawieniem.
- Też chciałbym się dowiedzieć. Musimy odkryć to pierwsi inaczej nie wiemy co chronimy.
- Wiec co robimy? – zapytał Tegan i wstał odstawiając krzesło na miejsce.
- Trzeba zebrać ludzi – stwierdził stanowczo Alex – sami nie damy rady a zanosi się na niezłą jadkę – dodał. Tegan wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Chłopaki chętnie wpadną na imprezkę – powiedział śmiejąc się – skarżyli się ostatnio, że umierają z nudów – Alex uśmiechnął się rozbawiony.
- Zbierz tylu ilu się da – powiedział spokojnie.
- Masz to jak w banku Alex – powiedział Tegan i z wampirze szybkością pognał do innego pomieszczenia. Alex pokręcił głową i sięgnął po słuchawkę telefonu bezprzewodowego stojącego na biurku. Wystukał numer.
- Vin? – zapytał i uśmiechnął się do siebie – masz ochotę na małe polowanie?

Kenaya dnia 10:58:14 19-01-11, w całości zmieniany 2 razy
Hej czytam już wcześniej Twoje opowiadanie, ale dopiero teraz postanowiłam skomentować je.
Bardzo mi się podoba, być może dlatego iż jestem fanką wszystkiego co dotyczy wampirów . Super się czyta.
I jeszcze nie wiem czemu ale Twoje opowiadanie kojarzy mi się z książką "Mroczny Książę" Christine Feehan,choć to może tylko takie moje wrażenie
Pozdrawiam i czekam na kolejny odcinek
Alex coraz więcej myśli o Sarze... Coś tu się najwyraźniej kroi....
No i ta cała sprawa z tym nagłym napływem wampirów... O co może chodzić? Czyżby faktycznie Sara była tak potężna, że zbierają całą armię, by ją pokonać? Strasznie mnie to nurtuje... Mam nadzieję, że Alex'owi uda się ją ochronić....

Czekam na dalszy ciąg
Dziękuję za komentarze :*

Nika1986 - fakt, że może sie kojarzyć z tą książką. Tak samo jak z każdą inną o wampirach, którą czytałam. Każda ma w sobie te same cechy. Wampir kontroluje umysły i żywi się krwią ludzi. Jest nadludzko szybki i silny. Prawdopodobieństwa można szukać w tym, że Sara ma zdolności parapsychiczne a Alex jest księciem. Ale starałam się zrobić wszystko żeby nie dublować historii z książki. Alex miał być potęzny i najstarszy. Wydawało mi się, że tylko wtedy gdy zostanie przywódcą swoich pobratymców zyska cechy jakie chciałam mu nadać. Natomiast Sara to wnuczka czarownicy i .....
Więc tym bardziej nie ma nic wspólnego z bohaterkami z tych książek.
W każdym razie cieszę się, że zajrzałaś. Też uwielbiam książki o wampirach
Mam nadzieję, że wpadniesz częściej

namida1991 - kochana chciałabym odpowiedzieć na nartujące cię pytania ale nie mogę. Popsuła bym wszystko więc myślę, że zaczekasz aż wszystko się wyjaśni stopniowo. :*
Postaram się...
Ależ ta Sara działa na naszego księcia Wygląda to trochę tak, jakby zaczynał mieć obsesję na jej punkcie;P Swoją drogą ciekawe co w niej jest takiego, że tak działa na Alexa i jak się okazuje także na inne wampiry, które zdaje się, że szykują się do jakiegoś "zmasowanego ataku".
Nie mam pojęcia o co chodzi, ale właśnie to jest w tym wszystkim najfajniejsze
Czekam na next!
Pozdrawiam
Dziękuję Aguś za koma :*
Sara działa oj działa Czy to obsesja? Nie wiem....powiedziałabym raczej że namiętność i zaborczość
A co takiego ma w sobie Sara? Hmm....coś ma
Pozdrawiam :*
Nie ma za co - sama przyjemność czytać i komentować takie opowiadania
Zbyt wiele to mi Twój post nie wyjaśnił, ale to nawet lepiej, bo nadal nie wiem czego się spodziewać
Agula na tym etapie opowiadania nie mogę nic wyjaśnić
Podsumowując mogę tylko powiedzieć, że Sara oprócz tego że jest czarownicą, o czym wiesz, jest również kimś jeszcze. To właśnie to powoduje, że taka działa na wampiry, nie mówiąc już o tym, że na Alexa działa również, a może przede wszystkim z innych powodów.
Tyle mogę powiedzieć :*
Coś mi w główce teraz zaświtało odnośnie tego kim może być Sara, ale... nic nie powiem, tylko poczekam na rozwój akcji
Ciekawa jestem Twojej teorii Zobaczymy czy miałaś rację jak się wyjaśni kim jest Sara. Teraz jeszcze muszę dopasować obsadę do pozostałych bohaterów, bo pojawi się ich trochę
Jeśli to jest to samo, co zaplanowałam dla jednej z moich czarownic... nie, lepiej nic już nie będę mówić - niedługo wszystko samo stanie się jasne
Nowi bohaterowie? Super Jakby co, to wiesz... masz mojego maila, wystarczy jak podrzucić fotki a ja już je wrzucę w szymelek;)
Mam nadzieję, że to jednak nie będzie to samo Ale by się porobiło
Co do nowych bohaterów - jeśli Twoja propozycja nadal jest aktualna to ja chętnie skorzystam Jak znajdę chwilę to podeślę maila - mam zamiar to zrobić zanim wrzucę kolejny odcinek
Pozdrawiam :*
Propozycja oczywiście nadal jak najbardziej aktualna Teraz już pójdzie szybko, bo tło gotowe, więc wystarczy tylko podłożyć odpowiednie zdjęcie i zmienić napis;)
ODCINEK 5

- Neli…. jesteś niepoprawna – Sara upomniała przyjaciółkę śmiejąc się jednocześnie do słuchawki telefonu.
- Ja? Nie przesadzaj – zaśmiała się – ale sama powiedziałaś że jest … hmm…..seksowny? – zapytała rozbawiona. Sara wywróciła teatralnie oczami i poprawiła kaptur na głowie, bo wieczór robił się coraz chłodniejszy.
- Nie! Powiedziałam, że jest w nim coś takiego….. – zastanowiła się na chwilę próbując znaleźć odpowiednie słowo.
- Pociągającego? – zachichotała Neli po drugiej stronie słuchawki.
- Jak ja mam z tobą poważnie rozmawiać skoro ty cały czas odwracasz kota ogonem? – zapytała zrezygnowana.
- Wybacz – odpowiedziała Neli skruszona.
- Miałam raczej na myśli że jest niebezpieczny i pełen …. mroku – powiedziała Sara i skrzywiła się na własne słowa. Zabrzmiało to raczej jak tekst z jakiegoś taniego horroru niż opis „cichego wielbiciela” jak go określiła Neli.
- Może być ciekawie – zauważyła Neli i zaśmiała się do słuchawki.
- Faktycznie, biorąc pod uwagę że nie wiem czego facet ode mnie chce, jak wygląda i jak się nazywa to rzeczywiście może być ciekawie jak mnie w końcu dopadnie.
- Ale powiedział przecież że nie musisz się go bać – przypomniała Neli.
- Tak powiedział, ale to nie znaczy że powinnam go posłuchać.
- Sara…. – zaczęła oficjalnie Neli – jesteś medium. Gdyby z tym gościem było coś nie tak to byś się zorientowała. Nie masz się czym przejmować.
- I tu się pojawia kolejny problem – westchnęła zrezygnowana – nie wyczuwam go. To znaczy….dopóki sam umyślnie nie da mi znaku że jest w pobliżu ja o tym nie wiem. Nie umiem go zlokalizować jeśli mi na to nie pozwoli – wytłumaczyła.
- To rzeczywiście interesujące – przyznała – może on też jest medium jak ty?
- Nie wiem – odparła i założyła zbłąkany kosmyk włosów za ucho – do tego ten jednorożec – mruknęła.
- Jaki jednorożec? – zapytała zaciekawiona Neli.
- Pamiętasz jak ci opowiadałam że w dniu śmierci moich rodziców śnił mi się jednorożec?
- Tak pamiętam. Nawet go narysowałaś. Wisi w twoim salonie, prawda?
- Owszem – westchnęła i włożyła rękę w kieszeń kurtki – od śmierci babci ten jednorożec coraz częściej mi się śni i nie wiem co oznacza. To może być jakaś wiadomość, znak cokolwiek a ja nie mam pojęcia jak ja odczytać – powiedziała zrezygnowana.
- Cóż ….. myślisz, że ten facet może mieć z tym coś wspólnego? – zapytała Neli.
- Nie wiem. Za dużo tego jak na jeden moment. Nie ogarniam bałaganu we własnym mieszkaniu a co dopiero w życiu – zaśmiała się z ironią. Neli jej zawtórowała po czym dodała.
- Kochanie, z tego co pamiętam, a byłam u ciebie dwa dni temu, to nie masz bałaganu i nigdy nie miałaś – zauważyła rozbawiona. Sara parsknęła śmiechem.
- To była taka przenośnia. Zresztą nieważne.
- Nie martw się. Na pewno w końcu wszystko się wyjaśni. A do tej pory tak już na poważnie, uważaj na siebie. Szczególnie jak wracasz z pracy o tej porze co dzisiaj. Ulice są już puste – zauważyła ze szczera troską w głosie.
- nie wiem – potarła czoło – to wszystko jest dla mnie bardzo dziwne. Coś się dzieje wokół mnie, a ja nie wiem co – zauważyła – czuje się nieswojo, tak jakby ktoś bezustannie mnie obserwował. Najgorsze, że niczego nie mogę wyczuć.
- Sara… - zaczęła poważnie Neli – zaczynasz mnie przerażać. Powinnaś rzucić tą robotę w tym klubie, bo nic dobrego z tego nie wyniknie.
- Neli musze z czegoś żyć a tam dobrze płacą. – powiedziała Sara – poza tym nie dam się zastraszyć jakiemuś kretynowi – warknęła.
- to nie chodzi o to czy będziesz się bała czy nie tylko o to że może ci się coś stać – zauważyła zatroskana.
- Neli nic mi nie będzie. Umiem się obronić – powiedziała i skrzywiła się na własne słowa. Mam przynajmniej taką nadzieję – pomyślała w duchu.
- dobrze już dobrze, ale nie dziw się że się o ciebie martwię.
- przed chwilą chciałaś mnie swatać z nieznajomym – odparła Sara i wywróciła oczami kiedy usłyszała teatralne sapnięcie po drugiej stronie słuchawki.
- nie łap mnie za słowa. Idź lepiej do domu i uważaj na siebie. Zadzwonię jeszcze później – dodała.
- będziesz mnie teraz pilnować? – zapytała Sara rozbawiona.
- trzeba było mnie nie straszyć. Trzymaj się – pożegnała się i rozłączyła. Sara pokręciła rozbawiona głową i schowała telefon do kieszeni dżinsów. Nasunęła kaptur bardziej na głowę i skręciła w ulicę niedaleko swojego mieszkania. Nagle poczuła mroźne powietrze muskające ją po nogach i dłoniach. Z początku myślała, że to wiatr ale kiedy znów się to powtórzyło tym razem intensywniej i wyraźniej zwolniła i odwróciła się zdejmując kaptur. Rozejrzała się dookoła, ale nic nie dostrzegła. Przeszedł ją zimny i nieprzyjemny dreszcz zwiastujący coś czego na pewno wolałaby uniknąć. Opuściła barierę ochronną i sprawdziła okolicę w poszukiwaniu zagrożenia. Kiedy miała już ruszyć przed siebie poczuła w umyślę czyjąś nieudolną próbę zawładnięcia jej myślami. Lodowaty i oślizgły dotyk czegoś tak paskudnego, że wywoływało w niej mdłości. Zmarszczyła brwi i wzniosła bariery ochronne na tyle silne jak to tylko było możliwe. Ruszyła przed siebie szybciej niż dotychczas przez cały czas rozglądając się dookoła uważnie i przytrzymując ochronne mury w głowie przez które ktoś nieustannie i coraz bardziej zniecierpliwiony próbował się przedostać. Nagle poczuła tępy ból w głowie i złapała się za skronie zaciskając zęby. Zgięta w pół na środku pustej ulicy próbowała się ruszyć, ale ból był tak silny, że nie mogła nic zrobić. Czuła się tak jakby coś ciężkiego i silnego próbowało zmiażdżyć jej czaszkę. To było nie do wytrzymania. Nie mogła zebrać myśli. Tak jakby miała w głowie całkowitą pustkę. Ciemną dziurę. Opadła na kolana i oddychała ciężko. Wytężyła umysł i spróbowała znaleźć jakiekolwiek wspomnienie którego mogłaby się uczepić jak koła ratunkowego. I znalazła. Przypomniała sobie dni które spędzała w babcią przy kominku. Kiedy to uczyła ją podstaw magii jakie powinna znać, aby umieć się bronić. Złapała się tego wspomnienia i wzniosła bariery ochronne w swoim umyśle wypierając z niego jednocześnie intruza. Wstała szybko i pognała w zaułek pomiędzy budynkami który prowadził do jej mieszkania. Usłyszała za sobą groźny ryk dzikiego zwierzęcia i odwróciła się, aby zobaczyć czy nic za nią nie biegnie. Wtedy ktoś złapał ją za łokieć i wciągnął do starego magazynu. Przygniótł ją do ściany i zatkał usta dłonią.
- - spokojnie – usłyszała cichy szept. Uniosła wzrok i napotkała świecące oczy koloru płynnego złota wpatrujące się w nią z intensywnością. Jęknęła cicho ze strachu i patrzyła na niego uważnie starając się dostrzec jego twarz skrytą w cieniu kaptura. Pochylił się do przodu i owionął ją przyjemny korzenny zapach, który towarzyszył jej od kilku dni – nie bój się mnie – wyszeptał i zsunął kaptur z głowy. Sara przyjrzała mu się zaciekawiona a jej serce przyspieszyło. Nie wiedziała czy to ze strachu, czy dlatego że biegła, a może z powodu mężczyzny który postanowił się wreszcie ujawnić. Uśmiechnął się delikatnie ukazując białe zęby – nie będziesz krzyczeć? – zapytał i spojrzał jej w oczy. Kiedy pokręciła głową powoli zsunął jej dłoń z ust muskając wargi palcami. Przeszedł ją dreszcz i spojrzała na niego chmurnie.
- kim jesteś? – zapytała wściekła mierząc go gniewnym wzrokiem. Pokręcił głową i wyjrzał na ulicę
- to nie jest ani odpowiedni moment ani miejsce na to żeby o tym dyskutować – powiedział. Sara jęknęła wściekła i odepchnęła go od siebie. Alex zachwiał się na nogach i warknął ostrzegawczo patrząc jej w oczy.
- Nie będziesz mi mówił kiedy jest odpowiedni moment – powiedziała mierząc go wzrokiem – łazisz za mną od jakiegoś czasu, obserwujesz mnie i chce wiedzieć kim u diabła jesteś i czego ode mnie chcesz?
- Sara…. – powiedział upominająco i podszedł do niej. Dziewczyna zmarszczyła brwi i zrobiła krok w tył zatrzymując się na ścianie. Westchnął kiedy zobaczył w jej oczach na nowo strach – nie chce cie skrzywdzić i nigdy tego nie zrobię – powiedział i oparł się dłonią o ścianę tuż nad jej głową – nie to jest moim celem.
- A co? – zapytała wojowniczo unosząc podbródek.
- Nie teraz – powiedział stanowczo i spojrzał jej w oczy. Sara prychnęła i ruszyła w stronę wyjścia. Złapał ją jednak za ramię i zatrzymał – dokąd idziesz? – zapytał z troską. Sara wyrwała mu się i spojrzała wojowniczo w oczy.
- Nie twój interes – wysyczała przez zęby – zostaw mnie w spokoju – Alex jednak pokręcił głową i ze szczerą skruchą zajrzał jej w oczy.
- Nie mogę – przyznał – obiecałem.
- Komu? – zapytała i skrzyżowała ręce na piersi. Alex spojrzał na nią i nagle znieruchomiał. Przesunął wzrok gdzieś w dal i nasłuchiwał. Zawarczał przeciągle obnażając kły. Sara przyjrzała mu się uważnie i przekrzywiła głowę w bok mierząc go wzrokiem. Spojrzał na nią czekając na jej reakcję. Kiedy dostrzegł w jej oczach zaciekawienie zmieszane z obawą domyślił się, że wiedziała już kim jest – jesteś wampirem – powiedziała i cofnęła się instynktownie do tyłu .
- Wiesz o nas – zauważył i powoli zaczął się do niej zbliżać. Sara prychnęła i posłała mu nienawistne spojrzenie.
- Owszem wiem. Lilith miała dość rozumu by po śmierci moich rodziców powiedzieć mi tyle ile powinnam wiedzieć, by móc się bronić. To wampir zabił moją matkę i ojca. Podobnie jak wampir zabił moją babkę – warknęła – przekonałam się że istniejecie bo zabraliście mi to co kochałam najbardziej na świecie – powiedziała a jej oczy błysnęły gniewem i czymś pomarańczowym. Alex zamrugał oszołomiony, ale szybko odzyskał nad sobą panowanie i patrzył na nią zdumiony – czego chcesz ode mnie? – zapytała a kiedy nie uzyskała odpowiedzi odwróciła się napięcie i ruszyła w stronę ulicy – nie zbliżaj się do mnie – warknęła. Chłopak śmignął do niej z wampirzą szybkością i złapał ją w pół więżąc w swoich ramionach.
- Tam jest dla ciebie niebezpiecznie – powiedział tuż nad jej uchem – zaufaj mi i nie uciekaj – poprosił i rozluźnił uścisk odwracając ją przodem do siebie – wszystko ci wyjaśnię, ale nie tutaj i nie teraz, proszę – powiedział i spojrzał na nią błagalnie – znałem twoją babkę jeżeli ten fakt ci pomoże. To ona błagała mnie żebym cie chronił – powiedział i patrzył na nią uważnie. Sarze łzy zebrały się w oczach. Chciała coś powiedzieć, ale nagle poczuła na dłoniach i nogach ten sam lodowaty i nieprzyjemny powiew powietrza. Spojrzała na Alexa. Wbił wzrok w coś za nią. Jego oczy błysnęły czerwienią, z gardła wydobył się głośny warkot. Obnażył kły i sięgnął do tyłu. Wyciągnął z pochwy na plecach miecz z tytanu i ścisnął go mocno. Spojrzał na Sarę i przesłał jej telepatyczną wiadomość. „ Kładź się…” usłyszała stanowczy głos Alexa. Padła na ziemię i usłyszała czyjeś groźne ryknięcie….
Odcinek trzyma w napięciu, szczególnie końcówka... Ciekawe kto ich zaatakował?
Alex i Sara spotkali się po raz kolejny, co prawda w niezbyt miłych okolicznościach, ale przynajmniej Alex ją ochronił...

Ciekawa jestem, jak to się dalej potoczy
Dziękuję za komentarz namida
Co do okoliczności to fakt nie są miłe, ale przynajmniej spotkali się twarzą w twarz
Cieszę się, że udało mi się trzymać w napięciu Taki był mój zamiar
I osiągnęłaś go i to w jakim stylu
Spóźniona, ale jestem
Sara i Alex w końcu się spotkali, ale bardziej mnie w tej chwili intryguje, kto ich zaatakował - chwilowo nie mam pomysłu, kto to może być, ale domyślam się, że chodzi mu wyłącznie o Sarę. Bardzo dobrze, że Alex jest przy niej, bo sama mogłaby sobie nie dać rady z tym "czymś".
Neli jest dobrą przyjaciółką i już ją lubię Poza tym chyba nawet jest odrobinę, że tak powiem, "wtajemniczona", skoro wie, że Sara jest medium, a może wie coś jeszcze?
Czekam na new, a teraz idę kibicować naszym biało-czerwonym szczypiornistom
Trzymać kciuki proszę ^^
Trzymamy, trzymamy
Co do "tego czegoś" to faktycznie Sara sama by sobie nie poradziła biorąc pod uwagę, że nie wie jaką ma w sobie moc :>
A Neli? Owszem jest wtajemniczona. Zarówno w to że Sara jest medium jak i to że pochodzi z klanu czarownic. Poza tym ONA........cóż...... wszystko w swoim czasie
Buuu... i przegrały matołki
No nic, trzeba żyć dalej, a wracając do Twojego opowiadania - to po ostatnim poście jeszcze bardziej nie mogę się doczekać kolejnego odcinka
Powinnaś pomyśleć nad zawodowym pisaniem książek - na pewno sprzedawałyby się świetnie i mówię to śmiertelnie poważnie ^^

ps. jutro postaram się podesłać sygnaturki;)

Eillen dnia 21:12:41 28-01-11, w całości zmieniany 1 raz
Przegrały? Trudno
A z tym zawodowym pisaniem to nie przesadzajmy
Dzięki za miłe słowa, ale jeszcze do perfekcji wiele mi brakuje, żeby zawodowo pisać książki

p.s. to czekam
Nie przesadzam - naprawdę jestem pod wrażeniem Ja się mogę się z moim hunterem schować i nie wracać
ODCINEK 6

Padła na ziemię i usłyszała czyjeś groźne ryknięcie. Podczołgała się pod najbliższą ścianę i odwróciła głowę w stronę z której dobiegały odgłosy walki. Alex właśnie w pełnym gracji ruchu ściął głowę jednego z wampirów. Sara otworzyła szerzej oczy. Nie sądziła, że jest ich tyle. Grupa pięciu obrzydliwych i zimnych krwiopijców. Pochyleni do przodu niczym przyczajone drapieżniki zmierzały powoli w stronę Alexa. Szarzy na skórze, z przekrwionymi oczami, świecącymi na czerwono. Warczeli jak wilki obnażając spiczaste żółte zęby. W kącikach ust można było dostrzec resztki krwi, którą pili tej nocy. Sara skrzywiła się na ten widok. Powoli wstała z podłogi magazynu i oparta o ścianę patrzyła na cała sytuację starając się wyłapać każdy szczegół. Opuściła bariery ochronne w swojej głowie i sprawdziła okolicę. Wyczuwała myśli grypki wampirów która atakowała Alexa. Jednak mroźne powietrze wcale, które lizało jej ręce i nogi wcale nie pochodziło od nich. Rozejrzała się dookoła. Nikogo więcej tu nie było jednak w głowie znów poczuła ten oślizgły zimny dotyk. Wzdrygnęła się i starała się wznieść bariery w umyśle, ale jej się to nie udało. Przeszedł ją przenikliwy ból. Złapała się za skronie i jęknęła głośno. Opadła na kolana i pochyliła się do przodu oddychając ciężko. Ktoś znów próbował się dostać do jej głowy i zawładnąć jej umysłem. Nie chciała się mu poddać, wiec karał ją bólem nie do zniesienia. W jej oczach pojawiły się łzy. Alex odwrócił głowę w jej stronę. Jego oczy błysnęły ze złości. Zawarczał groźnie i skupił swój umysł całkowicie na dziewczynie. Krzyknęła przeraźliwie z bólu. Alex dotknął jej umysłu i okrył ją swoją mocą niczym kocem. Ból w jednej chwili zelżał. Poczuła przyjemne ciepło. Mięśnie rozluźniły się i zaczęły drżeć z wysiłku. Usiadła pod ścianą i uniosła wzrok na Alexa. Zniecierpliwiony wampir rzucił się na niego. Alex uchylił się od ataku jego ostrych pazurów. Machnął mieczem i przebił go na wylot. Wampir warknął i zmienił się w kupę prochu. W tym samym momencie kolejny ruszył w jego stronę obnażając wściekle zęby. Zanim zdążył drasnąć nimi skórę Alexa, książe chwycił go za gardło i przygwoździł do ściany z taką siłą, że ten jęknął z bólu.
- Kto was nasłał? – zapytał Alex mierząc go wściekłym spojrzeniem. Kiedy ten się nie odezwał – odpowiadaj! – zagrzmiał. Wampir jednak uśmiechnął się szyderczo.
- Dowiesz się w swoim czasie – zaśmiał się. Zacharczał kiedy Alex ścisnął mocniej jego krtań. Książę obnażył kły i zasyczał niebezpiecznie. Gwałtownie odwrócił głowę kiedy usłyszał jak kolejne dwa wampiry zbliżając się w stronę Sary. Sięgnął do paska i chwycił sztylet z pokrytej tytanem stali, który dostał od Tegana zanim wyszedł z kwatery. Cisnął nim w stronę intruzów wbijając ostrze w plecy jednego z nich. W mgnieniu oka wampir zamienił się w kupę prochu. Ciało kolejnego zaskwierczało i także się rozsypało w kontakcie z tytanem. Alex spojrzał Sarze w oczy sprawdzając czy z nią wszystko w porządku. Patrzyła na niego z ostrożnością, ale i ulgą. Alex przeniósł swój wzrok na wampira którego nadal trzymał w mocnym uścisku.
- Zostałeś sam – powiedział Alex i przechylił głowę lekko w bok – jeżeli powiesz mi kto was nasłał pozwolę ci wybierać sposób w jaki pozbawię cię życia – wysyczał – albo wyjdziesz na spotkanie ze świtem albo wbiję ci w serce mój miecz.
- Jakiś ty wspaniałomyślny – warknął wampir i posłał Alexowi szydercze spojrzenie. Po chwili uśmiechną się z wyższością i przeniósł swój wzrok gdzieś ponad ramieniem Alexa. W tym samym momencie w magazynie rozległo się teatralne klaskanie. Alex wysunął kły i warknął cicho. Odwrócił głowę i spojrzał w oczy swojemu największemu wrogowi.
- Lucien – wysyczał przez zęby. Wampir ukłonił się teatralnie z aroganckim błyskiem w oku.
- Miło cię znów widzieć książę – powiedział poważnie. Po chwili jednak wybuchnął ironicznym śmiechem – kto by pomyślał, że wielki książę rasy sam wybierze się na polowanie – odparł Lucien i skrzyżował ręce na piersi – zawsze twierdziłem, że twoi ludzie do niczego się nie nadają – zaśmiał się – banda nieudaczników, którzy nie umieją zadbać o swojego wielkiego pana. Mógłbym cie teraz zabić bez trudu i zabrać to co tak strzeżesz – powiedział i przesunął leniwie wzrokiem na Sarę – wiedziałem że pachniesz cudownie. Tak słodko i zapraszająco, a jednocześnie niebezpiecznie – uśmiechnął się. Sara posłał mu gniewne spojrzenie które błysnęło tym samym pomarańczowym blaskiem co wcześniej – podoba mi się twoja nieposkromiona natura – dodał i ruszył powoli w jej stronę. Alex jednak z wampirzą szybkością znalazł się tuż przed nią zasłaniając ją całkowicie swoim ciałem.
- Nie zbliżaj się do niej – warknął. Odsłonił kły i warknął ostrzegawczo. Jego oczy zasnuły się czerwoną mgłą. Ciało napięło się do granic możliwości wyrywając się do wroga. Czuł nieodparte pragnienie żeby wbić kły w skórę tego cholernego wampira i wyssać z niego całą krew a później pozostawiając go wschodzącemu słońcu.
- Spokojnie Alex – powiedział Lucien unosząc dłoń – nie zamierzam z tobą walczyć – uśmiechnął się cwano – przynajmniej jeszcze nie dzisiaj. Moglibyśmy się jakoś dogadać. Obaj moglibyśmy skorzystać na tym co może nam ofiarować na dziewczyna – schował ręce na plecami i zaczął przechadzać się po magazynie z uśmiechem na twarzy - Jesteś wielkim księciem. Masz pod sobą wielu ludzi, możesz osiągnąć tak wiele. Nie męczy cię ratowanie co noc głupich śmiertelników? Oni nie mają o niczym pojęcia. Możesz osiągnąć wszystko. Mieć na własność cały świat. Rządzić i robić to co chcesz. Nie musiałbyś się ukrywać – powiedział i spojrzał Alexowi w oczy z błyskiem.
- Chyba nie sądzisz że bym ci zaufał – powiedział mierząc go pogardliwym spojrzeniem.
- Kiedyś tak było Alex. Walczyliśmy u swego boku – przypomniał Lucien i skrzyżował ręce na piersi.
- To było zanim postanowiłeś poddać się żądzy krwi. Wiedziałeś, że nie będę tego tolerował – warknął – wiedziałeś, że nie pozwolę ci na zabijanie ludzi – Lucien posłał mu urażone spojrzenie.
- Wolałeś odwrócić się przeciwko mnie chroniąc prymitywnych śmiertelników, którzy nie nadają się do niczego jak tylko do oddawania krwi. Są jak pionki którymi mogę się bawić kiedy mi się zachce – powiedział z pogardą w głosie. Alex wyczuł, że Sarę poruszyły te słowa. Chciała coś powiedzieć jednak Alex sięgnął do tyłu i ścisnął jej dłoń dając tym samym do zrozumienia żeby nic nie mówiła.
On tylko na to czeka cherie – powiedział w myślach.
Dlaczego on to robi? Czemu zabija ludzi? – zapytała z rozpaczą w głosie. Alex wyczuł jak serce ściska jej się z bólu. Wspomniała o swoich rodzicach i babce. Bolała ją ta strata. Została sama. Teraz stała oko w oko z tym który nie ukrywał, że śmiertelnik nic dla niego nie znaczy.
- Po co wróciłeś? – zapytał Alex mierząc go wściekłym spojrzeniem. Lucien zaśmiał się szyderczo, jego oczy błysnęły czerwienią.
- Po co? Bo masz coś czego ja chce – powiedział i spojrzał na Sarę stojącą za plecami Alexa – wiesz że jak czegoś chce to to dostaje. Bez względu na cenę – dodał z grymasem na twarzy – teraz też tak będzie. Dostanę ją nawet jeśli miałoby to oznaczać zabicie Ciebie książę – wypowiedział te słowa z nienawiścią patrząc mu w oczy.
- Dlaczego? – zapytał Alex – dlaczego tak bardzo ci na niej zależy? – Lucien prychnął i przechylił głowę w bok przyglądając się księciu z rozbawieniem.
- Ty nie masz pojęcia kim ona jest prawda? – zapytał. Alex jednak nie odpowiedział. Mierzył go spojrzeniem i tłumił warkot jaki wydobywał się bezwiednie z jego gardła w towarzystwie Luciena – jaka szkoda Alex – zaśmiał się – masz w swoim posiadaniu coś tak cennego a nawet o tym nie wiesz. Przykro mi że się nie dowiesz – spojrzał mu w oczy i po chwili znieruchomiał – na mnie już czas. Pomoc przyszła – powiedział i zniknął razem z wampirem którego Alex przygwoździł do ściany. W tym samym momencie do magazynu wpadł Tegan razem z Dantem. Książę odwrócił się powoli do Sary i spojrzał jej w oczy.
- W porządku ? – zapytał z troską. Jego oczy przybrały znów ten sam zniewalający kolor płynnego złota. Założył jej włosy za ucho i wpatrywał się w nią przenikliwie. Sara kiwnęła głową, ale nie mogła wypowiedzieć słowa. Nie była w stanie poukładać sobie niczego co się działo przez ostatnie kilka minut.
- Alex? – Tegan podszedł do nich i patrzył to na jedno to na drugie zaniepokojonym wzrokiem.
- Wszystko w porządku – powiedział spokojnym i opanowanym tonem. Nic nie zdradzało, że jeszcze przed chwilą stał oko w oko z niebezpieczeństwem. Zerknął na dziewczynę – to Sara – przedstawił –Saro poznaj Tegana i Dantego – obaj kiwnęli jej uprzejmie głowami. Patrzyła na nich uważnie a kąciki jej ust drgnęły lekko w górę.
- Co się tu stało? – zapytał Dante i wskazał na wgniecioną ścianę po czym posłał księciu rozbawione spojrzenie.
- Miałem małe stracie z kilkoma wampirami – przyznał i uśmiechnął się blado.
- Kolejne świry? – zapytał Tegan a Alex tylko kiwnął głową. Tegan jednak przyjrzał mu się badawczo – ktoś jeszcze tu był prawda? – zapytał. Alex spojrzał mu w oczy i przez chwilę mierzyli się na spojrzenia.
- Owszem – odezwał się w końcu – to Lucien – dodał. Zapadła niezręczna cisza. Tegan wymienił zdumione spojrzenia z Dantem kiedy chciał coś powiedzieć Alex pokręcił przecząco głową dając im znak aby nie poruszali w tej chwili tego tematu.
- Nie chciałabym wam przeszkadzać chłopcy, ale chciałabym iść do domu – powiedziała i spojrzała na Tegana i Dantego a później posłała Alexowi gniewne spojrzenie – wcale mi się tu nie podoba i nie mam zamiaru spędzić tu nawet minuty – powiedziała i ruszyła do wyjścia. Alex jednak złapał ją za dłoń i zatrzymał.
- Nie możesz teraz być sama – powiedział Alex stanowczym głosem – grozi ci niebezpieczeństwo – przyznał.
- Czyżby? Jakoś dawałam sobie do tej pory radę – powiedziała i wyszarpnęła mu się – teraz też sobie poradzę – oczy Alexa błysnęły niebezpiecznie. Z jednej strony bał się o nią a z drugiej rozbawiła go jej waleczność. Przyłapał się na tym, że się uśmiecha patrząc na nią.
- Co cie tak bawi? – zapytała unosząc brwi wściekła, że on z niej kpi. Alex uśmiechnął się szeroko.
- Jesteś waleczna Saro, ale nie zdajesz sobie sprawy jakie grozi ci niebezpieczeństwo. Mimo to jesteś gotowa zrobić wszystko byle tylko nie być zależną ode mnie. Dlaczego? – zapytał a jego oczy taksowały jej twarz. Nie przestawał się uśmiechać co jeszcze bardziej ją złościło.
- Naprawdę chcesz wiedzieć? – zapytała i podeszła do niego bliżej patrząc odważnie prosto w jego złociste oczy. Kiedy rozbawiony skiną głową Sara prychnęła – dlatego, że babka uczyła mnie abym nigdy nie była od nikogo zależna. Dlatego, że sama decyduję o swoim losie. Poza tym nie znoszę cie – powiedziała z gniewem. Alex uniósł zdziwiony brwi – łazisz za mną od trzech miesięcy i nawet nie miałeś odwagi by mi się pokazać – Alex zaśmiał się łagodnie i spojrzał jej w oczy. Chwycił pasemko jej włosów i zaczął się nim bawić.
- Nie mogłem wtedy ci się pokazać, ale wiedziałaś o mojej obecności, prawda? – zapytał i nim zdążyła odpowiedzieć chwycił ją mocno w swoje ramiona i z wampirzą szybkością pognał z nią do kwatery. Kiedy Sara na powrót otworzyła oczy stała w luksusowo udekorowanej sypialni. Rozejrzała się zdezorientowana. Po chwili jednak miejsca fascynacji pięknem tego miejsca zajął gniew.
- Nie wydaje mi się żeby to była moja sypialnia – powiedziała i odwróciła się do niego przodem krzyżując ręce na piersi.
- Na razie będzie twoja. Niebezpiecznie byłoby żebyś wróciła do siebie. Lucien cie szuka i uwierz mi że z łatwością cie znajdzie – powiedział poważnie. Sara prychnęła i obrzuciła go kpiącym spojrzeniem.
- Nie mam nic czego mógłby chcieć – stwierdziła. Alex uśmiechnął się spuszczając wzrok po czym podszedł do niej.
- Mylisz się – powiedział aksamitnym głosem. Jego oczy przewiercały ją na wylot – ty sama jesteś tym czego on chce. Jesteś wszystkim tym czego może pragnąć mężczyzna, a tym bardziej wampir – powiedział i opuszkami palców musnął jej szyję tuż pod uchem. Uśmiechnął się z satysfakcją kiedy zadrżała pod wpływem jego dotyku. Hipnotyzował ją swoim spojrzeniem. Uwodził samym głosem. Sara przymknęła oczy i wtedy poczuła jego korzenny zapach. Ten sam który nie dawał jej spokoju przez poprzednie noce. Czuła go wszędzie mimo że Alexa nie było w pobliżu, tak jej się przynajmniej wydawało.
- Przestań – powiedział stanowczym tonem. Uniosła wzrok i spojrzała mu pewnie w oczy. Szybko tego pożałowała. Nie umiała myśleć kiedy patrzył na nią tymi swoimi oczami w kolorze płynnego złota. Sięgał aż do duszy. Dotykał ją samym spojrzeniem, tak że naprawdę sądziła że czuje jego dłonie. Pokręciła głową.
- Dlaczego mam przestać? – zapytał i jeszcze bardziej się zbliżył.
- Drażnisz mnie – przyznała wywołując u Alexa tylko kolejne rozbawione spojrzenie i uśmiech. Jego reakcja podziałała na nią jak płachta na byka. Odepchnęła go od siebie i ruszyła do wyjścia – nie pozwolę się tu trzymać jak niewolnika – Alex jednak złapał ją w pół drogi i przyciągnął do siebie z taką siłą że uderzyła plecami o jego tors. Uwięził ją w swoich ramionach i muskał oddechem ucho.
- Nikt tego nie chce – wyszeptał – chodzi o twoje bezpieczeństwo. Obiecałem Lilith, że cię ochronię i dotrzymam słowa. Nie mogę cie chronić jeśli będzie biegać po mieście – powiedział tuż nad jej uchem muskając je ustami. Sara warknęła wściekła i próbowała mu się wyrwać – nie walcz ze mną Saro – powiedział uwodzicielskim ale stanowczym głosem który nie znosi sprzeciwu – nic ci to nie da – dodał i wciągnął jej zapach przepełniony aromatem jej słodkiej krwi. Był inny. Jakby jej krew miała inny skład niż krew każdego śmiertelnika. Może było to spowodowane tym, że jest czarownicą, a może tym, że ma w sobie jeszcze coś o czym nie miał pojęcia. Jego ciało natychmiast zareagowało na jej bliskość. Mięśnie boleśnie się napięły. Oczy zaszły czerwoną mgłą. Widział wszystko w różowej barwie. Jej skórę, usta, szyję. Kły boleśnie rozsadzały dziąsła. Pragnął jej. Nie krwi, lecz ciała. Przywoływała go, zapraszała a nawet o tym nie wiedziała. Warknął cicho a Sara zadrżała. To przywołało Alexa do porządku. Odetchnął głęboko – nie zrobię ci krzywdy cherie – powiedział cicho i odsunął się od niej powoli. Sara odetchnęła głęboko i przymknęła powieki chcąc się uspokoić choć trochę. Nie rozumiała dlaczego bliskość Alexa tak na nią podziałała – muszę załatwić parę spraw – powiedział po chwili i stanął przed nią. Ujął jej włosy w dwa palce i rozkoszował się ich miękkością. Spojrzał jej w oczy – jeśli będziesz czegoś potrzebować powiedz – poprosił i skierował się do drzwi.
- Wiesz czego chce – powiedziała z gniewem. Alex zerknął na nią smutno.
- Dam ci wszystko, ale tego nie mogę. Przykro mi – powiedział po czym wyszedł. Sara chwyciła lampkę stojącą na stoliku i cisnęła nią o drzwi za którymi zniknął Alex.
- Niech cie piekło pochłonie! – warknęła i usiadła bezradnie na łóżku.

Kenaya dnia 0:29:31 05-02-11, w całości zmieniany 1 raz
Alex obronił Sarę... Ale Lucien tak łatwo nie zrezygnuje... Pewnie będzie chciał ją dopaść, więc zapowiada się ciekawie...
Sara chce być koniecznie niezależna, ale niestety tylko w kwaterze wampirów będzie bezpieczna... I ta scena, kiedy Alex trzymał ją w ramionach... Ech, iskrzy!!
Sara mówi, że go nie znosi, ale w końcu kto się czubi, ten się lubi

Czekam na dalszy ciąg...
I w wolej chwili zapraszam do siebie...
O mamusiu! To jest genialne Chcę jeszcze!
I Alex, taki mroczny, niebezpieczny, arogancki, seksowny - nie dziwię się, że tak działa na Sarę
Ciekawa jestem dlaczego Lucienowi też tak na niej zależy - musi mieć w sobie coś, co chyba czyni ją potężniejszą od nich wszystkich razem wziętych, dlatego ten kto będzie miał ją przy swoim boku, będzie zwycięzcą. Tak mi się wydaje, ale znając życie to tu się jeszcze wiele będzie działo i pewnie nic nie będzie takie proste, na jakie wygląda:D
Pozdrawiam i czekam na new!

Edit:
Sprawdź pocztę
A przy okazji w wolnej chwili zapraszam na "Idola" i "DF";D

Eillen dnia 13:06:09 05-02-11, w całości zmieniany 1 raz

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl