Strumień

Przy rwącym strumieniu słów naszych roje
Brak uczuć, miast wody nasze nastroje
Pustymi oczami patrzymy przed siebie
Uniesieni w magii chwili powiewie

Każde z nas mówi, po cichu, do siebie
Splecione ręce wędrują po krzewie
Czerwone krople zdobią białe róże
Jak dobrowolny dar oddany naturze

Spojrzenia w oddali, już się gubimy
Wśród smutnych szelestów uginanej trzciny
Marzenia tu toną, a drogi rozchodzą
Szarego słońca błyski znów nas zawodzą

Przy rwącym strumieniu już Cię nie spotkam
Rozdzieli nas uczuć samotność zawrotna
Lecz nasze dusze na zawsze tu spoczną
Skryte w strumienia otchłań żarłoczną.

Mój debiut;) Liczę na konstruktywną krytykę=)

---

To jest tak zle ze nie dostane odpwiedzi?
Mi się podoba,
chociaż nie jestem zwolennikiem zakuwania wierszy w rymy.
(wiersze stają się jakieś cięższe) (a wcale poetyczności to nie dodaje)
Prawda taka, że niewielu to wychodzi naturalnie.
Staff, ten tak- facet się urodził zrymowany. . .
Witam,

Im prostszy rym tym cięższy wiersz i trudniej się go czyta
Zastosowałeś rym typu aa bb

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl