Baila por mis suenos (by Eillen) - odc. 20

Tytuł polski: Tańcz dla moich marzeń

Promo
Entrada Ostateczna wersja

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego nie ma żeńskiego odpowiednika określenia "wróg"? Wśród kobiet nie ma "wrogiń", wrogów może mieć mężczyzna, my mamy nieprzyjaciółki... Nie-przyjaciółka, samo słowo jest znaczące. Jest to kobieta, która nie jest naszym wrogiem, ale przyjaciółka byśmy jej nie nazwały. Zazwyczaj to kobieta, z którą rywalizujemy, która motywuje nas do ciągłej pracy nad sobą, dzięki której wspinamy się na szczyt. Marię Elenę (Maritza Bustamante) i Marię Alegrię (Angelique Boyer) oprócz pierwszego imienia dzieli prawie wszystko. Jedyną wspólną rzeczą jaką mają jest taniec i... rywalizacja między nimi, która trwa prawie od zawsze. Teraz, gdy zbliża się casting do nowego wydania "Tańca z gwiazdami" ich walka jeszcze bardziej się uwidacznia. Problem w tym, że obie się do programu dostają, co oznacza prawie publiczne przyznanie, że ich warsztat taneczny stoi na tym samym, wysokim poziomie. Jedyną rzeczą, którą mogą zrobić, by zagrać na nosie drugiej jest zwycięstwo i odebranie statuetki w finale. Tylko co zrobić, gdy za partnerów dostają kompletnych tanecznych niedojdów?

Obsada


Maria Alegria Santibanez - Na pierwszy rzut oka urocza, jednak po bliższym poznaniu może się zdawać raczej ciernistą różą niż delikatnym kwiatem. Od lat rywalizuje z Marią Eleną, ale tylko w tańcu, nie stara się przenosić zawodowych utarczek na pole prywatne. Przyjaźni się z Eveline. Taniec jest miłością jej życia.


Maria Elena Briceno - Z tym rudzielcem lepiej nie zadzierać, bo pierwsze nieuważne słowo, a możesz skończyć na ziemi przytrzymywany baletkiem. Jej największa rywalką o tytuł najlepszej tancerki w miejscowym studiu tańca jest Maria Alegria. Potajemnie wzdycha do jednego z amantów telenowel, które namiętnie pochłania, Carlosa Vazqueza.


Victor Noriega - Piosenkarz. Kocha sławę, ale dostrzega też jej słabe strony, na przykład to, że jego kumpel musi wystąpić w czymś tak kiczowatym jak "Tańcz dla moich marzeń". Zmienia zdanie, gdy poznaje partnerkę taneczną tegoż oto kumpla.


Carlos Vazquez - Aktor, od kilku lat główny amant telenowel. W wyniku głupiego zakładu musi zgodzić się przyjąć propozycję od producentów "Tańcz dla moich marzeń", problem w tym, że taniec, mówiąc oględnie, nie jest jego mocną stroną.


Rossana Sanchez Herrido - Była dżokejka, jazda konna była jej żywiołem, dopóki jej kariery nie przerwała kontuzja kręgosłupa. Twierdzi, że skoro może chodzić w szpilkach to powinna też móc jeździć konno, jednak lekarze są nieugięci. Kariera sportowa, urocza twarzyczka i poczucie humoru buło jej wejściówką to świata telewizji, jest konferansjerką w programie "Tańcz dla moich marzeń". Właśnie trwa jej rozwód i publiczne pranie brudów.


Marco Lopez - Były model, nowy prowadzący "Tańcz dla moich marzeń". usiłuje przebić się do głównej rozrywki mas w Meksyku, czyli dostać rolę w telenoweli. Od pierwszego wejrzenia zakochuje się w swojej partnerce w pracy, Rossanie.


Eveline Torres - Przyjaciółka Marii Alegrii. To ona wysyła dziewczynę na casting do programu i stara się ją wspierać, choć to wcale nie jest takie proste. Świat, do którego wprowadza ja Maria Alegria, na początku ją przeraża, ale gdy dostrzega ja jeden z producentów i usiłuje zrobić z niej gwiazdę nawet nie próbuje się opierać.


Ramon Duque - Piosenkarz, przyjął propozycje udziału w programie głównie z nudy. Od dawna nie udało mu się napisać dobrej piosenki. Od początku jest zauroczony swoją partnerką, ale Maria Alegria szybko wybija mu to z głowy. Gdy poznaje jej przyjaciółkę, jego świat przewraca się... jak on na wszystkich próbach.


Fernando Norivida - Syn drugiego męża ciotki Constancy, właściciela stacji emitującej program "Tańcz dla moich marzeń", jeden z producentów rzeczonego show.


Jorge Santos- Były chłopak Eveline; przyrodni brat Marco, kumpel Carlosa i śmiertelny wróg Ricarda.


Ricardo Santibanez- brat Marii Alegrii, zakochany w jej przyjaciółce; wróg numer jeden Jorge Santosa.


Luca Baresi- partner Marii Alegrii


Lorena Luis- naczelna stylistka programu, przyjaciółka Rossany.


Ivan Romero- jeden z uczestników "Tańcz dla moich marzeń"; główny rywal Carlosa o tytuł pierwszego amanta telenowel.


Sergio Herrido - prawie były mąż Rossany. Nigdy jej nie kochał była przepustką do sławy, gdy jego małżeństwo zaczęło się sypać, uznał, że przeciąganie i wyciągnie wszystkiego na wierzch pozwoli utrzymać mu się na fali.


David Torres - kuzyn Marco, adwokat.

Mama Marii Eleny - Helena Rojo

Za pomoc przy sygnaturkach dziękuje agam, właściwie to ona zrobiła większą część pracy, więc należy oddać jej honor . Dzięki, Aguś.

Sunshine dnia 15:43:57 12-11-11, w całości zmieniany 9 razy

---

Pomysł bardzo mi się podoba. Jest oryginalny. A dodatkowo w obsadzie jest moja ukochana Mariana
Podoba mi się, iż dwie kobiety ( w końcu ) będą rywalizować o coś więcej niż zdobycie faceta.
Czekam na więcej...

BlueSky dnia 14:10:51 04-09-11, w całości zmieniany 2 razy
Cieszę się, że Ci się podoba. Ile można walczyć o facetów?
Podobno można i to aż do śmierci I coś czuję, iż tu również będzie troche walki o męskie lub damskie serca ale cieszę się, iż motywem przewdonim tego opowiadania będzie taniec

---

Walki o serca - tak. Ale między sobą chyba tylko o taniec lub sprawy ambicji.
aj Entrada boska ! Świetnie Ci to wyszło !
No czekam na pierwszy odcinek i podoba mi się, ze mowa jest tu o tańcu który kocham !
Ciekawie się zapowiada.Czekam n 1 odcinek.
Czekam na odcinek, oczywiście.
Odcinka Aniu nie ma, ale wstawiłam obsadę.
Obsada bardzo mi się podoba I nawet Anahi ma moje imię Czekam na pierwszy odcinek !!
A myślisz, że dlaczego ma twoje imię? Dzięki, może jutro coś wstawię.
Hehe Dzięki Taki świetny pomysł to i na pewno sama telka bardzo wciągnie I fajnie wybrałaś z Paolą. Widziałam Ariadne w ADCLG i na taką trochę wredną intrygantkę nadaje się znakomicie
Podoba mi się
Ładne promo i entrada świetnie zrobiona
Sygnaturki prześliczne i cała historia zapowiada się bardzo ciekawie. Pomysł z telewizyjnym konkursem, w którym będą rywalizować jest oryginalny. Obsada jak najbardziej mi się odpowiada, bo wszystkich darzę sympatią Nawet gdybym nie to i tak bym czytała Pozostaje mi czekać na odcinek i mam nadzieję, że będzie niedługo Dużo weny ^^
Tam kilka drobnych błędów się znalazło, ale już dziś nie chce mi się myśleć

A propos jeszcze, tam we wstępie jest casting do następnego wydania "Tańca z gwiazdami", a później pojawia się już "Tańcz dla moich marzeń", to tak powinno być, czy to jakiś drobny błędzik?

Pozdrawiam,
Gabrysia.
Obsada super:Carlos , David , Anahi.Na pewno będę czytać.
Gabrysiu, to tak powinno być, bo widzisz we wstępie jest meksykańska wersja "Tańca z gwiazdami" czyli Tańcz dla moich marzeń
Dzięki za komentarze

Sunshine dnia 14:09:58 06-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Sygnaturki są megaa!
Dzięki Aniu Pojawi się tu coś wieczorem, ale jeszcze nie jestem pewna czy prolog czy odcinek
Wiesz już, że pomysł mi się bardzo podoba więc nie będę się powtarzać.
Czekam z niecierpliwością na ten prolog, odcinek, cokolwiek

Dzięki Aniu Pojawi się tu coś wieczorem, ale jeszcze nie jestem pewna czy prolog czy odcinek

Nie ważne co byle się pojawiło
Czekam z niecierpliwością na pierwszy odcinek


Złudzenia i marzenia

Światła rozgrywającej się pod gołym niebem zabawy nadal ścigały dwie idące raczej chwiejnym krokiem dziewczyny.
- Nie wygłupiaj się i stój prosto. - Prowadzenie pijanej w sztok przyjaciółki nie należało do ulubionych zajęć Marii Alegrii, ale cóż, przecież nie mogła jej ot tak zostawić.
- Dlaczego on mnie zostawił? Jest dla mnie wszystkim... - Wyjąkała nierównym głosem Eveline i wyrwała swoje ramię podtrzymującej ją blondynce przewracając się niemal natychmiast. Jej krótka czerwona sukienka rozdarła się o gałąź drzewa, o które się oparła, odsłaniając skrawek czarnego stanika.
- Wszystkim to może być kot, albo kubek herbaty w deszczowy dzień, ale na pewno nie facet. - Maria Alegria przewróciła oczami i podciągnęła koleżankę do pozycji stojącej.
- Mówisz tak, bo nigdy nie byłaś w nikim tak zakochana, jak ja w Jorge! - Krzyknęła Eveline chwiejąc się w swoich czarnych szpilkach. Alergria złapała dziewczynę w pasie i usiłowała ją prowadzić.
- Nie kochanie, mówię tak, ponieważ nie lubię jak kolejny facet obiecuje Ci złote góry, ty idziesz z nim do łóżka, a potem on wkłada twoje serce do pralki i ustawia na wirowanie - westchnęła, gdy przyjaciółka chcąc się przytrzymać o mało nie zsunęła z niej błękitnej satyny, z której uszyta była jej sukienka.
- To nie tak - chlipnęła Eveline. Zamrugała i wytarła czarną od tuszu łzę. Alegria pokręciła głową i usadziła dziewczynę na schodach werandy. Eveline oparła głowę o kolumienkę wpatrując się w przejeżdżające samochody. - On mnie kocha, tylko nie nadaje się do trwałego związku... - Rzuciła starając się przekonać bardziej samą siebie niż Alegrię, choć nadal miała przed oczami tą lafiryndę wijącą się wokół jej byłego chłopaka. Na dodatek mężczyzna nie wyglądał jakby mu to przeszkadzało.
- Oczywiście masz rację. - Alegria postanowiła nie przeciągać dyskusji i odetchnęła z ulgą, gdy przetrząsając torebkę wreszcie dokopała się do kluczy. Wsunęła klucz do zamka i przekręciła go otwierając drzwi do swojego domu. Przytulne pomieszczenie oświetliło ciepłe światło, gdy wcisnęła przełącznik. Blondynka uśmiechnęła się z przyjemnością wchłaniając atmosferę odziedziczonego po dziadku domu. Odłożyła torebkę i wróciła do przysypiającej już przyjaciółki.
- Chodź słonko. - Założyła ramię przyjaciółki na szyję i powoli wprowadziła ją do domu. - Dasz radę dojść do sypialni? - Eveline pokiwała głową i opierając się o kanapę ruszyła w kierunku sypialni blondynki. Alegria westchnęła i rozejrzała się po malutkim salonie i zaczęła przygotowywać posłanie na kanapie. Jej przyjaciółka była najlepszą osobą na świecie, ale jej talent w dobieraniu facetów był niezrównany. Co jeden to lepszy, a Jorge przeszedł już wszystkie możliwe normy. Ta laska, która wiła się jak pijawka wokół niego w dyskotece, brrr... Alegria wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Ściągnęła z siebie sukienkę i w samej bieliźnie wsunęła się pod miękki koc. Perspektywa jutrzejszego castingu zmusiła ją do szybkiego wpadnięcia w objęcia Morfeusza.
***
Kolejny odcinek "Zaczarowanego serca". Maria Elena ustawiła przed sobą kubek z herbatą i naciągnęła koc na kolana. Karmelek przeciągnął się wykrzywiając swój sprężysty kręgosłup i zamruczał przymilając się do swojej pani. Rudowłosa wcisnęła przycisk na pilocie i zanurzyła się w świecie ukochanych bohaterów. Ana Lucia i Ricardo tak pięknie razem wyglądali, gdy Fernanda się nie wtrącała, na pewno byliby już razem. Maria Elena westchnęła, gdy na ekranie pojawił się Ricardo odgrywany przez Carlosa Vazqueza, najprzystojniejszego mężczyznę na ziemi. Nawet nie była w stanie policzyć ile razy stawiała się na miejscu Any Lucii. Dziewczyna wiedziała, że wzdychanie do postaci z serialu, albo i nawet samego aktora jest co najmniej żałosne, a jednak nie mogła się powstrzymać przed wpatrywaniem się w jego w ciemne, głębokie oczy. Biedny Ricardo, Ana Lucia właśnie pod wpływem swojej wrednej matki zaprzeczyła, że kiedykolwiek żywił doń jakiekolwiek uczucia. Jakże ona mu współczuła! Z letargu wyrwał ją dźwięk telefonu, z niechęcią sięgnęła po słuchawkę nie odrywając oczu od ekranu telewizora.
- Hej kochanie. - Elena przewróciła oczami słysząc w słuchawce głos matki.
- Cześć mamusiu, stało się coś? - Zapytała przygryzając paznokieć kciuka i wpatrując się w zrozpaczonego Ricarda. Jakim cudem on nawet płacząc była tak cholernie męski?
- Mam nadzieję, że pamiętasz o urodzinach ciotki Constancii, prawda? Podobno ma przyjechać syn jej drugiego męża, pamiętasz go? Podobno całkiem przystojny z niego młodzieniec... - Nie sadziła, że szczerbaty i nudny dzieciak mógł wyrosnąć na interesującego mężczyznę. Zresztą tyle co ona poznała już kuzynów, synów i chrześniaków przyjaciółek matki, to chyba żadna dziewczyna w okolicy nie mogła się pochwalić. Maria Elena spojrzała na zegarek zniecierpliwiona szczebiotaniem matki, dotyczącym je nowego wybranka na zięcia. Jednocześnie starała się cokolwiek wyłapać z akcji serialu.
- Nie! - Jęknęła widząc jak Ricardo zostaje potrącony przez narzeczonego siostry Any Lucii, który zazdrości mu fortuny.
- Ależ tak kochanie, żadnych tanecznych wygłupów na urodzinach ciotki, jasne?
- Tak, tak, mamo. Musze kończyć. Żadnych wygłupów i grzeczne zachowanie, spoko. Dobranoc. - Powiedziała nieuważnie skupiając się na krwi sączącej się z ucha Ricarda. - No niech go ktoś ratuje. - Warknęła w stronę telewizora i wytarła spływającą po jej policzku łzę. Gdy pokazały się napisy końcowe ze złością wyłączyła odbiornik. - Chodź Karmelku, zjemy tuńczyka na pół. - Zgarnęła kota i ruszyła w kierunku kuchni, raz po raz wycierając oczy chusteczką.
I już po
Bardzo fajny odcinek
Evelin się zapiła a Jorge już znalazł sobie jakąś inną dobrze, że przyjaciółka nie zostawiła jej samej
hehe fajnie czytało się o Marii Elenie i tym serialu haha widzę, że przeżywa telki - a raczej losy jednego bohatera - jak ja i imię dla kotka - Karmelek jak słodko
Świetny odcinek. Czekam na new
Kochana, to jest świetne ^^
Biedna Eveline... dobrze, że ma obok siebie taką przyjaciółkę jak Maria Alegria.
Czy Jorge i ta "wijąca się pijawka" pojawią się tu? Myślę, że mogłoby być ciekawie, gdyby np. okazało się, że jedno z nich również będzie pracować przy produkcji "TzG"
Co do drugiego akapitu, to gęba mi się sama śmiała do monitora, jak go czytałam. Jest świetny, a zwłaszcza te "ohy" i "ahy" Marii... Jakbym siebie widziała
Cieszę się, że wam się podoba. Mari ty byś się nie upiła, gdybyś zobaczyła faceta w takiej sytuacji?
Aguś, pijawka może się pojawi Może nawet jako ktoś ważny?
Ja nie wiem, ale ja bym się nie spiła, tylko jemu walnęła w pusty łeb (albo w miejsce gdzie najbardziej boli), żeby mu rozum na właściwe miejsce wskoczył
No... to ja czekam na pijawkę i nowy odcinek
każdy reaguje inaczej
agam tylko ciekawe czy rozum by tak od razu na to właściwe miejsce trafił ?
Nie wiem, ale z pewnością później by się przynajmniej dwa razy zastanowił zanim pozwoliłby jakiejś pijawce przyssać się do siebie

Nie wiem, ale z pewnością później by się przynajmniej dwa razy zastanowił zanim pozwoliłby jakiejś pijawce przyssać się do siebie

A to na pewno mam nadzieję, że Evelin jeszcze mu pokaże
Eveline się upiła, bo zobaczyła swojego faceta jakąś lafiryndą. Maria Alegria ma rację co do niej, zawsze miała pecha do facetów. Co do Jorge to w najbliższym czasie nie przewiduje dla niego żadnych wystąpień, ale pojawi się później, sporo później.

Eveline się upiła, bo zobaczyła swojego faceta jakąś lafiryndą. Maria Alegria ma rację co do niej, zawsze miała pecha do facetów. Co do Jorge to w najbliższym czasie nie przewiduje dla niego żadnych wystąpień, ale pojawi się później, sporo później.

Ma pecha do facetów ale nie do przyjaciółki ale jak to się mówi "Kto ma pecha w miłości ma szczęście do pieniędzy" zobaczymy jak to się dalej potoczy za to ME już lubię jest urocza
Na pewno tak, przyjaciółkę ma pierwsza klasa.
ME jest zwariowana na punkcie tego serialu i głównego bohatera. Tak jak my oglądając nasze seriale

Na pewno tak, przyjaciółkę ma pierwsza klasa.
ME jest zwariowana na punkcie tego serialu i głównego bohatera. Tak jak my oglądając nasze seriale

I właśnie to mi się podoba haha ale właściwa akcja zacznie się chyba ok 2 odcinka czyli od kastingu na prawdę pomysł pierwsza klasa :*
Masz rację w drugim odcinku rzeczywiście będzie casting Ale czy akcja właściwa...
Fakt, sama się uśmiechnęłam czytając drugą część. Która to teraz nie wzdycha do jakiegoś aktora? Więc chyba nie ma w tym nic dziwnego. ;D Mozna to nawet wybaczyć Elenie, z którą jak sama napisałaś 'lepiej nie zadzierać".
Poza tym, czekam na więcej.
To z pewnością nic dziwnego, ile razy my wzdychałyśmy do któregoś aktora?

Sunshine dnia 19:27:21 08-09-11, w całości zmieniany 2 razy


Kwalifikacje

Atmosfera napięcia i oczekiwania unosiła się w powietrzu. Większość kandydatów do programu zatańczyła już swoje partie, a Rossana wypatrywała wśród tłumu tylko jednej osoby. Jedyna tancerka, która zwróciła jej uwagę i o którą musiała walczyć jak lwica. Jako konferansjerka oficjalnie nie miała prawa głosu a propo wyboru tancerzy, ale życie nauczyło ją już wystarczająco, by umiała walczyć i osiągać to co miała na celu. Tym razem trafiło na nią, Maria Alegria Santibanez, urocza blondwłosa tancerka ujęła jej serce wytrwałością i uporem. Nie udało jej się zdążyć na zapisy, ale po rozmowie z nią Rossana postanowiła samodzielnie ją na tej liście umieścić mimo wyraźnych sprzeciwów całego jury. Potem, mimo, że zatańczyła lepiej niż ostatnia tancerka, to właśnie ona została zdyskwalifikowana. Rossana natychmiast pobiegła w stronę gabinetu dyrektora stacji z nagraniem z występu Alegrii i jego zachwyt przeważyła sprawę. Gdyby ta mała tancereczka wiedział jak Rossana musiała się namęczyć, by jej udział w programie był pewnikiem, to prawdopodobnie w tym momencie całowałaby ją po rękach. Uwagę prezenterki zwróciła też długonoga rudowłosa dziewczyna. Rossana przepowiadała jej dużą karierę taneczną, ale widziała, że brak jej tej siły przebicia, by utrzymać się w telewizji po zakończeniu programu.Miała nadzieję, że taniec jest najważniejszą kwestią dla której rudowłosa pojawiła się na castingu. Rossana weszła na podest i w jednej ręce trzymając mikrofon, a w drugiej listę wybranych tancerzy zwróciła się do rozentuzjazmowanego tłumu tancerzy.
- Witam wszystkich! Nazywam się Rossana Sanchez i z tymi, którzy zakwalifikowali się do programu, będę widywała się przez następny miesiąc na treningach, a potem co tydzień w trakcie programu. - Zapadła cisza przerywana zniecierpliwionymi urywkami rozmów. - Lista tancerzy, którzy zakwalifikowali się do programu - uniosła dłoń z papierem ponad głowę - żeby nie trzymać was w niepewności... - Uśmiechnęła się i zaczęła czytać, gdy doszła do nazwisk - Maria Alegria Santibanez i ostatnia tancerka Maria Elena Briceno - powitał ją zawiedziony jęk wszystkich niewybranych tancerzy. Rossana dostrzegła skaczącą wraz z przyjaciółką z radości Marię Alegrię oraz podchodzącą do nich rudowłosą.
- Yhm - chrząknęła Maria Elena starając się przerwać na chwilę skaczący tajfun radości w postaci Eveline i Marii Alegrii. - Gratuluję - powiedziała spokojnym głosem, gdy obie blondynki się uspokoiły i zwróciły na nią uwagę. Alegria skinęła głową i uśmiechnęła się śmiało.
- Nawzajem. Musisz dojść do finału, bo mam zamiar z tobą wygrać. -Rzuciła blondynka unosząc brew.
- Mam nadzieję, że nie odpadniesz za szybko, bo w ogóle nie będę miała z tego frajdy. - Zripostowała Elena wyciągając rękę. Alegria uniosła jeden kącik ust w półuśmiechu i chwyciła wyciągniętą dłoń. Będą miały niezłą zabawę...
- Wybranych tancerzy zapraszamy do sali numer trzy na losowanie partnerów. - Z głośników po raz kolejny dobiegł ich głos Rossany.
- Ja zostanę w kawiarni, biegnij. - Odezwała się Eveline d przyjaciółki i oddaliła się w kierunku wyjścia. Alegria spojrzała na Elenę z ukosa i razem z nią ruszyła w poszukiwaniu sali numer trzy.
- Zastanawiam się jakie gwiazdy w tym roku zdecydowały się na udział w programie. - Odezwała się Maria Elena głosem bez emocji.
- Słyszałam, że w tym roku stawiają na ludzi związanych z muzyką. - Odpowiedziała Alegria przybierając taki sam ton. Na szczęście dotarły przed drzwi sali numer trzy zanim musiałyby się zaangażować w tą jałową rozmowę.
- Witam wszystkich. - Dziewczyny zajęły ostatnie miejsca wokół stołu konferencyjnego i wpatrzyły się w przystojnego mężczyznę, który wyglądał jakby sam mógłby być gwiazdą. - Moje nazwisko to Marco Lopez, jestem nowym prowadzącym w programie "Baila por mis suenos" i poprowadzę losowanie. Będę wywoływał was alfabetycznie. Tomas Alonso... - Zaczęło się losowanie. Maria Alegria nadal wpatrywała się jak w obraz w prowadzącego, ale zdecydowała, że to za wysokie progi jak na nią. Zresztą nie potrzebowała żadnych komplikacji miłosnych. Całkowicie wystarczały jej zawirowania miłosne w życiu Eveline. Obok niej przemknęła burza rudych loków i Alegria mimowolnie zacisnęła kciuki. Niech Ruda nie dostanie kuternogi, jeśli ma być zabawnie to muszą być na równym poziomie. Spojrzała na Marię Elenę w momencie, gdy ta omal nie zemdlała z szoku. Co jest?
- Carlos Vazquez - wyszeptała do blondynki wracając na swoje miejsce. Alegria miała mętne wrażenie, że powinna wiedzieć o co chodzi.
- Zaraz, to ten z "Zaczarowanego serca"? - Elena spojrzała na nią jak na idiotkę i skinęła głową.
- Maria Alegria Santibanez - Alegria zerwała się z miejsca i ruszyła w kierunku przystojniaka. Sięgnęła ręką do słoja z karteczkami i oczytała nazwisko.
- Ramon Duque - Uśmiechnęła się czarująco do przystojniaka i wróciła na miejsce zastanawiając się, kim u diabła jest Ramon Duque?
I już po kwalifikacjach
Odcinek bardzo fajny Tak samo jak wcześniejszy
hehe Alegria powinna być wdzięczna Rossanie jest w programie.
A Elena mało nie padła jak poznała swojego partnera
Nie wiem czemu ale uśmiałam się na końcówce odcinka haha Jak Alegria wyczytała kto będzie jej partnerem A tak wgl to skąd one się znają ??
Ze szkoły tańca Przecież gdzieś ta rywalizacja musiała się zacząć
Dzięki za komentarz :*

Sunshine dnia 20:17:04 11-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Racja Ale to z tego co widać rywalizacja tylko na tle tańca i dobrze
Przynajmniej nie są wobec siebie chamskie czy nie zachowują się wrednie
Na razie ale ciekawe jak to się dalej potoczy.
Wątpię, żeby zaczęły być chamskie, a wredne, cóż nóg sobie podstawiać nie będą.
Dokładnie skomentuję jutro, ale buzia zaczęła mi się cieszyć jak doszłam do opisu Marca - istny bóg
Od razu polubiłam Rossane - widać, iż ma dobre serce, ale mam nadzieję, że pokaże pazur
Chciałabym zobaczyć jak Rossana przeciwstawia się wszystkim i "pcha" Marię Alegrię do tego programu. Zobaczyć ich miny i wysoko podniesioną głową wraz z dumą, kiedy osiągnęła swój cel. Dziewczyna naprawdę szczerze powinna jej podziękować. do tego już się nie mogę doczekać pierwszego spotkania Marii Eleny z jej ulubionym aktorem.
Czekam!
Tego spotkania to nawet ja nie mogę się doczekać
Dzięki :*
Hmmm, ciekawy odcinek Fajnie by było gdyby Maria Alegria i Maria Elena się zaprzyjaźniły Czekam na new;)

Gabrysiu, to tak powinno być, bo widzisz we wstępie jest meksykańska wersja "Tańca z gwiazdami" czyli Tańcz dla moich marzeń
Alergria
wpatrywaniem się w jego w ciemne
kiedykolwiek żywił doń
dotyczącym je nowego
Powinno być jej.

Na razie pierwszy, ale potem na pewno i drugi skomentuję Jak tylko poczuję się trochę lepiej.
Jestem zadowolona, czytam i podoba mi się

Pozdrawiam,
Gabrysia.

Gabrysia dnia 21:16:50 13-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Wiem, że mam literówki, bo wstawiam zaraz po napisaniu, nawet bez powtórnego czytania, żeby przez przypadek nie zachciało mi się czegoś zmieniać.
Czuwaj, ja się nie obrażę jak co niektórzy i postaram się poprawiać te błędy na przyszłość. Cieszę się, że Ci się podoba i mam nadzieję, że nadal tak będzie
haha... kim jest Ramon Duque? To zupełnie jak w polskim TzG, gdzie gwiazda nie zawsze jest gwiazdą, a często tylko tłem dla tancerza, który jest większą gwiazdą niż rzekoma gwiazda... namieszałam chyba, ale mniejsza z tym
W każdym razie Elena dostała do pary swojego idola, a Alegria - z opisu postaci wynika - że łamagę, więc tym bardziej jestem ciekawa rywalizacji dziewczyn na parkiecie
A kiedy tu pojawi się odcinek?
Jak skończę z moimi głównymi zamysłami co do Buscame, to się tym zajmę
W takim razie czekamy
Obiecałam sobie, że będę cierpliwa, ale chętnie przeczytałabym tu nowy odcinek
A ja sobie obiecałam się tym zając, jednak nadal mi nie idzie, mam za dużo pomysłów co do Buscame i jakoś na razie nie mogę się oderwać.

Obiecałam sobie, że będę cierpliwa, ale chętnie przeczytałabym tu nowy odcinek

Zaniedbujesz nas

A ja sobie obiecałam się tym zając, jednak nadal mi nie idzie, mam za dużo pomysłów co do Buscame i jakoś na razie nie mogę się oderwać.

W takim razie spokojnie poczekam. Ale mam nadzieję, że się nad nami w końcu zlitujesz
Nie chcę naprawdę, ale moja głowa świeci pustkami jeśli chodzi o wątki tutaj, coś wykombinuje w następny weekend, a jak nie to możecie mnie kopnąć na rozpęd, ok?
To poczekam do następnego weekendu, a jeśli w sobotę lub niedzielę nie będzie odcinka to Cię kopnę na rozpęd
To ja może też kopnę Cię na rozpęd co ? ?
Bo kurde tak mi się spodobało to opowiadanie a takie pustki tutaj, że aż boli
Fajne opowiadanko i fajna obsada mam nadzieję że zostanie dokończone autorce życzę natchnienia
Szkoda, że temat do usunięcia
Szkoda bo tak świetnie się zapowiadało
Trzeba się będzie obejść smakiem
Nie wiem, czy się Wam spodoba, ale uznałam, że strasznie szkoda byłoby wywalać to opowiadanie do kosza i napisałam odcinek
Teraz już tylko do Was zależy, czy będzie tu jakiś ciąg dalszy, czy jednak nie ^^

Odcinek 3.
Złe dobrego początki?

Maria Elena z drżącym sercem przekroczyła próg sali treningowej. Spóźniła się pół godziny, ale przecież nie mogła przyjść na trening tak, jak zwykle, w legginsach, jakimś bawełnianym t-shircie, z potarganymi włosami i bez makijażu. Co pomyślałby sobie o niej boski Carlos? Musiała zrobić się na bóstwo i zrobić na nim wrażenie. No właśnie. Tylko gdzie on się u licha podział? Miał być już na sali i czekać na nią. Najlepiej z bukietem kwiatów. Przecież wszystkie gwiazdy w poprzednich edycjach właśnie tak witały się ze swoimi partnerkami, z którymi miały spędzić na salach treningowych co najmniej kilka najbliższych tygodni, a przy odrobinie szczęścia, nawet miesięcy. Każdy z nich był szarmancki, uprzejmy, zabawny, a Carlos przecież bił ich wszystkich na głowę. We wszystkim.
Tymczasem zamiast niego, zobaczyła jedynie własne odbicie w wielkim lustrze.
- Co jest grane? – mruknęła do siebie. – Czyżbym pomyliła dni, godziny?
Zerknęła na wyświetlacz swojego telefonu komórkowego. Wszystko się zgadzało. Data, godzina i miejsce. Gdzie więc, do cholery, podziewał się Carlos Vasquez? A w ogóle… jak on śmiał się spóźniać?
Spojrzała jeszcze raz na swoje odbicie i zgarnęła z ramion burzę czerwonych loków, by związać je w koński ogon. Oplotła je niedbale nieco rozciągniętą już gumką, a potem przymknęła oczy i odetchnęła głęboko.
- Spokój – szepnęła. – Tylko spokój może cię uratować Mario Eleno. Wdech… wydech… wdech…
Nagle drzwi do sali, otworzyły się z wielkim hukiem, przyprawiając Marię niemal o zawał. Momentalnie odwróciła się, by zrugać tego, kto w tak bezczelny sposób mącił jej spokój, ale gdy zobaczyła kto stoi w drzwiach, kolana się pod nią ugięły.
- Dzień dobry – powiedział tym swoim aksamitnym półgłosem. A może to wcale nie był ten elektryzujący ton jaki znała z „Zaczarowanego Serca”? Maria Elena, doszedłszy do siebie, po tym mocnym wejściu gwiazdora, z przerażeniem stwierdziła, że nie dostrzega na jego twarzy ani odrobiny zadowolenia.
- Witam – wykrztusiła z siebie w końcu, podchodząc do niego. – Maria Elena – dodała, wyciągając dłoń w jego stronę i posyłając mu ciepły uśmiech, ale on obrzucił ją tylko pogardliwym spojrzeniem.
- Posłuchaj, laleczko – zaczął, uśmiechając się kwaśno. – To, że się tu znalazłem, nie oznacza, że będę fikał przed kamerami w jakiś tandetnych trykotach i buciczkach na obcasie. Nie będę robił z siebie idioty – powiedział stanowczo, przeszywając ją spojrzeniem. – I nie potrzebuję do szczęścia twojej przyjaźni.
- Skończyłeś już? – spytała i wspierając dłonie na biodrach, przybrała nieco bardziej wojowniczą postawę. W jednej chwili odechciało się jej tańczenia rumby z tym… kalafiorem. – To teraz ty mnie posłuchaj, parszywy buraku... – Carlos, przyzwyczajony do tego, że płeć piękna zazwyczaj, dosłownie je mu z ręki i mdleje na jego widok, o mało nie otworzył ust ze zdziwienia. Kiedy spojrzał na stojącą przed nim wiewiórę, która właśnie dostała jakiegoś niepohamowanego słowotoku i z wściekłością wbijała swój szczupły palec w jego tors, przeklął w duchu dzień, gdy przegrał ten głupi zakład, w wyniku którego znalazł się tutaj. – …Zapamiętaj sobie jedno: zamierzam wygrać ten program i ty z pewnością mi w tym nie przeszkodzisz!

***

Idąc na pierwszy trening zupełnie nie wiedziała, czego powinna się spodziewać. Nie miała bladego pojęcia, kim jest niejaki Ramon Duque i zazdrościła nieco swojej rywalce, Marii Elenie, że jej partnerem jest mężczyzna, którego zna przynajmniej żeńska połowa kraju. To dawało jej pewną przewagę, jednak Alegria nie zamierzała składać broni tylko dlatego, że status gwiazdy Ramona Duque był dość wątpliwy. W końcu można być najpopularniejszą osobą na świecie, a ruszać się jak słoń w składzie porcelany, prawda? I wtedy nawet głosy tysięcy fanek nie pomogą. Chyba…
Westchnęła ciężko i zakładając pasmo jasnych włosów za ucho, sięgnęła po wibrujący w kieszeni spodni telefon.
- Co się stało, Eveline?... Jak to Jorge zaprosił cię na kolację?!... Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że się zgodziłaś?... Eveline!!!... Pogadamy wieczorem, a do tego czasu ani mi się waż odpisywać mu cokolwiek, albo odbierać telefon od niego… Tak, za chwilę mam trening. Pa. – Alegria pokiwała głową z niedowierzaniem. W głowie jej się nie mieściło, że jej przyjaciółka, po tym wszystkim, czego sama była świadkiem, chce dać temu nędznemu szczurowi jeszcze jedną szansę. Gdyby nie to, że za chwilę miała zacząć trening, sama zadzwoniłaby do niego, albo nawet pofatygowała się do jego mieszkania i zwymyślała mu od najgorszych w imieniu Eveline, swoim i wszystkich kobiet na świecie. Żadna przecież nie zasługiwała na to, by być traktowaną jak rzecz, chwilowy kaprys, czy zabawka, którą w każdej chwili można rzucić w kąt i zapomnieć o niej. A Jorge właśnie tak traktował kobiety i nic nie wskazywało na to, żeby kiedykolwiek miał zamiar się zmienić.
Alegria nabrała powietrza w płuca i nacisnęła klamkę w drzwiach, prowadzących do sali treningowej. Rozmowa z przyjaciółką, tak bardzo podniosła jej ciśnienie, że teraz miała tylko nadzieję, że jej partner nie okaże się jakimś nadętym bufonem z przerośniętym ego.
- Witam – przywitał ją ciepłym uśmiechem, wręczając bukiet azalii. – Jestem Ramon, nie umiem tańczyć, ale postaram ci się nie przeszkadzać.
- Maria Alegria – przedstawiła się, odwzajemniając uśmiech. – Cieszę się, że jesteś szczery, ale nie sądzę, żeby było aż tak źle.
- Ja się przewracam nawet chodząc – wyznał szczerze, wpatrując się w nią jak w obrazek. – A co tu dopiero mówić o tańcu.
Maria Alegria przygryzła policzek od środka i uważnie zmierzyła wzrokiem jego sylwetkę.
- Mamy trochę czasu – powiedziała w końcu. – Gwarantuję ci, że za cztery tygodnie na livie, będziesz tańczył cha-chę jak zawodowiec.
Ramon uśmiechnął się blado, mając nadzieję, że Maria Alegria ma cierpliwość równie anielską jak twarz. O ile muzykiem, swego czasu, był świetnym, o tyle do tańca miał naprawdę dwie lewe nogi.

Eillen dnia 23:06:09 30-10-11, w całości zmieniany 2 razy
jak miło, że jednak ktoś postanowił pisać!!
aj od razu pojawił mi się uśmiech na twarzy
Nie mam teraz co prawda czasu na czytanie bo wychodzę za chwilkę do miasta ale chciałam od razu zaznaczyć, że jestem jak najbardziej ZA!
wieczorem poczytam i napiszę "porządny" komentarz
Cieszę się że telenowela nie będzie usunięta.Twój odcinek podoba mi się.Czekam na kolejny.
Cieszę się, że się cieszycie
Mam nadzieję, że nie zabraknie mi weny... W każdym razie będę się bardzo starać.
I tak sobie pomyślałam, że jak mnie zabraknie weny, to może ktoś inny znów to przejmie, albo... albo w ogóle będziemy pisać odcinki na zmianę - mogłoby wyjść ciekawie.
Ja też na razie zmykam. Do zobaczenia, a raczej napisania, wieczorem :*
Wierzę w Ciebie I na pewno nie stracisz weny z tego co tutaj czytałam byłaś bardzo - tzn jesteś - bardzo chwalona i teraz wiem dlaczego bardzo fajne opowiadanie Czekam na więcej!
Oczyma wyobraźni już widziałam Mari jak ciska się do Davida xD Widziałam nie raz w telce scenki gdy jest zła poirytowana i wychodzi jej to genialne . Podoba mi się, ze jej bohaterka nie jest słodką idiotką która przebiera nogami na widok przystojniaka
Evelka coś odwala haha znowu leci za "nędznym szczurem" oby w końcu się opamiętała choć to zapewne łatwe nie będzie.
Na prawdę świetnie Ci to wyszło i ciesze, że to opowiadanie nie poszło do kosza. Rzeczywiście szkoda byłoby. Martynka miała ciekawy pomysł.
Co do treści, zaskoczyła mnie bardzo rola Marii Eleny, nie spodziewałam się jej takiej przy końcu sceny. Jak mu się tak jakby postawiła i powiedziała szczerze, że chce wygrać. No cóż.. od początku kobieta ta była nim zachwycona i ciężko zapewne było jej samej pomyśleć, jak będzie zachowywała się przy takiej gwieździe, w dodatku kiedy Carlos się jej podoba.
A Alegria? Chyba nie będzie miała takiego problemu, aby się dogadać z Ramonem. W tym akurat nie będzie im ciężko, a zobaczymy jak w tańcu. Czy rzeczywiście chłopak ma dwie lewe nogi? Pozdrawiam.
Dzięki dziewczyny za budujące komentarze :*
Martynka zawsze ma ciekawe pomysły, dlatego przyznam szczerze, że trochę się bałam brać za to opowiadanie, ale dzięki Wam wiem, że mogę spokojnie zacząć myśleć o kolejnym odcinku
Ty się tak nie podlizuj tylko pisz, ja chce wiedzieć coś ty tam wymyśliła

Dzięki dziewczyny za budujące komentarze :*
Martynka zawsze ma ciekawe pomysły, dlatego przyznam szczerze, że trochę się bałam brać za to opowiadanie, ale dzięki Wam wiem, że mogę spokojnie zacząć myśleć o kolejnym odcinku

Pewnie, że możesz ja na pewno nie przestanę czytać i będę wyczekiwać z niecierpliwością na kolejne odcinki Pozdrawiam :*
Nie podlizuję się, tylko stwierdzam fakty. Zresztą to Ty mi najpierw musisz zdradzić co tam wymyśliłaś dla tych wszystkich ludzi z pierwszej strony, żeby to się jakoś kupy trzymało

Żadna przecież nie zasługiwała na to, by być traktowaną ją jak rzecz, chwilowy kaprys, czy zabawka, którą w każdej chwili można rzucić w kąt i zapomnieć o niej.
Bez 'być' powinno być

Pozdrawiam i życzę dużo weny do pisania
Gabrysia.
Początkowo to zdanie miało trochę inny szyk, a przez pośpiech i nieuwagę nie poprawiłam jak trzeba, ale już poprawiam - z tym, że akurat "być" zostaje
Drobna pomyłka zdarza się
Ale odcinek i tak ba bardzo wielki plus

I mam dwa pytania

Jak masz na imię ? i co to za przystojniak w podpisie ?
A już zwłaszcza jak się człowiek śpieszy

odp. 1 - Agnieszka
odp. 2 - Nowe ciacho do schrupania Matt Bomer z "White Collar", które obejrzałam ostatnio zupełnie przypadkiem... i nowa obsesja gotowa:P
Dokładnie

Właśnie tak się domyślałam ale wolałam się upewnić
A wcale się jej nie dziwię bo i mnie od razu się spodobał ten uśmiech
Jest na czym oko zwiesić, ale serial jako taki mnie jakoś specjalnie nie wciągnął

Jest na czym oko zwiesić, ale serial jako taki mnie jakoś specjalnie nie wciągnął

Dla takiego gościa można się przemęczyć
Ja tak chyba nie umiem
4. Facet to świnia

Alegria w zadziwiająco dobrym humorze, stanęła przed drzwiami mieszkania swojej przyjaciółki. Zadziwiająco, bo jej partner, Ramon Duque, mimo iż był muzykiem, to nie przejawiał zbytniego talentu, do poruszania się w rytm muzyki, nie mówiąc już o tym, że nie odróżniał strony lewej od prawej, co raczej jest domeną kobiet. Mimo wszystko nawiązała się między nimi jakaś nić porozumienia i choć marzenia o dotarciu do finałowego odcinka programu i pokonaniu w nim Marii Eleny, zdawały się być teraz nieco bardziej trudne do zrealizowania (żeby nie mówić, że wręcz niemożliwe), Alegria nie traciła nadziei.
Westchnęła, nastawiając się psychicznie na rozmowę z Eveline, na temat tego podłego szczura Jorgego i jego rzekomego „przejrzenia na oczy” i uświadomienia sobie, ile dla niego znaczy jej przyjaciółka. Zapukała do drzwi, w umówiony sposób, i już po chwili dobiegł ją jakiś rumor.
- Już idę! – usłyszała głos przyjaciółki. Po chwili drzwi mieszkania otworzyły się, a oczom Alegrii, za plecami przyjaciółki, ukazały się całe połacie kwiatów wszelkiego rodzaju.
- Co tu się stało? – spytała, badawczo przyglądając się Eveline. Dziewczyna zachichotała i otworzyła drzwi szerzej, by wpuścić przyjaciółkę. Alegria pokręciła głową z niedowierzaniem i wszedłszy do środka, zaczęła rozglądać się za jakimś wolnym miejscem, gdzie mogłaby usiąść. Niestety, cały pokój tonął w kwiatach i próżno było szukać miejsca, w którym by ich nie było.
- W głowie mi się już kręci od tych wszystkich zapachów i kolorów – chichotała Eveline, przewracając oczami. – Ale Jorge powiedział, że nie przestanie przysyłać posłańców z kwiatami, dopóki nie powiem, że mu wybaczam.
- Chyba nie zamierzasz mu wybaczać? – spytała Alegria i wsparłszy dłonie na biodrach, wlepiła oczy w przyjaciółkę. – Eveline?
- Więc mam utonąć pod tym kwiatami? – odpowiedziała pytaniem, trzepocząc niewinnie rzęsami.
- Po prostu nie przyjmuj ich więcej i każ mu się nimi wypchać!
- Ale czy to nie urocze? – spytała, pochylając się nad jednym z bukietów i przymknąwszy oczy, odetchnęła głęboko, upajając się ich zapachem.
- Eveline! – Alegria w sekundę znalazła się obok przyjaciółki i chwyciwszy ją za ramiona, potrząsnęła nią lekko. – Opamiętaj się! Zapomniałaś już o tej wywłoce, z którą go widziałyśmy? Faceci tacy, jak on, nie zmieniają się z dnia na dzień.
- Dlaczego nie chcesz dać mu szansy?
- Bo nie chcę, żebyś znów przez niego ryczała, albo spiła się i smęciła mi przez całą noc jakie to życie jest do d**y i że faceci to świnie…

Maria Elena z radością opuściła salę treningową. Carlos Vasquez okazał się zwykłym chamem, egoistą i prostakiem. I na dodatek nie miał bladego pojęcia o tańcu, nie mówiąc już o tym, że tak jak zapowiedział, nie zamierzał współpracować. Maria Elena w duchu prosiła więc niebiosa i wszystkich świętych, by partner jej rywalki, Ramon „Jakiśtam” okazał się co najmniej takim samym beztalenciem tanecznym. Marzenia o finale, musiała na razie odłożyć. Przynajmniej do czasu, kiedy nie wymyśli, jak zmusić Vasqueza do współpracy, co wcale nie było takie proste. Nawet jeśli dobrowolnie zechciałby wkładać w treningi trochę wysiłku i dobrej woli, to i tak ruszał się tak kanciasto, że nie sądziła czy kiedykolwiek uda jej się sprawić, by tańczył lekko i z gracją, by po prostu płynął po parkiecie.
Wyszukała w torebce kluczyki i wsiadła do swojego samochodu. Nim odpaliła, usłyszała znajomy dźwięk telefonu. Sięgnęła po niego, a kiedy zobaczyła na wyświetlaczu napis „mama”, przewróciła teatralnie oczami i z niechęcią wcisnęła „odbierz”.
- Tak mamo? – rzuciła od niechcenia, znużonym głosem, wkładając kluczki do stacyjki.
- Dziwnie brzmisz, stało się coś? – Co by nie mówić o jej matce, zawsze doskonale wiedziała w jakim nastroju jej córka, nawet gdy rozmawiały tylko przez telefon, nie widząc się.
- Nie, nic się nie stało. Jestem zmęczona, właśnie wracam z treningu…
- Jutro urodziny ciotki Constancii, pamiętasz?
- Tak, pamiętam – mruknęła bez entuzjazmu, usiłując na poczekaniu wymyślić jakąkolwiek wymówkę, byle tylko nie musieć brać udziału w tym kolejnym, rodzinnym spędzie.
- Przyjedziesz, prawda? Mówiłam ci już o Fernandzie? To syn drugiego męża…
- Wiem – przerwała matce, chcąc jak najprędzej zakończyć tę rozmowę. – Właściwie to… – już miała skłamać, że nie da rady przyjechać, kiedy w jej głowie zapaliła się czerwona lampka. – Muszę tylko pojechać do siebie, zabrać kilka rzeczy i już do was jadę.
- W takim razie do zobaczenia, kwiatuszku.
- Pa, mamo – rozłączyła się szybko. Nie znosiła, gdy matka nazywała ją „kwiatuszkami, rybkami, słoneczkami” itp., a wiedziała, że w tej chwili słyszałaby to z ust rozentuzjazmowanej matki w każdym zdaniu. Oczami wyobraźni widziała teraz matkę, z chytrym uśmiechem zacierającą ręce na jej spotkanie z Fernandem. W gruncie rzeczy, szczerze nienawidziła takich rodzinnych imprez i tego, że matka na każdym kroku próbowała ją wyswatać. Skoro jednak jej amant filmowy okazał się świnią, może trzeba dać szansę pasierbowi ciotki?

Eillen dnia 19:42:11 07-11-11, w całości zmieniany 1 raz
Zabieram się za czytanie
Dzięki za odcinek

--------------------------

Ehh ta Eveline Widać, ze jeszcze jest zaślepiona przez miłość ale ten pomysł z kwiatami romantyczny więc można jej wybaczyć.
Alegria ma fuksa przynajmniej jej partner się stara i jest sympatyczny nie to co Carlos...
No i Ciekawi mnie ten cały Ferdziu hehe jaki będzie i wgl
Dzięki za odcinek :* Bardzo fajny
pozdr

Denisse dnia 20:32:39 07-11-11, w całości zmieniany 1 raz
To ja dziękuję
Naprawdę miło wiedzieć, że się podoba, zwłaszcza, kiedy się bierze pod swoje skrzydła nie swój pomysł

To ja dziękuję
Naprawdę miło wiedzieć, że się podoba, zwłaszcza, kiedy się bierze pod swoje skrzydła nie swój pomysł

Bardzo bardzo Z niecierpliwością czekam na kolejne odcinki
Może byś założyła swój temat do tej telki ? i przeniosła tam odcinki ? bo tutaj nie możesz dodać np numeru odcinka by wszyscy widzieli, że pojawił się nowy...
Ewi, mamy stały kontakt z Agą, zaraz pozmieniam.

Ewi, mamy stały kontakt z Agą, zaraz pozmieniam.

A chyba, ze Spoko
Przeczytałam wszystkie odcinki i jestem pod wrażeniem
Maria Elena to twarda zawodniczka Najlepsza była scena w poprzednim odcinku jak na tego aktora nawrzeszczała

Czekam na kolejny odcinek
też jestem pod wrażeniem tej telki czekam na kolejny odcinek
Nie wiem dlaczego, ale jakoś bardziej lubię Marię Elenę. Chociaż bardzo się różnią i wygląda na to, ze to Maria Alegria jest bardziej tą radosną i pełną optymizmu kobietą.
Co do treści, widać, że Eveline jest zaślepiona tą miłością i nie myśli tu rozumem. Z jednej strony ją rozumiemy, ale z drugiej... nie powinna się tak dać owinąc wokół paluszka.
Och! Ja jestem ciekawa co też wymyśliła dla Eleny. Kobieta zakochana w telewizyjnym aktorze, który w filmie jest czarującym mężczyzną, a w realu zupełnie inny mężczyzna. Jestem zdziwiona, że jej serce zmiękło i chce dac szansę innemu. Pozdrawiam!

Może byś założyła swój temat do tej telki ? i przeniosła tam odcinki ? bo tutaj nie możesz dodać np numeru odcinka by wszyscy widzieli, że pojawił się nowy...

Mogę Jestem moderatorem więc, jeśli takie jest Wasze życzenie, to będę zmieniać po każdym odcinku
Jakoś tak mnie naszło i napisałam kolejny odcinek... Trochę dłuższy niż zwykle, ale mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza, no i że się spodoba

5. Kiedy ropucha staje się księciem… a kiedy pozostaje ropuchą…

Już poprzedniego wieczora, gdy zatrzymała swój samochód na podjeździe przed rodzinną hacjendą, zaczęła żałować, że w ogóle postanowiła tu przyjechać, a teraz, kiedy dom był pełen ludzi, z których większości nie znała w ogóle, albo jedynie mgliście kojarzyła z innych spędów rodzinnych, najzwyczajniej w świecie miała ochotę uciec, nie oglądając się za siebie, zwłaszcza, gdy z ust niemal każdego z kim rozmawiała słyszała to samo pytanie: „kiedy ty się wreszcie wydasz za mąż, drogie dziecko”? Uśmiechała się wtedy wdzięcznie i odpowiadała wymijająco półsłówkami, albo bardzo zręcznie zmieniała temat, pytając o zdrowie rozmówcy lub jego interesy.
- I jak się bawisz? – usłyszała za sobą głos matki.
- Świetnie – mruknęła, chwytając kieliszek wypełniony czerwonym winem z tacy, którą właśnie niósł przechodzący obok nich kelner.
- Fernando dzwonił, że się spóźni, ale jestem pewna, że ci się spodoba.
- Skoro się spóźnia na urodziny macochy, to znaczy, że wcale nie jest taki idealny – rzuciła kąśliwie, obserwując twarz matki.
- To naprawdę miły i sympatyczny chłopak... – Terasa, zupełnie nie wzruszona złośliwą uwagą córki, trajkotała dalej jak nakręcona. Gdyby ktoś ją słyszał i nie znał jej, gotów by pomyśleć, że sama podkochuje się w przyszywanym synu swojej siostry. Maria Elena jednym duszkiem wypiła zawartość kieliszka. Wszyscy mężczyźni, z którymi próbowała swatać ją matka, byli w jej oczach mili i sympatyczni, a tak naprawdę okazywali się albo obleśnymi frajerami i to dosłownie takimi, jakich znała z amerykańskich filmów komediowych, albo jakimiś niedouczonymi bufonami z przerośniętym ego. Dlaczego więc niejaki Fernando miałby okazać się inny? Pamiętała go przecież z dzieciństwa doskonale. Był szczerbatym nudziarzem i fajtłapą. Jakim cudem miałby przeistoczyć się w pięknego kawalera, godnego tego, by walczyć o jej względy? To było życie, a nie bajka, w której obrzydliwa ropucha staje się nagle księciem na białym rumaku. W życiu takie cuda się po prostu nie zdarzały. Chociaż nie… Carlos Vasquez był doskonałym przykładem tego, jak wyśniony książę w jednej chwili zamienia się w śmierdzącą ropuchę.
Westchnęła, odstawiając kieliszek na komodę i otaksowała matkę wzrokiem, uświadamiając sobie, że jej rodzicielka, ciągle wychwala nowego kandydata na zięcia.
- Przepraszam, mamo – przerwała jej, uśmiechając się wdzięcznie. – Przewietrzę się trochę – powiedziała i nie czekając na reakcję matki, skierowała się w stronę wielkiego, tarasowego okna. Kiedy znalazła się na zewnątrz, odetchnęła z ulgą, spoglądając w rozgwieżdżone niebo. Potem przymknęła oczy, pozwalając, by delikatny wieczorny wietrzyk, owionął jej twarz. Jej mięśnie napięły się, gdy poczuła na sobie czyjś wzrok, a chwilę potem ciepło, bijące od kogoś, kto stanął właśnie tuż obok niej, naruszając niewątpliwie jej przestrzeń osobistą. Podniosła powoli powieki, gdy w jej nozdrza wdarł się jej ulubiony zapach męskich perfum, od który nie dość, że powodował zawroty głowy, to jeszcze sprawiał, że nogi miała jak z waty. Kiedy na linii wzroku napotkała cudowne, niebieskie oczy, serce mocniej zabiło jej w piersi. Omiotła wzrokiem całą sylwetkę, stojącego przed nią mężczyzny i zupełnie nieświadomie przygryzła dolną wargę w zamyśleniu. Ten facet był cholernie przystojny i cholernie pewny siebie, bo wciąż świdrował ją spojrzeniem i najwyraźniej sprawiało mu to przyjemność co najmniej taką samą, jak jej. Nie miałaby nic przeciw, gdyby został jej prywatnym księciem z bajki.
- Maria Elena – powiedział w końcu miękkim, uwodzicielskim półgłosem, uśmiechając się przy tym nieznacznie. – Wszędzie poznałbym te rudą burzę loków.
- Fernando? – wyszeptała zdumiona, patrząc na niego z niedowierzaniem.
- We własnej osobie – ukłonił się teatralnie, a potem chwycił jej dłoń i złożył na niej pocałunek, patrząc przy tym wprost w jej czekoladowe oczy. – Chodźmy zatańczyć – powiedział, ciągnąc ją za sobą w stronę salonu, gdzie kilka par pląsało już radośnie za sprawą nadmiaru czerwonego wina.
- To nie jest dobry pomysł – powiedziała, mając w pamięci powtarzany przez matkę chyba z milion razy zakaz: „żadnych tanecznych wygłupów”.
- Nie umiesz tańczyć? – spytał rozbawiony, nie zdając sobie sprawy do czego może doprowadzić to jedno, pozornie niewinne pytanie…

Maria Alegria z trudem wyperswadowała przyjaciółce pomysł dawania kolejnej szansy gadowi o imieniu Jorge. Została u niej na noc, a potem przez cały dzień wałkowały wszystkie „za” i „przeciw”. Eveline była pod wyraźnym wrażeniem jego zachowania. Zresztą, na której kobiecie nie zrobiłby wrażenia takie ilości kwiatów? Maria Alegria również była pod wrażeniem, ale ostatecznie trzeźwość umysłu i wspomnienie obrazu z dyskoteki, a potem szlochającej Eveline wzięły górę. Leżąc teraz na kanapie, otoczonej zewsząd wielkimi bukietami, zastanawiała się, jak to możliwe, że jej przyjaciółka tak szybko o tym zapomniała. Czy naprawdę wystarczyło z jej salonu zrobić łąkę, by ją udobruchać. Postanowiła poruszyć ten temat zaraz jak tylko Eveline wyjdzie w końcu z kąpieli, w której nawiasem mówiąc utknęła już dobre półgodziny temu.
- Kogo diabli niosą? – mruknęła, niechętnie zwlekając się z kanapy, gdy jej uszu dobiegło delikatne pukanie do drzwi. Nie uśmiechało jej się wymijanie slalomem tych wszystkich wazonów, zalegających na podłodze, ale jakie miała inne wyjście? W domu Eve czuła się jak u siebie, zresztą były dla siebie jak siostry, więc nie widziała powodu, dla którego nie miałaby przejąć w tej chwili roli gospodyni. Pożałowała jednak tej decyzji zaraz, gdy tylko otworzyła drzwi. Najpierw jej oczom ukazał się wielki bukiet czerwonych róż, a zaraz potem zza kwiatów wychyliła się twarz osobnika, którego noga za żadne skarby świata nie powinna nigdy więcej przekroczyć progu tego mieszkania.
- Wynoś się stąd – syknęła Alegria i miała zamiar zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, ale on bez pardonu postawił stopę na progu i delikatnie pchnął drzwi, po czym wszedł do środka jak do siebie.
- Nie ty o tym zdecydujesz – odparł z cwanym uśmieszkiem na twarzy.
- Eveline nie chce cię widzieć.
- Więc niech powie mi to sama – powiedział spokojnie, mierząc wzrokiem drobną sylwetkę blondynki, która stanęła mu na drodze i jak widać dość skutecznie uniemożliwiała realizację planu odzyskania Eveline.
- Wyjdź – Alegria otworzyła drzwi i gestem nakazując, by opuścił mieszkanie, ale on zamiast tego, zatrzasnął je jednym pchnięciem i w sekundę zamknął Alegrię w kącie, zasłaniając jej swoim ciałem drogę ewentualnej ucieczki.
- Jesteś podłym gadem – wysyczała wściekła Alegria, patrząc mu prosto w oczy. Był blisko. Zdecydowanie zbyt blisko. Jego oczy błyszczały niebezpiecznie, a cwany uśmiech nie schodził z jego twarzy.
- Dlaczego tak bardzo nie chcesz, żeby do mnie wróciła? – spytał, opierając dłoń o ścianę tuż przy jej głowie. – Zazdrościsz jej? – szepnął, jeszcze bardziej zmniejszając dystans między nimi.
- Chyba sobie żartujesz – prychnęła wściekle. Chciała go wyminąć, ale nie zamierzał jej wypuścić, ani ustąpić. Mógł tym ruchem przegrać wszystko, ale jeśli uda mu się wyrzucić tę upierdliwą blondynkę z życia Eveline, to odzyskanie jej będzie już tylko kwestią czasu.
- Wypuść mnie – wysyczała, a jej oczy zdawały się ciskać w niego błyskawicami. Starała się go odepchnąć, ale on zupełnie nic sobie z tego nie robiąc wpił się zachłannie w jej usta.
- Alegria? Jorge? – usłyszeli zszokowany głos Eveline. – Co się tu, do diabła, dzieje?
[/i]
Wow powiem krótko jestem pod wrażeniem odcinka
aż mi się ciepło w duszy zrobiło czytając opis spotkania Fer i Elenity
- też bardzo ją lubię - ahh bosko będzie czytać ich dalsze perypetie
Teraz tak spojrzałam na pierwszą stronę i matkę Eleny gra boska Helena Rojo no no świetnie
Cieszę się też, że odcinek był taki długi oby więcej takich
Jorge to dupek...ale przystojny dupek i chyba cieżko było by mu sie oprzeć więc trochę rozumiem Eveline.
Dobrze podszedł Alegire. Teraz pewnie ich przyjaźń się zahwije...
Uff... cieszę się, że znów widzę Twój komentarz i że znów jest pozytywny
Obsadę dobierała Martyna, więc to dla niej te pochwały.
Szczerze mówiąc, nie wiem jeszcze co zrobię z tymi wszystkimi ludkami, którzy widnieją na pierwszej stronie, więc skupiam się na głównych bohaterkach, ale myślę, że Wam to nie przeszkadza?

Uff... cieszę się, że znów widzę Twój komentarz i że znów jest pozytywny
Obsadę dobierała Martyna, więc to dla niej te pochwały.
Szczerze mówiąc, nie wiem jeszcze co zrobię z tymi wszystkimi ludkami, którzy widnieją na pierwszej stronie, więc skupiam się na głównych bohaterkach, ale myślę, że Wam to nie przeszkadza?

Wena na pewno przyjdzie I jeszcze dopiszesz do tych ludzi ich historię Na pewno nie będziesz miała z tym problemu wierzę w Ciebie.
Ale skupianie się na dwóch głównych postaciach mi osobiście kompletnie nie przeszkadza w końcu to one grają tutaj pierwsze skrzypce. A sama telka jest jedną z moich ulubionych.
Ojej... same pochwały... w głowie mi się od tego poprzewraca za chwilę
Z czasem pewnie coś dla tych ludzi wymyślę, a jak nie, to będę wołać na pomoc Martynę - w końcu to jej dzieci, a ja je tylko przygarnęłam

Ojej... same pochwały... w głowie mi się od tego poprzewraca za chwilę
Z czasem pewnie coś dla tych ludzi wymyślę, a jak nie, to będę wołać na pomoc Martynę - w końcu to jej dzieci, a ja je tylko przygarnęłam

Zaadoptowałaś je hehe ale na pewno będziesz dla nich dobrą matką hehe
a jakoś już tak mam, że jak coś mi się podoba to w kółko o tym mówię i chwalę więc wiesz
W ogóle bardzo ładnie piszesz i aż przyjemnie się to wszystko czyta
Bo ten odcinek naprawdę był cudny. Ale wiesz co? Nie sądzę, aby był jakiś dłuższy. ;P Dla mnie był stanowczo za krótki. Zwłaszcza scena z Marią Eleną. Z żalem stwierdziłam, że to już koniec kiedy poprosił ją do tańca. Do tego spostrzegłam kto gra Fernanda. <3 Już mi się podoba ta parka, i myślę, że na Elenie też wywarł wrażenie. Zastanawia mnie teraz co z przystojnym, aroganckim aktorem.
Uh, Jorge działa mi na nerwy. Nie dość, że skrzywdził Eveline, to do tego przymierza się do tego, aby skłócić przyjaciółki. Jestem ciekawa jak z tego wybrną.
Mari, a ja tak już mam, że lubię jak mi ktoś tak w kółko powtarza, chociaż nieraz sama doskonale zdaję sobie sprawę, że wcale nie jest tak wspaniale, jak być może odbierają to inni W każdym razie po tak miłych słowach aż chce się pisać dalej - nie wiem jak dla kogo, ale dla mnie to ogromna siła napędowa.

Aniu, korciło mnie, żeby jeszcze dalej pociągnąć scenkę z Eleną i Fernandem, ale jakoś tak postanowiłam pozostawić to Waszej wyobraźni A co do Jorge... cóż, to chyba właśnie przykład takiej ropuchy, która już zawsze pozostanie ropuchą

Dzięki, że jesteście :*

Mari, a ja tak już mam, że lubię jak mi ktoś tak w kółko powtarza, chociaż nieraz sama doskonale zdaję sobie sprawę, że wcale nie jest tak wspaniale, jak być może odbierają to inni W każdym razie po tak miłych słowach aż chce się pisać dalej - nie wiem jak dla kogo, ale dla mnie to ogromna siła napędowa.



Aniu, korciło mnie, żeby jeszcze dalej pociągnąć scenkę z Eleną i Fernandem, ale jakoś tak postanowiłam pozostawić to Waszej wyobraźni A co do Jorge... cóż, to chyba właśnie przykład takiej ropuchy, która już zawsze pozostanie ropuchą


Więc niech dupek uważa bo taką ropuchę to tylko rozgnieść a jestem pewna, że chętnych nie brakuje.

Ps

Wspomnę jeszcze o przyjaciółce która nie ma konta na tym forum ale kazała przekazać, że opowiadanie się jej podoba

Denisse dnia 0:09:51 13-11-11, w całości zmieniany 1 raz
Ja mam nadzieję, że Eveline uwierzy przyjaciółce. Wprawdzie jest zaślepiona tą "wielką miłością Jorge" i była skora do wybaczenia mu. To teraz przyjaźniąc sie z Alegrią, wiedząc że ona by nie przyczyniła się do jej skrzywdzenia, zrozumie, że popełniła błąd i wszystko dobrze sie skończy.
No i o to chodziło, żeby podziałało na wyobraźnie a czy wyobraźnia poszła w dobrą stronę, to się okaże być może w następnym odcinku, a może wcale
To zaproś przyjaciółkę - im nas więcej, tym lepiej, zwłaszcza, że ostatnio to forum opustoszało...

A Jorge - z pewnością nie zaskarbił sobie sympatii Alegrii, więc ona na pewno ma ochotę go rozgnieść jak robaka, a już z całą pewnością uderzyć tam, gdzie boli najbardziej A co do reakcji Eve... cóż, okaże się niebawem

Eillen dnia 0:15:06 13-11-11, w całości zmieniany 2 razy

No i o to chodziło, żeby podziałało na wyobraźnie a czy wyobraźnia poszła w dobrą stronę, to się okaże być może w następnym odcinku, a może wcale

Tylko podkręcasz ciekawość hehe a ja i bez tego czekam z niecierpliwością na kolejne odcinki
To ja w takim razie postaram się jeszcze jutro coś sklecić i wrzucić

To ja w takim razie postaram się jeszcze jutro coś sklecić i wrzucić

Na prawdę ? wow ! jesteś wiela w takim razie czekam z niecierpliwością i życzę by zalała Cię cała fala weny

To ja w takim razie postaram się jeszcze jutro coś sklecić i wrzucić

Jestem za!
Bardzo ciekawe opowiadanie podoba mi się życzę weny! co prawda nie komentuję ale czytam opowiadania niektórych
Odcinek genialny
Ah to zaskoczenie Mari Eleny na widok Fernando
No i szok Eve na widok Jorge i przyjaciółki.
Jestem ciekawa co będzie dalej.
Aguś, kochanie ty moje, co ty tu rozrabiasz?
Najpierw Maria Alegria z Jorge, który notabene jest diabelnie seksowny w moich wizjach tej scenki, ale mimo wszystko w oczach Eveline wyszła na zdzirę, która oddala ja od facet, by sama go zdobyć. Mimo to kocham twojego Jorge, diabeł z niego.
Maria Elena z jej "żadnych tanecznych wygłupów", coś czuję, że Fernando może się trochę zdziwić, gdy wyciągnie ją w końcu na parkiet. ich pierwsze spotkanie - miodzio. Wzajemna fascynacja aż biła od nich na kilometr.
Uwielbiam cię i chce więcej takich perełek twoich adoptowanych dzieci.
Kochana, Twoje dzieci wyszły na całkiem niezłe rozrabiaki i nic na to nie poradzę
Dziękuję Ci za ten pomysł i za to, że pozwoliłaś mi go wziąć w swoje łapki, aczkolwiek, jak już mówiłam zupełnie nie mam pomysłu na pozostałych, więc chyba będziesz musiała mi trochę pomóc
A tak przy okazji - nie sądzisz, że Jorge zasłużył na własną sygnaturkę?
6. Pierwszy raz

Z podpuchniętym oczami i potwornym bólem głowy stawiła się o umówionej godzinie na treningu. Nie miała na to najmniejszej ochoty, ale była przecież profesjonalistką i zawsze starała się oddzielać życie prywatne od zawodowego. Zresztą w obecnej sytuacji, po tym jak Eve zwymyślała jej od najgorszych i bez mrugnięcia okiem wyrzuciła ją ze swojego mieszkania, ucieczka w pracę wydawała się jedynym rozsądnym wyjściem. Początkowo nie wiedziała, czy Jorge postanowił pocałować ją ze zwykłej złośliwości, czy jednak miał w tym jakiś ukryty cel, ale teraz uświadomiła sobie, że chodziło mu wyłącznie o to, by rozdzielić ją i Eveline. Bez niej, słodka Eve, była zupełnie bezbronna i tak podatna na jego urok, że pewnie teraz rozkoszowali się wspólnie spędzonym porankiem, w morzu kwiatów, zajmujących każdy wolny centymetr powierzchni jej mieszkania.
Odetchnęła głęboko i przymknęła na chwilę zmęczone powieki. Szybko jednak z tego zrezygnowała, bo przed jej oczyma znów pojawiła się twarz tego gada. Mimowolnie dotknęła palcami spierzchniętych warg i westchnęła, przypominając sobie ogień, jaki poczuła, gdy wpił się w jej usta. Był pierwszym mężczyzną od jakiegoś czasu, który pocałował ją w taki sposób, jakby chciał za sprawą tego jednego pocałunku zajrzeć w głąb jej duszy. Kiedy rozstała się ze swoim poprzednim facetem, przyrzekła sobie, że będzie się od nich trzymała z daleka i do tej pory naprawdę świetnie jej to wychodziło, a w przekonaniu, że nie warto zawracać sobie głowy płcią przeciwną, dodatkowo utwierdzały ją miłosne perypetie jej przyjaciółki. Teraz, mimowolnie znalazła się w samym centrum jakiejś wielkiej, miłosnej afery i nie czuła się z tym zbyt komfortowo.
- Hej – dobiegło do niej jakby zza światów. Powoli otworzyła oczy i zobaczyła przed sobą roześmianą twarz blondyna, którego doskonale pamiętała z kwalifikacji, Marco Lopeza. – Nie śpij, zaraz nagrywamy.
- Co nagrywamy? – wystraszyła się i w mig podniosła się spod ściany do pozycji stojącej.
- Wasze pierwsze spotkanie i parę ujęć z treningu – odpowiedział spokojnie blondyn, uśmiechając się lekko na widok nieco zdezorientowanej i wystraszonej miny Alegrii.
- Nasze pierwsze spotkanie już było – oświadczyła, wpatrując się w blondyna. Uśmiechnął się i podszedł do niej.
- Aniołku – zaczął spokojnie i chwyciwszy w palce jakiś pojedynczy kosmyk jej jasnych włosów spojrzał jej prosto w oczy. Gdyby to o palącym dotyku jego ust nie potrafiła zapomnieć, z pewnością poczułaby się zdecydowanie lepiej, a przynajmniej nie miałaby wyrzutów sumienia. – Na tym polega magia telewizji. Nikt z widzów nie będzie przecież wiedział, czy to wasz prawdziwy pierwszy raz, czy pierwszy raz na niby. Po prostu musimy nakręcić parę ujęć, a nie możemy być w dwunastu salach jednocześnie, żeby uwiecznić prawdziwy pierwszy raz każdej pary.
- Chciałam tylko powiedzieć, że to nie jest dobry dzień na filmowanie akurat naszej pary – powiedziała cicho. – Nie wyglądam najlepiej i tak też się czuję, więc może odwiedzicie dziś kogoś innego?
- Nie ma takiej opcji. Musimy trzymać się harmonogramu, bo potem sami się w tym nie połapiemy. Nasza makijażystka potrafi zdziałać cuda, zaraz nie będzie śladu po tych sińcach – dodał, patrząc na Alegrię z troską.
- Zdążyliśmy? – spytał Ramon, wpadając na salę z impetem, a zaraz za nim wparował inny mężczyzna, palcami przeczesując przydługie, lekko pofalowane włosy. Uśmiechał się przy tym arogancko i patrzył na wszystkich z wyższością.
- W samą porę – roześmiał się Marco i wrócił do pracowników obsługi, którzy właśnie rozstawiali sprzęt na sali.
- Więc to tu będziesz spędzał teraz całe dnie? – spytał znajomy Ramona, rozglądając się dookoła, aż w końcu zatrzymał wzrok na Marii Alegrii.
- Tak wyszło – odparł Ramon z uśmiechem. – Pozwól, że ci przedstawię, moja mistrzyni, Maria Alegria Santibanez…
- Victor Noriega – wyprzedził kumpla, chwytając dłoń Alegrii i uśmiechnąwszy się uroczo, uważnie otaksował ją wzrokiem.
- Miło mi – wysiliła się na uśmiech. W oczach jej nowego znajomego było coś, co sprawiło, że jej serce zabiło szybciej, a z głowy wreszcie zniknął natrętny obraz całującego ją Jorgego.

Maria Elena z uśmiechem wkroczyła na salę treningową, gdzie czekała już na nią Rossana z ekipą. Nawet obecność kamer i całe to zamieszanie z nagrywaniem, ani spóźnialstwo i arogancja Carlosa nie były w stanie wytrącić jej dziś z równowagi. Pierwszy raz w życiu naprawdę cieszyła się, że uległa matce i pozwoliła się swatać. Fernando, nie dość, że okazał się naprawdę czarującym, sympatycznym mężczyzną, to jeszcze znakomicie tańczył, czym kupił ją całą. Miny jej matki oraz ciotki Constancji, kiedy zaczęli swoje popisy taneczne, były bezcenne. Do tego wszystkiego Fernando był pierwszy facetem od dawna, który nie traktował jej jak potencjalnej zdobyczy seksualnej. No dobra, może i traktował, ale robił to tak subtelnie i z takim wdziękiem, że nawet trochę żałowała tego, że po imprezie po prostu grzecznie się pożegnali zamiast spędzić razem szaloną i upojną noc. Wyglądało na to, że ten facet miał naprawdę same zalety i może dlatego nie potrafiła przestać o nim myśleć ani przez chwilę.
- Czy Carlos zawsze się spóźnia? – spytała zniecierpliwiona Rossana. Maria Elena skinęła twierdząco i sięgnęła po swój telefon, zastanawiając się, czy nie zatelefonować do Fernanda. Przez niego czuła się jak nastolatka, przeżywająca pierwszą miłość. Ostatecznie jednak zrezygnowała z tego zamiaru. Nie chciała mu pokazywać, że jej zależy na tej znajomości. Jeszcze nie teraz.
- Carlos to prawdziwy gwiazdor – zwróciła się do Rossany ironicznie. – A przynajmniej takie ma o sobie mniemanie. No i chyba nie zamierza współpracować, więc nie zdziwię się, jeśli moja przygoda z tym programem skończy się wraz z pierwszym odcinkiem.
- Nie pleć bzdur. Widzowie go kochają. Małolaty śliniące się na jego widok, na pewno uratują jego nędzny tyłek nieskończoną ilością sms-ów – Maria Elena uśmiechnęła się krzywo. Dawno już przestała być małolatą, a jednak też „śliniła się” na jego widok. Nie wiedziała czemu, ale dziwnie się poczuła, słysząc te słowa. – Tacy jak on, mają więcej szczęścia niż rozumu. Karierowicze… – prychnęła Rossana, po raz kolejny zerkając ze zniecierpliwieniem na złoty zegarek znajdujący się na jej nadgarstku.
- Mówisz, jakbyś już z niejednym miała do czynienia.
- Miałam z jednym i to mi w zupełności wystarczy – odparła Rossana. – Dziś to już mój prawie były mąż.
- Przykro mi – powiedziała Elena, nie bardzo wiedząc jak powinna się zachować.
- Niepotrzebnie – Rossana uśmiechnęła się szeroko, jakby w ogóle nie miało dla niej znaczenia, że mężczyzna, z którym chciała dzielić życie, okazał się zwykłą gnidą. – Kiedy kochasz pierwszy raz, nie dostrzegasz pewnych rzeczy, idealizujesz swojego wybranka i jesteś w stanie wybaczyć mu prawie wszystko. Dopiero z czasem dociera do ciebie, że to jednak nie jest miłość, bo miłość nie polega przecież tylko na braniu, ale też dawaniu czegoś od siebie... Przepraszam – przerwała swój filozoficzny wywód i sięgnęła po telefon, który właśnie zaczął dzwonić. – Słucham? – rzuciła do słuchawki i oddaliła się w drugi kąt sali. Maria Elena przyjrzała się jej uważnie. Pierwszy raz rozmawiały tak otwarcie, choć praktycznie w ogóle się nie znały. Rossana była naprawdę piękną kobietą i wyglądała na szczęśliwą. Okazała się też niezwykle otwartą i sympatyczną osóbką, pozytywnie nastawioną do świata. Biło od niej jakieś ciepło i radość, którego mogła jej tylko pozazdrościć.
Patrząc na nią, Elena zaczęła się zastanawiać nad sensem wypowiedzianych przez nią słów. Miała nadzieję, że to, co poczuła do Fernanda nie okaże się tylko zwykłą „miłostką”, ale że w końcu, pierwszy raz w życiu, obdarzy kogoś prawdziwym uczuciem.
I że będzie to uczucie odwzajemnione.
Dotrzymałaś słowa i obiecany odcinek pojawił się z czego jestem niezmiernie zadowolona.
Widać powoli pojawiają się już inne postacie czyli zaczynasz je ogarniać ? Także na plus
Jak to wszystko szybko się zmienia. Niczym w kalejdoskopie - Najpierw wszystko układało się Alegrii a teraz to ona ma pod górkę na treningach z powodu kłótni z przyjaciółką - choć po końcówce można sądzić, że szybko się to odmieni
A teraz to Elenita tryska energią i optymizmem a wszystko za sprawą "lazurowych ślepii" Nie wiem jak to zrobiłaś ale jak tylko czytam coś o Elenie i Ferdku to od razu mam dziwne motyki w środku xD
Odcinek jak zwykle świetny i oby tak dalej :*
Odcinek kolejny świetny czekam na następny
No cóż, to już 6 odcinek, więc chyba czas najwyższy zacząć myśleć o innych... Ciągle nie mam żadnego konkretnego planu, ale myślę, że wszystko wyjdzie w tzw. praniu
Next chyba dopiero w okolicach weekendu, chociaż jak mnie natchnienie po dzisiejszym TzG to może wcześniej uda mi się coś wrzucić, ale tym razem niczego nie obiecuję

No cóż, to już 6 odcinek, więc chyba czas najwyższy zacząć myśleć o innych... Ciągle nie mam żadnego konkretnego planu, ale myślę, że wszystko wyjdzie w tzw. praniu
Next chyba dopiero w okolicach weekendu, chociaż jak mnie natchnienie po dzisiejszym TzG to może wcześniej uda mi się coś wrzucić, ale tym razem niczego nie obiecuję

Tak sobie pomyślałam, że mogła byś kiedyś np zrobić odcinek podczas jakiejś gali np promocyjnej całego programu gdzie byli by trenerzy wraz ze swoimi podopiecznymi mogło by być ciekawie
Oooo.... to jest bardzo dobry pomysł! Dziękuję :* na pewno wykorzystam
nie ma za co tak mnie wczoraj naszło długo myślałam o Twoim opowiadaniu
Jak masz jeszcze jakieś pomysły, to dawaj Jak już wcześniej wspomniałam, nie mam pojęcia na ile starczy mi weny, więc wszelka pomoc mile widziana ^^

Jak masz jeszcze jakieś pomysły, to dawaj Jak już wcześniej wspomniałam, nie mam pojęcia na ile starczy mi weny, więc wszelka pomoc mile widziana ^^

jeśli coś jeszcze wpadnie mi do głowy to na pewno Cię poinformuje I mam nadzieję, ze weny nie zabraknie piszesz świetnie i było by szkoda gdyby to opowiadanie nie było kontynuowane
Może znalazłby się ktoś chętny, by pociągnąć to dalej

Może znalazłby się ktoś chętny, by pociągnąć to dalej

ja już kocham to opowiadanie i mam nadzieję, ze nie dojdzie do kolejnego przejęcia nie możesz mi tego zrobić hehe zbyt fajnie piszesz!!!
Ale ostatecznie lepiej gdyby doszło do przejęcia niż całkowitego usunięcia Choć ja też mam nadzieję, że nie będzie to konieczne, bo polubiłam ją tą gromadkę na tyle, że nie mogłabym ich chyba teraz tak po prostu zostawić

Ale ostatecznie lepiej gdyby doszło do przejęcia niż całkowitego usunięcia Choć ja też mam nadzieję, że nie będzie to konieczne, bo polubiłam ją tą gromadkę na tyle, że nie mogłabym ich chyba teraz tak po prostu zostawić

W sumie racja ale nie ma co gdybać ani krakać pozostaje mi jedynie życzyć całej masy weny na przyszłość - nie tylko do tego opowiadania - i jeszcze raz wspomnieć, że jest genialne
Alegria chyba wpadła w oko Victorowi. ;D
Miłostka, nie miłostka, ale chyba Fer ją zaczarował swoją osobą. Jednakże dziwię się, że tak szybko odrzuciła swojego wielkiego ulubieńca, którym jest arogancki aktor. Dlatego też jestem niezmiernie ciekawa ich dalszej współpracy i nie tylko, a także w tym wszystkim Fernanda, który zaczął tu odgrywac wiekszą rolę. ;D
Znów mam zaległości xD
Zabieram się za czytanie i komentowanie

Odcinek 4.
Ach ta Eveline... Jest naiwna i tak wierzy temu dupkowi Jorge. Tacy jak on się nie zmieniają, a jeśli już to na pewno nie tak od razu.
O tak, trzeba dać szansę pasierbowi Ciekawe jaki jest. Oby nie kolejny cham i dupek pokroju Carlosa czy Jorge. Czekam na ich spotkanie

Odcinek 5.
Wiedziałam, wiedziałam Cały czas sobie wyobrażam minę Marii Eleny jak zobaczyła Fernanda Coś czuję, że tym pytaniem ją rozjuszy
O nie... A to podły gad jest z niego! Zrobił to przedstawienie, a teraz Eveline się pewnie pokłóci z przyjaciółką. A żeby go drzwi ścisnęły i takich jak on.
I zdecydowanie jestem na tak, dla takich dłuższych odcinków

Odcinek 6.
Szkoda, że się pokłóciły. Eveline powinna jednak bardziej wierzyć w przyjaciółkę. Choć coś mi się zdaje, że Maria Elena jednak nie tak do końca nie lubi Jorge.
No proszę jak nowa znajomość potrafi zdziałać cuda Dobrze, że zapomniała już o tamtym podłym gadzie.
Carlos, wielka gwiazda... Rossana ma zupełną rację, co do takich typów jak on. Szkoda mi jej, że się zawiodła. Mam nadzieję, że Maria Elena będzie szczęśliwa przy boku Fernanda

Wpadło tam kilka drobnych błędzików, ale nie chce mi się ich już teraz wypisywać Tak szczerze przyznawszy
Czekam na więcej odcinków i jestem ciekawa jak się dalej potoczą losy bohaterów.

Pozdrawiam i weny życzę,
Gabrysia.
haha wyświetliło mi się, ze coś nowego się tu pojawiło zaglądam cała w nadziei na nowy odc a tu komentarz prooooooooszę nich coś szybciutko się tu pojawi ??
7. Światła, kamera, akcja...

Zapowiadał się naprawdę ciężki dzień. Najpierw wizyta w studiu tzw. telewizji śniadaniowej w telewizji promującej program, potem szybki sprint do studia na drugim końcu miasta, gdzie miała być nagrywana czołówka programu, a na koniec konferencja prasowa i oficjalne przedstawienie par, biorących udział w tegorocznej edycji programu.
- Nie martw się – Ramon szturchnął ją lekko w ramię i wyszczerzył wszystkie zęby w szerokim uśmiechu. – Wreszcie coś dla mnie, telewizja to mój żywioł – dodał, zacierając ręce. – Czego nie można powiedzieć o parkiecie – zakończył z niewyraźną miną.
- Nie idzie ci wcale aż tak bardzo źle – Maria Alegria próbowała go pocieszyć, ale sama nie wierzyła w to, co mówi. Ramon Duque najzwyczajniej w świecie miał dwie lewe nogi do tańca i chyba nic nie było w stanie tego zmienić. Westchnęła ciężko, modląc się w duchu jedynie o to, by nie odpaść w pierwszym odcinku, do którego zostały już tylko dwa tygodnie. Doskonale zdawała sobie sprawę, że musiałby się zdarzyć dosłownie jakiś cud, żeby nie odpadli już na samym starcie. W sumie tylko jego fani mogli ich uratować, ale Alegria, mimo całej sympatii do swojego partnera, nie sądziła by było ich znowu aż tak wielu. W końcu ona sama jeszcze kilka tygodni temu nie miała bladego pojęcia kim jest Ramon Duque.
- Nie panikuj, wszystko będzie dobrze – usłyszała dźwięczny męski głos, a kiedy odwróciła się za siebie, zobaczyła jakiegoś przystojniaka, obejmującego braterskim gestem jej przyjaciółkę.
- Kto to jest? – zwróciła się do Ramona, wzrokiem wskazując mężczyznę.
- Tej małej nie znam – odparł. – A tamten koleś to Fernando Norvida, syn właściciela stacji, jeden z producentów „Tańcz dla moich marzeń”. A widzisz tamtą dziewczynę?...
Alegria zamrugała szybko powiekami. Nie miała już żadnych wątpliwości, że telewizja to naprawdę żywioł Ramona. Jego wiedza o tym kto jest kim w wielkim świecie była naprawdę imponująca, ale Alegria już go nie słuchała. Uważnie obserwowała swoją przyjaciółkę i Fernanda. Widziała, że Eveline jest zdenerwowana, ale wiedziała, że da sobie radę. Mimo, że była typową trzpiotką, to w pracy potrafiła zawsze zachować pełen profesjonalizm.
- Przepraszam cię na chwilę, Ramon – przerwała jego opowieść, kiedy zobaczyła, że Fernando znika w długim korytarzu, prowadzącym do studia. Może nie był to najlepszy moment, ale musiała porozmawiać z Eveline. I tak zwlekała z tym już zbyt długo.
- Cześć – powiedziała cicho, podchodząc do przyjaciółki. Eveline spiorunowała ją wzrokiem. – Musimy porozmawiać.
- O czym? Masz mnie za idiotkę?
- Eve… To nie tak.
- A jak? Całowałaś się z nim w moim mieszkaniu, na moich oczach! – wrzasnęła Eveline, ściągając na siebie i eks przyjaciółkę wzrok wszystkich ludzi obecnych w pomieszczeniu. Maria Alegria miała ochotę zapaść się pod ziemię, zwłaszcza, gdy w korytarzu dostrzegła Marco Lopeza, który wyglądał na dość zszokowanego tym, co usłyszał. Pewnie właśnie w tej chwili diametralnie zmienił o niej zdanie. – Tu nie ma o czym rozmawiać – dodała już ciszej Eveline. – Wszystko jest jasne jak słońce. Nie rozumiem tylko, czemu nie powiedziałaś mi wprost, że on ci się podoba – dodała z żalem.
- Bo mi się nie podoba! – zaprotestowała gwałtownie, ponownie ściągając na nie spojrzenia obcych ludzi. – To podała szuja, zapędził mnie w kozi róg i wykorzystał. – Eveline zaśmiała się histerycznie. – Proszę cię, Eve – jęknęła błagalnie Alegria. – Przecież obiecałyśmy sobie kiedyś, że nie próżni nas żaden facet…
- Obiecałyśmy też sobie, że nie będzie sobie odbijać facetów – rzuciła kąśliwie Eveline. – Wybacz, ale śpieszę się. Praca czeka – zakończyła i wyminęła osłupiałą Alegrię, którą w sekundę opanowała taka wściekłość, że gdyby w tej chwili stanął przed nią Jorge Santos, gołymi rękami wyrwałaby mu serce, a potem rozgniotła mu je na jego aroganckiej gębie.

Występy w telewizji śniadaniowej nigdy nie były marzeniem Marii Eleny, ale skoro już zdecydowała się na udział w takim programie jak „Tańcz dla moich marzeń” nie miała wyjścia. Najbardziej jednak dobijało ją robienie dobrej miny do złej gry. Okazało się, że Carlos nawet miał jakieś tam poczucie rytmu i gdyby zechciał przyłożyć się do treningów i potraktować występ w programie na poważnie, była pewna, że zacząłby tańczyć na tyle dobrze, by nie wyglądać przy tym jak słoń w składzie porcelany.
- Jak układa się wam współpraca? – spytała Eveline, która dosłownie w kilka sekund świetnie odnalazła się w roli prowadzącej. Zadzwonili do niej ze stacji z dnia na dzień, bo potrzebowali szybkiego zastępstwa za swoją gwiazdę, która nagle z niewiadomych przyczyn zaniemogła. Nie mogła przepuścić takiej okazji i musiała zrobić wszystko, by wykorzystać swoje pięć minut. – Doszły mnie słuchy, że Carlos nie radzi sobie zbyt dobrze.
Elena spojrzała na swojego partnera, który odchrząknął lekko, po czym uśmiechnął się czarująco, widząc, że patrzy na niego wścibskie oko kamery.
- Elena jest mistrzynią w swojej dziedzinie – zaczął, obejmując ją ramieniem. – A przede mną jeszcze wiele pracy, ale wierzę, że razem damy radę, prawda? – zwrócił się do niej, wpatrując się w jej ciemne oczy.
- Zdecydowanie – odparła, uśmiechając się cwano. – Jeśli tylko przestaniesz się spóźniać i przyłożysz się w końcu do treningów.
Carlos zacisnął szczęki. Widziała, jak w jego policzkach zaczynają pulsować dołeczki. Eveline w porę jednak opanowała sytuację.
- Do rozmowy z waszym ulubieńcem i jego partnerką wrócimy po krótkiej przerwie, po której poznacie też pozostałe gwiazdy i ich partnerki.
- Reklamy! – krzyknął ktoś z obsługi.
- Co za bzdury pleciesz?! – warknął Carlos.
- Bzdury? Przecież to najszczersza prawda – bąknęła Elena, krzyżując dłonie na piersiach i odchylając się wygodnie na oparcie, wlepiła wzrok w jakiś punkt, za wielkim oknem, za którym rozciągał się widok na całe miasto.
- Świetnie sobie radzisz – dobiegł ją znajomy głos, ale ku jej zdziwieniu nie był skierowany do niej.
- Fernando? – zdumiona spojrzała na mężczyznę, który z aprobatą wpatrywał się w nową prowadzącą. – Co ty tu robisz?
- Rudzielec? – uśmiechnął się szeroko – Nie mów, że bierzesz udział w tym programie?
- Owszem – odparła, spoglądając na niego wojowniczo. – Ale to nie wyjaśnia skąd ty się tu wziąłeś.
- Ja… – podrapał się w czubek głowy. – Jestem producentem tego show.
- I nic mi nie powiedziałeś?! – spytała z wyrzutem, szturchając go zaczepnie łokciem.
- Tak jakoś wyszło – odparł, nawijając sobie na palec kosmyk jej ognistych włosów. – Może skoczymy gdzieś wieczorem? – zagadnął, wpatrując się w jej lekko rozchylone usta. Miała ochotę rzucić mu się na szyję i zacałować go na śmierć i gdyby nie nagły, znaczący atak kaszlu Carlosa, zapewnie zrobiłaby to.
- Przepraszam – opanował się Fernando, wyciągając dłoń w stronę aktora. – Fernando Norvida.
- Carlos Vasquez – odparł mężczyzna, siłując się z nim na spojrzenia.
- Masz szczęście, że masz taką partnerkę – powiedział po chwili Fernando, nonszalancko przewieszając rękę przez ramię Eleny. – Naprawdę świetnie tańczy.
Vasquez popatrzył na niego, jakby chciał go zabić spojrzeniem, ale zaraz przeniósł wzrok na Elenę, lustrując uważnie jej sylwetkę od stóp po czubek głowy.
- Rzeczywiście – bąknął, uśmiechając się cwano. – Mam szczęście…

Eillen dnia 22:37:11 17-12-11, w całości zmieniany 1 raz
Jestem
Ahh ale miałam stracha wchodząc do tego tematu! bałam się, ze za chwilę napotkam tu przykre słowa "Nie będę dalej pisać..." ale nie
Kamień spadł mi z serca - mam tylko nadzieję, ze nie narobił za dużo hałasu i nie pobudził sąsiadów w bloku
Nawet nie wiesz jak wielką radość mi sprawiłaś zamieszczając tutaj odcinek!

Alegria pewnie jeszcze wiele się napoci zanim uzyska wybaczenie Evelin...
Ehh jak Ci faceci potrafią wszystko popsuć...Mam jednak nadzieję, ze Jorge nie postawi na swoim i nie zniszczy tej przyjaźni Szkoda by było. Wierzę jednak w zdrowy rozsądek Eve która w końcu przejrzy na oczy i da szansę przyjaciółce i ich przyjaźni
Ramon jest uroczy taki kochany mam nadzieję, że jego urok sprawi, że mimo "lewych nóg" przejdzie do kolejnego odcinka programu

A teraz coś co zawsze sprawia, że moje serce szybciej bije - jak Ty to robisz ? :>
Fernando i Elena + Carlos jak ja ich uwielbiam nie no teraz bd jak na szpilkach wyczekiwać dalszego rozwoju tego trójkącika. Czyżby w głowie Carlosa kiełkowało coś niedobrego ? ahh

Dzięki jeszcze raz za odcinek
Ależ proszę I to ja dziękuję, że jesteś i wciąż masz ochotę to czytać :*
Masz rację, że Alegria będzie się musiała bardzo napracować, żeby odzyskać zaufanie Eve i że coś zrodziło się w głowie Carlosa, ale nic więcej nie powiem
A next postaram się wrzucić jeszcze przed świętami.
haha ja tu bd 4ever and ever
co poradzić, że tak bardzo podoba mi się pomysł na to opowiadanie ? uwielbiam taniec a tu może być na prawdę ogniście co dodatkowo kusi gdy za oknem tak zimno

Wierzę, że ich przyjaźń przetrwa Tylko Eve u muszą opaść pierwsze emocje
a o czym zapomniałam we wcześniejszym poście

"Carlos zacisnął szczęki. Widziała, jak w jego policzkach zaczynają pulsować dołeczki."

Bardzo podobał mi się tej fragment - momentalnie przed oczami miałam twarz Zepedy i jego przypływ złości
Trzymam Cię za słowo
Już ja się postaram o to, żeby było ogniście
Przyjaźń przetrwa na pewno, choć teraz może wydaje się inaczej, ale przecież nie zepsuje jej taki ktoś jak Jorge, ani żaden inny facet;P
jeśli będzie tak jak do tej pory to chyba przydadzą mi się jakieś tabletki na uspokojenie nie wiem jak Ty to robisz ale czytając scenki trójkącika aż cała chodzę w środku zresztą nie tylko ja bo moja przyjaciółka także ost nawet rozmawiałyśmy o Twoim ost odcinku teraz będzie new do komentowania haha

Mam nadzieję! w końcu przyjaźń jest najważniejsza i nawet taki diabelski przystojniak nie powinien jej zepsuć.
Naprawdę nie sądziłam, że moje odcinki to temat do dyskusji także poza forum, a teraz to mnie ciekawi co tam wymyśliłyście, ale ciekawość to pierwszy stopień do piekła, więc o nic nie pytam ;P
Yhym bo ona ma tu konto - kiedyś ją namówiłam - ale mało kiedy tu zagląda więc komentujemy sobie na żywo
Szczególnie przeżywałyśmy to spotkanie Fer i Eleny a potem ich tańce na parkiecie
Wiadomo nasz kochany Franco (Michel) z PdG tu występuje więc wiadomo
Haha... Michel też go uwielbiam, więc siłą rzeczy będzie go tu całkiem sporo
mmmmm pysznie w takim razie pozostaje mi tylko życzyć Ci całej masy weny i chęci ahh
bd mieć dziś piękne sny
Chęci to ja mam zawsze, gorzej z weną, ale szczęśliwie na razie nie narzekam na jej brak (odpukać!).
Myślę, że będą takie odcinki, po których będziesz miała jeszcze piękniejsze sny
Zrobione ja też odpukałam
haha wtedy bd mieć nową ksywę "śpiąca królewna" ale było by bardzo miło dziś w nocy na bank odwiedzi mnie albo Fer albo Carlos
Mam nadzieję, że uda Ci się wstawić jeszcze jeden odc w tym roku
Jestem dobrej myśli - jeśli maksymalnie wykorzystam przypływ weny, to może nawet ze dwa jeszcze pojawią się w tym roku
uhhh teraz do podgrzałaś mam nadz, że wykorzystasz ją maksymalnie hehe 3maj się kochana :* z Weną!
Następny już się powoli pisze, ale nie wiem czy uda mi się dziś wstawić, bo wzięłyśmy się z mamą za świąteczne gotowanie - uszka, pierogi i te sprawy i mam teraz dosłownie kilka minut oddechu... ale przed świętami na bank pojawi się co najmniej jeszcze jeden a co do reszty to się zobaczy

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl