Zemsta Cocainy. Odcinek 11.

Postanowiłam wstawić. Ze zmienioną obsadą. Jeśli się nie spodoba, to najwyżej usunę.

Fabuła:

Cocaina zaczynała jako dilerka kokainy, jednak to jej nie wystarczało. Chciała być taka, jak bracia. I... udało się. Dzięki rodzeństwu z dziewczynki stała się prawdziwym bossem narkotykowym.
Ma 30 lat. Wychowali ją bracia. Ona wychowała Alicię. Jest silna psychicznie - nie miewa chwil słabości, nie płacze nad złamanymi paznokciami ani biednymi bezdomnymi pieskami - i fizycznie - o tym już nie jeden się przekonał. Zdaje sobie sprawę, że aby dojść do celu nie potrzebne są trupy, a jedynie pieniądze, strach i seks. Z nadużyciem ostatniego, dzięki czemu do długiej listy kochanków można doliczyć między innymi Verdugo, Barmana, Dolara, Kermita i naprawdę wielu innych.
Agata ma plany. Dorobić się (jeszcze bardziej), zemścić się, zostawić biznes w rękach jedynych zaufanych osób i wyjechać. Wyjechać jak najdalej stąd. Tylko co zrobić, kiedy jeden z romansów wymyka się poza idealnie już ułożone plany i kompletnie nie pasuje do jej świata?


Tomas Carmona


Agata "Cocaina" Sanchez


"Verdugo"


Maria "Mamba"


Carlos "Ciego"

Alicia "Lora"


Arturo "Florida"


Nadia

PROLOG

To miał być ten ostatni raz. Potem mieli wyjechać. Razem… A teraz stała nad jego grobem, trzymając w ręce jedną jedyną białą różę, wpatrując się w tabliczkę z nieistniejącym nazwiskiem i po raz kolejny przysięgała mu zemstę.
- Oni zapłacą, za wszystko. Jeszcze zobaczysz… - wyszeptała, kładąc kwiat pod krzyżem.

Upiła łyk whisky i posłała jeszcze jedno uwodzicielskie spojrzenie mężczyźnie przy drugim końcu baru. Odchylając głowę do tyłu przesunęła dłonią po czarnych lokach, a później po mocno wyeksponowanym dekolcie.
- Co o nim wiesz?
- Ten? – Barman spojrzał w kierunku przystojnego bruneta. – Nie dla ciebie.
Shake oparł się łokciami o bar, podsuwając kobiecie kolejną szklankę trunku.
- On szuka kogoś na całe życie. Do chodzenia na spacery i rodzenia dzieci. Nigdy nie wychodzi stąd z kobietą.
- Tym lepiej – rzuciła. Jednym haustem wypiła alkohol i udała się w stronę drzwi.

Coca siedziała na biurku. Mężczyzna coraz namiętniej całował jej szyję, a jego dłonie wędrowały po udach kobiety.
- Ilu mamy światków? – zapytała, niewzruszona pieszczotami.
- Czterech, ale pewnych…
- A co z tym facetem?
- Już go nie ma…
- Na pewno? – odsunęła jego twarz od swojej szyi tak, aby mogła skierować na niego podejrzliwe spojrzenie.
- Wczoraj. 23:30. Za miastem. Wykonawca: Bebo. Pływa w oceanie, chcesz zobaczyć? – zirytował go ton kobiety. Zważając na to, że Kermit nigdy nie nawalał, mogła mu oszczędzić ostatniego pytania.
- Coś do przekazania?
- Od Floridy. Tir, tam gdzie zawsze, jutro o 05.00
- Coca! – drzwi Komnaty otworzyły się z impetem. – Dokończycie później.
Gość spojrzał w stronę mężczyzny dopinającego koszulę, po czym ten pospiesznie wyszedł.
- Florida, ile taktu… - zadrwiła.
- Daruj sobie, mamy ważniejsze sprawy.
- No właśnie. Zwariowaliście?! Nie zdążę zebrać ludzi do jutra! Może trzeba było…
- Odwołane! Są ważniejsze sprawy! – przerwał jej. – Mam kapusia. Nie zgadniesz, kto… - na jego twarzy pojawił się cyniczny uśmiech. – Seco.
Rzucił na biurko kilka zdjęć. Jego twarz zdradzała złość, ale też zawód. Poczuła się, jakby dostała kastetem w twarz. Czy on mógł być zdrajcą?
- To pewne? – zapytała po otrząśnięciu się z pierwszego szoku.

Wenus dnia 14:00:20 15-08-13, w całości zmieniany 13 razy

---

I jestem Przeczytałam jeszcze raz uważnie prolog i chyba Cocaina i ta kobieta żądna zemsty to dwie różne osoby? Wydaje mi się, że Coca zleciła morderstwo tego mężczyzny. Czekam na pierwszy odcinek, bo pomysł bardzo ciekawy
Zagięłaś mnie. Na to nawet ja nie wpadłam, a sama to pisałam. W tym przypadku rozwiązanie jest dużo prostsze.

A i mam nadzieję, że nikogo nie razi pseudonim głównej bohaterki. Chciałam go nawet zmienić na mniej kontrowersyjny, ale mam już dawno napisane odcinki i nie chce mi się zmieniać, poza tym nie miałam żadnego ciekawego pomysłu.
Kombinuję, kombinuję, ale nic sensownego nie mogę wymyślić Poczekam na pierwsze odcinki, może wtedy rozwiązanie mi zaświta
Pseudonim bardzo dobry, taki typowy dla tego społeczeństwa

---

Odcinek 1

- Tu masz dowód. - Mężczyzna rzucił kilka zdjęć na biurko.
Spojrzała na plik fotografii. Brązowe cyferki w rogu sugerowały, że każda pochodziła z innego dnia. Ostatnia została zrobiona kilka dni przed feralną akcją. Każda przedstawiała wchodzącego lub wychodzącego z posterunku policji mężczyznę – Soco.
- Nie – zaprzeczyła stanowczo.
- Co nie?! Mówiłaś, że mamy kapusia! Popatrz, kto nim jest! – Florida podniósł głos. Cały swój zawód przelał w krzyk.
- Nie. – Coca nadal zachowywała spokój. – Nie on.
- A masz jakiś inny pomysł?! Patrz! – Nerwowym ruchem chwycił zdjęcia i podsunął jej pod oczy. – Trzeba go jak najszybciej sprzątnąć!
- Zamknij się! To nie jest dowód! – odkrzyknęła, wyrywając mężczyźnie obrazy i rzucając gdzieś w kąt pomieszczenia. – Nie ufasz nawet jemu? Więc kogo jesteś pewny?
- Nikogo.
- Świetnie! Pozbądź się też mnie. I Mamby.
Udało się. Z satysfakcją patrzyła na osiągnięty cel. Uspokoił się. Usiadł na krześle przy biurku.
- Dobrze wiesz, że on by tego nie zrobił.
- Był u psów. Nie był wzywany.
- No dobra, ale tam jest też więzienie. – Coca zsunęła się z blatu i usiadła naprzeciw brata.
- W którym nie siedzi nikt, kogo Soco mógłby znać! Sprawdziłem.
- Pomyśl… Mógłby to zrobić mnie albo tobie, ale nie Zorro. Byli jak bracia. – Na siłę chciała wybronić przyjaciela. Nie mogła znieść utraty drugiej osoby, której ufała.
- Nie, Coca! Zorro był NASZYM bratem. Nie jego.
- Dobrze. Chcę go sprawdzić… Daj mi kilka dni. Odwołaj tira i… resztę. Jeśli to prawda, cały posterunek już wie, co się na nich szykuje. Porozmawiam z Carlosem.
- Masz trzy dni. Tylko trzy. A z Carlosowi ja powiem. Wy się tylko pobijecie.

Po raz pierwszy w życiu biegała. W dresie, sportowych butach i z włosami spiętymi w kucyk. Omiatała szybkim, ale uważnym spojrzeniem ludzi spieszących się do pracy, siedzących na ławeczkach z lodami w ręku i wyprowadzających swoje czworonożne pociechy na poranny spacer.
- Au! – Coca skrzywiła się z bólu, upadając na trawę.
- Wszystko w porządku? – zapytał brunet miękkim, miłym głosem .
- Biegałam i chyba skręciłam kostkę. W dodatku prawie na pana wpadłam. Przepraszam – powiedziała zawstydzona, dotykając bolącego miejsca.
- Proszę mi pokazać… - Mężczyzna delikatnie dotknął jej nogi.
- Aaa… - jęknęła, chwytając jego rękę. – Boli! – poskarżyła się, podnosząc wzrok na jego twarz.
Mężczyzna westchnął, również podnosząc głowę. Skądś znał tę kobietę. Miał wrażenie, że już się spotkali. Jednak w tamtej chwili nie chciał się nad tym zastanawiać.
- Da pani radę iść?
Agata pokręciła przecząco głową, ukazując zbolały wyraz twarzy.
- No i co ja z panią zrobię? – westchnął. – Podprowadzę panią do mojego mieszkania. To tu, na pierwszym piętrze. – Wskazał na żółty, czterokondygnacyjny blok zaledwie kilka metrów dalej. – Tam coś poradzimy. – Uśmiechnął się, chcąc dodać jej otuchy.
- Nie trzeba – zaoponowała szybko. – Na pewno się pan spieszy, a ja poradzę sobie sama.
- Tak, na pewno. – zadrwił, łapiąc za łokieć i ratując przed kolejnym upadkiem kobietę, która właśnie próbowała udowodnić prawdziwość swoich słów, wstając.

- Ja panią skądś znam… - zagadnął, owijając jej kostkę bandażem elastycznym. Po raz drugi spojrzał na jej twarz. W dresie, bez loków i mocnego makijażu, ale to była ona. – Wiem… Widziałem panią wczoraj w barze.
- Mów mi Agata.
- Tomas.
- Wczoraj w barze… byłam trochę pijana. Nic nie pamiętam, mam nadzieję, że nie tańczyłam na stole… - Uśmiechnęła się nieśmiało. Wczoraj nie wydawał się zainteresowany. Miała nadzieję, że jej nie zapamiętał albo chociaż nie poznał.
- Nie – zaśmiał się. – Tylko flirtowałaś z barmanem. Teraz powinno być dobrze – powiedział, kiedy skończył. – Spróbuj się przejść.
Agata wstała z drewnianego krzesła i utykając doszła do drzwi. Mieszkanie było tak małe, że nawet złamana noga nie sprawiłaby problemu w poruszaniu się po nim.
- Dziękuję. Nie wiem, jak ci się odwdzięczę. Muszę już iść.
- Odprowadzę cię, ale tylko kawałek, bo naprawdę zaczynam się spieszyć.

Wenus dnia 20:46:12 18-03-13, w całości zmieniany 1 raz
Ej no, może jakieś komentarze?

Odcinek 2

- Po co mnie tu ściągnęłaś? Zamierzasz mnie zabić? – zażartował, rozglądając się po starej szopie na obrzeżach miasta. Odkąd pamiętał, zawsze służyła im do egzekucji. Czasami też jako sala tortur dla Cocainy. Ona lubiła się bawić w takie rzeczy.
- A mam powód? – uśmiechnęła się zadziornie. – Może później. Teraz musimy pogadać. Daj spluwę..
Coca wyciągnęła rękę przed siebie. Mężczyzna oddał broń towarzyszce bez większego wahania. Kwitując to jedynie zaciekawionym, pytającym spojrzeniem. Ufał jej. Nie spodziewał się, że go przejrzała. Spryt. Przez tyle lat udawał przyjaźń, lojalność i wystarczyło mu sprytu, żeby sobie z tym poradzić, ale teraz zabrakło go żeby zorientować się, co mu grozi.
Siedziała na niewysokim murku w dość męskiej pozycji. Na szeroko rozstawionych kolanach oparła łokcie i zaczęła obracać w dłoniach pistolet, pozornie skupiając na nim całą uwagę.
- Siadaj.
Mężczyzna z odrazą popatrzył na drewniane krzesło. Identyczne jak to u Cocainy. Nie chciał nawet myśleć, ile razy spoczywały na nim zwłoki, albo bici i przetrzymywani ludzie. Nikomu nie chciało się nawet wytrzeć czerwonych plam krwi. Nie, nie miał zamiaru na nim siedzieć.
- Dzięki, postoję.
- Mam kapusia – rzuciła jakby bez zainteresowania. Ukradkiem spojrzała na jego twarz. Nie wyrażał strachu, zdenerwowania, ani żadnych innych emocji, które sugerowałyby, że jest winny.
- Kto?
- Zdziwisz się – zadrwiła. Co robiłeś ostatnio u psów? – tym razem użyła tonu jak na przyjacielskiej pogawędce przy grillu.
- Ja? Od dawna nie byłem…
- No popatrz – przerwała mu. – Fotomontaż Jak myślisz, gimp czy photoshop?!
Rzuciła mężczyźnie w twarz plik zdjęć, dotąd spokojnie leżących na murku obok niej. Soco podniósł fotografie. Nie musiał się im nawet dokładnie przyglądać. Bez wątpienia przedstawiały jego. Nie było sensu udawać. Wiedziała, miała dowód. Kłamanie rozwścieczonej Cocainie było niebezpieczne. Nawet dla niego. Wtedy do mężczyzny dotarło, co tu naprawdę robi. Z wrażenia aż usiadł. Już nie zwracał uwagi na historię miejsca spoczynku. Nogi się pod nim ugięły, więc musiał to zrobić.
- Coca, zwariowałaś? Ty chyba nie myślisz, że… - podniósł wzrok na stojącą, teraz zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od niego kobietę.
- Szefowo! – krzyknęła, wymierzając mu cios lufą jego własnego pistoletu. – Tak, zwariowałam! Wiesz, co robiłam przez ostatni tydzień?! Szukałam czegokolwiek, co dałoby minimalną wątpliwość, że to nie ty! I wiesz, co znalazłam?! Twojego zaprzyjaźnionego gliniarza, który niby nam pomagał! Ty chuju... Wszyscy ci ufaliśmy! A ty zrobiłeś nam koło d**y! Przez ciebie nie żyje Zorro!
- Coca, uspokój się… Odwiedzałem brata.
- Cóż za ironia… Twój brat jest dość daleko – na jej twarzy pojawił się cyniczny uśmiech. To nie wróżyło nic dobrego.
- Co zyskałbym, wsypując was?! Długi wyrok i zemstę – waszą i tego psychopaty, Verdugo?! – wstał.
- Obiecali ci krótszy wyrok, czy może od początku byłeś po tamtej stronie? – zapytała, teraz już spokojnie patrząc mu w oczy. – To bez sensu. Masz jedną jedyną szansę, żeby wszystko powiedzieć. Co wiedzą, kogo znają? Wszystko. A obiecuję, że twojej żonie i córce nic się nie stanie.
- Nic nie wiem. To nie ja…
- Jak chcesz.
Coca naładowała broń. Powoli uniosła ją w górę i odczekała kilka sekund. Zawsze tak robiła. Często ludzie rozpuszczają język dopiero wtedy, gdy widzą przed sobą śmierć.
- Coca, przysięgam. Odwiedzałem brata przyrodniego. Niedawno się o nim dowiedziałem…
- Daruj sobie – wyszeptała, naciskając spust.

- Zrobiłaś to? – Arturo patrzył jak kobieta prostuje włosy.
Cocaina pokiwała tylko głową. Nie miała ochoty rozmawiać o Soco.
- Przejęłaś się nim.
- Po prostu jestem wkurwiona.
Podszedł, oparł się o ogromne lustro, zasłaniając odbicie kobiety.
- Agata, kochałaś go? – zapytał bezceremonialnie.
- Kochałam tylko raz. 15 lat temu. Odsuń się.
Dokończyła fryzurę, dobrała biżuterię i powoli zmierzała do wyjścia, kiedy zatrzymała ją Alicia.
- Ładnie wyglądasz… - rzuciła sarkastycznie – Mogłaś chociaż zapytać.
- Pożyczyłam się. Nie było cię, a ja się spieszę.
- Gdzie idziesz? – zainteresowała się.
- Do baru.
Młodsza siostra spojrzała na białą, prostą minisukienkę z delikatnym wycięciem zamiast głębokiego dekoltu. Coca wyglądała ładnie, ale… jak nie ona. Właściwie nigdy nie wychodziła poza czarny kolor, a jej znakiem rozpoznawczym zawsze były czarne skurzane spodnie i bluzka z bardzo głębokim dekoltem. Miła odmiana, ale Alicia wiedziała, że coś innego się za tym kryje.
- Tak? – uśmiechnęła się, jeszcze raz lustrując siostrę spojrzeniem.
- Dziś jestem grzeczną dziewczynką. Dziwne? A jednak…
Coca już stała się moją ulubioną bohaterką Opanowana, rozsądna i chyba nie jest taką złą osobą Sama scenka ze skręconą kostką pokazuje, że Coca jest sympatyczna dla innych. Zdziwiła mnie ta nieśmiałość wobec wybawiciela
Jednak drugi odcinek wskazuje na coś zupełnie sprzecznego- tortury? Uważam, ze torturowanie kogoś to dużo gorsze niż morderstwo, a ludzie, którzy tego dokonują są nienormalni. Ale wracając do sedna... Cocaina jest strasznie przebiegła- myślałam, ze naprawdę broniła przyjaciela, a okazało się, ze sama postanowiła się z nim rozprawić. Wydaje mi się, że ten Soco mówił prawdę o przyrodnim bracie.
Cocaina straciła ukochanego 15 lat wcześniej i od tej pory pała zemstą. To opowiadanie kojarzy mi się nieco z La Reina del Sur, a tą telenowelę bardzo lubiłam
Heh, myślałam, że tak cię zniechęcił 1 odcinek, że nawet bez komentarza uciekłaś
Coca tak naprawdę bardzo chciałaby być złą osobą, a tak naprawdę gdzieś w środku niej siedzi kobieta. Skrzywdzona i to niejednokrotnie. A przy Tomasie - chyba nie zdradzę za dużo - udawała, żeby zrobić wrażenie.
To jak ta kobieta traktuje ludzi też ma swoje przyczyny. Tortury tu akurat są częścią jej "Zawodu". Nie wiem, czy nie powycinam tych scen, bo niektóre są brutalne, ale tam będą sytuacje, kiedy Coca dzięki swoim zabawom dużo osiągnie. Po drugie daje jej to poczucie władzy, czuje się kimś ważniejszym.
Co do Soco - ona naprawdę go broniła. Mówiła, że szukała dowodów jego niewinności, ale nie znalazła. Bez niej pewnie zginąłby kilka dni wcześniej.
Fajnie, że kojarzy ci się z czymś co lubiłaś, choć to przypadek, bo kiedy to pisałam, emisja się dopiero zaczęła. Z tym ukochanym było nieco inaczej. Kolejna osoba, która ją skrzywdziła.
Jak zwykle za bardzo rozpuściłam język. Ale chciałam ci też trochę przybliżyć obraz sytuacji.
Przegapiłam całkowicie pierwszy odcinek, a opowiadanie jest bardzo fajnie obmyślone i zachęcające
Absolutnie nie wycinaj tych scen! Czytam wiele książek, w których morderstwa i tortury są na porządku dziennym, więc dla mnie to żaden problem, wręcz przeciwnie- jeszcze bardziej zachęca mnie to do czytania Po prostu uważam, że osoby, które torturują ludzi- choćby nie wiem, jak okrutnych- mają coś nie tak z głową, ale takie fikcyjne scenki lubię
Swoim komentarzem podsyciłaś tylko moją ciekawosć, a Coca jest coraz to bardziej tajemniczą osobą Chciałam przeczytać coś o bohaterce mającej właśnie takie zajęcie, więc to opowiadanie z pewnością przeczytam od deski do deski
Zobaczę z tymi scenami. Im dłużej je czytam, tym bardziej mam wrażenie, że są żałosne, ale ja tak mam zawsze, a wszystkiego nie wytnę
Może ona jednak ma coś z głową? Tak patrząc na jej zachowanie...
Strasznie się cieszę, że mam taką wierną czytelniczkę. I to zawsze z komentarzem. Jesteś wspaniała. Jak coś nowego wymyślę, to będę cię wykorzystywać
Nie no,żartuję.

Fajny masz podpis. To drugie zdjęcie boskie.
Nie wycinaj żadnych scen, przecież bardzo fajnie piszesz Moja polonistka zawsze powtarza, by nie poprawiać tego co się zapisało, bo tylko wyjdziemy na tym źle
A tak w ogóle to jaką aktorkę wcieliłaś do roli Cocainy?
Nie czytam Twojego drugiego opowiadania, bo mam dużo do nadrabiania i nawet nie mam kiedy się za to zabrać. Ale to z pewnością przeczytam do końca i następne opowiadania również, o ile będę na bieżąco

Dziękuję Uwielbiam Agnieszkę i udało mi się wyszukać zdjęcia, na których widać radosć, bo Agnieszka znana jest z 'pokerowej twarzy'
Cocaina - Angie Cepeda. To Kolumbijka. Grała Fiorellę (2000) i jeszcze w Luz Marii, ale nie wiem kogo, bo tego nie oglądałam.
Do drugiego opowiadania cię nie zmuszam.

No właśnie. Jak już widzę gdzieś jakieś zdjęcia Agi to zawsze ta mina pt "zero emocji".
Ah, to Angie Cepeda Kojarzę ją jedynie, ale nie ogladałam żadnej z tych telenowel z jej udziałem Chyba jeszcze w żadnym opowiadaniu się nie pojawiła

Ona jest z tego znana Każdy inaczej się koncentruje i nie każdy pokazuje emocje po sobie Aga czasem się wkurzy i wrzeszczy sama na siebie, ale z reguły jest opanowana i nawet gdy wygrywa jedynie lekko się uśmiechnie i zaciśnie pięść, bo jak powtarza: "Na śmiech przyjdzie czas po wygranym meczu"
Jak jej nie znasz, zawsze możesz sobie wyobrazić kogoś innego. Tak naprawdę jedyną aktorką tutaj jestem ja. Zawsze jak wyobrażam sobie scenę, to myślę, jak ja bym to zagrała.

Zauważyłam, że bardzo interesujesz się sportem.
Ja ubóstwiam Angelicę Celayę i w każdym opowiadaniu ją sobie wyobrażam, a tutaj pasuje mi jak ulał Ale Angie Cepeda pasuje wizualnie do tej roli, a jeszcze kojarzę ją z reklamy El Patron del Mal, gdzie chyba też zagrała taka kobietę, więc jest to mi obojętne

Sport jest dla mnie całym życiem Moje życie byłoby bardzo nudne, gdyby nie sport A ty interesujesz się jakąś dyscypliną?
Tak ogólnie, to średnio. Jak są jakieś mecze, to sprawdzam wyniki. Jedynie siatkówki nigdy nie odpuszczam. Moja wielka miłość. Heh, pamiętam jeszcze za czasów wielkich osiągnięć Małysza zawsze wszyscy przed telewizorem siedzieliśmy.
Siatkówka, siatkówka, siatkówka Nie da rady jej nie kochać Teraz miliony Polaków siedzi przed telewizorami i śledzi poczynania Justyny
O, właśnie! Justyny też nie odpuszczam. Zawsze oglądam jej poczynania i w ogóle lubię ją jako osobę. Wzbudza sympatię.
Justyna i Agnieszka to dla mnie wzory do naśladowania- obie pracowite, waleczne i ambitne

Kiedy planujesz dodać 3 odcinek?
Dwie fantastyczne babki.

A odcinek - nie wiem. Może nawet dziś...
To czekam z niecierpliwością na nowy odcinek
ODCINEK 3

Verdugo rozsiadł się na skórzanej kanapie ze szklaneczką whisky w ręku. Patrzył na trzy powoli rozbierające się przed nim w tańcu młode kobiety. Próbował przez chwilę zapomnieć o Cocainie. Nie było to łatwe. Każda z tych dziewczyn była ładna. Wyzywające stroje, a w przypadku Loli już tylko koronkowa, prześwitująca bielizna idealnie podkreślały walory ich kobiecości. Ale żadna nie była tak piękna jak Cocaina. Żadna z nich nie była tak seksowna. Żadna z nich nie mogła dorównać Cocainie w łóżku. Właściwie miały tylko jedną zaletę. Każda z nich kosztowała go zaledwie jedną ścieżkę, podczas gdy ona mogła wyciągnąć od niego wszystko i zmusić go do wszystkiego. W dodatku znała i nie raz już wykorzystała swój potencjał. Verdugo zdawał sobie sprawę, że jego obsesja kiedyś go zniszczy. Że ONA go zniszczy. Mimo to zapragnął ją mieć teraz przy sobie. To było silniejsze od niego. Nie zwracając uwagi na rozpinającą mu koszulę blondynkę, zamienił szklankę na telefon i odszukał numer Coki.

Siedziała na skórzanym barowym krzesełku, zakładając lewą nogę na prawą i opierając łokcie na barze. Proste włosy opadały jej na przedramiona, miejscami dotykając blatu. Nieco zniecierpliwiona mieszała słomką w Martini.
- On nigdy nie wychodzi z kobietą. To nie jest facet na jedną noc.
- Ze mną wyjdzie.
- Nie uda ci się.
- Czy mi się kiedyś nie udało? Gdzie on jest? Mówiłeś, że przyjdzie…
- Przyjdzie… Dla niego się tak wystroiłaś? – zapytał z pobłażliwym uśmiechem, dolewając wódki do drinka przeznaczonego dla zalanego już w trupa gościa 2 miejsca dalej.
W odpowiedzi Cocaina rzuciła mu tylko groźne spojrzenie i nacisnęła czerwoną słuchawkę, kiedy na wyświetlaczu telefonu ujrzała napis: Verdugo.
- Jak idzie? – wypowiedziała z naciskiem, jakby chciała podkreślić zmianę tematu.
- Dobrze. Mam sporo nowych klientów. Właśnie, kończy mi się towar. – ściszył głos prawie do szeptu i oparł się na blacie, zbliżając swoją twarz, do twarzy kobiety.
- Nic nie mam – wycedziła konspiracyjnym szeptem. – Była wsypa. Musieliśmy odwołać tira. Najwcześniej w przyszłym tygodniu.
- Będzie ciężko.
Podniósł się, wracając do swojego zajęcia.
- Nie odwracaj się. Idzie. Coca… Wiem, że to nie robi na tobie wrażenia, ale pamiętaj, że to dobry człowiek.
Nie odpowiedziała. Wolała puścić tę uwagę mimo uszu i poczekać, aż Tomas podejdzie do baru.
- Tequilę, proszę. Agata. Cześć.
- Cześć, Tomas – uśmiechnęła się. – Często na siebie wpadamy.
- Ostatnio to ty na mnie wpadłaś.
- I to dość boleśnie.
- Ale, jak widzę, już ci przeszło – mężczyzna spuścił wzrok na jej stopy, oprawione w wysokie szpilki.
- Tylko dzięki fachowemu opatrunkowi.
- Przechodziłem kurs pierwszej pomocy.
- Mmm… Lekarz? – zapytała, filuternie obgryzając słomkę.
- Nie. Policjant.

Wenus dnia 1:38:08 24-01-13, w całości zmieniany 1 raz
dubel

Wenus dnia 1:38:34 24-01-13, w całości zmieniany 1 raz
Verdugo ma obsesję na punkcie Cocainy, a ona ma go gdzieś On jest jej potrzebny tylko do załatwiania różnych spraw, a ten nie może przestać o niej myśleć
Ciekawi mnie czego Cocaina chce od Tomasa. Uparła się na niego, a wiadomo, że jeszcze nic a nic do niego nie czuje. Szybko też ją przestała boleć kostka, skoro już wyszła w szpilkach Cocaina ma jakiś cel w spotkaniach z Tomasem, ale pewnie fakt, że ten jest policjantem nieco ją zaskoczył
Tam zaraz czego chce. Spodobał się jej może po prostu. Od razu jakieś intrygi węszysz Ileż to par poznało się w barze, na dyskotece czy jakichś innych imprezach.
Heh, jakoś będzie musiała przełknąć ten zawód, no chyba, że da sobie spokój.
Ale Cocaina jest strasznie natarczywa i te słowa barmana Wiem, że to nie robi na tobie wrażenia, ale pamiętaj, że to dobry człowiek.
ODCINEK 4

- Tu mieszkasz? – zapytał, obrzucając spojrzeniem pomarańczowy blok z numerem 59.
Pokiwała głową.
- Dziękuję, że mnie pan odprowadził, panie władzo – uśmiechnęła się szeroko.
- Nie ma za co. Było bardzo miło. Spacer przy blasku księżyca, z piękną kobietą – prawie jak randka…
- Randka? – zapytała z przekornie. – Spotkaliśmy się przypadkiem, a na ten spacer, to właściwie ja cię wyciągnęłam. Żadna randka nie miała tutaj miejsca.
- A może to naprawimy?
- Nie mam obiekcji. – roześmiała się po raz kolejny. - Powiedz tylko, gdzie i kiedy?
- Jutro o 8? W tej kawiarence, którą mijaliśmy?
- Świetnie.
- To… do jutra.
- Cześć – rzuciła. Stała jeszcze chwilę i czekając aż mężczyzna odejdzie, udawała zaabsorbowaną szukaniem kluczy.

- Coca, nie mamy czasu! – Florida coraz bardzie się denerwował.
- Mamy… - odpowiedziała lakonicznie, poprawiając oparte na biurku nogi.
- Nie! Nie mamy!
- To też może być prawda – odparła ze spokojem, nie odrywając się od klawiatury telefonu.
- Coca… - wypowiedział bezradnie. Nic go tak nie irytowało, jak brak zainteresowania siostry. – Możesz na mnie patrzeć, kiedy do ciebie mówię?!
Pokiwała przecząco głową.
- Przegrałabym…
- Co ty tam właściwie robisz?!
- Gram sobie… Tobie też polecam. Podobno tetris uspokaja.
- Agata – podjął jeszcze jedną próbę. – Nie mamy kokainy! Rozumiesz?!
- Przecież mówiłam, że mam trochę na magazynie. Daj ludziom i powiedz, żeby przetrzymali klientów.
Arturo z wściekłością przewrócił krzesło, o które dotąd opierał dłonie. Po czym, w jeszcze większej furii wyszarpał Cocainie telefon.
- Miałam 10 poziom, idioto! – wstała. Zrezygnowała. I tak nie dali by jej spokoju.
- Chłopie, ale czego ty ode mnie chcesz? Jadą do nas z Brazylii. Będą tu za trzy dni. Mam zrobić czary-mary, czy sama wyhodować, bo nie rozumiem?
- Idź do Verdugo.
- A on zrobi czary-mary, czy wyhoduje, bo też nie łapię?
- Wiesz, co? Chyba czas odesłać cię na emeryturę – siedzący dotąd w kącie Ciego wstał, siląc się na cynizm. – Ostatnio masz problemy ze zrozumieniem prostych komunikatów i zrobiłaś się ufna – z wyższością zaakcentował ostatnie słowo.
Chodziło mu o Soco. Cocaina nie miała zamiaru tego przyznawać, ale tym razem to Ciego miał rację. On jako jedyny nigdy nie ufał zdrajcy. Jednak ta uwaga wreszcie wyprowadziła ją z równowagi.
- A wiesz, jaki jest twój problem? – zbliżyła się do brata. – WYDAJE ci się, że nikomu nie ufasz. A tak naprawdę musisz wierzyć w lojalność każdego dilera i każdego ćpuna! Bo w każdej chwili starzy którejkolwiek małolaty z baru mogą się dowiedzieć o jej nocnych imprezkach, a wtedy możesz tylko liczyć na to, że nie sypnie Barmana, a Barman nas! Więc nie ucz mnie, bo siedziałam w tym, kiedy ty jadłeś z butelki – starając się na nowo uspokoić, Coca usiadła na swoim fotelu i znów wyłożyła nogi na blat.
- Co dowodzi, że już dawno osiągnęłaś wiek emerytalny.
- Uspokójcie się! Idź do Verdugo – powtórzył Florida.
- On też nic nie zrobi.
- Jak się postarasz, to może dotrą na jutro… - Carlos znów zabrał głos.
- Nie jestem tanią dziwką i nie mam na imię Nadia. Sypiam kiedy, gdzie i z kim chcę – teraz to ona mogła mu rzucić cyniczny uśmiech w stronę Ciego.
- Jesteś większą dziwką…!
- Stul pysk zanim pożałujesz! – nie wytrzymała. – I podnieś to krzesło, bo mnie irytuje – dodała już spokojnie.
- Nie uciszysz mnie. Widziałem cię wczoraj! Z gliniarzem!
- Z gliniarzem…? – Florida był szoku. W tej chwili stracił resztkę cierpliwości i wiary w Cocainę. Nie przyszłoby mu do głowy, że ONA może być tak nieostrożna. – Carlos, wyjdź.
- Nie.
- Wypierdalaj! Co ty odstawiasz? – wycedził, kiedy młodszy zamknął już za sobą drzwi.
– Jest młody, przystojny, podoba mi się.
Po tych słowach szybko wyszła. W ostatniej chwili go dogoniła.
- Ciego! – zawołała.
Mężczyzna odwrócił się automatycznie. Cocaina z zaciętym uśmiechem wymierzyła mu bardzo silny cios.
- Ostrzegałam. A wiesz, że prawy sierpowy mam mocny – powiedziała, patrząc na wydobywającą się z jego nosa krew.
Uwielbiam Cocę! Ta kobieta jest tak inteligentna, a przy tym zabawna... I odważna, tak, zdecydowanie bardziej odważna niż jej bracia. Może mieć w przyszłości problemy z Tomasem, bo ten jest policjantem i z pewnością dowie się o jej 'pracy', bo nie wątpię, że on jej się spodobał. W sumie to już nie wiem, która Coca jest prawdziwa- tak skromna i nieśmiała czy moze ta ostra i czasem brutalna? W każdym razie, świetne zestawienie cech
Ciego oberwał od Coci za to, ze nazwał ją dziwką?
Jeśli w moim opowiadaniu widzisz cokolwiek zabawnego to dobrze, bo to zawsze była moja pięta Achillesowa.
Tak naprawdę trudno powiedzieć jaka dokładnie jest Cocaina. To łagodniejsze oblicze chowa gdzieś głęboko w sobie i nie dopuszcza go do głosu. Może nawet nie wie, że ono istnieje. Później się przekona. Być może gdyby wychowała się tak jak Tomas, nie poznałaby nawet tego gorszego. Co nie umniejsza faktu, że w tej chwili próbuje się podlizać.
To ostrzejsze oblicze przybrała w geście obronnym i tak zostało. Bo jej życie nigdy nie było łatwe, a nie można wciąż płakać. Nie miała też nikogo, dla kogo mogłaby być miła, dobra itd. Poza tym zajmuje się, czym się zajmuje, a w tym "zawodzie" nie ma litości i słodkich dziewczynek.

A Carlos (Ciego) dostał z kilku powodów:
- Za to, że nazwał ją dziwką
- Że się wygadał o policjancie
- Bo chciała go usadzić.

Znowu za dużo napisałam.
Od jutra wracam do szkoły i nie będę tak często katować odcinkami.
Wiadomo, ze w tym zawodzie, który wykonuje nie można być słabym Czekam na jej gorące akcje z Tomasem, ale on nie został wybrany na takiego szpiega do tego baru? Albo nie odpowiadaj, dowiem się w kolejnych odcinkach

Ja też jutro wracam do szkoły, ale mam nadzieję, ze przynajmniej jeden odcinek na tydzień się pojawi?
Nic ci już nie zdradzę. Musisz się wysilić i przeczytać.
Taki wysiłek to czysta przyjemność
No! Mam nadzieję
A wracając do twojego pytania. Odcinki pewnie będą pojawiać się z dużą nieregularnością, bo to, że są napisane nie znaczy, że wszystko już mam gotowe, a czasu niewiele, ale na pewno nie będzie jakichś ogromnych przerw.
Rozumiem cię, bo ja pewnie też będę wpadała komentować jedynie w weekendy Niestety, trzeba się jeszcze pomęczyć te 5 miesięcy ze szkołą
5 miesięcy... a potem nowy rok i od nowa. I tak jeszcze kilka lat, więc wakacje specjalnie mnie nie pocieszają. A żeby było śmieszniej każdy następny rok jest gorszy.
Ale na to forum znajdę czas, najwyżej kosztem zadania z matematyki. Co mi tam...
Pesymistka? Mnie cieszą wakację, ale gdy tak powoli upływa tydzień po tygodniu to od razu wpadam w lęk, ze niedługo szkoła
Matematyka jest fajna, ale to forum zdecydowanie lepsze
Bywam też optymistką, ale szkoła mnie dobija na tyle, że nie potrafię Mam dokładnie takie same odczucia w stosunku do wakacji. Żyję sobie przez ponad półtora miesiąca sielance, a potem urodziny i wpadam w panikę, bo to przecież już koniec
A jak ci podeślę Andrzejka to zmienisz zdanie o matematyce..
Jakiego Andrzejka? Ja uwielbiam matematykę, trochę żałuję, że nie poszłam w tym kierunku, ale trudno się mówi
Ja też wpadam w panikę po moich urodzinach, że już niedługo koniec wakacji, ale później żyję odliczając dni do weekendu/świąt/ferii/wakacji
Andrzejek to mój nauczyciel od matematyki. Chamski, cyniczny, wymaga od uczniów 5 razy więcej niż od siebie, bez skrępowania patrzy sobie dziewczynom tu i ówdzie, jeśli kogoś nie lubi, każe mu przez cały czas myć tablicę itd. Długo by wymieniać. Ale tak ogólnie też lubię matematykę. Mogłabym iść w ten kierunek, gdyby nie to, że jestem zbyt roztrzepana. Zdarza mi się tego zapomnieć, tamto przeoczyć i później wychodzi, co wychodzi. A w jaki kierunek poszłaś, jeśli można wiedzieć?
Ech, jednak 2-dniowy weekend to nie to samo co 2 miesiące wakacji
Hahaha, no to masz 'fajnego' nauczyciela Ja mam fajną babkę
Ja jestem na biol-chemie A ty?
Ja też tak mam, że coś przeoczę czy źle pododaję Dzisiaj na lekcji tak szybko wszystko wyliczałam, że podzieliłam 12:4 i wyszło mi 1, a potem się zastanawiał co źle zrobiłam xD A przez takie głupoty traci się mnóstwo punktów na testach.
O Jezu! Za cholerę nie poszłabym na biol-chem Ja jestem dopiero na etapie wyboru szkoły.
Pomyłki zdarzają się każdemu. W sumie - nie wiem, czym to jest spowodowane - tak na próbnych i teście w podstawówce, jak i teraz na próbnych raczej nie popełniam błędów z głupoty, ale takie codzienne kartkówki czy przy tablicy, to zawsze coś źle zrobię. I wtedy pada moje nazwisko z dopiskiem "co ty wyprawiasz? To było w podstawówce!" i jeszcze taka zarąbista mina, ale tego nie można sobie wyobrazić - trzeba zobaczyć

EDIT: Kogo masz w avku?

Wenus dnia 20:00:28 01-02-13, w całości zmieniany 1 raz
Czemu nie biol-chem? Ja kocham biologię, chemię dużo mniej, ale ujdzie Dla mnie nie ma odpowiedniego profilu, bo chciałabym być na biol-mat-wf A jaki profil Cię interesuje?

Takie pomyłki się najczęściej zdarzają, jak chcesz coś szybko zapisać i nie sprawdzisz
A w avatarze mam biathlonistę Simona Fourcade Uwielbiam tego gościa, ma przesłodki uśmiech
Jeśli chemia, to tylko nieorganiczna, a biologii to w ogóle nie lubię. I nie umiem, ale to już wina metod nauczania. Ja nie zastanawiam się na razie nad profilami, bo idę do technikum. Chyba, że się nie dostanę, ale tu jestem optymistką, na pewno się dostanę A gdyby jednak nie... no cóż. Prawdopodobnie wybrałabym profil matematyczny, bo po tym są studia dla mnie. Po humanie mogłabym iść na prawo, ale jestem za leniwa. A, Boże Święty, nie zostanę kolejnym psychologiem czy nauczycielką. To już dawno stwarzało sens w Polsce.

On cały jest słodki. Wczoraj siedziałam chyba z pięć minut i wgapiałam się w twój avatar.
Też wolę chemię nieorganiczną, ale akurat ważniejsza jest organiczna... Ja mam fajną nauczycielkę od biologii, dużo sami musimy myśleć, uczyć się, rozwiązujemy mnóstwo zadań i podaje nam wiele ciekawostek Wiele zależy od nauczyciela, ja np. w gimnazjum kochałam polski, a teraz aż mi się żyć nie chcę jak o tym pomyślę
A jeśli do technikum to też w kierunku matematycznym?

Simon jest mniej sławny niż jego brat i mniej doceniany, ale ja go bardziej lubię Chyba właśnie za te cudowne oczka i przesłodki uśmieszek Miło mi, że Ci się podoba
Jeśli nauczyciel potrafi zachęcić do przedmiotu i dobrze go wytłumaczyć, to właściwie każdy można polubić. Ale jeśli biologia wygląda tak jak u nas, czyli na lekcji zaczyna od powtórzenia na głos tematu i... tu się kończy lekcja, bo później maksymalnie po trzech zdaniach schodzimy kompletnie z tematu (fizyka, polityka, relacje rodzinne, aktualności, cokolwiek), a po dzwonku słyszymy: "doczytajcie sobie w domu" i zwykle potem jest kartkówka.
Wybieram się do Technikum Organizacji Reklamy.

Ja już go polubiłam, a jeszcze go nie widziałam w akcji Nie jestem tak wszechstronna w sporcie jak ty, więc ich nie znam. Choć jego brata kojarzę. Nie zmieniaj avataru
Na takich lekcjach to nie można się ani niczego nauczyć, ani polubić tego przedmiotu. Nauczyciel musi umieć przekazać wiedzę
Organizacja Reklam? Bardzo fajny kierunek i przyznam, że pierwszy raz o nim słyszę

Na razie nie zamierzam zmieniać, aczkolwiek mam kilka pikantniejszych jego zdjęć To, że kojarzysz Martin'a to i tak sukces, bo biathlon w Polsce jest niezbyt popularny
Wiesz, jak biologii nienawidzę, tak fizykę lubię, a nauczycielka ta sama. No chyba, że to ja jestem tak specyficzna. Nauczyciel musi najpierw posiadać wiedzę, a dopiero później ją przekazać, bo czasami jak nam biologica zadaje pytanie, to mam wrażenie, że sama nie zna odpowiedzi, a jak ktoś ją o coś zapyta, to już w ogóle.
Też mi się wydaje ciekawym kierunkiem. Najwyżej zmienię zdanie po maturze hehe. Żartuję. W sumie chyba rzeczywiście nie jest to rozpowszechniony kierunek - tym lepiej. Mniejsza konkurencja
Bathlon wcale nie jest popularny w naszym kraju. Co prawda mam tylko podstawowe kanały w telewizji, ale na tych, teraz już 19 kanałach nigdy nie spotkałam się z żadną relacją z tego sportu. Nawet w Sporcie o tym nie mówią, no chyba, że akurat jak nie oglądam. Jakby zapytać ludzi na ulicy, to pewnie by nie wiedzieli, co to jest.
Może po prostu lepiej prowadzi fizykę niż biologię Ja miałam jedną nauczycielkę od 3 przedmiotów- biologia, chemia i geografia. Z tych 3 to lubiłam tylko biologię, a geografii nie trawiłam Czasem nauczyciele robią kilka przedmiotów, a tak naprawdę to potrafią prowadzić tylko jeden...
Mniejsza konkurencja to tylko plus Ja chcę iść na medycynę, ale jeśli już miałabym wybrać specjalizację to raczej taką, która jest rzadko wybierana Właśnie ten Twój kierunek jest chyba dość nowoczesny, więc po tym powinnaś mieć bardzo fajną pracę
Biathlon leci jedynie na Eurosporcie, od czasu do czasu na TVP Sport. To był sport popularny za czasów Tomka Sikory, kiedy prowadził w klasyfikacji generalnej to nawet Tvp2 pokazywało... Szkoda, bo nasze dziewczyny nie są takie słabe i zasługują na to, by je pokazywać. A u facetów jest na kogo popatrzeć...
Nie, tak samo prowadzi. Ona się akurat nie nadaje do niczego.
Wiadomo, że akurat na rynku pracy konkurencja nie jest pożądana. Akurat na medycynie nie jest chyba tak źle, bo to trudny kierunek i nie ma tych patałachów tylu, co psychologów czy pedagogów.
A tak. Masz rację. Za czasów Sikory leciało na TVP. Ale te czasy szybko, jeśli w ogóle, nie wrócą. Heh, a wiesz, co mnie najbardziej wkurza? Jak jest na kogo popatrzeć, to go cały czas z daleka pokazują
Dobra. Cocaina powraca!

ODCINEK 5

- Agata, nie widziałaś mojej czarnej bluzki?! Tej w paski?! Agata! – nie słysząc odpowiedzi, zawołała po raz kolejny
- Nadii zapytaj! –odkrzyknęła na odczepnego.
- Już pytałam.
Z rezygnacją zamknęła szafę i zamierzała zejść na dół, jednak w połowie schodów jej uwagę przykuła siostra.
- O, nie! Nie, nie, nie! Nie ta! Oddawaj – wysyczała, patrząc w dół. – Zawsze ci pozwalałam chodzić w moich ciuchach, ale to nie może kolidować ze mną.
- Gdzie się wybierasz? – zapytała, przeciągając prostownicą po czarnych pasmach.
- Z dziewczynami. Agata, proszę cię… - Alicia poczęła tracić cierpliwość. – Potrzebuję jej. Muszę ładnie wyglądać.
- Ja też… Masz całą szafę – zauważyła Cocaina.
- No to sobie którąś wybierz, ale oddaj mi tę.
- Inne są za ciasne – odpowiedziała, nie wykazując krzty zainteresowania.
- Agata, no… – wydusiła błagalnym tonem. – Arturo, powiedz jej coś.
- Nie będziecie się chyba bić o bluzkę? – siedzący na kanapie mężczyzna nawet nie oderwał wzroku od telefonu.
- Mała, trzymaj, idź, kup sobie coś ładnego –wepchnęła Alicii kilka banknotów do ręki – I szerokiego w cyckach, bo znowu się nie zmieszczę.
Alicia chciała jeszcze coś powiedzieć, ale Arturo jej na to nie pozwolił.
- Idź. Muszę porozmawiać z Agatą.
Chowając prostownicę do kosmetyczki, słyszała trzask zamykanych przez siostrę drzwi i widziała w lustrze odbicie opartego o filar mężczyzny. Chował komórkę do kieszeni.
- Gdzie idziesz? – upewniwszy się, że młodsza siostra już nie słyszy, zapytał ostrym tonem
- A gdzie mogę iść w ciuchach Alicii?
- Chyba nie z tym psem?
- Ma na imię Tomas. Jest młody, przystojny, podoba mi się – odwróciła się w jego stronę.
- Coca! W co chcesz nas wpakować?! Zapomniałaś o Soco? Przez niego wszystko przełożyliśmy, a teraz tobie zachciało się randek z glinami. Nie masz pojęcia, co o nas wiedzą… Na pewno już cię sprawdził – Arturo po raz kolejny został wyprowadzony z równowagi przez Cocainę..
- Uspokój się. Myślisz, że on każdą laskę sprawdza w aktach? Poza tym Agata i Cocaina to dwie różne osoby. Nikt ich ze sobą nie połączy. Wiesz jaka jest zasadnicza różnica między tobą, a Zorro? On był odważniejszy.
- A druga to ta, że on nie żyje. Był taki sam jak ty. Czasami wydawało mi się, że to twój bliźniak. I ni żyje. Chcesz skończyć jak on?
- Przemyślę to – rzuciła, odwróciwszy się do lustra z niewzruszoną miną. – Przestań się mnie czepiać. Wiem, co robię. A ty? Do kogo przed chwilą pisałeś?
Nic nie powiedział. Nie musiał – i tak znała odpowiedź.
- Też nie wykazujesz się rozsądkiem posuwając Mambę. Gdyby Verdugo się dowiedział… - zrobiła zatroskaną minę.
- Wiesz, że to co innego… - wysyczał.

- Zawsze zabierasz dziewczyny na filmy kryminalne?
- Ej… Przecież to ty go wybrałaś. Trzeba było powiedzieć, że chcesz iść na komedię romantyczną.
- Wolę kryminały. Poza tym wątek miłosny też był.
Szli przez chwilę wąską uliczką w stronę bloku 59. Latarnie oświetlały szary chodnik. Mimo niezbyt późnej pory, samochody nie jechały. Ciszę zagłuszał tylko lekki szelest liści.
- O czym myślisz? – zapytał Tomas.
- O płatnych mordercach i policjantkach – uśmiechnęła się. – Mógłbyś się zakochać w przestępczyni?
- Gdybym wiedział, czym się zajmuje – nie, ale gdybym nie wiedział… pewnie tak.
Pytanie zbiło go z tropu, jednak chciał odpowiedzieć jak najszczerzej.
- I byłbyś w stanie zrobić dla ukochanej tyle, ile ona zrobiła dla niego?
- Według mnie na tym właśnie polega miłość. Dla osoby, którą kochasz, jesteś wstanie poświęcić życie. Z czego się śmiejesz?
- Nie wiedziałam, że w tych czasach faceci mają tak romantyczne podejście do życia. A gdybyś, tak jak Mark, dostał wyrok śmierci na swoją narzeczoną?
- Ej. Jestem policjantem, my nie zabijamy ludzi, a już na pewno nie strzeliłbym do ukochanej.
- Nie strzeliłbyś do nikogo – zauważyła.
- Zdziwiłabyś się, ile razy musiałem już to zrobić.
- Zaczynam się bać.
Spojrzała do tyłu, na pomarańczowy budynek.
- Zaprosiłabym cię do środka, ale nie wolno mi przyjmować mężczyzn wieczorami, a mam wredne sąsiadki, które nie zawahają się donieść właścicielce.
- Spokojnie, na każdego znajdzie się paragrafik. Wystarczy poprosić.
- Ok – odparła ze śmiechem. – Spotkamy się jeszcze?
- Jasne. Trzeba się tylko umówić.
- To… cześć.
- Cześć.
Cmoknął ją na pożegnanie. Odczekała, aż mężczyzna odejdzie i zadzwoniła po taksówkę. Jak zawsze wulgarna i niemiła dyspozytorka triumfalnie poinformowała, że żółty pojazd pojawi się najwcześniej za pół godziny. Nie opłacało się. Wybrawszy drogę na skróty, Cocaina doszłaby do willi w 20 min.

Szła w pośpiechu. Do domu miała już niedaleko. Poprawiła znów opadnięte ramiączko sukienki. Czekał ją najgorszy odcinek drogi. Zawsze bała się tędy przechodzić. Nie trudno było naciąć się na wygolonych osiłków, których wolała unikać.
Usłyszała krzyki. Dwóch napakowanych mężczyzn biło się z jakimś trzecim. Walka wyglądała na nierówną. Co teraz? Uciekać, czy iść na pomoc – tak, to był on! – bratu? Nie potrafiła podjąć decyzji. Strach odebrał jej władzę w nogach. Potem zobaczyła już tylko błysk metalu, prawdopodobnie noża i strzał. Poczuła silny ból w lewym boku. Mężczyzna z nożem w brzuchu osunął się na chodnik. Ona też. Ledwo udawało jej się złapać oddech. Dotknęła obolałego miejsca. Jej ręka w zastraszającym tempie pokryła się czerwoną cieczą. Zamknęła oczy i… nic już nie pamiętała.
Nie przepadasz za psychologami, pedagogami i tym podobnymi osobnikami?
Wątpię, żeby któryś z biathlonistów mógł dorównać Tomkowi. Patrząc na to, co dzieje się w polskim męskim biathlonie to na długie lata mamy oszczędzone nerwy Tomek to fantastyczny facet, a osiagnięcia miał, wiadomo nie takie jak Adam czy Justyna, ale był takim rodzynkiem w biathlonie Właśnie Simona bardzo rzadko pokazują, chyba, ze jest z bratem. Pamiętam, jak jeden z komentatorów opowiadał, że Simon był zrozpaczony, kiedy Martin zdobył złoto olimpijskie. Nie dziwię mu się, wszedzie tylko Martin i Martin (nie żebym go nie lubiłam, bo on tez jest fajny), a Simon to tak w odstawkę poszedł...

Cocaina come back!
Agata nieźle się odstawiła dla Tomasa Facet musi się jej naprawdę podobać skoro tak się dla niego stroi. Te jej pytania były dziwne, ale Tomas odpowiadał na nie tak, jakby pytała czy lubi kawę Ale Coca dalej brnie w kłamstwa- tym razem nie powiedziała mu prawdy o tym, gdzie mieszka. Chociaż akurat tutaj się jej nie dziwię, bo Arturo mógłby odstraszyć policjanta
I zakonczenie odcinka mrożące krew w żyłach- Coca postrzelona, a jej brat dostał nożem w bok... Jestem pewna, że Agata z tego wyjdzie, ale być może dojdzie do kolejnego, niespodziewanego, spotkania z Tomasem?
Do zawodu nic nie mam. Niech się zajmują, czym chcą. Po prostu śmieszy mnie, że wszystkie muchy lecą na jedno gów*o, a obok stoi większe i wolny, tylko żadnej nie chce się podlecieć. Mało tego. Wszystkie widzą, że już nie ma miejsca, ale i tak siadają naokoło i czekają zdychając z głodu.
Dobrze, że mieliśmy kogoś takiego w sporcie, który właściwie nie istnieje w naszym kraju. Czemu on zrezygnował, bo się nie orientuję? I jak tu kochać rodzeństwo... Ja tak mam całe życie, więc wiem o co chodzi. Może się jeszcze wybije i pokaże Martinowi.
Do reszty twojego postu się nie ustosunkuję, bo... nie. Jak się rozpiszę, to skończę na epilogu. Ale nie spotka się teraz z Tomasem.
Co do tego to się zgadzam Tak samo, jak obecnie zapanowała moda na dziennikarstwo, co i rusz slyszę, jak dziewczyny mówią, że ida na dziennikarstwo, a przecież ile dziennikarek może być?
Tomek zakończył karierę, bo był już stary (miał 38 lat) i ciągle chorował. Musiał opuszczać wiele startów, bo nie mógł wyleczyć przeziębienia, które potem przeszło w zapalenie płuc/oskrzeli itd. Ogólnie to chyba te kłopoty zdrowotne spowodowały, że zakończył karierę.
Marzę o tym, żeby w Soczi zdobył przynajmniej jeden złoty medal indywidualnie i pokazał, że on też jest świetnym biathlonistą

Dobrze, poczekam na następny odcinek A ile planujesz tych odcinków? Mam nadzieję, że będzie ich dużo
To chyba taka lokalna moda - u was. U nas np. wszystkie do niedawna szły na technika żywienia, ale to też na zasadzie, jak wszyscy tam, to ja też. Chyba nie ma takiego strasznego trendu na dziennikarstwo. Przynajmniej nie w gronie moich znajomych. A przyznam się, że też KIEDYŚ o tym myślałam.
Aha, dzięki za doinformowanie. Jak tak, to faktycznie nie było po co się już trzymać pazurami. Kariera kiedyś się kończy, ale szkoda go, bo naprawdę był dobry.
Wzbudziłaś moją sympatię do tego gościa. Jakby go można było zobaczyć na jakimś programie NTC, to uprzedź.

Czekaj, czekaj. Nie mam pojęcia. Jakbym to teraz podzieliła na odcinki to... sporo. Jestem na etapie wyrzucania co nudniejszych wątków. Powiązania rodzinne, w których sama się pogubiłam (mam tendencję do kombinowania). Ale to jest jak spaghetti. Chcesz przełożyć z miski na talerz i pociągasz za jedną nitkę, a tu leci wszystko. I wyciąg część tak, żeby nie potargać reszty...
W mojej okolicy to praktycznie co druga dziewczyna chce iść na dziennikarstwo. Ja mieszkam w malutkim miasteczku, więc zbyt wiele do wyboru nie mamy
Jasne Tomek jest teraz trenerem dzieciaków i w telewizji w ogóle nie występuje. Ale może ktoś kiedyś zainteresuje się i zrobi z nim wywiad

To niech tych odcinków będzie jak najwięcej
Jak nie chcesz, nie odpowiadaj, ale z jakiego miasta jesteś? To musi być gdzieś blisko mnie.
Nie wiem czy będziesz to miasto kojarzyła, ale jestem z Gorlic A ty, jeśli można wiedzieć?
Kojarzę, kojarzę. Chyba nawet kiedyś przejeżdżałam.
Ja jestem ze wsi, która na pewno nic ci nie powie, ale może kojarzysz Myślenice.
Myślałam, że gdzieś bliżej mieszkasz...
Myślenice, skądś kojarzę
Nie wiem czy na tym forum będzie ktoś z moich okolic
Nie podoba mi się to, ale nie mam pojęcia, jak to przerobić, więc chyba musi zostać.

ODCINEK 6

- Agata! Wstawaj. Musimy jechać do szpitala.
Kobieta z trudem otwarła oczy. Oślepiające światło lampki nocnej rozświetlało pokój i zdenerwowaną twarz stojącego nad jej łóżkiem Artura. Przetarła oczy.
- Co…? Po co…? – wymamrotała z trudem. – Jest środek nocy…
- Dzwonił Carlos. Alicia została postrzelona, jest w szpitalu. Ubieraj się.
Minęła jeszcze chwila, zanim słowa brata dotarły do jej umysłu.
- Alicia?! Jak… postrzelona?! Kto! – krzyknęła zrywając się z łóżka.
- Nic nie wiem… - wyszeptał, ściskając coraz mocniej kluczyki od samochodu. – Nie mogę zabronić ci tam jechać, ale nie zrób czegoś głupiego.
Rzuciła mu pogardliwe spojrzenie. W pośpiechu założyła skórzane spodnie i pierwszą z brzegu, czarną bluzkę. Kiedy udało jej się zasunąć zamki czarnych butów na wysokim obcasie, wsunęła komórkę do kieszeni spodni.
- Pospiesz się! – krzyknęła, zbiegając po schodach.
Arturo podążył za nią.

Carlos czekał przed wejściem. Zauważywszy samochód Artura, podszedł do niego. Nie wiedział, jak zareaguje Cocaina, ale nie mógł się przed nią chować. Stała przed samochodem, dopalając papierosa. To raczej nie był dobry znak. W każdej chwili mogła wybuchnąć, co zazwyczaj kończyło się czyjąś śmiercią.
- Agata… - zaczął.
Odwróciła twarz w jego stronę. Widok zakrwawionej bluzy zdenerwował ją jeszcze bardziej. Była jednak opanowana, co dodało Carlosowi odwagi.
- Co się stało? – zapytała.
- Operują ją. Powiedzieli, że nie ma zagrożenia życia – obserwując ulgę na twarzy Cocainy, zdecydował się powiedzieć resztę. - Jest problem. Dopadły mnie jakieś trzy typy. Właściwie dwóch, trzeci pilnował. On strzelił. Rzucili się na mnie, nie widziałem jej.
- A ty? – Arturo podał mu papierosa.
- Dobrze. Miałem nóż – zaciągnął się dymem. – Jednego załatwiłem, drugi się przestraszył i uciekli.
- Co z ciałem? – zapytała.
- Posprzątane.
- Kto to był i czego chciał?
- Nie wiem. Naprawdę – dodał w odpowiedzi na groźne spojrzenie Cocainy.
- Gliny? – kontynuowała śledztwo.
- Jeszcze nie byli.
- Udawaj szok. Później zastanowimy się nad wersją oficjalną – rzuciła pet na brukowany parking i przydepnęła zgrabnym noskiem buta. – Gdzie ona jest?
- Zaprowadzę was.
W szpitalu byli już policjanci. Jeden pytał lekarza o Carlosa Sanchez.
- k***a! - zaklęła półszeptem. – Wracasz przed budynek. Gdyby cię znaleźli przede mną, nic nie pamiętasz. Spotykamy się rano, u mnie. Nie próbuj nic sam! Ty idziesz ze mną – szepnęła do Floridy. – Nic nie wiedzieliśmy.
- Co z Alicią? – zapytała mundurowego, wychodząc zza załamania korytarza. – Co jej się stało?
- To państwa córka? Została postrzelona. Jest teraz operowana… - powiedział policjant ze współczuciem.
- Jak to postrzelona?! Kto jej to zrobił?! Jak to możliwe?! Muszę ją zobaczyć! – zaniosła się histerycznym płaczem.
- Proszę się uspokoić. Zna pani Carlosa Sancheza? – odczytał nazwisko z notesu.
- Jak to się stało?! Chcę ją zobaczyć! – puściwszy pytanie policjanta mimo uszu, nie przestawała szlochać. Od dziecka była dobrą aktorką. Brakowało tylko łez. Nigdy nie potrafiła ich wycisnąć na zawołanie.
Z sali operacyjnej wyjechało szpitalne łóżko, na którym leżała nieprzytomna Alicia. Na końcu wyszedł lekarz. Sprawiał wrażenie zmęczonego.
- Wyciągnęliśmy kulę. Jej życiu nie zagraża niebezpieczeństwo, ale jest w ciężkim stanie. Nie wiemy, czy i kiedy się obudzi. Przewieziemy ją na salę nr 8. Jednak proszę na razie tam nie wchodzić.
Wcisnęła twarz klatkę piersiową Artura, nerwowo ściskając w dłoniach jego koszulę.
- Uspokój się powoli. Musimy tu poczekać – wyszeptał, obejmując ją.
- Nie mogę teraz przestać, bo to będzie sztuczne. Zabierz mnie stąd – odszepnęła pomiędzy rozpaczliwym łkaniem, korzystając z nieuwagi policjantów. – Muszę iść do Verdugo.
- Po co?
- Dowiem się, kto to – wymamrotała w czerwono-czarną flanelę.
- Ciii…. Wszystko będzie dobrze – powiedział na tyle głośno, by tamci mogli usłyszeć, po czym znów wrócił do szeptu. – Ktoś tu musi zostać. Sztucznie to dopiero wyjdzie, jak sobie pójdziesz, a ja tu zostanę.
- Przecież i tak od razu się nie obudzi. Muszę jeszcze znaleźć Ciego.
- Chodź. Nic nie jadłaś.
- Nie chcę! – zaszlochała. – Muszę tu być…
- Zaraz wrócimy. I tak nie możemy wejść. No chodź. Do widzenia – rzucił w stronę policjantów i podprowadził Cocainę w stronę windy.

Wenus dnia 16:03:29 04-02-13, w całości zmieniany 1 raz
Jestem!
Alicia to w końcu siostra Cocainy czy córka? Dobrze, że jej życiu nic nie zagraża, nie może zginąć przez kłopoty Coci i jej braci. W ogóle to Cocaina jest świetną aktorką Nikt się nawet nie zorientował, że tylko udawała rozpacz Ciekawa jestem kto napadł na Carlosa i postrzelił Alicię...
Siostra. Gliniarz mógł się pomylić, szczególnie, że jak powszechnie wiadomo za inteligentni to oni nie są.

Hehe wczoraj wchodzę do szatni, a tam dziewczyny drą się "kokaina". W sumie nie wiem, o co chodziło, ale rozśmieszyło mnie to.

Oglądałaś mecz przedwczoraj?
Właśnie mnie ta pomyłka zdziwiła, bo Coca tego nie sprostowała
Hahaha, zupełnie jakby czytały ci w myślach A one mają okazję przeczytać Twoje opowiadanie?

Mecz Polska-Irlandia? Oglądałam, oglądałam A ty?
Może jej to nie obeszło. A może nie chciała tego prostować...
Nie, nie czytają. Dlatego mnie to rozbawiło.

Tak, mecz Polska - Irlandia. Oglądałam na wyrywki. Nie sądziłam, że wygramy, ale mogliśmy chociaż zremisować.
Tak się śmiesznie złożyło

Ja sądziłam, że mamy szanse na wygraną. Ale cóż robić, kiedy Robert gra od niechcenia i zamiast podawać na siłę próbuje sam strzelac...
aha
ODCINEK 7

Agata stanęła przed pancernymi drzwiami Komnaty. Popatrzyła na opartego o kamienną ścianę Carlosa. W czystej, niepoplamionej krwią bluzie i z umytą twarzą nie prezentował się już tak źle. Wyglądał na zniecierpliwionego czekaniem.
- Tonto i Gordo cię nie wpuścili? – zapytała z satysfakcją. Przeniosła wzrok na dwóch ochroniarzy. Spojrzeli po sobie zmieszani.
- Bo szefowa zawsze mówiła…
- Może dostaniesz premię, Gordo... Chodź – zwróciła się do Carlosa.
Popchnęła mocno ciężkie drzwi i weszła do środka, oglądając się, czy brat idzie za nią.
- Jak miło, że musiałem tam stać tyle czasu – zaczął wymówki.
- Musiałam jeszcze wpaść do domu.
- Myślisz, że nie mam ciekawszych rzeczy do roboty?!
- Na przykład? – zapytała, krzyżując ręce na piersiach.
- Dobra. To co powiemy psom?
- Miałeś czas, żeby coś wymyślić. Nie powiesz chyba, że brakło ci inwencji twórczej… Sądzisz, że przez całe życie będę po Tobie sprzątać?
Obeszła biurko dookoła, usiadła i otworzyła jedną z trzech szuflad po prawej stronie. Po chwili wyciągnęła z niej kilka kartek i rozłożyła je na blacie.
- No. Słucham… - ponagliła. – Tak myślałam. Nawet się nie produkuj – powiedziała z pogardą, kiedy ten próbował się odezwać. Zawsze tak było. Cocaina i Zorro uważali go za gorszego. Właściwie nie odgrywał większej roli niż ochroniarze, co doprowadzało go do szału. W końcu zawsze chciał być taki jak starszy brat. Budzić strach… i mieć ogromną władzę. – Lepiej opowiedz wszystko po kolei. Dokładnie – dodała z naciskiem na ostatnie słowo.
- Wyszedłem z „Tequili”, a oni już na mnie czekali. Dwóch. Jeden był wysoki i napakowany, drugi trochę niższy, ale niewiele. Ten wyższy powiedział do tego drugiego „To on”, a potem dostałem. Broniłem się, ale ich było dwóch – dodał pospiesznie, obserwując kpiący uśmieszek Agaty. Nie miał wątpliwości, że poradziłaby sobie i z trójką takich osiłków, jednak on nigdy jej nie dorówna. A może nie? Może wyolbrzymiał jej cechy? – Potem zauważyłem jeszcze jednego. Pilnował. Dobrze, że miałem przy sobie nóż. Jednego dźgnąłem i wtedy ten trzeci strzelił i krzyknął, ze uciekają. Skurwysyn zostawił kumpla na środku i zdupczył. Dopiero wtedy zauważyłem Alicię. Zawołałem chłopaków i sprzątnęli tamtego, a ja zadzwoniłem po pogotowie. Obudziła się już?
- Nie – powiedziała, odruchowo zerkając na wyświetlacz telefonu. Arturo był z nią. Gdyby coś się stało, zadzwoniłby. Ale komórka niezmiennie milczała. – Jakoś nigdy wcześniej się nią nie interesowałeś – zauważyła.
- Może nie jest moją siostrą – odgryzł się.
- Może. Może ty nie jesteś moim bratem. Słyszałeś o tym? A wracając do tematu… kto to był?
- Nie wiem. Nie znam.
Podciągnęła brwi wysoko w górę. Miała wrażenie, ze Carlos dobrze zna zarówno swoich napastników jak i powód pobicia. Od dawna należała mu się nauczka. Pewnie nic by z tym nie zrobiła, gdyby nie Alicia. Nie mogła odpuścić jej krzywdy.
- Spróbuj być bardziej przekonujący…
- Nie wierzysz mi? A co bym zyskał, okłamując cię?
- Ciągle łżesz. Ale niech ci będzie. Dobra, niech będzie, że ci wierzę. Ale mała poprawka. Było tylko dwóch. Jeden z tobą, drugi pilnował. Tamtego nie widziałeś, a ten, który ci przyłożył był niski… - Zmrużyła oczy, starając się przywołać w pamięci obraz poznanego kiedyś mężczyzny. - …chudy, niepozorny, z wąsem i zakolami. Czarne włosy, dość jasna cera i odstające uszy, ale tego akurat nie musiałeś zapamiętać.
- Nawet gliniarz nie uwierzy, że jakiś kurdupel dał mi radę.
- Nie będzie miał z tym problemu, kiedy cię zobaczy. Teraz chodź.
- Gdzie?
Popatrzyła na Ciega jak na idiotę.
- Gdzie chcesz. Po prostu wchodzę, a ty nie zostaniesz tu sam.

Stanęła przed bramą i poczekała, aż się odsunie. Nawet nie spojrzała na goryli Verduga. Jeden z nich właśnie zawiadamiał pana o jej przyjściu. Nadal była jedyną osobą, która nie musiała czekać na pozwolenie. Po prostu przychodziła i wchodziła do środka. Ze strony właściciela willi był to wyraz ogromnego zaufania albo, jak czasem sądziła, próba uśpienia jej czujności. Nie zamierzała jednak przestać korzystać z przywileju. Weszła na posesję, stukając czarnymi szpilkami po kamiennym podjeździe, a później schodach. Drzwi do samego budynku były oczywiście otwarte. Trzasnęła nimi wymownie, kiedy już znalazła się w środku.
- Co się stało, że znów cię widzę? – zapytał Verdugo. Zwrócił uwagę na jej zacięty wyraz twarzy. Sugerował złość. Na niego. Cocainę trudno było rozszyfrować, jednak po tych wszystkich latach trochę ją już znał.
Nawet się nie odezwała. Od razu ruszyła w stronę gabinetu, gdzie zawsze się spotykali. Nie musiała się oglądać. Wiedziała, ze mężczyzna pójdzie za nią. Zatrzymała się na środku pomieszczenia, odwróciła w stronę towarzysza i założyła ręce na piersi.
- Co to miało być?
- Co? – zapytał zdezorientowany.
- Wczorajsza akcja z Ciego. Masz z nim jakiś problem? Uważaj, bo teraz możesz mieć większy. – Uśmiechnęła się zaciekle.
- A, to. Słyszałem, ale nie miałem z tym nic wspólnego. To nie moi ludzie – zaprzeczył stanowczo. Nie kłamał. Po tylu latach ona też go znała. Nawet dość dobrze.
- Nie rób ze mnie idiotki. O co ci chodzi?
- Nic. To nie ja. Chociaż nie zaprzeczę, że mu się należało.
- Ale Alicii nie. Dobrze to wiesz. Może jakoś udowodnisz swoją niewinność?
- Mam ci powiedzieć, gdzie wczoraj był każdy z moich ludzi, nie rozśmieszaj mnie. – Podszedł bliżej. Prawa ręka Verduga wylądowała na lewym pośladku Agaty.
- Zapomnij. – Z impetem odepchnęła go od siebie. – Skoro to nie ty, to znajdź ich. Chcę mieć te łby u siebie. Potem pogadamy. – Nie zmieniając chłodnego spojrzenia, podeszła do mężczyzny, wbijając delikatnie zęby w jego podbródek. – Jak ich dostanę. – I wyszła usatysfakcjonowana osiągniętym celem.
Moim zdaniem Cocaina źle traktuje Carlosa. Ciągle się z niego naśmiewa i go lekceważy. Tak nie zachowuje się siostra. Wiem, ze sprawia jej dużo kłopotów, ale robi to po to, by zwrócić na siebie uwagę. Tylko ta rzecz w Cocainie mi się nie podoba
Już scena z Verdugo bardzo mi się podobała Widać, ze ma nad nim władze, facet spełnia każde jej życzenie. Aż dziwnie jest sobie wyobrażać Varoniego w takiej roli, bo ja go kojarzę głównie z ról facetów dominatorów
Fajnie, że jesteś.
Nie będę bronić Cocainy, ale chyba nie masz rodzeństwa No cóż, każdy musi mieć wady, przynajmniej u mnie.
Oglądałaś Mas Sabe el Diablo? Tam Varoni do samego końca nie schował pazurków, ale też sporo by zrobił dla Mariny. Ech, babka nie umiała go wykorzystać

A... co ci mówiłam o avatarze?
Mam rodzeństwo, mam, ale nie byłabym w stanie traktować sióstr z taką wyższością
Ja oglądałam Varoniego w La casa de al Lado jedynie i tam był facetem, co to nie pozwoli sobą manipulowac

A co do avataru, czekam na jakieś nowe zdjęcia Simona, ale coś nie chce wstawiać Ale zaraz zobaczysz inne..
Starsze czy młodsze?\
Oj, polecam ci MSED. Varoni miał świetną rolę. Zresztą on zawsze jest świetny. Hierro polubiłam od pierwszego odcinka, a później było tylko lepiej

Heh, u ciebie ciągle widzę inne avki i podpisy. Nie da się znudzić.
Wszystkie siostry młodsze A ty masz rodzeństwo?
Może kiedyś obejrzę, ale obecnie nie mam czasu, bo oglądam Otchłań namiętności i seriale zagraniczne, a jeszcze trzeba znaleźć czas na naukę
No tak, co jakiś czas zmieniam i podpis i avatar, ale co poradzić, kiedy tyle cudownych osób chodzi po świecie
Mam siostrę i brata, też młodsi. Niby normalna rodzina, a nie uwierzyłabyś, co się u nas potrafi dziać Mimo wszystko nasze relacje chyba są nieco lepsze niż tutaj
Nie chcę potępiać Cocainy, bo bardzo ją polubiłam, ale mogłaby być nieco serdeczniejsza w stosunku do brata
Serdeczność to raczej nie jej domena
Nie no, Coca chyba nie jest aż tak 'zepsuta'
Może nie... a może bardziej.. zobaczysz
Hej .
Ja to jestem rozgarnięta . Dopiero dosłownie przed chwileczkę zorientowałam się, że to Twoje opowiadanie. Chyba po prostu coś mi rzuciło na oczy, żeby tego nie zauważyć. Zaczęłam nawet je czytać, tylko potem całkowicie wypadło mi to z głowy. No u mnie to normalne . Jak coś muszę się nauczyć, to jest ok i szybko mi to wychodzi, ale już jak mam coś komuś przynieść czy to notatki czy coś tam innego, to jak mi się nie przypomni to tragedia . A już nie wspominając o imionach, to jest dopiero porażka z mojej strony.
No dobra kończę tę malutką dygresję. Jeżeli chodzi o opowiadanie muszę sobie je przypomnieć i coś tam powiem .
Aguś, ty tutaj? Nie wiem, jak to się stało, że nie zauważyłam wcześniej twojego postu. Jakoś nie wyglądasz mi na osobę, której coś wypada z głowy

Dzisiaj sobie to przypominałam i czytając nasunęło mi się jedno pytanie. Dlaczego nikt nie krzyczy, że tu jest tyle literówek? Przecież to nie do pomyślenia. Sama nie wiem, jak ja pisałam. Muszę to lepiej sprawdzać.

A teraz kolejny odcinek. Przepraszam za zwłokę. Tak jakoś wyszło, właściwie nie wiem dlaczego

ODCINEK 8.

- Nigdy nic nie wiecie! Ile chcesz? – Pochyliła się nad biurkiem lekarza, ukazując odsłonięte piersi.
- Proszę się uspokoić i nie obrażać mnie. Nie biorę łapówek. Myślę, że powinna pani teraz do niej iść. Może obudzić się nawet teraz. – Mężczyzna wsunął ręce do kieszeni białego kitla. Popatrzył na nią ze zrozumieniem. – Mój zespół zrobił już wszystko.
- Ma pan rację. Pójdę tam. – Spojrzała w jego spokojną twarz. Co w tym dziwnego? Pewnie przeprowadzał takie rozmowy codziennie. Ona robiła dużo gorsze rzeczy bez mrugnięcia okiem. Odwróciła się powoli i dotknęła klamki. Podziękować? Ale za co? Przecież nic nie wiadomo. – Do widzenia – powiedziała. Już na korytarzu oparła się o drzwi. Mężczyzna przeglądający swój notes podniósł głowę.
- Agata? Co ty tu robisz? Coś się stało? – zapytał, wstawszy z niebieskiego krzesełka w poczekalni. Schował notes do kieszeni.
- Moja siostra... Źle z nią – Cocaina wtuliła twarz w służbową koszulę Tomasa, jednocześnie żałując swoich słów. Nie powinna ich wypowiadać. Lepiej, żeby policjant nie interesował się tą sprawą. Poczuła delikatny dotyk jego dłoni na włosach.
- Spokojnie. Co się stało?
- Muszę do niej iść. – Udała, że nie usłyszała pytania. Jeszcze nie wiedziała, co mu powie. Odsunęła się powoli. – Muszę iść. Przepraszam. – Otarła nieistniejące łzy.
- Idź. Opowiesz, jak będziesz mogła. – Mężczyzna popatrzyła za odchodzącą znajomą. Nawet nie wiedział, że ma siostrę. W ogóle tak mało o niej wiedział.
Cocaina pospieszyła na piętro, gdzie leżała Alicia. Przystanęła pod salą. Było cicho. Kobieta uspokoiła się, odkąd wiedziała, że życiu Ali nic już nie grozi, ale to za mało. Miała nadzieję, że kiedy wejdzie do środka, zastanie dziewczynę rozmawiającą z Arturem. Jednak ze środka nie dochodziły żadne odgłosy. Powoli popchnęła szpitalne drzwi. Weszła i zamknęła je za sobą, przybierając tradycyjny zimny wyraz twarzy. Florida podniósł na nią zmęczony wzrok. Zapomniała, ze prawie nie spał tej nocy.
- Siedzisz cały czas przy tej smarkuli?
- Tak. Bo ciebie tu nie ma. – Powieki same mu się zamykały, ale słowa siostry skutecznie go dobudziły. – Jak możesz ją tak nazywać? Nawet teraz?
- Jak? Normalnie. – Przełknęła ślinę. – Sama jest sobie winna. Kto kazał jej się włóczyć po nocach? Tylko straciłam dzień, a uwierz, że mam sporo roboty. Znajdź Kermita. Ma dla ciebie zadanie.
- Nie wierzę, że ani trochę jej nie kochasz. – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Przecież jest twoją…
- Jest moją siostrą – dokończyła za niego. - Tak jak Carlos. Jego też kocham. – Celowo wypowiedziała te słowa z ironią. Wiedziała, że bratu zdarza się mieć chwile słabości, ale mógłby chociaż postarać się to ukryć. – Idź już.
Kiedy Arturo wyszedł, Coca usiadła na jego krzesełku, zamknęła w swoich dłoniach palce Alicii i oparła na swoich kciukach czoło. Westchnęła ciężko.
- Obudź się, mała. Znów będziemy rozmawiać przed snem i kłócić się o ubrania. I przysięgam, że nigdy nie narażę cię na niebezpieczeństwo. – Podniosła głowę. Alicia miała taki spokojny wyraz twarzy. Nie wyglądała jakby coś ją bolało. Nieprzerwanie spała. Cocaina dotknęła delikatnie jej policzka. – Nie możesz cierpieć przez to, że ja jestem zła. Przysięgam.

Coca się spieszyła. Arturo musiał załatwić poprzedniego dnia parę spraw, a potem spędził noc przy Alicii. Musiał wreszcie odpocząć, a Ali nie można było spuścić z oka. Kiedy się obudzi, ktoś musi jej wszystko wytłumaczyć. Nie mogli ryzykować. W drodze do samochodu usiłowała związać niesforne czarne pasma w kucyk. Na podjeździe coś leżało. Nie wiedziała, co to jest, ale z całą pewnością nie powinno tam tego być. Beznamiętnie podeszła do bramy. Ze zdziwienia aż otwarła usta. Widok pewnie by ją przeraził, gdyby nie fakt, że widziała już w życiu różne nieciekawe obrazy. Jeszcze kilka lat temu tak by się stało. Teraz przeżyła tylko zdziwienie. Na czerwonej od krwi kostce brukowej leżały dwie odcięte głowy mężczyzn. Brązowe oczy jednego z nich patrzyły wprost na nią. Może jednak minimalnie przeraził ją ten widok. Zakrzepłe strugi czerwonej cieczy świadczyły, że leżały już od dawna. Może nawet od wieczora. Narastająca wściekłość nie dawała się opanować. Co ci mężczyźni robili pod jej domem? Zdawała sobie sprawę, że za tak psychopatyczny czyn musiał odpowiadać prawdziwy psychopata. Tylko jedna osoba przyszła jej na myśl. Chwyciła telefon. Nie… musiała załatwić to osobiście.

Z piskiem opon zaparkowała pod domem Verduga, omal nie przestawiając wysokiej latarni. Ochroniarze tylko na nią popatrzyli. Znali Cocainę. Zawsze wpuszczali ją bez mrugnięcia okiem. Właściciel wili, zainteresowany hałasem, wyszedł na taras. Kobieta wysiadła z samochodu, z rozmachem trzasnęła drzwiami, aż czarny jeep się zatrząsł.
- Coca… Jesteś. Czy to znaczy, że widziałaś już prezent? – zapytał z uśmiechem, choć wiedział, że nie powinien. Chyba jeszcze nigdy nie widział kochanki w takiej furii. Zawsze zimna, opanowana i cyniczna, teraz zmierzała w jego stronę, a w oczach miała ogień. Lubił w niej ten pazur, kiedy uprawiali seks, w tym wydaniu trochę mniej. Gdyby nie ochrona, może nawet zacząłby się bać.
- Ochujałeś?! – Nie była zaskoczona. Wiedziała, że to Verdugo jest autorem „prezentu”. To nawet do niego pasowało. – Co to, k***a, ma być?! – Stanęła tuż przed nim. Płomienie w jej oczach zamieniły się w pożar hektarów lasów, którego nie można ugasić wylewając trochę wody.
- O co ci chodzi? Nie mów, ze nie podoba ci się niespodzianka?
- Kim oni są i co robią przed moim domem?! – Skrzyżowała ręce na piersiach, wbijając paznokcie w przedramiona. Tak bardzo starała się go nie uderzyć. Nie mogła. Pozwalała sobie na wiele, ale to mogłoby być niebezpieczne.
- To ci, którzy pobili twojego nieudolnego brata i postrzelili siostrzyczkę. Mówię ci, Ciego powinien trochę przypakować. Gdybyś zobaczyła resztę… ty pewnie wykończyłabyś ich jednym palcem. No, ale prosiłaś tylko o głowy.
Agata przypomniała sobie ich ostatnią rozmowę. Doskonale wiedziała, ze mężczyzna zrozumiał przenośnię. Po prostu chciał jej pokazać, do czego jest zdolny. Ale tym jej nie zastraszy.
- Ty chuju! – Szybkim, zwinnym ruchem zacisnęła dłoń w pięść i wysunęła ją w stronę twarzy Verduga. Jednak on był szybszy. Mocno chwycił jej nadgarstek.
- Posłuchaj, kotku. Robię dla ciebie, co chcesz. Jestem jak twój pies, który aportuje w zamian za pieszczotę, ale nie przeginaj – wysyczał. Chcesz coś jeszcze o nich wiedzieć? – zapytał, powracając do normalnego tonu. Poczekał, aż atak furii minie i stopniowo puścił rękę Cocainy.
- Kim oni są? – zadała pytanie, rozcierając zdrętwiały nadgarstek.
- Mam ci powiedzieć? Przekonaj mnie.
- Nie mam zamiaru! – krzyknęła, kiedy mężczyzna zniknął we wnętrzu willi. Podążyła za nim. Stanęła bardzo blisko niego. – Kim oni są? – twardo powtórzyła pytanie prosto do jego ust.
- Dobrze, powiem ci. Jak będziesz grzeczna. Albo nie. Jak będziesz bardzo niegrzeczna. Będziesz? – zapytał i nie czekając na odpowiedź, popchnął ją na komodę. Robili to na niej tyle razy, że ów zwykły, drewniany mebel niemal stał się symbolem ich seksu. Poddała się mu. Tylko tak mogła się czegoś dowiedzieć. Chciała mieć to już za sobą. Musiała jechać do szpitala. Nie namyślając się długo, rozsunęła rozporek Verduga.

Wenus dnia 20:28:59 01-04-13, w całości zmieniany 1 raz
Nie wyglądam, to co powiesz teraz, jak dopiero dzisiaj przeczytam wszystkie odcinki?
No dobra, z mojej strony to troszkę brak czasu, bo jak już się za coś biorę to chcę to zrobić dobrze, a nie na szybko.
Zmobilizowałaś mnie dzisiaj, aby w końcu się za to wziąć.

Co do samego opowiadania, to tak:
Bardzo ciekawie "skonstruowana" postać głównej bohaterki. Skomplikowany charakter to ona ma. Z jednej strony silna, bezkompromisowa, troszkę, a nawet bardzo despotyczna, pewna siebie, niezależna i oczywiście ironiczna. Jakby nie patrzeć to ona prowadzi cały ten interes, a że ma pod sobą dwóch braci z pewnością nie jest jej łatwo zapanować nad wszystkim, ale się nie poddaje i walczy. Z drugiej strony widać, że przejmuje się, a nawet kocha swoją rodzinę i że zrobi wszystko by pomścić, krzywdę swojej siostry. Co do braci pewnie też by tak zareagowała, ale nie może dać im poznać, że jej na ich zależy, bo pewnie uważa, że odbiorą to jako jej słabość. A wiadomo, że to tylko by jej zaszkodziło. Lubi ryzyko, to pewne i jest gotowa na wszystko byle tylko zdobyć to, co chce. Ale kto w dzisiejszych czasach taki nie jest.

Co do samego stylu opowiadania to operujesz bogatym słownictwem i nie robisz powtórzeń, a to z reguły jest nagminne w opowiadaniach. Wypowiedzi dialogowe bardzo rozbudowane i co istotne niemonotonne, w stylu: powiedział, rzucił, zapytał i koniec. Ważne jest by zawierały element opisowy i Tobie się to udaje. Wypowiedzi bohaterów oddają ich charaktery, doskonale operujesz ironią i sarkazmem. Sam język barwny, przymiotniki dobrze dobrane do czasowników, nie ma natłoku zdań podrzędnie złożonych, co czasem utrudnia czytanie, a z racji swojej długości i zawiłości często traci sens całe zdanie. Zręcznie wplatasz dialogi, co urozmaica akcję i treść opowiadania. Unikasz powtarzania pewnych schematów, co zazwyczaj jest trudne.

Co do samej techniki, to faktycznie kilka literówek się znalazło, gdzieniegdzie brak przecinków. Nie trzymasz się jednej formy wypowiedzi, chodzi mi tutaj o stawiania kropki na końcu dialogu, czasem jest, a czasem jej nie ma np. " - Tak. Bo ciebie tu nie ma. - ...", " - Może nie jest moją siostrą - ...". Z reguły nie podaje się kropki po dialogu i wówczas czasownik określający zaczyna się małą literą. Dialog zamyka się kropką, gdy nie odnosi się on do konkretnej wypowiedzi, czyli jeżeli nie istnieje nawiązanie do poprzedniego dialogu. Błędów ortograficznych nie zauważyłam .

No dobra kończę, jako że ja nigdy nie byłam dobra w opowiadaniach, rozprawkach i itp. to podziwiam i chylę czoła. Wybacz tę moją opinię, która bardziej dotyczy kompozycji, a nie samej treści opowiadania. Zazwyczaj jak czytam czyjąś pracę, którą dostaję do sprawdzenia, to czepiam się o wszystko . Staram się pomóc, a nie jak najbardziej utrudnić komuś życie . Mam nadzieję, że nie będziesz na mnie zła za te moje uwagi.
Dobranoc i buziaki.
O, jakiś krytyk literacki tu zawitał Toś się rozpisała A więc czym ja cię tak zmobilizowałam, co?
Dziękuję, że tu zajrzałaś, naprodukowałaś się tyle i jeszcze te wszystkie komplementy. Masz rację, chyba na nic nie zwracam takiej uwagi jak na powtórzenia, bo to mnie zawsze doprowadza do szału, kiedy coś czytam. Potem ortografy. Przyznaję, że pisząc to opowiadanie jeszcze nie bardzo wiedziałam jak się pisze dialogi, a teraz muszę to poprawiać. Nie zawsze da się wszystko wyłapać.
Przez ciebie siedzę i szczerzę się do laptopa jak kretynka

Wenus dnia 22:04:51 18-03-13, w całości zmieniany 2 razy
Co, co? Gdzie ten krytyk? .
Czym zmobilizowałaś? Tyle już czekałaś, że w końcu czas było coś napisać.
Nie lubię za bardzo oceniać opowiadań, bo zazwyczaj zawsze mam jakieś uwagi. Dlatego tego tutaj nie robię. Twoje naprawdę jest dobre pod względem stylistycznym i kompozycyjnym.
Ja się zawsze do czegoś przyczepię, żebyś widziała, ile błędów potrafię znaleźć w pracach koleżanek na studiach.
To dobrze, że się szczerzysz, ale jak to mówi moja mama uważaj tylko wtedy na muchy . Kurde zapomniałam, że jest zima .
Szczerze mówiąc, nie czekałam, bo myślałam, że zapomniałaś o tym. Ale jak zamierzasz wpadać regularnie, to nie mam nic przeciwko
Możesz się czepiać. Ciekawa jestem, co tam wypatrzyłaś.
Jaka zima? Przecież już wiosna. Przynajmniej u mnie... mentalnie. Poza tym ja nie mam takich problemów, bo nie hoduję much. Aż tak zaangażowana w ochronę środowiska nie jestem
Vi nie obiecuję, ale postaram się zaglądać .
Aj, weź mi nie przypominaj. Jak ostatnio zobaczyłam tak napisane słowo: "spowrotem", to w ogóle zwątpiłam w swoją inteligencję i nawet sprawdziłam jak to się powinno pisać. Normalnie nie mogłam uwierzyć, że ktoś takie błędy potrafi zrobić i to na studiach.
Dobrze, że przynajmniej mentalnie, bo w rzeczywistości to jeszcze będziemy musiały na wiosnę poczekać.
Jak to naszych much nie hodujesz? Co to ma znaczyć?
Dobra nie robię offtopu, wracam do nas .
Spowrotem to ja wszędzie widzę. Kiedyś już nawet w Worda zwątpiłam i sprawdzałam w słowniku. Okazało się, że i ja i mój Word mieliśmy rację, ale naprawdę można się zdezorientować.
Nie mów do mnie takich rzeczy. Ja daję jej czas do końca tygodnia. Potem wyjdę z suszarką i będę topić śnieg.
A co, masz zamiar się przykuwać do much czy coś?
Można, można zwątpić.
Oj, to musisz mieć niezłą suszarkę, albo lepiej przedłużacz .
Jakbyś mieszkała w mieście uzdrowiskowym, gdzie w lato pełno turystów i nie sposób po mieście się normalnie poruszać, to też byś wolała zimę.
Do much nie, ale o pszczoły to bym powalczyła .
Pożyczę od sąsiadów .
Nie sądzę.
Pozbieram wszystkie, jakie mi się napatoczą i ci przywlekę. Ule przygotuj .
Dobra, dobra, spędź w takim mieście ponad 17 lat to Ci się lata odechce .
Chociaż niektórzy to stworzeni są do ciepłych klimatów .
Dawaj, dawaj Vi, ule już są, mamy na uczelni własną pasiekę, tylko właśnie pszczół mało. Jak się postarasz, to nawet załatwię Ci prawdziwy miodek .
Jak można nie lubić turystów? Ciągle nowi ludzie. A do tłoku akurat jestem przyzwyczajona i nie przeszkadza mi.
To może sąsiadowi z uli podkradnę, jak na taki szczytny cel . Ty załatwisz? Już sobie wyobrażam, jak wkładasz głowę do ula, żeby zapytać, czy pszczółki już coś wyprodukowały. A one na to, że paru trutni, właśnie przygotowują się do kolejnej poprawki .
Ja tam jestem aspołeczna chyba, a nawet na pewno ,
No nie mogę, haha, czy ja "wyglądam" na Puchatka? .
Cel szczytny, ale czy warto ryzykować życie, ja nie Monia, tak szybko biec to nie umiem , a pewnie po drodze jeszcze zaliczyłabym wszystkie dziury i kałuże
Ty jesteś aspołeczna? Czyżby ten termin nabrał nowego znaczenia?
Kurcze, no nie wiem. Pokaż zdjęcie twoje i Puchatka, to ocenię. Tylko oba muszą być z tych samych lat, bo on też się zmienia.
Jak siostra wyjeżdża, a ja mam wolne, to całe 3 dni potrafię posiedzieć u siebie i nikogo nie przyjmować. Lubię jak jestem sama, to chyba się kwalifikuję
Vi, no i gdzie Ci teraz znajdę Puchatka jak miał 25 latek? Masz jakiś pomysł?
Każdy czasem musi posiedzieć sam. To jeszcze nie aspołecznik.
Nie wiem. Może mieć 45, będzie wiarygodniej .
Vi wiesz, że podnosisz moją samoocenę? .
Ale dostałam zadanie domowe , dobra jutro poszukam . Kiedyś nawet miałam książkę o Kubusiu z obrazkami, pewnie jest jeszcze gdzieś w domku, muszę do niej zajrzeć, a nóż znajdę tego 45-latka.
Skąd masz bajki o starym Kubusiu?
Szczerze to nie wiem, pamiętam tylko, że te książka jest stara, bo troszkę zniszczona, może należała do mamy. Oj dawno temu je czytałam.
Jak książka stara, to tym bardziej Kubuś młody. Chcesz mi pokazać jakiegoś smarkatego miśka i wmówić, że to 45-letni Kubuś. Nie ze mną takie numery .
Nie mogę, miej litość .
W życiu mi by to do głowy nie przyszło, ale co tam mogłabym próbować, jakby trzeba było . Najwyżej dorysowałabym mu parę siwych wąsów, to już powinno Cię przekonać, w końcu chwyciłam za kredki, a rysować to ja nie umiem
Bylebyś tylko miejsc nie pomyliła, bo różnie mogłoby to wyglądać
Postaram się, ale nic nie obiecuję, nie mam talentu do takich rzeczy, jeszcze ręka mi się obsunie i już po sprawie . Ale Puchatek mi to wybaczy, w końcu dla niego liczy się miodek, a to mogę mu załatwić.
Natalia, całkiem mnie opuściłaś?
Wracaj, bo nie będzie kolejnego odcinka. .
ODCINEK 9.

- Coca? – Arturo nieco się zmieszał widokiem Agaty.
- Co tu robisz? I ty? – dodała, rzuciwszy groźne spojrzenie Carlosowi, który wszedł za bratem. – A Alicia?! – Poprawiła się na niewygodnym krześle, dla zabawy obracała w dłoniach Berettę.
- Nadia z nią została. Wie, co ma jej przekazać.
- za****ście! – wykrzyknęła z udawanym entuzjazmem, upuszczając pistolet na biurko. – Po nim mogłabym się tego spodziewać, ale ty zwykle używasz mózgu. – Ze złością wbiła wzrok w Artura.
- Przypominam ci, że miałaś być w szpitalu zaraz z rana! – odgryzł się. – Jak zwykle nic cię nie obchodzi!
- Miałam pewną sprawę do załatwienia. Zaraz tam idę.
- Czekaj, musimy pogadać. Wszyscy. – Arturo zacisnął dłonie na oparciu krzesła przed biurkiem Cocainy.
- Fakt. Znalazłoby się kilka tematów. Carlos, czy nasza kostka brukowa znów jest szara? Wybacz, ze nie powiedziałam ci, gdzie jest szma*a, mam nadzieję, ze znalazłeś? – Z satysfakcją patrzyła, jak Ciego chowa zaciśnięte pięści w kieszeniach. Nic nie odpowiedział. Bał się jej, jak zwykle. – Poznałeś ich? – zapytała, wstając.
- Nie – odburknął.
- Uuu, nawet nie wiesz, kto ci mordę obija – zauważyła ze złośliwym uśmiechem. – Zawsze byłeś niedorobiony, a może to przez te ciemności. W końcu od latarni dzieliło was dobre pół metra.
- Cocaina, dość! – Artura ogarnęła złość. Jak zawsze Agata zignorowała jego prośbę o rozmowę i, jak zwykle, wyżywała się na Carlosie.
- Masz rację – zgodziła się, nie odrywając świdrującego spojrzenia od Ciega. – Dość. Powiedz wprost, kim jest Ruso i co mu zrobiłeś? Dobrze się zastanów, to nie kod PIN, masz tylko jedną próbę.
- Nie wiem, nie znam go – odpowiedział niewzruszony.
- Nie wiesz… A Negro?
- Też nie znam. – Coraz trudniej przychodziło mu opanowanie emocji. Jak do nich dotarła? Skąd wiedziała?
- Błąd – powiedziała lekko, wymierzając bratu cios w brzuch. – Ciągle wpieprzasz mnie w nowe problemy. Myślisz, że jak długo będę to tolerować, co?!
- Przestań! – krzyknął Florida, patrząc na zwijającego się z bólu Carlosa.
- Dopiero jak powie! – odkrzyknęła. – Chyba że nie powie! – dokończyła i zabrawszy zręcznym ruchem broń z blatu, naładowała ją tuż nad jego głową.
- Zostaw go. Carlos idzie do Alicii – zasugerował Arturo, głową wskazując mu drzwi.
Ciego chciał jeszcze coś powiedzieć, zaprotestować, ale zrezygnował, wychwytując ostrzegawcze spojrzenie Floridy. Nie podobało mu się ciągłe lekceważenie ze strony rodzeństwa. Nawet nie kryli się przed nim ze swoimi tajemnicami, a teraz jeszcze Cocaina grzebała w jego życiu.
- Ja też w tym siedzę! – Trzasnął drzwiami.
Agata i Arturo zostali sami. Kobieta pokazała mu dłonią krzesło przed biurkiem, sama siadając po przeciwnej stronie. Znów poczęła obracać pistolet w dłoniach.
- Znasz ich? – zapytała badawczo.
- Wiem tylko, że to ci z klubu.
- Po co te eufemizmy? To burdel.
- Co oni mają wspólnego z Carlosem?
- Też chcę wiedzieć. I dowiem się. Nawet jeśli po drodze będę musiała zrobić z naszego braciszka ażurową siatkę. – Uśmiechnęła się ironicznie. – Oni obili ryj Carlosowi. Właściwie ich ludzie. Nie wiem, co im zrobił. Ciągle muszę po nim sprzątać.
- Coca, daj mu szansę. Potrzeba nam kogoś na miejsce Zorro, a teraz jeszcze Soco. Na miejsce Soca chyba już kogoś mam.
- Nikomu nie ufam.
- To pewny człowiek. Kiedyś już razem pracowaliśmy, a potem wyjechał do Brazylii. Zajmuje się tam transportem, ale możemy go awansować.
- Mówiłam już, ze nikomu nie ufam. A Carlos wsypałby nas, zanim zdążyłby cokolwiek zrobić.
- Zorro też kiedyś w ciebie nie wierzył, a potem się dogadaliście – próbował ją przekonać. Miał dość ciągłych kłótni i bójek.
- Ja nie sprawiałam problemów.
- Nie?
- Miałam 15 lat, a nie 25.
- I nadal nie wiem…
- Co z naszą zemstą? – przerwała mu, zmieniając temat.
- Nie wiem, to ty miałaś zbierać materiały. Wiesz, że niepodobna mi się sposób w jaki to robisz, ale mam nadzieję, ze chociaż coś z tego wyjdzie.
- Wyjdzie, możesz być pewien. Tylko nie wiem, czy pożar to dobry pomysł. Zawsze jest szansa, że ktoś się uratuje, a tego nie chcemy, prawda?
- Masz lepszy pomysł? – Arturo nie ukrywał zaciekawienia.
- Jeszcze nie wiem. Chyba że… - urwała, marszcząc brwi w zamyśleniu.
Ciszę przerwał dźwięk telefonu w kieszeni Agaty. Leniwie wyciągnęła komórkę i spojrzała na wyświetlacz, unosząc brwi. Na początku nie zamierzała odbierać przekonana, że to Verdugo po raz kolejny chce zaspokoić swoje niepohamowane pożądanie. Jednak, ku jej uciesze, pomyliła się.
- Odbierz – ponaglił Florida.
- Tomas?
- Cześć. Dzwonię, bo w szpitalu byłaś w kiepskim stanie. Pomyślałem, że może chcesz pogadać? – rozległ się głos po drugiej stronie. – Spotkamy się?
- Nie wiem, czy akurat dziś jestem dobrą towarzyszką, ale OK – wypowiedziała najsmutniejszym tonem, na jaki było ją stać.
- Kawiarnia?
- Nie, nie mam ochoty na miejsca publiczne. Może moglibyśmy spotkać się u ciebie? - zaproponowała z dozą nieśmiałości.
- Skoro chcesz...
- Będę za pół godziny. Muszę kończyć, pa. – Nacisnęła czerwony guzik i spojrzała wymownie na Artura. – Prawda, że świetnie mi idzie? – Uśmiechnęła się słodko.
- Uważaj, dobrze ci radzę, bo wiem, że i tak cię nie odwiodę od tego pomysłu.
Żeby nie było przeczytałam, już wcześniej teraz tylko muszę sobie przypomnieć, co tam było i napiszę . Dzisiaj wieczorkiem dam znać.
Vi oj guzdrzesz się coś z tymi odcinkami .
Nie miałam zbyt dużo czasu na opowiadania, ale już jestem z powrotem i czytam!
Coca jest chłodna dla otaczających ją ludzi, ale to tylko potwierdza, że w przeszłości musiała zostać mocno skrzywdzona. Przy mężczyznach stara się nie okazywać słabości, ale gdy jest sama albo z siostrą to już nie jest jej tak łatwo zgrywać twardzielkę Ja bardzo lubię takie postaci, bo wiadomo, że walczą o swoje i nie pozwolą sobie wejść na głowę Jednak nie podoba mi się sposób, w jaki traktuje brata. W pewnych momentach aż mi jest żal Carlosa, kiedy raz po raz musi słuchać ironicznych komentarzy siostry albo znosić razy. Wiadomo, ze w takich klimatach trzeba być twardym i nie okazywać w zadnym aspekcie słabości, ale nie wszyscy są w stanie tak skrywać uczucia, jak Agata
Teraz pozostaje tylko czekać na zemstę Coci oraz jej spotkanie z Tomasem
Nie przejmuj się, ja też nie miałam czasu ostatnio na nic. Ale fajnie, że sobie o mnie przypomniałaś. Teraz czekam na Twoje opowiadanie, zabieraj się za pisanie. No, może nie teraz, po meczu .
Pierwszy odcinek już mam gotowy, więc może już jutro wstawię Ja za to czekam na nowe odcinki!
A mecz jest słaby w naszym wykonaniu...

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl