Mensajero de la muerte - odcinek 51

Gdy mroczna przeszłość powraca, a miastem Miami wstrząsa seria brutalnych morderstw, nikt nie jest tak naprawdę bezpieczny.
Czy stróżom prawa: Angeles i Jorge uda się powstrzymać seryjnego zabójcę??
Czy wspólna praca przerodzi się w miłość, przed którą tak oboje uciekają??
A jeśli tak, to czy okaże się na tyle silna, by pokonać śmierć??

Obsada:



Angeles Castelar (Karina Mora) - piękna, pewna siebie, 28-letnia policjantka. W młodości wychowywana samotnie przez ojca, którego mroczna przeszłość, wpłynie znacząco na jej dotychczasowe życie.



Jorge Robleto (Fabián Ríos) - przystojny, 30-letni policjant, szef wydziału zabójstw. Życie dało mu ostro w kość, ucząc przy tym, że należy liczyć tylko i wyłącznie na siebie. Bywa zatem szorstki i arogancki w sytuacjach, gdy ktoś wyciąga do niego pomocną dłoń.



Barbara de Mendiola (Jessica Más) - 30-letnia wdowa po zamordowanym doktorze Leonie Mendiola (Rene Casados). Dziedziczka jego potężnej fortuny. Zamierza zagiąć parol na Jorge, który wszczyna śledztwo w sprawie śmierci jej męża.



Ricardo Gomez (Jorge Luis Vasquez) - partner Jorge na gruncie zawodowym. Poróżni ich miłość do tej samej kobiety.



Antonio Castelar (Enrique Rocha) - 55-latek, lekarz psychiatra z doświadczeniem w zakresie chirurgii. Skrywa przed całym światem swoją mroczną tajemnicę.



Posłaniec śmierci - Eugenio Ramirez (Maunel Landeta) - po traumie, jaką przeszedł 10 lat temu, powraca do Miami, tytułując się przy tym "Panem życia i śmierci". Święcie wierzy w swoje powołanie w kwestii zbawiania świata.



Rene Contreras (Carlos Ferro) - znany i ceniony prawnik, przyjaciel Jorge. Zaręczony z Aną Lucią. Jego poukładane życie zostaje jednak wystawione na próbę w dniu, gdy poznaje Leticię.



Ana Lucia Fernandez (Silvana Arias) - zamożna dziewczyna, żyjąca przez 27 lat swojego życia na koszt rodziców. Materialistka, która wraz z ojcem zrobi wszystko, by wyjść za Rene.



Leticia Noriega (Adamari Lopez) - 25-letnia kwiaciarka. W życiu kieruje się zasadą: "carpe diem quam minimum credula postero".



Benjamin Robleto (David Chocarro) - 33-letni brat Jorge, z zawodu farmaceuta. Swoje życie poświęcił jednak największej pasji, malarstwu. Typowy kobieciarz, dopóki na jego drodze nie staje urocza Laura.



Laura Cotreras (Ana Leyevska) - młodsza o trzy lata siostra Rene, przyjaciółka Angeles, która również postanawia zaciągnąć się do policji.



Monica (Ximena Duque) - kochanka Benjamina, pracująca jako pielęgniarka w klinice psychiatrycznej Antonia.



Catalina (Lorena Meritano) - gorąca 40-stka, szukająca spełnienia w ramionach Benjamina. Lekarka, współpracująca z Antoniem przy jego, owianych tajemnicą, zabiegach.

W pozostałych rolach, między innymi: Carlos Montilla, Adrian Carvajal i Rene Casados.

Telenowela ta, jak można zauważyć na pierwszy rzut oka, będzie typową przeplatanką wątków: miłosnego z kryminalnym. Nie zabraknie zatem gorących scen między kochankami, jak i mrożących krew w żyłach opisów poszczególnych zbrodni. Stąd też osobom o słabych nerwach lub innym, dla których kwestie te mogłyby się okazać w niesmak, radziłabym już w tym miejscu opuścić ten temat dla własnego bezpieczeństwa. Tych wytrwalszych zapraszam zaś do śledzenia burzliwych losów wszystkich bohaterów. Mam nadzieję, że dzięki mojej wenie i Waszym szczerym opiniom uda nam się stworzyć coś intrygującego i godnego uwagi.

madoka dnia 21:12:46 06-08-12, w całości zmieniany 52 razy

---

No no zapowiada się naprawde świetnie obsada mi sie bardzo podoba czekam na 1odc
Zapowiada się ciekawie, obsada super.Czekam na 1 odcinek.
PROLOG

Cieńka igła, wieńcząca strzykawkę z roztworem soli pankuronium, zabłysła złowrogo w bladym świetle laboratoryjnej lampy. Zestaw skalpeli lśniących na srebrnej tacy, tuż obok mojej głowy, zwiastował nieuniknione. A przerażenie w mych przekrwionych już oczach mówiło wszystko.
Jak mogłem być tak cholernie naiwny! Wierzyłem, że chcą mi pomóc, a dla nich liczył się tylko złoty interes - plułem sobie w twarz, próbując poruszyć na twardym stole chirurgicznym. Bez skutku.
Kątem oka dostrzegłwszy zbliżającą się do mojej skóry strzykawkę, zacząłem więc żarliwie modlić się, błagając Boga o wybawienie:
Proszę Cię, nie pozwól zginąć mi w ten sposób! Jako pożywka dla tych obłudnych lekarzy z chorymi ambicjami. Jeśli naprawdę istniejesz, błagam, uratuj mnie!!!
I nagle nastała ciemność - przenikliwa i otumaniająca. Wszystkie lampy zgasły, jak na komendę, spowijając pomieszczenie mrokiem.
- Co jest do cholery! - zirytowała się młoda pielęgniarka, która miała mnie przygotować do zabiegu.
- Spróbuję włączyć zasilanie awaryjne - stwierdził jeden z lekarzy, opuszczając po omacku pokój. Wtedy też rozległ się huk wystrzału, a do moich nozdrzy wdarła się niespodziewanie woń prochu strzelniczego. Leżąc napiętym, niczym struna, oczekiwałem najgorszego. I wtedy, usłyszałem jej cichy, kojący szept, gdy przecinała krępujące mnie więzy:
- Już jestem...Obiecałam przecież, że nigdy Cię nie zostawię.
- Sandra, to naprawdę Ty?? Kocham Cię... - wychrypiałem. Nim jednak zdążyłem wstać i wziąć ją w ramiona, mężczyzna, który miał zająć naczelne miejsce podczas przeprowadzania zabiegu, wykorzystał chwilę naszej nieuwagi, godząc kobietę mojego życia, ostrym narzędziem prosto w serce. Sandra upadła na ziemię, a ja zdołałem usłyszeć jedynie jej ciche, ostatnie tchnienie. Moja i tak już obalała dusza, jakby w jednej chwili rozpadła się na tysiące kawałków. Nakazałem sobie jednak ucieczkę - zdołałem zatem wstać pośpiesznie ze stołu i w panującej dookoła ciemności znaleźć wyjście.
Pomszczę Twoją śmierć kochanie...Zniszczę każdego, kto przyczynił się do Twojego zgonu - obiecałem sobie w myślach, biegnąc co tchu przed siebie. Przez pobliski las, aż do wyjścia na drogę prowadzącą do centrum Miami.
Uciekłem z piekła.
Straciłem przy tym kobietę, która poświęciła własne życie dla mnie.
Ale powrócę - bo Sąd Ostateczny dopiero nadejdzie...



Sandra (Sandra Destenave)

madoka dnia 16:59:55 02-09-11, w całości zmieniany 3 razy

---

Ciekawy prolog, czekam na 1 odcinek.Przystojniak z tego Fabiana.Mam nadzieję,że będzie jeszcze jakaś telka z nim.
Wooow Świetnie! I jak mrocznie.. Ach!
Bardzo fajna obsada. Wiedziałam, że nie zabraknie Any i Fabiana
Ahh, cóż to byłaby za telenowela z mojej strony, gdyby zabrakło dwójki moich ulubieńców?? Zresztą, całą obsadę skrupulatnie zaplanowałam - wiedząc, czego tak naprawdę oczekuję od odtwórców poszczególnych ról

Cieszę się, że początki tutaj okazały się tak pomyślne - pierwszy odcinek postaram się zatem dodać jeszcze dziś wieczór
W takim razie czekam z niecierpliwością
Ja też czekam na 1 odcinek.
ODCINEK 1

10 lat później...

- Szlag! Jak długo mam czekać na ten cholerny raport z wczorajszej akcji?? - wrzasnął Jorge, wpadając, niczym trąba powietrzna do gabinetu Angeles.
- Spokojnie. Po cóż te nerwy? Będzie gotowy za... - rzuciła okiem na zegar - pięć minut.
- Za pięć minut??! Powinien: być sporządzony już wczoraj, a dzisiaj z samego rana leżeć na moim biurku!!
- Skoro tak sądzisz, zajmij się nim osobiście - rzuciła rozzłoszczona dziewczyna, wstając z krzesła i przeszywając mężczyznę wyzywającym spojrzeniem.
- Mam to rozumieć, jako Twoją rezygnację ze stanowiska?? - zapytał, a na jego usta wypłynął ironiczny uśmiech samozadowolenia.
- Ty...!!! - urwała Angeles, bo w tej samej chwili rozległ się pager Jorge, alarmujący o nowym zgłoszeniu.

"Morderstwo w jednorodzinnym domku przy Collins Avenue 253..."

- Przyjąłem. Już jedziemy - odparł Robleto, kierując się ku wyjściu.
- Moment, a co ze mną??! - zapytała kobieta z nadzieją w głosie.
- Z Tobą?? Ahh tak...Twoją rezygnację uważam za przyjętą do wiadomości.
- Tutaj jesteś!! - rzucił zdyszany Ricardo do partnera, przystając w progu gabinetu Castelar - Skąd te grobowe miny? No tak rozumiem - domniemanie morderstwa.
- Morderstwo morderstwem, ale Jorge odmówił mi udziału na miejscu zbrodni... - wyjaśniła Angeles, zaciskając dłonie w pięści.
- Nasza droga koleżanka odmówiła wykonania służbowych obowiązków, rezygnując tym samym z posady...Zrozumiałym zatem jest podjęta przeze mnie decyzja.
- To nie tak! Doskonale o tym wiesz! - rzuciła hardo, unosząc wyzywająco podbródek.
- Takimi pierdołami zajmiemy się po powrocie. Czekają na nas - zarządził Ricardo, chwytając Angeles za rękę i wyprowadzając ją przed Jorge z biura.
- Dzięki... - szepnęła dziewczyna, ściskając przyjaźnie dłoń kolegi. Gest ten był jednak dla mężczyzny, niczym prawdziwa pieszczota. Jego ciało, jak i umysł nie potrafiły bowiem racjonalnie oddziaływać, gdy w pobliżu znajdowała się piękna koleżanka z wydziału.

******

Widzę ją...Wychodzi z posterunku policji, kołysząc seksownie biodrami. Jej piersi delikatnie falują przy każdym wdechu i wydechu.
Jest taka piękna i pociągająca. Jak Ona.
Czuję, że wiele nas łączy. Ba, że jesteśmy dla siebie stworzeni.
Może jeszcze o tym nie wie.
Ale wkrótce się dowie.
Moja droga Angeles.
Moja miłości.
Moja namiętności.
Z każdym dniem pragnę Cię coraz bardziej.
Wróciłem, byśmy mogli znowu zakosztować życia we dwoje.
Tym razem: na zawsze i na wieczność.

madoka dnia 20:18:15 02-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Jakby nie patrzeć uwielbiam czytać kryminały, więc mam nadzieję, że zostanę tutaj na dłużej.
Ciekawy prolog, gdzie wyczytujemy dlaczego, jak przynajmniej ja myslę, główny morderca pragnie zemsty, za swoją ukochaną. Bo jak sądzę, bohater prologu jest rownie ta sama postacią co w ostatniej czesci odcinka pierwszego.
Pozdrawiam i czekam na new!
Pierwszy raz czytam kryminał i na razie jestem zaciekawiona
Fajna obsada, Karina jest śliczna kobietą
Odcinek pierwszy super! Końcówka bardzo intrygująca
Nie pozostaje mi nic innego jak tylko czekać na kolejny odcinek
Świetny odcinek.Końcówka naprawdę ciekawa.Jestem ciekawa jak rozwinie się wątek Angeles i Jorge.
Prolog był wspaniały Ale pierwszy odcinek wcale nie odstawał Był równie interesujący jak prolog Cieszę się, że gra tutaj Fabian, bo bardzo lubię tego aktora Angeles ma wspaniały charakter, jest silną i niezależną kobietą i to mi sie podoba A Jorge... niesamowity Jestem jednak ciekawa kto myślał w ten sposób o Angeles Czekam na new
Super odcinek D: Czekam na kolejny
Serdeczenie dziękuję za wszystkie komentarze z Waszej strony, które okazują się być niezwykle motywujące i krzepiące. Cieszę się, że pewność siebie i silne osobowości głównych bohaterów spotkały się z takim aplauzem. Sama jestem fanką takiego typu postaci, więc obiecuję, że jeszcze nie raz Was zakoczą.

Kolejny odcinek już wkrótce

madoka dnia 14:44:04 03-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Świetny odcinek. Już lubię Jorge!! Czuję, że będzie moją ulubioną postacią

Dużo kłótni głównych bohaterów proszę!!!!!!!!
ODCINEK 2

Barbara de Mendiola siedziała przygnębiona na kanapie w przestronnym salonie swojego nowo wybudowanego domu, skubiąc nerwowo usta. Jej złe samopoczucie nie miało jednak nic wspólnego ze śmiercią jej męża - szanowanego lekarza Leona Mendioli. To prawda, zastała go z poderżniętym gardłem i rozprutym żołądkiem, jednak nie zrobiło to na niej większego wrażenia.
Widocznie sobie na to zasłużył - tłumaczyła sobie w duszy, odpowiadając przy tym niezwykle spokojnie na pytania jednego z funkcjonariuszy policji. Jej myśli zaprzątały jednak bardziej przyziemne sprawy, jak fortuna zmarłego oraz jej ewentualny podział zgodnie z testamentem pozostawionym przez męża.
Mam nadzieję, że ten staruch nie zapisał wszystkiego fundacjom, czy innym organizacjom dobroczynnym...
- Dzień dobry, komisarz Robleto i Gomez. Towarzyszy nam podkomisarz Castelar - wyjaśnił Jorge, przekraczając próg miejsca zbrodni i zakładając od razu gumowe rękawiczki - Co my tu mamy??
- Morderstwo, zdaje się z premedytacją. Ofiarą jest ceniony lekarz, Leon Mendiola.
- Moment, TEN Leon Mendiola?? Pracujący w klinice psychiatrycznej Esperanza?? - zapytała Angeles, napotykając przy tym karcące spojrzenie Jorge.
- Dokładnie ten sam. Żona zastała go w kuchni, leżącego na podłodze w kałuży krwi. Nasz zabójca najpierw go wypatroszył, by w efekcie końcowym jednym sprawnym cięciem, poderżnąć mu gardło. Najlepsze jednak dopiero przed Wami - stwierdził tajemniczo młody funkcjonariusz, prowadząc ich w kierunku pomieszczenia, w którym znajdowała się kuchnia. Ruchem dłoni wskazał zlew, ostrzegając przy tym przed ewentualnymi samoistnymi reakcami żołądka. Cała trójka podeszła ostrożnie bliżej, a z ust Angeles wyrwał się momentalnie cichy jęk:
- O mój Boże...

******

- Rene, pośpiesz się, bo się spóźnimy! - krzyknęła Ana Lucia z sypialni, wkładając przy tym na swoje wypielęgnowane stopy, seksowne szpilki.
- Już idę! - odkrzyknął mężczyzna, kończąc przeglądać akta ostatnio prowadzonej sprawy. Jego poukładane życie przebiegało, niczym w zegarku wedle jednego utartego schematu: praca, dom, ekskluzywne bankiety, sen...Praca, dom, ekskluzywne bankiety, sen itd. Żadnych spontanicznych decyzji, żadnych zwariowanych przygód.
A pomyśleć, że mam zaledwie 30 lat - westchnął, wygładzając swoją marynarkę i przeczesując dłonią włosy. Rozczarowany takim faktem, przeszedł do sypialni, gdzie czule pocałował narzeczoną.
- Chodźmy. Nie dajmy naszym ułożonym przyjaciołom powodu do plotek.
- Masz rację...Wiesz, mój tato także się zjawi. Dosłownie nie może się doczekać, kiedy zostanie Twoim teściem... - uśmiechnęła się Ana Lucia.
Dobre sobie - chyba teściem moich pieniędzy - zironizował w duszy mężczyzna, opuszczając apartament.
Żona lekarza Leona Mendioli myśli tylko o spadku.Morderca musi być jakimś psychopatą, może to jeden z pacjentów doktora Mendioli ?.Świetny odcinek.Czekam na kolejny.
Już widać, że z Barbary będzie niezła sztuka
Zbyt mało informacji na wysunięcie tego kto zabił doktora Leona, więc ja czekam z niecierpliwością na kolejne odcinki.
Grunt to niecierpliwe oczekiwanie na szczegóły dotyczące ewentualnego mordercy, konieczne w celu zrozumienia chorej pasji zabijania. Znając to uczucie z autopsji, po przeczytaniu setek książek, postaram się je zatem odpowiednio dawkować
Odcinek bardzo ciekawy i tajemniczy
Czemu taki krótki odcinek? Od razu widać, że Barbara będzie walczyć o kasę. Ciekawy zapowiada się też wątek Any Lucii i Rene I ten psychopata... Uwielbiam wszystko związane z autopsją Czekam na new
Odcinek taki krótki, bo pisany dosłownie na pół godziny przed wyjściem na wieczór panieński - kolejny obiecuję już o wiele dłuższy

madoka dnia 16:10:50 04-09-11, w całości zmieniany 1 raz
ODCINEK 3

- Angeles, wszystko w porządku?? - zapytał Ricardo, po wyprowadzeniu pobladłej dziewczyny na świeże powietrze. Kobieta jednak uparcie milczała, a przed jej oczami nieustannie przewijał się jeden obraz, który niezwykle ciężko będzie jej wymazać z pamięci. Niecodziennie bowiem widuje się wątrobę człowieka, wrzuconą do zlewu, niczym resztki po posiłku.
- Tak, tak...Nic mi nie jest - odparła w końcu, główkując przy tym intensywnie - Myślę, że możemy nawet wrócić do środka.
- Raczej nic tu już po nas. Chodź, zawiozę Cię do domu - zaproponował Ricardo.
- A co z przesłuchaniem żony denata??
- Jorge się tym zajmie. Wiesz przecież, że jest najlepszy.
- Wiem... - westchnęła, po czym dała mu się poprowadzić prosto do służbowego samochodu - Zanim jednak wrócę do mieszkania, chciałabym wpaść do biura po ten niedokończony raport, o który Jorge zrobił mi tą karczemną awanturę.
- No problem! - uśmiechnął się mężczyzna, obejmując ją delikatnie w pasie. Gest ten był dla niego niezwykle ważnym, bowiem niósł za sobą słodką przyjemność bliskości tej uroczej kobiety. Boże, Angeles, gdybyś wiedziała, jak na mnie działasz!! - jęknął w duszy, otwierając przed nią drzwi samochodu.

******

Choć zastany w kuchni widok poruszył i Jorge, nie dał tego po sobie poznać. Podobnie, jak ukłucia zazdrości, które poczuł na widok partnera obejmującego jego podwładną. Nie chcąc jednak tracić czasu na mrzonki przeszedł do salonu, gdzie momentalnie przystanął. Jego wzrok napotkał bowiem piękną brunetkę, której króciutka spódnica, eksponowała zgrabne, długie nogi. Przełknął głośno ślinę, by następnie bardzo szybko się zreflektować, jak przystało na profesjonalistę.
- Pani Barbara de Mendiola?? Komisarz Jorge Robleto. Wiem, że to dla Pani ciężka sytuacja, ale chciałbym zadać kilka pytań.
Kobieta uniosła delikatnię głowę, mierząc mężczyznę przenikliwym spojrzeniem od stóp do głów. Jej usta mimowolnie ułożyły się w leciutki dziubek, a serce mocniej zatrzepotało w piersi. Mmm...Cóż za przystojny komisarz. Do twarzy mu w tym mundurze - skwitowała w duszy, by po chwili wycisnąć z siebie kilka gorzkich łez smutku i żalu.
- We własnej osobie - odparła, wyciągając do niego dłoń, którą ten pośpiesznie uścisnął. Ów ułamek sekundy wystarczył, by Barbara dostrzegła w ciemnych oczach Jorge, intrygujące iskierki, które z miejsca ją oczarowały.
- O której wróciła Pani do domu??
- Hmm, około 16-stej. Cały dzień spędziłam bowiem w spa.
- Czy mógłby to ktoś potwierdzić??
- Oczywiście, że tak...Chyba nie podejrzewa Pan, że mogłabym zabić męża, z którym zaledwie trzy miesiące temu wzięłam ślub??!! - odpowiedziała oburzona pytaniem na pytanie.
- To standardowa procedura, która ma nam pomóc w schwytaniu mordercy Pani męża.
- Rozumiem. W takim razie podam Panu numer do centrum odnowy biologicznej, w którym spędziłam dzisiaj czas - chwiejnym ruchem wstała z kanapy, chcąc sięgnąć po leżący na stoliku notatnik. Nie potrafiła jednak oprzeć się pokusie, zaaranżowania omdlenia. Upozorowała zatem zawrót głowy, wpadając tym samym w silne ramiona Jorge.
- Ojej, przepraszam...
- Dobrze się Pani czuje?? Może lepiej byłoby odpocząć po tak traumatycznym przeżyciu??
- Chyba ma Pan rację - wyszeptała Barbara, muskając delikatnie oddechem szyję mężczyzny. Zarówno zapach wody po goleniu, jak i bliskość komisarza momentalnie rozpalały jej zmysły. Nim jednak zdążyła poprosić go o zaprowadzenie do sypialni, tuż przy nich stanął młody funkcjonariusz, który zaoferował pomoc.
Cholera! A mógł być mój!!! - syknęła w duszy młoda wdowa, odprowadzając Jorge wzrokiem do drzwi wyjściowych.

******

- Wiesz, moglibyśmy wybrać się jutro na zakupy...Potrzebuję nowych sukienek wieczorowych. Nie mogę przecież pokazywać się w jednej i tej samej na kilku przyjęciach. Co powiedzieliby o tym nasi przyjaciele z wyższych sfer - paplała Ana Lucia, bębniąc swoimi długimi paznokciami w deskę rozdzielczą samochodu - Aaa i koniecznie muszę zdobyć buty z nowej kolekcji Tommy'ego...Czy Ty mnie w ogóle słuchasz, Rene??!!
Mężczyzna spojrzał na nią niepewnie, stwierdzając, że automatycznie wyłączył się po słowie "zakupy", wypowiedzianym przez swoją partnerkę. Jedynym wybawieniem dla niego byłoby w tej sytucji, jak najszybsze zapalenie się zielonego światła.
- Ehh, wybacz, ale...
- Śliczne bukieciki ze świeżo zerwanych kwiatów za jedyne dwadzieścia pesos!! Może kupi Pan dla swojej narzeczonej, siostry, mamy albo ciotki?? - zapytała słodkim głosikiem, młoda dziewczyna, przystając przy oknie kierowcy.
- Phi! Jak można sprzedawać w ogóle taką tandetę... - oburzyła się Ana Lucia. O dziwo jej ukochany był całkiem odmiennego zdania, bo momentalnie sięgnął po portfel i wyjął z niego odpowiednią sumę pieniędzy.
- Poproszę dwa... - uśmiechnął się, unosząc przy tym znacząco kąciki swoich ust. Zdziwiony własną reakcją, przyjął od dziewczyny bukiety, rzucając na nią po raz ostatni okiem. I choć wiedział, że jego zachowanie wzburzy Anę Lucię to jednego był pewien: nigdy nie zapomni czarująco zielonych oczu, zniewalającego uśmiechu i miodowo-blond włosów nieznajomej.
- Rene!! Jak mogłeś kupić to paskudztwo od tej żebraczki!! - skwasiła się jego partnerka, sięgając po kwiaty i wyrzucając je pośpiesznie przez okno samochodu, zanim mężczyzna zdążył odjechać z miejsca.
- Zwariowałaś??! Może chciałem je dać mojej siostrze!
- To Ty zwariowałeś, by zadawać się z plebsem! Jedźmy na przyjęcie, bo i tak jesteśmy już spóźnieni.
Wspaniały odcinek! Jorge jest zazdrosny, że Ricardo objął Angeles Ale nie chce się przyznać do swoich uczuć i traktuje ją z góry. Ciekawie się zapowiada... Barbara chciała uwieść Jorge, ale ten się na szczęście nie dał
Widać, że Ana Lucia jest wyrachowana i dla niej kasa jest najważniejsza... I ten wątek z zielonooką dziewczyną, która spodobała się Rene Uwielbiam twoją telkę Z niecierpliwością czekam na następny odcinek
Właśnie przeczytałam 2 i 3 odcinek i pierwsze moje spostrzeżenia: Barbara de Mendiola to zimna suka! Wątek Ana Lucia - Rene zapowiada się bardzo ciekawie.
Czekam na dalszy rozwój akcji...
ODCINEK 4

Angeles, moja słodka Angeles.
Znów mam okazję Cię obserwować.
Pożeram wzrokiem Twoją szczupłą sylwetkę, odzianą w skąpy szlafrok w kolorze soczystej czerwieni. Wyobrażam sobie Twoje nagie ciało pod moim, błagające o deszcz wyszukanych pieszczot.
Wiem, że stojąc tam, na balkonie swojego mieszkania, pragniesz tego samego...Choć jeszcze o tym nie mówisz.
Ale spokojnie - wkrótce i nasze marzenia zostaną spełnione.
A wtedy, osiągniemy tą niezwykłą przyjemność we dwoje.
Uniesiemy się na wyżyny rozkoszy, drżąc z podniecenia.
Poddamy się naszym zwierzęcym instynktom.
A nasze ciała będą łaknęły więcej i więcej.
Po prostu, cierpliwości, kochanie...

******

Orzeźwiona po kąpieli Angeles, stała na tarasie z kieliszkiem białego wina w dłoni, próbując zrelaksować się po męczącym dniu w pracy. Pragnęła wymazać ze swojej pamięci obraz okrutnej zbrodni, jednak upragniony spokój nie nadchodził. Dobrze, że chociaż udało mi się dokończyć raport dla Jorge, o który tak się upominał - westchnęła z ulgą, gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Kobieta spojrzała zaskoczona na zegar w salonie, który jak nic wskazywał piętnaście po 22-giej. Mimo wszystko podeszła do drzwi i zanim je otworzyła, otuliła się szczelniej, zwiewnym szlafroczkiem.
- Jorge??! - jęknęła, nie lada zdziwiona.
- A kogo się spodziewałaś?? Świętego Mikołaja?? - zapytał z charakterystyczną dla siebie ironią w głosie - Gdzie znajdę ten cholerny raport, o który Cię prosiłem??!
- Ty znowu o tym...
- Pytam, GDZIE?!!
- Uspokój się, bo pobudzisz mi wszystkich sąsiadów! - zganiła go Angeles, wciągając za poły marynarki do środka. Sama zaś zamknęła drzwi i szybkim krokiem przeszła do salonu.
- Nie pobudziłbym ich, gdybyś wykonała obowiązki na czas! Tymczasem sam zajmę się tym raportem. Po prostu powiedz mi, gdzie jest!!!
- Proszę... - odparła, wręczając mu dokończony dokument, który Jorge natychmiast przejrzał.
- Nonono, pokwapiłaś się w końcu, by go sporządzić.
- Ahh, nie musisz mi aż tak dziękować - rzuciła zirytowana Angeles, wskazując mu drzwi - Lepiej będzie, gdy już pójdziesz. Chciałabym się położyć.
- Jasne...Dobranoc! - odparł mężczyzna na odchodne, po czym zniknął na klatce schodowej. Dziewczyna oparła się zaś zmarnowana o drzwi wejściowe, przeklinając przy tym kolegę, na czym świat stoi.
Zadufany w sobie dupek! Bezczelny cham! - krzyczała w duszy, choć jej serce mówiło coś zupełnie innego. Choćby użyła najgorszych epitetów względem Jorge, wiedziała, że nie zdoła oszukać samej siebie. Komisarz Robleto bardzo, ale to bardzo jej się podobał.

******

- Benjaminie, tak bardzo Cię pragnę... - wymruczała Monica, przesuwając swoim zwinnym językiem wzdłuż szyi kochanka. Pożądanie było tym większe, że na dobrą sprawę znajdowali się w opustoszałej uliczce, kilka metrów od komisariatu policji.
- Ohh, Ty szalona! - zaśmiał się mężczyzna, podciągając jej już i tak króciutką sukienkę wyżej. Zsunął z niej koronkowe majteczki i chcąc, jak najszybciej spełnić zachciankę kobiety, rozpiął swoje jeansowe spodnie. Zarówno przyśpieszony oddech jego towarzyszki, jak i ciepła wilgoć jaką poczuł pomiędzy jej udami, przekonały go o jej gotowości do stosunku. Nie chcąc zatem już dłużej czekać, wszedł w nią silnym i zdecydowanym ruchem, przyprawiając obojga o dreszcz rozkoszy.
- Uuuhh, tego mi było trzeba...Uwielbiam Cię mój Ty nieokiełznany ogierze - wyjąkała, poruszając rytmicznie biodrami.
- A cóż się tutaj wyrabia??! - usłyszeli pewny siebie, damski głos, a chwilę później zostali oślepieni światłem latarki. Przez jasną smugę nie zdołali nawet dostrzec osoby, która przyłapała ich na gorącym uczynku. Benjamin wysunął się jednak ze swojej towarzyszki i pośpiesznie podciągnął spodnie.
- Marne Pana starania...Proszę unieść ręce do góry i stanąć pod ścianą. Zostają Państwo oskarżeni o uprawianie seksu w miejscu publicznym... - oznajmiła, jak się okazała blondwłosa policjantka, podchodząc do pary.
- To już nawet nie można się zabawić?? - rzuciła zdzwiona Monica, a jej usta wygięły się w podkówkę.
- Niech się Pani lepiej nie pogrąża - odparła Laura, zakuwając mężczyznę i kobietę w kajdanki.
Odcinek genialny!
Nie brakuje złośliwości w relacjach Angeles i Jorge, ale widać, ze coś między nimi zaiskrzy :] Już pewnie zaczyna
Chociaż gwiazdą odcinka jest Laura! Nieźle załatwiła Benjamina i Monicę Już ją lubię
Zgadzam się z Dull, Laura w tym odcinku przebiła wszystkich
Między Angeles i Jorge widać napięcie...
Czekam na kolejny odcinek
Pozdrawiam :*
Cieszę się, że postać Laury tak szybko przypadła Wam do gustu - jednocześnie zapewniam, że zrobię wszystko, by w przyszłości Was nie zawiodła
ODCINEK 5

- Pani nie może tego zrobić!!! - oponował Benjamin, choć w głębi duszy bawiła go ta cała sytuacja. Nigdy bowiem nie został przyłapany na seksie w miejscu publicznym, a co dopiero przez taką drobną, ale seksowną policjantkę, pełniącą dzielnie służbę na ulicy.
- Skarbie, zrób coś! Ta wariatka nie może nas przecież aresztować... - wydukała Monica, próbując wydostać swoje nadgarstki z kajdanek.
- Radziłabym Panu z całego serca, utemperować swoją narwaną towarzyszkę, bowiem do zarzutu uprawiania seksu na ulicy, może także dołączyć znieważenie funkcjonariusza policji...A tego chyba oboje chcieliby Państwo uniknąć - zauważyła Laura z ironicznym uśmieszkiem, prowadząc parę do zaparkowanego kilka metrów dalej radiowozu.
- Ty, podła dzi... - zaczęła partnerka mężczyzny, jednak momentalnie zamilkła, napotykając karcące spojrzenie kochanka. I choć na usta cisnęło jej się setki przekleństw pod adresem młodziutkiej policjantki, powstrzymała się, nie chcąc bardziej pogarszać swojej sytuacji.
- Ok...Przesadziliśmy. Jednak myślę, że istnieje jedno wyjście z tej niezręcznej sytuacji. Nazywam się Benjamin Robleto i jestem bratem Jorge, komisarza i szefa wydziału zabójstw w Miami...Mogłaby go Pani ze mną skontaktować?? - zapytał, na co dziewczyna wybuchła gromkim śmiechem.
- A czy ja wyglądam na idiotkę?? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Laura, przeszywając mężczyznę spojrzeniem - Może zaraz wmówi mi Pan, że jest synem prezydenta??
- Ale to prawda! Za taką zuchwałość powinni Panią natychmiast wyrzucić z pracy!! I to dyscyplinarnie!!! - rzuciła, rozzłoszczona już Monica.
- Ahh, tak... - skwitowała młoda funkconariuszka, nakazując swojemu partnerowi odwiezienie pary prosto na komisariat - Zamknij ich w osobnych celach, najlepiej na 24 godziny, by następnym razem wiedzieli, że z policją nie ma żartów - dodała szeptem, uśmiechając się zawadiacko.

******

Jorge spędził dość niespokojną noc, analizując w głowie nie tylko zbrodnię, do której dopuszczono się w jego okręgu, ale także swoje zachowanie względem Angeles. Nigdy nie zaszła mu jakoś szczególnie za skórę, a jednak traktował ją niezwykle oschle i przedmiotowo - a pomyśleć, że była taką samą policjantką, jak inne jego koleżanki. Chociaż nie, jest o niebo lepsza w tym co robi - przyznał przed samym sobą, wchodząc pod strugi zimnej wody, z nadzieją, że prysznic choć trochę rozjaśni mu umysł - Spróbuję jakoś dojść z nią do względnego porozumienia - postanowił, chwytając w biegu teczkę, butelkę wody mineralnej i wychodząc do pracy.

Pół godziny później wchodził już do biura, lustrując przy tym wzrokiem całe otoczenie - nigdzie jednak nie dostrzegł swojej pięknej podwładnej. Dopiero po chwili jego uszu, doszła nieprzyjemna wymiana zdań, do której, jak się okazało, doszło między Angeles, a Barbarą de Mendiola.
- Mówię Pani, że komisarz jeszcze nie stawił się w pracy! - powtórzyła się policjantka - Jednak, gdyby cokolwiek zmieniło się w kwestii śmierci Pani męża, na pewno się z Panią skontaktuje. Lepiej będzie, gdy wróci Pani do domu i przestanie stawiać cały wydział na nogi!
- Tere-fere! Do czego to też doszło! Żeby nic nie znacząca suka, mówiła mi, co mam robić! Chcę się natychmiast widzieć z Panem Robleto!!!
- Po pierwsze, obraża mnie Pani! A po drugie - skoro komisarza nie ma, to go Pani nie stworzę! - rzuciła hardo dziewczyna, chwytając wdowę po lekarzu za łokieć, by móc wyprowadzić ją za drzwi.
- Łapy precz!! - oburzyła się Barbara, sięgając po plastikowy kubeczek z kawą, stojący na biurku i wylewając jego zawartość na błękitną koszulę Angeles - Może to Panią nauczy, że ze mną się nie zadziera! - dodała, odwracając się na pięcie i opuszczając gabinet podkomisarz Castelar.
- Po prostu, bomba... - jęknęła dziewczyna, próbując zetrzeć resztki kawy ze swojej bluzki, na której i tak widniała już, sporych rozmiarów, plama.
- Co tu się do cholery dzieje??! - ryknął Jorge, wchodząc do pokoju i zapominając już o swoim wcześniejszym postanowieniu - Zostawić Was na chwilę samych, a już wybucha awantura.
- O co Ci chodzi??! Nie ręczę przecież za tą psychopatkę, wdowę po zamrodowanym lekarzu...Ale Ty oczywiście szukasz dziury w całym! - oburzyła się Angeles, nie mogąc dłużej znieść oskarżycielskiego tonu przełożonego. Rzuciła zatem brudną serwetkę na biurko i nie oglądając się za siebie, opuściła pomieszczenie.

******

Po nieudanym przyjęciu, w którym nieszczęśliwie musiał uczestniczyć Rene, na prośbę Any Lucii, wrócił samotnie do mieszkania w nie najlepszym humorze. I choć bardzo pragnął znaleźć w tym wszystkim, jakiś drobny atut - nie potrafił. Jedyną, przyjemną rzeczą, która spotkała go bowiem od dobrych kilku tygodni, był szczery i promienny uśmiech dziewczyny, która sprzedała mu dwa bukieciki kwiatów.
Jezu, może oszalałem - ale tak bardzo chciałbym ją spotkać chociaż jeden jedyny raz...Ostatni... - westchnął w duszy, kładąc się do łóżka i zasypiając.

Z samego rana obudził go dźwięk przychodzącego sms-a, a on sam przecierając zmęczone oczy, uświadomił sobie momentalnie, że jest niedziela i ma wolne. Niestety, ku jego zaskoczeniu, zegar wskazywał dopiero ósmą rano. Sięgnął więc po telefon i z rozczarowaniem odczytał wiadomość, która przyprawiła go o białą gorączkę:
"Co z naszymi zakupami?? Nadal aktualne?? Kocham Cię, Ana Lucia."

madoka dnia 21:27:49 06-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Nie no Laura jest genialna Znów została moją gwiazdą odcinka
nadrobilam.... i fakt postac laury jest genialna
ODCINEK 6

Rozzłoszczona Angeles zniknęła pośpiesznie w damskiej toalecie, gdzie przystając przy umywalce, zaczęła rozpinać drżącymi palcami poplamioną koszulę. Rzadko kiedy, tak naprawdę, irytowała się - jednak przy Jorge, a teraz także przy wdowie po zmarłym lekarzu, nerwy, nie wiedzieć czemu, brały nad nią górę. Spokojnie, tylko spokojnie... - nakazała sobie w duszy, ściągając z siebie tą część garderoby, by spróbować chociaż w połowie doprowadzić ją do stanu używalności. Zamoczyła więc ją w ciepłej wodzie, a następnie namydliła, gdy wtem do pomieszczenia wpadł, niczym tornado Jorge.
- Co Ty tu robisz??! Przecież to damska toaleta!! - zganiła go momentalnie kobieta, piorunując spojrzeniem. Widząc jednak zaskoczenie malujące się na twarzy mężczyzny, uświadomiła sobie, że stoi przed nim jedynie w jeansach i czarnym, koronkowym biustonoszu - O matko... - jęknęła, zakrywając się pośpiesznie mokrą koszulą.
- Yyy...To ja przepraszam za ten nalot... - wychrypiał przełożony Angeles, zmienionym przez pożądanie głosem. Mimowolnie zlustrował ją jednak zamglonym wzrokiem, a koniuszkiem języka przesunął delikatnie po swoich wargach.
- Dobrze powiedziane - NALOT! Najpierw opieprzasz mnie na czym świat stoi, by w efekcie końcowym wylądować w toalecie dla pań! Zwariowałeś do reszty! - wykrzyczała mu prosto w twarz, nie zdając sobie nawet sprawy, jak bardzo działa na niego jej bliskość.
- Przecież już Cię przeprosiłem...W ramach rewanżu mogę Ci dodatkowo zaproponować...Moją, zapasową koszulę - zasugerował, a na jego usta wypłynął zawadiacki uśmiech.
- Hmm, w innej sytuacji w życiu bym się na to nie zgodziła, ale dzisiaj chyba nie mam wyboru - przyznała Angeles, powoli się relaksując.
- W takim razie chodźmy do mojego gabinetu - odpowiedział, wyprowadzając ją z toalety. Nie obyło się przy tym bez wścibskich, a czasami wręcz karcących spojrzeń starszych pracownic wydziału.
- Nie zwracaj na nie uwagi - szepnął z rozbawieniem Jorge, otwierając przed nią drzwi swojego biura. Następnie, sięgnął po świeżo wypraną czarną, koszulę i podał ją podwładnej.
- Dziękuję - odparła, odwracając się do niego plecami, by na spokojnie włożyć na siebie przekazaną część garderoby. Jej słowa doszły jednak do mężczyzny w zwolnionym tempie, a on sam podszedł do kobiety i przesunął delikatnie dłonią po jej nagim ramieniu...

******

Słodki Jezu, czymże sobie na to zasłużyłem - rozmyślał Benjamin, leżąc z posępną miną na łóżku w chłodnej celi, którą przydzielono mu po przywiezieniu przez policyjny radiowóz - Jedynym plusem tej całej sytuacji okazało się starcie z tą drobniutką policjantką. Uuhh, cóż za diabelski charakterek. Zapewne w łóżku jest równie ognista... - roześmiał się do swoich myśli, gdy tuż przy nim, jak na zawołanie, wyrosła ta sama kobieta, która go przyskrzyniła.
- Wow, czyżby już nas zastał świt?? - zapytał mężczyzna, a na jego usta wypłynął promienny uśmiech.
- Wiedziałam, że czas w areszcie upływa niezwykle przyjemnie, ale nigdy, że aż tak, by chcieć spędzić tutaj kolejną noc.
- Dobrze, już dobrze...Poddaję się! - zapewnił Benjamin, unosząc do góry ręce w geście kapitulacji.
- Bardzo rozsądna decyzja - rzuciła z ironicznym uśmiechem Laura, otwierając powoli celę aresztowanego - Narazie jest Pan wolny. Jednak przy kolejnej realizacji swoich fetyszy, radziłabym w pierwszej kolejności przekonać się, czy w pobliżu nie kręcą się funkcjonariusze policji.
- Będę o tym pamiętał - odparł brat Jorge, wstając z łóżka. Jego dynamiczny temperament wziął jednak nad nim górę i przechodząc tuż obok Laury, wpadł na genialny pomysł. Przycisnął ją do zimnej ściany i długo się nie zastanawiając, złożył na jej ustach namiętny pocałunek.

******

Siędząc w gabinecie swojej kliniki psychiatrycznej, każdego dnia rozmyślał uparcie o przeszłości i o błędach, jakie wtedy popełnił. Od pewnego, feralnego dnia, nie było bowiem choćby godziny, by nie obawiał się o własne życie. Faktycznie, zbłądziłem...Marzył mi się rozgłos i bogactwo za wszelką cenę, w efekcie czego zapomniałem o konsekwencjach swoich czynów. Dlatego też dziś dzień, przyszło mi pokutować za wszystko, czego dokonałem... - przyznał przed samym sobą zamożny i ceniony psychiatra: Antonio Castelar, patrząc pustym wzrokiem na otrzymany list.

"Śmierć nie śpi - dopadnie Cię w najmniej spodziewanym momencie, a wtedy nikt, ani nic nie zdoła Cię uratować..."
Wow... Odcinek genialny tak jak poprzednie
Laura jest genialna
A Benjamin i Angeles to moi ulubieńcy ;DD
Znowu genialny odcinek
Jorge był pod wrażeniem Angeles. Romans wisi w powietrzu.

Laura genialna jak zwykle. Benajmin pojechał po całości. Jestem ciekawa jej reakcji
Miło mi słyszeć, że kolejne odcinki podobają Wam się równie bardzo, jak poprzednie, a w Waszych głowach zaczynają klarować się powoli pierwsi ulubieńcy.

ODCINEK 7

Angeles zadrżała pod wpływem delikatnego dotyku Jorge na swojej nagiej skórze. Pieszczota ta, momentalnie uświadomiła jej, to przed czym od dawna się wzbraniała. Mianowicie, jak bardzo jej przełożony oddziaływał nie tylko na jej ciało, ale i psychikę.
- Jorge, ja... - wyszeptała, odwracając się w jego stronę. Ich twarze dzieliły milimetry, a spragnione usta dosłownie rwały się do pocałunku.
- Ciii, nic nie mów - odpowiedział cicho mężczyzna, schylając leciutko głowę, by jak najszybciej rozgrzać jej zaróżowione wargi pocałunkiem.
- Hola, partnerze! W moim gabinecie czeka na Ciebie... - zaczął Ricardo, który jak zwykle bez pukania, wpadł do gabinetu przyjaciela - Ups, przepraszam. Nie chciałem Wam przeszkadzać - Wydukał, choć widok koleżanki z pracy w rozpiętej koszuli momentalnie go pobudził. Jego męskość pośpiesznie stwardniała, a przez głowę przebiegły bardzo nieprzyzwoite scenariusze.
- Ricardo... - zreflektowała się Angeles, zapinając pośpiesznie koszulę - To nie tak, jak myślisz. Padłam po prostu ofiarą wielkiej Barbary de Mendiola, która wylała na mnie kubek mojej ulubionej kawy. A Jorge okazał się na tyle miły, że użyczył mi swoją koszulę.
- Jasne, nie musisz się tłumaczyć. Szkoda jednak, że uniform policyjny dla kobiet nie sprowadza się do seksownego bikini - zaśmiał się mężczyzna, poklepując Jorge po napiętym ramieniu.
- A Ty jak zwykle spragniony nagich, kobiecych ciał - odpowiedział Robleto, biorąc głęboki wdech i po raz ostatni spoglądając w błyszczące oczy Angeles.
- Mówisz, jakbyś żył w celibacie! A przecież wdowa po Leonie Mendioli już ostrzy na Ciebie zęby - zaśmiał się Ricardo, dodając - Właśnie po to do Ciebie przyszedłem. Ta długonoga ślicznotka czeka bowiem w moim gabinecie.
- Ehh, w takim razie już idę. Wasza dwójka zaś niech spróbuje przesłuchać sąsiadów, z okolicy, do której doszło do morderstwa.
- Tak jest, komisarzu! - zasalutował partner Jorge, a po jego wyjściu z biura spojrzał z rozbawieniem na koleżankę - Ta koszula wydaje się być dla Ciebie co najmniej o dwa rozmiary za duża! Następnym razem pożyczę Ci moją.
- Wariat! - zaśmiała się Angeles, wychodząc z nim z gabinetu.

******

Benjamin zatracił się w pocałunku z Laurą, czując powoli, jak jej opór względem jego osoby ustaje. Zadowolony z samego siebie, przesunął zatem dłoń wzdłuż pleców kobiety, czując pod smukłymi palcami jej drobne ciało. Nie spodziewał się jednak, że ten drobny gest skończy się dla niego tak tragicznie. Funkcjonariuszka policji, wykręciła mu bowiem rękę do tyłu i podcięła mu nogi, w efekcie czego mężczyzna upadł z impetem na ziemię.
- O Jezuuu - jęknął, a jego ramię przeszył silny ból.
- Sądziłam, że jesteś na tyle mądry, by nie ryzykować kolejnych, pożal się Boże, akcji. Niestety się przeliczyłam - odparła dziewczyna, zakuwając go po raz kolejny w kajdanki.
- A ja przeczuwałem, że ognista z Ciebie kobieta, ale nie że aż tak...Preferujesz sadomasochistyczne zabawy?? - zaśmiał się, unosząc pytająco brwi.
- Zamknij się i już bardziej się nie pogrążaj.
- Hmm, ok...Ale jednego jestem pewien - podobało Ci się!
- Muszę Cię rozczarować - rzuciła Laura, ocierając z udawanym obrzydzeniem usta - Nie będę Twoją kolejną ofiarą.
- Uuułaaa, zabrzmiało groźnie!
- A będzie jeszcze gorzej, gdy nie zaprzestaniesz swojego dziecinnego zachowania! Tymczasem, posiedzisz tutaj przez następne 24 godziny i nawet Twój wysoko postawiony brat Cię nie uratuje - postawiła mężczyznę na nogi, by następnie popchnąć go na lekko zdezelowaną prycz, która zaskrzypiała pod jego ciężarem - Miłego dnia! - rzuciła, zamykając za sobą celę. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na ciche westchnięcie, po gorącym pocałunku jakiego doświadczyła.

******

Nie mogąc dłużej znieść kolejnych wiadomości sms, nadchodzacych od narzeczonej, Rene wyłączył telefon i schował go do szuflady nocnej szafki. Następnie przebrał się w dres i korzystając z pogody, postanowił pobiegać, a co za tym idzie, choć trochę się zrelaksować. Włożywszy słuchawki od mp4 do uszu, ruszył w kierunku pobliskiego parku, całkowicie oddając się przyjemnemu treningowi.

W tym samym czasie, Leticia wybrała się na przejażdżkę rowerową, chcąc odetchnąć świeżym powietrzem i porozkoszować się błękitnie niebieskim niebem. Jadąc wzdłuż parkowej alejki, dała się ponieść marzeniom, na tyle, że nie zauważyła psa, wbiegającego pod koła jej roweru.
- Nie, nie, tylko nie to! - jęknęła, przygryzając nerwowo wargę. Zebrała się jednak w sobie na tyle, by wykonać niebezpieczny manewr, mający na celu ominięcie biednego zwierzęcia. Pech jednak chciał, że ratując psa przed wypadkiem, wjechała pojazdem prosto w młodego mężczyznę, który wybiegł właśnie zza drzewa. Nieznajomy upadł nieopodal na trawę, a dziewczyna spadając z roweru, uderzyła kolanem w wystający kamień.
- Auć...
- Wszystko w porządku?? - zapytał mężczyzna, wstając z ziemii i podchodząc powoli do dziewczyny. Szok malujący się jednak na jego twarzy, był na tyle duży, że nie zdołał powiedzieć nic więcej, jak zdawkowe: - Ty??!!
No, no.. Między Jorge i Angeles zaczęło wrzeć Ach, szkoda, że nie doszło do pocałunku

Wiedziałam, że Laura wykręci Benjaminowi jakiś numer I się nie przeliczyłam Dobrze to rozegrała
Kocham Twoją telkę!
Pięknie piszesz, opisy sytuacji są wspaniałe Laura od razu przypadła mi do gustu, ale i tak Angeles na razie wymiata Szkoda, ze nie doszło do niczego więcej między Jorge i Angeles;/ Rozpoczyna się wątek Leticii i Rene...^^ Telka cudowna! Czekam na new;)
Cudny odcinek
Brawo dla Laury
Serdecznie dziękuję za wszystkie komentarze, które niezwykle motywują mnie do dalszego działania

ODCINEK 8

W odpowiedzi na ostatnie słowa Rene, Leticia uniosła delikatnie głowę do góry, odgarnęła włosy z twarzy i spojrzała wyzywająco na mężczyznę, którego ni w ząb sobie nie przypominała.
- Jaaa??! Nie wydaje mi się, byśmy kiedykolwiek się spotkali, a co dopiero znali - zauważyła dziewczyna, taksując chłopaka przenikliwym spojrzeniem.
- Hmm...W sumie to faktycznie się nie znamy, ale ja Cię pamiętam. Wczoraj, stojąc wieczorem na światłach, kupiłem od Ciebie dwa bukieciki pięknych kwiatów.
Leticia podparła brodę ręką, dumając nad prawdziwością tych słów, a tym bardziej nad szczerością nieznajomego, który prezentował się bardziej jako zadufany w sobie bogacz w markowym dresie, niż sympatyczny chłopak z sąsiedztwa. Dopiero po chwili, jej głowę zalała fala wspomnień: pary, która kupiła od niej kwiaty, a następnie wyrzuciła je przez okno samochodu.
- Ahh tak! Już Cię pamiętam! Myślisz, że skoro jeździsz drogim samochodem, nosisz skrojone na miarę garnitury i obnosisz się swoją piękną narzeczoną, to wolno Ci traktować mnie i moją pracę, jak nic nie znaczące śmieci! - wygarnęła Rene, przypominając sobie uczucie wstydu i rozczarowania, jakie poczuła, gdy dwa, malutkie bukieciki upadły wprost przed jej stopami.
- Moment...To nie tak, jak myślisz! - zaoponował mężczyzna, jednak dziewczyna już wstawała z trawy, nie zważając przy tym na rozcięte kolano, z którego sączyła się strużka ciemnoczerwonej krwi - Uważaj, zraniłaś się.
- To tylko drobne skaleczenie. Nie jestem księżniczką na ziarnku grochu, która przejmuje się byle zadrapaniem! - rzuciła w gniewie, stawiając swój rower na nogi. Niestety, pojazd nie nadawał się chwilowo do użytku, w efekcie czego dziewczyna została zmuszona do powrotu do domu, pieszo.
- Jezu, nie chciałem Cię obrazić. Może chociaż mógłbym zamówić dla Ciebie taksówkę... - zasugerował delikatnie Rene, na co Leticia tylko pogardliwie prychnęła i ruszyła w kierunku, z którego przybyła.

******

Po trzech godzinach męczących przesłuchań, wszystkich sąsiadów rodziny Mendiola, Angeles i Ricardo opadli zmęczeni na siedzenia w policyjnym radiowozie.
- Mam dość. Większość bliskich sąsiadów okazuje się zwykle bezużyteczna - nigdy bowiem nic nie widzą, ani nie słyszą - rzucił lekko poirytowany mężczyzna.
- To prawda, społeczeństwo bardzo często zamyka się na wszelkiego rodzaju patologie, w efekcie czego i my mamy utrudnione zadanie - westchnęła kobieta, sięgając po butelkę wody mineralnej, która nagrzała się już od prażącego przez cały dzień słońca.
- Zgadza się. Zapomnijmy jednak na chwilę o pracy. Właśnie kończy się nasza zmiana, więc może wybralibyśmy się na późny obiad?? - zaproponował Ricardo, a na jego usta z powrotem wypłynął, charakterystyczny, zawadiacki uśmiech.
- Mmm, kusząca propozycja, ale miałam odwiedzić tatę.
- Tata nie zając, nie ucieknie. A my musimy pożywić czymś nasze zgłodniałe żołądki.
- Ahh, to Twoje poczucie humoru jest bez wątpienia niezastąpione! - zaśmiała się Angeles, przyjmując w końcu zaproszenie kolegi. Tym samym, po piętnastu minutach stawili się w barze "U Florencia", gdzie podawano nie tylko najlepsze piwo, ale i hamburgery z frytkami.
- Ojej, po takiej porcji momentalnie się roztyję! - podsumowała policjantka, patrząc z rozmarzeniem na przyniesiony posiłek.
- To Ci akurat nie grozi - zapewnił Ricardo, po czym nachylił się w kierunku koleżanki i szepnął jej na ucho - Rzekłbym nawet, że masz najpiękniejsze ciało, jakie miałem okazję do tej pory oglądać...
- Świntuch! - skwitowała Agneles, biorąc się pośpiesznie za jedzenie.

******

- Pani de Mendiola...Przepraszam, że musiała Pani na mnie tyle czekać - oznajmił od progu Jorge, witając ją uściskiem dłoni.
- Podobno czas to pieniądz, ale na Pana warto czekać - wymruczała Barbara, zakładając nogę na nogę i odsłaniając w efekcie swoje nagie uda. Obdarzyła młodego komisarza zniewalającym spojrzeniem, a następnie dodała: - Wiadomo już coś, w sprawie śmierci mojego męża??
- Narazie nie. Obecnie czekamy na wyniki badań laboratoryjnych i analizujemy zdobyte do tej pory informacje.
- Rozumiem, ale mam nadzieję, że uda Wam się schwytać zabójcę Leona. Jego nagła śmierć spadła na mnie bowiem, jak grom z jasnego nieba. Nawet, jeśli nie dogadywaliśmy się za specjalnie w ostatnich dniach... - powiedziała, roniąc przy tym kilka łez. Jorge podał jej zatem chusteczki higieniczne i poklepał pocieszająco po ramieniu.
- Wszystko w porządku?? - zapytał dla pewności Robleto.
- Tak, tak. Dziękuję za Pana troskę. Na mnie już pora - rzuciła, wstając pośpiesznie z fotela i podchodząc do mężczyzny - Jeszcze raz, dziękuję za wszystko - odparła, po czym ni stąd, ni zowąd wycisnęła na ustach Jorge namiętny pocałunek. Nim ten zdążył w ogóle zareagować, rozległo się pukanie do drzwi, które wyrwało go z otępienia.
- Pani wybaczy... - jęknął, wpuszczając pośpiesznie do środka nie kogo innego, jak przyjaciółkę Angeles, Laurę - Co Ty tu robisz??
- Miałam dostarczyć Panu Gomezowi pewne akta... - odparła młodziutka funkcjonariuszka, patrząc to na Jorge, to na Barbarę. Odłożywszy dokumenty na biurko, skierowała się w stronę wyjścia, by na odchodne rzucić od niechcenia - Przy nawiązywaniu stosunków z policjantem warto byłoby zacierać wszelkie dowody tego, a szminka na ustach Pana Robleto mówi wszystko!
No to się narobiło..
Widać, ze Ricardo zarywa do Angeles Zaproponował jej nawet obiad

Barbara to prawdziwa zimna suk* i intrygantka Wykorzystała chwilę nieuwagi i skradła pocałunek Jorge. Na niedomiar złego dla niego o wszystkim teraz wie Laura
Kurcze nie było mnie w domu kilka dni i mam straszne zaległości... Wieczorem przysiądę się do czytania i napiszę coś więcej
fajnie napisane

paris20000 dnia 23:00:24 12-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek superowy
Leticia nieźle potraktowała Rene ; dd
Ta Barbara to prawdziwa su**... Widać, że śmierć męża jej nie obchodzi... A może to ona zabiła ... ?
Cieszę się, że Barbara wzbudza w Was te same odczucia, które towarzyszyły mi przy kreowaniu jej postaci. Jak przystało zatem na sukę z piekła rodem jest zdolna do wszystkiego. Pytanie jednak, czy byłaby skłonna zabić własnego męża, pozostawię bez odpowiedzi. Jestem bowiem niezwykle ciekawa Waszych kolejnych domysłów

Anetko, spokojna głowa - na pewno uda Ci się wszystko na spokojnie ogarnąć. Wybacz po prostu mojej wenie, że się tak rozpędziła, a ja przełożyłam to na tyle odcinków.

ODCINEK 9

Po przyjemnie spędzonym czasie w towarzystwie Ricarda, Angeles poprosiła go, by podwiózł ją do domu ojca, z którym, z tylko sobie znanych powodów, nie widziała się już od dłuższego czasu.
- Jeszcze raz dziękuję za obiad - powiedziała na odchodne, otwierając drzwi radiowozu.
- Naprawdę nie ma za co. Cieszę się, że mogliśmy spędzić trochę czasu we dwoje - wyjaśnił mężczyzna, chwytając dziewczynę delikatnie za rękę - Mam nadzieję, że szybko to powtórzymy.
- Bez wątpienia. Do jutra - odpowiedziała Angeles, poklepując go delikatnie po ramieniu i wysiadając pośpiesznie z samochodu. Co prawda, Ricardo był przystojnym i zabawnym mężczyzną, z którym nie jedna kobieta znalazłaby raj na ziemii, jednak w niej nie wzbudzał żadnych głębszych odczuć, a już na pewno nie powodował szybszego bicia serca. Mówisz tak tylko dlatego, że Jorge omal Cię dzisiaj nie pocałował! - zganiła się w duszy, podchodząc powolnym krokiem do drzwi ostatnio wyremontowanego domu Antonia Castelar. Nim jednak zdążyła w ogóle zapukać, w progu stanął starszy mężczyzna, piorunując ją nieprzyjemnym spojrzeniem.
- Czego tutaj szukasz?? Nie wyraziłem się ostatnio nazbyt jasno??! Nie chcę Cię widzieć!!
- Tato...Nie atakuj mnie już od progu. Proszę Cię, porozmawiajmy... - jęknęła cicho Angeles, a w jej oczach mimowolnie zakręciły się łzy. Prawdą bowiem było, że ojciec nigdy nie darzył jej miłością, o jakiej marzyła. Przy każdej nadarzającej się okazji, obwiniał ją o śmierć matki, która zmarła tuż po jej narodzinach. I choć obecni przy porodzie pielęgniarki i lekarze, zapewniali go, że największym marzeniem Sofii Castelar było wydanie na świat zdrowego dziecka, mężczyzna nigdy nie przyjął tego faktu do wiadomości.
- O czym chcesz rozmawiać?? O swojej pracy w tej cholernej psiarni??!! - wybuchnął Antonio, wciągając ją brutalnie do środka i popychając na ścianę korytarza - Doskonale wiesz, że zawsze byłaś dla mnie tylko przyczyną śmierci mojej ukochanej żony! Ale decyzja o zaciągnięciu się do policji, dodatkowo mnie dobiła, uświadamiając, że nigdy, ale to przenigdy nie będę w stanie Cię zaakceptować, rozumiesz??!!!! - zapytał ze złością, zaciskając palce swojej dłoni na podbródku córki i zmuszając ją tym samym do spojrzenie mu prosto w oczy. Kobieta wybuchła momentalnie płaczem, nie będąc nawet w stanie wykrzesać z siebie jakiegokolwiek słowa. Zawsze chciała wierzyć, że wielki Antonio Castelar chociaż w małej części darzy ją ojcowską miłością i zależy mu na jej szczęściu. Każdego dnia modliła się, by zdołali dojść do względnego porozumienia. Jednak dzisiejszy wybuch mężczyzny spowodował, że jej nadzieje, marzenia i pragnienia legły w gruzach, sprowadzając brutalnie na ziemię...

******

Po odprowadzeniu Barbary de Mendiola do wyjścia, Jorge zszedł dwa piętra niżej i momentalnie odszukał wzrokiem Laurę. Podszedł więc pewnym krokiem do jej biurka i usiadł tuż naprzeciwko niej.
- Jeśli piśniesz choćby słowo na temat tego, co widziałaś, osobiście dopilnuję, byś otrzymała najgorszą, papierkową robotę! - syknął, bacząc na dziewczynę groźnym wzrokiem.
- Wow, grozisz mi?? - zaśmiała się Laura, opierając nogi, odziane w czarne glany, o pobliską szafkę.
- To nie groźba, tylko ostrzeżenie...
- Nonono, muszę przyznać, że coś Cię łączy z bratem - obaj jesteście strasznie mało przekonywujący.
- Nie zadzieraj ze mną! - warknął Jorge, po czym momentalnie się zreflektował - Moment! Skąd znasz Benjamina??
- Uuu, zaskoczony?? Dodam zatem więcej - Twój szanowny braciszek uprawiał sex w miejscu publicznym, za co trafił do aresztu.
Nim jednak zdążyła cokolwiek dopowiedzieć, mężczyzna pośpiesznie wybiegł z jej gabinetu i ruszył pędem do budynku obok, w którym znajdował się miejscowy areszt.
- Chcę się natychmiast widzieć z Benjaminem Robleto!!!
- Ale... - zajęknął się świeżo upieczony posterunkowy.
- Żadnego "ale"!! Proszę mnie do niego zaprowadzić. Natychmiast!!

******

Jak możesz być córką tego zwyrodnialca??
Tego pieprzonego skurczybyka, dla którego zawsze i wszędzie liczyły się tylko pieniądze...
Myślisz, że dlaczego dopuścił się tego wszystkiego w przeszłości??
Oczywiście, że dla zysku, milionów na koncie i sławy!
Czyżbyś jeszcze o tym nie wiedziała, droga Angeles??
W takim razie, najwyższa pora, żebym Cię oświecił.
Nie zasługujesz na takiego rodzica, dlatego już wkrótce uwolnię Cię od niego.
Już wkrótce...
Ciągle mnie zadziwia tajemnicza postać, która chce uwolnić Angeles od ojca... Kto to jest? Przeoczyłam coś?;p

Odcinek jak zwykle świetny! Czekam na kolejne;) A moja sympatia do Angeles i Laury wciąż rośnie
Hihi, nic nie przeoczyłaś Natalio - po prostu jest to postać, która pozostanie owiana tajemnicą do samego końca. Dlatego też jej wypowiedzi są tak intrygujące, zastanawiające, a zarazem przemyślane, by nie wyjawić zbyt wielu szczegółów naraz

I oczywiście bardzo mi miło, że tak silne osobowo kobietki, jak Angeles i Laura przypadły Ci do gustu

madoka dnia 17:11:55 14-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek cudowny
Laura i Angeles są superowe
Ten tajemniczy ktoś mnie strasznie intryguje...
Dopiero teraz zobaczyłam, że dodałaś odcinek To pewnie przez te moje poprawkowe stresy

Myślę, że chyba Ricardo nie ma szans u Angeles, bowiem dziewczyna wyraźnie myśli o zniewalającym Jorge
Szkoda mi jej, że ma takiego ojca, ale Rocha wybitnie pasuje do takiej roli!

Laura jest taka pyskata, że aż słodka Zawsze jak czytam jej kwestie, to się śmieję i w dodatku wyobrażam sobie miny Any L.

Dull dnia 0:21:59 17-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Po raz kolejny dziękuję za wszystkie komentarze Dull, muszę przyznać, że rola Antonia Castelar od samego początku czekała na Enrique Rocha, który bez wątpienia jest jednym z najlepszych i najmroczniejszych villanów starszego pokolenia. Nawiązując zaś do Any Layevskiej - jej fenomenalna mimika twarzy była dla motorem napędowym przy tworzeniu tak barwnej postaci, jak Laura

ODCINEK 10

- Jorge! Nareszcie! Już myślałem, że spędzę tutaj kolejną, bezsenną noc - odetchnął z ulgą Benjamin, ściskając brata na powitanie, tuż po tym, jak ten otworzył drzwi jego niezbyt przytulnej celi.
- Może powinieneś...Kto to widział, żeby uprawiać seks w miejscu publicznym??! Człowieku, masz 33 lata, a pociągi, jak u nastolatka!
- Oj, trochę mnie poniosło. Ale powiedz, czy przy Monice można racjonalnie myśleć?? - jęknął mężczyzna, pocierając nadgarstki.
- Jezu! Monica, Catalina, wcześniej Matilde i Julia! Myślisz, że jeszcze rozróżniam, która jest która?? - zapytał z ironią Jorge, wyprowadzając brata z posterunku.
- Fakt...Na Twoim miejscu też mógłbym się pogubić. Ale, żeby było weselej, dodajmy jeszcze do nich Laurę...
- Co takiego??! Mam nadzieję, że nie masz na myśli tej wyszczekanej posterunkowej, będącej siostrą mojego przyjaciela??! - warknął złowrogo mężczyzna.
- Muszę Cię rozczarować, bo mówię właśnie o niej. Uwielbiam takie drapieżne kotki - rozmarzył się Benjamin, na co momentalnie zarobił cios między żebra - Auć!! A to za co??
- Za Twoją bezmyślność! - odparł, gdy wtem wyrosła przy nich Laura, we własnej osobie, gromiąc ich oboje spojrzeniem.
- Komisarzu Robleto! Myśli Pan, że wysokie stanowisko uprawnia Pana do negowania podjętych przeze mnie decyzji?? - zapytała, unosząc znacząco brwi.
- Posterunkowa Contraras! Mój brat spędził już w areszcie przewidziane 24 godziny. Jeżeli zamierza Pani... - urwał, bo tuż obok jego głowy przeleciał ze świstem, dopiero co wystrzelony pocisk - Na ziemię!!! - krzyknął, ciągnąc brata i koleżankę w dół.
- Benjaminie!!! - krzyknęła z oddali Monica, nie przewidując nawet grozy sytuacji.
- Cholera! Wiedziałam, że jego braciszek zadaje się z pustakami, ale że aż z takimi, to nie... - jęknęła zdegustowana Laura, wstając pośpiesznie z ziemii i biegnąc, schyloną w kierunku Monicki - Padnij, dziewczyno!!!
- Ale...Ale co się dzieje?? - zdołała wykrzesać z siebie kochanka Benjamina.
- Zamknij się i leż! - krzyknęła Laura, popychając dziewczynę na chodnik. Niestety w tej samej chwili jej ramię przeszył nieopisany ból, w efekcie którego i ona upadła zamglona na ziemię.

******

Po wybiegnięciu z płaczem z domu ojca, Angeles złapała pośpiesznie pierwszą, lepszą taksówkę i poprosiła o zawiezienie pod adres, pod którym znajdowało się jej przytulne mieszkanie. I choć jej serce przepełniały żal, smutek i rozczarowanie, już od progu poczuła się dużo bezpieczniej w swoim domowym azylu.
- Głupia! A tak marzyłaś, by Twój szanowny tatuś chociaż raz w życiu powiedział, jak bardzo Cię kocha! - zganiła się na głos, nalewając sobie przy tym kieliszek czerwonego wina - Ale to koniec! Już nigdy więcej, nie będziesz próbować polepszyć Waszych stosunków...Nic na siłę!
Upiła kilka łyków aromatycznego trunku, po czym zrzuciła z siebie jeansy i koszulę, dopiero po chwili uświadamiając sobie do kogo w rzeczywistości należy.
- Ajj, Jorge...Nie mam pojęcia, dlaczego aż tak mnie pociągasz... - westchnęła, gładząc delikatnie materiał koszuli i rozpamiętując ich dzisiejsze starcie w pracy. Momentalnie jednak, zreflektowała się, przypominając sobie słowa Ricarda. A jeżeli faktycznie łączy go coś z wdową po Leonie Mendioli... - westchnęła w duszy, odkładając kieliszek na stół i przechodząc, z koszulą w ręku, do łazienki. Wrzuciła ją pośpiesznie do pralki, a sama, chcąc się choć trochę zrelaksować, oddała się przyjemności kąpieli w wannie, wypełnionej po brzegi pachnącą pianą.
Kolejny genialny odcinek Laura jest świetna Benjamin zresztą też niczego sobie...^^ Jorge mimo wszystko gani brata i nie chce pozwolić na romans z Laura... Prosze o jak najwięcej akcji Angeles i Jorge
Ooo ciekawe co się stanie na tym posterunku

Angeles już myśli o Jorge.. Ciekawe co z tego wyniknie Mam nadzieję, że bedzie wiele scenek Angeles-Jorge, bo już wyczuwam między nimi chemię

Dull dnia 12:57:34 17-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek cudowny
Jestem ciekawa co sie na tym posterunku stanie
Wasze życzenia są dla mnie rozkazem - dlatego też scen Angeles vs Jorge będzie, jak najwięcej

ODCINEK 11

- Zostań tutaj i pod żadnym pozorem nie ruszaj się z miejsca - rzucił Jorge do swojego brata, bardzo zaskoczony strzelaniną, która wywiązała się tuż przed posterunkiem policji.
- Chyba nie sądzisz, że zachowam się, jak tchórz, gdy dwie, bliskie mi kobiety, znajdują się w samym centrum tego chaosu?? - zbuntował się Benjamin, próbując wstać z ziemii. Jednak silny uścisk mężczyzny, stosownie mu to uniemożliwił.
- Ani mi się waż! Możesz strugać bohatera, ale nie ryzykując przy tym własne życie! - odparł z powagą Jorgę, po czym przebiegł pośpiesznie między samochodami, by w efekcie znaleźć się tuż przy przerażonej Monice, wylewającej z siebie morze łez - Uspokój się i powiedz, czy jesteś cała??
- Taaaak, nic mi nie jest - zapewniła dziewczyna, mimowolnie wtulając się w bezpieczne ramiona komisarza. Ten jednak, najdelikatniej, jak potrafił wysunął się z jej kurczowego uścisku i spojrzał prosto w oczy.
- Tak naprawdę ocalałaś dzięki naszej niezastąpionej koleżance. Więc bądź tak łaskawa i powiedz mi, gdzie ją widziałaś po raz ostatni...
- Ja...Nie wiem... - wyjąkała Monica, rozglądając się niepewnie po okolicy. Dopiero po chwili jej wzrok padł na pasemko blond włosów, które wystawało sprzed maski jednego z samochodów, ustawionych rzędem na chodniku - To...to...to chyba ona...
Jorge momentalnie podążył za nią wzrokiem, dostrzegając tym samym drobną postać Laury. Rozkazał zatem swojej towarzyszce pozostać na miejscu, a sam ruszył z wyciągniętą bronią przed siebie. Cudem unikając postrzału, znalazł się tuż przy nieprzytomnej koleżance, badając pośpiesznie jej puls. Uff, żyje, całe szczęście... - odetchnął z ulgą, pociagając dziewczynę w bezpieczne miejsce, by na spokojnie móc jej założyć uciskowy opatrunek, wykonany z rękawa swojej koszuli.

******

"Strzelanina przed posterunkiem policji przy Sunrise Avenue 216...Prosimy wszystkich o wsparcie. Bez odbioru."

Dobiegło uszu Angeles, gdy popijając gorącą kawę, włączyła swój pager. Matko święta, przecież to u nas... - jęknęła zdezorientowana, próbując za wszelką cenę połączyć się ze swoim wydziałem. Gdy po kilku minutach, które dla niej okazały się wiecznością, po drugiej stronie zgłosił się Ricardo, odetchnęła z ulgą. Niestety nie na długo.
- Wybacz, Angeles, że to tak długo trwało, ale mamy urwanie głowy. Cały nasz areszt dosłownie pęka w szwach, a to wszystko za sprawą chuliganów, którzy za cel obrali sobie walkę z policją.
- Co takiego?? Chyba już naprawdę do reszty zwariowali...Mam jednak nadzieję, że obyło się bez ofiar??
- Chciałbym by tak było, lecz... - zawahał się, nie wiedząc, jak przekazać koleżance z pracy złą wiadomość.
- Mówże wreszcie! - ponagliła go kobieta, zaciskając wolną dłoń w pięść.
- Chodzi o Laurę. Została postrzelona, a następnie przewieziona do szpitala Świętej Opatrzności.
- Nie, nie, nie...To niemożliwe...
- Spokojnie. Oberwała w ramię, ratując zdaje się kochankę brata Jorge. Na szczęście lekarze zapewnili, że prócz znacznej utraty krwi, nic jej nie grozi.
- Oby tak właśnie było. Dzięki za informacje, muszę zatem jak najszybciej ją zobaczyć... - odparła, kończąc połączenie. Szybciutko dopiła resztkę kawy, po czym pobiegła do sypialni, gdzie zarzuciła na siebie czarne jeansy, białą podkoszulkę i trampki. Mam nadzieję, że się trzymasz Lauri - stwierdziła w duszy, wsiadając do auta i jadąc prosto do szpitala.

******

Po ostrych słowach nieznajomej, Rene czuł się niczym prawdziwy drań. Co prawda nigdy nie uważał się za lepszego, dzięki swojemu statusowi społecznemu, czy zamożności, jednak zarzut dziewczyny okazał się dla niego w pewien sposób zrozumiały. Może właśnie dlatego odczuwał go, niczym policzek, wymierzony nie tyle w twarz, co w uczucia. A pomyśleć, że wszystko przez rozkapryszoną Anę Lucię... - westchnął rozczarowany, wycierając się ręcznikiem po orzeźwiającym prysznicu. Zimna woda, podobnie jak i obraz ślicznej kwiaciarki przed oczami, bez wątpienia ostudziły jego zapał w kwestii ewentualnego ożenku z obecną partnerką. Nie mamy z Aną, ani wspólnych planów, ani marzeń...Żadnych priorytetów, które byłyby podstawą naszej przyszłości. Dla niej liczą się tylko pieniądze i bankiety, a dla mnie?? Sam nie wiem... - przyznał przed samym sobą, odczytując od narzeczonej kolejne naglące wiadomości.
"Dzisiejszy dzień pragnę spędzić w samotności. Myślę, że to zrozumiesz. Całuję, Rene." - odpisał w końcu dziewczynie, a następnie zabrał się za niecierpiące zwłoki sprawy swoich klientów - ciesząc się przy tym, że chociaż zawód, jaki sobie wybrał, okazał się spełnieniem jego oczekiwań.

******

Stojąc na szpitalnym korytarzu, w towarzystwie swojego brata, wybrał numer do przyjaciela, który odebrał już po drugim sygnale.
- Wow, Jorge. Miło Cię słyszeć. Czyżbyś w końcu znalazł chwilę wolnego?? - zaczął z poczuciem humoru, Rene.
- Hej, bardzo bym chciał, żeby tak było, ale dzwonię w zupełnie innej sprawie...Twoja siostra...Ona...
- Moment, co z Laurą?? Coś się jej stało?? - zapytał poruszony mężczyzna, odkładając pośpiesznie wszystkie akta na bok i wyczekując na słowa przyjaciela.
- Dzisiaj przed posterunkiem wybuchła strzelanina. Młodzikom zebrało się na szczytny cel, czyli wyeliminowanie psów, jak to określili. Jeden z nich trafił Twoją siostrę, prosto w ramię.
- Cholera, co za bydlak! Niech, no tylko go dopadnę...Ale, ma się dobrze?? - zapytał Rene, z wyczuwalną troską w głosie.
- Tak, tak. Wyjdzie z tego... - zapewnił Jorge, podając przyjacielowi adres szpitala, do którego trafiła Laura.
- Co z nią??! - dało się usłyszeć zdyszany głos Angeles, tuż za plecami Benjamina i jego brata, gdy ten drugi właśnie kończył rozmowę telefoniczną. Jak na zawołanie, obaj odwrócili się w jej stronę, przy czym to Jorge obdarzył ją przenikliwym, a zarazem pełnym ciepła, spojrzeniem.
Biedna Laura oberwała Ale wierzę, że wyjdzie z tego bez szwanku
odcinek jak zwykle bardzo ciekawy Angeles bardzo martwi się o Laurę, czyżby sie przyjaźniły? A Rene powoli zakochuje się w Lucrecii^^ Chciałabym jak najwięcej wątków Jorge i Angeles Czekam na new
Dziękuję za komantarze. Dudziak, Laura z Angeles faktycznie się przyjaźnią, o czym wspomniałam już w obsadzie telenoweli

ODCINEK 12

- Została niefortunnie postrzelona, chroniąc tym samym dziewczynę mojego brata. Na szczęście jej zdrowiu nic już nie zagraża - zapewnił Jorge, patrząc Angeles prosto w oczy.
- Ona nie jest moją partnerką... - zaoponował pośpiesznie Benjamin.
- Rozumiem, że to jest Twój brat?? - zapytała, wskazując ruchem głowy na stojącego obok mężczyznę
- Tak, to ja. Benjamin Robleto, miło mi Panią poznać - uprzedził odpowiedź Jorge, wyciągając dłoń w stronę pięknej kobiety.
- Angeles Castelar... - uścisnęła przyjaźnie rękę mężczyzny, prosząc jednocześnie, by zwracał się do niej po imieniu.
- Jasne, będzie mi tym bardziej miło - odparł z uśmiechem Benjamin, gdy tuż obok nich wyrosła nieco już spokojniejsza Monica. Zarzuciła mu ręce na szyję i wycisnęła na jego ustach czuły pocałunek.
- Moglibyśmy pójść już do domu?? - poprosiła, wyginając usta w podkówkę.
- Chyba zwariowałaś...Za tymi drzwiami leży dziewczyna, która uratowała Ci życie, a Ty chcesz wrócić do domu?? - zapytał poirytowany Benjamin, odsuwając ją delikatnie od siebie. Angeles wyczuwając jednak wiszącą w powietrzu kłótnię, odeszła na koniec korytarza, gdzie nalała sobie kubeczek zimnej wody.
- Nie musisz się już zamartwiać. Laura jest silną kobietą, dla której taki postrzał to pestka... - usłyszała za swoimi plecami, kojący głos Jorge.
- Pewnie masz rację, ale jest najbliższą mi osobą na tym świecie. Dlatego też, gdyby cokolwiek jej się stało, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła - wyznała cicho, odwracając się w stronę swojego podwładnego.
- Nawet tak nie myśl. Zapewniam Cię, że już jutro, albo pojutrze na nowo stawi się w pracy... - na jego usta wypłynął przyjazny uśmiech, a ręka delikatnie powędrowała wprost na ramię kobiety. Gest ten sprawił, że Angeles zamarzyła o bezpiecznym uścisku kogoś, kto ją naprawdę rozumie. Nie myśląc więc długo, wtuliła się w ciepłe ramiona Jorge, zapominając na chwilę o wszystkich zmartwieniach.

******

- Nie widzisz, że to kara boska, za to, że bezpodstawnie zamknęła nas w areszcie?? - wypaliła, rozzłoszczona Monica.
- Kobieto, czy Ty siebie w ogóle słyszysz?? Pleciesz trzy, po trzy! - oburzył się Benjamin, patrząc z niezadowoleniem na swoją kochankę.
- Ja pletę trzy po trzy?? A to, że ona nas obraziła i przetrzymywała w tej brudnej celi było ok?? Teraz los się odwrócił i to ona musi cierpieć!
- Naprawdę, nie ma to jak wdzięczność... - zironizował mężczyzna, po czym dodał - Lepiej będzie, gdy stąd wyjdziesz i ochłoniesz.
- A żebyś wiedział, że pójdę! Mam głęboko w poważaniu tą wulgarną policjantkę! - wrzasnęła, by następnie odwrócić się na pięcie i wyjść ze szpitala. Zszokowany Benjamin stał przez kilka długich sekund, patrząc za odchodzącą kobietą i rozmyślając nad swoją głupotą. Jak też mogłem do tej pory nie widzieć, że mam do czynienia z egoistyczną wariatką - jęknął w duszy, po czym zszedł do przyszpitalnej kwiaciarni i z myślą o Laurze kupił malutki bukiecik promiennie żółtych słoneczników. Wróciszwy na górę, natrafił na lekarza wychodzącego właśnie z gabinetu zabiegowego, do ktorego trafiła ofiara strzelaniny.
- Doktorze, co z Laurą?? - zapytał, ściskając w dłoni zakupione kwiaty.
- Wszystko, w jak najlepszym porządku. Rana została opatrzona, a kula usunięta. Obecnie przetaczamy pacjentce kilka jednostek krwi, której jednak sporo utraciła podczas wypadku.
- Rozumiem, ale...Można ją zobaczyć?? - zapytał niepewnie, na co otrzymał w końcu pozytywną odpowiedź. Nacisnął więc klamkę i wszedł powoli do środka, dostrzegając od razu pobladłą, drobną sylwetkę Laury, leżącą na dużej, szpitalnej kozetce.
- Ty tutaj?? - wyszeptała, otwierając leciutko oczy.
- Tak jakoś wyszło...Wiem, że się nie znosimy, ale chciałem Ci podziękować za to, co zrobiłaś dla...Monicki - wyjaśnił, kładąc na małym stoliku bukiet kwiatów.
- Ahh tak...Uratowałam Twoją kochankę, a to się ceni - stwierdziła z rozbawieniem - Nie myśl jednak, że te kwiaty sprawią, że zapomnę o łamaniu prawa w Waszym wydaniu.
- Myślę, że jakoś się dogadamy... - roześmiał się, dostrzegając przy tym groźną minę dziewczyny.

******

Przechodzę szpitalnym korytarzem i kogo widzę??
Ciebie, droga Angeles w objęciach z tym ciemnowłosym gachem!
Co to ma znaczyć??
Czyżbyś o mnie zapomniała??
Zawsze powtrzałem, że jesteśmy dla siebie stworzeni - więc nic, ani nikt tego nie zmieni.
Jesteś, co prawda seksowną i pociągającą kobietą, ale pisaną tylko jednemu mężczyźnie.
Wiesz, komu??
Mnie.
Czas zatem byśmy się poznali...

madoka dnia 12:26:52 23-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Kurcze zakochałam się w parze Laura&Benjamin Są genialni.
Tą całą Monickę, to bym wysłała w kosmos Jak taka irytująca!

Ach! Angeles wtuliła się w ramiona Jorge. Proszę, proszę

A ten wariat non stop śledzi Angeles. Ciekawe co z tego wyniknie..

Dull dnia 17:22:11 23-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Odcinek boski
Ah ten tajemniczy gosciu coraz bardziej mnie intryguje
Jorge i Angeles stali przytuleni na korytarzu Bardzo ciekawi mnie kim jest ten koleś, który zakochał się w Angeles... No to czekam na kolejne odcinki, bo ten był rewelacyjny
Dzięki dziewczyny za Wasze ciepłe słowa. Cieszę się, że wszystkie zwracacie uwagę na tajemniczego gościa, który za cel obrał sobie Angeles - już w następnym odcinku gwarantuję, że nie lada Was zaskoczy

Dull, wiesz, że i ja nie spodziewałam się, że duet Laura&Benjamin okaże się aż tak uroczy i chemiczny...Ale sprawdzone talenty Any i Davida zrobiły w tym wypadku, bez wątpienia swoje

Co do postaci Monicki, to muszę przyznać z ręką na sercu, że została stworzona do bycia przysłowiowym: wrzodem na tyłku

madoka dnia 17:14:18 23-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Ja mam pewne przypuszczenia, co do tego gościa. Zobaczymy czy właściwe

Taki wrzód jak Monica też potrzebny Zawsze taka osoba może namieszać
ODCINEK 13

- A tak na poważnie, jak się czujesz?? - zapytał Benjamin, z niespotykaną u niego troską w głosie.
- Jak na kogoś, kto właśnie został postrzelony?? Całkiem nieźle - przyznała Laura, nie tracąc przy tym dobrego humoru. Niegasnące: optymizm i dobre samopoczucie kobiety, zważając na sytuację w jakiej się znalazła, bez wątpienia zaskoczyły jej towarzysza. Nim jednak zdołał cokolwiek dodać, do pokoju wpadli przejęci Angeles i Jorge.
- Lauri...Moja maleńka, wszystko w porządku?? - zapytała z przejęciem przyjaciółka dziewczyny.
- Oczywiście, że tak. Myślisz, że taki jeden marny pocisk zdołałby mnie zabić??
- A widzisz, powiedziałem jej dokładnie to samo... - skwitował Jorge, przystając obok brata. Na jego twarzy malowała się jednak swego rodzaju ulga. Podobnie, jak na twarzy Rene, który wszedł właśnie zdyszany do pokoju, w którym przebywała jego siostra.
- Uff, całe szczęście, że nadal się uśmiechasz - wypalił, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów, które wyraziłyby jego wdzięczność.
- Rene...Nie musiałeś przychodzić. Nie stało się przecież nic złego... - zapewniła Laura, choć w głębi duszy cieszyła się z obecności bliskich jej sercu, osób. No może prócz zarozumiałych braci Robleto - uśmiechnęła się do swoich myśli, po czym przedstawiła Benjamina swojemu jedynemu bratu.
- Miło mi Cię poznać, zważając na moją przyjaźń z Jorge. Mam jednak nadzieję, że następnym razem moja siostra nie będzie musiała ryzykować życia dla Twojej kochanki...
- Obiecuję - zapewnił Benjamin, puszczając oczko Laurze.
- Lepiej tyle nie obiecuj... - rzuciła dziewczyna ze śmiechem, ściskając mocniej rozdygotaną jeszcze dłoń brata.
- Właśnie - dodał Jorge, wskazując bratu drzwi - Na nas już pora. Obowiązki wzywają.
- Chyba Twoje... - wyszeptał Benjamin, machając Laurze na pożegnanie i życząc jej, mimo wszystko, szybkiego powrotu do zdrowia.
- Wrócę do zdrowia na tyle szybko, by znów złapać Cię na łamaniu przepisów - komentarz dziewczyny momentalnie wywołał uśmiechy na twarzach wszystkich zebranych.
- Obie na siebie uważajacie - zwrócił się Jorge do obu kobiet - Do zobaczenia, Rene - poklepał przyjaciela po plecach i ramię w ramię, opuścił pokój razem z bratem.

******

Catalina siedziała w swoim przytulnym gabinecie, mieszczącym się w klinice cenionego psychiatry Antonia Castelar, przygotowując karty pacjentów. Myślami była jednak daleko stąd - w ciemnym pomieszczeniu, oświetlanym jedynie bladą smugą słabej żarówki, trzymając w dłoni ostry skalpel. Uwielbiała dreszczyk emocji, towarzyszący jej podczas owianych tajemnicą zabiegów, mających na celu przede wszystkim wzbogacenie się ich dwójki. No cóż, nigdy nie byłam święta i doskonale o tym wiedziałam. A teraz, dzięki mojej wytrwałości, mieszkam sobie w domu z basenem, jeżdżę kabrioletem i mam kochanków na pęczki...Pytanie tylko, jak przekonać do siebie Benjamina - na tyle, by był na każde me zawołanie... - rozmyślała usilnie, gdy wtem usłyszała pukanie do drzwi.
- Proszę - odparła, na co w progu stanął Antonio, we własnej osobie - Witam wspólnika.
- Dość tych formalności! - rzekł poirytowany, rzucając na jej biurko otrzymany kilka dni wcześniej list - Ktoś mi grozi!
- Co takiego?? Kto?? - zapytała, lustrując wzrokiem treść anonimu. Momentalnie jednak pobladła, upuszczając kartkę na ziemię.
- Dobre pytanie...Sam nie wiem. Jedno czego jestem pewien to to, że muszę zrobić sobie małą przerwę w pracy i wyjechać.
- Chyba nie chcesz zostawić mnie samej z tym burdelem??!
- Obawiam się, że będę musiał... - skwitował, po czym zniknął pośpiesznie na korytarzu.
- Cholera!

******

Angeles prowadziła swobodną rozmowę z przyjaciółką i jej bratem, gdy rozległ się dzwonek jej komórki.
- Ups, przepraszam na moment - odparła, wychodząc na korytarz i odbierając połączenie - Mhm, rozumiem. Skoro to takie pilne, stawię się na komendzie za... - rzuciła okiem na zegarek - 20 minut. Do zobaczenia.
Zakończyła, jednocześnie zdziwiona tajemniczą przesyłką, która została właśnie dostarczona do wydziału na jej nazwisko. Wróciwszy więc do sali Laury, wyjaśniła rodzeństwu zaistaniałą sytuację i konieczność pożegnania się.
- Niczym się nie przejmuj. Zajmę się moją siostrą, najlepiej, jak będę potrafił - przyznał szczerze Rene, gładząc delikatnie dłoń dziewczyny.
- W to akurat nie wątpię. Zdrowiej nam zatem kochana i szybciutko wracaj do pracy - Angeles cmoknęła przyjaciółkę w policzek, czyniąc to samo względem mężczyzny.
- Dziękuję Angie, i Ty na siebie uważaj.
- Będę - zapewniła młoda podkomisarz, wybiegając z sali, a następnie ze szpitala, wprost w ciemną noc. Wsiadła w samochód i po przejechaniu kilkunastu kilometrów, parkowała już pod konkretnym budynkiem.
- Gdzie ta przesyłka?? - zapytała młodego mężczyznę, pełniącego wartę w recepcji.
- Ano tutaj - odrzekł, wręczając jej szarą kopertę, którą ta pośpiesznie otworzyła. Ku jej zaskoczeniu, w środku znajdowała się jedynie mała, zapisana karteczka, której treść brzmiała:

"Jeżeli chcesz być tak dobrą policjantką, na jaką wyglądasz - wyręcz mnie i zrób dobry uczynek dla tego świata.
Staw się punktualnie o 7 rano w kamieniołomie w wiejskiej części hrabstwa Dade. Najlepiej helikopterem. Przyjaciel."

madoka dnia 14:37:29 26-09-11, w całości zmieniany 1 raz
Aj.. Teraz to rozpaliłaś moją ciekawość! Już chcę następny odcinek i spotkanie w tej kopalni!
Cierpliwości Justi - muszę Was trochę potrzymać w przysłowiowej niepewności. Jedno jest jednak pewne: podczas spotkania w kamieniołomie będzie się duuużo działo
Jak zwykle świetny odcinek Jestem bardzo ciekawa tej tajemniczej przesyłki Angeles... Ciekawe kto chce się z nią spotkać? Ajj, telenowela od początku była świetna i akcja dalej się rozwija Już się doczekać nie mogę kolejnych scen
Ah... Odcinek boski I już nie moge się doczekać co bd dalej
ODCINEK 14

Skąd też wezmę policyjny helikopter, bez informowania o tym nikogo?? - rozmyślała Angeles, wracając do mieszkania. Jedyną osobą, która przychodziła jej do głowy był Max, mechanik, zajmujacy się sprzętem wszelkiego rodzaju służb, jednak zwrócenie się do niego z ową prośbą, wiązałoby się jednocześnie z rozgłosem. Bo choć mężczyzna potrafiłby zachować tajemnicę, to zniknięcie śmigłowca poruszyłoby cały policyjny świat.
- Cholera jasna! - przeklęła, wbiegając po kilku stopniach na trzecie piętro bloku, w którym mieściło się jej przytulne gniazdko. Po przejściu do kuchni, nalała sobie szklankę soku pomarańczowego, jednak zanim zdołała upić choćby łyk, w jej głowie zrodziła się nowa idea - na pewno bardziej poprawna służbowo, niż poprzednia. Jorge...Przecież mogę równie dobrze zwrócić się do niego o pomoc - stwierdziła w myślach, nim wkrótce zdążyły pojawić się pierwsze wątpliwości - Jasne, jakbyś go nie znała. Od razu będzie chciał Ci towarzyszyć. Rozczarowana, przemierzała salon wzdłuż i wszerz przez bitą godzinę, próbując znaleźć najrozsądniejsze rozwiązanie.
- Właśnie! Skoro nie Jorge, to Ricardo! - skoczyła z radości, po czym zerknęła na zegar wskazujący nieubłagalnie pierwszą w nocy. Nie zważając jednak na późną porę, wybrała jego numer i po półgodzinnym przekonywaniu go o swojej odpowiedzialności i zdrowym rozsądku, otrzymała zgodę na wypożyczenie służbowego helikopteru na godzinę.
- Po godzinie, zacznę Cię szukać, mała! Bądź zatem ostrożna i miej oczy dookoła głowy... - poprosił mężczyzna na pożegnanie.

******

Po kilkugodzinnym czuwaniu przy łóżku śpiącej siostry, i samego Rene zmożył w końcu sen - o dziwo niezwykle spokojny, zważając na wszelkie okoliczności. Spokój ten wynikał bowiem z pewności, że Laura wyszła cało z brutalnej strzelaniny i jej życiu nie zagraża już żadno niebezpieczeństwo. Rankiem oboje zbudziły pierwsze promienie słońca i ptaki, okupujące najbliższe drzewa.
- Uuułłaaa, moja szyja - jęknął mężczyzna, przecierając nie tylko zaspane oczy, ale i zdrętwiały kark.
- Ojj, braciszku, ileż Ty musisz przeze mnie wycierpieć - zachichotała dziewczyna, pocierając dłonią jego szorstki od dwudniowego zarostu policzek.
- Dla Ciebie wszystko maleńka - zapewnił, olśniony jednocześnie pierwszą tego dnia, myślą. Zerwał się więc z krzesła i przepraszając na chwilę Laurę, zbiegł do przyszpitalnej kwiaciarni, krzycząc od progu:
- Najpiękniejszy bukiet herbacianych róż dla mojej siostry.
- Się robi! - zasalutowała młoda, rudowłosa i piegowata kwiaciarka, gdy tuż z zza plecza, wyłoniła się doskonale mu znana postać kobiety. Otworzył szerzej oczy ze zdziwienia, a na jego ustach zamarło jedno, jedyne słowo: ONA
- Myślę, że ten będzie odpowiedni... - stwierdziła chłodno Leticia, a jej głos jeszcze długo rozbrzmiewał w uszach Rene. Dopiero po chwili wyrwał się z otępienia, rzucając okiem na bajeczny bukiet, w guście jego siostry.
- Jest idealny - zapewnił z uśmiechem, wyciągając portfel z tylej kieszeni spodni - Chociaż, poproszę jeszcze jednego, żółtego tulipana - dodał, płacąc rudowłosej dziewczynie odliczoną sumę, a następnie odbierając zamówione kwiaty. I gdy obie kobiety były już pewne, że męzczyzna opuści pomieszczenie, on zawrócił i stanął twarzą w twarz z nieznajomą, która dwa dni temu zawładnęła jego myślami.
- Nie jestem tak zimnym draniem, za jakiego mnie masz. Mogę jeździć drogimi samochodami, nosić garnitury szyte na miarę i mieć dookoła siebie piękne kobiety, co niekoniecznie będzie znaczyło, że jestem szczęśliwy... - oznajmił, wciskając w jej dłoń pojedynczy kwiat i wychodząc z kwiaciarni.

******

Zakładam na siebie ciemny kombinezon i wychodzę z ukrycia, ściskając w dłoni kolejną szarą kopertę, zaadresowaną do Angeles.
Mojej pięknej i czarującej kusicielki.
Nim jednak zdąży przybyć na miejsce, umieszczam wspomnianą już przesyłkę pod jednym z kamieni nieopodal nieużywanego, starego pastwiska.
Oznaczam to miejsce charakterystyczną czarną flagą z wizerunkiem trupiej czaszki.
A co, żeby było ciekawiej - śmieję się sam do siebie i sięgam do plecaka, po prezent-niespodziankę.
Rozglądam się dookoła i nasłuchuję z nicierpliwością odgłosu, nadlatującego helikopteru.
Co prawda słyszę tylko ciszę, jednak w głębi duszy wierzę, że moja słodka policjantka nie będzie kazać mi na siebie czekać.
Bowiem dziesięć minut zwłoki i BUM!
Po moich cennych wskazówkach zostanie się tylko proch.
A chyba oboje tego nie chcemy, prawda??
Patrzę na zegarek, który wskazuje za dziesięć szósta i uruchamiam bombę.
Eksploduje dokładnie za dwadzieścia minut.
I albo wyjdziesz z tego żywo, albo Twoje poszczególne części ciała staną się pożywką dla dzikich zwierząt.
Nie zawiedź mnie zatem słodka Angeles.
Nie zawiedź... - powtarzam i znikam w pobliskim lesie.
Fantastyczny odcinek Rene wyjaśnił Leticii jaki jest na prawdę i dał jej tulipana Może teraz dziewczyna się do niego bardziej przekona? Natomiast Angeles poleciała helikopterem na spotkanie z tajemniczym mężczyzną... Coraz bardziej ciekawi mnie kim on jest... Czekam na kolejne odcinki
Odcinek bardzo ciekawy. Mam nadzieję, że Angeles nic się nie stanie
Dziękuję dziewczyny za miłe słowa. Leticia na pewno weźmie pod rozwagę słowa Rene, o czym już w następnym odcinku - tyle, że nasz Pan adwokat ma już narzeczoną, więc o ich większych zażyłościach nie ma raczej mowy. Choć, na dobrą sprawę, nigdy nic nie wiadomo...
Kolejny bardzo ciekawy odcinek
Podobała mi się scenka Rene-Leticia.
Ten psychopata mnie przeraża Moja ciekawość rozpala się jeszcze bardziej Aż się biję tego, co się wydarzy
Hihi i bardzo dobrze Justyś - dzięki temu będziesz jeszcze bardziej niecierpliwie czekała na rozwój akcji. Ze swojej strony mogę bowiem obiecać, że będzie naprawdę baaaardzo gorąco!
No to nie pozostaje mi nic innego, jak czekać na kolejny odcinek z nadzieja na to, ze będzie się dużo działo
Dotrzymałam słowa i zawitałam w "Twoje skromne progi". Jak na razie przeczytałam tylko obsadę, prolog i 1 odcinek. I... Jestem naprawdę pod ogromnym wrażeniem Obsada wspaniała, a twój styl pisania bardzo mnie zaintrygował i pozytywnie zaskoczył Jak będę mieć więcej czasu to na 100% przeczytam resztę odcinków
Dziękuję Cami (mogę się tak do Ciebie zwracać??) za odwiedziny w mych skromnych progach i za tak pozytywną opinię. Mam nadzieję, że kolejne odcinki Cię nie zniechęcą, a wręcz przeciwnie - jeszcze bardziej rozbudzą Twoją ciekawość

Dziękuję Cami (mogę się tak do Ciebie zwracać??) za odwiedziny w mych skromnych progach i za tak pozytywną opinię. Mam nadzieję, że kolejne odcinki Cię nie zniechęcą, a wręcz przeciwnie - jeszcze bardziej rozbudzą Twoją ciekawość

Jasne, że możesz tak się do mnie zwracać. I jestem pewna, że nie zniechęcę się po przeczytaniu całości, bo już Cię UWIELBIAM!
Cami, bardzo mi miło

ODCINEK 15

Leticia stała w osłupieniu, analizując wielokrotnie słowa wypowiedziane przez Rene, które w jakiś nieopisany bliżej sposób, poruszyły ją do głębi. Ściskając w dłoni łodygę tulipana, przeniosła zdezorientowany wzrok na swoją koleżankę z pracy. Po raz pierwszy bowiem od dnia, w którym poznała mężczyznę, dopuściła do siebie myśl, że być może niesprawiedliwie go osądziła. Jego wypowiedź nacechowana skrajnymi emocjami, rozbudziła w niej masę wątpliwości. Efekt był tym mocniejszy, gdyż w głosie nieznajomego pobrzmiewały szczerość i swego rodzaju żal.
- Gdzież Ty poznała takiego przystojniaka?? - zapytała Alicia, na usta której wypłynął zawadiacki uśmieszek.
- Tak naprawdę to my się nie znamy. Nie wiem nawet, jak ma na imię...Jedyne czego jestem pewna to chyba to, że wzięłam go za pieprzonego bogacza, którym nie jest... - wyjaśniła lekko zażenowana dziewczyna, wkładając kwiatka do wody.
- Może nie wszystko jeszcze stracone?? - mrugnęła porozumiewawczo rudowłosa kobieta, wracając do pracy. Leticia zaś przystanęła przy jednym z okien, by zapatrując się w dal, poukładać swoje rozbiegane myśli. Jeżeli, będę miała okazję spotkać go chociaż jeden jedyny raz, obiecuję, że go przeproszę... - postanowiła, po czym zabrała przygotowane wcześniej bukiety kwiatów i wyszła na miasto, by je sprzedać.

******

Odpoczywając po więziennych mękach w swoim wygodnym łóżku, Benjamin uparcie rozmyślał o drobnej kobiecie, która w jednej chwili wkradła się do jego umysłu. A, która dodatkowo uchroniła przed postrzałem jego namiętną kochankę. Uuhh, jaki ten świat jest skomplikowany, Lauro... - westchnął w duszy, sięgając po szklankę wody mineralnej, gdy jego uszu dobiegł odgłos przychodzącego smsa.
- Oho, zaczyna się.
Chwycił telefon, leżący tuż obok niego i kliknąwszy jeden z przycisków, odczytał wiadomość od Monicki.

"Tygrysie, tęsknię za Twoimi pieszczotami. Marzę, byś rozpalił mnie do czerwoności tak, jak tylko Ty potrafisz. Całuję tu i ówdzie, M."

Mężczyzna westchnął zniesmaczony nachalnością kobiety. Co prawda, uwielbiał ostre numerki, jednak nigdy w życiu nie chodziło mu o większe zażyłości. Nie marzył ani o związku, ani o miłości do grobowej deski. Był jednak pewien, że Monica marzy o zatrzymaniu go na wyłączność. Nim jednak zdążył cokolwiek odpisać, telefon zawibrował, alarmując tym samym o nowym połączeniu. Hmm, numer nieznany. Ciekawe kogóż tu niesie.
- Benjamin Robleto, słucham??
- Witaj Benjaminie, z tej strony Catalina...Mam nadzieję, że mnie jeszcze pamiętasz - wymruczała, w efekcie czego przez ciało mężczyzny przebiegł przyjemny dreszczyk.
- Jakże mógłbym zapomnieć. Co Cię do mnie sprowadza??
- Szczerze?? Cholerna ochota, by pieprzyć się z Tobą do utraty tchu, na moim luksusowym jachcie, co Ty na to??
- Brzmi baaaardzo kusząco. Kiedy??
- Najlepiej dzisiaj. O 20-stej. W porcie "Marina".
- Zgoda, będę.
- Do zobaczania - wyszeptała zmysłowo Catalina, kończąc tym samym połączenie.

******

Wsiadłwszy do policyjnego helikopteru, Angeles założyła kask i powoli odpaliła maszynę, ciesząc się przy tym w duszy, że kilka lat wcześniej pokusiła się jednak o zrobienie licencji pilota. Połączywszy się z centralą, poinformowała ją o przelocie do hrabstwa Dade, po czym skierowała się prosto do celu. I choć nigdy nie fascynowały jej chore gierki psychopatów, ani zabawy typu "po nitce do celu", to gdy mogła zrobić coś dla dobra tego świata, czyniła to bez najmniejszego zawahania. Jak przystało bowiem na rasową policjantkę lubiła ryzyko, jednak, jak ognia unikała sytuacji, w których jej życie musiałoby zależeć od szaleńca.
- Oby to było coś naprawdę ważnego... - jęknęła, dopiero po chwili dostrzegając oznakowaną trupią czaszką, flagę. Symbol ten zwracał na siebie nie lada uwagę, na czym zależało bez wątpienia osobie, która wystosowała do niej anonim. Zbliżywszy się do miejsca, jej oczom rzucił się rąbek koberty, leżącej pod jednym z głazów. Kątem oka mimowolnie spojrzała na zegarek, który wskazywał punktualnie 7 rano.
- Najwyższa pora wylądować maleńka - zwróciła się do maszyny, podchodząc tym samym do lądowania. Posadziwszy helikopter na płaskim terenie, zgasiła silniki i wysiadłwszy z niego, zbliżyła się do oznakowanego miejsca. Nim jednak pokwapiła się o wyciągnięcie przesyłki, jej uszu dobiegło nawoływanie z pokładowego radia.

"Angeles do cholery, gdzie Ty się podziewasz??! Jeżeli w ciągu 30 minut nie stawisz się z powrotem na komisariacie, zawieszę Cię w Twoich obowiązkach!! Ostrzegam!!!"

Jak zwykle bardzo miły - podsumowała z charakterystyczną dla siebie ironią, nie zważając na groźby Jorge. Już sięgała po szarą kopertę, gdy tuż obok usłyszała, doskonale jej znane, ciche pikanie. Schyliwszy się zatem w pobliskie zarośla dostrzegła potężnych rozmiarów ładunek, który jakoby miał wybuchnąć za cztery minuty.
- Co to wszystko ma znaczyć! Przecież to czyste szaleństwo...
Wyszeptała, by natychmiast się zreflektować i zlustrować pośpiesznie całe otoczenie. Upewniwszy się, że wyciągnięcie przesyłki nie spowoduje eksplozji, po wielu usilnych próbach, podniosła ciężki kamień i przechwyciła list. Czas jednak bezwzględnie upływał, pozostawiając jej tym samym, coraz mniej czasu na ucieczkę.
Mam tylko półtorej minuty, żeby Cię odpalić, więc lepiej mnie nie zawiedź - modliła się w myślach, podbiegając do helikoptera i na nowo go uruchamiając.
- Dalej, dalej, dalej...
Śmigła zaczęły nabierać powoli tempa, wprawiając tym samym maszynę w ruch. Po kilku cennych sekundach, gdy zaczęła unosić się delikatnie ku górze i zmieniać kierunek, rozległ się gwałtowny huk, a całą przestrzeń spowiły: niebezpieczny ogień i gryzący dym...
Odcinek bardzo ciekawy. Ta Monica to i mi działa na nerwy. Benjamin powinien ją posłać do diabła. Leticia w końcu zaczęła mieć wątpliwości co do Rene i dobrze !

Oby Angeles nic nie było i zdążyła uciec....
Leticia zaczęła dostrzegać pozytywne strony Rene Miło
Benjamin myśli o laurze, ale idzie spotkać się z Cataliną. Ładne rzeczy
Akcja z Angeles bardzo ciekawa i pełna napięcia. Super
Mogę Wam powiedzieć, że Monica jeszcze nie raz zajdzie raczej wszystkim za skórę, a Benjamin to typowy hulaj-dusza, który tak szybko nie porzuci swoich dotychczasowych przyzwyczajeń :-)

Wątek Angeles pozostawię zaś wielką niewiadomą...Aż do kolejnego odcinka
Dziewczyno, to jest po prostu boskie! Przeczytałam wszystkie odcinki. Ciekawi mnie najbardziej wątek Angeles i jej tajemniczego wielbiciela i oczywiście Jorge. Czekam na next
Wow, naprawdę udało Ci się nadrobić już wszystkie odcinki?? Jestem zatem pełna podziwu dla Twojej cierpliwości i zawziętości. Oczywiście dziękuję za ten pochlebny komentarz i zapraszam na następny odcinek
Dziękuję za zaproszenie Na pewno jeszcze tu wrócę
ODCINEK 16

Uhh, zdolna z Ciebie bestia, moja piękna Angeles.
Wiedziałem, że kto, jak kto, ale Ty mnie nie zawiedziesz.
Patrząc przez lornetkę obserwowałem poszczególne emocje, malujące się na Twojej anielskiej twarzy.
I wiesz, co zaobserwowałem, prócz zdziwienia i strachu??
Zawziętość, pewność siebie i chęć przetrwania.
Wiedziałaś, że w tej rozgrywce Twoje życie zależy wyłącznie od Ciebie.
Kolejnym razem, nie będzie już jednak tak łatwo.
Role się diametralnie odwrócą.
To ja stanę się Panem życia i śmierci.
A wtedy osobiście pokieruję Cię wprost w me spragnione ramiona.
Nie sądziłaś chyba przecież, że mógłbym Cię ot tak zabić, prawda??
Nie w sytuacji, gdy wręcz marzę o dniu, kiedy Cię posiądę... - rozmasowuję swój kark, by w końcu przesunąć jedną z dłoni wprost na rozporek spodni, pod którym pulsuje mój rozgrzany do czerwoności przyjaciel.

******

Ładunek eksplodował tuż przed przednią szybą helikoptera, przyprawiając Angeles o dreszcz przerażenia. Nim jednak uczucie to zdołało ją do głębi sparaliżować, wzięła się pośpiesznie w garść, wzbijając tym samym na odpowiednią wysokość i wyrównując lot maszyny.
- Uff, udało się... - westchnęła z ulgą, ocierając pot z czoła, a kątem oka spoglądając na kopertę, leżącą na fotelu obok. Po chwili wytchnienia obrała sobie za kierunek lotnisko służb policyjnych i zgłosiła się do bazy, informując o drodze przelotu.
- Zrozumiałem. Bez odbioru.
Na miejscu czekało już na nią kilka osób z obsługi lotniska oraz niezastąpiony Ricardo, bez pomocy którego, możliwość dostania się do hrabstwa spełzłaby na niczym.
- I jak, udało się?? - zapytał z troską w głosie, otaczając Angeles ramieniem.
- Jedyne, co mi się udało, to to - wskazała ruchem głowy na trzymaną w dłoni kopertę.
- Czyżby znów jakiś anonim??
- Na to wygląda. Przy czym zdaje się, że mamy do czynienia z prawdziwym psychopatą... - westchnęła, opowiadając koledze po krótce przebieg całego poranka.
- Jezu! Ostatni raz leciałaś sama na starcie z takim psycholem! - obruszył się, uświadamiając sobie nagle, w jak wielkim niebezpieczeństwie znalazła się bliska mu kobieta.
- Dobrze powiedziane. Ostatni raz! Angeles zostaje bowiem zawieszona w swoich obowiązkach na czas bliżej nieokreślony - usłyszeli za swoimi plecami, by po chwili stanąć twarzą w twarz z Jorge, którego zawzięta mina wyrażała wszystko.
- Co?? Nie możesz tego zrobić... - wyszeptała zdezorientowana dziewczyna.
- Jako Twój przełożony mogę wszystko. Oddaj mi swoją odznakę i broń, a następnie idź do domu i przemyśl swoje lekkomyślne zachowanie - powiedział z powagą, wyciągając rękę w jej kierunku.
- Ale... - zaoponował Ricardo.
- Żadnego "ale"...Z Tobą też sobie porozmawiam - zapewnił partnera, odbierając od Angeles, cenne jej sercu, przedmioty.
- Jeszcze pożałujesz tej decyzji - wykrztusiła kobieta ze łzami w oczach, odwracając się na pięcie i odchodząc.

******

Barbara leżała w wannie pełnej pachnącej piany, w swojej niezwykle ekskluzywnej łazience, popijając przy tym z rozkoszą, czerwone wino. Jej myśli zaś nieustannie błądziły wokół przystojnego komisarza Robleto, który wywarł na niej nie lada wrażenie.
- Mmm, muszę z całą stanowczością przyznać, że jego prężne ciało absolutnie nie ma żadnego porównania z pomarszczonym wrakiem, jakie oferował mi Leon... - uśmiechnęła się sama do siebie, kończąc kąpiel i wycierając się ręcznikiem. Po nabalsamowaniu całego ciała nawilżającym olejkiem, założyła króciutki, jedwabisty szlafrok i zeszła do pokoju, w którym jej zmarły mąż urządził sobie gabinet. Gdzieś tutaj musi być chociaż kopia tego cholernego testamentu... - rozmyślała gorączkowo, przeszukując przy tym wszystkie szuflady biurka. Nie znalazłwszy w nich jednak jakiejkolwiek wzmianki o ewentualnym podziale majątku męża, przeszła do jednego z regału, wyrzucając z niego na ziemię wszystkie książki. Wertując z nadzieją każdą z nich, wpadała dosłownie w furię, nie natrafiając na żaden konkret.
- Lepiej dla wszystkich będzie, gdy cała fortuna trafi w moje piękne rączki...
Świetny odcinek
Angeles ma naprawdę do czynienia z jakimś psycholem.
Nie ładnie zachował się Jorge, zawieszając ją w obowiązkach.
Mam nadzieję, że szybko zmieni swoją decyzję
Barbara jest zbyt pewna siebie i to ją może kiedyś zgubić
Czekam na next
Dobrze, że zdążyła odlecieć... Ale coraz bardziej się o nią obawiam...
Jorge jest okropny teraz. Nie powinien jej zawieszać w obowiązkach.
Odczuwam wrażenie, że to Barbara zabiła mężulka...

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

burdelmama.opx.pl