Conjugal Peccadilloes - EPILOG

* * *
P R O M O
*
E N T R A D A
* * *

Od małego wyobrażasz sobie ten dzień, kiedy z drżącym sercem, kroczysz pewnie czerwonym dywanem, w śnieżnobiałej sukni, a oczy wszystkich skierowane są wyłącznie na ciebie. Czujesz się jak księżniczka, a świadomość, że na końcu dywanu, czeka na ciebie twój dumny, szczęśliwy książę, dodaje ci sił…
Jednak życie często w okrutny sposób weryfikuje marzenia. Również te, o miłości do końca świata. Przed Wami historia czterech, młodych, na pozór szczęśliwych małżeństw, zawartych z różnych powodów: z rozsądku, z przymusu, z „łapanki” i na złość rodzinie.
Co i ich łączy, a co dzieli i gdzie w tym wszystkim miejsce na miłość?

Kobieta sukcesu i barman.
Ona bardzo chce mieć dziecko.
On na gwałt potrzebuje pieniędzy.
Znają się od dziecka, a teraz postanowili pomóc sobie nawzajem.

Kobieciarz i szara myszka.
On ani myśli być przykładnym mężem; zdradza ją na prawo i lewo.
Ona, przykładna żona, przymyka na wszystko oko,
uświadamiając sobie, że zakochała się we własnym mężu.



Stare, dobre (?) małżeństwo.
Kiedy stali na ślubnym kobiercu, wierzyli, że ich miłość pokona wszystko.
Jednak po kilku latach, rutyna wzięła górę nad wszystkim innym.
On wymyka się z domu przy każdej nadarzającej się okazji.
Ona ma notoryczne migreny.



Buntownik z wyboru i złośliwa intrygantka.
On założył się z kumplami, że ją uwiedzie
Ona złapała go na dziecko
Pobrali się, bo tak wypada.

Co ich łączy i gdzie w tym wszystkim miejsce na miłość?

Postacie drugoplanowe:






SPIS TREŚCI:
Prolog cz. 1.
Prolog cz. 2.
Rozdział:
|01.|02.|03.|04.|05.|06.|07.|08.|09.|10.|
|11.|12.|13.|14.|15.|16.|17.|18.|19.|20.|
|21.|22.|23.|24.|25.|26.|27.|28.|29.|30.|
|31.|32.|33.|34.| EPILOG

Eillen dnia 20:49:44 15-10-14, w całości zmieniany 40 razy

---

No i jest, miejmy nadzieję, że nic na tym nie stracisz, a napewno zyskasz.

Jak już pisałam opowiadanie oryginale. Tym bardziej cieszę się, że aktorzy latynoscy co znaczy, że jest to telenowela, których mało tutaj.

Będę czekać na jakiś odcinek.

I tak z ciekawości, bo nurtuje mnie - co znaczy ten tytuł?
Ja też się cieszę z obsady latynoskiej, ponieważ stęskniłam się za nią. Był okres gdzie we wszystkich ( prawie wszystkich ) opowiadaniach dominiwała "amerykańska" obsada.
Wiem, że jestem nieobiektywna, ale już uwielbiam Martina
Czekam na jakich prolog lub odcinek...
Tytuł oznacza dosłownie małżeńskie grzeszki

Candy, ja też jestem w tej kwestii nieobiektywna:P

Pierwsza część prologu myślę, że pojawi się już dziś wieczorem

---

Myślę, iż tytuł idealnie pasuje, ponieważ nie ma małżeństw idealnych i każde ma swoje małe grzeszki
agam, to jest Nas dwie
W pierwotnej wersji miały być zbrodnie małżeńskie, ale jak już postawiłam na obsadę latino, to i tytuł musiałam zmienić
I myślę, że jest nas więcej niż dwie
PROLOG - cz. 1.

* * *

Popatrzył na jej gładkie, idealne ciało z tęsknotą. Od jakiegoś czasu, choć spali w jednym łóżku, to nie spali razem, ale obok siebie. I nie chodziło już tylko o seks. Żyli razem, a jednak osobno, choć jeszcze kilka miesięcy temu wszystko wydawało się być w jak najlepszym porządku. Teraz jednak każde z nich miało swój własny świat, w którym nie chciało tego drugiego. On, znikał z domu na całe dnie, a ona coraz częściej zaczęła miewać silne migreny.
Przysunął się do niej ostrożnie, by znów poczuć jej zapach i wtulić twarz w jej lśniące, pachnące cytrusami włosy. By przez chwilę poczuć się tak, jak powinien był się czuć, a nie czuł się już od dawna. Ciągle nawinie liczył, że wszystkie problemy znikną jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Że jeszcze może być tak, jak było gdy się poznali i nie widzieli świata poza sobą. Gdy na przekór wszystkim, stanęli razem na ślubnym kobiercu, gotowi stawić czoła całemu światu, byle tylko być razem.
Wtulił twarz w zagłębienie jej szyi i delikatnie musnął ustami wrażliwą skórę za uchem. Kiedyś uwielbiała, gdy to robił, a teraz? Wiedział, że już nie spała, a jednak nawet się nie poruszyła. Najwyraźniej bardzo chciała, by myślał, że jest pogrążona w głębokim śnie, choć zupełnie nie rozumiał dlaczego. Czyżby nagle przestał ją pociągać? A może miała kogoś innego? Szybko odgonił od siebie te, jak mu się wydawało, absurdalne myśli.
- Śpisz? – wyszeptał jej wprost do ucha, ale ona nie drgnęła nawet o milimetr i uparcie milczała. Przez chwilę zastanowił się za co ta kara, ale doszedł do wniosku, że już od jakiegoś czasu praktycznie ze sobą nie rozmawiali. Nie potrafił tylko wygrzebać w zakamarkach pamięci przyczyny. Po prostu, z dnia na dzień zaczęli się od siebie oddalać i stawali się sobie coraz bardziej obcy. I żadne z nich nie próbowało nawet naprawić tego, co zaczęło się psuć. Brnęli w to dalej, a teraz… teraz może było już za późno żeby cokolwiek zmienić?
Westchnął lekko i delikatnie przygryzł płatek jej ucha. Cokolwiek działo się między nimi, nadal była jego żoną i ciągle jeszcze nie wyrzuciła go z sypialni. Uznał więc, że ciągle ma do niej to samo święte prawo, jakie ma każdy mąż do swojej żony. Położył ciepłą dłoń na jej brzuchu i wsunąwszy ją pod jej koszulkę, przesunął powoli w górę, w stronę piersi. Mruknęła coś cicho, ale nie był to wyraz zadowolenia, a raczej dezaprobaty. Przymknął na chwilę oczy, by opanować narastający w nim w gniew. Tym razem nie zamierzał odpuścić. Nawet, jeśli znów miałaby uskarżać się na ból głowy, co ostatnio zdarzało się jej nagminnie.
Znów skubnął płatek jej ucha, wsuwając jednocześnie dłoń między jej uda. Mogła oponować i być przy tym cholernie stanowczą, ale nie miała najmniejszego wpływu na reakcje własnego ciała na jego pieszczoty. Oczywiście wolałby, żeby wyglądało to zupełnie inaczej, ale ostatecznie – jak się nie ma co się lubi…
Westchnął ciężko, gdy poczuł gorącą wilgoć na palcach. Odwrócił ją na plecy i ułożył się wygodnie między jej udami. W jakimś nagłym przypływie czułości, chciał ją pocałować, ale odwróciła głowę. Bezceremonialnie odsunął więc brzeg jej bielizny i wszedł nią z całym impetem. Leżała pod nim nieruchomo, jak kłoda, a on nie pragnął w tej chwili niczego więcej jak tylko tego, by dać upust swojej frustracji i zaspokoić pierwotne instynkty. Kilka zdecydowanych pchnięć wystarczyło, by było już po wszystkim…
- Nie czekaj na mnie z obiadem – rzucił chłodno, wychodząc z łóżka. – I z kolacją też nie.
Odpowiedziała mu cisza, ale niczego innego się nie spodziewał. Chciał wyjść stąd jak najszybciej i poszukać zapomnienia w pracy. A ona? Owinęła się szczelnie narzutą i zwinęła w kłębek, pozwalając, by samotna łza wolno spłynęła po jej policzku.

* * *

Przebudził się, gdy poczuł delikatne dłonie żony na swoim przyrodzeniu. Odkąd zmienił stan cywilny, zdecydowanie polubił poranne erekcje, które wcześniej były jego zmorą i często wprawiały go w zakłopotanie, gdy po upojnej nocy, budził się w łóżku nowopoznanej dziewczyny w takim stanie. Problem był tym większy, gdy dziewczyna wyraźnie dawała mu odczuć swoje oburzenie jego „stanem pełnej gotowości”.
Jego żona zmieniła to. Była wulkanem seksu i nigdy nie przeszkadzały jej jego poranne wzwody. Czasem nawet miał wrażenie, że lubi je bardziej niż on sam, o ile to w ogóle możliwe.
- Czy to dziś jest ten dzień, kiedy powinniśmy się starać ze wzmożoną siłą? – spytał chrapliwym głosem. Przerwała na chwilę pieszczoty i spojrzała na niego filuternie spod wachlarza gęstych rzęs, zdmuchując z czoła kosmyki ciemnych włosów. Uniosła brwi i wpełznąwszy na niego, przygryzła policzek od środka. Nie musiała odpowiadać. Po jej minie wiedział już, że tak, a to oznaczało kolejny maraton seksu, a potem testy i wyczekiwanie. – Może nie powinniśmy się starać aż tak bardzo? – zagadnął, podświadomie czując, że również tym razem historia nie skończy się tak, jak oboje by tego chcieli. Nie odpowiedziała. Usadowiła się w dogodnej pozycji na jego biodrach i ściągnęła koszulkę. Mimowolnie wyciągnął dłonie w stronę jej nagich piersi, a gdy zaczęła powoli ocierać się o niego biodrami, poczuł jak krew zaczyna w nim szybciej krążyć. Przestało mieć dla niego znaczenie po co to robią. Liczyła się już tylko przyjemność, jaką mieli sobie teraz dawać.
- Chyba mógłbym się w tobie zakochać, wiesz? – powiedział półgłosem, spoglądając w jej ciemne jak węgielki oczy roziskrzonym wzrokiem. Uśmiechnęła się lekko i pochyliła nad nim, by koniuszkiem języka obrysować kontur jego warg. Gdy chciał go już pochwycić swoimi ustami, odsunęła się nieznacznie i wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi, delikatnie kąsając płatek jego ucha.
- W moim życiu nie ma miejsca na miłość – szepnęła, chwytając się ramy łóżka tuż nad jego głową. W tym samym momencie poczuła go w sobie. Jęknęła cicho i spojrzała mu w oczy. – Miłość to strasznie przereklamowana sprawa – mruknęła, patrząc mu w oczy, a on jednym zwinnym ruchem obrócił się z nią tak, że teraz to on był na górze, trzymając ją za nadgarstki tuż nad jej głową. Uśmiechnął się łobuzersko, patrząc na niewinną twarzyczkę swojej żony. Lubił się z nią droczyć, a w tej chwili jej mina, mówiła sama za siebie. Znał ją jednak na tyle dobrze, że widział, że nigdy w życiu nie zniżyłaby się do tego poziomu, by wypowiedzieć na głos te dwa słowa, które teraz kłębiły się jej po głowie. Były zbyt wulgarne, a poza tym nie należała do kobiet, które proszą o cokolwiek. Po prostu brała wszystko to, co uważała, że jej się należy.
W końcu pochylił się, by objąć ustami sterczący sutek. Jej oddech przyspieszył a smukłe, jędrne ciało co i raz wyginało się pod nim w spazmach rozkoszy.
- Może kiedyś zmienisz zdanie – wychrypiał jej wprost do ucha, gdy poczuł skurcz w lędźwiach, zwiastujący rozkoszne zakończenie tego słonecznego poranka.

Eillen dnia 18:22:08 24-03-12, w całości zmieniany 1 raz
Związek Juancho i Marisy to przeszłość. Skoro nie wiąże ich nawet seks, o miłości nie ma co wspominać, a dzieci nie mają to po co to ciągnąć?
Za to Sarę i Martina z pozoru łączy tylko seks, ale co by się tam znalazło, gdyby się w tym zagłębić?
Cudowne opisy, ale już Ci to mówiłam, chyba, nie jestem pewna. Czekam na kolejne dwie parki, już!
Sin
Poczynając od Marisy i Juancho to ich małżeństwo dawno upadło i tutaj chyba już nie ma miłości, no chyba że się mylę. Zauważyłam, że Juancho chciałby jakoś to naprawić, ale zbyt ostro mimo wszystko zareagowałam co sprawiło, że Marisę zabolało jego zachowanie. Jak widać jest kobietą wrażliwą i zapewne nie poznaje mężczyzny w którym niegdyś była zakochana.
Przeciwieństwem są Sara i Martin, którzy wiodą bujne życie seksualne. On nawet mógłby się w niej zakochać, jak powiedział. Ale dla niej najważniejsze jest jak widać by zajść w ciążę. Zdesperowana kobieta.
Czekam na kolejne parki.
A może jeszcze nie wszystko stracone? Nie skreślajcie ich tak łatwo

Dzięki za komentarze :*
Jestem twoją nową czytelniczką opis postaci bardzo interesujący nigdy ne czytaąłm opowiadana o takiej fabule a jest bardzo ciekawa No i jest moja ukochana parka Levyrroni
Kiedy można się spodziewać prologu cześć 2????I odcinka??
Witam w moich skromnych progach
Druga część prologu myślę, że już dziś wieczorem
Czytając prolog miałam wrażenie, iż przedstawiłaś nam oba małżeństwa na zasadzie przeciwieństwa - przynajmniej jeśli chodzi o sferę cielesną i sferę duchową.

Marisa i Juancho pobrali się z miłości, ale z czasem w ich związek wkradła się rutyna, a razem z nią znikła namiętność i pożądanie.

Sara i Martina pobrali się z powodu wspólnego "interesu" i małżeństwo miało im przynieść pewne korzyści - dla Sary są to korzyści w postaci dziecka, a dla Martina są to korzyści finansowe.
Jeśli chodzi o ich życie erotyczne to widać, iż jest bardzo bujne i sprawia im ( chyba ) ogromną frajdę. Może z czasem obsejsa Sary na punkcie dziecka zejdzie na drugi plan. Chociaż w dzisiejszych czasach aby urodzić i wychować dziecko nie trzeba zaraz wychodzić za mąż.
Tak się zastanawiam, czy przypadkiem Sara po poczęciu dziecka "nie kopnie w dupę" Martina i nie będzie chciała tego maleństwa sama wychowywać. A może będzie chciała stworzyć dla niego normalną (?), szczęśliwą (?) i kochającą się (?) rodzinę?

Już Cię nie będę zamęczać moimi przemyśleniami.
Pozdrawiam, i czekam na drugą część prologu.

BlueSky dnia 15:49:38 14-08-11, w całości zmieniany 1 raz
Nie miałam zamiaru pokazywać ich na zasadzie przeciwieństw, a jeśli tak wyszło to zupełnie przypadkiem
Co do Sary to kobieta z dobrego domu, która nigdy nie pozwoliłaby sobie na nieślubne dziecko:P Zresztą to telenowela, a tam wszystko jest możliwe^^
Zapraszam na drugą część prologu

PROLOG - cz. 2.

* * *

Siedziała skulona na kanapie w salonie, kurczowo ściskając w dłoniach kubek z gorąca kawą. Jej mąż często wychodził bez słowa. Przywykła już także do tego, że zazwyczaj wracał do domu późnym wieczorem bez słowa wytłumaczenia, ale nigdy jeszcze nie zdarzyło mu się nie wrócić na noc do domu. Powoli zaczynała już wpadać w panikę, choć intuicja podpowiadała jej, że nie stało się nic poważnego, a jego nieobecność to, ni mniej, ni więcej, jak jakieś jego kolejne „spotkanie służbowe”, które się przeciągnęło.
Kiedy dowiedziała się, że ma wyjść za niego za mąż nie była tym zachwycona. Nie chciała wychodzić za mąż bez miłości, ale taka właśnie była wola ich ojców – fuzja dwóch, najlepiej prosperujących w kraju przedsiębiorstw, przypieczętowana małżeństwem ich jedynych dzieci. Jej rodzice również nie pobrali się z miłości, a matka wiele razy powtarzała jej, że z czasem pokocha swojego męża tak, jak ona kiedyś pokochała jej ojca. Nie chciała jednak wierzyć tym słowom. W końcu jak mogła pokochać zupełnie obcego sobie mężczyznę, z którą nie łączyło jej nic poza kawałkiem papierka podpisanego w urzędzie stanu cywilnego?
Mimo wszystka starała się zachowywać jak na żonę przystało, podczas gdy on nie stronił od innych kobiet i nie zamierzał nawet udawać, że jest szczęśliwym mężem.
- Gdzie byłeś? – spytała, gdy wszedł do salonu chwiejnym krokiem. Starała się zachować kamienną twarz, ale serce trzepotało jej w piersi, jak zamknięty w dłoni motyl.
- Miałem ważne spotkanie biznesowe – wybełkotał, siłując się krawatem.
- Mógłbyś przynajmniej nie kłamać – stwierdziła z wyrzutem, podchodząc do niego i pomagając mu pozbyć się marynarki. – Jesteś zalany w trupa.
- Nie przesadzaj – wymamrotał, przewracając teatralnie oczami. – I daruj sobie kazania. Głowa mi pęka.
- Chodź, zaprowadzę cię do sypialni – zaproponowała. Powinna była go zostawić tak, jak stał, choćby miał paść na podłogę i spać tak na niej do wieczora. Nie był wart jej uwagi i nerwów, jakie przez niego traciła. Mimo wszystko, objęła go w pasie, przewieszając sobie jego rękę przez ramię i poprowadziła go schodami, do sypialni. – Kładź się – powiedziała, popychając go lekko w stronę łóżka.
- A czy moja śliczna żona zacznie wreszcie spełniać swe małżeńskie obowiązki i położy się obok mnie? – spytał z kpiącym uśmieszkiem, starając się odpiąć mankiety koszuli.
- A czy ty wreszcie zaczniesz zachowywać się jak na męża przystało? – opowiedziała pytaniem.
- Kiedy tylko zechcesz – stwierdził, przyciągając ją do siebie.
- Zostaw mnie! – krzyknęła, odpychając go od siebie, gdy pochylił się, by ją pocałować. Miała już dość jego wybryków i tego, jak ją traktował. – Masz nazwisko, jesteś prezesem jednej z największych firm w kraju, głową rodziny, a zachowujesz się jak rozpuszczony gówniarz! – wykrzyczała mu w twarz, starając się powstrzymać napływające do oczu łzy. Nie chciała, żeby tak wyglądało jej całe życie. – Nie zamierzam dłużej tolerować twoich wyskoków, więc zastanów się, co robisz – zakończyła, poczym wyszła z sypialni, trzaskając za sobą drzwiami. Oparła się o ścianę i odetchnęła głęboko. Nigdy wcześniej nie zdarzyło się jej podnieść głosu na kogokolwiek, a przed chwilą nawrzeszczała na własnego męża, choć matka wiele razy uczulała ją, że powinna być potulna i uległa, bo inaczej nigdy nie będzie z nim szczęśliwa. Kiedy godziła się na ten ślub, wierzyła, że wszystko się ułoży, że tak jak jej matka, z czasem pokocha mężczyznę, którego rodzina wybrała jej na męża. Jednak jej wiara z dnia na dzień malała, a tego ranka zniknęła już chyba zupełnie.
Po kilku minutach powoli uchyliła drzwi sypialni. Jej mąż leżał na łóżku i pochrapywał lekko. Miała nadzieję, że coś wskóra wyrzucając wszystko z siebie, ale jej mąż był zbyt pijany, by przejąć się jej słowami. Westchnęła ciężko i podeszła do niego.
Powoli rozpięła guziki jego koszuli i zsunęła ją z jego umięśnionych ramion. Na jego szyi dostrzegła soczyste, czerwone piętno, wyciśnięte ustami innej kobiety, a na ramionach czerwone smugi, pozostawione przez jej paznokcie. Sama nie wiedziała czemu, poczuła ukłucie w sercu na ten widok. Przełknęła nerwowo ślinę i sięgnęła do klamry jego paska, a potem rozsunęła rozporek. Ściągnęła z niego spodnie i przyjrzała się jego idealnemu ciału. Delikatnie przesunęła palcem w wzdłuż jego wspaniale umięśnionego torsu, przygryzając policzek od środka. Gdyby nie był tak cholernie przystojny, może byłaby w stanie go znienawidzić.
Zatrzymała palec tuż przy gumce jego bokserek. Miała ogromną ochotę ściągnąć je z niego i podziwiać jego cudne ciało w całej krasie. Kiedy pomyślała, że mogłaby czuć to ciało na swoim ciele, poczuła, że zaczynają piec ją policzki. Miała już prawie 24 lata, a wciąż była dziewicą. Wszystkie jej koleżanki już dawno miały swój pierwszy raz za sobą, ale ona, choć nie uważała bycia dziewicą za powód do dumy i coraz częściej wpadała w zakłopotanie, gdy przyjaciółki zdradzały sobie pikantne szczegóły z upojnych nocy, dawno temu postanowiła sobie, że nie zrobi tego przed ślubem. Teraz miała wprawdzie męża i mogła zrobić to z czystym sumieniem, ale pozostawała jeszcze kwestia uczucia, które w jej mniemaniu, powinno silnie łączyć ludzi, którzy sypiają ze sobą. Nie chciała tego robić byle jak i z byle kim, nawet jeśli tym „byle kim” miałby być jej własny mąż.

* * *

-Coś ty powiedziała? – krzyknął, zrywając się od stołu.
- Urodzę je i oddam do adopcji – odparła, uparcie wpatrując się w talerz z zupą mleczną.
- Nie ożeniłem się z tobą po to, żebyś teraz oddawała je do adopcji!
- Ale ożeniłeś się ze mną tylko dlatego, że jestem w ciąży, prawda? – spytała, posyłając mu mordercze spojrzenie. Odwrócił się tyłem do niej i nerwowo przeczesał włosy palcami. Miała rację, a on był frajerem, jakich mało. Pozwolił złapać się na dziecko jakiejś gówniarze, którą ledwo co poznał. Cholernie ponętnej gówniarze. Spojrzał na nią. Przydługa grzywka opadała jej na czoło, a reszta czerwonych włosów była spięta niedbale w kucyk i tylko pojedyncze kosmyki, okalały jej okrągłą twarz. Oczy miała obrysowane mocno czarną kredką, a powieki pokryte ciemnym cieniem, ale w jej spojrzeniu nie widział już tych iskierek, które tak go zauroczyły, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. W duchu przeklął tamten dzień i przyjaciela, który podpuścił go, by ją uwiódł.
- To prawda – zaczął cicho po chwili. – Ożeniłem się z tobą, bo nosisz pod sercem moje dziecko. Gdybyś nie była w ciąży, pewnie nie poprosiłbym cię o rękę i dał nam jeszcze trochę czasu, ale stało się. Za błędy w życiu trzeba płacić…
- A co uważasz za błąd? Ślub ze mną czy moją ciążę? A może jedno i drugie? – zapytała zajadliwie, rzucając ostentacyjnie na stół serwetkę, którą jeszcze przed chwilą miała na kolanach.
- Nie powiesz mi chyba, że twoim marzeniem było zajść w ciążę w wieku niespełna dwudziestu lat z ledwo co poznanym facetem – ironizował. Rzeczywiście, nie było to jej marzenie, ale uznała, że to jedyny sposób, by wyrwać się z domu. Kiedy go poznała, wydawało jej się, że złapała pana boga za nogi. Szybko jednak została wyprowadzona z błędu. Jego rodzice nie byli zachwyceni ich związkiem, a gdy dowiedzieli się o jej ciąży i planowanym ślubie nie dość, że nie kiwnęli nawet palcem, by im pomóc, to jeszcze za wszelką cenę starali się odwieść go od tego pomysłu. Posunęli się nawet do tego, by wręczyć jej czek na dość pokaźną sumkę tylko po to, by raz na zawsze zniknęła z życia ich syna. Nie przyjęła go jednak. Ale wcale nie dlatego, że go kochała.
- Wiesz co było moim marzeniem? – wybuchła nagle, wstając od stołu. – Wyrwać się z tej zapyziałej nory, w której musiałam mieszkać z umierającą matką! Myślałeś, że naprawdę jesteś taki wspaniały? Że owiniesz mnie sobie wokół palca, a ja będę tańczyć, jak mi zagrasz? – spojrzała mu w oczy, czekając aż coś powie, ale on postanowił milczeć. – Pozwoliłam ci się uwieść, kretynie!
- Wiesz o zakładzie? – wydukał osłupiały. Prychnęła tylko i roześmiała się pod nosem.
- Wiesz po co to zrobiłam? Żeby wieść dostatnie życie! Dziecko miało mi pomóc zatrzymać cię przy sobie. Nie przewidziałam tylko, że twoi nadziani starzy będą mieli nas i swojego wnuka głęboko w d***e. Sam więc widzisz, że poza tym, że rośnie mi brzuch i za chwilę będę wyglądać jak słonica, to w moim życiu totalnie nic się nie zmieniło! Nadal mieszkam w jakiejś dziurze i ledwo wiążę koniec z końcem.
- A czego się, do cholery, spodziewałaś? Że zabiorę cię do domu moich starych, a ty będziesz sobie wiodła życie jak księżniczka?! Nigdy nie ukrywałem przed tobą, że nie mam z nimi dobrych układów i od dawna żyję na własny rachunek. Nie będę się przed nimi płaszczył tylko po to, żebyś mogła pławić się w luksusach!
- To już bez znaczenia – odparła chłodno. – Skoro nie ma hajsu, to nie widzę powodu, dla którego miałabym zatrzymać dziecko. I myślę, że powinniśmy się rozwieść.
Pokręcił z niedowierzaniem głową i wyminął ją bez słowa. Tego wszystkiego było zbyt wiele, jak na jeden raz. Musiał odetchnąć i uspokoić się. Zabrał starą, skórzaną kurtkę z krzesła i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.
To jest świetne! Najbardziej zaintrygowała mnie historia Veronici i Franca.
Veronica bardzo przypomina mi mnie. Dziewczyna chce się wyrwać z biedy za wszelką cenę, i nic w tym dziwnego. Chyba każdemu marzy się życie w godnych warunkach, jednak Vici się troszeczkę pogubiła. Ja chyba nie posunęłabym się do tego, zeby złapać typa na dziecko, a już na pewno nie usunęłabym własnego dziecka. W końcu ono nie jest niczemu winne.
Franco zaś przypomina mi mojego niedoszłego byłego - dumny, butny i... głupi. Trzeba być skończonym idiotą, żeby zarabiać marne grosze i nie skorzystać z pomocy rodziców, którzy i tak nie mają co robić z kasą. Własne mieszkanie? Owszem, ale trzeba było skonczyć coś wiecej niż gimnazjum

Czekam na dalszy rozwój akcji
Iwi Miło znów Cię widzieć
Co do Vero i Franca to mam tyle możliwości na rozwinięcie tej historii, że sama nie wiem, którą wybrać;P W każdym razie to wszystko wcale nie jest takie proste na jakie teraz wygląda ^^
Boziuniu, mówiłam już uwielbiam Anę Lucię? Mówiłam, bo już to czytałam. Jej mąż to idiota, spełniania obowiązków małżeńskich mu się zachciało. Dziewczyna ma rację, to nie powinno być byle jak i z byle kim.
Vero jest intrygantką, nie wiem jak można chcieć oddać swoje dziecko do adopcji, może za tym się coś kryje? Co do Franca to zgadzam się z 100% z Iwi.
Czekam na więcej.
Obie historie mnie zaintrygowały jak i za wcześniejszym razem.
Ana Lucia i Sebastian. Bo to do nich należy pierwsza historia, tak? On pozwala sobie na zbyt wiele. Na jej miejscu nie byłabym tak jak jej matka radziła "potulna i uległa". Pierwszy raz na niego krzyknęła i miała rację. Jednak on był zbyt pijany by cokolwiek zrozumieć. Ona powinna sobie go jakoś utemperować, bo gdy Ana Lucia siedzi w domu i martwi się o niego to on balanguje z innymi panienkami.
Teraz przechodząc do kolejnej pary - Veronici i Franco. Veronica jest łasa na pieniądze i luksusy, dlatego złapała Franco za rogi i to na dziecko. Wielki błąd. Jej postać muszę skrytykować, bo luksusy przecież to nie wszystko. A dziecko potraktowała jak sposób na faceta. Franco jest zbyt dumny zaś żeby prosić o cokolwiek rodziców. Ale może jednak?? Co jak co, ale moim zdaniem w tym związku, a raczej małżeństwie to on jest raczej trochę mądrzejszy od niej.
Czekam na więcej.
Maite, Ana nie będzie taka, jak radziła jej matka, ale o tym już w pierwszym odcinku
A Franco... może wcale nie jest zbyt dumny, tylko ma jakiś powód?

Dziękuję Wam za komentarze i poświęcony czas :*
Brzmi ciekawie, może pokaże pazurek? Będę czekać z niecierpliwością.
Możliwe. Może mieć jakieś nieprzyjemne doświadczenie związane z rodzicami, ale rozumiem, że ten "powód" dopiero poznamy z czasem.

Także czekam na premierę.
Pokaże, pokaże i to nie raz
No nie odkryję wszystkich kart od razu. Na wyjaśnienie pewnych spraw trzeba będzie poczekać ^^
Druga część prologu tak samo świetna jak pierwsza

Ana Lucia i Sebastian - w ich obecnym układzie mamy przykład papierowego małżeństwa i życia w celibacie - chociaż tylko i wyłącznie ze strony Any, ponieważ Sebastian korzysta z życia pełną gębą - wcale nie popieram tego, co robi, ale kiedyś słyszałam takie powiedzenie, iż jeśli facet nie znajdzie "tego czegoś" u swojej kobiety to poszuka "tego" u innej i Sebastian w pewien sposób realizuje to powiedzenie. I tak się zastanawiam na, co liczyła Ana? Wiem, że Sebastian ( jak na razie ) to straszny dupek, ale go polubiłam. I nie wiem czemu, ale jakoś zbytnio nie jest mi szkoda Any.

Veronica i Franco - szczerze powiedziawszy to nie popieram tego małżeństwa. Pobrali się dla dziecka, ale chwila-moment to dziecko jeszcze się nie urodziło i moim zdaniem mogli z tym ślubem zaczekać. A tak w ogóle to skąd pewność, iż Vero jest w ciąży lub iż jest to dziecko Franca?

Po obu częściach prologu uważam, iż idealnie dobrałaś tytuł, ponieważ każde z tych małżeństw ma już jakieś grzeszki na sumieniu, a mam przeczucie, że to nie będą ich jedyne grzeszki.
Czekam na odcinek...

BlueSky dnia 23:00:24 14-08-11, w całości zmieniany 1 raz
Candy, co do Any i Sebastiana, to może ona nie chce m się oddać, bo jest taki a nie inny?
A Franco i Vero - no właśnie. Całkiem słuszne pytania, na które odpowiedzi pojawią się dopiero za jakiś czas
Kiedy można się spodziewać premiery???
Odcinek 1.

Odetchnęła z ulgą, gdy przekroczyła próg biurowca i owionęło ją chłodne, rześkie powietrze. Firmowy zegar wskazywał dopiero 09:30, ale z nieba już lał się niemiłosierny żar. Mijając recepcję, westchnęła ciężko, błogosławiąc w myślach wynalazcę klimatyzacji.
- Halo! Proszę pani! – Dobiegło do niej jakby zza światów. Odwróciła się za siebie i wtedy zza kontuaru recepcji wychyliła się drobna blondynka, której mina świadczyła o tym, że czeka na wyjaśnienia. – Interesantów przyjmujemy dopiero od 11.00 – zakomunikowała w końcu. Brunetka uśmiechnęła się lekko i podeszła do kobiety, która zajęła już swoje miejsce przy komputerze. Musiała być nowa, skoro ośmieliła się zwrócić jej uwagę.
- Ana Lucía Vázquez – przedstawiła się, wspierając dłonie na blacie. – Czy mój mąż, prezes Vázquez, jest u siebie? – spytała, obserwując jak na policzki recepcjonistki wylewa się płomienny rumieniec.
- Przepraszam – wydukała dziewczyna. – Nie wiedziałam…
- Proszę się uspokoić – powiedziała Ana, uśmiechając się do niej łagodnie. – Nic takiego się przecież nie stało – zapewniła ją szczerze i ruszyła w stronę windy. Sebastián lubił otaczać się pięknymi kobietami, a ta była naprawdę urocza. Słodka, niewinna i głupiutka. Ten rumieniec bez wątpienia nie był wyrazem jedynie zakłopotania spowodowanego jej gafą, ale też faktu, że oto stała przed nią żona mężczyzny, który z pewnością nieraz bajerował ją po godzinach pracy. Być może nawet nie powiedział jej, że jest żonaty i karmił ją jakimiś bajeczkami, których ona w swojej naiwności chciała słuchać i w które chciała wierzyć.
- Skończyło się – szepnęła pod nosem Ana, wchodząc do windy. – Koniec twoich wybryków Sebastiánie Vázquez. – uśmiechnęła się do siebie z satysfakcją. – Koniec z pokorną żoną, przymykającą na wszystko oko.
Nigdy nie podejrzewała siebie o takie pokłady złośliwości, a wśród znajomych zawsze była postrzegana jako cicha, nieśmiała, zupełnie pozbawiona pewności siebie, bogata dziewczyna, która nie wie czego chce od życia. To Sebastián Vázquez sprawił, że z szarej myszki zaczęła przeistaczać się w drapieżną kocicę, gotową walczyć o to, co jej się należy. Z pewnością kiedyś mu się za to właściwie odwdzięczy. Teraz jednak inne rzeczy zaprzątały jej myśli.
Westchnęła ciężko, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze zamontowanym na jednej ze ścian windy. Nim winda zatrzymała się na właściwym piętrze, zdążyła odgarnąć długie włosy na plecy i wytrzeć niewielką smużkę tuszu, który pod wpływem ciepła rozmazał się jej pod okiem. Z drżącym sercem weszła na korytarz, prowadzący go gabinetu, który kiedyś zajmował jej ojciec, a który teraz należał do jej męża. Stukot jej obcasów odbijał się echem po pustym korytarzu i przez chwilę czuła się jak bohaterka jakiegoś thrillera, skradająca się do siedziby wroga.
Rozejrzała się dookoła, przywołując w pamięci obrazy sprzed lat, kiedy jako mała dziewczynka biegała tym korytarzem, by choć na chwilę znaleźć się w ramionach wiecznie zapracowanego ojca. Z ulgą stwierdziła, że niewiele się tu zmieniło, odkąd była tu ostatnim razem – na odczytaniu testamentu. Nie zniosłaby żadnych diametralnych zmian w firmie, którą od podstaw stworzył jej ojciec. I to właśnie ze względu na niego tu przyszła. Nawet jeśli Sebastián był prezesem, to była także jej firma, jej dziedzictwo i nikt nie mógł jej zabronić tego, co zamierzała zrobić. A zamierzała zacząć tu pracę. Miała kwalifikacje nawet do objęcia fotela prezesa, jednak brakowało jej doświadczenia, które miał jej mąż. Zresztą wcale nie miała ochoty zarządzać tym wszystkim. Chciała tylko trzymać rękę na pulsie, bo od Sebastiána trudno było się dowiedzieć czegokolwiek, a intuicja podpowiadała jej, że wokół młodego prezesa krążą sępy, którym niekoniecznie zależy na dobru firmy.
Drzwi do sekretariatu były uchylone, więc weszła tam bez pukania. W środku nie było nikogo, jednak na biurku sekretarki stała filiżanka z wciąż parującym napojem. Szybko omiotła wzrokiem pokój i skierowała się do drzwi, prowadzących bezpośrednio do gabinetu męża, na których wciąż była przytwierdzona złota tabliczka z nazwiskiem jej ojca: Luis Vincente del Bosque. Tylko tyle, a może raczej aż tyle, zostało dziś po nim w tej firmie. Jego nazwisko zniknęło już nawet z nazwy firmy, ustępując miejsca nazwisku rodziny jej męża. Przymknęła na chwilę powieki, tłumiąc napływające do oczu łzy. Tak bardzo chciała zobaczyć za drzwiami zmęczoną twarz ojca, pochyloną w zadumie nad stosem dokumentów. Kochał tą firmę i poświęcił jej całe swoje życie. Matka często powtarzała jej, że tylko ona, jego ukochana córka, jest w stanie oderwać go od pracy na dłużej niż sekundę. I rzeczywiście tak było. Była oczkiem w głowie Luisa Vincenta i tylko ona mogła wygrać rywalizację o jego miłość i uwagę z „Grupo Bosque”, jak jeszcze kilka miesięcy temu nazywała się firma.
Nabrała powietrza w płuca i policzyła do dziesięciu, zastanawiając się czy aby na pewno dobrze robi. Ostatecznie stwierdziła jednak, że nie ma nic do stracenia i w końcu nacisnęła klamkę. W tej samej chwili jej uszu dobiegł dziwny rumor. Szczupła, zgrabna szatynka, która najwyraźniej jeszcze przed chwilą siedziała na biurku jej męża, teraz w pośpiechu zapinała śnieżnobiałą koszulę, kierując się do wyjścia. Sebastián odchrząknął tylko znacząco, poprawiając krawat i klapy marynarki.
- Co cię sprowadza? – spytał jak gdyby nigdy nic, sadowiąc się w skórzanym fotelu za biurkiem, gdy jego towarzyszka zniknęła, zamykając za sobą drzwi. – Mogłaś zadzwonić…
- Żeby nie zastać cię w tej… dziwnej sytuacji z sekretarką? – prychnęła, podchodząc do jego biurka. – Z iloma kobietami sypiasz? Z całym żeńskim personelem firmy?
Sama nie wiedziała dlaczego sytuacja, w której zastała męża, tak wyprowadziła ją z równowagi. Od dawna przecież wiedziała, że zdradzał ją na prawo i lewo.
- Chcesz zgrywać zazdrosną żonę? – spytał z kpiną, wstając i oparłszy dłonie o blat biurka, spojrzał jej prosto w oczy.
- Nie obchodzi mnie z kim i ile razy dziennie uprawiasz seks! – wykrzyczała, wytrzymując jego spojrzenie.
- Więc o co ci chodzi? Znudziło cię siedzenie w domu? A może przyniosłaś mi śniadanie?
Ana, w przypływie złości, kurczowo zacisnęła drobne dłonie w pięści. Jej mąż był cynicznym, aroganckim chamem, ale w całej tej jego nonszalanckiej i totalnie ignoranckiej pozie było coś cholernie seksownego.
- Chcę tu pracować – powiedziała, starając się opanować drżenie głosu. Nie wiedziała czemu, zawsze w jego obecności jej pewność siebie, niemal znikała i znów czuła się małą, bezbronną dziewczynką.
- Co? – Sebastián nie dowierzał własnym uszom. – Chyba się przesłyszałem – stwierdził, uśmiechając się ironicznie. – Nie masz pojęcia o pracy tutaj – dodał, znów wygodnie rozsiadając się w swoim fotelu.
- Skończyłam studia, pomagałam ojcu, przez rok byłam na zagranicznym stażu... – Nie ustępowała, ale zdawała sobie sprawę, że to nie są dla niego żadne argumenty. W jego oczach, kobieta powinna zajmować się domem, tzn. praniem jego skarpetek i gotowaniem obiadów, na które często nawet nie raczył przychodzić, a od czasu do czasu także zaspokajać jego seksualne „widzi mi się”.
- I myślisz, że to wystarczy, by zarządzać tak wielką firmą? – zakpił. – Nie bądź naiwna.
- Ta firma jest tak samo moja, jak i twoja – postanowiła zmienić taktykę. Proszenie go zgodę zupełnie nie miało najmniejszego sensu. Zresztą nie musiała go o nic prosić, a jedynie postawić go przed faktem dokonanym. – Nie możesz mi tego zabronić. Dopóki nie zorganizujemy gabinetu dla mnie, zajmę salę konferencyjną obok – zakomunikowała, po czym odwróciła się na pięcie i skierowała w stronę drzwi. – A, zapomniałabym – powiedziała, odwracając się ponownie w jego stronę. – Powiedz swojej sekretarce, że jest zwolniona. I recepcjonistkę też powinieneś zmienić.
- Żartujesz? – Tylko tyle był w stanie wydusić z siebie w tej chwili jej wielce elokwentny mąż.
- A wyglądam? – odpowiedziała pytaniem, posyłając mu mordercze spojrzenie, po czym zniknęła za drzwiami, zostawiając go osłupiałego z jego myślami.

Eillen dnia 17:16:50 18-08-11, w całości zmieniany 2 razy
Bardzo ładnie! Ana Lucia wreszcie wyszła z cienia i postawiła męża do pionu.

- Co cię sprowadza? – spytał jak gdyby nigdy nic, sadowiąc się w skórzanym fotelu za biurkiem, gdy jego towarzyszka zniknęła, zamykając za sobą drzwi. – Mogłaś zadzwonić…
- Żeby nie zastać cię w tej… dziwnej sytuacji z sekretarką? – prychnęła, podchodząc do jego biurka. – Z iloma kobietami sypiasz? Z całym żeńskim personelem firmy?

ahaha, umarłam! Zabiło mnie to

Nie obraziłabym się, gdyby odcinek był dłuższy

Pozdrawiam i czekam na nexta
Już pokochałam Anę Lucię nareszcie pokazała pazurek co mnie zauroczyło.
Sebastian jest jak to sama ujęła bezczelny, arogancki i nie wiem jak sama wytrzymałabym z takim mężem. Traktuje kobiety jak zabawki, a własną żonę tak jakby była jakąś jego służącą, gosposią domową. Okropny facet i z góry mi się nie spodobał, tak jak i teraz nadal nie mam do niego żadnej sympatii.
Ana Lucia chce zacząć pracować w swojej firmie, brawo! Nareszcie schwytała byka za rogi! Wielki plus dla niej. Oczywiście mężulek musiał wyrazić swoje zdanie i krytykę. Ale kto się lepiej nie zajmie firmą jak ona?? Przecież jest wykształcona a on zamiast pracować zabawia się z sekretarką.
Ostatnia scena moim zdaniem najlepsza! Gdy ta kazała mu zwolnić sekretarką, a on do niej "Żartujesz?" a ona dziarsko "A wyglądam?"! Jestem pod wrażeniem.
Czekam na więcej. Ta "parka" szczególnie mnie zaciekawiła.
Dzięki dziewczyny :*

Iwi, jeszcze dłuższy odcinek? Nieee... co za dużo, to nie zdrowo;P Sądzę, że taka długość jest w sam raz na raz

Maite, czy to się Sebastianowi podoba, czy nie, jego żona weźmie sprawy w swoje ręce, czym będzie go doprowadzać do szewskiej pasji, ale o tym później ^^
Telka bardzo mi się podoba Ana Lucia wreszcie kończy z szarą myszką... zapowiada się ciekawie

Z niecierpliwością czekam na Veronice i Franka !
Odcinek jest fantastyczny a chARKATER any bardzo mi sie podoba i mam nadzieje ,ze taka już zostanie bynajmiej pzy nim A Sebastian zobaczy jaka ma piękną ,urocza i mądrą żone predzej czy pózniej a moze jeśli koło nie pojawi sie jakiś nowy adorator Czekam na kolejny:)
Widzę że pojawiła się kolejna świetna telenowela gdy mnie nie było.
Ana Lucia jest świetna zmieniła się z szarej myszki w kocice. Dobrze że nie słucha nauk swojej matki "kobieta powinna być uległa itd.". Jej mąż jest okropny i obrzydliwy, nie znoszę takich typków.
Kiedy będzie kolejny odcinek?
Czy świetna, to się dopiero okaże
A co do nexta... już?
Początkowo miał być o kimś innym, ale zmieniłam nieco koncepcję;P

Odcinek 2.

Franco zatrzymał swój ukochany motocykl na podjeździe przed wielką, urządzoną z ogromnym rozmachem i przepychem hacjendą. Wspomnienie o latach, które tu spędził, było mu tak odległe, że wydawało się niemal snem, a on sam, mimo, iż był to jego dom rodzinny, nie pierwszy raz już czuł się tu jak intruz.
Powiesił kask na kierownicy i powoli zszedł z motocykla, kierując się w stronę wejścia. Decyzja o tym, by przyjechać tutaj była spontaniczna, jak wszystkie jego inne decyzje. Rzadko kiedy analizował sytuacje, rozważając wszystkie „za” i „przeciw” przed podjęciem ostatecznej decyzji. Zazwyczaj najpierw robił, a dopiero potem myślał. Tak było i z decyzją o ślubie jak i z decyzją o przyjeździe do rodzinnego domu. Bynajmniej jednak, wcale nie miał zamiaru sprowadzać się tu ze swoją do bólu szczerą i jak się okazało pazerną żoną. Chciał po prostu porozmawiać z matką, z którą od zawsze miał bardzo dobry kontakt i która zazwyczaj potrafiła pokazać mu zupełnie inne spojrzenie na sytuacje, w jakich się w danej chwili znajdował. Być może powinien z tym przyjść do ojca, na „męską rozmowę”, jednak ich relacje, kiedyś wprost idealne, teraz pozostawiały wiele do życzenia. Franco nie potrafił jednoznacznie określić, kiedy ich stosunki zaczęły się psuć, ale wiedział na pewno, że to przez ojca i na złość jemu wyprowadził się z domu z mocnym postanowieniem udowodnienia staruszkowi, że nie potrzebuje do szczęścia ani jego łaski, ani tym bardziej pieniędzy. Wiedział, że spotkanie z nim oznaczałoby kolejną awanturę, a na to nie miał teraz najmniejszej ochoty.
Kiedy stanął przed wielkimi dębowymi drzwiami, przeszklonymi wzorzystym szkłem, nie był do końca pewien, czy może wejść do środka ot tak, czy może raczej powinien zapukać. Ciągle miał klucze, ale zdawał sobie sprawę, że nie był tu mile widziany, zwłaszcza przez ojca. Nim położył dłoń na pozłacanej klamce, uśmiechnął się do siebie. Może to o to chodziło? Po prostu nie pasował do koncepcji ojca na temat jego jedynego spadkobiercy. Nigdy nie był potulnym synem, zamiast luksusowymi samochodami wolał jeździć starym motorem, poza tym w przeciwieństwie do rodziców, nigdy nie obnosił się z bogactwem, a zamiast pójść w ślady ojca i zostać przedsiębiorcą, wolał się ścigać – albo na torze, albo w wyścigach ulicznych, wszystko jedno gdzie, byle tylko czuć adrenalinę.
Cofnął rękę i wąskim chodnikiem ruszył za dom. Był absolutnie pewien, że jego matka wygrzewa się przy basenie. Nie pomylił się. Drobna kobieta o krótkich jasnych włosach i wciąż idealnej figurze, zajmowała jeden z dwóch leżaków. Pieniądze ojca i sprawna ręka chirurga plastycznego sprawiły, że zupełnie nie wyglądała na swój wiek.
- Dzień dobry, mamo – wykrztusił Franco, będąc już na tyle blisko, by mogła go usłyszeć, a jednocześnie na tyle daleko, by nie mogła uwiesić mu się na szyi. Nie chciał mieć na koszulce, tej całej masy specyfików, które z całą pewnością były na ciele kobiety.
- Franco! – Ucieszyła się szczerze, zdejmując ciemne okulary i mierząc syna uważnie. – Zmizerniałeś, biedaku. Zaraz powiem Rosie, żeby przygotowała twoje ulubione zrazy…
- Nie trzeba – zaprotestował, siląc się na uśmiech i usiadł na sąsiednim leżaku, wspierając przedramiona na kolanach i splatając dłonie w koszyczek. – Nie chciałbym spotkać ojca.
- Obaj jesteście niemożliwie uparci – westchnęła, przewracając teatralnie oczami. – Zupełnie nie rozumiem o co wam chodzi.
- Ja też tego nie rozumiem. Może po prostu obaj mamy sobie coś do udowodnienia? – zaczął zastanawiać się na głos. – A może mój młodzieńczy bunt nieszczęśliwie zbiegł się w czasie z jego kryzysem wieku średniego? – zagadnął nagle, wywołując salwę śmiechu u swojej rodzicielki. Wyciągnęła rękę w jego stronę i w czułym geście zmierzwiła jego gęste włosy. Mamo! – jęknął, przygładzając je z powrotem. – Nie mam już pięciu lat – dodał. W tej samej chwili złapała go pod brodę, zmuszając by spojrzał na nią. Wyrwał się i odwrócił szybko wzrok.
- Co cię trapi? – spytała kobieta, szczerze zatroskana. – Masz kłopoty – bardziej stwierdziła niż spytała, przyglądając mu się z matczynym zatroskaniem.
- Jeden wielki kłopot… – odparł, wstając z leżaka, po czym wsunął dłonie w kieszenie jeansów i podszedł do krawędzi basenu. – Kłopot, który nazywa się Verónica – dokończył, spoglądając przez ramię w stronę matki.
- Mówiliśmy ci z ojcem, że to nie jest dziewczyna dla ciebie i że dziecko to nie jest powód, żeby od razu się żenić.
- Chciałem być odpowiedzialny.
- Wiem – Usłyszał tuż za sobą, a chwilę potem poczuł dłoń matki na swoim ramieniu. Odwrócił się w jej stronę i spojrzał jej prosto w oczy, jakby szukając w jej spojrzeniu rozwiązania swoich problemów. – I jestem z ciebie dumna, ale jeśli męczysz się w tym związku, to nie ma sensu go ciągnąć. Zrozum to wreszcie.
- Powiedziała mi, że zaszła w ciążę tylko dlatego, bo chciała żyć jak królowa – powiedział, tępym wzrokiem wpatrując się w podłoże pod swoimi stopami. – Dzieckiem chciała sobie kupić dostatnią przyszłość, rozumiesz? – Uśmiechnął się kwaśno. – A teraz chce się rozwieść a dziecko oddać do adopcji.
- A ty? – spytała, a on spojrzał na nią osłupiały. – Czego ty chcesz? Może adopcja to dla tego malucha najlepsze wyjście – powiedziała, choć coś zupełnie innego cisnęło się jej w tej chwili na usta. Jednak pytanie syna, czy jest pewien, że to on na pewno jest ojcem, wydało jej się nie na miejscu. Verónica od początku jej się nie podobała, podczas gdy Franco zdawał się być w nią zapatrzony jak w obrazek. Wyglądało na to, że nadal nie chciał, przyjąć do wiadomości tego, z jaką kobietą się związał, choć przecież ona sama wyznała mu motywy swoich działań.
- Jak możesz tak myśleć!? – wrzasnął oburzony. – Przyszedłem do ciebie po radę, a ty… Nie oddam tego dziecka, rozumiesz? Nie oddam! Możesz…
- Franco! – weszła mu w słowo, chwytając go ramiona. – Staraliśmy się wychować cię na odpowiedzialnego człowieka i widzę, że nam się to udało – mówiła spokojnie. – Bierzesz odpowiedzialność za swoje czyny i nie ma w tym nic złego, ale w tym momencie bierzesz także odpowiedzialność za drugiego, małego, zupełnie bezbronnego człowieka i nie możesz być w tej kwestii egoistą. Nie kochasz Verónici, a ona nie kocha ciebie. Poza łóżkiem chyba nic was nigdy nie łączyło, prawda? – zagadnęła, a on wpatrywał się w nią bez słowa, zaskoczony jej bezpośredniością. – Chcesz, żeby to dziecko dorastało w takiej rodzinie? Żeby patrzyło jak z dnia na dzień nienawidzicie się coraz bardziej? Adopcja to może być dla niego jedyna szansa na normalny dom i kochającą rodzinę. Sam nie dasz sobie rady. Opieka nad dzieckiem to praca przez 24 godziny na dobę, a Verónica, skoro już teraz postanowiła o adopcji, najwyraźniej nie zamierza się nim zajmować.
- Dam radę i będę je kochał za nas oboje – zapewnił, starając się przekonać samego siebie. Kobieta położyła dłoń na jego policzku i uśmiechnęła się lekko. – Może znajdę kiedyś odpowiednią dziewczynę, a może Verónica zmieni zdanie, gdy po porodzie weźmie je w ramiona – mówił półgłosem, spoglądając gdzieś w dal, ponad głową matki. – Nie pozwolę, żeby obcy ludzie wychowywali moje dziecko – dodał, spoglądając kobiecie prosto w oczy.
- Jeśli tak postanowisz, pomożemy ci z ojcem, ale zastanów się, co tak naprawdę będzie dla tego malucha najlepsze.
- Powinienem chyba już iść – zakończył, cmokając kobietę w policzek, dostrzegłszy w wielkich tarasowych drzwiach sylwetkę ojca.
- Franco – jęknęła kobieta z niezadowoleniem, chwytając go za rękę. – Spróbujcie przynajmniej porozmawiać.
- Jeszcze nie teraz – szepnął, przykładając sobie dłonie matki do ust i wyciskając na nich pocałunek – Do zobaczenia – powiedział i ruszył w swoją stronę nawet nie patrząc w stronę ojca.
- Czego chciał? – spytał mężczyzna, odprowadzając syna wzrokiem.
- Porozmawiać – odparła Juliana, spoglądając na męża. – Mógłbyś wreszcie odpuścić i prozo mawiać z nim.
- Chciał życia na własny rachunek, więc niech sobie radzi – odparł mężczyzna, wsuwając dłonie w kieszenie eleganckich, ciemnych spodni.
- Andrés – jęknęła kobieta z dezaprobatą. – Franco kiedyś dorośnie do tego, by zainteresować się rodzinnym biznesem, ale teraz musimy go wspierać. To nasz syn...
- Raczej twój syn – przerwał jej mężczyzna z kpiącym uśmiechem na twarzy. – Ja nie mam i nigdy nie miałem syna.
Juliana zatrzepotała w zdziwieniu długimi rzęsami. Otworzyła usta, ale nim wydobył się z nich jakikolwiek dźwięk, Andrésa już nie było obok niej.

*

Wszystko szło zgodnie z jej planem. Juancho z dnia na dzień oddalał się od niej coraz bardziej. Teraz czekała tylko na dzień, kiedy jej mąż postanowi wyprowadzić się z ich wspólnego domu i ułożyć sobie życie na nowo z jakąś inną kobietą. Dokładnie tego chciała, choć na samą myśl o tym, serce ją bolało, a do oczu cisnęły się łzy. Ale ona przecież musiała żyć dalej. A przynajmniej spróbować jakoś w miarę normalnie funkcjonować. Musiała znaleźć pracę, choćby po to, by nie siedzieć w domu i nie użalać się na sobą. Siedzenie w czterech ścianach i rozmyślanie o tym, jakie to życie jest niesprawiedliwie, dobijało ją i tak naprawdę nie prowadziło do niczego. Chciała być między ludźmi i żyć chwilą. Tylko tyle jej pozostało, choć większość kobiet w jej sytuacji pewnie wolałaby siedzieć w zaciszu domowym z gorącą czekoladą, albo butelką dobrego, czerwonego wina, użalać się nad swoim marnym losem i po prostu czekać na ten sądny dzień. I każda z nich na jej miejscu, z pewnością kurczowo trzymałaby przy sobie swojego ukochanego mężczyznę, byle tylko nie być samą. Ona jednak za nic w świecie nie chciała dopuścić do tego, by jej ukochany Juan Carlos cierpiał przez nią. Pokochała go od pierwszego wejrzenia, z wzajemnością zresztą, a z każdym dniem ich miłość stawała się coraz większa. Ale życie nie było sprawiedliwe i w dość okrutny sposób zniszczyło jej marzenia o wielkiej szczęśliwej rodzinie. Musiała odseparować więc od siebie Juana, żeby przynajmniej jemu oszczędzić tego wszystkiego. Teraz pewnie był zły i rozgoryczony, ale kiedyś zrozumie i podziękuje jej za to. Kiedyś, kiedy jej już przy nim nie będzie…



Eillen dnia 17:14:05 18-08-11, w całości zmieniany 3 razy
Fajnie, ale szkoda, że znowu nie było jakieś rozmówki Franco kontra Veronica
Czekam na następny odcinek Kiedy się pojawi ?
Nie mam pojęcia. Urlop mi sie kończy jutro, więc odcinki pewnie będą pojawiać przy dobrym wietrze raz w tygodniu, na pewno nie częściej.
Dziś zacznę od końca, bo koniec całkowicie mnie wybił z tropu. Czy ja dobrze zrozumiałam? Wnioskuję, że Marissa jest chora i zostało jej tylko niewiele dni życia. To właśnie dlatego chce zniechęcić do siebie swojego męża, kosztem własnego szczęścia, bo przecież ona go kocha. Czy ona czasem nie za dużo od siebie wymaga?
Zaś Franco zdecydował się na rozmowę z rodzicami, a raczej matką, bo z ojcem nawet nie chce rozmawiać. Jednak podczas rozmowy zezłościł się jedynie, gdyż matka zaproponowała mu, że może lepszym wyjściem byłaby adopcja. Nawet przyznam jej rację, bo wtedy dziecko miałoby szansę na prawdziwą rodzinę. Ale Franco naprawdę zależy na tym dziecku dlatego nie odda go za nic. Chce sam wychować swojego syna bądź córkę. I za to go podziwiam i trzymam kciuki. Zobaczymy jak Veronica na to zareaguje.
Czekam na więcej.
Wszystko dobrze zrozumiałaś, a do czego to zaprowadzi, to nawet ja jeszcze nie wiem
Co do Veronici, to mogę powiedzieć jedynie tyle, że nie pozostawi swojemu mężowi wyboru, ale o tym za jakiś czas
Czyżby Juliana miała przygodę i jej ukochany syn był dzieckiem z nieprawego łoża? Chyba że inaczej można interpretować słowa "raczej to twój syn". Franco to odpowiedzialny chłopak, chociaż nie pochwalam zabaw w zakłady o czyjeś uczucie, ale ta Veronica to lepsze ziółko.
Marisa chcę odsunąć od siebie ukochanego. Dlaczego? Czyżby nie mogła mieć dzieci? W końcu była mowa o zniszczonym marzeniu o wielkiej rodzinie. Jej jeśli tak to popełnia ogromny błąd. Mam nadzieje, że powie mu o swoim problemie, znajdzie prace i nie będzie myślała o takich rzeczach. Tylko o szczęściu
Czekam na więcej!
Życzysz sobie poznać odpowiedzi na swoje pytania, czy wolisz żyć w nieświadomości? Ale jak odpowiem, to pisanie tego opowiadania przestanie mieć sens, więc lepiej będę milczeć ^^
Prosiłabym choć o małe wskazówki O i może zdradzisz o kim będziesz kolejny odcinek pisać?
Ok:) No to, po pierwsze, można inaczej interpretować słowa "to raczej twój syn" , po drugie, co do Marisy, nie chodzi o to, że nie może mieć dzieci, przeczytaj ostatnie zdanie
A co do następnego odcinka - pierwotnie miał być w pierwszym akapicie o Sarze, w drugim o SeAnie, ale właśnie wpadłam na pomysł rozmowy między Juancho i Marisą, więc to się może zmienić, aczkolwiek wcale nie musi ; )
No tak ostatnie zdanie, wbiłam sobie do głowy jedną myśl i nie dopuszczałam do siebie innej. Czasami jestem wyjątkowo oporna
O Sarze chętnie bym przeczytała jej losy, ale jakoś wątpię bym była fanką jej małżeństwa. Zdecydowanie po cichu mam nadzieje na kogoś trzeciego póki co
A kiedy będzie kolejny odcinek?
Ktoś trzeci to SMartina? Nie... chyba nie... nie wiem... rozważę to Jakieś konkretne propozycje?
Kolejny? Dopiero co był jeden i już mam dać następny? Na pewno nie dzisiaj, może w sobotę? A potem raz w tygodniu, bo urlop mi się kończy i mój czas wolny zostanie znów ograniczony do minimum
Do soboty mogę poczekać. Chociaż chętnie bym przeczytała dzisiaj! Jednak uruchomię w sobie moją cierpliwość
PS. Zapraszam na odcinek PKW


Odcinek 3.

Juan wrócił do domu wcześniej niż początkowo zamierzał. Marisa spała skulona na kanapie z książką w ręku. Podszedł do niej i delikatnie wysunął ją spod jej dłoni, uważając by nie obudzić żony i jednocześnie nie zamknąć książki. Zerknął na okładkę i uśmiechnął się do siebie. „Rozważna i romantyczna”. Nie był w stanie zliczyć, ile razy już widział żonę, zaczytaną w tej powieści. Za każdym razem czytała ją z takim samym zapałem, a oglądając ekranizacje, zawsze twierdziła, że są do niczego i nie oddają nawet w połowie tego, co chciała przekazać swoim czytelnikom autorka.
- Rozważna i romantyczna – szepnął Juan, przenosząc wzrok z okładki na swoją żonę. Te dwa słowa idealnie pasowały do Marisy i może właśnie dlatego pokochał ją całym sercem? Uczucie, które ich połączyło, było jak grom z jasnego nieba. Zanim ją poznał, nigdy nie sądził, że można kochać tak mocno i być gotowym poświęcić dla drugiej osoby dosłownie wszystko. Stali się nierozłączni jeszcze w szkole średniej, a kiedy po maturze, na przekór wszystkim, zdecydowali się na ślub, wierzyli, że ich miłość przetrwa wszystko. Czyżby teraz miało się okazać, że oboje się wtedy pomylili?
Szukając czegoś, czym mógłby zaznaczyć stronę, na której Marisa skończyła czytać, zerknął na tekst. Sam nie wiedział czemu spośród wielu wersów w oczy rzuciły mu się akurat te dwa zdania:
- „Być może moje uczucia są silniejsze. Silniejsze niż moja wiara w nie.” – przeczytał szeptem i usiadł na skraju kanapy, zastanawiając się nad sensem tych słów. Może faktycznie tak było? Może przestali wierzyć, że ich miłość może trwać do końca świata? Nie mogli przecież tak z dnia na dzień stać się sobie zupełnie obojętnymi i przestać się kochać.
Westchnął ciężko, patrząc na zmęczoną, bladą twarz swojej żony. Odłożył książkę na stolik, kładąc ją otwartą, grzbietem do góry i poszedł po koc, którym delikatnie okrył Marisę. Mruknęła coś przez sen, ale nie otworzyła oczu, więc przykucnął obok kanapy i wierzchem dłoni delikatnie dotknął jej twarzy, utwierdzając się tylko w przekonaniu, że to zupełnie niemożliwe, że ich miłość, tak po prostu się wypaliła.
- Juan? – Dobiegł go jej zmęczony głos.
- Przepraszam, nie chciałem cię obudzić… – szepnął, gładząc jej włosy w czułym geście. Nie miała serca znów go atakować i robić mu awantur. Były chwile, kiedy miała ochotę powiedzieć mu o wszystkim i pozwolić, by pocieszał ją, kołysząc w swoich silnych ramionach i ta bez wątpienia do takich należała. Jednak zaraz potem pojawiały się myśli, że skoro może mu oszczędzić tego wszystkiego, to zrobi to. Za wszelką cenę. – Dlaczego wszystko się tak skomplikowało? – spytał, wpatrując się w jej duże oczy. – Co się z nami stało, Mari? – Chwycił jej szczupłą dłoń między swoje i utkwił wzrok w złotej obrączce na jej palcu, a pytanie, które przed chwilą zadał, zawisło nad nimi niczym gilotyna. – Może powinniśmy spróbować to naprawić…
- Naprawić? – prychnęła, podnosząc się z kanapy. – Tu już nie ma czego naprawiać – dodała, kierując się w stronę kuchni. Święcie wierzyła w te słowa, choć z zupełnie innych powodów, niż mu się mogło wydawać. – To koniec, Juan.
- Jak możesz? – spytał, stając tuż za nią. Czuła na szyi jego oddech, jednak nie dotykał jej. – Naprawdę nic już do mnie nie czujesz? Tak po prostu?
Zacisnęła mocno powieki, by powstrzymać łzy. Jak miała mu powiedzieć prosto w oczy, że go nie kocha? Jak miał jej uwierzyć, skoro ona sama nie była w stanie sobie tego wmówić?
- Mari – szepnął jej wprost do ucha, chwytając ją za ramiona, ale wtedy wyrwała mu się.
- Zostaw mnie – syknęła, spoglądając na niego z bólem. – Byliśmy młodzi i głupi…
- Kochaliśmy się – wszedł jej w słowo.
- Właśnie! Masz rację – mówiła, wbijając szczupły palec w jego tors. – Kochaliśmy się. Czas przeszły.
- Co się z tobą dzieje? – spytał, niczego nie rozumiejąc. – Nie w takiej kobiecie się zakochałem. Zupełnie cię nie poznaję, Mari.
- A może nigdy tak naprawdę mnie nie poznałeś? – zagadnęła, po czym odwróciła się na piecie, nie mogąc znieść jego pełnego bólu spojrzenia, ale wtedy chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie, po czym wycisnął na jej ustach namiętny pocałunek. Początkowo, chciała mu się wyrwać, ale gdy poczuła jego język w swoich ustach, przestała się szarpać. Przylgnęła do niego całą sobą i wplatając dłonie w jego gęste włosy z całej siły oddała pocałunek. Ostatni raz, przemknęło jej przez głowę, a oczy zapiekły ją od wzbierających pod powiekami łez.
- Mari… – mówił spokojnie, oparłszy czoło o jej czoło, ciągle trzymając jej drobną twarz w swoich dłoniach. – Możesz wmawiać mnie i sobie, że nic już do mnie nie czujesz, ale pocałunki nie kłamią – spojrzał w jej w oczy. Były puste. Zimne i nieobecne. Zupełnie mu obce, jakby nie należały do dziewczyny, z której ślubował przed bogiem i rodziną miłość do końca życia.
- Powinieneś przenieść się do pokoju gościnnego – powiedziała, odsuwając się od niego. Wiedziała, że Juan tak łatwo nie odpuści i uznała, że czas sięgnąć po nieco bardziej drastyczne środki.
- Masz kogoś? – zatłukło mu się w głowie i nim się spostrzegł wypowiedział to na głos. Żadne inne logiczne wytłumaczenie zachowania Marisy nie przychodziło mu w tej chwili do głowy.
- Czy ja kogoś mam? – wybuchła. – To ty znikasz z domu na całe dnie! Myślisz, że jednym pocałunkiem i paroma czułymi słówkami wymażesz z naszego życie te wszystkie miesiące, kiedy żyliśmy obok siebie? To tak nie działa!
- Dość! – uciął. – Mam tego cholernie dość! Rozumiesz? – wykrzyczał jej w twarz, zupełnie nie rozumiejąc o co jej chodzi. W jednej chwili oddawała pocałunek, i był pewien, że było to najprawdziwsze i zupełnie szczere, a w następnej kazała mu przenosić się do pokoju gościnnego. – Zastanów się czego chcesz i jak dojdziesz do jakichś wniosków, to daj znać – zakończył i wyszedł z mieszkania, trzaskając za sobą drzwiami.

*

Siedziała za biurkiem, analizując sprawozdania finansowe swojej firmy za ostanie półrocze, jednak nie potrafiła skupić się na pracy. Właśnie. Ostatnie półrocze. Tyle zmieniło się w jej życiu w tym czasie. A może wcale nie tak dużo? Firma zaczęła wreszcie przynosić zyski, a ona zmieniła tylko stan cywilny. Z Sary Fernández stała się Sarą Fernández Roca choć prawie w ogóle nie używała nazwiska męża. Tak naprawdę nie znosiła zmian. Jedyną, jakiej w tej chwili pragnęła, była chęć posiadania dziecka, choć zdawała sobie sprawę, że to wywróci cały jej poukładany świat do góry nogami. Ale nie martwiła się tym wcale. Miała przecież przy swoim boku Martina, a wiedziała, że on jej nigdy nie zawiedzie. Znali się od dziecka. Był jej najlepszym przyjacielem i powiernikiem jej sekretów. Będąc jeszcze nastolatką, to do niego zawsze przychodziła zwierzać się ze swoich problemów, żalić po kolejnych kłótniach z rodzicami. Jemu też opowiadała o swoich miłościach i facetach na jedną noc. A on zawsze słuchał jej cierpliwie i zawsze znajdywał jakieś rozwiązanie jej problemów, niezależnie od tego, jakiej sfery jej życia dotyczyły. Martin Roca. Przystojny, inteligentny, odpowiedzialny, barman. Idealny dawca genów dla jej potomka – jeszcze do niedawana właśnie tak o nim myślała, ale teraz… Teraz zastanawiała się dlaczego do tej pory nie udało się jej zajść w ciążę, choć miesiąc w miesiąc tak usilnie próbowali to zmienić.
Sięgnęła po test ciążowy z nadzieją, że tym razem zobaczy tam dwie wyraźne kreski.
- Cholera! – zaklęła, ciskając testem do kosza i ukryła twarz w dłoniach. Coraz częściej dochodziła do wniosku, że nie jest jej pisane posiadanie potomstwa.
- Wygrałyśmy! – Do jej gabinetu, jak zwykle bez pukania, wparowała śliczna, drobna blondynka o twarzy nastolatki. – Sarita! Słyszysz? – Sara podniosła na nią zmęczony, zatroskany wzrok. – Co się dzieje? – zaniepokoiła się blondynka, siadając na wprost Sary. Ta tylko westchnęła, wspierając brodę na splecionych dłoniach.
- Co wygrałyśmy? – spytała, siląc się na uśmiech.
- Znów nie wyszło? – odpowiedziała pytaniem blondynka. Bardziej istotne niż news z jakim przebiegła, było to, co trapiło jej szefową. Nie trudno było domyśleć się, co sprawiło, że jej twarz wyglądała, jakby przed chwilą zdjęto ją z krzyża.
- Czy cała firma wie już o moich…– zawiesiła na chwilę głos, szukając odpowiednich słów. Macierzyńskich planach? – zagadnęła nagle Sara.
- Nikomu nic nie mówiłam! – zaprotestowała gwałtownie blondynka. – Przysięgam! – zapewniła, kładąc prawą dłoń na sercu, a lewą unosząc na wysokość twarzy.
Sara wstała zza biurka i nerwowo przeczesała długie, ciemne włosy palcami, wpatrując się w panoramę miasta, malującą się za wielkim oknem.
- Ale wiesz – podjęła po chwili blondynka – wyszłaś z mąż tak nagle, za jakiegoś barmana…
Ludzie plotkują. Na początku mówili, że chciałaś odreagować swój poprzedni związek i może przypadkiem zaszłaś w ciążę z tym, cytuję, łachudrą. No ale, że nie urósł ci brzuch, a twoja rodzina nie powiększyła się w żaden tajemniczy sposób o kolejnego członka, to zaczęli mówić, że może to było dziecko Artura, którego on się wyparł. Dał ci pieniądze na aborcję, ale ty za jego pieniądze zamiast usunąć ciążę, kupiłaś sobie pierwszego lepszego faceta, żeby nie zostać panną z dzieckiem, a potem z tego całego stresu i przepracowania poroniłaś, a teraz głupio ci wykręcić się z tego małżeństwa, bo wyszłoby na jaw, że to nie było z miłości… – urwała, uświadomiwszy sobie, że gdyby brunetka mogła zabijać wzrokiem, to nie żyłaby już od dobrych kilku minut.
Sara uśmiechnęła się kwaśno. Zawsze bawiły ją plotki, które rozsiewali na jej temat jej pracownicy, a Clara była doskonałym informatorem. Teraz jednak wcale nie było jej do śmiechu.
- Chciałam ci tylko powiedzieć – zaczęła Clara, podnosząc się z fotela – że wygrałyśmy ten przetarg i będziemy jedynym podwykonawcą „Grupo Bosque” w kraju. Tu masz papiery, które przysłali – przesunęła po blacie biurka w stronę Sary plik dokumentów. – A jutro w południe masz spotkanie z ich prezesem. Zmienili teraz nazwę, ale siedzibę mają pod starym adresem.
Sara omiotła wzrokiem teczkę, w której znajdowały się przyniesione przez Clarę dokumenty. W oczy rzuciło się jej tylko jedno. Nowa nazwa firmy „Grupo Vázquez”…



Eillen dnia 11:57:27 20-08-11, w całości zmieniany 1 raz
Rozumiem Marissę, ale nie jestem pewna czy jej sposób na przeżywanie choroby jest tak świetny jak jej się wydaje. Ok, on (nie) przestanie jej kochać, ale uraz pozostanie, a kiedyś wszystko się wyda, nawet podczas spraw rozwodowych, bo na razie to małżeństwo tylko ku temu zmierza.
Franco jest odpowiedzialny, nawet zbyt odpowiedzialny. Ma rację, że nie chce oddawać dziecka do adopcji, to jego krew, o ile podejrzenia jego matki się nie potwierdzą. Nie rozumiem Veronici, nie potrafiłabym porzucić własnego dziecka, dlatego w tej kwestii jestem zdecydowanie po stronie Franca.
Sara i jej chęć posiadania dziecka. Za bardzo się starają, niedługo seks zacznie być dla nich przykrym obowiązkiem w dni płodne, a to też nie wróży dobrze na przyszłość. Uwiodła mnie postać Clary, tak firmowa plotkareczka, która zawsze wszystko wie.
Czekam na więcej, Aguś.
Ja tu potrzebuję Veronicy i Franca ! Teraz, zaraz, natychmiast !!!!!!!!!!

Proszę, proszę, proszę...
Z małym opóźnieniem, ale jestem.
Historia Marisy mnie bardzo wzrusza. Kobieta dręczy własną siebie. Chce sprawić za wszelką cenę, żeby Juan się w niej odkochał. A on uparcie dąży do tego, by ich uczucia ponownie się odrodziły. Gdy ją pocałował zdawało się, że już wszystko będzie dobrze. Jednak Mari nadal stoi przy swoim. Przecież gdyby mu wyznała prawdę o swojej chorobie to przynajmniej nie musiałaby przeżywać tego sama, miałaby w nim oparcie, miłość i czułość. A tak? Musi sama cierpieć i przez to coraz trudniej będzie znosiła swoją chorobę. Biedaczka, sama się katuje. A Juan mimo, że chciałby naprawić ich małżeństwo to już nie wie jak - po prostu brakuje mu siły i cierpliwości. Ale może jednak??
Zaś Sara za wszelką cenę chce zajść w ciążę, a tu nadal nic. Jest zdesperowana i równocześnie załamana. Może za bardzo się stara? O ile coś takiego jest możliwe.
No i niespodzianka. Jutro będzie miała spotkanie z Sebastianem, tak?? Mężem Any Lucii.
Sin, co do Clary, to na razie nie przewidywałam dla niej niczego więcej, ale kto wie

Figielek póki co nie ma opcji, żebym napisała coś w V&F, bo strasznie kiepsko idzie mi pisanie z usztywnionym paluchem...

Maite - Sara rzeczywiście spotka się z Sebastianem

Dzięki Wam za komentarze :* Next postaram się dodać w piątek wieczorem, ale niczego nie obiecuję, a już zwłaszcza teraz, kiedy dziobie po klawiszach właściwie jedną łapką
Czytam. Kocham tą obsadę, Levyrroni
Mam nadzieję, że w przyszłym odcinku zajdzie między nimi jakaś czułość w postaci np. pocałunku Albo zgrywania przed kimś udanej parki. No nie wiem.

Teraz trochę o parach:

Marisa i Juancho - ich historia po odcinku trzecim zrobiła się bardzo wzruszająca, uwielbiam tą parę, mam nadzieję, że choćby przez przypadek Juan dowie się o chorobie żony.

Sara i Martin - szkoda, że Sara nie może zajść w ciąży, byłoby ciekawie gdyby z przyjaźni ich związek przekształcił się w miłość..

Veronica i Franco - ona wkurzyła mnie na samym początku, szkoda mi Franca, podziwiam go za jego decyzję o wychowaniu dziecka, miejmy nadzieję, że Veronica rozmyśli się i nie odda dziecka.

Ana Lucia i Sebastian - moi ulubieńcy, kibicuję im bardzo mocno, żeby w końcu stali się prawdziwym małżeństwem, Sebastian jest dokładnie taki jak o nim napisałaś, czyli mimo aroganckiego i chamskiego zachowania jest bardzo pociągający, a Ana Lucia nareszcie wzięła się za siebie, życzyłabym jej, żeby stała się bardziej pewna siebie i bardzo atrakcyjna dla męża, aby Sebastian zaczął ją szanować i przestał zdradzać. Tak pewnie będzie na samym końcu telenoweli

Nie mogę się doczekać kolejnego odcinka. Mam nadzieję, że między Sebastianem i Sarą do niczego nie dojdzie, bo już tutaj wyobrażam sobie najczarniejsze scenariusze, ale jestem dobrej myśli co do kolejnego odcinka. Więcej Levyrroni

Pozdrawiam
Witam w moich skromnych progach
Levyrroni już w następnym odcinku, ale na pocałunki i czułości trzeba będzie jeszcze trochę poczekać
A propos Levyrroni i filmików w pierwszym poście. Pocałunki Any Lucii i Sabstiana, rozmowy i płacz będą w telce czy fragmenty są przypadkowe?

Brillantez dnia 19:29:03 24-08-11, w całości zmieniany 1 raz
Szczerze? Na początku były przypadkowe. Jak robiłam te filmiki, to miałam w głowie ledwie ogólny zarys, ale z czasem wszystko mi się ładnie zaczęło układać więc na dziś mogę powiedzieć, że większość na pewno będzie miała miejsce
W takim razie bardzo fajnie A mogłabyś zdradzić jak to będzie z wszystkimi parami? Poznają się? Będą mieli jakieś romanse, sprawy miedzy sobą?
Powiem ogólnie, żeby nie spoilerować za dużo, bo może niektórzy wolą nie wiedzieć, że losy bohaterów z pewnością będą się ze sobą przeplatać, niektórzy się z sobą znają inni dopiero się poznają... trochę zamieszania będzie, jak to w telenoweli
Na początku myślałam, że będzie coś łączyło Sarę i Sebastiana, ale Sara taka nie jest... Przynajmniej mi się tak wydaje. W takim razie może się zaprzyjaźni z Aną Lucią... Mam nadzieję, że niedługo się przekonam! I wiem, że się powtarzam, ale czekam na Levyrroni <3


Odcinek 4.

Tak jak przypuszczała, Sebastián nie był zachwycony jej obecnością w firmie, ale słowo się rzekło. Choć sama zaczynała mieć wątpliwości, czy dobrze postąpiła, postanowiła, że nie da mu tej satysfakcji i nie wycofa się. Szczęk otwieranych drzwi wyrwał ją z rozmyślań.
- Wzywała mnie pani? – spytał wysoki, postawny brunet, zamykając za sobą drzwi sali konferencyjnej. – Arturo Chavez…– urwał, gdy urocza, jak mu się wydawało, kobieta, siedząca za wielkim szklanym stołem, na chwilę oderwała wzrok od zalegających na blacie papierów i spojrzała na niego przyjaźnie. Gdy zbliżył się do stołu, wstała i wyciągnęła drobną dłoń w jego stronę.
- Ana Lucía Vázquez – przedstawiła się, ale on doskonale wiedział już kim była. „Upartą dziwaczką”, z którą musiał dzielić życie jego najlepszy przyjaciel. Nie znał jej przecież jeszcze, a i tak miał już o niej zupełnie inne zdanie niż Sebastián. Doszedł do wniosku, że jego kumpel był głupkiem, nie dostrzegając, jaki skarb ma pod nosem. – Dziękuję, że pan przyszedł. Proszę usiąść. – Wskazała miejsce po przeciwnej stronie stołu, ale on, tak jak wymagały tego podstawy savoir vivre’u, poczekał, aż ona usiądzie i dopiero potem sam zajął miejsce, które mu wcześniej wskazała. – Chcę wprowadzić tu pewne zmiany. Zaczniemy od zatrudnienia nowej sekretarki – powiedziała, wyrywając go z zamyślenia. Odchylił się wygodnie na krześle, a kąciki jego ust uniosły się w lekkim uśmiechu. Nie mógł się na nią napatrzeć. Diablica o twarzy anioła, pomyślał. W dodatku nie była wcale taka głupia za jaką miał ją jej mąż. – Jest pan szefem działu kadr – kontynuowała – więc wie pan, jakie kwalifikacje powinna mieć asystentka prezesa, prawda? – spytała, spoglądając na niego spod długich gęstych rzęs i przez chwilę wyglądała jak mała dziewczynka, która w sklepie z zabawkami dostrzegła właśnie na jednej z półek wymarzoną lalkę.
- Owszem, wiem – powiedział spokojnie, a jego aksamitny głos i świdrujące spojrzenie sprawiły, że przez jej ciało przebiegł dreszcz. Serce zatrzepotało jej w piersi tak, jak trzepotało, gdy pierwszy spotkała Sebastiána. Spojrzała w jego ciemne, prawie czarne oczy, a potem przesunęła wzrok na jego umięśniony tors, którego zarys wspaniale uwydatniała blado niebieska, jedwabna koszula jaką miał na sobie. Szybko jednak odgoniła od siebie natrętne myśli, które zaczęły kłębić się w jej głowie i wróciła do sedna sprawy.
- Więc wie pan również, że obecna asystentka mojego męża takowych nie posiada. – Przesunęła w jego stronę teczkę osobową kobiety, o której rozmawiali. – Na jakiej podstawie została zatrudniona? – spytała, choć dobrze znała odpowiedź, ale nie dane było jej usłyszeć tego z ust Arturo, bo do sali wparował wściekły Sebastián.
- Co tu się, do cholery, dzieje? – wrzasnął, trzaskając za sobą drzwiami. – Zostaw nas samych – zwrócił się do Arturo. Mężczyzna spojrzał niepewnie najpierw na przyjaciela, a potem na jego żonę. – Zostaw nas! – powtórzył Sebastián znacznie głośniej niż poprzednio, gdy Arturo posłał mu pełne dezaprobaty dla jego zachowania spojrzenie. – No już! – ponaglił go, a Chavez wstał niechętnie i skierował się w stronę drzwi.
- Proszę wypłacić obecnej asystentce dwumiesieczną odprawę, wydać jej świadectwo pracy i rozpisać nowy konkurs na to stanowisko. – Usłyszał jeszcze zanim wyszedł. Skinął Anie potakująco i wyszedł, zostawiając ją „na pożarcie wściekłemu lwu”.
- Co ty wyprawiasz? – warknął wściekły Sebastián, nie czekając nawet, aż Arturo zamknie za sobą drzwi.
- Właśnie sprawdzam predyspozycje twojej asystentki, panny… – zawiesiła na chwilę głos i spojrzała na okładkę akt, by odczytać z niej nazwisko. – Celeste Gonzales.
- Są wystarczające – powiedział krótko Sebastián, naiwnie licząc, że zdoła uciąć tym tą, jego zdaniem, bezsensowną dyskusję.
- Właśnie widzę. Jej jedynym atutem jest chyba jej uroda, choć jak na mój gust i ta kwestia jest co najmniej dyskusyjna – rzuciła kąśliwie, posyłając mężowi mordercze spojrzenie. – W każdym razie kwalifikacji, to ona nie ma żadnych.
Sebastián zaczął nerwowo chodzić od ściany do ściany, na zmianę to przeczesując dłonią włosy, to znów gładząc się w zamyśleniu po brodzie pokrytej kilkudniowym zarostem. W końcu zatrzymał się na wprost swojej żony i zmroził ją wzrokiem. Chciał coś powiedzieć, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. Nie chodziło mu wcale o los Celeste, ale o to, by mieć ostatnie słowo. Tym razem jednak należało ono do jego żony. Przymknął na chwilę powieki i opuścił głowę, a kąciki jego ust mimowolnie uniosły się w lekkim uśmiechu.
Pierwszy i ostatni raz ze mną wygrałaś, pomyślał, spoglądając w jej ciemne oczy. Były teraz zupełnie inne, niż kiedy patrzył w nie w urzędzie stanu cywilnego, wsuwając jej na palec złotą obrączkę. Wtedy była wystraszoną, niepewną siebie szarą myszką, a teraz wydawało się, że wszystkie jej negatywne cechy zniknęły, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Stała się teraz odważną kobietą, gotową walczyć o to, co jej się należy. Nie uciekała już wzrokiem przed jego spojrzeniem, nie miotała się jak ryba bez wody, gdy do niej mówił. Nie była już tą Aną, którą poślubił.
- Długo jeszcze będziesz się tak na mnie gapił? – dobiegł go jej głos. Nie odpowiedział tylko odwrócił się na pięcie i wyszedł, udając się wprost do gabinetu Arturo.
- Co ty odpierdalasz? – ryknął, a Chavez roześmiał się w głos. – Bawi cię bratanie się z wrogiem?
- To nie jest twój wróg, tylko twoja żona – odparł spokojnie. – W dodatku bardzo piękna kobieta – dodał, uśmiechając się w rozmarzeniu.
- Omotała cię tymi swoimi maślanymi spojrzeniami – stwierdził Sebastián z pogardą. – Jest w tym dobra – dodał, napełniając dwie szklanki lodem i szkocką.
- Ma o wiele więcej walorów niż ci się wydaje – odparł Arturo, spoglądając przyjacielowi w oczy, kiedy ten podawał mu szklankę z alkoholem. – Naprawdę tego nie widzisz?
- Chyba uderzyłeś się w głowę, bo gadasz głupoty – powiedział Sebastián, zastanawiając się w duchu nad uwagą przyjaciela o domniemanych walorach jego żony. – Jeśli będziesz jej pomagał – dodał po chwili – wylecisz z tej firmy z wielkim hukiem. I nie będzie miało dla mnie znaczenia, że jesteś dla mnie jak brat.
- Opamiętaj się, Vázquez – odparł Arturo, szczerząc zęby od ucha do ucha. – Jeśli to miał być szantaż, to niezbyt ci wyszedł. Zresztą postaw się w mojej sytuacji. Ona tak samo jak ty, jest właścicielem tej firmy i w każdej chwili może mnie zwolnić, a już zwłaszcza, jeśli odmówię współpracy…
Sebastián teatralnie wywrócił oczami. Zwolniła już sekretarkę. Kto wie do czego jeszcze gotowa była się posunąć, byle postawić na swoim i dać mu nauczkę.

Franco wrócił do domu z mętlikiem w głowie. Matka, jak zwykle, pokazała mu zupełnie inny punkt widzenia na problem z jakim do niej przyszedł. I w jednym musiał przyznać jej rację – dziecko powinno wychowywać się w kochającej się rodzinie, ale z drugiej strony… kto mógłby kochać je bardziej niż własny ojciec?
Westchnął ciężko, przekręcił klucz w drzwiach i wszedł do mieszkania. Jak zwykle, obiadu nie było. Verónica nie zaprzątała sobie głowy takim prozaicznymi czynnościami, jak sprzątanie czy przygotowywanie posiłków. Była wprost stworzona do roli księżniczki, wokół której wszyscy chodzą na paluszkach, potulnie wykonując każde jej polecenie.
Spojrzał na zdjęcie przytwierdzone magnesem do lodówki, z którego uśmiechała się do niego jego piękna żona. Kiedy ją poznał, nic nie wskazywało na to, że okaże się taką harpią. Powinien obić Juanowi gębę za to, że wpakował go w takie szambo. Założyli się tak, jak już nieraz się zakładali. Miał tylko uwieść czerwono włosą, zadziorną kelnereczkę, a tymczasem naprawdę się w niej zadurzył. Zaczęli się regularnie spotykać, a on coraz częściej dochodził do wniosku, choć nadal daleko mu było do mówienia o wielkich uczuciach, miłości od pierwszego wejrzenia i do końca życia i tym podobnych pierdołach, że z nią mógłby spróbować zbudować pierwszy raz w swoim życiu poważny, dojrzały związek. Nim jednak podjął decyzję, los sam zdecydował za niego. Dzień, kiedy oświadczyła mu, że spodziewa się jego dziecka pamiętał doskonale. Poczuł się wtedy, jakby cały świat zwalił mu się na głowę. Szybko jednak wziął się w garść i wbrew woli rodziców podjął decyzję o ślubie. Verónica była zachwycona, gdy powiedział, że się z nią ożeni. W końcu nie miał zbyt dobrej opinii, a na pewno nikt nie posądzałby go o to, że będzie gotów wziąć na swoje barki odpowiedzialność za swoje wybryki i chwilowe kaprysy. Bo tylko tak mógł nazwać swój związek z Verónicą. Na początku wszystko układało się w miarę dobrze, ale z czasem jego żona zaczęła powoli odsłaniać swoje prawdziwe oblicze i w końcu wygarnęła mu wszystko w twarz. Być może ślub z nią to rzeczywiście był błąd, jak uważali jego rodzice, jednak nie miał zamiaru popełnić kolejnego i pozwolić Verónice na oddanie ich dziecka do adopcji.
Dochodzący z sypialni rumor, skutecznie wyrwał go z rozmyślań. Kiedy wszedł do pokoju, zobaczył Verónicę, pakującą walizki.
- Co ty robisz? – spytał, starając się zachować spokój.
- Nie widzisz? Pakuję się. Powiedziałam ci już przecież, że to nie ma sensu…
- Nie będę tego słuchał – wszedł jej w zdanie, a ona tylko wzruszyła ramionami, ani na sekundę nie przerywając wrzucania rzeczy do walizki.
- To już chyba wszystko – powiedziała po chwili, rozglądając się po ich sypialni, a raczej pokoiku, w którym spali na jakimś starym, skrzypiącym, jednoosobowym łóżku, będącym jedynym obok dwudrzwiowej szafy, meblem w tym pomieszczeniu . – Przyjadę po rzeczy po pracy – dodała, zamykając walizkę – i już więcej nie będziesz musiał mnie oglądać – zakończyła, patrząc mu w oczy. Miała ochotę pocałować go, a nawet przespać się z nim na odchodne, bo kochankiem był wspaniałym, ale nie sądziła by w zaistniałej sytuacji zgodził się na to. Przygryzła wargę i uśmiechnęła się lekko na samo wspomnienie tego, co potrafili wyprawiać w łóżku.
- Co cię tak bawi? – spytał.
- Wspominam stare czasy – mruknęła, kierując się w stronę kuchni.
- Nie pozwolę ci teraz odejść – powiedział stanowczo, chwytając ją za nadgarstek i przyciągając do siebie.
- Nie jesteś moim panem i władcą! – krzyknęła, usiłując się wyszarpnąć, ale trzymał ją zbyt mocno. – Nie będziesz mi rozkazywał!
- A ty nie będziesz sama decydować o losie tego dziecka. – Spojrzał znacząco na jej wciąż jeszcze płaski brzuch. – To także moje dziecko! – wysyczał jej w twarz, nie starając się nawet ukryć narastającej wściekłości. Verónica jednak pozostała zupełnie niewzruszona i tylko teatralnie przewróciła oczami, wzdychając ciężko. Nie miała ochoty, słuchać jakichś umoralniających tekstów. Jej plan na życie był dość jasny i prosty i nie było w nim miejsca na żadnego małego, rozwrzeszczanego, różowego bachora. – Możesz mnie nie kochać, możemy się rozstać – zaczął po chwili Franco już prawie zupełnie spokojnie – ale dopóki nosisz pod sercem moje dziecko, nie spuszczę cię z oka. Możesz też zrzec się praw rodzicielskich, ale ja nie oddam naszego dziecka obcym ludziom. Rozumiesz? – zakończył, powoli zwalniając uścisk na jej nadgarstku. Chciał być ojcem dla tego dziecka i tego jednego był w tej chwili absolutnie pewien. Jeśli będzie trzeba, pójdzie nawet do ojca, prosić, by przyjął ich pod swój dach. Byle tylko Verónica została i zdecydowała się urodzić.


Ana Lucia jeszcze bardziej stawia się mężowi. Skończyło się panowanie Sebastiana, teraz czas na Anę. Podoba mi się ona taka odmieniona Wyraźnie wpadła w oko Arturowi, a on jej. Gdyby coś z tego było pewnie wtedy dopiero Sebstian dostrzegłby jaką ma przy sobie piękną i inteligentną kobietę. Spoglądając na to z innej strony to jego zachowanie odmieniło żonę. Jakby się dogadali i pokochali tworzyliby piękną parkę Stwarzam właśnie Traumę Vázquez albo Team Ana Lucía y Sebastian Kocham ich

Poza tym bardziej się spodziewałam po Sebastianie jakiegoś romansu, a widać, że to u Any w gabinecie coś się święciło Czekam na rozwój akcji.

Nadal podziwiam Franca, to wspaniale, że chce zatrzymać dziecko. Będzie dobrym ojcem, bo odpowiedzialnym. Veronica jest okropna, strasznie płytka i egoistyczna, żeby jej się odmieniło...

Kiedy można się spodziewać nowego odcinka? Czekam na niego z niecierpliwością.
Brillantez możesz mnie wpisać na członka Teamu

"Uparta dziwaczka" pokazała pazurki, doprowadzając tym samym męża do wrzenia. Prawie mi go szkoda Żartuję. Jestem ciekawa jak dalej zachowa się Arturo, biedaczek jest pomiędzy młotem a kowadłem.
Veronica i Franco, kocham ich słowne przepychanki, ale ona działa mi na nerwy. Czy ta dziewczyna zna słowo "sumienie"? Bo raczej mi na to nie wygląda.
Ja podstawiam sobie kogoś innego za Franca, to zaczynam go lubić. Rób tak dalej
Czekam

Brillantez możesz mnie wpisać na członka Teamu

Dobrze Będziemy pisać pod każdą odpowiedzią w tym temacie "Team Ana Lucía y Sebastian" na kolorowo i pogrubioną czcionką Co Ty na to?

Team Ana Lucía y Sebastian
Spoko :p

Team Ana Lucía y Sebastian
Ja również z góry polubiłam Anę Lucię i Sebastiana i mam to samo zdanie, że gdyby się jakoś pogodzili to tworzyliby naprawdę piękną parę, ale jak narazie się raczej do tego nie zanosi.
Kobieta wzięła sprawę w swoje ręce i nie zamierza już być tą szarą myszką co niegdyś. Spokojnie można ją określić mianem - bizneswomen. Sebastian na jej słowa całkiem się zatkał i nie wiedział nawet co powiedzieć. Zaś jego najlepszy przyjaciel był zauroczony wręcz jego żoną i miał w zupełności rację. Szkoda, że Sebastian nie potrafi zauważyć jak cudowną żonę ma u swojego boku.
Jestem dumna z Franco. Wspaniale, że chce się zająć dzieckiem, które urodzi mi Veronica. Ale czy napewno jest tego pewien i podejmie się tej odpowiedzialności? Przekonamy się. Jak narazie dziewczyna jest strasznie uparta i pyskata, nie lubię jej ani trochę.

Ja również z góry polubiłam Anę Lucię i Sebastiana i mam to samo zdanie, że gdyby się jakoś pogodzili to tworzyliby naprawdę piękną parę, ale jak narazie się raczej do tego nie zanosi.

Dołączasz się do Teamu ?

Ja również z góry polubiłam Anę Lucię i Sebastiana i mam to samo zdanie, że gdyby się jakoś pogodzili to tworzyliby naprawdę piękną parę, ale jak narazie się raczej do tego nie zanosi.

Dołączasz się do Teamu ?

Pewnie, w grupie raźniej Klaudi

A ciebie Brillantez, chciałam zaprosić na moje opowiadanie, link jest pod obrazkiem w moim podpisie

Team Ana Lucía y Sebastian

Sunshine dnia 15:26:21 26-08-11, w całości zmieniany 1 raz

Ja również z góry polubiłam Anę Lucię i Sebastiana i mam to samo zdanie, że gdyby się jakoś pogodzili to tworzyliby naprawdę piękną parę, ale jak narazie się raczej do tego nie zanosi.

Dołączasz się do Teamu ?

Pewnie, w grupie raźniej Klaudi

A ciebie Brillantez, chciałam zaprosić na moje opowiadanie, link jest pod obrazkiem w moim podpisie

Team Ana Lucía y Sebastian

Jasne, że raźniej

Dziękuję, zaglądnę, pewnie zostanę na dłużej

Team Ana Lucía y Sebastian
Zostawić Was na chwilę i co tu się wyrabia? A w ogóle pytał się kiedyś ktoś o to czy się zgadzam na tworzenie jakichś teamów, hę??;P

Specjalnie dla Was next być może jeszcze w weekend, ale niczego nie obiecuję
I może jako autorka nie powinna, ale nie mogę się powstrzymać...
SeAna team
Dobrze, czekamy na next, miejmy nadzieję, że będzie w tym tygodniu

Oj tam, co Ci szkodzi

Team Ana Lucía y Sebastian

Brillantez dnia 19:15:28 26-08-11, w całości zmieniany 1 raz
Są na to całkiem spore szanse A poza tym... dla takich wspaniałych czytelników wszystko (no prawie wszystko;))
Oczywiście dziewczynki, że i ja dołączę do waszej grupy - im więcej nas tym raźniej.

Team Ana Lucía y Sebastian
Team Ana Lucía y Sebastian

Bardzo podoba mi się ta telka. I zreszta jak napisałam uwielbiam Ane Lucie i Sebastiana. Ciekawi mnie też wątek Mari i Juancha. Mam nadzieję, że niedługo coś wstawisz. A komentuję dopiero teraz bo niedawno wróciłam z wakacji i nadrobiłam wszyskie odcinki. Masz mnie za czytelniczkę.

– A, zapomniałabym – powiedziała, odwracając się ponownie w jego stronę. – Powiedz swojej sekretarce, że jest zwolniona. I recepcjonistkę też powinieneś zmienić.
- Żartujesz? – Tylko tyle był w stanie wydusić z siebie w tej chwili jej wielce elokwentny mąż.
- A wyglądam? – odpowiedziała pytaniem, posyłając mu mordercze spojrzenie, po czym zniknęła za drzwiami, zostawiając go osłupiałego z jego myślami.
Uśmiałam się przy tym. Z chęcią zobaczyłabym minę Sebastiana.

I tu mnie Franco zaskoczył po drugim odcinku. Czytając opis jego bohatera, że założyl się z kumplami, że uwiedzie Veronicę, spodziewałam się raczej czegoś innego. Nie sądziłam, że męzczyzna stanie się aż tak odpowiedzialny i przyjmie wszystko na siebie - postanowienie, że nie chce oddać dziecka i sam będzie się nim opiekować.

Mam mieszane uczucia do Marisy i jej męża. Glownie chyba do niej. Fakt, pierwsze odcinki, więc wiele nie mówią. Czy kobieta na prawde kocha swojego męża? Może jednak żywi do niego jakimś uczucie, a na pewno tak jest.. Więc problem może stanowi Juancho. Widać, że przynajmniej odnosi wrażenie, że mu zależy, jednak... coś jest.

Sara. Hm, ciekawi mnie wyszła za Martin tylko z powodu dziecka, że chce zostać matką. Może i tak było, ale czy teraz tak jest, albo czy będzie?

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl